Slotstuk

Ik wilde een mooi stukje typen voor vandaag. En dan beginnen met een prachtige quote van Einstein of Kierkegaard ofzo. Dat is niet gelukt helaas. Een minder spetterend einde dan ik had gehoopt.

Dit is mijn laatste tekst voor Gemodder. Tenminste als vaste columnist. Wie weet borrelt er ooit nog eens iets boven maar voorlopig is de koek op. Ik heb met veel plezier geschreven, gelezen en geleerd. Me boos gemaakt, verwonderd en verheugd. Maar de laatste tijd was de inspiratie ver te zoeken. De stukken moesten uit mijn tenen komen en herhaling lag op de loer. Writer’s block of hoe je dat ook wilt noemen. De scherpte was weg.

Nu is het tijd voor wat anders. Voor veel zingen en repeteren (heb je 26 januari wat te doen?), voor sporten en een zoektocht naar toch misschien een andere baan. En eerst een weekje op vakantie. Times are a-changing, ook hier op het blog.

Bedankt voor alle reacties, zowel online als in de wandelgangen. En stiekem dan toch nog een soppige quote:

What we call the beginning is often the end. And to make an end is to make a beginning. The end is where we start from.
T.S. Eliot

Bye!

Lieber Sigmar Polke

Het was in 2001 toen ik met mijn volgestouwde backpack en mijn brakke kop uit de nachttrein het perron in Zürich opstapte. Ik studeerde toen nog en om wat geld bij te verdienen maakte ik wc's schoon op de oncologieafdeling van het Diaconessenhuis. Van dat riante inkomen kon ik me geen ligplaats in de trein veroorloven en daarom had ik de hele nacht semi-rechtopgezeten. Als je een blutte student bent, waarom ga je dan in Gottesname naar Zwitserland? Goed punt, een vriendin van mij liep in Zürich stage en ik kon een paar dagen bij haar logeren. Samen met een gezamelijke vriendin waren we goedgemutst de nachttrein ingestapt. Eenmaal in Zürich had ik een ergere jetlag dan na een transatlantische vlucht en tot overmaat van ramp wilden de twee reisvriendinnen iets actiefs gaan doen. Mountainbiken of die gezellige Zurichberg gaan beklimmen, lekker in de frisse buitenlucht!
Op zo'n moment wil je geen spelbreker zijn maar daar stond dan wel tegenover dat ik de baas zou zijn over het culturele uitje tijdens deze vakantie. Aarzelend stemden de vriendinnen in met dit compromis en de dag erna kochten we alledrie een kaartje voor het Kunsthaus. Het Kunsthaus werd verbouwd en we konden niet het hele museum bekijken maar dat bleek allemaal niets uit te maken. Want er was een overzichtstentoostelling. Die gesamten Editionen. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik de zaal binnenliep en je voor het eerst zag. Het klinkt zo cliché maar er ging een wereld voor me open. De wolken gingen opzij en goudkleurige zonnestralen vielen het museum binnen. Ik hoorde een zacht hallelujah. Twee uur later moesten twee ongeduldige vriendinnen me wegsleuren uit het museum, zij begrepen niks van mijn liefde voor jou en moesten mij aan mijn arm wegtrekken terwijl ik begeisterd naar Giornico keek. Het was liefde op het eerste gezicht.
Het bezoek aan die tentoonstelling met al die jaren van jouw kunstzinnige inspiratie heeft mijn kijk op kunst en vooral op de grenzeloosheid van de fotografie veranderd. Niemand anders kan het zoals jij.
In de jaren erna zagen we elkaar nog wel eens, af en toe, maar het was vaak vluchtig. Zoals die keer in Budapest. Of tijdens de winter in San Francisco, in het DeYoungmuseum was je er opeens, ik herkende je meteen! Het waren mooie ontmoetingen maar ze konden nooit tippen aan die eerste keer dat we samen in Zwitserland waren. En nu ben je dood. Ik was best verdrietig toen ik het nieuws hoorde. “Gelukkig heb we de foto's nog” klinkt zo wrang maar het is de werkelijkheid.

Es war mir wirklich ein Vergnügen.
Viele liebe Grüße.

I heart ... TGBBO

Elke dinsdagavond om negen uur staat de televisie in huize S afgestemd op de BBC. Immers, het is tijd voor de allerbeste kooktelevisie van het westelijk halfrond: The Great British Bake Off.

Tijdens een wekenlange bakstrijd wordt in deze afvalrace toegewerkt naar de kroning van 's lands beste amateurbakker. En niets wordt de deelnemers bespaard. Eigen verzinsels en het namaken van echte showstoppers of family favourites. Macarons, vlechtbrood, danish rolls en bruidstaarten; ze moeten alles haarfijn in de vingers hebben mochten ze nog kans willen maken op de hoofdprijs.

Het fijne van deze kookwedstrijd is, naast het feit dat de culinaire deskundigen geen dikke paffige Nederlandse chefs zijn, dat het zo lekker Brits is. De kritiek van meesterbakkers Paul en Mary is altijd zo heerlijk. Wanneer Colin zijn inelkaargestorte en niet gerezen Victoria sponge ter beoordeling aan de jury aanbiedt prevelt Mary, queen of all things sugar and butter: "Oh well dear, you made a great effort and we do not only judge appearance". Om vervolgens Paul te laten zeggen: "Oh dear, I would not even feed this to my pigs". Tranen wellen op in Colins ogen. Arme ziel.

Het bloed, zweet en tranen van de bakkers wordt van professioneel commentaar voorzien door Sue Perkins, foodinista in hart en nieren, en Mel Giedroyc, de aardige maar klunzige dame die in de meest recente aflevering het voor elkaar kreeg om het baksel van een van de deelnemers te vermorzelen. Deze dames zijn een beetje de Mini en Maxi van de Britse kooktelevisie, en daardoor krijgt het uitermate gezellige en degelijke programma toch een beetje een randje.

Het allerfijnste van dit programma is natuurlijk de mogelijkheden die het biedt om naar de tv te kunnen schreeuwen. NIET IN DE KARAMEL ROEREN! DAT IS TE LAAG IN DE OVEN! WIE DE FUCK MAAKT ER NOU EEN TAART MET TOMAAT EN PERZIK?! Dus naast prachtig entertainment fungeert het programma ook nog eens als therapeutisch anger management.

