I heart... de Biesbosch

Als je toe bent aan een mini-vakantie in eigen land, zijn er legio mogelijkheden om je even terug te trekken in een rustigere omgeving dan een Randstadstad. Limburg en de Wadden vielen af want te ver weg voor slechts één nachtje weg. Ik ben opgegroeid in Zeeland en meneer S op de Veluwe dus dat viel ook af. De Heuvelrug is net te dichtbij, hoewel volgens sommigen na knooppunt Lunetten sowieso de vakantie begint. Het werd de uiteindelijk de Biesbosch.

Eerlijk? Het was geen liefde op het eerste gezicht. Dordrecht is lelijk en je moet eerst nog een vreselijk nieuwbouwwijk door voordat de Merwede ziet. Maar eenmaal aan het water en in de rust vergeet je direct dat je net bij de pont een groep vijftigplussers met overgewicht op elektrische fietsen moest omzeilen.

Zelfs op een drukke en zonnige Pinksterdag is de BB nog best rustig. Er waren wel wat gemotoriseerde voertuigen, en enkele waterscooter en heel veel fietsers, maar zodra je het asfalt verlaat gaat er een wereld voor je open. De wereld van aalscholvers, futen, ruigpootbuizerds en bosrietzangers (en van ganzenkak onder je schoen, maar dat is dan wel weer lekker in touch met de natuur). De wereld van de luxe van een vogelkijkhut helemaal voor jezelf alleen.

De BB combineert op een ideale manier het woeste outdoorleven (ja, want er was dus geen hek bij het wildrooster en toen moesten we onder het prikkeldraad door buikschuiven) met het beste (drank en spijs) van de grote stad. En dat alles op nog geen uur rijden.

De volgende keer dat ik naar de BB afreis, kies ik een doordeweekse dag. Als de eerste pont om zes uur ’s ochtends vertrekt en het nog stiller dan stil is. Dan doe ik even alsof één van de meest ongerepte (alhoewel?) stukjes natuur helemaal van mij is. Hopelijk laten de lepelaars en de koekoeken zich dan wel zien.

Om je vingers bij af te likken

Om te vieren dat de frikkin' verbouwing voorbij is at ik samen met meneer S in een zonovergoten Dordrecht. Bij de Kop van 't Land. Inmiddels dagen later ben ik nog steeds in extase. Wat een fantastisch voedsel. De chef verzorgde een verrassingsmenu van vijf vegetarische gangen. Asperges, polenta, tuinbonen en heerlijk scherpe schapenkaas uit Zwitserland. En amandelparfait. En een hartige scone met truffel. En watermeloen met feta.

Simpel, maar zoals Roux Jr. wel eens zegt "executed to perfection". Het beste vegetarische voedsel dat ik in Nederland at. Geen gebakken kaasplak en geen excuusnoten. Supervers en alles even smakelijk. Neem de rode wijn uit Corsica erbij, echt om je vingers bij af te likken. Een echte aanrader, gaat dat proeven!

Snippers truffel op lege borden

"Cup A heb ik. Heb ik ook altijd gehad. Vroeger al, dan ging m'n moeder mee bh's kopen en dan vroeg ze of ik zo'n gevulde kon krijgen. Dat deed ze dan. En dan zei zo'n verkoopster dat dat helemaal niet nodig was."
"Ongelooflijk!"
"Ja! Maar wij vinden dat wel nodig, zei ze dan. Geweldig hoor. En dan kreeg ik zo'n bh met van die brede bandjes over de schouders. Niet van die smalle, dat zit niet lekker. Dan krijg je van die striemen."

Zo'n gesprek maakt mij nieuwsgierig, en dus kijk ik even om. Een tafeltje met drie personen, twee vrouwen en een man. De bh-dame is een jaar of 70 en heeft dezelfde kledingstijl als Hyacinth Bucket ("It's Bouquet!"). Het gesprek over de bh's duurt al een half uur, de meneer en ik hebben inmiddels al vijf andere onderwerpen besproken, ondertussen telkens afgeleid door het woord bh.

