Being Stef Blok

Een column van Eef en Caar
“Wacht, wat doen we met Stef Blok?” zo kopte het NRC afgelopen weekend. En terecht, wij maken ons daar ook zorgen over. Wat gaat Stef allemaal uitvreten op de voor hem gecreëerde ministerspost? Hieronder een scenario.

Kijk, daar zien we Stef. Hij kijkt met Mark naar een stoel. “Mooie stoel, is die voor mij?” “Nee,” zegt Mark, “je mag er nu wel even op zitten, maar je krijgt straks een andere stoel.” Stef krijgt een andere stoel, ergens op een ministerie. Als minister. Daar dacht hij mooi mee weg te komen. Ja, hij krijgt wel een stoel en ook een eigen kamer, maar wat hij niet weet is dat hij ergens in de krochten van een al bestaand ministerie zal worden ondergebracht. In een ijskoude kelder, zonder medewerkers. Het is er een beetje vochtig, maar Stef loopt dat er wel uit. Die verwarmt met zijn plannen die hele koude benedenverdieping. Hij krijgt ook geen dienstauto, hij krijgt een fiets. Een bakfiets om al zijn vergaderstukken in te vervoeren. Hij heeft alleen geen idee met wie hij straks gaat vergaderen. Blijkbaar heeft hij niet eens een eigen staatssecretaris. Wonen en Rijksdienst, het klinkt wel heel mooi, maar wat het precies is?

Stef gaat vast elke maandag vergaderen. Met mensen van de Rijksdienst dus. Ambtenaren in het algemeen. Elke maandag vergadert hij over zaken die de Rijksdienst aangaan, zoals het gebruik van de gemeenschappelijke digitale agenda. Hij is daar heel precies in en vult op de minuut nauwkeurig alles in wat hij op een dag doet. Maar anderen zijn hier heel laks in en dat irriteert Stef. Ook vergadert hij over het kerstpakket van dit jaar. Maandag is altijd een drukke dag. Voordat de vergaderingen met de Rijksdienst beginnen is hij altijd eerst een paar uur met vloeibare stikstof in de weer om de ambtenarensalarissen te bevriezen. Na de vergadering is er dan nog net tijd voor het narekenen van alle loonstrookjes. Om de vergaderingen met de Rijksdienst goed te beginnen organiseert Stef een borrel in zijn kelder, met kaasblokjes.

Een punt dat Stef hoog op de (digitale) agenda heeft is de vakantieverdeling in Nederland, en met name de blokdagen. Stef is dol op blokdagen. Lekker alles clusteren, dat helpt een land vooruit. Vakantiespreiding valt daar ook onder, daar kan hij dan weer een mooi schema van maken. Om de bureaucratie te verkleinen wil hij nu minder spreiding. Dus van Noord, Midden en Zuid, naar Noord en Zuid. Lekker makkelijk. Zo is Stef. Stef schaft gewoon twee windstreken af. Lekker alleen Noord en Zuid. Hij gaat heel veel afschaffen. De bezem erdoor. En daar dan eerst een schema van maken, in Excel. En dan lekker rekenen op z’n nieuwe casio. Die heeft hij van Mark gekregen na de beëdiging.

Stef heeft grootse plannen met z’n Rijksdienst en Wonen, let maar op! Alles moet worden samengevoegd, gemeentes, provincies, vakanties, alles. Schaalvergroting is het antwoord op alles! Stefs droom is dat Rotterdam en Amsterdam één gemeenteraad vormen. Dat is het nieuwe wonen: met z’n allen in één grote stad en die dan onderverdelen in blokken.

Alles in één blok. Nederland, blokland. Steden? Eén blok. Vakanties? Eén blok. Politieke partijen? Eén blok. Premier? Stef Blok! Blokblokblok. Alles lekker bij elkaar. Eén burgermeester, één commissaris van de koningin en in elke bedrijfskantine hetzelfde eten: bamiblokken. Stef is dol op uniformiteit en op overzicht en zijn plannen zijn ambitieus. Belastingen? Gewoon alles in één blok van 35% gooien.

Allerlei overbodige culturele en antroposofische studies worden ook afgeschaft, zonde van het geld. Alleen nuttige studies blijven over, studies die later hun kosten wel terugverdienen. Dus: Economie en Rechten, of Medicijnen, Psychologie en Biologie, of Scheikunde en Natuurkunde. Drie blokken. Heer-lijk.

Hetzelfde geldt voor de zorg: één blok voor elke ziekte. Lekker makkelijk. Dat betekent dat er voor elke ziekte één ziekenhuis komt. Kanker? Ga je naar Den Haag. Hartkwaal, hup, naar Amsterdam. En dan moet iedereen met kanker maar in die regio gaan wonen. En werken natuurlijk, als je dat dan nog kan. Een soort veenkolonies. Ben je meteen van die hele fileproblematiek af.

En in z’n vrije tijd? Dan gaat Stef lekker een blokje hardlopen of hij leest een goed boek. Blokken van Bordewijk schijnt hij heel mooi te vinden, hij is dol op de Nieuwe Zakelijkheid, lekker minimalistisch, zonder opsmuk. Dat geldt ook voor de beeldende kunst. Die bestaat voor Stef uitsluitend uit het kubisme. Blokken, zeker nu.

Zeker nu zeker nu zeker nu

Een column van Eef en Caar

Naar aanleiding van recente foto’s omtrent de formatie maken we ons zorgen om de verhoudingen tussen de drie VVD-prominenten: Mark, Stef en Henk. Kijk maar een naar deze foto. Nam Stef tijdens het Catshuisoverleg nog de papieren van Mark tussen de snelbinders mee, zo te zien wil Stef nu de mappen van Mark niet meer dragen nu hij gaat 'morrelen aan de hypotheekrenteaftrek'. Mark speelt mooi weer, maar zijn hart huilt van binnen. Over Stef en over de aftrek.

Sowieso wil niemand meer met ‘m praten nu hij over de aftrek is begonnen. Kijk maar, mensen vragen hem de weg niet meer omdat ze denken dat hij zelf de weg kwijt is. Ze vragen het nu aan Cor van de beveiliging. Die lijkt beter te weten waar je heen moet dan Mark. Die heeft het contact met de gewone man niet verloren.

