Solo rojo y grrreen

Afgelopen week was ik in Madrid, een heerlijke stad en ik kan iedereen zeker aanraden daar eens naartoe te gaan. Ik was hier met twee vriendinnen en geen van ons spreekt Spaans. Twee spreken een klein mondje Italiaans, maar dat was meer een belemmering dan een voordeel. Spanjaarden en dan met name Madrilenen, zo is gebleken, houden er niet zo van als je geen Spaans spreekt. Dat komt natuurlijk doordat zij zelf geen woord over de grens spreken, maar zelfs als je een poging in het Spaans waagt en deze poging niet direct slaagt, dan wordt dit niet in dank afgenomen.

We zijn een aantal keer in ons gezicht uitgelachen toen wij 'Oen tee y oen café' bestelden, en de woorden 'por favor' schijnen ook hilarisch te zijn. Ik vraag me nu af hoe dit wel uitgesproken dient te worden. En trouwens, al klinkt het misschien niet helemaal als hoogspaans, je begrijpt me toch, wees dankbaar voor deze moedige poging en lach me niet uit. Niet in mijn gezicht, maar stiekem, hurkend achter de bar.

Soms waren we het even kwijt. Dan wist ik even niet zo snel dat 'ontbijt' in het Spaans 'desayuno' was en vroeg ik om 'the breakfast menu'. De vriendelijke ober verontschuldigde zich, wijzend naar mijn kop thee, en mompelde iets als 'solo rojo y grrreen'. Enkele minuten later kwam hij terug, het internationale gebaar voor 'eten' makend, en toonde ons een doos met croissants en donuts. Aandoenlijk. Hij leek een beetje op die jongen uit Ugly Betty, volgens N. Élisabeta Bruta in het Spaans.

Niet iedere ober was zo aandoenlijk. In het restaurant van museum Thyssen-Bornemisza (a.k.a. Tiesen-Barmitzwa) werkte een grote, norse man. Deze norse man kon je wenken door op een knopje op de tafel te drukken en dan zag hij dit op zijn horloge. Ik dacht dat het knopje kapot was en drukte er een paar keer op. Waarschijnlijk stond er 220 volt op zijn horloge, zo keek hij in ieder geval wel. En zo bleef hij ook kijken. N. en ik wilden sap, op de kaart stond 'Naranja y nada'. Wij wisten dat 'naranja' een sinaasappel is en 'nada' is niks: sinaasappel met niks, wij snapten het niet en vroegen aan de grote, norse ober wat dat was. Hij begon van alles te brabbelen in het Spaans en dus zei ik 'Ok, oen naarangaa ie nada por favor', waarop hij in het Spaans tegen de tafel naast ons begon te brullen. Een verwarrende situatie, minutenlang wachtten we op wat zou komen en uiteindelijk kregen we een soort Spa en Fruit. Nada is dus water? In dit geval was het denk ik een sneezer.

Tevergeefs hebben we dagenlang geprobeerd de obers voor ons te winnen, met vriendelijk glimlachen, prachtige Spaanse zinnen en grote bestellingen, maar het mocht niet baten. Tot op de laatste avond, toen we in een verlaten restaurant tapas aten met onze handen omdat we niet om bestek durfden vragen (en ook niet wisten hoe. In het Italiaans is het coperto, dat wel). Toen kwam de serveerster knipscharend aangerend met messen en vorken en toen kregen we bij de rekening ieder een glas met een soort limoncello, heerlijk. Zo hadden we het iedere dag verwacht, zeker ook omdat M. en ik in Andalusië overal deze behandeling hadden gekregen: heel vriendelijk en lekker gratis hapjes bij elk drankje.

Madrid is een mooie stad en je kan er heerlijk eten, maar als je geen Spaans spreekt, schrik dan niet van de obers. Verstand op nul en bestellen maar, het is het zeker waard.