Hypermarché, de score

Eerder deze maand verheerlijkte ik de buitenlandse supermarkt en nu ik terug van vakantie ben, is het tijd om de eindscore op te maken. Ik heb weer veel verleidingen moeten weerstaan en bijna net zo vaak ben ik gezwicht. Overigens is rotweer niet de enige smoes om naar de supermarché te gaan, bloedhitte is ook een goede reden en als je het binnen te koud vindt kun je daar voor 5 euro een nieuwe trui kopen. Deze zomer was ik in Frankrijk en Italië en deed daar onder andere de Carrefour en de Big Store aan. Bij thuiskomst stalde ik de volgende schatten uit op tafel:

Een mooie fles Extra Vergine olijfolie van Sardinië, afkomstig van de Europese lijst met beschermde streekproducten (DOP). Deze kun je eerst in een wijnwinkel proeven en vervolgens goedkoper in de supermarkt halen. Hetzelfde geldt voor bepaalde wijnen. We hebben in de supermarkt een paar flessen Barolo, Nebbiolo, Dolcetta en Barbera gekocht en de meeste daarvan zijn echt heel lekker. In Nederland betaal je voor deze wijnen het dubbele en in de supermarkt zijn ze vaak niet verkrijgbaar. In Frankrijk kochten we een wijn in een enorm pak met een tankje eraan. Klinkt goor, is lekker. In Italië kocht ik ook nog wat Lein een 'enge worst' noemt: een salami-achtige worst met veel witte stukjes erin. Het was de salami Cacciatore, ook weer afkomstig van de lijst met beschermde streekproducten, een lijst die ik heel graag helemaal zou afwerken. Deze vakantie aten we mortadella en Provolone, we hebben nog een lange weg te gaan. Verder nog Amaretti Virginia (amandel koekjes met suikertjes), truffelsaus, een trui voor m'n neefje, verschillende soorten pasta, een streekkookboek (in het Italiaans), een slaapshirt, een zak hazelnootjes, noga, grissini, een koeltas en een paar gympen (nep-All Stars voor 4 euro).

Aan het eind van de vakantie heb ik toch altijd last van spijt. Niet zo zeer van al die aankopen, daar ben ik meestal heel gelukkig mee (hoewel ik me wel afvraag wanneer ik die gympies ooit ga dragen. Misschien moet ik maar gaan wadlopen?), maar wel van de aankopen die ik uiteindelijk toch maar niet gedaan heb. Omdat ik het toch ineens zonde van het geld vond (mijn inner-calvinist speelde op) of omdat ik bang was dat het teveel ruimte ging innemen (we hebben nota bene een kelder die ik naar hartelust kan volproppen met onnodig keukengerei!). Deze vakantie liet ik tot mijn grote spijt in de Italiaanse supermarkt achter: de tomatenpureedraaier, een soort vergiet met een slinger, waarmee je zelf tomatenpuree en passata kunt maken. Het ding was te koop voor 5 en 10 euro. Reden om het niet te kopen: hij kan niet in de vaatwasser en ik vroeg me af of ik 'm wel vaak genoeg ging gebruiken. In het laatste geval komt natuurlijk het vaatwasserargument te vervallen. Bij weinig gebruik kan je een apparaat altijd nog aan iemand cadeau doen. Stom stom stom dus!

Mocht je binnenkort naar Italië gaan, dan hoor ik het graag, misschien kunnen we wat regelen. Naar de hypermarché moet je toch.

Stedentripgids

Jouw deskundige stedentripgids Han loodst je langs een paar metropolen die je ooit in je leven gezien moet hebben.

PARIJS

Typisch: Het kitscherige lichtjesfestijn op de Eiffeltoren iedere avond
Doen: De hele dag in het Louvre rondzwerven met een audioguide op een Nintendo DS / Langs de Seine flaneren / Een dagje (of twee, of drie) naar Disneyland Parijs gaan
Links laten liggen: Het kitscherige lichtjesfestijn op de Eiffeltoren iedere avond
Geschikt voor: Romantici die niks originelers kunnen bedenken

ROME
Typisch: Op elke straathoek vind je een Ionisch/Gallisch/Dorisch beeld
Doen: Constant alle straatverkopers van je afslaan / Goede cappuccino drinken / Een praatje maken met een Italiaan (alle Italianen zijn aardig! Behalve in het verkeer.)
Links laten liggen: De lange wachtrijen bij het Colosseum, er is genoeg anders moois te zien!
Geschikt voor: Kunst- en koffieliefhebbers