Arme Stef, hij wil niet meer met Mark spelen. Omdat Mark altijd zijn eigen speelgoed meenam naar het huis van Stef. Het is net de basisschool. Stef wordt er alleen maar meer verbeten van. “Zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu” ratelt het in zijn hoofd. Soms wordt hij ’s nachts gillend wakker. Met kramp in de kaken en een kletsnatte (pastelkleurige) pyjama. Mark weet niet goed hoe hij deze impasse moet doorbreken. Hij wil met Stef spelen maar hij wil wel zijn eigen speelgoed, of eigenlijk het speelgoed van Diederik meenemen. Als hij niet oppast staat zo meteen het speelgoed van Diederik tussen Stef en Mark in, en dan? Is er dan een moeder in de buurt om iedereen weer op één lijn te krijgen, helemaal nu de koningin uit de formatie is gehaald? Mark weet niet wat hij moet en lacht dus maar wat terwijl hij het Binnenhof oversteekt met de maatschappijleer-proefwerken van die ochtend.

Ondertussen kijkt Henk Kamp handenwrijvend toe. Als een ware verkenner bestudeert hij wat er op het Binnenhof gebeurt. Dankzij zijn fijne opticien uit het stadscentrum van Borculo kan hij dat zonder verrekijker. Kamp had eigenlijk liever zijn handen afgelikt, maar koos ervoor zijn handen aan de gordijnen af te vegen, als een moderne Pilatus. Geniepig kijkt hij naar de afstand die ontstaat tussen Stef en Mark. Stef, de onderkoning. En dat na Kamps jaren van trouwe dienst. Wat heeft Stef nou eigenlijk gepresteerd? Met z’n burgerlijke pakken. Bah. Maar er zit verandering in de lucht. Misschien als hij het slim speelt kan hij Stef zo op een zijspoor zetten en zelf de tweede man worden. Want we weten allemaal dat Mark dit niet eeuwig blijft doen en als hij ermee ophoudt moet Henk de juiste man, op de juiste plek, op het juiste moment zijn. Hij neuriet al zachtjes een lied. Zijn eigen lied dat hij wil opnemen met Ali B, zodra hij de nieuwe tweede man is. Gelukkig zag Mark al dat hij heus wel dingen kon, en beloonde dat door hem als verkenner te benoemen en toen als informateur.

Waar is informateur Wouter Bos eigenlijk? Die kan waarschijnlijk helemaal niet voor het raam staan. Die heeft het veel te druk. Die moet voor deze bijbaan onbetaald verlof opnemen. Om nog een beetje betaald bij te klussen zit hij twee uur per dag op de wc op zijn Blackberry te werken, dan maakt ie toch mooi nog 14 uur per week die hij uitbetaald kan krijgen. Wouter staat soms achter Henk te springen “ah toe laat mij nou ook even, Henk, doe nou niet zo flauw, ik moet zo weer naar de wc!” Maar Henk vindt het wel prima zo. Kan hij alvast een beetje wennen aan alle aandacht die hij eindelijk gaat krijgen. Ondertussen gaat Stef er steeds slechter uitzien. Hij lijkt wel nóg magerder geworden. En nóg kaler. En nóg witter.

Henk denkt erover bij zijn opticien in Borculo een nieuw montuurtje te gaan uitzoeken dat past bij zijn toekomstige statuur van tweede man. Iets karaktervollers, uitgesprokener. Want als tweede man mag hij zich meer uitspreken. Hij heeft zijn oog al laten vallen op een blauw montuur met oranje pootjes. In de juiste kleuren, maar ook lekker gek. Hij wil de Frans Haks van de VVD worden. Zie je nou wel dat VVD’ers best iets met cultuur hebben? Hij zal laten zien dat hij lef heeft en smaak en dat de VVD 'rockt'. Hij zal de witte zwembroek en de All Stars van Mark kunnen doen vergeten. Hij neemt dan ook een nieuwe das, deze gestreepte is ook iets van de ‘oude’ VVD. Veel te conservatief. Henk gaat voor iets zwierigers, iets kunstzinnigs. Zijn vrouw is daar heel goed in. Die kwam met dit idee. Zijn vrouw is een soort Gertie Bierenbroodspot en doet artistieke dingetjes in het dorp.

Die Henk toch, laat hem maar dromen daar voor het raam. Stef laat zich niet zomaar aan de kant zetten door een machtswellusteling. Stef is een pitbull, daarom heeft hij zijn kaken ook altijd zo verbeten op elkaar. Hij broedt nu op een charmeoffensief, waarin hij heel veel lacht en minder tandenknarst. Dat heeft hij geleerd van Mark, die zo ook zijn comeback heeft gemaakt na Rita. Henk is Stefs Rita. Dat is goed voor hem. Als het maar niet andersom is. Want dan wordt het zijn Waterloo.

Drankstemwijzer

Ben je er nog steeds niet uit wat je morgen moet stemmen? Wij maken het je makkelijk. Bedenk wat je het liefst drinkt en hieronder vind je het resultaat. Neem nog een flinke slok en breng je stem uit. Veel succes morgen!

Kieswijzertips

Ben je er nog niet uit wat je de 12e met je rode potloodje aanmoet? Doe dan deze kieswijzer: http://www.pvvkieswijzer.nl/ Hiermee weet je zeker dat je goed zit. Mocht je dan toch nog twijfelen, kijk dan maar even naar dit wervende spotje van Sybrand Buma. Die man heeft gelijk, met z'n Christelijke normen en waarden. Nog steeds aan het zweven? Een overzicht van alternatieve stemwijzers vind je hier. Mijn persoonlijke favoriet is de stomwijzer. Alles in hapklare brokken, even kijken wat je stom of juist goed vindt, klaar. Ik kwam zelf uit op een partij waar ik nog nooit van gehoord had. Ik weet wat mij te doen staat. En jij nu ook. Geen dank, stemmen maar!