Vanavond maak ik de strawberry cheesecake, en waan ik mij even in de prachtige country kitchen van de set, samen met Mel en Sue. En droom ik dat Mary na het nemen van een hapje taart lost for words is en vervolgens stamelt: "Well, this is just exquisite".

Guilty Pleasures - nog meer eten en drinken

Caar schreef pas al over haar guilty pizza pleasure, maar er heerste onder de Gemodder-dames een ernstig onderbuikgevoel dat de bron van culinaire guilty pleasures nog niet helemaal uitgeput is. En dat het waarschijnlijk allemaal niet zo culinair was. Of gezond. Hieronder een lijst uit de donkerste krochten van ons darmstelsel, waaronder een aantal heerlijke aanraders.

Rijst met spinazie, satésaus en banaan
Geboren uit noodzaak tijdens het kookcorvee op de studentenvereniging. De supermarkt was nagenoeg leeg en er wachtten meer dan zestig hongerige roeiers. Dan moet een mens een beetje creatief durven te zijn. Het was een redelijk succes, maar mocht je dit willen gaan proberen zou ik de banaan weglaten.

Vissticks met aardappelpuree en heel veel appelmoes
Lang het favoriete gerecht van mijn zus en een succesrecept in mijn studentenhuis. Heel stiekem maak ik het nog wel eens voor mezelf. Als meneer S op zakenreis is. Dan voelt het extra stiekem en extra smerig. Gebruik wel snobbige merkvissticks.

Kroket
Snij de kroket door de midden en haal al het spul eruit. Leg op de rand van je bord. Vul de kroket dan opnieuw met appelmoes, snel handelen is hier van belang ander koelt de kroketkorst teveel af. Het vulsel kan je nog opeten maar hoeft niet.

Crackers van de Euroshopper
Je weet wel, met zo'n stippellijn in het midden waar je ze door de midden kan breken. De allergoedkoopste heb je nodig voor deze smerige snack. De ene helft smeer je in met chocopasta en op de andere helft leg je een plak Gelderse worst. Een betere combinatie dan peanutbutter & jelly!

Pannekoek frikandel speciaal
Eerlijkgezegd heb ik er zelf geen ervaring mee maar een van mijn familieleden at dit recentelijk met veel smaak op tijdens een bezoekje aan een pannekoekenspecialiteitenrestaurant. Ze maakt het overigens goed.

Maischips met pindakaas
Ook heel lekker met salsa en guacamole maar dit is ook een fantastische uitvinding. Wel een aanslag op je nieren dus goed blijven drinken!

Waar kunnen we jou midden in de nacht voor wakker maken? Iets vreselijk smerigs waarvan je hoopt dat niemand ooit ziet dat je het in de mond stopt? Wat zijn jouw donkere latente voedselwensen waar je soms naar smacht? Let us know!

Guilty Pleasures - vreselijk slechte tv

Too fat for 15. Made. Say yes to the dress. Don't tell the bride. I didn't know I was pregnant. Locked up abroad. I shouldn't be alive.

Dit is zomaar een greep uit mijn guilty pleasure televisie-aanbod. Sommigen komen van een soort Discovery-achtig kanaal, hiermee hoop ik dan toch maar maar soort intellectuele schijn op te houden, maar het merendeel komt van MTV en van jawel de "vrouwenzender"(oh the horror!) TLC.Toch een beetje smerig en stiekem en op sommige momenten lijkt er niks beters om je tijd mee te verspillen (is het eigenlijk wel echt een verspilling?). Het ultieme en totale nonsense tijdverdrijf.

Eerlijk is eerlijk, alle afleveringen lijken op elkaar. Elke aflevering van Made heeft een moment waarop de Made-coach wil stoppen omdat de pupil een gebrek aan motivatie lijkt te hebben. Elke aflevering van Too fat for 15 heeft een weegmoment dat vreselijk fout gaat: Oh no Marcy, you gained four pounds during Thanksgiving, didn't you stick to the programme? Elke bruid wordt hysterisch als blijkt dat haar aanstaande twee dagen voor de bruiloft nog geen jurk voor haar heeft geregeld. Elke vrouw waarbij opeens een bevalling begint denkt eigenlijk dat ze vreselijke obstipatie of voedselvergiftiging heeft. In (bijna) elke aflevering van Locked up abroad staat er iemand te zweten  op een vliegveld. En bij I shouldn't be alive valt er negen van die tien keer een rotsblok op het been van een hiker en gaat de hond hulp halen.

En toch blijf ik kijken. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, maar er zal vast wel een prachtige mediatheorie over zijn. Of iets Freudiaans? Misschien dat ik zelf een latente wens heb om op tv te komen? Of omdat het een soort ramptoerisme vanaf je eigen bank is? Het zal me een worst zijn, ik kijk nog even verder. En als meneer S opeens thuiskomt zap ik snel naar CNN.

Muziek: St. Vincent

Omdat ze prachtige muziek maakt. Omdat ze live geweldig is. Omdat ze goed gitaar kan spelen. Omdat ze goed kan zingen. Omdat ze zelf ook prachtig is. Omdat ze echt helemaal te gek is. En omdat ik stiekem wou dat ik dat ook allemaal was en kon.

Vakantiereprise: Jungle

Na een aantal dagen in Quito te zijn geweest, vertrokken meneer S en ik naar een junglehut aan de Rio Napo, een rivier die uiteindelijk opgaat in de Amazone. Midden in het regenwoud en ver weg van beschaving en bewoonde wereld.

Op de supermoderne busterminal, het cement was net droog, in het zuiden van Quito namen wij de bus naar Tena. Tassen onderin en vamos. Dat de bus eerst nog een paar uur over al die hobbels in de Andes heen moest en tevens elke 200 meter stopte om nog meer passagiers in de overvolle bus te laten wisten we toen nog niet helemaal.

Eenmaal in Tena werden we opgehaald door de eigenaar van de junglehut die, nu hij toch in de grote stad was, meteen de kerstinkopen ging doen. Prima, ik had net een paar uur gezeten dus dit uurtje kon er ook nog bij. Toen ging we door naar het laatste dorpje voor het regenwoud; een paar halve houten huisjes waar je wc-papier, bier en stukken vlees kan kopen. De laatste etappe werd afgelegd per gemotoriseerde kano waarbij door het uitblijven van regen in deze tijd van het jaar het noodzakelijk was om stukken door de rivier te waden omdat onze kano anders vastliep.