Je zou zeggen dat dit eetlustbedervend werkt, een oudere die net iets te hard en veel te lang over haar cupmaat praat. Gelukkig hadden we op dat moment al een aperitief en een fles Pouilly-Fumé achter de kiezen en dat blijkt een probaat middel tegen irritatie en walging. En dan heb ik het nog niet eens over het eten gehad. Wij zaten op dat moment namelijk in een duur restaurant. Geen ster, maar wel iets wat men 'exclusief' noemt. Van tevoren had ik visioenen van snippers truffel op lege borden en opgedirkte nouveau-richers met te grote horloges, te witte broeken en te gebruinde koppen. Iets waar ik me niet thuis tussen zou voelen. Blijkbaar blijven die types tijdens te dinerdagen thuis, want ze waren nergens te bekennen. In plaats daarvan dus bosjes bejaarden in bloemetjesjurken en zelfs een oude man in (gewaagd!) een Soeharto-blouse.

Mijn visioen van het eten was ingegeven door de recensies die ik op Iens had gelezen. Overwegend positief, maar de negatieve kritieken zijn zo veel interessanter: "Voor heel veel geld wordt je bord viesgemaakt." "Ik had nog honger en dat voor dat geld." Ok, je krijgt bijna niks en het is veel te duur? Niks van waar! Het eten was fantastisch en precies genoeg. Niet van die onbehouwen porties met een bak frites en mayonaise ernaast. Als je daar behoefte aan hebt moet je inderdaad ergens anders naartoe. In plaats daarvan ingenieuse gerechten, inventief op smaak gebracht, wat een feest. Het restaurant was ruim opgezet, waardoor je lekker vrij zat, en ondanks de open keuken was er geen etenslucht te bekennen. Geen geur van gebakken biefstuk in haar en kleding, verfrissend!

Onder invloed van de wijn spraken we af dit vaker te doen. Wat een verademing! Binnenkort gaan we toeren langs de beste restaurants van Nederland. Eerste stop: Oud Sluis, ergens in het najaar. Ik houd je op de hoogte, van het eten, maar ook van bloemetjesjurk of kermishorloge. En van de cupmaat natuurlijk.

Betoverd door The Boss?

Ooit kende ik alleen "Born in the USA" en ik had wel eens vaag het liedje "Streets of Philadelphia" gehoord. Ik wist niet wat de E Street Band was en wie er nou eigenlijk met The Boss werd bedoeld. Ik vond wél dat Bruce Springsteen een knauwerige stem had en ouwelullenmuziek maakte. Maar ja, toen ontmoette ik mijn meneer. Ondanks dat mijn meneer nog jong is, is hij al z'n hele leven fan van... juist ja, de ouwelullenmuziek van The Boss. Ik begreep het niet. Niet dat ik Springsteen stom vond, maar het effect dat zijn muziek op mijn wederhelft heeft, was bij mij zeker niet aanwezig. Lyrische lofzangen van mijn eega werden door mij steevast beantwoord met "Leuk hoor, lieverd!" en toen The Boss Pinkpop 2009 afsloot, wenste ik mijn man veel plezier en ging ik thuis zitten Wii'en.

Mijn nieuwsgierigheid naar Springsteen groeide zo'n 1,5 jaar geleden, toen mijn schoonouders (ook Springsteenaanhangers) een huwelijksjubileum te vieren hadden. De heartlandrockballad - dat heb ik van Wikipedia - "The River" is hun all time favourite. Dus vatte ik het plan op om het lied te zingen op het jubileumsfeest. Toen ik me wat meer in Bruce Springsteens werk verdiepte (hetzij vrijwillig door "The River", hetzij gedwongen door het meeluisteren met mijn meneers muziek), kon ik me wel voorstellen dat mijn eega en zijn familie gegrepen werden door zijn teksten en klanken. Maar dat was het dan ook wel.

Totdat Springsteen eerder dit jaar zijn nieuwste plaat "Wrecking Ball" uitbracht en bekend werd dat hij een Europese tour zou gaan doen. Het zou dé kans voor me zijn om live mee te maken hoe betoverend de 62-jarige rocker schijnbaar kan zijn. Ik vind "Wrecking Ball" namelijk een héle goede plaat. De songs zijn wat meer folky dan vroeger, het knauwerige randje is er vanaf en Springsteen schrijft fantastische teksten (of hij control-V't ze uit de Bijbel, maar dat mag van mij ook).

