Duidelijk iets M&S-erigs

Het was een enerverend weekend. Wat zeg ik, het was een enerverende week. Zeker als je van goede muziek houdt. Mocht je de hele week opgesloten hebben gezeten in een kelder (dat kan natuurlijk) dan zal ik je snel even bijpraten. In de afgelopen week waren er maar liefst drie finales voor het Eurovisie Songfestival en twee finales voor X-factor. De halve finales voor de politieke X-factor waren uiteraard ook nog in volle gang, maar dat is van ondergeschikt belang.

Voor het Eurovisie Songfestival waren op dinsdag en donderdag de kwalificatierondes, waarin landen zich konden plaatsen voor de grote finale op zaterdag. Alle Nederlandse ogen waren gericht op Sieneke, die Shalali-shalala ten gehore bracht. Simpel, eerlijk en oerhollands, daar gingen we de finale mee bereiken. Het zag er ook allemaal heel simpel en Hollands uit. Sieneke was van top tot teen in het wit gehuld, de schnitt was duidelijk iets M&S-erigs, haar haar had ze wederom laten stylen door haar vaste kapster Gerda van om de hoek die al generaties lang de hele familie Sieneke knipt en op de achtergrond draaide een draaiorgel.

Een draaiorgel! Mijn hemel, ik vind het al verschrikkelijk als ik zo'n ding in een winkelstraat tegenkom. En dan staat er ook nog zo'n morsige man bij die met zo'n koperen bakje je trommelvliezen kapot knettert, als dat niet al gebeurd was door de draaiorgelvertolking van Umbrella. Mijn moeder zei altijd: "Geef nou maar wat aan de draaiorgelman, want anders verdwijnt het uit het straatbeeld." Vanaf dat moment wist ik helemaal zeker dat ik nooit iets zou geven. En dan denk je dat die krengen bijna uitgestorven zijn, sturen ze het mee met Sieneke. Dan mag je ook niet verbolgen zijn dat je eruit ligt: Kapster Gerda, M&S, vader Abraham en een draaiorgel, wat denk je zelf? Dat kan natuurlijk niet op tegen de inzending van Armenië, om maar een voorbeeld te noemen. Als je alleen al kijkt van 0.05 tot 0.08 van dit filmpje, dan begrijp je waarom Armenië wel doorging en Nederland niet. Dat heeft niks met een Oosteuropees blok te maken, dat is slim.

Vrijdag en zaterdag waren de halve en hele finale van X-factor, een vreselijke talentenjacht op steroïden, maar het kon me voor het eerst in een paar jaar wel bekoren, vooral omdat de grote favoriet een heerlijke corpsbal genaamd Jaap was en mensen die mij kennen weten dat ik daar wel van hou. Jaap heeft zaterdag ook gewonnen, maar dat heb ik niet kunnen zien doordat ik toen naar een heel blik vol corpsballen keek, genaamd Soldaat van Oranje. Met de heerlijke begeleiding van Rogier van Otterloo. Wat me weer terugbrengt bij Sieneke. Fijn als je iets kan rondbreien, ook als het niet rond is.

Toen ik aan mijn Italiaanse vriendinnetje G vroeg wat de Italiaanse inzending was, herinnerde ze mij eraan dat Italië al jaren niet meer meedoet. Een verstandige keuze. Ieder jaar weer probeert Nederland op te vallen, nu met Sieneke en vorig jaar het debacle met de Toppers. Laten we daar ook gewoon lekker mee ophouden. Het willen opvallen in de Europese freakshow kost klauwen gemeenschapsgeld, het lijkt me dat dat wel nuttiger besteed kan worden. En we hebben elk jaar toch al een stuk of vijf opgepompte zangwedstrijden op tv, maar dan op de commerciële zenders. Genoeg goedkoop vermaak, je betaalt er niet aan mee en je mag nog op je favoriet stemmen ook. Klaar.

Surfen met Caar

De website zegt het zelf al: voor iedereen die te lui is om de partijprogramma's te lezen en te dom is voor de stemwijzer. Net als 80% van Nederland. Je wilt stemmen maar je weet er niks van. Doe dan de Stomwijzer. Ik heb hem zelf ingevuld en kreeg precies dezelfde uitslag als bij de stemwijzer en het kiescompas. Alleen gaat dit een stuk sneller en het is net zo ongenuanceerd. Heb je dat ook maar weer gedaan.

Libelle Zomercampagne

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Lein
Een tijd geleden waarschuwde Caar ons al voor een bepaalde type vrouwen. Het type dat we geen van allen ooit hopen te worden. Het type dat zich tijdens een lekker lang Pinksterweekend in hordes naar een strand bij Almere laat drijven voor een gezellig dagje uit. Gezellig met zijn allen, inclusief een natje en een droogje.

De Libelle Zomerweek haalde vanavond zowaar het journaal. Niet omdat een tsunami van huisvrouwen Mari van de Ven onder de voet had gelopen maar omdat een aantal lijsttrekkers campagne gingen voeren tussen de dames. De organisatie van Lowlands had al jaren door dat hun doelgroep wel eens zou kunnen gaan stemmen. Dit vermoeden, of eigenlijk hardnekkige gerucht, bestaat nu ook voor de Libellelezeressen. Bij een nieuw abonnement krijg je ook een gratis extra stempas. Kan je samen gezellig met een vriendin.

Femke twitterde vanochtend als dat ze er heel erg veel zin in had. Maar dat zag ik niet aan haar af. Ze probeerde het wel hoor: ze nipte van haar espresso en giebelde een beetje met een paar andere dames. Zouden de dames nog vragen gesteld hebben over de opvoeding van de tweeling? Of over hoe ze dat nou precies doet, met het gezin dan hè bedoel ik. Femke had dan precies kunnen vertellen wie er bij haar thuis de broek aanheeft.

Jan Peter daarentegen stond op een groot podium semi-belangrijk te doen en zwaaide vooral met zijn armen waarbij hij zonder pardon bijna een Libelledame omver maaide. Met zijn frisgroene lente-stropdas werd het een beetje gezapig in de tent, gemaakt van designonderdelen. De dames letten niet echt op en keken verveeld om zich heen. Jan Peter bracht immers niks nieuws onder de zon. Het leek erop dat de dames met hun hoofd al bij het volgende programmaonderdeel van de dag waren: het Happy Hour met Grant & Forsyth. Het is niet bekend of Jan Peter zijn line-dancepasjes ook echt in de verkiezingsstrijd heeft gegooid.

Mark was ook aan het giechelen. Het was hem nog nooit overkomen dat ze in zulke getalen op hem afstormden voor foto's en handtekeningen. Ik had zelf nog nooit zoveel soppende witte leggings bij elkaar gezien. Misschien had Mark een deal gesloten met de Tena-stand: als ik nou even leuk voor de kraam heen en weer huppel, dan kunnen jullie de dames meteen aanspreken en extra proefmonsters uitdelen. Dan combineren we een slurpverbandje met een mooie ballon van mijn partij. Inspelen op de doelgroep heet dat, ook goed voor de werkgelegenheid.

De echte kansen waren vandaag in Almere voor Alexander. Waar de vrouwen bij Mark gewoon ongegeneerd op hem doken, waren de dames bij Alex iets terughoudender. Langzaam schuifelden ze zijn richting op, net als vroeger op de dorpsdisco hopende dat hij hen zou opmerken. Zodra ze doorhadden dat ze in zijn gezichtsveld waren beland, fluisterde een van de dames voorzichtig: “mag ik u zoenen?” Alexander, cool en kalm als hij is, draaide zijn rechterwang richting de verzorgende long-lasting lipstick lippen van de vrouw en ze kuste hem teder. Alexander deed alsof het een bijzonder moment was maar zijn acteertalent liet hem toch even in de steek. Daar kwam de volgende dame in beeld en zo ging het nog even door. Toch best lucratief, zo'n dagje Almere.

De dag liep ten einde en de dames vertrokken moe, voldaan en vol van de leuke fingerfoodhapjes richting huis. Ik vraag me af of ze nu echt door een dagje gezellig politieken beïnvloed zijn in hun keuze straks op 9 juni. Vast wel. Of de lijsttrekkers er baat bij hebben gehad weet ik niet maar ze moeten de Libelledames toch niet onderschatten. Coby vatte kort en krachtig samen: “allemaal leuk en aardig natuurlijk dat hullie een dagje hierheen komen, maar uiteindelijk doen ze hut natuurlijk gewoon voor hunne eigen toko”. Met deze wijze woorden was de campagnedag voor de dames en de lijsttrekkers voorbij.

Celebrity-roddel & achterklap

Ik heb een vreemde internettik. Ik hou ervan regelmatig Nu.nl te checken. En dan het liefst nog de rubriek ‘Achterklap’. Ik weet niet waarom ik die rubriek nu zo graag check. Misschien is het de macht der gewoonte. De inhoud kan het in ieder geval niet zijn.
Ik ga nu niet zeggen dat ik de personen die op Achterklap-site van Nu.nl verschijnen niet ken. Nee, eigenlijk komt het maar zelden voor dat ik een celebrity of een semi-celebrity niet ken.
En ik ga ook niet beweren dat roddel en achterklap te min voor mij zijn, nee, helemaal niet. Integendeel zelfs, ik hou heel erg van roddel en achterklap, van celebrity-roddel & achterklap wel te verstaan. Ik lees ook People.com en TheSuperficial.com en als ik een heel erg lamlendige bui ben zelfs TMZ.com en PerezHilton.com. Ik ken elk raar realitysterretje en niet omdat ik de realityshow kijk maar omdat ik de sites lees waar ze op verschijnen.