Eenmaal aangekomen in de hut voelde ik me ver van alles dat thuis is. Er was een hutje, een matras, koud water, een hangmat en 's avonds eten wat de pot schaft. Dat was allemaal genoeg en ik viel tevreden in slaap.

De dag erop stond een stevige wandeling onder leiding van een lokale gids op het programma. We werden geïnstrueerd over wandelschoenen, drinkwater en sunblock, en we kregen met kleurstof uit een rode vrucht een tekening op onze wangen geschilderd. Zo was voor alles dat in het oerwoud leeft duidelijk dat we respectvol met de omgeving omgaan en niks kwaads in de zin hadden. De wandeling ging van start. Het was een fantastische ervaring, en ik leerde niet alleen over het oerwoud en de planten maar ook dat er blijkbaar geen grenzen zijn aan hoeveel een mens kan zweten.

Halverwege de wandeling hoorden we opeens een merkwaardig geluid. Was het een lokroep van een inheemse vogelsoort? Helaas. Het was de ringtone van het mobieltje van de gids. De komst van oliemaatschappijen naar het regenwoud bracht ook de komst van zendmasten met zich mee. In de niet zo middle of nowhere was ook hij nu mobiel bereikbaar.

I heart ... Michael Palin

Nadat ik gemarteld was door de kaakchirurg (dit alles in opdracht van de beugeldokter die alles kaarsrecht wilde maken in mijn mond, inmiddels staat alles weer scheef trouwens) lag ik met een scheve kaak en een kopje soep, alleen te nuttigen met een rietje, in bed. Stoned van de pijnstillers, blauw en dik van de kaak die ingezaagd moest worden. Zomerweer en brandend warm. Het was geen pretje.

De Ontdekking van de Hemel was al uit, er is toch een maximaal aantal uur dat een mens kan slapen per dag en ik had alle Asterix&Obelixen al herlezen. Toen geschiedde er een wonder. Mijn ouders, die er televisietechnisch een zeer strikt VPRO-regime op nahielden, gingen akkoord met een televisie op mijn slaapkamer. Wow. Er is dus meer op tv dan Jeugdjournaal, Klokhuis en Purno?

De week dat ik gemarteld maar zonder verstandskiezen in bed lag te lijden ging de wereld van de reistelevisie open. Ik keek Around the World in 80 Days, met Michael Palin. Ik kende Palin wel vaag van gezicht. Mijn vader moest vaak hard lachen als Palin samen met andere mannen op tv vocht met een grote vis (de waardering hiervoor duurde voor mijzelf nog een paar jaar). Maar Palin liet mij die week de wereld zien. Van mijn zakgeld kocht ik later Palins boek, en het jaar erop heb ik met zachte hand mijn docente Engels gedwongen om het boek te accepteren voor een boekbespreking.

Palin wakkerde mijn reislust aan. Het maakte niet uit waar hij naar afreisde, ik wilde ook.Gewoon overal. Niet per se met hem trouwens maar het leek me wel handig dat hij vrij vloeiend Engels spreekt. Alles waar ik nog niet was geweest was een mogelijke reisbestemming. Van Around the World in 80 Days bleef vooral het Kanaal van Korinthe me bij. Hoe spannend kan het zijn om een kwartier lang te kijken naar een enorm schip dat een kanaal probeert door te varen. Eh nou ja toch wel. Het boeide me mateloos.

De jaren erna veranderde alles wat de reislustige Brit aanraakte voor mij in goud. Het werd uiteraard mijn favoriete Python en ik heb alle andere reisseries en de bijbehorende boeken verslonden. De liefde is inmiddels een beetje bekoeld maar ik denk nog regelmatig aan mijn favoriete globetrotter. Als ik mijn tas inpak voor een reis, of als ik in de spiegel naar mijn scheve tanden kijk.

I heart ... sproeten

Pippi Langkous en Hermione hebben ze, en vergeet niet onze eigen Maxima. Of Lindsay Lohan. En natuurlijk Julianne Moore. Efelides, beter bekend als sproeten. Prachtige sproeten, roodbruine herinneringen aan de zon. Of misschien aan je oma die nog rossiger en bleker is dan dat jij bent. Het is tenslotte erfelijk.

En ondanks dat mijn opa vroeger zei dat elke sproet een roestig uiteinde van een zenuwcel is, ben ik trots op mijn zonnestippen. Ze zitten er altijd, ze horen bij mij en er is maar weinig zonlicht voor nodig om ze te activeren. Soms is er een nachtmerrie, dat de sproeten overnight verdwenen zijn en dat ik nooit aan mijn blotebillengezicht zou kunnen wennen. Soms is de zon zo sterk dat de sproeten op mijn neus agglomereren. Oh jahoor, dan lijkt je gezicht opeens wel bruin.

Toch zijn er mensen die sproeten lelijk vinden, en dat terwijl het één van de zeven schoonheden is. In de VS is er sproetenbleekmiddel te koop, en ik hoorde van een bruid met jurk van bijzonder weinig stof die haar sproeten had laten weglaseren. Stond niet zo classy tijdens de bruiloft. Onbegrijpelijk. Verloochening.

Sproeten zijn als vuurwerk op de boulevard, als voeten in het warme zand, als zomerkoninkjes met room en als lavendelvelden in Frankrijk. Ze horen bij de zon en zijn een van de mooiste cadeautjes van de zomer.

Vakantiereprise: Ode aan Palūšė

De Lonely Planet beloofde een schattig klein toeristendorpje, een goede uitvalsbasis voor wandelen en fietsen in een van de mooiste nationale parken van Litouwen. Ha, daar had ik wel oren naar! Aangezien de huurauto het al na drie dagen begeven had en een niet nader te noemen alleen in Europa opererend autoverhuurbedrijf het beloofde vervangende vervoer niet kon leveren, vertrokken meneer S en ik met onze volgepropte backpacks per trein van Vilnius naar het Litouwse platteland. Aangekomen in Iganalina bleek de bus naar idyllisch Palūšė ongeveer tweemaal per dag te gaan. Het duurde nog 3 uur voordat de volgende vertrok. Mind you, Palūšė ligt maar 5 km verderop waarop we besloten om een taxi te nemen.