Dus ondanks onze plechtige eed Pinkpop nooit meer te bezoeken - het is immers een sfeerloos festival op asfalt met véél te veel dronken Limburgers - zaten mijn meneer en ik op de ochtend dat de kaartverkoop losbarstte de ticketwebshop te F5'en. We schaften dagkaarten aan voor vandaag, Tweede Pinksterdag. Vanavond gaat het dan gebeuren. Ik ken een paar liedjes uit m'n hoofd ("We take care of our own" en "Land of hope and dreams" zijn mijn persoonlijke favorieten) en ben er dus helemaal klaar voor. The Boss mag zich vanavond aan mij gaan bewijzen.

Barokverdriet

Ik heb nog nooit van iemand gehoord die een beetje van barok houdt. Of je bent een fan, of je bent een hater (wat je automatisch een romantiek-liefhebber maakt heb ik het idee). Feit is wel dat iedereen in zijn of haar leven ooit in aanraking komt met een stukje barok naar de mensen toe. Of het nou in een housemix van Michel de Hey is of in een commercial voor biologisch dynamische karnemelk.

Mijn barokontgroening was tijdens mijn studententijd en bestond uit Georg Friedrich Händel. Uit heel veel Händel. Ik had nog net geen poster van de beste man boven mijn krakkemikkige studentenbed hangen. De liefde is nooit over gegaan maar op een gegeven moment wil je toch eens wat anders. En dan is er opeens die andere beroemde barokman: Henry Purcell. Turn then thine eyes ging op repeat, samen met Thou knowest Lord, totdat ik klaar was voor het echte werk (lees: langer dan een enkele aria naar een muziekstuk luisteren).

Tranen rolden over mijn wangen toen ik Dido voor het eerst hoorde zingen. Zoveel bitterzoete muziek. Pijn, liefde en afscheid. Vanavond hoor ik Dido live in Amersfoort. Ik voorspel 26 graden en rechtopstaande haren. Tot vanavond nog maar een paar keer op repeat. Om het af te leren. Er zijn trouwens nog kaartjes.

Zomer in je kop

Jaja, Ijsheiligen is voorbij en de eerste zomerse dagen (incl. nachten waarbij je voor het slapen toch maar even alle stekkers uit de stopcontacten haalt) zijn een feit. Tijd voor een ijsje. En dan niet zo'n slome raket of een knullig perending, maar gewoon het echte werk. Een ijs waaraan je meteen je hele vakantiegeld kan spenderen. De Golden Opulence Sundae is voor slechts 800 euri voor jou. De beste chocolade, vanille uit Madagaskar en een suikerwerkje waar meer dan 8 uur aan is gewerkt. Het kristallen bakje waarin het toetje wordt geserveerd alleen is al 250 euro waard. Maar die mag je dan wel mee naar huis nemen. Wat een feest!

I heart... One Issue Websites

One Issue Websites, het zijn ideale plekken om je verveling te doden. Nieuwssites, ja heel interessant, maar kom op, dat gaat toch enorm vervelen? Roddelwebsites zijn ook fascinerend hoor, maar op een gegeven moment heb ik het wel gehad met drama's rond sterren die ik helemaal niet ken. Speculaties over de billen van Kim Kardashian. Tenzij je alleen aan dat ene, ik zou willen zeggen, kleine onderwerp een complete website wijdt. In dat geval kan je me uren boeien. Het geheim van dit soort websites is de kracht van de herhaling. De eerste drie foto's van Kim Jong Il starend naar een schap met spullen zijn nog niet eens zo interessant, maar wanneer je er twintig hebt gezien wil je alleen maar meer. Telkens diezelfde pose, de druilerige blik. Ik kan dan alleen maar onbedaarlijk hinniken. Hieronder een paar van mijn favorieten. Mocht je zelf een fijne One Issue Website voor me hebben, dan houd ik me aanbevolen.

Cats that look like Hitler
Een website met plaatjes van katten die op Hitler lijken. Dit is de website waarmee mijn voorliefde voor de One Issue Websites begon. De Mission Statement is prrrrachtig: "Does your cat look like Adolf Hitler? Do you wake up in a cold sweat every night wondering if he's going to up and invade Poland?" Heerlijk toch, dat iemand zijn best doet om dit soort archieven aan te leggen en voor iedereen beschikbaar te maken. Natuurlijk is een website met allemaal algemene kattenplaatjes ook reuze-interessant (katten!), maar strikt genomen niet genoeg gericht op één onderwerp. Katten met een spuuglok en een klein snorretje zijn dat zeker wel. Uitdaging: zoek de Leninkat!