KRAKAU
Typisch: Goedkope, hippe stad die nog niet wordt overbevolkt door toeristen
Doen: Fiets huren en naar alle interessante buitenwijkjes crossen / Fiets dan meteen even langs de geweldige boekhandel Massolit
Links laten liggen: Alle menu’s duurder dan € 15,- per persoon, het kan écht goedkoper
Geschikt voor: Hippe mensen die eens wat anders willen dan Parijs

LONDEN
Typisch: Nukkige, hooghartige mensen, The London Eye en Harrods natuurlijk
Doen: Harrods natuurlijk en je verbazen over alle protserige luxe terwijl je ondertussen denkt aan zielige kindertjes in Afrika / Een musical bezoeken in het geweldige Her Majesty’s Theatre / Shoppen
Links laten liggen: Het wisselen van de wacht bij Buckingham Palace, het is superdruk en je ziet met wat geluk alleen de bovenkant van die zwarte bontmutsen
Geschikt voor: Rijke shopliefhebbers, musicalfans

BARCELONA
Typisch: Overal zijn bouwwerken van de gestoorde maar geniale Gaudí te zien
Doen: Alle bouwwerken van Gaudí bekijken / Het prachtige strand bezoeken
Links laten liggen: Alle eettentjes aan de Ramblas, veel te duur en het eten is van slechte kwaliteit
Geschikt voor: Temperamentvolle mensen, kunstliefhebbers

Welke stad bezocht jij met veel plezier? Wat is typisch voor die stad, wat zijn aan- en afraders? Laat het hieronder weten in de comments!

I heart ... Michael Palin

Nadat ik gemarteld was door de kaakchirurg (dit alles in opdracht van de beugeldokter die alles kaarsrecht wilde maken in mijn mond, inmiddels staat alles weer scheef trouwens) lag ik met een scheve kaak en een kopje soep, alleen te nuttigen met een rietje, in bed. Stoned van de pijnstillers, blauw en dik van de kaak die ingezaagd moest worden. Zomerweer en brandend warm. Het was geen pretje.

De Ontdekking van de Hemel was al uit, er is toch een maximaal aantal uur dat een mens kan slapen per dag en ik had alle Asterix&Obelixen al herlezen. Toen geschiedde er een wonder. Mijn ouders, die er televisietechnisch een zeer strikt VPRO-regime op nahielden, gingen akkoord met een televisie op mijn slaapkamer. Wow. Er is dus meer op tv dan Jeugdjournaal, Klokhuis en Purno?

De week dat ik gemarteld maar zonder verstandskiezen in bed lag te lijden ging de wereld van de reistelevisie open. Ik keek Around the World in 80 Days, met Michael Palin. Ik kende Palin wel vaag van gezicht. Mijn vader moest vaak hard lachen als Palin samen met andere mannen op tv vocht met een grote vis (de waardering hiervoor duurde voor mijzelf nog een paar jaar). Maar Palin liet mij die week de wereld zien. Van mijn zakgeld kocht ik later Palins boek, en het jaar erop heb ik met zachte hand mijn docente Engels gedwongen om het boek te accepteren voor een boekbespreking.

Palin wakkerde mijn reislust aan. Het maakte niet uit waar hij naar afreisde, ik wilde ook.Gewoon overal. Niet per se met hem trouwens maar het leek me wel handig dat hij vrij vloeiend Engels spreekt. Alles waar ik nog niet was geweest was een mogelijke reisbestemming. Van Around the World in 80 Days bleef vooral het Kanaal van Korinthe me bij. Hoe spannend kan het zijn om een kwartier lang te kijken naar een enorm schip dat een kanaal probeert door te varen. Eh nou ja toch wel. Het boeide me mateloos.

De jaren erna veranderde alles wat de reislustige Brit aanraakte voor mij in goud. Het werd uiteraard mijn favoriete Python en ik heb alle andere reisseries en de bijbehorende boeken verslonden. De liefde is inmiddels een beetje bekoeld maar ik denk nog regelmatig aan mijn favoriete globetrotter. Als ik mijn tas inpak voor een reis, of als ik in de spiegel naar mijn scheve tanden kijk.

Italië, idioot maar prachtig

Het is denk ik een jaar of tien geleden dat ik met vriendin M. naar Italië op vakantie ging. Als ik terugdenk aan die vakantie overvalt mij steeds een gevoel van weemoedigheid en verwondering. Weemoedig omdat het zo leuk was. Verwondering omdat het bij vlagen belachelijk en rommelig was.