Onderbuikstemwijzer

Stemmen, het is en blijft een duivels dilemma. Net als elke dag bedenken wat je moet eten. Die keuze zegt net zo veel over een mens als zijn politieke voorkeur. Mocht je er nog niet uit zijn, dan hierbij een flowchart om via je eetgewoontes te bepalen wat je moet stemmen. Eet je graag verantwoord? Of maakt dat niet uit en eet je vooral veel en duur? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Aan mijn bord geen polonaise? Dat geldt vast ook voor je politieke keuze. Denk aan wat je 's avonds eten gaat als je op 12 september zwetend in het stemhokje staat, het werkt. Smakelijk!

Mannetjes met gitaartjes

Ik haat tv-talentenjachten. Hoe heet dat programma ook al weer dat vorig jaar zo populair was? Oh ja, The Voice of Holland. Ik heb dus nog nooit een aflevering van The Voice of Holland gezien. Ik weet alleen dat het iets met stoelen en Charly Luske is. Ok, toegegeven, de eerste editie van Idols heb ik toch wel redelijk gevolgd. Maar toen was dat soort programma’s nog nieuw en flitsend enzo. Tegenwoordig heb ik er geen interesse meer in.

Tot ik kort geleden hoorde over De Beste Singer Songwriter van Nederland. Laten we dit programma voor het gemak even DBSSW noemen. DBSSW gaat over, hoe raad je het, singer songwriters. Mannetjes (soms een vrouwtje) met gitaartjes en mooie stemmen. Af en toe saai, meestal mooi, soms een tranentrekker maar bovenal héél veel mooie, breekbare liedjes. Elke week krijgen de deelnemers een opdracht. Zo moesten zij al een liefdes- en een protestlied schrijven en uitvoeren. Wat ik prettig vind aan het programma is dat er niemand afvalt: aan het einde komt er wél een winnaar uit, maar een afvalrace is het niet.

Presentator en DJ Giel Beelen heeft voor dit programma al zijn muzikale vriendjes uit de kast getrokken. Elke aflevering weer bestormt een 3FM-enclave de studio om de kandidaten te beoordelen. Dat is soms heel stom. Want dan kijkt DJ Gerard Ekdom bijvoorbeeld alleen maar of een lied een hitje is. Maar soms levert het ook heel mooie tv op: Sanne Hans (aka Miss Montreal, ook zo’n 3FM-vriendinnetje) die huilt bij een liedje. Nu scheelde het wel dat de zangeres van dit liedje net had verteld dat haar ex dood was, en dat is ook wel echt heel zielig.

Maar als ik de mogelijkheid heb, kijk ik dit programma. Ook omdat een kennis van mij mee doet. En ik voorspel dat hij gaat winnen. Rogier is zijn naam. Google hem en verwonder je over zijn fantastische stemgeluid. De finale is eind augustus, mijn ticket zit in mijn mailbox. Mannetjes en vrouwtjes met gitaartjes in een slick tv-concept: ik kan er nog even geen genoeg van krijgen.

Weigerkappers

Eindelijk was er het langverwachte protest. Vol verbazing vraag ik me bij de Hollandse plukjeskapsels af 'welke kapper knipt dat zo?!' Er moet natuurlijk brood op de plank, 'u vraagt, wij knippen,' luidt het kapperscredo. Toch is ook bij de kappers na jaren van huilend knippen en af en toe gillen in een kussen nu eindelijk de grens bereikt. In Spanje zijn de eerst protesten al begonnen. Een logische plek, er komen immers elk jaar hele bossen gemiddelde Nederlanders naar Spanje om vakantie te vieren. Geen beter moment dus om uitgerekend nu te staken, de schaar erbij neer te gooien. Weigerkappers. Naar verwachting zal het protest overwaaien naar Griekenland, Italië en Frankrijk, om uiteindelijk via Duitsland ook onze landsgrenzen te bereiken. Ik raad u aan om nu alvast kappersafspraken te hamsteren, de rijen zullen dit najaar niet te overzien dus. Doe maar alvast lekker kort dus, dan kan je even vooruit.

Koffieautomaatpraat: Tour de France

Dit is een gastcolumn van onze gastcolumnist M

Heb je moeite om mee te komen bij de koffieautomaat? Wil je wel graag meedoen aan het gesprek van de dag, maar heb je geen idee wat je nu weer moet zeggen? In het kader van de Koffieautomaatpraat geef ik tips voor hoe je dat dagelijkse sociale momentje met glans doorstaat. Vandaag: de Tour de France.

Tip 1
Wil je echt meepraten over de Tour de France? Verdiep je dan in ieder geval in de etappes die op dat moment gereden worden. Weet het verschil tussen berg- en sprintetappes, tussen sprinters en klimmers (en weet dan vervolgens ook dat die twee termen in dit geval niets te maken hebben met hardlopen of bergbeklimmen), en tussen de verschillende truien. Weet wie op dat moment de gele trui draagt en wie de beste kansen hebben om daarin te eindigen. Nederlanders behoren waarschijnlijk niet tot die groep, dus het is ook verstandig om te weten welke Nederlandse renners er meedoen. Over dit alles kun je dan vervolgens een intelligente opmerking maken. Weet welk zeker dat die ergens op slaat.

Tip 2
Misschien nog wel beter: verdiep je in de rode lantaarn, de laatste in het klassement. Die persoon verdedig je dan vervolgens alsof ie echt de tour van zijn leven rijdt. Niet alleen kom je dan gelijk over als iemand die wel heel veel van de Tour moet weten, je verdedigt ook gelijk de underdog, de doorzetter, de vechter. Dat is interessant. Hé, voor je het weet ben jij op je werk straks de autoriteit als het gaat om de rode lantaarn. Als het een Nederlander is, zorg dan dat jij degene bent die de hype aanzwengelt. Jij wilt natuurlijk de eerste zijn die ‘de nieuwe Kenny van Hummel’ zag aankomen. Overigens kun je er bij de rode lantaarn vrijwel zeker van zijn dat ie geen doping gebruikt heeft. Eventueel kun je dan ook nog zoiets zeggen als: ‘ik support de renners die het allemaal op eigen kracht doen.’

Tip 3Daarover gesproken: met de opmerking ‘die heeft zeker doping gebruikt’ na elke uitzonderlijk goede prestatie, maak je jezelf niet populair bij de wielerfanaten. Het klopt waarschijnlijk, maar laat die wielerliefhebbers in hun waan.