Law & Order & Food
De nieuwste ontdekking, hier kan ik ook uren naar kijken: een website met screenshots van de sterren uit Law & Order terwijl ze eten. Hoe meer je er ziet, hoe meliger je wordt. En hoe meer honger je krijgt. Zelf krijg ik hiervan enorme trek in pizza en hamburgers. De website bestaat nog maar een paar weken, dus de aanwas van nieuw materiaal is nog vrij constant.

Kim Jong Il looking at things
Mijn all time favorite, een website over mijn favoriete dictator, starend naar... Ja waarnaar eigenlijk? Naar alles. Naar de wereld. Naar jou. Kim Jong Il, god hebbe zijn ziel, hoewel dat onmogelijk lijkt voor iemand die zichzelf als god presenteerde. Bij de dood van de grote leider was ik heel verdrietig, niet op de laatste plaats omdat ik afscheid zou moeten nemen van deze website, die mij telkens wist te verrassen met nieuw beeldmateriaal. Maar er gloort hoop aan de horizon in de persoon van de opvolger van Kim Jong Il: zijn zoon Kim Jong Un. Toegegeven, hij moet zich nog bewijzen, maar als ik de eerste foto's moet geloven heeft hij zijn vaders talent geërfd en beheerst ook hij de edele kunst van het kijken naar dingen.

Awkward Family Photos
Ok, hier moet je tegen kunnen. Familiekiekjes van White Trash Americans in beschamende poses en in bijpassende kleding. Als het tegenzit zonder kleding. De website had een tijd terug een contest voor Awkward Engagement Photos (veel naakt!) en een Mullet Contest (matjeswedstrijd), de one issue binnen de one issue, ik dacht dat ik erin bleef.

Een soortgelijke klassieker is de site met afgrijselijke albumhoezen. Griezelig goed. Hoewel het een onderdeel is van een meer algemene weblog wilde ik je die toch niet onthouden. En ook deze website met klassieke schilderijen waarin Newt Gingrich verwerkt is vond ik van een magische creativiteit. Een van de meest vergezochte One Issue Webstes die ik ken. En misschien daarom ook eigenlijk wel de beste.

Voor thuis (want NSFW!) geef ik je, als extraatje, deze nog mee. Vies, maar toch ook grappig, ik kan er niks aan doen.

Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan

De trein is bijna klaar voor vertrek wanneer er twee heren op leeftijd aanschuiven in het vierzitje. De pensionados hebben een gezonde blos op de wangen en wat huidschilfers op de bol. Vast een dagje uit geweest. De volgende drie kwartier trekt er een een overweldigende hoeveelheid informatie over tropische flora, fauna en ziektes door de wagon.

 

De heren praten elkaar volop bij over de gezamenlijke hobby: onderwaterfotografie. Jan is duidelijk de meer ervaren hobbyist en laat dit merken door Steef nogal neerbuigend toe te spreken. “Nee, heb je echt nog geen zoetwatersnorkeltocht gemaakt? Dat had ik nou echt niet van je gedacht!” Steef probeert nog op te scheppen over de dieren die hij tijdens de reis naar Afrika heeft gezien, maar de hiërarchie is niet meer te omzeilen.

Het helpt ook niet bepaald dat Jan toevallig zijn nieuwe onderwatercamera bij zich heeft. Hij ritst zijn tas van De Zonnebloem open en haalt het apparaat eruit. Klein, compact en hypermodern. Steef is direct onder de indruk en Jan verzekert Steef dat hij het ding best even mag vasthouden, maar dan start hij wel alvast de diashow van de laatste reis naar Sint Maarten op.

Bij elke foto wordt de diashow even gestopt zodat Jan kan vertellen welke vis- of koraalsoort we nu op het beeldscherm zien. Het liftmuziekje dat hij onder de voorstelling heeft gezet vult de trein. Steef knikt bij elk plaatje instemmend. “Weegt ook niks meer tegenwoordig hoor, zo'n klein foto-apparaat. Prachtig mooi.”

Jan gaat ook even door over zijn digitale aanwinst en vertelt in geuren en kleuren dat hij ook filmpjes kan maken met het toestel. Maar het is natuurlijk wel lastig om te filmen onder water. Door de golven kan het beeld immers heel instabiel worden. En schokkerig. Dan komt Steef met een goede tip. Een tip die voor altijd beslist dat Steef nooit zo'n semi-professional als Jan zal worden: “Maar Jan, dan neem je toch een statief mee onder water?”.

