Bridget Jones

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Leo

Mijn nicht en haar man vieren een feest voor de geboorte van hun kind. Op deze babyborrel raak ik in gesprek met de vriendin van een vriend van de nieuwbakken vader. Duidelijk mag zijn dat dit voor mij de eerste ontmoeting was met deze voor mij volstrekt onbekende dame. Na het uitwisselen van enkele beleefdheden, zoals de vraag wat ik studeer en wat mijn connectie met de nieuwe baby is, neemt het gesprek een onverwachte wending.

Zij: "Hoe oud ben je eigenlijk?"
Ik, lichtelijk verbaasd: "21".
Ze kijkt zoekend rond. "En waar is je vriend?", vraagt ze.
Ik: ‘"Die is hier niet".
Ze kijkt me verwachtingsvol aan. "Oh…?" De stilte die ze laat vallen maakt voor mij duidelijk dat ze nu van mij verwacht dat ik ga uitleggen waar de-vriend-die-niet-aanwezig-is dan wel is.

Ik: "Ik heb geen vriend".

Ze mompelt "Oh..." en kijkt naar de grond. Twee seconden later vraagt ze aan háár vriend of het geen tijd is om naar huis te gaan.

Te verbouwereerd om iets uit te brengen haal ik wat te drinken en loop ik naar de tafel waar mijn zus (24 jaar en al 3,5 jaar getrouwd) en haar man aan staan. Thuisgekomen zet ik All by Myself van Celine Dion keihard op en troost ik mezelf met een fles wijn en een stuk chocola. Ik krijg op gelegenheden als deze toch het gevoel dat het deel van mijn generatie dat al gesetteld is, vindt dat ik dit station ook al had moeten passeren. Hoewel ik het vrijgezellenleven enorm waardeer, moet ik toch regelmatig meewarige blikken incasseren. Nee mensen, vrijgezel zijn op je 21ste is niet erg. Ik vermaak me prima!

Jippie! Het regent!

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Leo

Als zelfbenoemd ervaringsdeskundige wil ik graag de bewering van onze weervrouw Helga van Leur weerleggen. Bij de uitzending van Knevel & Van Den Brink probeerde zij deze week de Nederlandse bevolking ervan te overtuigen dat deze zomer helemaal niet natter is dan andere zomers. De op sensatie beluste pers heeft dit op basis van onbetrouwbare statistieken de wereld in geslingerd! Hoewel ik door mijn eigen ervaringen toch de kant van de pers kies, is dit niet waarover ik ga schrijven. Graag wil ik met jullie delen hoe deze natte zomer mijn visie op regen heeft gerelativeerd en mij vandaag een gelukzalig gevoel heeft gebracht.

Na 21 jaar doorgebracht te hebben in dit kikkerlandje, stond mijn rode stormparaplu (ja, zo’n echte!) standaard klaar bij de voordeur. Stónd, tot deze bij een barbecue werd gestolen.. Dit was begin juni. Na gewend te zijn geraakt aan de luxe van mijn stormparaplu kon ik het niet over mijn hart verkrijgen een 2-euro-blokker-exemplaar te kopen, maar wilde ik ook geen 30 euro uitgeven aan een nieuwe. Hierdoor stonden voor mij juli en augustus in het teken van verregende outfits, uitgelopen make-up en plat geregend haar met als gevolg meewarige blikken naar mijn lege parapluhand.

Afgelopen dinsdag wilde het zo dat ik met Han in de Ikea belandde. Bij binnenkomst dook Han sneller in de bak met paraplu's dan ik met mijn ogen kon knipperen en stond ze na een paar seconden te zwaaien met een zuurstokroze exemplaar, ‘of ik er niet ook een wilde’. Na een diepe zucht en het definitieve besef dat ik mijn stormparaplu nooit meer terug zou zien, ging ik overstag. Vandaag ben ik mijn paraplu, de regen trotserend, bij Han op wezen halen. Op de terugweg bleek het, tot mijn teleurstelling, droog. Gelukkig stelde het Nederlandse weer mij niet teleur en begon het binnen een paar minuten keihard te regenen. Direct stak ik mijn nieuwe felroze paraplu beschermend op boven mijn hoofd en hij stelde mij niet teleur! Het gevoel dat mij overviel is slechts te beschrijven als ultiem geluk. Zojuist heb ik mijn roze kameraad op de lege plek naast de deur gezet en zit ik droog deze blog te typen. Of Helga of de pers nu gelijk heeft, ik trotseer nu vrolijk, met mijn roze plu in de hand, de regen!