Mijn probleem met de achterklap van nu.nl is waarschijnlijk dat ik 1) of het nieuws al heb gelezen op één van mijn andere sites of het was al op RTL Boulevard, of 2) het nieuws in de categorie ‘I couldn’t care less’ valt. Zo verschenen (in de eerste categorie) vorige week de berichten (rechtsreeks uit Boulevard) dat Edwin Rutten in GTST komt (bah, op tv het zoenen van Edwin Rutten met Laura) op Nu.nl en dat Eva Jinek met Bram Moszkowicz is (gewoon bah).
RTL Boulevard is trouwens qua roddelexpertise ook een achterhaalde zaak. Ok, iedereen die in de telefoon van Albert Verlinden staat heeft zijn roddel waarschijnlijk eerder op Boulevard dan op Achterklap of op People.com, maar over het algemeen wordt het buitenlandse nieuws van Boulevard gewoon overgenomen van de door mij al bezochte buitenlandse sites. En dan vaak nog een paar dagen later en het liefst ook niet helemaal correct. Maar Engels lezen is ook moeilijk natuurlijk. Het Nederlandse nieuws is daarentegen van een kneuterigheid die geen grenzen kent. Connie Breukhoven die verbaasd is dat het Bankok zo onrustig is bijvoorbeeld. En dat dan vrijwel onhoorbaar via een mobiele telefoon.
Het manco van RTL Boulevard is ook het grote manco van Achterklap. Het brengen van nieuws dat geen nieuws is. Zo stond er een keer op Achterklap dat Christina Curry (who cares) was gevallen (geen blijvend letsel dus echt geen nieuws), dat Paul de Leeuw niet vindt dat hij te veel verdient (echt?) en dat Nikkie Plessen een babyshower kreeg (I-REALLY-don’t-care).
Nu zult u zeggen dat ik ook gewoon niet naar Boulevard en Achterklap kan kijken en klikken. En dat klopt. Dus misschien moet ik dat gewoon maar niet meer doen. Dan lees ik alleen nog de Amerikaanse sites.. En dan hoef ik ook aan niemand uit te leggen waarom ik weet wie Wesley Klein is.

Macho-cultuur

Misschien ben je het gedoe rond de verkiezingen al een tijdje zat. Misschien vind je dat er voor jou geen goede keuze bij zit qua partij. Misschien nog wel meer qua minister-president. Dat kan natuurlijk. Wat ik je aanraad is dan even te kijken naar de keuzemogelijkheden in andere landen en na te denken wat je daar zou stemmen. Misschien dat je dan ineens heel blij bent met Nederland.

Gisteren waren er verkiezingen in Suriname. De strijd ging hier voornamelijk tussen 'De Mega Combinatie' van Desi Bouterse en 'Het Nieuw Front' van Ronald Venetiaan. Volgens de berichten vanochtend staat Bouterse op winst. Ik weet niet precies hoe de partij van Ronald Venetiaan het de afgelopen jaren heeft gedaan, maar desondanks is het voor mij vrij onbegrijpelijk dat de partij van Bouterse en daardoor vooral ook hijzelf zo veel stemmen heeft gekregen. In Nederland is hij een paar jaar geleden veroordeeld voor drugshandel. Voor mij geen ideale toevoeging op het cv van de leider van mijn land, maar goed, daar zou je je dan nog overheen kunnen zetten (geen idee hoe, ik probeer me in te leven). Belangrijker is de, op zijn zachtst gezegd, dubieuze rol die Bouterse heeft gespeeld tijdens de decembermoorden in 1982. Goed, hij is hier nog niet voor berecht, laat staan veroordeeld, maar ik geloof niet dat de meningen over de rol van Bouterse sterk verdeeld zijn. Toen Bouterse afgelopen week werd gevraagd hoe dat nou moet als hij veroordeeld wordt, trok hij de vergelijking met Nelson Mandela. Die had immers ook jaren vastgezeten om daarna president van Zuid-Afrika te worden. Bij mijn weten zat hij niet vast voor het executeren van 15 mannen, maar dat zijn details.

In GMNL verklaarde Prem Radhakishun dat het feit dat op Bouterse gestemd wordt komt doordat in Suriname een macho-cultuur heerst, net als overigens in andere Zuidamerikaanse landen. Bouterse heeft een grote mond en daar heeft de kiezer ontzag voor. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor een andere grote held van mij, de Venezolaanse president Hugo Chavez. Je weet wel, die kleine brulboei die telkens weer Amerika beledigt, aansluiting zoekt (en vindt) bij Fidel Castro en die de ambtstermijn voor het presidentschap verlengd heeft om zo in het zadel te kunnen blijven. Ook zo iemand waarop ik niet zonder enige dwang zou kunnen stemmen.

Wat dit probleem betreft kunnen we het ook wat dichter bij huis zoeken, in Italië. Als het ergens moeilijk is om je stem uit te brengen dan is het daar wel. Zonder Berlusconi is daar geen stabiele coalitie te vormen, en dus komen veel kiezers iedere keer weer bij hem uit, ondanks dat zij hem als arrogant, opzichtig en corrupt betitelen. Denk alleen maar eens aan Berlusconi's escapades met vrouwen, zijn schoffering van buitenlandse collega's, en de manier waarop hij de media in zijn zak heeft. Er is nu zelfs sprake van de inperking van de persvrijheid zodat uitgelekte bandopnames van gesprekken niet gepubliceerd mogen worden. Zodat het niet openbaar wordt dat Silvio zich inlaat met escortdames. Macho-cultuur ten voeten uit, en hij komt er allemaal nog mee weg ook, want bij strafvervolging laat hij snel een wet aannemen die immuniteit voor de premier garandeert. Mooi geregeld.

Met zo iemand kan je wekelijks de Privé vullen. In Nederland hebben we, godzijdank, geen macho-cultuur. In Nederland hebben we hooguit het slippertje van Jack de Vries, de vermeende bilkneep van Ruud Lubbers of stoute opmerkingen over het (vermeende) lekkere kontje van Wouter Bos. Wat de uitslag van de verkiezingen ook gaat zijn, ik weet vrijwel zeker dat hier een nette meneer of misschien wel mevrouw MP wordt. Of dat nou Job Cohen, Jan-Peter Balkenende of Mark Rutte/Neelie Kroes is, ik weet zeker dat ik er geen seconde minder slaap om zal hebben.

Besteklade

Mijn wederhelft bestelde onlangs een extra besteklade bij onze keukenleverancier. Vorige week kreeg ik per e-mail een brief (in pdf) toegezonden waarin stond dat ik een afspraak moest maken met de monteur voor het installeren van het door mij bestelde onderdeel. Dit leek mij nogal vreemd. Ik ben onhandig, maar een besteklade, dat moet toch lukken zonder monteur. Dus ik belde de klantenservice.

Eef: "Goedemorgen, u spreekt met Eef. Ik bel in verband met een door ons geplaatste bestelling die volgens een brief van jullie, inmiddels gearriveerd is. De brief zegt echter dat ik contact moet opnemen met mijn monteur om het onderdeel te laten installeren. Het gaat echter om een besteklade. Ik denk dat ik die zelf wel kan installeren."
Dame: "Aha, ja. Nee, dat lijkt me duidelijk. Heeft u het referentienummer?"
Eef: "Ja, 442301"
Dame: "Ja, inderdaad. Het onderdeel is gearriveerd."
Eef: "Zou ik dat vrijdag op kunnen komen halen?"
Dame: "We kunnen het ook opsturen."
Eef (met de maat van onze brievenbus in gedachte): "Nou, ik kom het net zo lief ophalen. Kan dat vrijdag?"
Dame: "Ja dat kan, maar we kunnen het ook opsturen."
Eef: "Nee, ik kom het liever vrijdag ophalen."
Dame: "Ok."
Eef: "Geeft u dan door aan de afdeling dat het vrijdag wordt opgehaald."
Dame: "Uhh, ja. Ja, dat hoeft niet echt."
Eef: "Maar niet dat het straks wordt opgestuurd of bij de monteur staat."
Dame: "Nee, dat gebeurt niet."
Eef: "Dus u geeft het door?"
Dame: "… Ja."
Eef: "Ok. Heel veel dank. Dan ben ik er vrijdag."