Tip 4
Als wielrennen je echt helemaal niets interesseert, dan kun je tijdens het meekijken altijd nog letten op de omgeving. Begin hier dan over tegen een gelijkgestemde en met een beetje geluk heb je dan een aardig gesprek over vakanties in Frankrijk. Bewaar gesprekken over aantrekkelijke wielrenners of benen dan wel broekjes voor de mensen die daar ook echt in geïnteresseerd zijn (zie ook het hoofdstuk voetbal). Als je verplicht mee moet kijken naar de Avondetappe, dan ga je een zware avond tegemoet. Je moet dan dus een uur lang luisteren naar het quasi-poëtische geleuter van Mart Smeets over een sport die je helemaal niet interesseert. Een troost: je kunt de volgende dag altijd nog een grap maken over het overhemd van Mart Smeets. Succes gegarandeerd.

Tip 5
‘Wanneer wordt de epiloog eigenlijk gereden?’, is een domme vraag. Net als ‘Waar rijden ze morgen dan?’, als de renners al zijn aangekomen in Parijs, of ‘Heb je die etappe van gisteren gezien?’, als gisteren een rustdag was.

Dan nog dit: Schleck is de achternaam van twee wielrennende broers en heeft verder niets te maken met de ogre uit die animatiefilms. Dat is Jack van Gelder.

Kippenvel en een beetje verliefd op Eddie Vedder

Een avond vol nostalgie, gitaargeweld en humor. Dat was gisteravond het concert van Pearl Jam. Eddie Vedder draait al vanaf midden jaren '80 mee, maar daarvan is op het podium weinig te merken. Zijn energie is aanstekelijk: hij is soms ingetogen, dan weer danst hij als de coole surfdude die hij is dweilend over het podium. Hij springt als een dolle, maakt contact met het publiek en wil het liefst dat de avond helemaal niet meer ophoudt. Onderwijl smeert hij zijn keel met wijn, direct uit de fles.

Mij liet het allemaal niet onberoerd. Bijna drie uur lang keek en luisterde ik naar mijn jeugdhelden en droomde af en toe weg naar mijn middelbareschooltijd. Daar zat ik weer, in mijn zwarte houthakkersshirt met mijn walkman op luisterend naar Why Go. Op de achterbank naar de wintersport en maar op rewind drukken. Eddie zelf mijmerde ook even weg naar twintig jaar geleden. Inmiddels hebben de bandleden kinderen, maar in die tijd waren ze zelf nog kinderen. Net als wij.

 Prachtig was dat het publiek bijna alles kon meezingen. Voor me zat een luid zingend stel van een jaar of zeventien, daar weer voor een keihard rockende vrouw van een jaar of vijfendertig, verderop een echtpaar van een jaar of zestig met toneelkijkers.

Het programma was een geweldige mix van oud en nieuw materiaal, grote hits en rustige nummers. Voor mij waren de hoogtepunten Just Breathe (afkomstig van het laatste album Backspacer) en Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town (van het door mij indertijd grijsgedraaide Vs.).

Even voelde ik me weer als twintig jaar geleden. Kippenvel en een beetje verliefd op Eddie Vedder.

Onderschrift

Foto: Cees van der Wal, Reformatorisch Dagblad

Afgelopen zaterdag hield de SGP een open dag in de Tweede Kamer.
Welk onderschrift hoort bij deze foto? We horen het graag van jullie, de lezers!

Pleefiguur

PWA gooide afgelopen Koninginnedag met een oranje wc-pot. Hij gooide het verst van alle prinsen. Op één troon was hij dus al heerser, dacht ik toen ik dat las. Hij gooide de pleepot bovenhands viel me op. Dat vond ik knap, een pleepot bovenhands werpen. Geen idee of dat de koninklijke weg was, maar het was blijkbaar wel effectief. Hij keek er ook heel serieus bij, dat is ook heel knap. Bovenhands een pleepot het verst gooien en dan ook nog serieus kijken, daar mag je best trots op zijn. Maar nu blijkt dat PWA hier helemaal niet trots was. Dat er een donkere schaduw hangt over zijn glansrijke overwinning. In plaats van trots voelt onze toekomstige koning schaamte. Er schoot van alles door me heen toen ik dit hoorde. Waarom toch? Vond hij het ongepast om een oranje wc-pot bovenhands te gooien? Of vond hij het een toekomstig staatshoofd onwaardig om met pleepotten te gooien dat het een lieve lust is? Was de wc-pot misschien vlak daarvoor nog gebruikt en voelde de prins nattigheid? Zo veel redenen om je te schamen, hoewel ik nog steeds heel trots op hem was.


Tot ik hoorde wat de reden was voor zijn schaamte. De prins schaamt zich omdat er in heel veel landen helemaal nog geen goede sanitaire voorzieningen zijn en hij vervolgens net doet alsof er niks aan de hand is en lekker met een prima pleepot gaat staan smijten. Lachend en wel. Dat vond ik een beetje schijnheilig van onze prins. Ten eerste besefte hij zich dit al tijdens zijn gooi. Misschien niet tijdens de achterzwaai, maar wel tijdens de gooi zelf. Dan lacht hij namelijk helemaal niet. Kijk maar, je ziet hem denken: "Hier hadden best nog wat derdewereldburgers op kunnen poepen." Verder is dit toch een beetje logica voor kinderen. Kinderen die hun bordje niet leeg willen eten en waar mama tegen zegt: "de kindertjes in Afrika zouden snakken naar jouw bord met spruitjes." En later denk je dan: ja maar, die spruitjes had je toch ook niet naar Afrika gestuurd alsik ze niet had opgegeten? Zo is het ook met deze pleepot. Die was anders ook heus niet naar Afrika gestuurd, als PWA er niet mee gesmeten had. Ik was zo trots, maar nu schaam ik me omdat we een toekomstige staatshoofd hebben dat dit denkt. Jammer hoor.

Betoverd door The Boss?