De aanleiding voor de reis was vriendin G. die toen een half jaar in Florence studeerde. We vlogen echter niet op Florence, omdat dat veel duurder was. In plaats daarvna vlogen we op Bologna, waar we meteen al vertaging hadden doordat mijn tas niet was meegekomen. Bologna heeft een klein vliegveld zonder faciliteiten, waardoor wij urenlang op de grond in een verlaten hal naast een stilstaande bagageband hebben gezeten. Daarna gingen we met de bus naar een onbekende camping bij Bologna. Op deze camping bleek geen van de medewerkers iets anders dan Italiaans te spreken, wat ons vrij onhandig leek op een plek waar veel toeristen kwamen. 's Avonds bestelden we in het Frans een bord pasta, wat ook niet begrepen werd zodat we op de kaart wezen en "due penne per favore" brabbelden. Mijn herinnering aan Bologna is dat het heel mooi was en heel warm. Op de camping was het niet minder warm. Na een dagje smelten in de stad zijn we op de terugweg een ge-aircode snackbar ingelopen, waar we vervolgens een uur over een glas cola hebben gedaan. Instinctieve overlevingsdrang. En geldgebrek.

Dat geldgebrek vertaalde zich ook in onze eetgewoontes. We wilden zo veel mogelijk zelf koken, wat best een uitdaging is met slechts één kookpit. De eenpansmaaltijd was het helemaal: een zak pasta met saus waar je alleen nog kokend water bij hoefde te gooien en daar roerden we dan de ene avond doperwten door, de andere avond maïs. Daar een heerlijk glas goedkope wijn bij (kurk naar binnen geslagen, want geen kurkentrekker), die wij direct uit de fles of uit een plastic mok dronken.

Met de trein reisden we door naar Florence, waar we een camping vonden vlak onder het Piazza Michelangelo. Onze voettocht naar boven duurde lang, ook omdat we eerst verkeerd liepen. Dit doordat de weg versperd werd door een kwijlende debiel met zijn hand aan zijn kruis, onderwijl Italiaanse klanken brommend. We probeerden snel door te lopen, maar dat is nog niet eenvoudig met kampeerbepakking en bergopwaarts. Bij de ingang van de camping wisten we hem af te schudden en we vonden een kleine doch schaduwrijke plek voor ons tentje. Toen we geïnstalleerd waren (wat even duurde doordat we werden afgegeleid door een jongen die wanhopig en in de brandende zon zijn gastankje probeerde te installeren, om het vervolgens, in de brandende zon dus, over zichzelf en zijn tent leeg te laten spuiten) keken we vanaf ons matje (geen stoelen nee) tevreden om ons heen. Achter de boom hoorde M. ineens een zacht geluid. Eens kijken wat dat was. Hee, daar zat een hek, de omheining van de camping. Wat zou dat geluid toch zijn? Samen tuurden we door het gaas en daar stonden we plots oog in oog met de kwijlende man, die zachtjes naar ons kreunde.

Zuchtend hingen we onze handdoeken voor het hek om het uitzicht te belemmeren en vluchtten we vervolgens naar het appartement van vriendin G. Daar wilden we liever ook niet meer weg. Voor m'n gevoel hebben we daar dagen rondgehangen. Het was alsof je in L'Auberge Espagnol was terechtgekomen en dan met heerlijk Italiaans eten en wijn tot in de kleine uurtjes. Uiteindelijk zijn we ook daar weer weggegaan, dronken en om zeven uur 's ochtends, toen we de tent voor tienen ingepakt moesten hebben. Daarna hebben we nog op een camping aan de kust bij Viareggio gestaan. Het was heerlijk, gezellig, belachelijk en spannend. Iedere keer als we iets moesten betalen waren we bang dat dat niet meer zou lukken, maar dankzij ons doperwtendieet zijn we zonder problemen de vakantie doorgekomen. En misschien ook doordat onze ouders nog wat extra's hadden overgemaakt. Dat kan niet anders. Het was ook een idioot plan, blut op vakantie. Idioot maar prachtig. Zie je, nou ben ik toch weer weemoedig.

Weigerkappers

Eindelijk was er het langverwachte protest. Vol verbazing vraag ik me bij de Hollandse plukjeskapsels af 'welke kapper knipt dat zo?!' Er moet natuurlijk brood op de plank, 'u vraagt, wij knippen,' luidt het kapperscredo. Toch is ook bij de kappers na jaren van huilend knippen en af en toe gillen in een kussen nu eindelijk de grens bereikt. In Spanje zijn de eerst protesten al begonnen. Een logische plek, er komen immers elk jaar hele bossen gemiddelde Nederlanders naar Spanje om vakantie te vieren. Geen beter moment dus om uitgerekend nu te staken, de schaar erbij neer te gooien. Weigerkappers. Naar verwachting zal het protest overwaaien naar Griekenland, Italië en Frankrijk, om uiteindelijk via Duitsland ook onze landsgrenzen te bereiken. Ik raad u aan om nu alvast kappersafspraken te hamsteren, de rijen zullen dit najaar niet te overzien dus. Doe maar alvast lekker kort dus, dan kan je even vooruit.