Wachten voor professionals

Ik heb sinds onze verhuizing al heel vaak op leveranciers moeten wachten. Inmiddels ben ik een ervaringsdeskundige in het wachten op leveranciers. En de ervaring leert: Je kunt er geen peil op trekken.
De eerste keer dat er een leverancier zou komen was ergens in oktober. De vloer zou worden geleverd. Volgens de vloerenboer moesten we er rond 16uur zijn, dan zou de vloerenleverancier naar binnen moeten. Dus ik was braaf op tijd van mijn werk weggegaan op weg naar het nieuwe huis. Bleek de vloerenleverancier al uren geleden te zijn langs geweest en te zijn binnengelaten door de aannemer. De tweede keer ging mij iets beter af. Het nieuwe bedframe zou worden geleverd. Volgens de brief die wij weken eerder binnen kregen zou ik de avond van te voren op internet kunnen zien hoe laat de beddenman zou langskomen. Aangezien wij net verhuisd waren was ik nogal moe en ik vergat ’s avonds de levertijd te checken en werd ‘s ochtends nogal laat wakker. Rustig nog even douchen, dacht ik. Ik had net mijn kleren aan (zo tegen een uurtje of tien) toen er werd gebeld: De beddenmannen. Het bleek dat ze laat waren (vanuit Brabant was er blijkbaar uren file) en wij hadden al voor half negen op het programma gestaan. Net op tijd dus uit bed en gedoucht. De leverantie van de vriezer verliep daarna soepeler, die mannen zouden tussen negen en twaalf komen en waren er ook ergens rond dat tijdstip. Daarna zorgde mijn geliefde voor de ontvangst van een besteld meubel. In dit geval een lang uitgesteld en lang bediscussieerd tv meubel. Wij hadden heel groot op de bon laten zetten dat er na vijf uur geleverd moest worden, maar de ervaring leert dat dat niets uitmaakt, leveranciers volgen hun eigen route en dus werd er doodleuk om drie uur aangebeld. H had zijn jas nog aan, nog een geluk dat er een college was uitgevallen, anders was hij er helemaal niet geweest. De vierde keer was voor onze banken. Ik was thuis en toevalligerwijs waren de bankenjongens erg laat, hoewel ze ook deze keer tussen acht en tien gepland stonden zaten wij al te lunchen toen er aangebeld werd. Wij maakte nog de grap dat dit niet de bank was die we besteld hadden, maar dat werd niet met gelach ontvangen. Ze waren wel weer lekker snel weg, aan een bank hoef je niet veel te schroeven gelukkig. Vorige week had ik hopelijk mijn voorlopig laatste leverantie-wacht-dag. Onze tuinset zou worden geleverd. H checkte ’s avonds dat ik pas om half twaalf paraat hoefde te staan. Ik checkte om tien uur nog eens en zag dat de bus op dat moment in een naburige gemeente was. Het levertijdstip was inmiddels al wel een uur verlaat. Gedurende de hele ochtend kon ik op een kaartje volgen waar de vrachtwagen was. Nog nooit had ik zo interactief gewacht. Via de naburige gemeente ging de bus daarna eerst wat vinexlocaties af, kwam vlak langs mijn huis maar sloeg toen af naar een heel slechte buurt (ook daar zit men in de tuin blijkbaar) en tegen twee uur zat de bus ergens vast in de binnenstad van de Grote Stad. Mijn geschatte levertijd was inmiddels 14.40 uur. Uiteindelijk werd er om 15 uur aangebeld. De tuinset staat en voorlopig bestel ik even niets meer.

Bank III

Jongen: “Bedankt voor het wachten mevrouw Eef. U zou elke maand een hypotheekoverzicht en een bankafschrift moeten krijgen.”
Eef: “Maar dat krijg ik dus niet.”
Jongen: “Vreemd.”
Eef: “Kun je kijken welk adres er in het systeem bij jullie staat.”
Jongen: “Er staat hier xxx.”
Eef: “Dat is ons oude adres.”
Jongen: “Dan gaat de post daarheen.”
Eef: “Nee, daar gaat de post dus ook niet heen.”
Jongen: …..
Eef: “Kun je ons adres wijzigen en een aantekening maken dat ik weer post wil ontvangen?”
Jongen: “Uw adres kan ik niet wijzigen.”
Eef: “Maar ik ben al twee keer bij het filiaal langs geweest en heb al drie keer een wijzigingsformulier ingevuld en jullie wijzigen ons adres maar niet.”
Jongen: “Ik kan uw adres niet wijzigen.”
Eef: “Maar wat moet ik dan doen? Ik wil gewoon weer post ontvangen.”
Jongen: “Ik kan u een formulier opsturen om uw adres te wijzigen.”
Eef: “Ja, maar dat heb ik dus al drie keer ingestuurd.”
Jongen: “Maar dat is de enige manier.”
Eef: “En wat als het nu weer niet lukt.”
Jongen: “U kunt een brief sturen naar de afdeling Hypotheken als dat niet lukt.”
Eef: “Ok, stuur mij maar zo’n formulier dan.”
Jongen: ….
Eef: “Naar het nieuwe adres!”
Jongen: “Dan moet ik dat even invullen. Dat kan maar eenmalig.”
Eef: “Prima.”
…
Jongen: “Ik stuur u het formulier op en maak een aantekening voor het ontvangen van de post. Die aantekening geldt echter alleen voor de afdeling Hypotheken. Dus alleen voor de hypotheekoverzichten. Voor uw bankafschriften moet u zijn bij de afdelingen Betalen.”
Eef: “O ….. Heeft u daar een nummer van?”
Jongen: “Nee, die zijn alleen schriftelijk te bereiken. Ze zitten in Groningen.”
Eef: “Fijn.”

Surfen met Caar

In Den Haag, vlak bij de Juliana van Stolberglaan, worden kantoorpanden ontwikkeld. Een van de panden in aanbouw heet De Monarch. Eef wees mij een keer op de website van dit gebouw, www.demonarch.nl, oftewel Demon Arch. Via Onze Taal kwam ik op een website die een hele rits aan ongelukkig gekozen websitenamen heeft gevonden, BigWordzProject. Wat bijvoorbeeld te denken van Auctions Hit: AuctionShit.com. Beetje jammer dus, maar wel reuze vermakelijk.

Huurfiets, reusachtig varken

'Goedemiddag meneer, u spreekt met Hanny van Pennezak Transport. Ik sta voor uw deur, maar u bent er niet.'
'Eh.. nee. Ik zit op mijn werk.'
'Dat is niet de afspraak, meneertje! Stout meneertje.'
'Pardon?'
'Volgens mijn computersysteem, dat overigens state of the art is, zou u vanmiddag thuis zijn zodat wij de spullen konden afleveren.'
'Spullen? Ik wil helemaal geen spullen. Wat moet ik met spullen? En ik heb nog nooit van Pennezak Transport gehoord!'
'Hahaha hihihihi hohoho haha!'
'...'
'Hahaha. Genoeg gelachen. Of was het geen grapje?'
'Zit ik in een radioprogramma ofzo? Of bent u een van mijn hilarisch leuke vrienden die me probeert voor lul te zetten? Altijd proberen ze me maar voor lul te zetten, ik word er helemaal gek van! Laatst hadden ze de mouwen van mijn jas aan elkaar geknoopt. En ze hebben wel eens zout in mijn thee gedaan. En ze hebben ook een keer mijn moeder gebeld om te zeggen dat ik in de gevangenis zat. Terwijl ik gewoon thuis voetbalplaatjes aan het plakken was. Volkomen onschuldig, mag ik wel zeggen.'
'Ter zake, meneertje. Ik heb hier een contract voor me liggen. Getekend door alle partijen. De spullen komen eraan, of u wilt of niet. En betaald moet er ook worden!'
'Contract? Contract? Ik word helemaal gek! Ik sta hier te stampvoeten en er komt rook uit mijn oren! Ik trek de haren uit mijn hoofd, hoort u wel?' (gedempt geschreeuw)
'Niks mee te maken! Kom naar huis, zodat u uw spullen in ontvangst kunt nemen!'
'Ik hoef helemaal geen spullen! Mijn hele huis staat al vol spullen! Serviesgoed, boeken, meubels. Overal spullen. Ik word stapeldol van alle spullen. En nu moet ik zeker nog meer spullen. Wat voor spullen zijn het eigenlijk?'
'Een huurfiets en een reusachtig varken. De huurfiets moet volgende week terug, en het reusachtige varken heeft honger.'
'Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet het gewoon niet meer.'
'Het staat in de computer, verdomme! Kom naar huis en neem alles in ontvangst!'
'Ik ga ophangen.'
'Ik weet waar u woont! Vanavond rijdt er een reusachtig varken op een huurfiets door uw huis, of u het nu wilt of niet!'

Wat moet ik doen?

Bank II

Eef: “Ik bel omdat ik al vijf keer tevergeefs heb geprobeerd mijn adres bij jullie te wijzigen sinds kort helemaal geen post meer van jullie ontvang, niet op het oude en niet op het nieuwe adres.”
Jongen: “Volgens de computer krijgt u gewoon post.”
Eef: “Ik heb al maanden niets van jullie gehad.”
Jongen: “Volgens de computer wel.”
Eef: “Nou, dat is dus niet zo.”
Jongen: “Dan is het waarschijnlijk naar uw oude adres gestuurd.”
Eef: “Nee, ik heb nog contact met de bewoners en daar is ook al maanden niets binnengekomen.”
Jongen: “Oh. Vreemd. U zou het wel moeten krijgen.”
Eef: “Maar ik krijg het dus niet.”
Jongen: “Hmm.”
Eef: “Volgens mij moet ik elke maand een hypotheekoverzicht en een bankafschrift krijgen.”
Jongen: “Dat weet ik niet.”
Eef: “Kun je dat dan uitzoeken?”
Jongen: “Ja. Ik ga het even navragen. Moment.”

(wordt vervolgd)

Abject en infaam

Na de hele hype rond vreemdgaande mannen en hun publieke bekentenissen is er gelukkig weer iets nieuws: Eva Jinek en Bram Moszkowicz hebben sinds kort een relatie. Ik moet zeggen dat ik geen groot fan ben van Bram. Hij praat een beetje aanstellerig en hij heeft ook een behoorlijk accent en dan niet het soort accent dat ik betitel als 'wel charmant'. Daarnaast kickt hij op alle aandacht die hij maar kan krijgen, ook die aandacht waar hij juist fel tegen protesteert, want dat felle protesteren zorgt ook weer voor lekker veel aandacht. Denk maar eens aan hoe hij tekeer ging tegen Jort Kelder toen die hem ervan betichtte een 'maffiamaatje' te zijn. Als Bram niet zo boos was geworden had ik nooit geweten dat Jort dit had gezegd. Naar mijn mening is Bram een van de mensen die er persoonlijk verantwoordelijk voor zijn dat de advocatuur zo'n slecht imago heeft. Dit overigens geheel ten onrechte.