Ooit kende ik alleen "Born in the USA" en ik had wel eens vaag het liedje "Streets of Philadelphia" gehoord. Ik wist niet wat de E Street Band was en wie er nou eigenlijk met The Boss werd bedoeld. Ik vond wél dat Bruce Springsteen een knauwerige stem had en ouwelullenmuziek maakte. Maar ja, toen ontmoette ik mijn meneer. Ondanks dat mijn meneer nog jong is, is hij al z'n hele leven fan van... juist ja, de ouwelullenmuziek van The Boss. Ik begreep het niet. Niet dat ik Springsteen stom vond, maar het effect dat zijn muziek op mijn wederhelft heeft, was bij mij zeker niet aanwezig. Lyrische lofzangen van mijn eega werden door mij steevast beantwoord met "Leuk hoor, lieverd!" en toen The Boss Pinkpop 2009 afsloot, wenste ik mijn man veel plezier en ging ik thuis zitten Wii'en.

Mijn nieuwsgierigheid naar Springsteen groeide zo'n 1,5 jaar geleden, toen mijn schoonouders (ook Springsteenaanhangers) een huwelijksjubileum te vieren hadden. De heartlandrockballad - dat heb ik van Wikipedia - "The River" is hun all time favourite. Dus vatte ik het plan op om het lied te zingen op het jubileumsfeest. Toen ik me wat meer in Bruce Springsteens werk verdiepte (hetzij vrijwillig door "The River", hetzij gedwongen door het meeluisteren met mijn meneers muziek), kon ik me wel voorstellen dat mijn eega en zijn familie gegrepen werden door zijn teksten en klanken. Maar dat was het dan ook wel.

Totdat Springsteen eerder dit jaar zijn nieuwste plaat "Wrecking Ball" uitbracht en bekend werd dat hij een Europese tour zou gaan doen. Het zou dé kans voor me zijn om live mee te maken hoe betoverend de 62-jarige rocker schijnbaar kan zijn. Ik vind "Wrecking Ball" namelijk een héle goede plaat. De songs zijn wat meer folky dan vroeger, het knauwerige randje is er vanaf en Springsteen schrijft fantastische teksten (of hij control-V't ze uit de Bijbel, maar dat mag van mij ook).

Dus ondanks onze plechtige eed Pinkpop nooit meer te bezoeken - het is immers een sfeerloos festival op asfalt met véél te veel dronken Limburgers - zaten mijn meneer en ik op de ochtend dat de kaartverkoop losbarstte de ticketwebshop te F5'en. We schaften dagkaarten aan voor vandaag, Tweede Pinksterdag. Vanavond gaat het dan gebeuren. Ik ken een paar liedjes uit m'n hoofd ("We take care of our own" en "Land of hope and dreams" zijn mijn persoonlijke favorieten) en ben er dus helemaal klaar voor. The Boss mag zich vanavond aan mij gaan bewijzen.

Barokverdriet

Ik heb nog nooit van iemand gehoord die een beetje van barok houdt. Of je bent een fan, of je bent een hater (wat je automatisch een romantiek-liefhebber maakt heb ik het idee). Feit is wel dat iedereen in zijn of haar leven ooit in aanraking komt met een stukje barok naar de mensen toe. Of het nou in een housemix van Michel de Hey is of in een commercial voor biologisch dynamische karnemelk.

Mijn barokontgroening was tijdens mijn studententijd en bestond uit Georg Friedrich Händel. Uit heel veel Händel. Ik had nog net geen poster van de beste man boven mijn krakkemikkige studentenbed hangen. De liefde is nooit over gegaan maar op een gegeven moment wil je toch eens wat anders. En dan is er opeens die andere beroemde barokman: Henry Purcell. Turn then thine eyes ging op repeat, samen met Thou knowest Lord, totdat ik klaar was voor het echte werk (lees: langer dan een enkele aria naar een muziekstuk luisteren).

Tranen rolden over mijn wangen toen ik Dido voor het eerst hoorde zingen. Zoveel bitterzoete muziek. Pijn, liefde en afscheid. Vanavond hoor ik Dido live in Amersfoort. Ik voorspel 26 graden en rechtopstaande haren. Tot vanavond nog maar een paar keer op repeat. Om het af te leren. Er zijn trouwens nog kaartjes.

Oililysjaaltjes, driekwartsbroeken en tweed

Vandaag begint de Libelle Zomerweek. Wat een feest! Althans, voor alle 50+ huisvrouwen van dit land, en dat zijn er nogal veel. De dames zitten vast at this very moment druk kwebbelend in de trein, met van die lege wieltassen naast zich, klaar om duizenden dure spulletjes in te slaan.

Als je de site van de Zomerweek checkt, zie je dat ook Libelle probeert mee te gaan met haar tijd. Zo heeft de homepage een heuse Twitterfeed, met als uitleg: “Wilt u zelf ook een tweed (sic) plaatsen over de Libelle Zomerweek? Vergeet dan niet altijd #LZW2012 te plaatsen in uw tweed (sic)!” Ik krijg meteen angstaanjagende visioenen van huisvrouwen die zich hebben omgord met lekker warme tweedrokken en -jasjes, gedecoreerd met een Oililysjaal. Maar oh nee, we hebben het over de Libelle Zomer(!)week. Geen tweedrokken dus, hoop ik. Oililysjaaltjes zijn sowieso niet te ontwijken, helaas.

Ooit, toen ik nog klein was, ben ik met mijn moeder en zus naar de Libelle Zomerweek gehad. En eerlijk is eerlijk, ik heb een topdag gehad. We hebben heerlijk gegeten, lekker gekletst en fijn geshopt. Zal ik dit jaar weer eens gaan? Mijn zoektocht op de Libellesite gaat verder. Wat komt er allemaal voor interessants dit jaar?

Ten eerste komt tout bekend Nederland optreden op de Libelle Zomerweek. Zo zien we regelrechte sterren als Pearl, Joan Franka, Glennis Grace, Raffaëlla en Dewi. Toppers van de bovenste categorie, ja. Ik ben nog niet overtuigd. Naast het bekijken van de artiesten is er ook de mogelijkheid om héél veel te shoppen. Denk aan zeepkettingen, Rivièra Maison-zooi, crèmepjes voor de rijpere huid en Miss Etam-driekwartsbroeken. Helaas heb ik nu geen geld voor al te dure spullen, en ik heb geen geld over voor lelijke dure spullen, dus daarmee haalt Libelle me niet naar het altijd gezellige Almerestrand.

