De onherbergzame krochten van de damestas

'Ja, dat zit in mijn tas!' roep ik als mijn meneer vraagt of ik toevallig paracetamol bij me heb. Natuurlijk zit dat in mijn tas. Net als mijn telefoon, zakdoekjes, deodorant, een boek, mijn agenda, maandverband, een flesje water, handcreme, een sjaal, sleutels, sieraden, foldertjes, batterijen.... Hoopvol begint mijn meneer in mijn tas te zoeken. Onzeker bedenkt hij een strategie om de paracetamol zo efficient mogelijk te vinden.

Tevergeefs.

In mijn tas is het namelijk onbegonnen werk om te vinden wat je zoekt als je mijn tassysteem niet kent. Dit is een waterdicht systeem waardoor ik feilloos vind wat ik zoek zonder genante graafmomenten en plein publique. Graag maak ik jullie lezers deelgenoot van mijn goedbewaarde draagzakgeheimen. Uiteraard is dit het resultaat van een door de jaren heen geperfectioneerde opbergroutine.

Allereerst is het van groot belang dat de tas meerdere vakjes bezit. Zo kun je per vakje een categorie herbergen. Een klein vakje met een rits is goed voor de afdeling 'vrouwelijke ongemakken'. Stop hier je paracetamol, maandverband, lippenbalsem, handcreme en desnoods een voorraad chocola in. Stop in een groter tassenvak je deodorant, haarborstel, handspiegel en make up, dan kun je altijd fris en fruitig - en zonder door te lekken - voor de dag komen.

Daarnaast wil ik pleiten voor minstens drie eet- of drinkproducten in je tassysteem. Uiteraard een flesje water. Geen vrouw kan zonder water, met excuses voor het gendergeneraliseren. Stop daarnaast kauwgom, fruit, sultana's en een pakje sap in je tas, zodat je altijd iets te kauwen, knabbelen of drinken bij je hebt. Je zou maar de bus missen als je al flauw bent van de honger. Daar ben je nu op voorbereid.

Uit de onherbergzame krochten van mijn tas diep ik de wonderbaarlijkste voorwerpen op. Altijd zonder te zoeken, altijd eerder met voorbedachten rade ingepakt. Aan veel gewicht om mijn schouder heb ik een broertje dood, maar gek genoeg weet ik mijn tas altijd ZO vol te proppen dat ik aan het einde van de dag met een schouderbasisfractuur thuiskom. Mijn loodzware schoudertas, een onmisbaar accessoire voor een lang en gelukkig leven. Ik kan het iedereen aanraden.

Snoep met een geslacht

Net wanneer je denkt dat je alles wel hebt gezien op het gebied van genderirritatie, wanneer je je hebt voorgenomen je wat minder druk over gendershit te maken, dan zie je dit:

Snoep met een geslacht (en dan niet gewoon een beschuitje met muisjes ofzo)

Bestaat er zoiets als gender candy in ons land? Voorbeelden en suggesties graag in de comments!

Vergeet niet spontaan te doen!

Dit is een gastcolumn van onze gastcolumnist M

Valentijnsdag. Het enige wat mij daar altijd in heeft aangesproken, is het idee dat mensen aan elkaar - al dan niet anoniem - kunnen laten weten dat ze elkaar zien zitten. Ik ben zo iemand voor wie het niet vanzelfsprekend is om zomaar op de vrouw af een date te regelen. Niet dat ik wacht tot Valentijn met het uiten van mijn gevoelens, maar als ik rond deze tijd een meisje op het oog heb, grijp ik de aanleiding soms wel aan.

Verder schaar ik me vooral onder de mensen die Valentijnsdag veel te commercieel vinden. En er is voor mij nog een reden waarom deze dag niet hoeft. En die reden is het initiatief van de Valentijn Helpdesk (jawel!): Nooit Meer Geen Bloemen met Valentijn. Het idee: meld je man aan bij de site, zodat hij een videoboodschap krijgt die hem duidelijk moet maken dat je bloemen wilt voor Valentijn. Ze proberen zichzelf er nog uit te redden door eenmaal het woord partner te gebruiken, maar het kwaad is al geschied. Deze site is vooral bedoeld voor vrouwen die hun man op willen geven. Want ja, het zijn natuurlijk altijd die vergeetachtige mannen die niet romantisch willen zijn op Valentijnsdag. Waarom dat onderscheid? Bestaan er geen vergeetachtige vrouwen?

En voordat mensen beginnen over de klassieke rolverdeling: ik heb ook daar zo mijn eigen theorieën over. Het verhaal daarachter is zo uitgebreid dat het een eigen column waard is, maar in het kort komt het hier op neer: ik ben voor volledige gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Het moet niet uitmaken wie nu precies wie niet of wel verwent. Als je dan zo’n site als de Valentijn Helpdesk in het leven roept, dan mag die best gericht zijn op mensen in plaats van alleen mannen of vrouwen.

Kijkend naar de site voel ik herkenbare frustraties opkomen. Destijds bij tv-programma’s als ‘Help, mijn man heeft een hobby’ en ‘Help mijn man is klusser’ had ik die frustraties ook. Want kunnen vrouwen geen rare hobby's of obsessies hebben (waar blijft 'Help, er staan 82 paar schoenen in onze kast')? En waarom is het logisch dat vooral de man een klusser is? Een slechte klusser is zo uitzonderlijk dat er een programma omheen verzonnen moet worden. Het is vooral dat constante idee dat mannen op weg geholpen moeten worden, dat mij irriteert.

Misschien hebben mannen wel een goede reden dat ze Valentijnsdag ‘vergeten’, namelijk dat ze er niets aan willen doen. En waarom zou je ze dan dwingen? Als het je echt hoog zit, kun je ook gewoon het gesprek aangaan, in plaats van dat je de ander subtiel probeert te veranderen met behulp van de Valentijn Helpdesk.

En hoe spontaan is dat bloemetje eigenlijk nog als je je partner via zo'n site moet dwingen? Het is alsof je zegt: "Hé, vergeet niet spontaan te doen!". Voor een echte romantische geste heb je geen speciale dag - laat staan een speciale site - nodig, toch?

Intertoys begrijpt het niet

Welk kamerlid kan ik bellen zodat hier vragen over worden gesteld in de kamer? Welke advocaat kan onderzoeken of dit in strijd is met de grondwet of met de universele verklaring van de rechten van de mens? Maar nu eerst een pakje zakdoekjes volsnotteren. Want dit is echt om te janken.