Hobbelend met de backpacks op de rug en een redelijk gevulde tas vreterij uit de plaatselijke supermarkt vertrokken we met de taxi. De chauffeur had niet zo lang nodig om te bedenken dat we geen locals waren en reed ons meteen naar het toeristeninformatiecentrum. Of nou ja, het gebouw dat nu vervallen houten 2-onder-1kap datsjas zonder verwarming verhuurt. Het gebouw formerly known as informatiecentrum was niet bemand, er waren geen folders en er was zeker geen toeristische informatie. Er zat buiten alleen een kettingrokende meneer zonder goed humeur die ons niet kon helpen.

Er zat niet anders op dan terug te lopen naar het minidorp en te bedenken wat we moesten doen. Onderweg zagen we angstvallig weinig overnachtingsmogelijkheden. Het enige teken van leven was bij het enige eettentje in het dorp, en bij een ander gebouw. Dit bleek het kantoor van de beheerders van het nationaal park waarin Palūšė ligt te zijn. Hier zit overigens ook sinds een jaar of drie de toeristeninfo. In gesprek met de enthousiaste parkmeneer bleek dat het wel een beetje een probleem was dat we geen auto hadden, tenminste als we ergens wilden eten of slapen. Volgens mij dacht hij dat we een grapje maakte, maar toen we nog een keer vertelden dat we met het openbaar vervoer reisden betrok zijn gezicht een beetje. In ieder geval kon hij ons wel helpen.

Hij pakte zijn sleutels en we staken de enige verharde weg van het gehucht over. Daar liepen we de achtertuin in van een Litouwse familie. Parkmeneer sprak met een vriendelijke geblondeerde dame en jawel, we konden twee nachten in het houten huisje in de achtertuin slapen. Fietsen en boten voor op het meer waren tevens beschikbaar net zoals een Alessi cafetière. Opgelucht dat we ergens konden de slapen en eindelijk de zware tassen konden dumpen, kregen we weinig rust. De dame stond alweer voor onze neus met twee borden zelfgemaakte onduidelijke vleesbrokken, salade en brood. Als toetje een schaaltje zelfgemaakte wafels. We hadden vast wel honger, toch?

's Middags kwam het er dan echt van. Een wandeltocht met natuur en bos. En regen. En muggen. Maar het was weg uit de drukke stad en het was rustig. Na de wandeling aten we in de uitgestorven Piratenbar (tevens winkel voor sterke drank), die wonderbaarlijk genoeg een menukaart in het Engels had. Platgeslagen gefrituurde kipnugget met ingemaakte azijngroente. Jum. Plattelandlucht maakt slaperig en om 9 uur ging het licht uit.

De dag erna liepen we 18 km door bos en platteland, zagen we kraanvogels, fantastische landschappen, paddestoelen in alle soorten en maten en genoten we van de rust en van het land. 's Avonds aten we platgeslagen gefrituurde paneervarkenslapje met ingemaakte azijngroente en keek ik vertederd naar de babyvogels in een zwaluwnest. Wat een heerlijke vakantiedag en wat en schattig klein dorp. Als je ooit eens in de buurt bent...

Bombeer

De vakanties dat we met het hele gezin weggingen zijn en waren zeldzaam. Ik herinner me geen zwarte zaterdagen of campings in Frankrijk. Ik herinner me ponykamp, boomhuttenknutselkamp en een summerschool in Brighton. Mooie herinneringen. Maar wel zonder allebei de ouders.

Mijn vader kon niet altijd vrij krijgen tijdens de schoolvakanties maar hij deed altijd zijn best om zijn dochters toch mee te nemen op vakantie. Op de fiets naar Brugge, naar de kermis voor een kaneelstok. Soms was het verder weg. Met mijn zus ging hij zwemmen in Griekenland, met mij deed hij een stadswandeling in York. Maar de vakantie met zijn drieëen naar Engeland staat als prachtige familievakantie in mijn geheugen. Omdat ik me de zorg en liefde van mijn vader herinner. Juist om een dagje weg dat vreselijk uit de hand zou lopen.

Die ochtend vertrokken met de bus vanuit ons hotel richting Oxford. Mijn vader sprak gebrekkig Engels en moest overal verantwoorden waarom er geen moeder mee was, maar we kochten buskaartjes en broodjes en gingen op weg. Oxford hebben we die ochtend niet gehaald. Het ontbijt viel slecht en mijn vader was zo enthousiast in de weer met het regelen van het uitje dat ik niet zo goed durfde te zeggen dat ik zo’n buikpijn had. Het werd steeds erger. En keerden we dus halverwege om. Terug naar het hotel zodat ik kon douchen en schone kleren kon aandoen.

Na de lunch opnieuw naar Oxford. Poging twee. Zus was nog in de basisschoolleeftijd en had haar knuffelbeer meegebracht. Toch best spannend allemaal. De reis ging voorspoedig en Oxford was prachtig. Totdat ze tijdens een kopje thee ontroostbaar begon te huilen. Tranen met tuiten en de grootste snikken. Wij waren in Oxford. Beer was nog in de bus. Mijn vader aarzelde geen seconde.

Daddy to the rescue. Naar de VVV. Busmaatschappij gebeld en meteen actie ondernomen, met aan zijn ene zijde een dochter met voedselvergiftiging en aan zijn andere zijde een dochter die net haar lievelingsbeer was kwijtgeraakt. Toen was daar hoop! Hoop voor Beer!

Wat zegt u meneer, ja wij hebben inderdaad een knuffel gevonden op lijn 6. Oh van uw dochter. Ja meneer ik begrijp het. Maar ik kan u niet helpen. U moet begrijpen dat we in verband met al dat gedoe met de IRA meteen moesten handelen. De beer is onschadelijk gemaakt. We konden geen risico nemen.