Maar… Je kunt ook workshops volgen, en die zijn bijna allemaal in Chinastijl. En ik ben een sucker for workshops. Zo is er een Qigong-bewegingsworkshop, een Jaar-van-de-Draak-workshop en een Fortune Cookie-workshop. Vooral die laatste spreekt mij erg aan. Het idee van deze workshop is dat je met elkaar in gesprek gaat over je dromen en ambities. Aan het einde van de bijeenkomst worden deze dromen en ambities geofferd aan één van de Chinese goden van het Nieuwe Jaar. Tof! Wie weet kunnen die goden mij aan een baan helpen! Ik kan ook naar een origamiworkshop. Vét. Ook is er tijd om je kalligrafietalent te ontwikkelen. Of zal ik naar de make-upworkshop gaan waarbij je leert hoe je jezelf kunt omtoveren tot een spannende China girl?

Oh. Kaartjes zijn €18,95. Ik denk dat ik thuisblijf.

Foute keuze

Iemand stuurde me dit bericht toe: Ophef over gedicht 4 mei, met de boodschap dat dit achterlijk is. In het bericht valt te lezen dat er onenigheid is over het gedicht dat dit jaar op 4 mei wordt voorgelezen. Dat gaat dit jaar over een familielid dat bij de SS zat. Volgens Esther Voet van het CIDI draait het op 4 mei om de slachtoffers, niet om de daders. Nini Nooten van het Comité 4 en 5 mei gaat het daar niet om, maar meer over hoe foute keuzes generaties lang doorwerken binnen een familie. Onderaan het bericht staat het gedicht, 'Foute keuze'.

Achterlijk. Dat is inderdaad een goed woord. Wat ik achterlijk vind is dat het CIDI zich druk maakt over de inhoud van het gedicht, terwijl je met de vorm alleen al ruimschoots uit de voeten kunt. Het gedicht hapert namelijk aan alle kanten. Lees het maar eens hardop voor. De inhoud gaat totaal verloren door de haperende vorm. Geen enkele reden voor het CIDI dus om zich hierover op te winden. Eerder had ik commentaar verwacht uit de hoek van literair critici over de keuze voor dit gedicht. Het is namelijk geen gedicht maar een verhaal. Dat is prima, maar dan moet je ook geen gedichtenwedstrijd organiseren maar een verhalenwedstrijd of een wedstrijd waarin de keuze voor de vorm vrij is. Dit gedicht heeft naar mijn mening puur op de inhoud gewonnen, wat ik jammer vind.

Verder valt het me ook op dat niemand rept over de naam van meneer of mevrouw Nini Nooten. Dat iemand zo heet is schrijnend en daar gaat de goegemeente wel heel gemakkelijk aan voorbij. Het feit dat aan de naam niet af te lezen valt of het om een man of een vrouw gaat zegt eigenlijk al genoeg. Moet ik het zoeken in de categorie Rini, dus een man, of toch Tini, een vrouw? Hoewel er ook mannen zijn die Tini heten, want ik hoorde pas dat een man genaamd Tini Cock het moeilijk had in Engelstalige landen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat deze naam zo overdreven allitereert. Wat dachten die ouders toen ze die naam kozen?

Dat vervolgens de hele discussie gaat om een gedicht getiteld 'Foute keuze' is uit meerdere oogpunten een mooi en ironisch toeval. Hopelijk werkt het in dit geval niet generaties lang door, hoewel de familie Nooten er op zich wel blij mee zal zijn dat het even niet meer over Carl gaat.

Val Rutte I - fotostrip

Uiteraard konden we het niet laten. Hier volgt een fotoanalyse van de verwikkelingen van zaterdag in het Catshuis en het crisisberaad in Den Haag van maandagochtend. Het ware verhaal en de juiste analyse. Vergeet Cees Boonman en Dominique van de Heyden, Caar en Eef weten hoe het echt zit.

Foto 1: Jan Kees de Jager komt aan bij het torentje. Hij is vroeg, want moet de printer nog bijvullen, het is zijn beurt vandaag. En hij was toch wakker, jetlagje van de bijeenkomst in Washington. Hij is degene die altijd trouw bijvult, er zijn ministers die de kantjes ervan aflopen. Iemand als Henk Bleker bijvoorbeeld, die weigert. ‘Omdat ik de printer toch nooit gebruik.’ En dan verwijst hij telkens naar dat handgeschreven briefje voor Mauro. Je ziet mensen dan met hun ogen rollen tijdens de ministerraad. Henk Kamp en Gerd Leers vinden bijvoorbeeld dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen, zeker nu. En zij zijn toch altijd al de lul, dus dan mag Henk ook wel eens een rotklus oplossen. Edith probeert de boel dan altijd te sussen. Daarom heeft ze een rooster gemaakt, in Excel. Heel betuttelend voor een VVD-minister, maar vrijheid komt nu eenmaal met verantwoordelijkheid.

Foto 2: Stef arriveert. Met een natte knie. Marks veter was los en die had z’n handen al vol aan van alles en nog wat, schaterde hij. Dus toen mocht Stef de veter strikken. Lekker is dat. En er lag daar net een plas koffie. Op dat moment schoot Stef een mooie titel voor zijn memoires binnen: ‘Knielen in een plas met koffie, De Haagse jaren’. Stiekem is Stef blij dat het overleg mislukt is. Hoeft ‘ie niet meer van die suffe pakken aan en kan hij lekker in zeiljas campagnevoeren. En dat gefiets was hij ook spuugzat. Hij dacht eerst, dat doe ik wel een keertje voor Mark, vervolgens was hij zeven weken lang aan het heen- en weerfietsen. En ook nog eens voor Jan Doedel. Nu mag hij lekker de campagnebus weer in.

Foto 3: Sybrandt wordt achterna gezeten door mensen die vinden dat je alleen de SGP mag discrimineren. Zie je de verbeten mond? Hij heeft zich voorgenomen om er niks van te zeggen. Ook niet tegen Rutger. Hij humt in zichzelf de mantra 'niet praten niet praten niet praten'. Hij heeft gisteren al heel veel tegen Eva gezegd. En tegen Rafaël. Rafaël had niks meegekregen over de mislukte onderhandelingen, die moest voetballen. “Ik heb jouw wedstrijd ook niet gezien,” grapte Sybrandt. Zou zijn zoon zijn pak van vandaag weer hebben uitgezocht? Zouden er dit keer wel de juiste sokken bij zitten? Wij houden het in de gaten.