Onderschrift

Adopteer een pup. Je ziet wel eens van die posters op het station hangen met zulke oproepen. Zou de training van zo'n hond een beetje digitaal gaan? Zijn ook hulphonden al over naar de digital age? Of missen we hier een compleet andere toepassen van de iPad? Vertel het ons in de comments.

Terug met die loftrompet!

Graag wil ik de anonieme lezer die op 14 oktober 2011 reageerde op mijn ‘Loftrompetvoor Beatrijs’ bedanken. Dankzij jou, anoniempje, heb ik er een nieuwe hobby bij. Sinds je je bericht plaatste, heb ik vele uren besteed aan me verbazen, hardop schaterlachen, traantjes wegpinken maar vooral denken: “Only in America”. Want jij liet mij kennismaken met Prudence (ook wel Prudie genoemd), een dame die meerdere keren per week de meest achterlijke problemen belicht in haar brievenrubriek Dear Prudence.

Nu kan ik gaan vertellen waarom ik Prudence zo geweldig vind. Ik kan je vertellen dat ik, sinds ik Prudie ken, Beatrijs een beetje saai vind. En dat ik de gezins-, werk- of liefdessituaties die Beatrijs bespreekt véél minder spannend vind dan alle horrorverhalen die in Prudie’s rubriek voorkomen. (Zo was er laatst een briefschrijver die werd vergiftigd door haar schoonmoeder. Dat gebeurt nooit in ons kikkerlandje!) En eigenlijk vind ik drie brieven per week (Beatrijs dus) véél te weinig vergeleken met Prudence die per week zeker acht brieven behandelt. Maar eigenlijk zou ik je aan willen raden om het lekker zélf te gaan ontdekken. Prudence slokt een paar uur van je vrije tijd op. Dus, wees gewaarschuwd!

Surfen met Caar - Stock Art

De vrijdag vraagt om een post waarbij je gedachteloos kan kijken. En daar helpen we je graag bij. Via via kwam ik op de website Bad Stock Art terecht. Stock Art, voor degene die het niet kent, zijn websites met algemene foto's, die je, veelal tegen betaling, kunt gebruiken voor publicaties. Bijvoorbeeld in folders, op websites, reclame, voor omslagillustraties op boeken. Het is een wondere wereld, want de afbeeldingen moeten vrij algemeen zijn, anders zijn ze niet breed inzetbaar en verkopen ze dus niet. Het resultaat is een berg malle foto's met veel gepolijste gezichten, spierwitte tanden, en altijd maar lachen om helemaal niks. Surf eens lekker rond bij Bad Stock Art, maar laat ook vooral zelf eens wat zoektermen los op een site met stock art. Je zult je niet vervelen. En trouwens, dat deed je al, dus het maakt ook niet uit. Happy surfing!

Dag Maurice!

Gisteren overleed Maurice Sendak (Brooklyn, 1928). Misschien gaat er niet meteen een belletje bij je rinkelen, maar hij is de auteur die Salman Rushdie een fuckhead noemde, Roald Dahl een sadistische kinderpester achtte en een blijde en gemakkelijke dood wilde sterven. Dat laatste is niet gelukt; hij overleed na een beroerte. Hij is ook de man die pas in 2007 uit de kast kwam, hij wilde immers dat zijn ouders een blij en gelukkig leven hadden. Daar paste een homoseksuele zoon niet bij.

Sendak is vooral bekend als schrijver van Max en de Maximonsters (Where the Wild Things Are), maar hij heeft veel meer gemaakt en geschreven. En er komt nog een laatste boek aan, volgend jaar februari. Max en de Maximonsters is een van mijn favoriete kinderboeken. Als ik aan dat boek denk, ben ik weer terug in mijn kinderkamer. Ik herinner me de lichtval, de geur, de kleuren van het behang en de zware stem van mijn vader die het boek voorlas. Nostalgie en warme jeudgherinneringen.

Mocht je binnenkort een kadoo nodig hebben voor je moeder, een neefje of nichtje, of voor jezelf. Kies dan een boek van Sendak. Je krijgt er geen spijt van.

Hieronder het interview van Stephen Colbert met Sendak, eerder dit jaar. 