En nu heeft Eva Jinek dus een relatie met hem. Eva Jinek, je weet wel, die leuke blonde dame van het NOS journaal. Ze is het meest bekend van het feit dat zij aan het begin van het journaal eens haar borsten herschikte, er blij naar keek en kirde 'boobies!' Nog steeds als zij in beeld komt roept een van ons thuis ook heel blij 'boobies!' Ik vind haar heel leuk en slim en ook nog eens mooi. Hoe kan het dan toch dat zij met Bram is? 'De vonk was overgesprongen tijdens een interview voor de Linda', las ik ergens. Wat moet Eva bij de Linda? En waar kwam in godesnaam die vonk vandaan??

Ja, ik was boos toen ik dit hoorde en ik vond dat Eva Jinek gestraft moest worden. 'Foei Eva, niet meer doen, we zijn niet boos maar wel teleurgesteld.' Wat de straf aangaat werd ik op mijn wenken bediend, want, zo las ik zojuist, Eva Jinek heeft besloten om niet aan de slag te gaan voor Nieuwsuur, de opvolger van NOVA. De presentatrice blijft voor het NOS Journaal werken, omdat haar Nieuwsuur-collega's haar relatie met advocaat Bram Moszkowicz niet zien zitten. Er zou onvoldoende draagvlak te bestaan voor Jinek als presentator vanwege die relatie. Haar journalistieke integriteit en professionaliteit zouden niet ter discussie staan.

Nu was ik helaas nóg bozer. Want wat is dit voor een onzin? Staan haar journalistieke integriteit en professionaliteit juist toch wel ter discussie? Wellicht zijn haar collega's bang dat ze loslippig is tegen Bram. Bram heeft omgekeerd een zwijgplicht ten aanzien van zijn cliënten, dus die gaat ook echt niks tegen een journalist verklappen, ook al ligt hij ermee in bed. En wat dan te denken van andere journalisten met 'dubieuze' relaties: Sacha de Boer is al jaren samen met RTL-concurrent Rick Nieman. Op nu.nl las ik vandaag dat Jeroen Pauw het met zo'n beetje al zijn vrouwelijke collega's heeft gedaan, maar daar heeft blijkbaar nooit een werkgever of collega het moeilijk mee gehad. Of Antoinette Hertsenberg die getrouwd is met Nico Koffeman, Eerste-Kamerlid voor de Partij voor de Dieren. Is daar geen sprake van belangenverstrengeling? Sinds wanneer grijpt een werkgever in als hij het niet eens is met je partnerkeuze?

Ik denk dat Eva een advocaat in de arm moet nemen. Eentje die deze hele situatie net zo abject en infaam vindt als ik.

Manneneter

Vorige week lekte in het ‘schandaal’ rond Jack de Vries steeds meer uit over zijn minnares (mooi woord, ik stel me er altijd een vrouw in een zijden ochtendjas bij voor). In de Telegraaf verscheen toen een bericht met de kop dat deze dame een ‘manneneter’ was. Gelukkig stond het woord ook in de kop tussen aanhalingstekens. Ik moest door dit woordgebruik denken aan een enorme grote harige vogelspin die de kop van haar geliefde afbeet. Een klein glimlachende hoofdje met de grote flaporen. Daarna, na de gedachte over de vogelspin, had ik de hele dag het nummer van Hall & Oates in mijn hoofd: Maneater.
Toen ik de tekst ervan opzocht kwam ik tot de ontdekking dat het nummer eigenlijk één groot refrein is. Het nummer kent slechts twee erg korte coupletten, eentje van zes regels en eentje van drie regels. Er tussendoor en erna volgt maar liefst 22 keer een regel waarin de zin is verwerkt ‘Oh oh here she comes’, gevolgd door afwisselend ‘she’ll chew you up’ en ‘she’s a maneater’. En af en toe nog wat andere woordjes die tot een zin zijn gerangschikt. Overigens wordt alleen het refrein echt gezongen, de coupletten zijn een soort rap. Waarschijnlijk konden Hall & Oates niet heel goed zingen, of ze hadden er even niet zo’n zin in.
Ik heb nog even een fotootje opgezocht van de twee mannen en gelukkig heeft er eentje een snor, volgens mij is het Oates, de dikkere versie van Freddy Mercury. Op sommige plaatjes heeft Hall ook een snor, maar hij is er niet heel consistent mee.
Maar goed, dit was dus wat het woord ‘manneneter’ in mij te weeg bracht. Ik hoop niet dat we dat woord vaker gaan horen de komende tijd, ik vind het namelijk geen mooi woord en het klinkt ook wat predatorachtiger dan de werkelijkheid. Of ik heb me vergist in het genre van de mannenetende vrouw en het blijken echt ongelooflijke roofdieren te zijn. Maar vooralsnog zou ik wil pleiten voor een lieflijker versie, ‘mannenverslindster’ bijvoorbeeld. Mannenverslindster klinkt wat minder kauwerig dan manneneter (dan zie ik van die kaken heen en weer gaan) en bij verslindster is het meer hap-slik-weg. Minder bloed, minder pijn.

Bank I

Jongen: "ING Hypotheken waarmee kan ik u van dienst zijn."
Eef: "Goedemorgen u spreekt met Eef. Ik wilde zojuist in het keuzemenu mijn bankrekeningnummer intypen maar de computer accepteerde dat nummer niet. Mijn bankrekening bestaat niet volgens de computer. Ik weet niet of ik nu met de juiste afdeling spreek."
Jongen: "Oh, wat vreemd. Mag ik uw bankrekeningnummer?"
Eef: "xxxxxxxx"
Jongen: "Volgens de computer heeft u hier wel een rekening."
Eef: "Oh gelukkig."

(wordt vervolgd)

Kookworkshop

Om zelf een nog pretentieuzere hobbykok te worden volgde ik zondag een kookworkshop van Janneke Vreugdenhil bij de winkel Kookpunt in Rotterdam. Hier werden ook opnames gemaakt voor haar videolog voor de nrc.

Ingrediënten:
Janneke Vreugdenhil
1 cameraman
1 geluidsman
1 producer
1 ruime keuken met daarin een groot fornuis voor de presentatrice, met daarboven een spiegel
1 zaal gemengde nrc-lezers

Bereiding:
Zet de nrc-lezers in de collegebanken met een kop koffie. Janneke Vreugdenhil kan nu beginnen met praten en legt uit hoe je omgaat met een camera: niet in de camera kijken. De rest van de tijd kijk ik steeds per ongeluk toch in de camera. Voeg hierna een zeventigjarige, dove wijnkenner toe. Deze schreeuwt nu heel hard dat hij Janneke niet kan verstaan doordat zij niet genoeg in de microfoon van zijn gehoorapparaat praat. Hij schreeuwt ook dat Janneke hem niet kan verstaan. Dit is niet waar. Ze kunnen hem tot in Spijkernisse horen.

De kookles begint. Janneke laat zien hoe je sintjacobsschelpen heel dun snijdt. Dit is het moment om 'de deskundige' toe te voegen. De deskundige blijkt overal verstand van te hebben en acht het nodig om op alles instemmend 'ja' te zeggen, en 'o ja', of 'jaja', of alleen maar 'ach'. Dat is vast een hele geruststelling voor Janneke dat deze meneer, die een soort flamboyante broer van Frans Molenaar is, instemt met haar technieken en suggesties.

Roer door en laat nu de hardhorende meneer luidkeels iets over de Noilly prat vragen. Hieruit blijkt dat deze meneer echt verstand van zaken heeft, want hij vertelt over de verschillende soorten Noilly prat en daarover had ik nog nooit gehoord. Janneke gelukkig ook niet. Als de sintjacobsschelpen klaar zijn mogen we ze opeten en gaat Janneke onderwijl verder met het hoofdgerecht: asperges met dragonmayonaise. Nu is het moment dat enkele nrc-lezers zeggen dat ze niet goed kunnen zien hoe Janneke de asperges schilt. Het is de bedoeling dat de groep zich gedraagt zoals dat ook onder zogenaamde A-la-carte-studenten gebruikelijk is: lekker veel zaalparticipatie. Bij hoorcolleges met veel A-la-carte-studenten wil het nog wel eens voorkomen dat deze, veelal bejaarde, studenten het college overnamen. Toen de docent van het keuzevak Theater Intercontinentaal vroeg wie er wel eens in Afrika was geweest en het stil bleef, stak een dame haar hand op om vervolgens tien minuten over haar vakantie naar Maleisië te vertellen. Dat was genieten.

Na de asperges laat Janneke zien hoe je panna cotta met rabarber maakt. Hierna mag de groep nrc-lezers zelf aan de slag. Doe je schort voor en ga maar lekker asperges schillen. Enkele dames zijn kennelijk nogal wantrouwig, die houden hun schoudertas om tijdens het koken, onder hun schort. Ik neem althans aan dat het wantrouwigheid is en dat ze dit thuis niet doen.

