Mobielfossiel

Nu zelfs Lein aan de smartphone is, denk ik dat ik een beetje achterloop. Ik heb het idee dat ik de enige ter wereld ben die nog smartphoneloos door het leven gaat. Zelfs mijn schoonouders zijn om en zijn hard op weg om fervente Whatsappers te worden. In het openbaar vervoer lijkt iedereen ook al voorzien te zijn van zo’n hip ding.

Maar ik niet. Mijn oude Nokia werkt al járen naar behoren. Hij is vorig jaar op een festival zelfs door een vorkheftruck overreden. Geen enkel probleem voor mijn oude analoge telefoontje; hij kwam ongeschonden – doch modderig – uit de strijd. Jammer genoeg vind ik deze telefoon niet gebruiksvriendelijk, sterker nog, ik vind het een rotding. Maar ik ben tóch te gierig om een nieuwe te kopen. Ook omdat deze zomer mijn abonnement afloopt en ik dan zo’n slicke iPhone 4S wil. Kijk, áls ik dan overstap, doe ik dat écht smart.

Tot die tijd jat ik regelmatig de iPhone van mijn meneer. Ik log hem stiekem uit en doe dan alle nuttige dingen die je met een smartphone kunt doen: DrawSomething, Facebook, Twitter, Tiny Wings, de nieuwsapps van Teletekst, GeenStijl en Nu.nl… Ik ben zeer verslavingsgevoelig. Af en toe heb ik het idee dat ik nú al niet zonder mijn meneers iPhone kan. Misschien is het daarom maar beter dat ik nog een paar maanden moet wachten voordat ik zelf aan de smartphone ga. Tot die tijd ben ik een mobielfossiel. Tot de zomer geniet ik van het feit dat ik m’n oude Nokiaatje zonder schuldgevoel of ernstig blijvend letsel kan laten vallen. En zodra ik dan een smartphone heb, download ik Snake. Die goeie ouwe analoge tijd zal ik nooit helemaal los kunnen laten.

Vuur, wielen, maandverband en wifi

Ik ben geen trendsetter en heb geen bijzondere voorliefde voor gadgets. Maar als vrienden en vriendinnen je vertellen dat jij de enige bent die nog geen WhatsApp heeft, dan moet je je toch eens achter je oren gaan krabben.

De echte trigger voor het omschakelen van dummiephone naar smartphone was toen mijn vader een paar maanden terug een iPhone aanschafte. De hemel was open gegaan en het goddelijke aura van Steve Jobs was op hem nedergedaald. Stellig verkondigde paps: “Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn nu ik een iPhone heb. Ik kan precies zien hoelang ik heb gewandeld, inclusief gemiddelde snelheid en hoogteverschil”. Mijn vader, de grootste zeikerd wat technologische vooruitgang betreft, was bekeerd.

Zo met het naderende einde van mijn internetloze telefoonabonnement en een belegen Nokia van bakeliet begon ik dan toch wel een beetje na te denken over wat ik nou moest met mijn non-mobiele leven. Ok dan. Misschien is het toch wel handig. En leuk. Met treintijden opzoeken enzo. En WhatsApp. En Wordfeud. En vogelgeluiden.

Vervolgens de zoektocht naar een nieuw toestel. No way dat deze Zeeuw honderden euro’s ging uitgeven aan een iPhone. Veulste zonde van je geld. Het werd uiteindelijk een Samsung Galaxy Ace, de iPhone voor cheapass mensen. Want ik wilde graag iets met android, daar had ik tenminste dan wel eens van gehoord.

Toen de nieuwe telefoon bezorgd was, kreeg ik het opeens benauwd. Wat nou als ik echt heel oud was geworden en er niet mee uit de voeten zou kunnen? Daarom bleef het apparaat nog een dagje in de verpakking. Meneer S heeft het toestel uiteindelijk aan de oplader gehangen en op een avond, om elf uur ofzo (echt een goed idee), drukte ik op de aan-knop. Er ging een wereld voor me open. De vreugde als je het apparaat kantelt en het scherm meedraait! Zeker geen spijt.

Maar toen begon het gevecht met het thuisnetwerk. Ik moest en zou op de wifi, een van de beste uitvindingen ooit. Wifi! Geef me wifi! Brood, spelen en wifi! Geen wifi = geen goed humeur. Gelukkig voor mij, meneer S en de sfeer in huize S bleek het snel te zijn opgelost en nu kan ik thuis en op de zaak onbeperkt met de wifi. Alleen de trein loopt nog achter, want van die wifi-belofte van de NS komt helaas niks terecht. En zo heb ik op weg naar werk toch nog steeds een klein beetje een ochtendhumeur. Alleen kan ik nu tijdens het ochtendhumeur alvast nadenken over hoe ik mijn tegenstander mijn tekening van Frodo kan laten raden.

