Huispijn

Toen ik klein was, ging ik logeren bij mijn nichtje. Zij was niet alleen mijn nichtje, maar ook vriendin en buurmeisje. Dolle pret dus, zou je zeggen. Maar als we gingen slapen, bekroop mij een onbehaaglijk gevoel. Hier wilde ik niet zijn. Ik wilde gewoon écht naar huis, ondanks dat mijn huis een paar meter verderop stond. Dus mijn mama haalde me midden in de nacht op (alhoewel… waarschijnlijk zou dat 23.00 uur zijn geweest). Sindsdien weet ik: als ik niet in de buurt van mijn (t)huis ben, krijg ik een knoop in mijn maag en weigert mijn lichaam zich te ruste te leggen.

Zo belde ik mijn moeder huilend op vanaf schoolreisje in Rome. Ik mis mijn meneer als hij een weekend weg is. En als ik sámen met mijn meneer meer dan een nacht buiten de deur ben, mis ik kattenkind Coco. Het is mijn lot. ‘Heim’ betekent huis en ‘wee’ komt van ‘weh’: pijn. Wat prachtig: ik heb huispijn... Het klopt helemaal: huispijn is de aandoening die ik heb. Eigenlijk verlang ik altijd wel naar het bekende, het knusse: mijn thuis. Dat was vroeger zo, maar dat is nu nog steeds het geval.

Op vakantie gaan, bijvoorbeeld. Dat vind ik altijd spannend. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om op pad te gaan en om nieuwe landen te leren kennen. Maar de terugreis vind ik ook altijd een feest: elke kilometer rijden brengt mij dichter bij mijn thuis. Als ik eenmaal weer in mijn oude vertrouwde bedje lig, ben ik opgelucht.

Na een geweldig weekend met mijn lief neem ik zondagavond met een weeïg gevoel in mijn buik afscheid van de dagen die achter ons liggen. Maandagochtend slik ik dit gevoel weg en ga met opgeheven hoofd weer aan het werk. Ik ben verknocht aan huis, man, kat en haard. Laat ik er maar aan toegeven. Ach ja, ik ben nu eenmaal een zeer aanhankelijk mens.

Oilily-overload

In de Volkskrant stond vorige week een artikel over trendy kitsch in roze en met bloemen en vogels en stippen, en dat dan maal duizend. Over hoe vreselijk dat wel niet is. Daar was ik het eigenlijk wel mee eens. Eén vogeltje hier en daar en een shirt met stipjes of hartjes of bloemetjes is best leuk, maar overdrijf het niet. Zeker niet als je op een bepaalde leeftijd bent.

Die leeftijdsgrens ligt zo rond de veertien. Ga dus niet boven je veertigste nog met vlechtjes lopen, met een grasmat met bloemen op je fiets en je hele huis opgertokken uit Kitsch Kitchen, Pip en Blond. Dan ben je gewoon een Pippi Langkous met een midlife crisis. En al helemaal niet ook nog een bloemetjesrok met groene (driekwart, dat staat NIEMAND, hoor je me!) legging en een stippenshirt met bloemen met een vestje met pailletten. Sorry, maar dat is infantiel. Zelf, dat beken ik eerlijk, heb ik een paar pip-mokken en ook ben ik in het bezit van twee rokjes en een jurk van King Louie. Na het zien van jubileumfoto's van een winkel die dit merk en andere happy-overkill verkoopt ben ik zo geschrokken dat ik plechtig heb gezworen hier niet meer aan mee te doen.

Met Lein kwam ik tot een nieuwe trend voor de komende jaren. Dit wordt het helemaal, dus let goed op. Je hoort het hier eerst voordat het in 101 Woonideetjes staat. De tegenhanger van de hysterische levensstijl is... ijskoud en industrieel. Alles wordt grijs, de vloer van beton en als enige decoratie in de keuken een vleeshaak. Een koel kantoor met leren banken en lamellen. De slachthuisstijl wordt het ook helemaal deze winter. De kinderen hebben geen roze en blauw meer aan en ook geen bretonse streepjes van Petit Bateau. Nee, ook kinderen gaan, net als hun ouders, gekleed in stemmig zwart uniform. Een soort miniatuurversies van Harmke Pijpers en Ans Markus. Mager en chagrijnig kijkend in een kleurloos, witgetegeld slachthuis. Hooguit zie je af en toe ergens een rode streep. Bijvoorbeeld op de poster van Dexter, of de videowall met Saw.

Geen kas met fleurige potten en moestuintjes, maar een koude koelcel waar keihard Rammstein gedraaid wordt. Geen stapelbedden maar vleeshaken met verticale hangmatten uit de serie Kokon. Het dieet bestaat uit havermout en rauw vlees. De wijnkelder wordt omgebouwd tot een vintage Stasi-verhoorkamer. In dit huis wordt nooit gelachen, anders krijg je een emmer koud water over je heen en moet je uren rechtop staan op een marmeren vlonder van tien vierkante centimeter.

Natuurlijk is er ook vrije tijd en die wordt goed besteed. Waterboarden is gezinssport nummer 1 (met synchroon messen slijpen als favoriete bezigheid voor binnenshuis) en voorgelezen wordt er natuurlijk ook. Na het eten fijn een stukje uit de handleiding van een vorkheftruck en dan voor het slapengaan nog even een hoofdstuk uit de gebruiksaanwijzing van de slachtmachine die vader afgelopen weekend in de aanhanger van zijn grijze Lada uit de Oekraïne heeft geïmporteerd. Slaap hard!