Meng tijdens het koken de nrc-lezers met de cameraploeg, zodat zij zich een beetje opgelaten gaan voelen. Hete rabarber uit de oven halen of een pan kokende olijfolie door een zeefje gieten is nu eenmaal nóg spannender met een camera in je gezicht en een microfoon boven je hoofd. Spontane gesprekken sloegen op dat soort momenten in mijn kookgroepje volledig dood.

Na het koken gezellig met elkaar aan tafel om te genieten van het heerlijke eten dat deze middag heeft voortgebracht. De volledige recepten vind je hier. Daarna signeert Janneke haar eigen kookboek en maakt nog een babbeltje.

Deze workshop is heerlijk met een glas Montepulciano of een Verdicchio.

Tram

Twee vrouwen van middelbare leeftijd, vermoedelijk collega’s die al jaren samenwerken, in de tram.

Vrouw 1: ‘Weet je, ik had vanochtend hartstikke last van diarree. Maar ja, toen ik vanochtend binnenkwam heb ik zonder nadenken gewoon koffie gepakt.’

Vrouw 2 knikt begrijpend.

De vreemdganger

Vorige week bleek Jack de Vries in een kazerne te wonen omdat zijn vrouw hem er na een affaire met een werkneemster uit had gegooid. Over de hele wereld gaan mensen continu vreemd, ik ben dus niet zo verbaasd dat ook Jack de Vries vreemd gaat. De afgelopen maanden is er echter een stortvloed aan nieuws over vreemdgaande mannen, sorry het waren bijna altijd mannen waar het over ging, over ons uitgestort. Dit nieuws kon op twee manieren tot ons komen: of de betreffende vreemdganger viel via de media door de mand, of er werd door de vreemdganger in de media opgebiecht dat hij was vreemd gegaan.

Het begon volgens mij met Tiger Woods die een vreemd ongeval bij zijn huis in Florida kreeg. Daarop bleek dat Woods een affaire had en niet veel later bleek dat het hier ging om niet één affaire maar meerdere affaires. Tiger Woods was de übervreemdganger.
Daarna bleek Take That er enorme ronselpraktijken met betrekking tot vrouwen op na te houden, dit nieuws kwam naar buiten doordat Mark Owen (ik dacht altijd dat hij homo was?) opbiechtte dat ook hij zijn vrouw had bedrogen. Daarna kwam de bal aan het rollen en werd duidelijk dat heel Take That niet vies was van een slippertje. De ontmaskering van Jesse James, de toen nog man van Sandra Bullock, volgde daarna. Eén minnares klapte uit de school en toen volgden er meer. Daarna bleken Frank Ribéry en een hele rits andere voetballers van het Franse elftal naast de pot te hebben gepiest met een minderjarige dame, jawel, ze hadden allemaal aan dezelfde minderjarige dame gezeten. Overigens was deze dame een dame van lichte zeden. David Boreanaz (van Bones) biechtte op te zijn vreemdgegaan en onlangs verklaarde in Nederland John Ewbank (Wie?? Ja, inderdaad, wie?) hetzelfde en ‘in alle rust aan zijn huwelijk ter willen werken’, ja nu wel ja.

Betwist kan worden dat het begon met Tiger Woods, een paar maanden eerder bleek David Letterman het namelijk met diverse medewerksters te hebben aangelegd en ging hij daarvoor publiekelijk door het stof. Een geluk voor hem dat Jay Leno daarna figuurlijk maar publiekelijk Conan O’Brien naaide, daardoor werd de aandacht van hem afgeleid. Daarvoor had je Alex Rodiguez (A-Rod), die bijna openlijk met Madonna vreemd ging terwijl zijn vrouw nog maar net was bevallen. Dáárvoor weer had je John Edwards als beroemde cheater en daarvoor weer Bill Clinton en vast nog vele vele andere. Maar ligt het aan mij of is het nieuws de laatste tijd méér gevuld met vreemdgangers dan voorheen? (op een Amerikaanse site las ik dat M. Gary Neuman, een expert uit de Oprah Winfrey Show (en dan is het waar), schat dat één op de 2.7 mannen vreemd gaat en dat de meeste vrouwen het nooit te weten zullen komen.) Of is het misschien mode openlijk je verkeerde gedrag op te biechten in de hoop op (publieke) vergeving?

Surfen met Caar

Dit jaar is het einde van WOII precies 65 jaar oud. Een mooie gelegenheid voor het mini-symposium De oorlog met pensioen? van afgelopen dinsdag op Sociëteit De Witte in Den Haag. Directe aanleiding hiervoor was de lancering van een nieuwe website Klim naar de vrijheid. Deze website geeft een overzicht van de zgn. zuidelijke Engelandvaarders, die tijdens de oorlog naar Engeland vluchtten via België, Frankrijk en een voettocht door de Pyreneeën.

Tijdens het symposium werden o.l.v. oud-NIOD-directeur en historicus Hans Blom (die overigens bleek te beschikken over een droog komisch talent) lezingen gehouden door Jolande Withuis van het NIOD en Christ Klep, militair-historicus aan de Universiteit van Utrecht. De laatste was vorige week ook te zien tijdens de uitzendingen rond bevrijdingsdag waaraan Eef een column wijdde. Met name de lezing van Withuis maakte op mij indruk. Zij sprak over de invulling van de herdenkingen op 4 en 5 mei en dan met name over het feit dat van overheidswege er tegenwoordig parallellen getrokken worden met actuele gebeurtenissen, om zo aansluiting te vinden met de belevingswereld van jongeren en 'nieuwe Nederlanders'.

Withuis is hier geen voorstander van, omdat het risico bestaat dat de herinnering aan de gebeurtenissen misbruikt wordt voor een politiek doel, om de eigen zaak kracht bij te zetten, en ook omdat je volgens haar niet namens de doden kan spreken. De beste herdenking is, zo betoogde zij, een gevoel van empathie en niet het gekunsteld opwekken van een gevoel van identificatie, aangezien je dan geen recht kan doen aan de werkelijke gebeurtenissen.

Hopelijk komen de lezingen van Withuis en Klep ook beschikbaar op de website van Klim naar de vrijheid, want zij verwoordden het toch een stuk mooier dan ik dat hier kan parafraseren. Mocht dit niet het geval zijn, dan is de website nog steeds het bezoeken waard. Deze staat vol met uniek materiaal over de zuidelijke Engelandvaarders, inclusief interviews met enkelen van hen. Een website als deze zorgt ervoor dat de herinnering aan de oorlog voorlopig zeker niet met pensioen zal gaan.

Genderitis

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Lein

Onze maatschappij gaat gebukt onder een fenomeen dat zowel mannen als vrouwen zonder pardon negatief beïnvloed door ze herhaaldelijk in een vooroordeel te duwen. Dit fenomeen heeft een effect op bewuste en onderbewuste beslissingen die in het dagelijks leven worden genomen. Het ergste is dat dit fenomeen zo gemeen en geniepig in onze (consumptie)maatschappij is verankerd dat we het zelf vaak niet doorhebben dat het bestaat. En ondanks dat het gemaakte onderscheid een biologische oorsprong heeft, heeft het met die biologische scheiding tegenwoordig weinig meer te maken. We kunnen er niet meer onderuit. We lijden aan genderitis, een waarschijnlijk ongeneeslijke aandoening.

Afgelopen zaterdag was ik samen met meneer S in een niet nader te noemen groot warenhuis om voor ons nichtje, die haar zesde verjaardag zou vieren, een cadeautje te kopen. Na een korte worsteling tussen het winkelend publiek kwamen we uiteindelijk op een ontzettend verantwoorde plastic insectenkijker en een Natuurboek voor Kinderen. We vonden het zelf nogal geslaagd. Aangekomen bij de kassa viel mijn oog op de rollen inpakpapier achter de kassadame en bekroop mij een vervelend gevoel. Dit zou nog wel eens irritant kunnen worden. En jahoor, toen meneer S netjes had betaald en had aangegeven dat het om twee cadeautjes ging vroeg de kassadame: “Is het voor een jongen of een meisje?”. Ik had meteen door dat dit genderitis was; er hingen namelijk rollen roze en rollen blauw inpakpapier achter de balie. “Wat maakt dat nou weer uit?”, beet ik de kassadame bits toe, die natuurlijk alleen maar haar werk deed en vervolgens uitlegde dat er verschillende mogelijkheden waren wat inpakpapier betreft. Meneer S gluurde toen snel even onder de balie en sprak: “Haar lievelingskleur is geel”. En daarmee was het inpakprobleem opgelost.

Maar genderitis heeft zich veel verder in de consumptiemaatschappij vastgebeten. Ik ken maar weinig reclames waarin papa’s de was doen met een lekker compact wasgelletje, of waarin vrouwen een barstje in de ruit maken. Om van roze ministofzuigers bij de Bart Smit maar niet te spreken. Vooroordelen over mannen en vrouwen zijn overal, soms terecht maar veel vaker onterecht. En de marketingwereld loopt ervan over. Soms gaat het zover dat fabrikanten een speciale “vrouweneditie” van hun product op de wereld zetten om zo een nieuw marktaandeel aan te spreken. Maar goed, laten we het over de vrouwensigaren, vrouwenwhiskey, vrouwenklusoveralls, vrouwennavigatiesystemen en vrouwenbier maar niet hebben.