Vleesbomen

Sinds een paar maanden proberen mijn meneer en ik minder vlees te eten. Want: beter voor het milieu, minder zielige diertjes, en elke dag vlees kopen is natuurlijk ook best duur. De deal was dat áls we dan vlees zouden eten, het góéd vlees zou zijn. Met blije beestjes, groen gras en een enigszins prettige slacht. Helaas hebben we moeten constateren dat ons plan tot nu toe een beetje is mislukt. Bij het boodschappen doen let ik namelijk lang niet altijd op een stickertje met ‘Biologisch’, ‘Beter leven’ of ‘Puur & Eerlijk’ op de verpakking. Vooral bij de prijsvechters is weinig keus in goed vlees, dus koop ik gewoon het vlees wat ze daar aanbieden. Anders moet ik weer speciaal naar een andere winkel. Dus door mijn eigen luiheid zit ik nog steeds vlees van slecht behandelde beesten te eten. Geen fijn idee.

Gisteravond kwam een kleine ommekeer. Eerder had ik goedkope kippenpootjes gekocht bij de Lidl. (Wat ik verder een prima winkel vind: niet alleen hebben ze een eigen biologisch geproduceerd merk, maar óók lactosevrije melk! Vooral mijn lactoseintolerante kant is daar blij mee.) Zonder na te denken zocht ik een lekker kiprecept uit, sneed fijne groenten, gooide er wat verse kruiden bij en schoof het geheel in de oven. Nadat het gerecht ein-de-lijk gaar was, kwamen we tot de pijnlijke conclusie dat álles lekker was. Behalve de kip. De groenten waren heerlijk en de kruiden waren goed tot hun recht gekomen. Het velletje van de kip was ook nog enigszins eetbaar, maar daar was alles helaas mee gezegd. Het vlees zelf was namelijk hopeloos smakeloos. Ik voelde me naar. De kip op mijn bord was slecht behandeld en volgepropt met eten zodat ie snel geslacht kon worden. Waarschijnlijk heeft ie nog geen A4’tje leefruimte gehad. Daarna is ie voor een paar euro in de supermarkt terechtgekomen. Na een paar dagen kwam het beest op mijn bordje terecht en toen heb ik ‘m bijna uitgekotst. Tijd om écht de knop om te draaien. Dan maar een kilometertje omfietsen voor m’n boodschapjes en een paar euro meer betalen, maar dan eten we tenminste smakelijk vlees van blije dieren. Zo, dat is eruit.

Ons bin zuunig

Mijn bijnaam is Zeeuwtje, en dat komt niet helemaal uit de lucht vallen want ik heb immers 20 jaar in de zuinigste provincie van ons land gewoond. De bijnaam heb ik verdiend toen ik een keer heel hard riep: “Jamaar ik heb er toch voor betaald?!”. Zolang ik me kan herinneren weet ik hoeveel er op mijn rekeningen staat, hoeveel kleingeld er in de beurs zit en wat een Zeeuwse bolus kost. Zuinig zijn gaat vanzelf, geld uitgeven niet. Sterker nog, geld uitgeven is soms een beetje moeilijk.

Want waarom veel geld uitgeven aan een hele dure spijkerbroek of aan een paar schoenen met een merk erop als je het ook goedkoper kan krijgen? Maar in het echte zuunig zijn zit ook een paradox. Want liever meer geld uitgeven aan een duurzaam product dan vaker iets nieuws aanschaffen. En nieuwe dingen kopen, hoe handig of leuk ook, doen soms een beetje pijn.

Ik vervloek de periode dat de vaatwasser kapot was en alles met de hand was, maar met het was echt wel slikken om de rekening te zien van de nieuwe. De tickets naar Ecuador waren een vermogen terwijl vakantie toch een van de beste dingen is om geld aan uit te geven, het was echt even moeilijk toen mijn spaarrekening bijna leeg was.

De tv begint kuren te vertonen en besluit al een tijdje of hij zelf zin heeft om aan te gaan of niet als het power-knopje wordt in gedrukt. Dus gaan meneer S en ik vanavond naar een nieuwe HD flatscreen kijken. Een kennis gaat emigreren en doet haar inboedel weg. Ik weet heus wel dat de televisie binnenkort kapot gaat. En dat het een mooie prijs is voor de nieuwe flatscreen maar het Zeeuwse stemmetje in mijn achterhoofd zegt: “Maar de oude televisie is toch nog niet echt kapot?”.

Opvallend is het misschien dat ik niet degene ben die in mijn gezin de financiën regelt. Dat doet iemand anders, iemand die meer een voorliefde voor excel-sheets heeft. Dus wanneer hij vanachter de computer vraagt hoeveel ik maandelijks kwijt ben aan de sportschool, geef ik meteen tot op de cent nauwkeurig antwoord.

Er is trouwens een uitzondering. Er is iets waar je nooit genoeg geld aan kan uitgeven, een moment waarbij ik bij de pinautomaat niet in elkaar krimp maar juist opleef. En dat is bij het kopen van goed eten, het liefste het eten van de bioslager. Wat de economie ook doet, ik hoop dat ik nooit op de bioslager hoef te bezuinigen.

Heb jij misschien ook een inner-Zeeuw? Of denk je dat ik een dwangstoornis heb omdat ik bijna dagelijks het saldo van mijn rekeningen check? Waar geef jij het liefste geld aan uit? Laat het weten in de comments.