Gesprek

De meubelboulevard op zaterdag is geen gezellig uitstapje. Maar soms heb je gewoon nieuwe vloerbedekking noding. Op weg naar de Carpet Right viel ons oog opeens op een prachtige koffietafel. Noten. In de etalage van een chique interieurzaak. Toch maar even naar binnen.

Nog bijkomend van de informatie op het prijskaartje, sluit een vriendelijke maar net iets te jolige verkoopmeneer in een glad pak aan en vraagt of hij ons ergens mee kan helpen. Neehoor, dank u wel.

Of we dan misschien een kopje koffie koffie willen. Hij heeft net gezet. Neehoor, dank u wel. En dan besluit de verkoper het korte gesprek met de legendarische afsluiter:

"Of heeft u misschien meer trek in een chupa chup?"

Bibliotheekmania

Later als ik groot ben wil ik een huis waarbij een hele verdieping alleen maar vol met boeken staat. Een soort boekenkasteel. Een boekenpenthouse met een boekenvide. De bibliotheek van Neil Gaiman veroorzaakt een soort pavlov-reactie. Wil. Ik. Ook. Hebben.

Zijn bibliotheek is prachtig, en groot. En prachtig! Kan jij boeken spotten die misschien bij je thuis in de kast staan? Of wat is jouw ideale boekenopslag? Vertel het ons in de comments.

Eenvoudig leven

Stel, je hebt 10 kinderen. Je bestiert het complete huishouden in je eentje en probeert zo zuinig mogelijk te leven. Naast je bomvolle huishoudelijke dagen heb je nog zin in een extra hobby. Telkens jam maken verveelt immers ook op een gegeven moment. Wat doe je dan? Dan start je natuurlijk een weblog om je lezers op de hoogte te houden van je dagindeling, bespaartrucs en kookavonturen.

De 42-jarige Teunie Luijk uit Alblasserdam schrijft het weblog ‘Eenvoudig leven’. Toen zij en haar man Willem in het huwelijk traden, kwamen ze direct in financieel zwaar weer door hoge gezondheidskosten. Consuminderen werd noodzaak voor Teunie, die zichzelf als fulltime gezinsmanager betitelt. Ik vind dat Teunie heel leuk schrijft en aandoenlijke informatie ten tonele voert.

Zo vertelt ze regelmatig minutieus hoeveel euro ze uitgeeft aan haar boodschappen, wat ze voor dat bedrag krijgt en hoe ze het complete arsenaal aan groente meeneemt naar huis. En dan laat ze ook nog even weten volgens welk systeem ze al die spullen heeft opgeborgen. Ook vertelt ze regelmatig over haar dagbesteding. Laatst heeft ze een hele dag al haar bezigheden getimed en precies opgeschreven hoeveel minuten ze kwijt was aan de was, administratie, stofzuigen, koken en e-mail checken.

Begin februari meldde Teunie op haar weblog dat ze zou gaan stoppen, omdat ‘iemand die haar na aan het hart ligt’ vond dat ze de tijd die de huisvrouw in haar weblog stak, in haar gezin zou moeten steken. Dit was het moment dat schrijfster Sylvia Witteman op Twitter ‘#freeTeunie’ begon rond te bazuinen en ik ‘Eenvoudig leven’ leerde kennen. Ruim 200 webloglezers reageerden op het bericht van Teunie. De meerderheid vond uiteraard dat ze moest blijven bloggen. Gelukkig heeft ook Teunie het licht gezien en heeft ze, na een korte pauze, haar digitale pen weer opgepakt. Nu wel zónder reactiemogelijkheid. Ook op interviewverzoeken gaat ze niet meer in. Gelukkig hebben we altijd haar weblog en boek nog. Teunie rules!

Kunnen we het maken? Nou en of!

Er zijn van die activiteiten waarvan het me leuk lijkt als ik ze leuk zou vinden. Omdat andere mensen er zo enthousiast over kunnen vertellen, en je duidelijk ziet dat het ze veel levensplezier geeft. Ik zal nooit de vreugde kennen van de hardlooprush, wintersport of van een sjaal breien. Maar het is vast heel leuk als je het wel leuk en interessant vind. En gezellig, want er zijn veel anderen die jouw voorliefde delen.

Sinds twee weken word ik gesterkt in mijn vermoeden dat ik verbouwen en klussen nooit leuk ga vinden. Nooit. Een klushuis zal het nooit worden voor de familie S. En ook al is meneer S een zeer behoorlijke klusser, zijn huizenliefde zal ongetwijfeld verbleken bij de hysterie die verbouwen bij mij teweeg brengt. Eeuwige verdoemenis zal voor mij inhouden dat ik in een oneindige herhaling van Het Blok terecht zou komen. Huizentelevisie vind ik heerlijk, zolang het geklus maar tot de beeldbuis in de woonkamer beperkt blijft en het gehak en gebreek niet daadwerkelijk in mijn woning plaatsvindt.

Inmiddels is het twee weken zonder wasmachine en twee weken kamperen in de woonkamer. Gelukkig is sinds gisteren de verwarming op de eerste verdieping weer aangesloten. Een klus die geschat was op vijf werkdagen gaat waarschijnlijk maandag de derde week in. Vrieskou en persoonlijke omstandigheden van klussers speelden ons parten. Het zal nog even doorbijten worden. Voorlopig houd ik me vast aan een prachtig mantra met bijbehoren klankschaalklanken: “het wordt heel mooi, het eindresultaat mag er zijn”.