Foto 4: Henk Kamp werd vanochtend uit de vergadering van de Oranjeverenging van Borculo geroepen. Hij had geen tijd meer om wat anders aan te trekken. Binnenkort zal hij een e-mailtje van Johan Vlemminckx ontvangen met de vraag of hij misschien wil overlopen naar zijn Partij voor de Toekomst. Kan hij mooi Minister van Feest worden. Dat past Henk wel, een beetje feesten, daarom heeft hij ook een tijdje op de Antillen gezeten. Lekker cocktails drinken op het strand, een dansje doen, dat ligt hem wel.

Foto 5: Geert belde zaterdag met zijn moeder. Hij zou eerder thuiskomen dan gedacht. Had hij voor niets zijn tas met kleding en slaapzak naar het Catshuis gesleept. Hij had heimwee, heimwee naar het Nederland van vroeger en de spruitjeslucht van de keuken van zijn moeder. En dus ging hij. Ook een beetje voor zijn moeder, want die had ook alleen maar AOW en hield ook niet van Brussel. Mark en Stef maakten de hele tijd grapjes over hem, het was helemaal niet meer gezellig. “Kom maar fijn naar huis jongen,” zei Geerts mama, “ze zijn gewoon jaloers. Op je succes.” En op Fleur, dacht Geert, hij had ze wel zien kijken. Volgende keer gewoon Dion Graus meenemen, dan wendt iedereen z’n blik af.

The Passion = Pasen

Gisteravond was The Passion live op tv. Wellicht heb je er van gehoord, de grootse Paasshow van de EO, RKK en nog wat christelijke clubjes. Danny de Munk was Jezus, Charly Luske speelde de coole verrader Judas en Frans Bauer was de altijd gezellige Petrus. En er was muziek. Héél veel muziek. Vooral van Marco Borsato. (En een liedje van Bløf... Dat was wat minder.) Vorig jaar zag ik het evenement live in Gouda, gisteren zat ik in mijn snuggie op de bank. Maar ook dít jaar kwam het Paasverhaal goed binnen.

Natuurlijk kán ik een boel cynische opmerkingen maken. Waarom, bijvoorbeeld, zong Danny de Munk niet lekker dat we allemaal de klere konden krijgen en hij zich zo verdomd alleen voelde daar op die Erasmusbrug? En ik vond Fransje Bauer vooral aandoenlijk als Petrus. Volgens mij zat ie vóór het einde van The Passion al weer lekker bij de Chinees. (Tenminste, ik zag 'm niet meer op het podium staan!) En Sebastiaan Labrie was de lekkere medemisdadiger bij Jezus op de boot. Nou móét hij sowieso in de hemel komen, geen wonder dat Danny 'm dat nog eventjes beloofde ("Luister, later vandaag zul jij met mij in het paradijs zijn"). Da's nog veel meer Bounty dan een Expeditie Robinsoneiland!

Maar even zonder gekheid: The Passion is voor mij dé manier om wat er nog van mijn geloof over is, te beleven. Muziek die mij aanspreekt. Teksten die ik begrijp, met woorden die ik ook in het dagelijks leven gebruik. Verrader Judas die durft te zingen dat iedereen op mag rotten. Een 73-jarige Rotterdammer die meeloopt in de processie: "Ik draag het kruis mee omdat ik effe wil voelen hoe Jezus het mot hebbe gevoeld." En een brok in m'n keel als Danny (of is het toch stiekem Jezus?) aan het einde zingt: "Ik ga wel weg, maar verlaat je niet". Tja, dán komt wat mij betreft de essentie van het Paasverhaal boven en hoef ik niet meer per se in de kerk te gaan zitten. Volgend jaar zoek ik het spektakel weer op, zodat ik weer stil word. Al speelt het zich in Almelo af en is Herman Finkers Jezus Christus, maakt me niks uit. Chapeau voor The Passion.

Ongedwongen heel gewoon

Een column van Eef en Caar.

Naar aanleiding van het stukje over de vleeskleurige sjaal bekeken Eef en Caar onlangs wat recente nieuwsfoto's over het Catshuisoverleg.

Grondige analyse leert dat alleen Mark en Stef de fiets nemen. En daar ontzettend veel foto's mee weten te scoren. De pers lijkt zich blijkbaar niet te storen aan de nogal duidelijk ingestoken strategie om onze VVD-jongens er zo gewoon mogelijk uit te laten zien. Deze strategie lijkt ingezet door Mark, nu hij de vrolijke zwaaierd van de twee is, en Stef zich met een verbeten mond achter zijn vleeskleurige das probeert te verschuilen. Stef was duidelijk liever met de auto gegaan. Dan had zijn tas ook niet zo onder de bagagedrager gefrummeld hoeven te worden. Mark heeft helemaal geen tas bij zich. Die doet vast alles uit zijn hoofd.

Verder blijkt dat Mark vindt dat hij best zonder das kan komen overleggen en dat Maxime van mening is dat hij zelfs gewoon een trui over zijn overhemd kan dragen, geen das. Mark en Stef hebben trouwens op één van de overlegdagen allebei geen das om. We denken dat Stef dit heeft bedongen. Om ook iets voor elkaar te krijgen in het Catshuisoverleg. Als genoegdoening vanwege dat hele gedoe met die fiets. Stef had helemaal geen fiets, heeft ‘ie speciaal moeten kopen. Toen heeft hij er ook meteen een voor z'n vrouw gekocht, daar rijdt Mark nu op, want die had een lekke band. Stef is die gisteravond nog even met de auto langs komen brengen. Heel omslachtig allemaal. En nu het overleg ineens is afgebroken stapt Mark in de auto. Maar waar is Stef? Mark zwaait wel weer vrolijk naar camera. De camera houdt niet alleen van hem, hij houdt ook van de camera. Stef staat vast nog bij het Catshuis. Heel onhandig met twee fietsen te wachten tot zijn vrouw hem komt halen met de stationwagen. De tas tegen de gevel, zijn vleeskleurige sjaal stevig om zijn nek. Mevrouw Stef zal een beetje mopperen, omdat Mark weer iets bedacht heeft en Stef nu het vuile werk mag opknappen. Mevrouw Stef zegt ook steeds: je moet je niet zo voor z’n karretje laten spannen. Maar Stef bepaalt zelf wel voor wiens karretje hij zich laat spannen.