Het meest kwalijke aan genderitis is dat er gebaseerd op het feit of je een VaJJ (zeg: faadjeedjee) hebt of niet, keuzes voor je worden gemaakt die rolbevestigend zijn. En ik wil niet dat die keuzes voor mij gemaakt worden, want ik ben namelijk heel goed in staat om dat zelf te doen en ik hou niet automatisch van roze en bloemen omdat ik elke maand zo lek als een mandje ben. Zo is het uiterst hinderlijk dat als ik op zoek ga naar een nieuwe rugtas, ik op de site van een bepaald tassenmerk eerst moet aangeven of ik een piemel heb of niet voordat ik vervolgens de lijn met roze bloementjestassen te zien krijg.

Maar recente studies tonen aan dat er wel degelijk iets te doen is tegen genderitis: vertrouw op je eigen oordeel en realiseer je dat je meer bent dan een piemel of een VaJJ. Gewoon blijven nadenken dus.

Testpanel gezocht

In zijn column van afgelopen vrijdag schreef gastcolumnist HG over zijn bedenkingen bij de 48-uur-droog-deodorant van L'Oréal, de Men-Expert.
Gezien de comments hielden meer mensen zich bezig met het nut en de werking van deze deodorant. Daarom houdt Gemodder in de Marge komende week een lezersonderzoek. Hieraan kun jij ook meedoen. Voorwaarde is wel dat je de capaciteit hebt om behoorlijk te zweten, anders zou de test bij voorbaat nutteloos zijn. Ben jij de zweter die wij zoeken, geef je dan op door een e-mail te sturen naar gemodder@hotmail.com. Je krijgt dan zo spoedig mogelijk instructies en een vragenlijst toegestuurd. Meedoen aan de test is volledig anoniem. Hoewel de deodorant bedoeld is voor mannen zoeken wij ook vrouwelijke testpersonen, om de steekproef zo representatief mogelijk te houden.

Zodra wij voldoende ingevulde testformulieren hebben onvangen zal op deze site een verslag van onze bevindingen worden geplaatst.

Verantwoorde Arthouse-films

Ik ben een fervent filmliefhebber. Misschien niet zo fervent als gastcolumnist HG, maar toch wel fervent. Als mensen mij vragen naar mijn favoriete films, dan komen er vaak verantwoorde arthouse-films voorbij.

Om te beginnen ben ik een groot liefhebber van de films van de gebroeders Ethan en Joel Coen, een must voor iedereen die zichzelf filmfanaticus noemt. Als ik één film mocht meenemen naar een onbewoond eiland (met dvd-speler) zou ik kiezen voor The Big Lebowski, een briljant kunstwerk over beroepsloser Jeff 'The Dude' Lebowski, die zijn dagen vult met blowen en bowlen. Heerlijk.

Daarnaast mag ik graag kijken naar Scandinavische films. Een prachtige tranentrekker is Sa som i Himmelen (As it is in Heaven), over een dirigent met een burnout die terugkeert naar het dorp van zijn jeugd op het Zweedse platteland. Hij neemt hier de leiding van het plaatselijke kerkkoor op zich en verandert de levens van de dorpsbewoners voorgoed. Mooi hè, altijd al zo'n zin willen schrijven.
Als je dan toch bezig bent met Scandinavische films, kijk dan ook meteen naar Festen, over een disfunctionele familie die samenkomt voor een gezellig diner, Tillsammans (Together), over een disfunctionele wooncommune vol gefrustreerde hippies, Kopps, over een groep politieagenten in een klein dorp die zelf misdaden ensceneren om wegsanering te voorkomen, en Fucking Amal, een vertederend verhaal van een middelbare scholiere die haar weg probeert te vinden in een wereld die druipt van de vooroordelen. Zucht.

Zo kan ik nog uren doorgaan, maar dat lijkt me niet prettig lezen. Vandaar dat ik nu in volstrekt willekeurige volgorde een aantal van mijn favoriete en verantwoorde films opsom:

- Little Miss Sunshine: Roadmovie waarin een klein meisje met haar labiele familie in een oud busje door Amerika reist op weg naar een schoonheidswedstrijd voor kinderen. De film werkt toe naar een prachtige apotheose.
- Schultze gets the Blues: een dikke, Duitse accordeonist reist af naar Louisiana om daar de muziek die hij via de radio heeft gehoord live te beleven.
- The Straight Story: Een oude man reist op een grasmaaier door Amerika om zijn broer te bezoeken.
- Sideways: twee vrienden doen een wijnproeftour door Californië bij wijze van bachelorparty. Als je deze hebt gezien is Merlot nooit meer hetzelfde...

Nu ik dit schrijf zie ik dat ik blijkbaar heel erg van roadmovies hou en dan mag Trans America zeker niet ontbreken.

Stiekem heb ik natuurlijk vier totaal onverantwoorde films die werkelijk mijn favoriet zijn. Het is net als in die Friends aflevering waarin Joey en Chandler een quiz doen tegen Rachel en Monica, met als inzet hun apartement. Ross: Rachel claims this is her favorite movie. Chandler: Dangerous Liaisons. Ross: Correct. Her actual favorite movie is? Joey: Weekend at Bernie's.
Films die ik zo vaak kan kijken als ik maar wil, zonder dat het ooit verveelt. Waarbij ik kan lachen met de tranen over de wangen. En die me dus nooit teleurstellen. Dat zijn:

- Ferris Bueller's Day Off: een puber stelt alles in het werk om een dag te spijbelen met zijn twee beste vrienden en zij beleven samen een waanzinnige dag.
- Groundhog Day: een cynische tv-presentator doet verslag van Groundhog Day en beleeft deze dag telkens opnieuw, waarop hij besluit zichzelf dan maar op te laten leiden, o.a. tot ijsculpturenzager.
- Coming to America, met als hoogtepunt de balkonscene waarin Eddie Murphy Amerika een goedemorgen wenst, vervolgens een 'Fuck you' naar zijn hoofd krijgt en breed lachend antwoordt: 'Yes, yes! Fuck you too!!'
- Bruce Almighty: Bruce zeurt tegen God over zijn miserabele leven, zodat God besluit zijn taken aan Bruce over te dragen. Heerlijkste scène is die waarin hij zijn kop tomatensoep splijt als ware het de rode zee.

Kom gerust eens langs, dan kijken we samen, ik wil ze allemaal nog wel een keer zien. Deze week staat Kick Ass gepland, ik ben benieuwd of deze op een van mijn lijstjes terechtkomt.

Anne B. Ragde - Het Leugenhuis

Tja, na de recensie van Caar en een mondeling verslag van N begon ik toch met enige tegenzin aan het lezen van dit boek. Misschien komt het doordat ik er niets van verwachtte dat ik het daarom juist vond meevallen. Om het samen te vatten: Ik vond het best een aardig boek. Niet briljant, niet uitermate origineel, maar wel aardig.

Het is om te beginnen een dun boek. Misschien vond ik het daarom niet verbazingwekkend dat sprake was van een lange aanloop naar die ene gebeurtenis. Ik vond het ook niet storend. De Aanslag van Harry Mulisch heeft nou ook niet heel veel lagen. De personages zijn wat karikaturaal, maar daardoor niet vervelend. De setting en de gebeurtenissen zijn nogal klassiek en je ziet de gebeurtenissen (inderdaad) allemaal al mijlenver aankomen, maar ook dat is niet vervelend. Herkenbaarheid en een duidelijke structuur is soms een fijne houvast.

Ik ben het met Caar eens dat het niet heel goed geschreven is, of in ieder geval slecht vertaald, maar na de Da Vinci Code en de Larsson-serie kan ik me daar ook overheen zetten als het verhaal je toch pakt. En dat had ik wel, ik wilde het boek zo halverwege graag uitlezen en niet omdat ik er vanaf wilde zijn.

Ok, humoristisch is het boek niet. Maar ik kan me voorstellen dat in Noorwegen humor een andere definitie heeft. Ik ben er geweest en als je de hele dag in de regen zit is een beschrijving van een decadente homo uit Kopenhagen misschien lachwekkend.
Ik kan me ook voorstellen dat dit soort streekromanachtige familietrilogieën in Noorwegen aanslaan. Er zit toch een hoop familiegeschiedenis, vergane glorie, goede ouwe tijd en traditie in verborgen. En met meer dan tien maanden sneeuw en regen heb je een hoop tijd om te lezen. De hoge verkoopcijfers verbazen me dan ook niet. Het zou me ook niet verbazen als dit boek in Nederland niet verkoopt. De kaft, de flaptekst, het onderwerp, het is niet heel aansprekend. Als de volgende delen in de aanbieding zijn, zou ik ze misschien wel kopen, al was het alleen al omdat ik hoop dat in die delen Tor eindelijk eens schone overalls koopt en die boerderij gaat opknappen. Aangezien daar in dit deel al een aanzet toe wordt gegeven verwacht ik dat het einde van deel drie een soort Bertolli reclame op zijn Noors wordt. Wordt vast ook verfilmd met subsidie van het Noors Verkeersbureau.