Het blaadje voor huiseigenaren viel deze week ook in de bus. Alsof de duivel ermee speelt. Met mijn kluskleren aan en staande in het stof keek ik naar blije klussers en vreselijke voor- en na foto's. Wie stript nou zijn hele huis om het vervolgens weer op te gaan bouwen? Ik rilde.

Ik hou gewoon liever van lekker overzichtelijk en snel resultaat. Niet eerst gaten in de muur gaan vullen en antischimmelvoorstrijk op de muren smeren. Als je naar het hellehol van de bouwmarkt gaat om verf te halen, dan moet die verf zo snel mogelijk op de muur gesmeerd worden. Nu is het vooral wachten, wachten tot het stucwerk eens een beetje wil drogen. En geduld in niet mijn forte.

Maar wat me nog het meeste tegenstaat van het verbouwen van je huis is dat je er vrije dagen voor moet aanvragen. Vrije dagen zijn ervoor om op vakantie te gaan, niet om steensgruis te verwijderen.

Mochten we ooit gaan verhuizen, dan overweeg ik bijna, bijna om een nieuwbouwhuis te betrekken. Als het maar niet in vinexwijk is. “Het wordt heel mooi, het eindresultaat mag er zijn.”

Tip voor de koude winter: de snuggie

Vorige week zat ik met een keelontsteking ziek thuis. Nu ben ik héél goed in niksen, maar ziek zijn is niet mijn talent. Proberen te chillen terwijl je klappertandend en rochelend je huig er uit hoest is niet mijn favoriete bezigheid. Maar goed, ik was nu eenmaal ziek en nam mezelf voor er het beste van te maken. Nadat ik me op mijn werk had ziek gemeld, installeerde ik me dan ook hoopvol op de bank. Ik had álle tijd om leuke dingen te lezen en te kijken, besefte ik me! Vervolgens keek ik tv, las ik oneindig veel fora en weblogs, schreef zelf wat stukjes, keek Aladdin, Rapunzel en Belle & Het Beest… en toen was ik er wel weer klaar mee. Maar goed, op dat moment was ik precies één ziek-zijn-dag verder. Ik had nog een lange lijdensweg te gaan.

Mijn meneer zorgde voor een lichtpuntje die week. Hij bracht op een zonnige ochtend een snuggie voor me mee (wel op mijn verzoek, maar tóch). Een snuggie is een fantastische uitvinding. Het is een fleecedeken, maar dan met mouwen. Je zit lekker warm maar je kunt tegelijkertijd een boek lezen, laptoppen of breien. (Overigens kan ik überhaupt niet breien, of ik nou een snuggie draag of niet.) Bruno Mars is een baas en wist het al langer: een snuggie is chill. In zijn ‘Lazy Song’ zingt hij over een chilldagje thuis. Hij kamt z’n haar niet, hij neemt z’n telefoon niet op. Hij ligt alleen maar, met z’n hand in z’n broek, te chillen in zijn snuggie op de bank. Hij werd dan ook mijn grote voorbeeld vorige week.

Door de snuggie ging een nieuwe chillwereld voor me open. Ik voelde me nog steeds hondsberoerd, maar had het in mijn snuggie in ieder geval niet meer koud. Natuurlijk, door de snuggie daalde mijn sexappeal tot onder de temperaturen die in De Bilt tijdens deze koudegolf zijn gemeten. Maar dat maakte mij niet uit, mijn keelontsteking dwong me toch al om mijn natural beauty looks in te leveren. Ik zag er in mijn snuggie uit als een asgrauwe zeehond in een te ruim velletje. Maar het zeehondje knapte zienderogen op en zit nu fris en fruitig deze column te tikken. In een snuggie, natuurlijk. Want ik ben dan wel weer beter, maar dat is géén excuus om de snuggie op te bergen. I love my snuggie!

Gesprek

Kleinzoon en kleinschoondochter zijn gezellig bij opa en oma op de koffie. Opa en oma wonen toch op zo'n twee uur rijden dus wekelijks koffiedrinken zit er helaas niet in. Maar van deze gelegenheid wordt goed gebruik gemaakt om eens bij te kletsen.

Het onderwerp van gesprek is een tafelkleed. Of eigenlijk dat in moderne huishoudens steeds vaker een tafelkleed lijkt te ontbreken. Niet alleen als gehaakt decoratie-item maar ook als nuttig en praktisch onderkleed tijdens het eten. Oma is wel degelijk op de hoogte dat de jongelui van tegenwoordig wel een soort alternatief tafelkleed gebruiken. Een soort kleinere versie. Ze kan maar niet op het woord komen. Hoe het nou ook alweer? Van die kleine kleedje. Dan schiet het haar te binnen.

Playmates.

Volle verhuisdozen

De kamer is bijna leeg. Het bed is aan de kant, de meeste meubels staan al beneden. Buiten, vlak naast de schuur. Hoe kan het toch dat je van sommige dingen er altijd meer nodig hebt dan dat je in eerst instantie dacht? Kan je weer op je brakke fiets naar de Gamma aan de overkant van het water om meer verhuisdozen te halen. Toch teveel studieboeken bewaard. Of stapels vergeelde en vervaagde concertkaartjes.

De kamer waar je voor het eerst op jezelf ging wonen lijkt eenmaal leeggeruimd weer net zo eenzaam als de eerste keer dat je er een voet over de drempel zette. Bijna acht jaar heeft het geduurd voordat je er wegging. Vrienden en vriendinnen klaagden altijd dat je zover uit het centrum woonde. Je grapte dan altijd maar dat jij dan ook maar de helft huur betaalde van wat zij deden.