The Colbert Report

Vakantieveilingen.nl

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Doortje

Twintig, negentien, achttien… Zal ik al klikken? Ik typ alvast mijn bod in: 36 euro.

Veertien, dertien, twaalf…

Nog even... Nog even…

Negen, acht...

Ik houd het niet meer! Ik klik op 'Bied mee'!

Waaaat?! Inloggen?! Was ik uitgelogd dan?! Razendsnel tik ik het wachtwoord in, maar het is al te laat. ‘GESLOTEN’ verschijnt er in grote witte letters op een zwarte ondergrond. Ik laat m´n adem ontsnappen, en kijk nog even naar het laatste bod. 40 euro, dat scheelt…

Het begon met de wens er een paar daagjes tussenuit te gaan met man en kind, en inmiddels ben ik verslaafd. Tenminste, dat denk ik, want ik heb vakantieveilingen.nl pas 36 uur geleden ontdekt. Maar sindsdien gaat om de paar uur mijn wekker. Mijn eerste poging zat nog vol beginnersfoutjes. Al twee uur voor het einde van de veiling plaatste ik mijn tweede bod – niet wetende dat het in de laatste seconden pas menens zou worden. Het lukte me nog net om ‘25’ in te typen tussen alle opeenstapelende biedingen door, maar iemand was me voor en ‘won’ de vakantie voor 25 euro… Het is toch een hele kunst om op het laatste moment als eerste - met een zo laag mogelijk bod - de hoogste bieder te zijn… Een paar uur later had ik al 26 ingetypt terwijl de teller op tien seconden stond, maar weer was iemand me voor. Van de schrik drukte ik op ‘Enter’ in plaats van op ‘Backspace’…

Inmiddels heb ik uitgevonden dat 'mijn' vakantie normaal 100 euro kost. Eigenlijk stom dat je die dan voor een euro meer of minder door je neus laat boren. Zouden wij Nederlanders dan echt zo gierig zijn als bijvoorbeeld de Engelsen beweren? Als dat waar is, dan zouden de Engelsen tijdens zo'n veiling waarschijnlijk ook veel hoger uitkomen... Dat zou ik weleens willen uitzoeken.

Maar eerst wil ik mijn vakantie, dus zie ik voor de zesde keer de laatste seconden van de veiling wegtikken. Hoewel deze veiling gisteravond nog op 45 euro eindigde, staat nu – met nog tien seconden op de teller – het laatste bod op 11. Ik typ 31 in en wacht...

Vijf, vier...

Ik klik op 'Bied mee'.

Drie, twee...

Ik klik op ‘Oké’.

Eén... GESLOTEN!

IK HEB HEM!!! JOEHOE! We gaan op vakantie!

Na een vreugdedansje met manlief en een knuffel voor kindlief die van schrik in huilen is uitgebarsten, zijg ik weer neer achter mijn laptop. Terwijl de euforie nog door mijn aderen stroomt, betrap ik mezelf erop dat ik alweer aan het zoeken ben naar een volgende veiling. Kunnen we er niet een paar daagjes achteraan plakken? Of een avondje weg? Of een dagje uit? Of...? Nu weet ik het zeker: ik ben verslaafd.

Oililysjaaltjes, driekwartsbroeken en tweed

Vandaag begint de Libelle Zomerweek. Wat een feest! Althans, voor alle 50+ huisvrouwen van dit land, en dat zijn er nogal veel. De dames zitten vast at this very moment druk kwebbelend in de trein, met van die lege wieltassen naast zich, klaar om duizenden dure spulletjes in te slaan.

Als je de site van de Zomerweek checkt, zie je dat ook Libelle probeert mee te gaan met haar tijd. Zo heeft de homepage een heuse Twitterfeed, met als uitleg: “Wilt u zelf ook een tweed (sic) plaatsen over de Libelle Zomerweek? Vergeet dan niet altijd #LZW2012 te plaatsen in uw tweed (sic)!” Ik krijg meteen angstaanjagende visioenen van huisvrouwen die zich hebben omgord met lekker warme tweedrokken en -jasjes, gedecoreerd met een Oililysjaal. Maar oh nee, we hebben het over de Libelle Zomer(!)week. Geen tweedrokken dus, hoop ik. Oililysjaaltjes zijn sowieso niet te ontwijken, helaas.