Vakantietip #2: vakantiecalamiteiten en de muzikale oplossing

Denk eens aan een vervelend vakantieprobleem. Daar hoeft het niet per se vrijdag de dertiende of zwarte zaterdag voor te zijn. Bijvoorbeeld een vertraagde ICE, een overboekt Air France-toestel of een dag van 40 graden en dan vastzitten op de ringweg van Istanbul. Zorg dan dat je naast de verzekering, het potje pindakaas en de reisapotheek ook de volgende muziek bij je hebt. We garanderen dat je de vakantiepech als minder zwaar en vervelend zal ervaren.

Situatie 1: de el cheapo luchtvaartmaatschappij heeft je bagage doorgevlogen naar Heraklion terwijl de bestemming Malaga is, en je staat aan de balie op vliegveld Brussel Zuid je geduld te verliezen. Je krijgt geen bonnetje voor gratis koffie want op dit vliegveld zijn geen faciliteiten. Je hebt te horen gekregen dat je pas de volgende dag met de dan hopelijk gevonden bagage kan doorvliegen en op de koude Belgische plavuizen zal moeten overnachten.
Muzikale oplossing: Vampire Weekend de meest gehypte indieband van de zeroes maar als we eerlijk zijn zorgt VW vooral voor een goede nachtrust door hun saaie liedjes en eentonige zanglijnen. Kortom, je wordt er zen van en het bevordert je relativeringsvermogen en de nachtrust. Mocht je echt niet kunnen slapen, overweeg dan Tim Knol, de Nederlandse singersongwriter en het is gegarandeerd snurken in de vertrekhal. Een andere tip van Nederlandse bodem is Chef's Special.
Ook te gebruiken bij: forenzen in de trein, tijdens het hutje mutje zitten in de spits kan je wel wat ontspanning gebruiken zonder dat je per se echt van de muziek hoeft te genieten.Gewoon om je eigen zone te bewaken.

Situatie 2: de rondreis door de woestijn van Arizona was een heel goed idee en de reis is fantastisch, maar ondanks de voorbereiding en een uitvoerig studie van de Lonely Planet had je toch niet helemaal goed ingeschat hoe saai en lang de weg langs de grens met Mexico zou zijn. Alleen maar cactussen en tumbleweed en immer gerade aus.
Muzikale oplossing: Gogol Bordello, de band zal je energieniveau beter aanvullen dan vijf blikjes Red Bull en het risisco om in slaap te vallen is minimaal. Bijkomend voordeel is dat het accent van de zanger zo dik is dat de Amerikanen de tekst waarschijnlijk niet kunnen verstaan en je met de ramen open kunt rijden zonder gearresteerd te worden wegens schending van de openbare orde.
Ook te gebruiken bij: een weekendje weg met de schoonfamilie op het moment dat je even een momentje voor jezelf nodig hebt (lees: afreageren).

Situatie 3: om vervelende verplichte feestdagenvreetpartijen, last minute shoptrips naar de traiteur en ongemakkelijke familiegelegenheden te vermijden, boek je tijdens de feestdagen toch maar een weekje weg. Helaas een klein budget dus het wordt Hongarije eind december. Daar is het dan -8 en je bent eigenlijk veroordeeld tot rijden in de huurauto omdat buiten tijdens het toeristisch fotograferen je vingers eraf vriezen.
Muzikale oplossing: The Best of Communism, de opzwepende klanken van de Internationale slepen je er doorheen. Vergeet bij de toeristische winkeltjes geen bontmuts aan te schaffen. Leuk voor het thuisfront ook en meteen praktisch bij deze temperaturen.
Ook te gebruiken bij: demonstraties op het Binnenhof, themafeestjes in een studentenhuis of om oudere generaties op de kast te krijgen.

Situatie 4: het leek een goed idee om bij dat stalletje op straat zo'n lekkere samosa te kopen. Maar als je een paar uur later met je afritsbroek op de enkels staat te squatten boven een Thais gat in de grond, heb je er ontzettend veel spijt van. Diarree en koorts. En door de voedselvergiftiging wordt je PADIexamen je ook al door de neus geboord. Ziek en belabberd en dat zal de komende dagen nog wel even duren.
Muzikale oplossing: Alphabeat, de band die eigenlijk net zo fout is als je geboekte all inclusive duikvakantie naar een resort in Thailand. Toch kunnen de synthesizereffecten van de band je uit de dip halen. Denk aan zangeres Stine en doe alsof ze vrolijk door je kamer danst en springt. De hallucinaties van de koorts zullen erbij in het niets vallen en de liedjes doen wonderen voor je humeur.
Ook te gebruiken bij: zomerstraatfeestBBQ gesponsord door de gemeente in het kader van prachtwijken en het bevorderen van het gemeenschapsgevoel, achtergrondmuziek als je met al je vrienden de voorbeschouwing van Eurovision doorneemt.

De wegen naar Rome

De Rome-reis was inmiddels meer dan vijf jaar geleden en daarom besloten studievriendin B en ik dat het hoognodig tijd was om weer eens een muntje in de Trevifontein te  gooien. Beiden midden in onze studietijd was het duidelijk dat dit de vakantie met het allerlaagste budget allertijden zou worden. Er wordt wat speurwerk van je verwacht maar dan lukt het prima om een goedkope vlucht en een goedkoop hostel te vinden. Prima! Roma, stiamo arrivando!

De vader en moeder van B brachten ons naar weiland ergens in de buurt van Brussel. Blijkbaar was daar ergens een verkeerstoren en een stuk geasfalteerd land. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie rolden de tranen over moeders wangen. Bedroefd drukte ze haar dochter een prepaid mobieltje in de handen. Dan konden we elke avond even bellen om te vertellen of het wel goed ging. We waren al in de twintig. En we gingen een week. Dat mobieltje zou overigens nog wel van pas komen. 

Eenmaal aangekomen bij een betonnen bunker ergens in de buurt van Rome werden we hartelijk welkom geheten door een flink aantal carabinieri. Snel gingen we op zoek naar de shuttlebus. Oververhit en veel te bepakt en bezakt kwamen we in het centrum van de stad aan. Daar moesten we nog met een of andere boemel vanaf Termini naar een klein station waar vlakbij ons hostel zou moeten liggen.