Het plan om te verhuizen kwam niet zomaar uit de lucht vallen. De meeste onderbroeken en sokken lagen al maanden in een andere provincie schoon in een la te wachten. Het krakkemikkige bed, compleet met instortingsgevaar, zag je af en toe door de week nog eens maar eigenlijk vaker niet dan wel. Je wilde graag verhuizen. Het was echt tijd voor iets anders. Tijd voor andere grachten, tijd voor de liefde.

Je kende het nieuwe huis al goed maar het was nog niet helemaal jouw thuis. Dat heeft uiteindelijk nog wel een jaartje geduurd. De eerste keer dat de nieuwe stad echt als thuis voelde herinner je je nog goed. Hoe het rook. Hoe het zonlicht scheen. Welke maand het was.

Met een verhuisbusje volgeladen met toch nog heel veel spullen reed je dan de straat uit. Brok in keel. Ookal ben je 25, dit is nog maar de derde verhuizing die je meemaakt. En slechts de tweede die je je nog voor de geest kan halen. Een brok in de keel en natte ogen.

Het nieuwe thuis lijkt op een pakhuis, alle dozen staan nog opgestapeld. Jouw nieuwe spullen hebben nog lang niet allemaal een eigen vaste nieuwe plek. Inmiddels is het jaren later. Weer staan al jouw spullen in een verhuisdoos in de voorkamer opgesteld. Samen met zijn spullen. De aannemer begint morgen aan een verbouwing op de eerste verdieping. De lege kamer is kil en hol, en het oude nieuwe huis voelt meer dan ooit als thuis.

De gelukkige huisvrouw

Zomaar een doorsnee gesprekje in Huize Han.

Hij: "Ik hang de was anders zo wel even op, kun jij lekker bloggen."
Zij: "Nee! IK wil de was ophangen, daar word ik gelukkig van."
Hij: "Ok."

Burenleed

Buren, je kan er maar beter soep van koken. IHV schreef gisteren in haar commentaar dat sociale controle heel goed is, maar over het algemeen wordt deze als beklemmend ervaren. Naar aanleiding van de column van gisteren werden mij nog veel mooiere verhalen voorgeschoteld en die wil ik je niet onthouden.

Mijn buren klaagden namelijk over mijn auto voor hun deur, op zich al vrij onbegrijpelijk, maar er zijn ook buren die zich ergeren aan jouw auto op de algemene parkeerplaats. Een familielid vertelde dat toen zij hun auto op de parkeerplaats om de hoek hadden gezet, de boze buurman op de stoep stond: "Ja, ik vind het prima dat jullie hier zijn komen wonen, maar ík zet mijn auto altijd onder de lantaarnpaal op de parkeerplaats." Toen zij de volgende keer hun auto op een ander plekje zetten, belde de volgende buurman aan, die dreigde de politie te bellen.

Vrienden van Eef kregen om een vergelijkbare reden eerst een anoniem briefje in de bus en 's winters werd een boodschap in de sneeuw op de auto geschreven.

Een buurtbewoner van een vriendin presteerde het om tijdens de buurtbarbecue, waarvoor hij zelf ook uitgenodigd was, de politie te bellen i.v.m. geluidsoverlast. Het jaar daarvoor kwam hij wel opdagen, zonder barbecue, en verliet dronken en zwalkend het feest. Een man van uitersten.

Een juweeltje vond ik het verhaal van een collega die, naar de mening van zijn overbuurman, de klikobakken niet snel genoeg binnenhaalt. Komt deze collega te laat, dan moet hij op zaterdagochtend op zoek naar zijn vuilnisbak, omdat de overbuurman die een paar straten verderop verstopt heeft. De man neemt dus speciaal de moeite om een paar straten om te lopen met een klikobak, zo groot is zijn ergernis. Heerlijk. Deze zelfde man weigert overigens ook om spelende kinderen hun voetbal terug te geven als die in zijn tuin belandt.

Zo blijkt maar weer eens hoeveel gefrustreerde mensen er om je heen wonen en hoe je in de gaten gehouden wordt. Sociale controle is prima, maar mag het iets vriendelijker? Dank u.

Welkom in de buurt

Nu ik in een rijtjeshuis woon heb ik kennisgemaakt met een nieuw fenomeen. Voor mij is het tenminste nieuw, voor rijtjeshuizenbewoners blijkt het gesneden koek. Parkeerleed.

Toen ik vorige week een keer na werk thuiskwam parkeerde ik de auto in de straat. Ik deed 'm op slot en zag in mijn ooghoek iets bewegen. Het was de bewoner van het huis waar voor ik geparkeerd had, de buurvrouw van een paar huizen verderop. Ze keek woest en maakte wilde armbewegingen die ik als 'wegwezen!' interpreteerde. Eigenlijk had ik heel vrolijk terug moeten zwaaien (misschien met een prominente rol voor één bepaalde vinger) en door moeten lopen. Maar ik dacht aan de meneer en die is vriendelijk en praat het uit en denkt aan dat we daar nog langer willen wonen en dus belde ik aan. "Is er iets?" "Waarom parkeer je je auto hier voor de deur?" was het boze antwoord.