Uit de foto's blijkt ook dat Stef onverminderd voor pastelkleuren en vleeskleur kiest. Dit tot groot verdriet van Caar. De conclusie lijkt gewettigd dat de vrouw van Stef of 1) kleurenblind is of 2) geen verstand van kleding heeft of 3) geen reet over de kleding van Stef heeft te zeggen of 4) de strijd allang heeft opgegeven. We gaan voor optie drie, Stef kiest zelf heel bewust zijn kleding. En zegt dan bij iedere aankoop ‘zeker nu’. ‘Een roze das, zeker nu’. Mark vindt dat reuzegrappig, die gooit dan hard lachend zijn hoofd in zijn nek. Dit irriteert Stef mateloos, want hij is bloedserieus. Zeker nu.

Naschrift: Die moeilijke fase was ook ingegeven door een kledingdilemma. Geert voelde zich ineens helemaal niet meer op z’n gemak toen hij zag dat hij als enige nog een das droeg. Daar moest hij even een nachtje over slapen. En nu heeft iedereen dus wel weer een das om. Stef is door het stof gegaan. Als het zo doorgaat hoeft het van Stef niet meer en komt hij voortaan ook weer gewoon met de auto. En dan wil zijn vrouw trouwens ook haar fiets terug. Want Stef heeft dan de auto. Hij heeft verdorie ook nog al die shit van Mark tussen z’n snelbinders. Inclusief het huiswerk van die kinderen van de VMBO-school. Bah.

Voedsel kijken

Vandaag is de laatste dag van het Food Film Festival, en daarom daarom kan je de hele dag voedsel kijken bij Holland Doc. Geen gezapige Rudolf die met zijn plakvingers een stuk vlees paneert en ook niet echt gastroporno, maar wel heel veel moois.

De hoogtepunten van vandaag zijn:

13.45 Aan tafel!, waar we onder andere Sylvia Wittemans gedachten over de eetgewoonten in Nederland horen.

18.00 Taste the waste, over de voedselverspilling bij supermarkten en de angst van consumenten om een appeltje met een bruin vlekje te eten. Geen opgeheven vingers, wel heel inzichtelijk.

Veel plezier en eet smakelijk.

Vol in het gezicht slaan

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Eef

Op de website van de telegraaf verscheen van de week het bericht dat Gwyneth Paltrow en Kate Moss ruzie hebben gemaakt. Ik laat in het midden of dit nu interessante nieuwsberichten zijn en ga even in op de inhoud van het bericht.

"Er is een flinke catfight gaande tussen Gwyneth Paltrow en Kate Moss. De twee liepen elkaar tegen het lijf op een strand in Mexico en wat een beleefd praatje had moeten worden, eindigde in een flinke scheldpartij.

Vlak voor de viering van de zestigste verjaardag van Sir Philip Green, waar beide dames voor waren uitgenodigd, besloot Gwyneth een rondje te gaan joggen over het strand. Daar kwam ze Kate tegen, die een zakje chips aan het nuttigen was."

Ik heb allereerst werkelijk geen idee wie Sir Philip Green is. Ik weet niet waarom deze man in Mexico zijn verjaardag viert en ik heb geen idee hoe hij zowel Gwyneth als Kate kent. Het is in ieder geval een oude lul en hij houdt van mooi weer en ergens heeft hij het recht vandaan gehaald om ‘sir’ te worden genoemd.

Maar het beeld dat geschetst wordt is mooi. Kate is topmodel en eet chips, Gwyneth is een actrice zonder noemenswaardige baan op dit moment en gaat hardlopen voordat ze naar een feestje gaat. Je zou denken dat als ze elkaar tegenkomen ze een leuk praatje maken. En dat probeert Kate ook, aldus het vervolg van het bericht:

""Hoi, waarom ben je aan het joggen?", wilde het topmodel weten. De actrice schoot meteen uit haar slof: "Ik sport, zodat ik later niet op jou ga lijken!" Even leek het erop dat Kate sprakeloos was, maar al snel gooide ze chips naar het hoofd van Gwyneth. "Misschien moet jij eens wat meer calorieën gaan eten", gilde ze terug."

WAT? Wat? Wat? Dit lijkt me toch een vrij normale vraag van Kate. Waarop een raar antwoord komt van Gwyneth, want Kate is een topmodel en haar is bepaald niet aan te zien dat ze chips eet. En in plaats van te denken: ”Jij lelijk stervend paard, ik ben topmodel”, gaat Kate schreeuwen en met chips gooien.

Ik ga hier nu geen pleidooi houden voor fatsoen. Ik vind dat als iemand jou uit het niets gaat uitschelden je best terug mag schelden. En goed ook. Maar in het geval van Gwyneth mag je wat mij betreft zelfs meer. Ik ga voor vol in het gezicht slaan. Hard en onverwachts. Volgens mij kan Kate dat wel.

Gwyneth heet bij ons thuis ‘Het stervende paard’. Omdat ik haar zo noem. Omdat ik eens ruim twee uur naar Shakespeare in Love heb zitten kijken en me kapot heb geërgerd aan de gezichtsuitdrukkingen van Gwyneth. Of eigenlijk de drie gezichtsuitdrukkingen van Gwyneth: neutraal, verbaasd en ‘stervend paard’. Stervend paard moest dan iets van smachten, hartstocht, innerlijke zielestrijd voorstellen. Vul zelf maar in, Gwyneth heeft er maar één gezichtsuitdrukking voor. Mijn gevoelens voor Gwyneth werden niet beter toen haar kinderen Apple en Mozes bleken te heten. Maar dat komt vast allemaal door die irritante man van haar met kutband die al jaren miljoenen verdienen met dezelfde rotmuziek.

Dus. Ik zeg slaan.