Eenmaal uitgestapt bij het station begon het al te schemeren. Zonder enige spoorwegbewaking whatsoever staken we de rails over. We waren alleen en dit deel van Rome was uitgestorven. Aan de andere kant van het spoor bevonden we ons op een soort industrieterrein. De schaarsgeklede Italiaanse dames liepen druk heen en weer over de stoep en de auto's reden af en aan. Eenmaal aangekomen in het hostel was het togafeest al in volle gang. Moe van de reis en geen puf meer om de trein terug naar het centrum te pakken, aten we pizza in het hostel en hesen we ons in een wit laken. Slapen was geen optie, meefeesten was het enige dat we konden doen.

Even na middernacht zochten we ons bed op, maar na enkele uren werden we gewekt door een Amerikaans kamergenootje die onder zijn deken een heftig persoonlijk telefoongesprek zat te houden. We leerden veel over hem. Hij kon nooit meer terug naar Miami want dan zou hij door mensen uit zijn gang door zijn hoofd geknald worden. We sliepen onrustig die nacht.

De volgende ochtend propten we een punt Italiaanse vlaai naar binnen en namen de eerste de beste trein naar het centrum. We snelden door de straten en opeens om de hoek werden we net als jaren terug verrast door de schoonheid van de Trevifontein. Snel een muntje gooien, foto maken en ijsje kopen. De vakantie was begonnen.

I heart ... Julianne Moore

In het universum van de Hollywoodvrouwen staat voor mij met stip op nummer 1: Julianne Moore. De prachtigste en beste actrice die er momenteel rondloopt. Ze is aardig (denk ik, in mijn hoofd wel natuurlijk) en lief en grappig en spitsvondig en slim. Ik wil haar sproeten, haar prachtige lokken, haar garderobe en haar hele fotogenieke voorkomen. Ik hoop vooral ook dat als ik begin vijftig ben er ook zo gezond en stralend uitzie. Acteren is niet echt een ambitie, anders had ik graag ook een stukje van haar acteertalent willen hebben.

Julianne kwam in 1960 uit haar moeder op de aarde en stond voor het eerst in de schijnwerpers in As the World Turns. Het is haar vergeven natuurlijk. Mijn eerste Julianne was Benny & Joon, een film die ik eerlijk gezegd vooral wilde zien omdat Johnny Depp meespeelde. Stomme film trouwens. Julianne viel me niet meteen op, my bad. Misschien kwam het ook door mijn prepuberale hormoonhuishouding. Of omdat ik een bril met cilinder moest.

De art-house lovers kennen haar waarschijnlijk of als Maude Lebowski (In a sense, yes. My art has been commended as being strongly vaginal which bothers some men. The word itself makes some men uncomfortable. Vagina.) of als de lesbische mama Jules in The Kids are Allright. Ook zo prachtig. Ik val in herhaling, ben me ervan bewust, maar ik weet gewoon niet hoe ik het beter kan verwoorden. I heart Julianne.

De liefde voor Julianne begon serieuze vormen aan te nemen toen ik tijdens mijn studententijd The Hours zag. Julianne (ik noem haar graag bij de voornaam, en dan doe ik een beetje alsof ze ook mijn favoriete tante is; we hebben allebei sproeten dus dat is best plausibel) kreeg voor haar Laura Brown een Oscarnominatie. Van mij kreeg ze onvoorwaardelijke liefde en veel snikken en tranen. Verlate teenage angst? Zou kunnen. Ik vond haar gewoon prachtig.

Momenteel wordt de remake van Carrie gefilmd, waarin Julianne de moeder van het bezeten meisje speelt. Hopelijk snel bij ons in de bioscoop. Want van Julianne krijg ik nooit genoeg.

I heart ... Arabisch

Sinds een aantal maanden ben ik Arabisch aan het leren. Op de zaak worden de activiteiten in de Arabische wereld steeds meer ontplooid en dat houdt in dat de taal steeds meer in het dagelijks werk zal voorkomen. Een nieuwe taal dus, en een nieuwe uitdaging. Allemaal ook in het kader van de persoonlijke ontwikkeling natuurlijk.

En wat voor uitdaging is Arabisch. Gelukkig word ik naast een heel enthousiaste juf geholpen door een prachtige leermethode voor het MBO. Denk aan Neue Kontakte en Omnibus maar dan met letters die je niet kent. Een leesboek, een oefenboek, een cd en een schrijfschrift om het zo het Arabische alfabet te kunnen oefenen. Ergens in een stoffige oude doos vond ik nog dat rubberen schrijfhulpding dat je om een potlood kan schuiven. Je weet wel, uit groep drie. Dat scheelt wat eelt en kramp tijdens het prutselwerk in het schrijfschrift (helaas geen mooie plaatjes en stickers in het schrift dit keer). Want voordat je in zo’n letterslang de individuele letters kunt herkennen ben je wel wat uurtjes verder. Of weken. Of bloeduitstortingen op je middelvinger.

De oefen-cd stond al bij luisteroefening drie op repeat zodat ik na een flink aantal herhalingen eindelijk eens hoorde wat Khalid en Layla nou zeiden. Een letter. Ze spraken alleen maar een letter uit. Ok. Nog maar een keer luisteren dan. En zelf nazeggen. De kracht van de herhaling. Totdat je merkt dat je Khalid, maar ook Farid en Maryam eigenlijk wel redelijk kan volgen. Of nou ja dat je sommige woorden en klanken begint de herkenning. Even voelde ik weer dat blije gevoel van toen je zelf Nederlands leerde lezen en schrijven. Aan de ontbijttafel, met je neus op het pak hagelslag, ging er een wereld voor je open. Zo voelt dat nu ook, alleen is het dan de Arabische wereld. Een soort “Sesam, open u”. Stug doorzetten en nog wat weken later kan je samen met Samirah een broodje met kip bestellen.

Deze week fietste ik moe van de werkdag door een drukke multiculti-straat richting huis. Tijdens het passeren van een van de talloze shoarmatentjes las ik opeens een woord op de gevel. In het Arabisch. حَلاَلْ, halal. Daar is al dat huiswerk dus ook goed voor. Morgen met frisse moed naar de volgende les.

Middlesex

Mocht je voor de komende zomervakantie nog een boekenwens hebben, denk dan eens aan Middlesex van Jeffrey Eugenides (die wel zou kunnen kennen van The Virgin Suicides).