De warmte kwam vanuit mijn nek omhoog, maar ik legde rustig uit dat ik verderop woonde maar dat daar al een auto geparkeerd stond. Nog steeds boos fulmineerde de vrouw over het feit dat er altijd vreemde auto's voor haar deur stonden. Ik opperde nog dat een huis met een oprijlaan een geweldige oplossing schijnt te zijn, maar daar kon ze niet om lachen. Dat valt te verwachten bij iemand die maar boos blijft en zegt dat haar man naar elke inspraakavond van de gemeente gaat. Ik hoop dat ik hieraan denk, de volgende keer dat ik overweeg in de gemeentepolitiek te gaan.

Toen ze niet meer ophield siste ik dat ik dan de auto voor deze keer zou weghalen (stom eigenlijk, zij gaat daar niet over), maar dat hoefde niet. Ja, dan ineens heel coulant gaan doen alsof het je niks kan schelen. Als ik hem maar op tijd zou weghalen de volgende dag, want dan moest haar man boodschappen doen. Pfffrt.

Nog steeds begrijp ik niet waardoor ik zo zen was en heel vrolijk zei: "Ik zal me anders maar even voorstellen, ik woon op nummer zoveel". "O ja, met die katten. Gaan die niet naar buiten?", sprak de vrouw misprijzend. Tegen zoveel negativiteit is geen kruid gewassen, maar ik gaf niet op. "Hoe lang woont u hier al?" "Dertig jaar." Dat verbaasde mij niet. Mensen denken na zo'n tijd vaak dat zij de dienst uitmaken in de buurt. "Jij hebt toch een rode auto?" "Ja, dit is die van mijn man." "O, twee auto's." Diepe zucht.

Ik mompelde nog dat ik hoopte dat haar buurhuis snel verkocht zou worden en dat er leuke mensen zouden komen wonen. "Ja," sprak de boze vrouw, "mensen zonder auto."

Als je bij me langskomt zal ik je even laten weten waar je voortaan je auto moet parkeren. Of je caravan. Een oplegger huren mag ook voor de gelegenheid.

Bij de weg, dit verhaal maakte in mijn omgeving HEEL VEEL verhalen van een zelfde strekking los. Altijd iets met auto's en parkeren en schuim om de bek. Voel je vrij om jouw ervaringen te delen in de comments.

Dilemma's en angsten

Naarmate ik ouder word merk ik dat ik steeds vaker even kijk wat mogelijke vluchtroutes zijn vanaf de plek waar ik mij bevind. Het begint geen ziekelijke vormen aan te nemen en het zal wel iets te maken hebben met leeftijd. Hoop ik.

De vluchtroutes direct vanaf mijn huidige werkkamer zijn niet best. Ik werk op een zolder die slechts te bereiken is via een steile trap aan het einde van een lange gang. Kom ik die trap niet meer af dan kan ik kiezen voor drie ramen. Vanuit alle drie de ramen kom ik in een dakgoot terecht. Onder de dakgoten een gapend diepe afgrond. In volslagen paniek is het maar hopen dat ik, met hoogtevrees en pumps, mijn evenwicht weet te houden. Hopelijk niet tevergeefs wachtend op hulp. De ene dakgoot hangt namelijk boven een binnenpleintje, de andere twee boven de vrijwel onbereikbare achtertuin van het pand.

Kom ik de trap wel af dan heb ik verschillende opties. Als ik de gang niet meer door kom dan kan ik mij uit de ramen van twee aan de gang grenzende kamers gooien. De val is denk ik een metertje of twaalf. De plek waar ik neerkom waarschijnlijk hard (een dakje of een betegeld binnenpleintje).

Kom ik de gang wel uit dan kan ik in het gunstigste geval links een trapgat in en vier etages naar beneden rennen. Even niet mijn sleutels vergeten anders kom ik het pand niet uit. Dat trapgat is sinds enkele dagen versperd door een steiger i.v.m. schilderwerkzaamheden. Dus moet ik nu rechts een lange kronkelige gang door. Links en rechts heb ik dan de mogelijkheid me via verschillende kamers en ramen het pand uit te gooien.

Als ik geluk heb haal ik dan na flink wat rennen een ander trapgat. De trap daar is geheel opgetrokken uit mooi brandbaar ongelakt hout. Ik vrees dus dat dat trapgat geen optie is.

Mijn kamergenoot vertelde gister verheugd dat er wel een vluchtmogelijkheid is aan het einde van de gang en dus voordat het houten trapgat zich aandient. Daar zit een wc’tje en kan ik, of kunnen wij (waarschijnlijk zijn mijn kamergenoot en ik samen tenzij zij net even koffie halen was) via een raam een dakje op dat ingeklemd ligt tussen ons pand en het buurpand. Op dat dakje ligt een ladder. Maar ik heb al gezien dat die ladder de aangrenzende dakrand niet gaat halen. Ik kan mij met mijn geringe lengte nooit optrekken aan de dakrand van het pand van de buren. En ik heb hoogtevrees, dus die ladder wordt sowieso niks. En verder heb ik waarschijnlijk een jurk aan en pumps.

En dus splitsen de wegen van mijn kamergenoot en mij zich hier. Zij gaat met de ladder het dak van de buren op (waar ze waarschijnlijk angstig kan gaan zitten wachten op a) hulp of b) het moment dat ze uit paniek van het dak af springt of c) het moment dat ze in paniek wordt verzwolgen door de vlammen.)

En ik doe precies hetzelfde een etage lager op dat dakje bij de wc. Zal ik een legging klaarleggen in de wc zodat ik niet in mijn onderbroek spring/val/gered word door een helikopter/hoogwerker als dat uur genaderd is? Dilema’s. En angsten. Dat ook.