Bombeer

De vakanties dat we met het hele gezin weggingen zijn en waren zeldzaam. Ik herinner me geen zwarte zaterdagen of campings in Frankrijk. Ik herinner me ponykamp, boomhuttenknutselkamp en een summerschool in Brighton. Mooie herinneringen. Maar wel zonder allebei de ouders.

Mijn vader kon niet altijd vrij krijgen tijdens de schoolvakanties maar hij deed altijd zijn best om zijn dochters toch mee te nemen op vakantie. Op de fiets naar Brugge, naar de kermis voor een kaneelstok. Soms was het verder weg. Met mijn zus ging hij zwemmen in Griekenland, met mij deed hij een stadswandeling in York. Maar de vakantie met zijn drieëen naar Engeland staat als prachtige familievakantie in mijn geheugen. Omdat ik me de zorg en liefde van mijn vader herinner. Juist om een dagje weg dat vreselijk uit de hand zou lopen.

Die ochtend vertrokken met de bus vanuit ons hotel richting Oxford. Mijn vader sprak gebrekkig Engels en moest overal verantwoorden waarom er geen moeder mee was, maar we kochten buskaartjes en broodjes en gingen op weg. Oxford hebben we die ochtend niet gehaald. Het ontbijt viel slecht en mijn vader was zo enthousiast in de weer met het regelen van het uitje dat ik niet zo goed durfde te zeggen dat ik zo’n buikpijn had. Het werd steeds erger. En keerden we dus halverwege om. Terug naar het hotel zodat ik kon douchen en schone kleren kon aandoen.

Na de lunch opnieuw naar Oxford. Poging twee. Zus was nog in de basisschoolleeftijd en had haar knuffelbeer meegebracht. Toch best spannend allemaal. De reis ging voorspoedig en Oxford was prachtig. Totdat ze tijdens een kopje thee ontroostbaar begon te huilen. Tranen met tuiten en de grootste snikken. Wij waren in Oxford. Beer was nog in de bus. Mijn vader aarzelde geen seconde.

Daddy to the rescue. Naar de VVV. Busmaatschappij gebeld en meteen actie ondernomen, met aan zijn ene zijde een dochter met voedselvergiftiging en aan zijn andere zijde een dochter die net haar lievelingsbeer was kwijtgeraakt. Toen was daar hoop! Hoop voor Beer!

Wat zegt u meneer, ja wij hebben inderdaad een knuffel gevonden op lijn 6. Oh van uw dochter. Ja meneer ik begrijp het. Maar ik kan u niet helpen. U moet begrijpen dat we in verband met al dat gedoe met de IRA meteen moesten handelen. De beer is onschadelijk gemaakt. We konden geen risico nemen.

Fem op reis

Moerakie Boulders, Nieuw-Zeeland

Ongeveer een jaar geleden schreef ons allerliefste Fem over haar wilde wereldplannen. Baan opzeggen, goed voorbereiden en dan gaan. Inmiddels is ze terug en vol nieuwe ervaringen en indrukken. En nieuwe plannen. Jaloers lazen we haar blog tijdens haar mondiale avonturen en waren zeer onder de indruk van haar fotoverslag van Nieuw-Zeeland. Iets met reiskriebels.
Check haar blog, Fem is terug maar de avonturen blijven komen.

De wegen naar Rome

De Rome-reis was inmiddels meer dan vijf jaar geleden en daarom besloten studievriendin B en ik dat het hoognodig tijd was om weer eens een muntje in de Trevifontein te  gooien. Beiden midden in onze studietijd was het duidelijk dat dit de vakantie met het allerlaagste budget allertijden zou worden. Er wordt wat speurwerk van je verwacht maar dan lukt het prima om een goedkope vlucht en een goedkoop hostel te vinden. Prima! Roma, stiamo arrivando!

De vader en moeder van B brachten ons naar weiland ergens in de buurt van Brussel. Blijkbaar was daar ergens een verkeerstoren en een stuk geasfalteerd land. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie rolden de tranen over moeders wangen. Bedroefd drukte ze haar dochter een prepaid mobieltje in de handen. Dan konden we elke avond even bellen om te vertellen of het wel goed ging. We waren al in de twintig. En we gingen een week. Dat mobieltje zou overigens nog wel van pas komen. 