Ooit, toen ik nog klein was, ben ik met mijn moeder en zus naar de Libelle Zomerweek gehad. En eerlijk is eerlijk, ik heb een topdag gehad. We hebben heerlijk gegeten, lekker gekletst en fijn geshopt. Zal ik dit jaar weer eens gaan? Mijn zoektocht op de Libellesite gaat verder. Wat komt er allemaal voor interessants dit jaar?

Ten eerste komt tout bekend Nederland optreden op de Libelle Zomerweek. Zo zien we regelrechte sterren als Pearl, Joan Franka, Glennis Grace, Raffaëlla en Dewi. Toppers van de bovenste categorie, ja. Ik ben nog niet overtuigd. Naast het bekijken van de artiesten is er ook de mogelijkheid om héél veel te shoppen. Denk aan zeepkettingen, Rivièra Maison-zooi, crèmepjes voor de rijpere huid en Miss Etam-driekwartsbroeken. Helaas heb ik nu geen geld voor al te dure spullen, en ik heb geen geld over voor lelijke dure spullen, dus daarmee haalt Libelle me niet naar het altijd gezellige Almerestrand.

Maar… Je kunt ook workshops volgen, en die zijn bijna allemaal in Chinastijl. En ik ben een sucker for workshops. Zo is er een Qigong-bewegingsworkshop, een Jaar-van-de-Draak-workshop en een Fortune Cookie-workshop. Vooral die laatste spreekt mij erg aan. Het idee van deze workshop is dat je met elkaar in gesprek gaat over je dromen en ambities. Aan het einde van de bijeenkomst worden deze dromen en ambities geofferd aan één van de Chinese goden van het Nieuwe Jaar. Tof! Wie weet kunnen die goden mij aan een baan helpen! Ik kan ook naar een origamiworkshop. Vét. Ook is er tijd om je kalligrafietalent te ontwikkelen. Of zal ik naar de make-upworkshop gaan waarbij je leert hoe je jezelf kunt omtoveren tot een spannende China girl?

Oh. Kaartjes zijn €18,95. Ik denk dat ik thuisblijf.

Mooi woord: defecatie

Alles klinkt mooier in het Latijn of in het Grieks. Daarvoor hoef je geen eindexamen Livius te hebben gedaan of over over de kubernete te hebben gelezen. Het is niet voor niets dat zoveel mooie spreuken tot ons zijn gekomen via het Latijn of Grieks. Amor vincit omnia. In vino veritas. Luctor et emergo. Non Messias est. 

Er zit wel een keerzijde aan de pracht en praal van de klassieken. Want hoor je liever dat je tandvleesontsteking hebt of een gingivitis? Waterpokken of varicella? Een huidschilfertje of desquamatie? De klassieken klinken toch altijd net iets terminaler.

De meest vreselijke lichaamsfuncties klinken haast poetisch in het Latijn. Na avondje doorzakken is het bijna romantisch om antiperistaltiek te beleven boven het toilet. Dat je echt die bradykinesie hebt ervaren toen je naar huis strompelde. De ecchymose van de aanvaring met de lantaarnpaal zal morgen ook wel duidelijk te zien zijn op je voorhoofd. En mocht je met je brakke kop vergeten een goed glas water te drinken bij thuiskomst dan zou je door xerostomie wel eens midden in de nacht wakker kunnen worden.

Maar de allermooiste is defecatie. Omdat het echt heel fijn is als dat allemaal goed geregeld is door je lijf. En omdat je meteen van slag bent als het niet goed gaat. Defeceren moet eigenlijk gebeuren op een sjieke pot, gemaakt van porselein uit Meissen. Defecatie klinkt bijna als een hartelijke groet. Van harte met je recente defecatie! En dat is de instelling. Want elke defecatie is een feestje. Oh nee wacht, defecatio festum est.

Digitale koeien melken

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Doortje

“Hier is ie dan, jullie 23e achterkleinkind”, zegt manlief H. trots. We zijn op een soort omgekeerde kraamvisite bij zijn opa en oma. Terwijl opa thee gaat halen, vertelt oma dat het steeds moeilijker wordt om al die namen te onthouden; er blijven maar nieuwe bij komen… De naam van onze spruit kenden ze alleen nog als hondennaam, en de naam van kleinkind numero 24, die van de week is geboren, hadden ze helemaal nog nooit gehoord. “Maar die naam komt voor in de Bijbel, hoor!” zegt H., "Kijk maar!”
Oma kijkt verbaasd toe hoe H. op het scherm van zijn iPhone begint te tikken. "Kan je dat daarop lezen?!”
“Ja, hier heb ik het al.” Opa komt net binnen met de thee, en oma roept uit: “Kijk dan, er staat gewoon een hele Bijbel op dat ding!”
“Goh…” zegt opa.