3 sterren (van de 5)

De bevrijding enzo

De NOS heeft mij blij verrast. Ik had het eigenlijk al opgegeven met de publieke omroep. Nooit zie je eens een programma waarvan je denkt ‘Goh, leuk dat wist ik niet en had ik toch erg graag willen weten.’ Maar afgelopen woensdag was daar ineens een programma van BBC-achtige allure. De hele dag werd Nederland 1 gevuld met een programma over de Tweede Wereldoorlog en de bevrijding. Ik durf hier best te beweren dat ik iets van de Tweede Wereldoorlog afweet, maar woensdag had ik regelmatig dat ik beelden zag die ik nog nooit gezien had of dingen hoorde die ik niet wist.In de studio zaten twee mannen, de één was een militair deskundige en de ander een historicus met een minder militaire maar een sociale geschiedenis achtergrond met betrekking tot de oorlog. De hele middag praatten zij met Rob Trip, die overigens opvallend goed op de hoogte was, en behandelden ze het verloop van de bevrijding. De gesprekken in de studio werden afgewisseld met interessante filmpjes over allerlei oorlogs- en bevrijdingssituaties verspreid door het hele land. Zo was er een filmpje over Ochten en spraken bewoners van dat dorp over de verwoestingen die daar waren aangericht. Beelden van het nieuwe Ochten werden afgewisseld met zwart-wit beelden van het kapotgeschoten Ochten. Vergelijkbare filmpjes waren er over allerlei dorpen en situaties door het hele land. De filmpjes en de gesprekken in de studio werden afgewisseld met beelden van de bevrijdingstrein die door Nederland reed en waar Joost Karhof gasten ontving die ook over de oorlog en de bevrijding vertelden. Er waren beelden van het defilé in Wageningen en beelden van de festiviteiten in o.a. Roermond (dat laatste was een mooi moment om even naar de wc te gaan).Ok, er was één aspect van de uitzending dat mij mateloos irriteerde, dat was de parallel die steeds werd getrokken tussen de nazi’s en de PVV dan wel ‘de huidige vreemdelingenhaat’ of ‘de huidige politieke situatie’. Daar maakten de historici en de mensen in de filmpjes zich niet schuldig aan, maar een aantal bekende Nederlanders en twee Amerikaanse comedians, wisten het toch aardig ver door te voeren. Hoe mensen het toch elke keer weer voor elkaar krijgen de oorlog en de nazi’s er met de haren bij te slepen is mij een raadsel. De nazicard wordt wat mij betreft iets te vaak en iets te gemakkelijk en ongefundeerd gespeeld.

Surfen met Caar

Voortaan zal ik iedere week een surftip geven op deze plek. Niet in het water natuurlijk, zo sportief ben ik nu eenmaal niet, maar een tip voor een website, ter leering ende vermaeck.

Deze week een stemadvies, met het oog op de naderende verkiezingen op 9 juni a.s. Er zijn zo vlak voor de verkiezingen vaak nog veel zwevende kiezers die zich niet thuisvoelen bij de traditionele partijen. Voor hen is er een goed alternatief. Wat te denken van de PvdV, de Partij voor de Vakantie? Een van hun speerpunten is het idee dat alle Nederlanders het land uit moeten, waarom zou dit voorrecht zijn voorbehouden aan de buitenlanders? Dat is niet eerlijk. Verder pleit de partij voor meer vakantiedagen en een verlaging van de pensioengrechtigde leeftijd.

Mocht dit het niet voor je zijn, dan verwijs ik je door naar de PvdM, de Partij voor de Mens (en ook voor alle andere aardbewoners). Een partij met eerbied voor het heelal - lekker breed zodat iedereen zich aangesproken voelt. De partij heeft prachtige plannen voor de aarde, bijvoorbeeld het opdoeken van alle bestaande grote steden en deze vervangen door hypermoderne supersteden. Ook voor mijn aversie tegen bejaarden is een oplossing, zo is op de site te lezen:

Dankzij wetenschappelijk resolutie is het simpelweg onvermijdelijk dat er een oplossing komt voor het aftakelingsproces van het lichaam, zodat ons lichaam een optimale hartleeftijd behoud ongeacht de kalender leeftijd.

Hoe we het precies gaan doen weten we nog niet, maar er zijn genoeg dingen te bedenken. Om mee te beginnen het verbeteren van onze voeding, dat onze levensverwachting aanzienlijk zal verhogen. U zult verwonderd staan over wat goede voeding voor u kan doen.
[...]
Zodra we een antwoord hebben gevonden op het aftakelen van het lichaam kunnen we stoppen met voortplanten. Niet alleen bij de homo sapiëns, maar bij zoveel mogelijk diersoorten. Neem Skippy bijvoorbeeld i.p.v. om de zoveel jaar duizenden kangoeroes af te schieten, kunnen we ook gewoon diegenen die we hebben in optimale conditie laten leven en ervoor zorgen dat ze niet meer voortplanten.

We weten niet hoe, maar het kan wel. Als dat geen geweldige politieke partij is, dan weet ik het ook niet. Zodra ik het wel weet, laat ik het weten.

48 uur droog

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Grote marketingcampagne van L’Oreal Paris: de nieuwe “Men Expert” deodorant. Abri posters, reclamespotjes op televisie. Met in de hoofdrol Eric Cantona (voor de jongere, niet al te sportieve lezertjes: een voormalige spits uit Frankrijk die begin jaren negentig grote successen haalde met Manchester United). Zie de Nederlandse versie hier.

Het meest verbazingwekkende element van deze commercial vind ik wel dat de nadruk de gelegd wordt op wat er op de deodorant bus staat: “48h dry non-stop”. Achtenveertig uur droog non-stop. Achtenveertig uur. Acht-en-veertig. Uur. Waarom zou je je 48 uur lang niet wassen? In welke omstandigheden zou je denken: ‘ik spray even een keer onder mijn oksels en ik kan er twee dagen tegenaan.’ Oké, het komt wellicht van pas als je vast zich achter de douane op Schiphol door een aswolk op IJsland, maar verder? (Suggesties zijn welkom in de comments) En wat doe je dan gedurende die twee dagen? In de spot rent Cantona over straat en springt in een taxi en spoedt zich met een bos bloemen richting een onbekend lot. Wat doet hij in de overige 47 uur en 59 minuten? Wat nu als deze deo er al was geweest toen hij nog actief voetbalde? Seizoen 92-93: Manchester United wordt kampioen. De ploeg host zich uitgelaten naar de kleedkamer: de spelers, waaronder debutant David Beckham en vleugelspeler Ryan Giggs, zingen, schreeuwen en springen samen onder de douche. Cantona trekt zijn bezwete shirt uit, pakt zijn deo, spuit onder zijn armen en doet het overhemd weer aan waarmee hij de kleedkamer binnenkwam. Binnen een minuut is hij omgekleed, terwijl de rest nog niet eens de champagneflessen heeft ontkurkt.

Is dat de reden dat voor boegbeeld voor deze campagne een Fransman is gevraagd? Het is een cliché (maar hoe wordt een cliché een cliché?), maar de Franse man staat meestal niet bekend om zijn persoonlijke hygiëne. Zo heeft Eef een jarenlange ervaring met Franse campings en zoals zij vaak zegt, “dan loopt er weer zo’n Franse kerel in een hemdje met van die shag onder zijn armen”.

Om te beweren dat een deo je 48 uur droog houdt, is een rare insteek voor een campagne. Al is het alleen maar omdat iemand die denkt twee dagen zijn lichaam niet hoeft te wassen, deze persoon gedurende deze periode vast geen andere L’Oreal producten zal gebruiken. Bijvoorbeeld de L’Oreal Elvive shampoo for men met ‘Regenium XY’. Of de L’Oreal Hydra Sensitive, de kalmerende, schuimende gezichtscrème.

48 uur lang door met je deo. Omdat je het waard bent.

Typisch

Wij hebben digitale tv en het leuke aan digitale tv is dat je bij het zappen de programmatitel en de eerste regel van een korte beschrijving in beeld krijgt. Op 4 mei werd Der Untergang uitgezonden en stond in beeld: 'Der Untergang. Film. Hitler trekt zijn eigen plan.'

Dat vond ik nou zo typisch Hitler. Die trok zijn eigen plan, deed zijn ding, zo eigengereid, zo helemaal zichzelf. Prachtige film.

Solo rojo y grrreen

Afgelopen week was ik in Madrid, een heerlijke stad en ik kan iedereen zeker aanraden daar eens naartoe te gaan. Ik was hier met twee vriendinnen en geen van ons spreekt Spaans. Twee spreken een klein mondje Italiaans, maar dat was meer een belemmering dan een voordeel. Spanjaarden en dan met name Madrilenen, zo is gebleken, houden er niet zo van als je geen Spaans spreekt. Dat komt natuurlijk doordat zij zelf geen woord over de grens spreken, maar zelfs als je een poging in het Spaans waagt en deze poging niet direct slaagt, dan wordt dit niet in dank afgenomen.

We zijn een aantal keer in ons gezicht uitgelachen toen wij 'Oen tee y oen café' bestelden, en de woorden 'por favor' schijnen ook hilarisch te zijn. Ik vraag me nu af hoe dit wel uitgesproken dient te worden. En trouwens, al klinkt het misschien niet helemaal als hoogspaans, je begrijpt me toch, wees dankbaar voor deze moedige poging en lach me niet uit. Niet in mijn gezicht, maar stiekem, hurkend achter de bar.

Soms waren we het even kwijt. Dan wist ik even niet zo snel dat 'ontbijt' in het Spaans 'desayuno' was en vroeg ik om 'the breakfast menu'. De vriendelijke ober verontschuldigde zich, wijzend naar mijn kop thee, en mompelde iets als 'solo rojo y grrreen'. Enkele minuten later kwam hij terug, het internationale gebaar voor 'eten' makend, en toonde ons een doos met croissants en donuts. Aandoenlijk. Hij leek een beetje op die jongen uit Ugly Betty, volgens N. Élisabeta Bruta in het Spaans.