Eenmaal aangekomen bij een betonnen bunker ergens in de buurt van Rome werden we hartelijk welkom geheten door een flink aantal carabinieri. Snel gingen we op zoek naar de shuttlebus. Oververhit en veel te bepakt en bezakt kwamen we in het centrum van de stad aan. Daar moesten we nog met een of andere boemel vanaf Termini naar een klein station waar vlakbij ons hostel zou moeten liggen.

Eenmaal uitgestapt bij het station begon het al te schemeren. Zonder enige spoorwegbewaking whatsoever staken we de rails over. We waren alleen en dit deel van Rome was uitgestorven. Aan de andere kant van het spoor bevonden we ons op een soort industrieterrein. De schaarsgeklede Italiaanse dames liepen druk heen en weer over de stoep en de auto's reden af en aan. Eenmaal aangekomen in het hostel was het togafeest al in volle gang. Moe van de reis en geen puf meer om de trein terug naar het centrum te pakken, aten we pizza in het hostel en hesen we ons in een wit laken. Slapen was geen optie, meefeesten was het enige dat we konden doen.

Even na middernacht zochten we ons bed op, maar na enkele uren werden we gewekt door een Amerikaans kamergenootje die onder zijn deken een heftig persoonlijk telefoongesprek zat te houden. We leerden veel over hem. Hij kon nooit meer terug naar Miami want dan zou hij door mensen uit zijn gang door zijn hoofd geknald worden. We sliepen onrustig die nacht.

De volgende ochtend propten we een punt Italiaanse vlaai naar binnen en namen de eerste de beste trein naar het centrum. We snelden door de straten en opeens om de hoek werden we net als jaren terug verrast door de schoonheid van de Trevifontein. Snel een muntje gooien, foto maken en ijsje kopen. De vakantie was begonnen.

Nem carne nem peixe

Portugal is een merkwaardig land. Een prachtig land, en een land vol tegenstellingen. Maar het is ook een beetje vleesch nog vis. Het is lastig om je vinger er goed op te kunnen leggen. En het is onvoorstelbaar dat een van de armste delen van de Europa net als Nederland in de EU ligt. Overal ter wereld staan mensen op, kopen een broodje en gaan later die dag weer verder. Eten en slapen is universeel. Maar in Portugal lijkt alles juist heel ver weg.

In de hoofdstad worden dranghekken klaargezet omdat de bevolking zich opmaakt voor een grote algehele staking. De Portugese communistische parij deelt flyers uit en probeert extra zielen te winnen. De politie te paard verkent de route van de demonstranten en heeft moeite de samengeklonterde toeristengroepjes te passeren. Wij duiken een restaurantje in en bestellen een biertje, moe van de stadswandeling en de indrukken van de dag. Op weg naar het hotel wordt op elke straathoek drugs aangeboden, de dagen erna nemen we toch maar tram 28 naar huis. We slapen er niet minder om.

Bij het met waarschijnlijk flink wat Europees geld perfect onderhouden klooster in het toeristische stadje worden aan de lopende band bussen vol reizigers uitgeladen. Onder het deskundige toezicht van de gids wordt er druk geluisterd en druk op de knop van fototoestellen gedrukt. Vijf minuten later zijn ze weer weg, het is bijna een belediging voor de bouwers van het klooster. De Romeinse ruïnes verderop zijn alleen bereikbaar via een ongeplaveide modderweg. Het is vervallen, zelfs voor een ruïne. Hier komt niemand. Geen toeristen, dus geen opknapbeurt en zeker geen pasteleria in de buurt. Met onze Focus halen we buiten de bebouwde kom een paardenkar in.

Op het platteland heb je voor twee tientjes een koningsmaal terwijl je in de grote stad minstens het dubbele kwijt bent. En dat in het enige restaurant in het dorp. Nog even langs de Lidl is er niet bij. Je bent afhankelijk van de grillen van de plaatselijke mini mercado die waarschijnlijk drie uur lang lunchpauze neemt. Je bent naïef als je denkt dat de bordjes van de wandelroute goed geplaatst zijn. Of dat de routebeschrijving van je wandeling nog klopt. Voor je het weet ben je vijf kilometer verder. Na drie uur door de heuvels ploegen storten we kapot en oververhit in. We bestellen een tosta in het enige cafeetje dat open is, en worden bediend door een Nederlandse dame met een zachte G. Op de terugweg komen we alleen de schaapsherder tegen met zijn kudde.

Portugal: hate it or love it. Ik ben er nog niet uit.