Eugenides heeft een boek geschreven dat zoveel lagen en verhaallijnen in zich heeft maar tegelijkertijd nooit te vol aandoet of verwarrend werkt. Het is een verhaal over een familiegeschiedenis, incest (en de schrijver heeft daarom veel kritiek gekregen terwijl de inteelt in de familie een cruciaal gegeven is voor de plotontwikkeling) immigrantenproblematiek, coming of age, de depressie in de VS en over gender. Een Bildungsroman en een familiedrama ineen. Succes verzekerd.

Calliope vertelt het verhaal van haar Griekse familie en afkomst, van haar tijd in de VS en de ontdekking dat er iets niet helemaal klopt met haar eigen lichaam. Eugenides weet precies te goede toon te vinden voor al deze verhalen en combineert komedie (zonder leedvermaak) met drama (zonder zelfmedelijden). Het is een pageturner, met talloze verwijzen naar Griekse mythologie, wereldgeschiedenis en populaire cultuur. Voor op het strand, de binnentuin of in het vliegtuig. Of thuis op de bank tijdens een Hollandse zomer.

Vet in je hoofd

De blogs die Caar en ik vorige week over onze relatie met eten schreven kregen nogal wat reacties. Op het blog zelf, op Facebook en in de wandelgangen. En tot mijn verbazing bleek uit die reacties veel herkenning. Ik dacht werkelijk dat ik op mijn eetgestoorde eiland voedselfreak zat te spelen, maar blijkbaar ben ik niet de enige. Verontrustend eigenlijk.

Ik heb getwijfeld of ik die tekst afgelopen week zou plaatsen, te kwetsbaar en eerlijkgezegd heb ik nog niet eens het achterste van de tong laten zien. Het blog achtervolgde me deze week nog en de reacties bleven in mijn hoofd rondspoken. Daarom vandaag nog een beetje verder. Over vet dat wel in je hoofd zit maar niet op je heupen. 

Toen mijn moeder me drie weken voor de uitgerekende datum bijna uit het kraambed lanceerde, werd ik direct in een deken van aluminiumfolie naar de couveuse in het ziekenhuis gebracht. Te klein. Te blauw. Te licht. Het ging allemaal goed. Tot een jaar of 5. Opeens leek het alsof al dat babyvet weer terugkwam. In veelvoud. En dan over mijn hele lijf. Er zijn geen schattige foto's van mijn basisschooltijd want overal zie ik er, afhankelijk van het kapsel, uit als een junior sumoworstelkampioen (neee oma, zeker niet die in dat turnpakje laten zien). De middelbare was niet beter, de eerste foto met mijn jaarclub al helemaal niet.

De afvalrace begon op mijn 22e, en na een jaar was ik 20kg kwijt. Later gingen er nog eens 5 af. Vandaag ben ik 30. Dat betekent dat ik voor het grootste deel van mijn leven te zwaar ben geweest. Nu voelt het beter dan ooit, ik voel me fit en gezond. Het enige dat niet weggaat is het vet in mijn hoofd.

Dit vet is verraderlijk. Het zorgt ervoor dat je in een winkel toch een broek pakt die in het pashokje van je kont blijkt te zakken. Maat 38 bij je bips, en je oude maat in je hoofd. Ik weet gewoon nog steeds niet hoe maat 38 eruit ziet. Het vet zorgt er ook voor dat je er aan moet wennen dat je de gordel van de auto niet meer zoveer hoeft uit te trekken, maar dat je bij het instappen toch nog steeds een flinke snok geeft. Of dat je vergeet dat je best een rok aankan zonder dat je schuurplekken bij je benen krijgt.

Het vet zorgt er ook voor dat je het niet gelooft wanneer een collega, die je altijd sportief en slank hebt gevonden, vertelt dat ze meer weegt dan jij. Of dat je je verbaast als je tijdens zumba realiseert dat jouw eigen kont de kleinste van het sportklasje is. Het lijkt wel alsof dit vet niet weg te trainen is. R2 noemt het fantoomspek. Ik noem het een soort onrealistisch kwab-beeld. Hoe dan ook, het nepvet neemt teveel plaats in mijn hoofd in.

Oilily-overload

In de Volkskrant stond vorige week een artikel over trendy kitsch in roze en met bloemen en vogels en stippen, en dat dan maal duizend. Over hoe vreselijk dat wel niet is. Daar was ik het eigenlijk wel mee eens. Eén vogeltje hier en daar en een shirt met stipjes of hartjes of bloemetjes is best leuk, maar overdrijf het niet. Zeker niet als je op een bepaalde leeftijd bent.

Die leeftijdsgrens ligt zo rond de veertien. Ga dus niet boven je veertigste nog met vlechtjes lopen, met een grasmat met bloemen op je fiets en je hele huis opgertokken uit Kitsch Kitchen, Pip en Blond. Dan ben je gewoon een Pippi Langkous met een midlife crisis. En al helemaal niet ook nog een bloemetjesrok met groene (driekwart, dat staat NIEMAND, hoor je me!) legging en een stippenshirt met bloemen met een vestje met pailletten. Sorry, maar dat is infantiel. Zelf, dat beken ik eerlijk, heb ik een paar pip-mokken en ook ben ik in het bezit van twee rokjes en een jurk van King Louie. Na het zien van jubileumfoto's van een winkel die dit merk en andere happy-overkill verkoopt ben ik zo geschrokken dat ik plechtig heb gezworen hier niet meer aan mee te doen.

Met Lein kwam ik tot een nieuwe trend voor de komende jaren. Dit wordt het helemaal, dus let goed op. Je hoort het hier eerst voordat het in 101 Woonideetjes staat. De tegenhanger van de hysterische levensstijl is... ijskoud en industrieel. Alles wordt grijs, de vloer van beton en als enige decoratie in de keuken een vleeshaak. Een koel kantoor met leren banken en lamellen. De slachthuisstijl wordt het ook helemaal deze winter. De kinderen hebben geen roze en blauw meer aan en ook geen bretonse streepjes van Petit Bateau. Nee, ook kinderen gaan, net als hun ouders, gekleed in stemmig zwart uniform. Een soort miniatuurversies van Harmke Pijpers en Ans Markus. Mager en chagrijnig kijkend in een kleurloos, witgetegeld slachthuis. Hooguit zie je af en toe ergens een rode streep. Bijvoorbeeld op de poster van Dexter, of de videowall met Saw.