NB: Ik bedenk me ineens hoe dat dakje eruit moet zien als alle mensen van de bovenste twee etages geen trapgat meer hebben om door te vluchten. En hoe lang zal het duren voordat iemand met zijn goede pak gaat zitten op dat natte vieze dakje? En wie mag er als eerste mee met de hoogwerker als normaliter alles op ancieniteit gaat?

Nieuwe buren

We zijn verhuisd. De meneer en ik. We zijn verhuisd naar een grotemensenhuis in een grotemensenstraat. Met allemaal andere grote mensen om ons heen. En een tuin met bomen en gras en een schommel. Kamers waarvan we eigenlijk niet weten wat we daar in moeten stoppen. Grotemensendingen. Geen idee wat dat zijn. Het is allemaal reuzespannend. Voor ons, voor de katten, voor de buren.

Als ik 's avonds op de bank tv kijk zie ik mensen voorbij ons huis lopen. Er zijn nogal wat mensen met honden in de buurt en die worden uitgelaten op de groenstrook voor ons huis. De baasjes kijken nieuwsgierig bij ons naar binnen. Nieuwe buren! Zonder vitrages! Ik loer nieuwsgierig terug. De achterbuurvrouw heeft een grote bouvier die hard blaft als ik thuiskom. Met haar heb ik al een zwaairelatie, dus dat gaat goed. Hopelijk heb ik met de bouvier binnenkort een aairelatie.

De buren hebben we nog maar een paar keer kort gezien, toen we nog aan het klussen waren. Omdat we verwachten dat we nog wel even in dit huis zullen wonen, willen we graag beter kennismaken met de buren. Vooral de meneer voelt deze behoefte. Om een goede relatie met ze op te bouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe voorkom je dat je elkaar alleen spreekt via de Rijdende Rechter omdat je schutting niet de vereiste 6 cm van de erfafscheiding staat?

Een housewarming lijkt een voordehandliggend antwoord. Je nodigt wat vrienden en familie uit, schenkt wijn en smeert happen, en daar zet je dan die buren tussen. Een glas wijn is toch geweldig smeermiddel voor de verstandhouding? Ik heb dat bij anderen ook gezien. Alleen: die buren waren 30, 40, hooguit 50. Onze buurvrouw schatten we midden tachtig. Die kan je toch niet met haar advocaatje tussen het hockeyteam van de meneer zetten? Voor de rest van de straat geldt hetzelfde. Wij hebben de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden gehaald. En dat bemoeilijkt de kennismaking.

De andere optie is de buren apart uitnodigen. Een middag met de buren. Ik krijg het bij de gedachte alleen al heel erg warm. Hoe moet dat dan? Met die mensen rond een bak pinda's op een zondagmiddag? Gevulde eitjes maken? Advocaat inslaan? Met of zonder slagroom? En waar hebben we het dan over? Vast over hoe in de laatste vijftig jaar de buurt veranderd is. Qua bewoners is er in die jaren blijkbaar geen verloop geweest. En nu ineens zijn wij er: nieuwe buren.

In paniek heb ik Aaf en Machteld's Handboek voor de moderne huisvrouw er op nageslagen, maar dat bood ook geen soelaas. Misschien zoeken ze iemand die een hoofdstuk over kennismaking met nieuwe buren kan schrijven. Over een paar weken weet ik het. Dan laat ik het jullie weten en schrijf ik dat hoofdstuk. Ik krijg visioenen van mezelf in jurk en ovenwanten met een mand met zelfgemaakte koekjes langs de deur. Heel erg Desperate Housewives. Hopelijk komt het niet zo ver. Voorlopig zwaai ik nog even naar de achterbuurvrouw. Zodra ik de bouvier geaaid heb kom ik met een plan, let maar op!

Tuinslang

Als je een grotemensenhuis koopt, met een tuin enzo, ga je je ook verdiepen in allemaal prachtige, burgerlijke dingen. Ik wel althans. Zo verdiepte ik me eerst in de wondere wereld van het vrijstaande fornuis (6-pits of 4-pits, enkele of dubbele oven, rvs of gemoffeld?) en die van houten vloerdelen (massief of duoplank, zwevend of verlijmd, olie of hardwax?). Nu was ik toe aan tuinspullen en vanwege de droogte van de afgelopen tijd vooral aan een tuinslang.

Een tuinslang, dat klinkt simpel, zou je denken. Maar nee, ook hierin blijkt een immense variatie aan soorten en prijsklasses te zijn. Wil ik een losse tuinslang of een katrol? En als ik een katrol wil, moet die dan mobiel zijn of aan de muur hangen? Is hij volautomatisch of moet ik zelf de slang inrollen? En waarom denk ik hier in godesnaam over na?

Dan maar even naar de website van tuinspullengoeroe Gardena. Een openbaring. Niet alleen op tuinslanggebied maar ook als je nadenkt over je beroepskeuze. Ineens weet je het... marketingteksten schrijven over tuingereedschap, daar had ik voor moeten kiezen. Want een tuinslang kopen is een belangrijke keuze. Geniet even met me mee:

Kwaliteit is een belangrijk selectiecriterium bij de aanschaf van een tuinslang. GARDENA heeft een range innovatieve tuinslangen, waaronder een exemplaar met SkinTech coating. Deze slang glijdt soepel door de tuin, om hoeken en knikt of verdraait niet. Voor iedere tuin heeft GARDENA de juiste tuinslang. De tuinslangen zijn geclassificeerd in Premium, Comfort en Classic zodat u eenvoudig de slang kunt kiezen die aan uw kwaliteitseisen voldoet.