Niet iedere ober was zo aandoenlijk. In het restaurant van museum Thyssen-Bornemisza (a.k.a. Tiesen-Barmitzwa) werkte een grote, norse man. Deze norse man kon je wenken door op een knopje op de tafel te drukken en dan zag hij dit op zijn horloge. Ik dacht dat het knopje kapot was en drukte er een paar keer op. Waarschijnlijk stond er 220 volt op zijn horloge, zo keek hij in ieder geval wel. En zo bleef hij ook kijken. N. en ik wilden sap, op de kaart stond 'Naranja y nada'. Wij wisten dat 'naranja' een sinaasappel is en 'nada' is niks: sinaasappel met niks, wij snapten het niet en vroegen aan de grote, norse ober wat dat was. Hij begon van alles te brabbelen in het Spaans en dus zei ik 'Ok, oen naarangaa ie nada por favor', waarop hij in het Spaans tegen de tafel naast ons begon te brullen. Een verwarrende situatie, minutenlang wachtten we op wat zou komen en uiteindelijk kregen we een soort Spa en Fruit. Nada is dus water? In dit geval was het denk ik een sneezer.

Tevergeefs hebben we dagenlang geprobeerd de obers voor ons te winnen, met vriendelijk glimlachen, prachtige Spaanse zinnen en grote bestellingen, maar het mocht niet baten. Tot op de laatste avond, toen we in een verlaten restaurant tapas aten met onze handen omdat we niet om bestek durfden vragen (en ook niet wisten hoe. In het Italiaans is het coperto, dat wel). Toen kwam de serveerster knipscharend aangerend met messen en vorken en toen kregen we bij de rekening ieder een glas met een soort limoncello, heerlijk. Zo hadden we het iedere dag verwacht, zeker ook omdat M. en ik in Andalusië overal deze behandeling hadden gekregen: heel vriendelijk en lekker gratis hapjes bij elk drankje.

Madrid is een mooie stad en je kan er heerlijk eten, maar als je geen Spaans spreekt, schrik dan niet van de obers. Verstand op nul en bestellen maar, het is het zeker waard.

Werkelijk achterlijk haar

Een heel groot deel van de puberende wereldbevolking schijnt idolaat te zijn van Justin Bieber. Ik had nog nooit van deze jongen gehoord tot hij een aantal keer op RTL Boulevard verscheen en ik hem daarna op allerlei andere zenders begon te herkennen. Op MTV hoorde ik heb hem eens drie regels zingen en wilde toen doorzappen, wat ik ook deed. Ik zag hem op CNN een interview geven en vond het een te bijdehand joch in te grote kleren met een hoge piepstem en werkelijk achterlijk haar. Justin Bieber reageerde in dat interview op een opmerking van Kim Kardashian dat ze het leuk zou vinden als hij haar zusje zou daten. Dat ontlokte bij de kleuter de arrogante opmerking dat hij Kim Kardashian wel wilde daten. Kim Kardashian is twee keer zo oud als hij en was op dat moment nog samen met een heel brede NFL-speler. Dan heb je wel lef, of je bent een beetje te vol van jezelf.
Maar dat haar dus. Dat haar is het kroonjuweel van zijn rare voorkomen. Ik zal het wel niet begrepen hebben nu miljoenen mensen (of eigenlijk puberende meisjes) idolaat zijn van deze jongen, maar ik vind dat haar echt absurd. Het kapsel van Justin Bieber is de exponent van de hedendaagse puberale kapsels. Kon Zac Efron er al wat van, Justin Bieber heeft de look geperfectioneerd. Volkomen tegennatuurlijk zit het haar van JB naar voren gekamd. En niet alleen gekamd, het zit eigenlijk vanaf zijn kruin geföhnd, gekamd en daarna gehaarlakt tegen zijn hoofd. Geen mens kan op natuurlijk wijze zijn haar zo hebben zitten. Waarom in hemelsnaam zou iemand zijn haar vanuit zijn kruin naar voren willen kammen. Die jongen moet zo’n ontzettend lelijk voorhoofd hebben dat dit de enige oplossing was.
Ok, in ‘mijn tijd’ had je ook jongens met gek haar, zoals de Hanson Brothers, maar dat vond ik toen ook al gek haar. En je kunt zeggen wat je wilt, maar dat haar was niet onnatuurlijk geföhnd. En toch blijken wereldwijd meisjes flauw te vallen als hij een concert geeft en is onlangs zelfs een concert afgelast wegens de chaos die (de gedachte aan) een optreden van Justin Bieber te weeg bracht. Ik snap er niks van.

Weemoed om Nada en Patty

Het barst op tv van de make-overprogramma’s, het kan je niet ontgaan zijn. Het is overgewaaid uit Amerika, uiteraard, en Engeland (Trinny & Susannah, wel heel leuk!) en één van de eerste in zijn genre in NL was de Modepolitie, met Nada van Nie en de voor mij onbekende Patty Zomer. De dames gingen dan op een beurs langs en pikten drie mensen uit de massa die er volgens hen ontzettend fout uitzagen. Vervolgens werden deze drie kandidaten onder de loep genomen, hun outfits werden compleet neergesabeld, een knauw in het broze zelfvertrouwen van drie onzekere vrouwen.

De lelijkste werd in het zonnetje gezet. Nada en Patty (jemig, wat een namen) gingen een paar dagen later bij de kandidaat op werk langs en vroegen daar wat de collega’s van haar kledingstijl vonden. Leuk hè. Moet je je indenken dat er een cameraploeg op je werk komt en aan je kamergenoot vraagt hoe jij je kleedt. En dat zij dan zegt dat je er altijd zo saai en kleurloos bijloopt. En dat je er zo slecht en onvoordelig uitziet. Nice. Daarna gingen ze thuis de kledingkast nalopen. Meestal werd alles weggegooid. Zonde? Nee, niet zonde, meestal was de kleding echt spuuglelijk (ze zijn in Roemenië nog steeds verbolgen over die zending), maar wel onhandig. De vrouw in kwestie kreeg namelijk drie nieuwe sets kleding aangemeten. Ik weet niet hoe jouw kledingkast er uitziet maar ik heb wel meer dan drie sets. Deze drie sets waren een exacte kopie van de outfits van Nada en Patty: Strakke broek, laarzen erover, heel veel laagjes (hemdje, shirt, lange trui en nog langer vest) met daar omheen een brede riem. Aftoppen met heel veel armbanden en lange kettingen, klaar. Heel overzichtelijk eigenlijk, je wist altijd hoe de dame in kwestie de metamorfose uit zou komen. En eigenlijk was dat, ondanks het totale gebrek aan fantasie van Nada en Patty, toch altijd wel een verbetering.

Tot zo ver het schoolvoorbeeld van de make-overprogramma’s. Vorige week zag ik voor het eerst The Look of Love. En dat is nog eens even wat anders. Ik moet bekennen dat ik tijdens het kijken naar dit programma met weemoed terugdacht aan Nada en Patty. Die konden af en toe snoeihard zijn en daar kon ik me dan om verkneukelen. The Look of Love is een stuk zoetsappiger en ook onbegrijpelijker. Hier wordt een echtpaar met relatieproblemen in de watten gelegd door metamorfosegoeroe Dyanne Beekman en relatiedeskundige Robert ten Brink. Dan heb je dus relatieproblemen en dan bel je RTL om een en ander breed uit te meten op televisie. Dat is al een ding dat ik niet begrijp. Ik wil sowieso niet op tv, maar nog minder als ik relatieproblemen zou hebben. Hooguit samen met de meneer bij Tien voor Twaalf. En ook dan vind ik dat je voor lul staat. Wat ik al helemaal niet begrijp is dat ook hier weer de metamorfose uit de kast wordt gehaald. Twee mensen die elkaar al lange tijd, soms jaren, doodongelukkig maken en die geef je dan een make-over. Maar dat is natuurlijk niet het enige. Nee, er wordt bijvoorbeeld ook een heel gevoelige, lange brief geschreven over wat er allemaal mis is en hoe het weer leuk moet worden. In de aflevering die ik zag werd de vrouw een week naar een spa gestuurd terwijl de man thuis voor de kinderen zorgde. Ze kregen allebei een make-over (Dyanne tegen hem: “Naaaah ja zeg, je lijkt wel hip!!” Dan weet je het wel). Ze mochten allebei over hun gevoelens praten en huilen voor de camera. De vrouw kreeg ook nog een persoonlijk schilderij van Ans Markus. Hoe dit allemaal bijdraagt aan een beter huwelijk, ik heb geen idee, maar het leek me wel wat, een week in een spa, nieuwe kleding en een mooi schilderij. Je zou er bijna voor op tv willen.

Ik denk dat er op dit moment krampachtig gezocht wordt naar een manier om voort te borduren op de metamorfose, maar dat uitsluitend een metamorfose passé is. De metamorfose van het metamorfoseprogramma dus. Misschien is het een idee om tijdens de voor- en nabeschouwing bij voetbalwedstrijden ook metamorfoses te doen. Johan Derksen en René van der Gijp zien er niet uit, Mart Smeets en Jack van Gelder zouden vast ook leuker zijn met laagjeskleding en gel in hun haar (wat daarvan over is). Ik ben benieuwd wat Nada met Brian Roy gaat doen. Of zijn die ook al uit elkaar? Want dan kan daar misschien een programma over worden gemaakt.