Geen kas met fleurige potten en moestuintjes, maar een koude koelcel waar keihard Rammstein gedraaid wordt. Geen stapelbedden maar vleeshaken met verticale hangmatten uit de serie Kokon. Het dieet bestaat uit havermout en rauw vlees. De wijnkelder wordt omgebouwd tot een vintage Stasi-verhoorkamer. In dit huis wordt nooit gelachen, anders krijg je een emmer koud water over je heen en moet je uren rechtop staan op een marmeren vlonder van tien vierkante centimeter.

Natuurlijk is er ook vrije tijd en die wordt goed besteed. Waterboarden is gezinssport nummer 1 (met synchroon messen slijpen als favoriete bezigheid voor binnenshuis) en voorgelezen wordt er natuurlijk ook. Na het eten fijn een stukje uit de handleiding van een vorkheftruck en dan voor het slapengaan nog even een hoofdstuk uit de gebruiksaanwijzing van de slachtmachine die vader afgelopen weekend in de aanhanger van zijn grijze Lada uit de Oekraïne heeft geïmporteerd. Slaap hard!

Vrienden met voedsel?

Afgelopen dinsdag schreef Caar over haar vriendelijke danwel vijandige relatie met voedsel. Het was een heel groot feest der herkenning. De afvalrace die Caar recentelijk maakte, deed ik een paar jaar terug. Knop om en gaan sporten en vooral geen zak chips per dag meer eten. Echt voor je lijf gaan zorgen, het moet tenslotte nog een tijdje mee.De obsessie met al die heerlijke dingen die je lijf ook nog eens energie geven is nooit opgehouden. En soms vraag ik me wel eens af of het einde al in zicht is of dat ik voor altijd vastzit in mijn zelfgemaakte dieetstrafkamp.

De irrationele angst dat die 25 kg er van de een op andere dag weer aanzitten zeurt de hele dag een beetje door mijn achterhoofd. En dat terwijl er in huize S heel gezond en gevarieerd wordt gegeten. Nooit meer, nooit meer wil dat door suiker en vet vergiftigde lichaam dat al die kilo's moest meezeulen. Tel dit op bij het setje strenge regels dat ik voor mezelf heb gemaakt en ik vraag me soms af waar de grens met een eetstoornis is. Een paar voorbeelden:

• Twee keer per week sporten is een minimum
• Nooit gewone cola drinken
• Geen toetjes
• Geen traktaties op werk, behalve een klein hapje van dingen die zelfgemaakt zijn
• Nooit zoveel eten dat je je echt overvol voelt want dan heb je het fout gedaan
• Na de vakantie meteen op de weegschaal
• Liefste alleen maar volkoren dingen eten
• Geen volle melk
• Geen volle yoghurt
• Wel volvette kaas want daar wil niemand toch op bezuinigen
• Geen taart op verjaardagen, behalve een klein hapje van dingen die zelfgemaakt zijn
• Geen worsten
• Zo min mogelijk met pakjes koken
• Niet een tweede keer opscheppen
• Langzaam eten
• Slagroom is vies, ook al is het toch lekker dan is slagroom nog steeds vies
• Uit eten is soms een beetje eng want dan weet je niet wat je krijgt
• Eten bij vriendinnen is soms een beetje eng want dan weet je niet wat je krijgt
• Nooit meer zwaarder dan 70 kilo, 65 is ok om vol te houden en 63 zou nog beter zijn. Of 61. Of 60.

Hoe is dit te rijmen met een boekenkast vol kookboeken, pogingen om zelf mayo en Schwarzwalder te maken en met de liefde voor uit eten gaan en van bijna alles wel wat willen proeven? Ik heb geen idee maar het voelt alsof er elke dag weer een soort cognitieve kortsluiting plaatsvindt in mijn hoofd. Ik wil graag denken dat het nu goed is. Gezond en goed gewicht. Maar ik voel maar zelden dat het goed is. Een wonderlijke dieetpil bestaat niet, maar als er een medicijn zou zijn dat obsessief bezig zijn met eten zou kunnen uitschakelen dan zou ik geen moment twijfelen.

I heart... de Biesbosch

Als je toe bent aan een mini-vakantie in eigen land, zijn er legio mogelijkheden om je even terug te trekken in een rustigere omgeving dan een Randstadstad. Limburg en de Wadden vielen af want te ver weg voor slechts één nachtje weg. Ik ben opgegroeid in Zeeland en meneer S op de Veluwe dus dat viel ook af. De Heuvelrug is net te dichtbij, hoewel volgens sommigen na knooppunt Lunetten sowieso de vakantie begint. Het werd de uiteindelijk de Biesbosch.

Eerlijk? Het was geen liefde op het eerste gezicht. Dordrecht is lelijk en je moet eerst nog een vreselijk nieuwbouwwijk door voordat de Merwede ziet. Maar eenmaal aan het water en in de rust vergeet je direct dat je net bij de pont een groep vijftigplussers met overgewicht op elektrische fietsen moest omzeilen.

Zelfs op een drukke en zonnige Pinksterdag is de BB nog best rustig. Er waren wel wat gemotoriseerde voertuigen, en enkele waterscooter en heel veel fietsers, maar zodra je het asfalt verlaat gaat er een wereld voor je open. De wereld van aalscholvers, futen, ruigpootbuizerds en bosrietzangers (en van ganzenkak onder je schoen, maar dat is dan wel weer lekker in touch met de natuur). De wereld van de luxe van een vogelkijkhut helemaal voor jezelf alleen.

De BB combineert op een ideale manier het woeste outdoorleven (ja, want er was dus geen hek bij het wildrooster en toen moesten we onder het prikkeldraad door buikschuiven) met het beste (drank en spijs) van de grote stad. En dat alles op nog geen uur rijden.

De volgende keer dat ik naar de BB afreis, kies ik een doordeweekse dag. Als de eerste pont om zes uur ’s ochtends vertrekt en het nog stiller dan stil is. Dan doe ik even alsof één van de meest ongerepte (alhoewel?) stukjes natuur helemaal van mij is. Hopelijk laten de lepelaars en de koekoeken zich dan wel zien.