De slang glijdt soepel door de tuin, het is bijna erotisch hoe hier de tuinslangbeleving beschreven wordt. Premium, Comfort en Classic - gaat het hier nou over tuinslangen of over condooms/maandverband/scheermesjes? Heerlijk dat zelfs voor iets simpels als een tuinslang een wervende tekst kan worden gemaakt.

Voor iedere tuin de juiste tuinslang, wat een opluchting! Ook voor míjn tuin bestaat de ideale tuinslang en ook voor die van jou! Hoera, wanhoop niet! Hoe bizar gevormd je tuin ook is, er is een tuinslangoplossing voor! Ik denk dat ik binnenkort een feestje ga geven ter ere van mijn soepel glijdende tuinslang. En dan mag iedereen hem heel even vasthouden.

De ondraaglijke bizarheid van het tuincentrum

Ik heb geen tuin zoals Eef, maar een dakterras midden in de Randstad. Ik voel geen behoefte om heftig te gaan voorjaarsschoonmaken of te gaan nestelen, maar de motivatie om mijn dakterras te onderhouden is des te groter. Dat gaat niet zonder slag of stoot; zo realiseerde ik me deze maand wat het betekent als je houten tuinmeubelen een strenge winter buiten laat staan.

Gelukkig kwamen er snel betere tijden en maakte ik een boodschappenlijstje voor het tuincentrum. Plantenbakken, plantenpotten, zaadjes, bollen, plantjes en heel veel potgrond. En met Rob, Lodewijk en Babylon in mijn achterhoofd stapte ik in de auto. Wel eerst natuurlijk de achterbank plat. Je weet maar nooit.

Die bewuste vrije dag moest ik toevallig voor een afspraak in Culemborg zijn en het plan was om daarna met de waslijst aan boodschappen een enorm groot tuincentrum daar in de buurt te gaan. De weg was lang en kronkelig. Langs smalle, verlaten dijkjes. Onheilspellend. Ik kreeg een naar gevoel maar wilde niet paranoïde doen dus ik stopte de vergelijking tussen de Lek en de Styx ver weg.

Op de parkeerplaats aangekomen werd het niet beter. Het was leeg, slechts een aantal geparkeerde auto’s en een verloren fiets. Zo’n groot winkelcentrum in zo’n klein dorp. Ik kan mijn vinger er nog steeds niet op leggen maar het voelde alsof ik in een wereld terechtkwam die Frans Bromet, Man bijt Hond en Michiel van Erp combineert. Een parallel universum van een tuincentrum waar je op de een of andere manier niet thuishoort en je zeker ook niet thuisvoelt.

In het winkelcentrum zelf onderging ik de prangende blikken en opmerkingen. “Die is niet van hier”, “Goedemorgen meffrouw, kan u het vinden?” , “daar zijn de buitenkookbenodigheden als u die nodig hep”. En, zo stelde ik me dan voor: “In hal twee vindt u alles voor het bouwen van een heksenwaag en de houten punten voor het doorboren van zombies en vampieren”. Zoals in de winkel van Tubbs and Edward van The League of Gentlemen. Only for locals! Ik concentreerde me op mijn boodschappenlijstje en heb minstens vijfmaal de winkel doorkruist voordat ik alles kon afstrepen.

De tuincentrumervaring bereikte een dieptepunt toen ik in totale stilte het pad met ecologische bladluisverwijderaars inreed. De stilte werd bruut onderbroken door een penetrerende maar enthousiaste stem die genadeloos door de stilte heen sneed. Afgaande op de bewegingscensor in dit hellehol, opeens vertelde de stem over de ecologische producten die bij Eigen Huis & Tuin altijd gebruikt worden. Dit was de druppel. Dit was het moment om naar Oprah en mijn onderbuikgevoel te luisteren. Wegwezen. Langs het cafetaria met het broodje brie en de vleesetende planten bij de kassa.

Haastig stopte ik de tuinboodschappen in de auto. Kruidenplantjes, liters potgrond en het topstuk, de Franz Kafka-dahlia, stonden achterin. Gaspedaal en weg. Terug naar de stad en de veiligheid van mijn eigen dakterras.

Groene vingers

Sinds anderhalf jaar hebben wij een tuin. En na verloop van tijd moet er in zo’n tuin weleens wat gebeuren. Je kunt het gras een tijdje niet maaien, maar op een gegeven moment kan dat niet meer. Dat is het moment waarop het gras lang en geel begint om te vallen. Of het moment waarop je buurman aanbelt en vraagt of je zijn grasmaaier wil lenen.

En niet alleen het gras moet gemaaid, ook bomen moeten gesnoeid, struiken moeten bemest, dode planten moeten worden weggehaald en lege plekken moeten worden opgevuld. Zo’n tuin is, zelfs als je er niks geks mee doet, toch nog best een werk.

We hebben nooit een tuin gehad, althans niet in ons volwassen leven, en dus hebben we nooit echt groene vingers kunnen ontwikkelen. Mijn geliefde heeft daarnaast geen enkele interesse voor tuin, althans, die interesse gaat niet verder dan er in zitten met een boek of er doorheen lopen op weg naar de schuur, en dus komt de zorg voor de tuin op mij neer. En dat vind ik op zich helemaal niet erg, ware het niet dat ik gewoon niet erg goed ben in tuinieren.

