Zwanger

De kop is geen hoax, geen misleiding, geen poging tot het trekken van bezoekers, geen manier om de aandacht even op me te vestigen. Het wordt tijd dat ik het ook hier maar ‘hardop’ ga uitspreken: ik ben zwanger. Het valt in het echte leven niet meer te ontkennen: ik heb inmiddels een buikje.

Maar ook in het blogleven is het onvermijdelijk geworden: ik kan over niets anders meer praten. Ik wil het alleen nog hebben over baby’s, zwangerschap, echo’s, kinderwagens en geboortekaartjes. Vanaf nu zal het leven van de lezers van deze site een hel worden doordat ik alleen nog maar kan doorzeveren over mijn dikke enkels en mijn groeiende baarmoeder.
Bij alles wat ik eet verzucht ik dat ik het nu juist enorm lekker vind, heel anders dan toen ik nog niet zwanger was, of in tegenstelling tot ‘vroeger’ ik het niet meer lust. Pertinent niet. Ik ga er van over mijn nek. Ik vertel ook uitgebreid aan iedereen wat ik nu niet meer mag eten en wat ik en de baby er van kunnen krijgen als ik het wel doe.
Ik loop alleen nog maar door winkels op zoek naar babykleertjes en positiekleding. Ik bevoel elk stofje en wrijf gelukzalig over mijn buik als ik weer eens iets unieks en origineels voor de babykamer heb gevonden. Ik grijp elke gelegenheid aan om het gesprek op mijn zwangerschap te brengen. Als jullie het over de Russische revolutie gaan hebben begin ik over de revolutie die er in mijn leven heeft plaatsgevonden, de ‘regime change’ die niet zonder slachtoffers plaastvond. Als jullie proberen het voetbal te bespreken begin ik over het schoppen in mijn buik en het voetbaltalentje dat zich daar aan het ontwikkelen is.
Als ik op een terrasje in de zon zit vertel ik, nippend aan mijn sapje, met tranen in mijn ogen over het ‘wondertje’ dat in mijn buik aan het groeien is. Ik zal vertellen dat ik nu al een band voel met mijn kleintje en bij mensen zonder kinderen zal ik regelmatig herhalen ‘dat ze geen idee hebben hoe bijzonder het is’ maar dat ze daar nog wel achter zullen komen ‘als ze zelf zo ver zijn’. Jullie zullen een paar biertjes extra nodig hebben om de middag met mij door te komen. Ik word een heel naar mens. Ik wil alleen nog maar omgaan met mensen die ook kinderen hebben. Ik wil alleen nog maar praten over kinderen en het liefst alleen over mijn eigen kind en over hoe bijzonder en slim en zijn tijd ver vooruit het is. Zo word ik. Nee, zo ben ik al. Dus hoedt u. Het duurt nog zeker achtien jaar voordat ik weer normaal ben.