“Zal ik een foto maken voor in het kraambezoekboek?” zegt H. even later, terwijl hij zijn telefoon weer pakt. “Kan dat ook al met dat ding?!” Oma’s verbazing stijgt. H. laat trots de fotootjes zien die we de afgelopen weken hebben gemaakt. Oma is zeer verbaasd dat dat daar allemaal zomaar op past, en nog meer als na het aanzetten van de fotocamera-functie een bewegende opa op het scherm verschijnt. H. wordt steeds enthousiaster en laat ook nog even zien hoe je de camera kan ‘omdraaien’, zodat je een foto van jezelf kan maken. Oma vindt het prachtig, en even later zijn opa en oma fanatiek digitale koeien aan het melken.
“En dan kan je er ook nog mee bellen” zeg ik lachend.
“Kan je hier mee bellen?!?!” roept oma verbaasd uit.

En ineens vraag ik me af hoe de wereld eruit zal zien als onze zoon ooit achterkleinkinderen krijgt. Zou de technologie de komende tachtig jaar net zo’n ontwikkeling maken als de afgelopen tachtig jaar? Opa moest op de fiets naar de dokter terwijl zijn vrouw lag te bevallen. En toen een paar jaar later zijn buurman een telefoon had, moest hij buiten gaan staan zwaaien terwijl vrouwlief binnen lag te puffen, want de dokter kon hun huis niet vinden… Zullen onze achterkleinkinderen ook ooit medelijdend aanhoren hoe wij dat ‘vroeger’ deden zonder al hún moderne technologie? Of zullen ze juist hoofdschuddend aanhoren hoe afhankelijk wij waren van elektriciteit, internet en straling… Stiekem hoop ik op dat laatste. En misschien hoop ik ook wel een beetje dat ze net als opa en oma ooit zullen lachen om het feit dat wij in 2012 over een ‘economische crisis’ spraken.
“Crisis?!” aldus opa, “Mensen weten niet eens meer wat crisis is!” En zo is het.

Mobielfossiel

Nu zelfs Lein aan de smartphone is, denk ik dat ik een beetje achterloop. Ik heb het idee dat ik de enige ter wereld ben die nog smartphoneloos door het leven gaat. Zelfs mijn schoonouders zijn om en zijn hard op weg om fervente Whatsappers te worden. In het openbaar vervoer lijkt iedereen ook al voorzien te zijn van zo’n hip ding.

Maar ik niet. Mijn oude Nokia werkt al járen naar behoren. Hij is vorig jaar op een festival zelfs door een vorkheftruck overreden. Geen enkel probleem voor mijn oude analoge telefoontje; hij kwam ongeschonden – doch modderig – uit de strijd. Jammer genoeg vind ik deze telefoon niet gebruiksvriendelijk, sterker nog, ik vind het een rotding. Maar ik ben tóch te gierig om een nieuwe te kopen. Ook omdat deze zomer mijn abonnement afloopt en ik dan zo’n slicke iPhone 4S wil. Kijk, áls ik dan overstap, doe ik dat écht smart.

Tot die tijd jat ik regelmatig de iPhone van mijn meneer. Ik log hem stiekem uit en doe dan alle nuttige dingen die je met een smartphone kunt doen: DrawSomething, Facebook, Twitter, Tiny Wings, de nieuwsapps van Teletekst, GeenStijl en Nu.nl… Ik ben zeer verslavingsgevoelig. Af en toe heb ik het idee dat ik nú al niet zonder mijn meneers iPhone kan. Misschien is het daarom maar beter dat ik nog een paar maanden moet wachten voordat ik zelf aan de smartphone ga. Tot die tijd ben ik een mobielfossiel. Tot de zomer geniet ik van het feit dat ik m’n oude Nokiaatje zonder schuldgevoel of ernstig blijvend letsel kan laten vallen. En zodra ik dan een smartphone heb, download ik Snake. Die goeie ouwe analoge tijd zal ik nooit helemaal los kunnen laten.