Nu had ik het geluk dat ik vorig jaar tijdens de zomer zwanger was. Dat was een geluk met betrekking tot het onderhoud van de tuin omdat mijn zus daardoor nog wel eens kwam helpen. Zij heeft wel groene vingers en had vaak binnen een paar uur de tuin helemaal aan kant, alle planten op de juiste wijze gesnoeid en bemest en zo konden we er vaak weer even tegen. Dit jaar hebben we dat geluk niet. Ik ben niet zwanger en goed in staat om alles zelf te doen.

Althans in theorie dan, de praktijk wijst anders uit. Ik sta vaak vertwijfeld naar planten te kijken om te ontdekken of ze onkruid zijn of echte planten. Ik heb een kwartier gezocht naar een stel bloemen die ik vorig jaar geplant had op een bepaalde plek, die volgens het kaartje meerjarig waren, maar nu nergens meer te bekennen. Ik had het gras zo lang niet meer gemaaid dat de grasmaaier er niets meer mee kon en dus heb ik uren handmatig het gras geknipt om het daarna aan te harken, er mest overheen te strooien en het gras te besproeien met water. Na al dat werk had ons grasveld weinig meer weg van een grasveld, het leek meer een stukje slecht overwoekert braakliggend terrein.

Vol vertwijfeling sta ik nu af en toe naar een gemeenteplantsoen te kijken. Op de gemeentelijke grasvelden voetballen kinderen, laten mensen hun hond uit en toch groeit daar mooi dik gras, waarom lukt dat dan niet in mijn achtertuin? Hetzelfde geldt voor de struiken in de gemeenteperken. Gaat er bij ons in de tuin regelmatig iets dood, de gemeentepreken zijn allemaal dichtbegroeid, groen, levend, vol met mooie bloemen. Er staat vrijwel nooit iets dood te gaan. Ik ben bijna in staat een struik uit te graven en bij ons in de tuin op zo’n lege plek neer te zetten. Ik weet dat het niet mag, dat dat diefstal is, maar de verleiding is voor iemand zonder groene vingers wel erg groot.

Een huisje. In Florida.

Het is vrijdag en dus tijd voor iets gezelligs. We hebben waarschijnlijk allemaal een zware week achter de rug, hard werken, een huishouden, sociale contacten, weinig slaap en nu zitten we een beetje achter onze computer te hopen dat het een rustig dagje wordt en snel weekend.

En wat is er beter op zo’n dagje dan een beetje dagdromen. Dagdromen over een vakantiehuisje. Een vakantiehuisje in Florida. Op de website van CNN stond namelijk van de week het bericht dat vakantiehuisjes ook dit jaar weer goedkoper zijn geworden. Toen wij een aantal jaren geleden in Florida waren zagen wij al dat er verschrikkelijk veel huizen te koop stonden, en dat is dus blijkbaar nog steeds zo.

En Florida is leuk. Gewoon voor erbij. Het is geen intellectuele bestemming, geen cultureel hoogtepunt, het is gewoon leuk, low profile leuk. Wat dacht je van een leuk huisje ergens aan het strand of er vlakbij. Vliegveld niet al te ver weg en dan twee keer per jaar een paar weekjes bruin worden en boeken lezen en de rest van het jaar verhuur je de boel aan kennissen en familie.

Ik heb in de aanbieding: Gulf Shore Boulevard in Naples. Mooie condo met zwembad en uitzicht op het water. Maar 539.000,- dollar en het is van jou. Naples is best een aardig dorp, pal aan de Golf van Mexico. Mooie witte stranden en het barst er van de golfbanen en de outletcenters.

Leuk, maar wat duurder en minder goed bereikbaar is Sanibel. Het is een eiland in de Golf van Mexico, gelegen vlak voor de kust van Florida en verbonden met het land door middel van een paar bruggen. Sanibel kent de mooiste zandstranden en staat bekend als de betere badplaats. Er ligt een wildlife refuge op het eiland en er staan de mooiste huisje. Heb je drie ton of meer rondslingeren, dan zeg ik: Sanibel. Een condo heb je er overigens al voor minder, maar ja, wie wil er nou een Condo, als we toch bezig zijn dan graag een heel huis. Dit bijvoorbeeld voor 7,5 ton. Dat zijn dollars, dus een koopje. Ik zeg: doen!

Tussen Naples en Sanibel in ligt Barefoot Beach. Alleen de naam is al geweldig, maar wat dacht je van dit huis. Bijna 8 miljoen, maar dan heb je ook wat. Wel even de leren bank de deur uit doen, dat kan natuurlijk niet zoiets smakeloos in zo’n mooi huis.Plek zat voor al je vrienden en familie en dit zijn de stranden waar de schildpadden hun eieren leggen, mooi dus en de natuur vlakbij!
En als je wat minder kritisch bent en best een paar minuten wil rijden naar het strand kan het natuurlijk allemaal veel goedkoper. Voor twee ton heb je al een vrijstaand huis in het groen. Mocht je een aankoop overwegen: ik ken de streek redelijk goed en kan je adviseren en ik kom als beloning graag een paar weken per jaar gebruik maken van je huis. Anders staat het toch maar leeg. Ook zonde.

Wilde dromen

Samen met de meneer heb ik onlangs een nieuw huis gekocht. Hierdoor zijn wij de afgelopen weekenden druk geweest met het bezoeken van vloerenwinkels, bouwmarkten en meubelboulevards. Op de meubelboulevard in Leiderdorp, die wij geheel in stijl in de regen bezochten, beleefden wij een ongekend hoogtepunt met het bezoeken van de plaatselijke lunchroom. Het was een vrij normale lunchroom, een soort Delifrance met tosti's en kroketten, het bekende werk. Dat was ook niet wat het bezoek een hoogtepunt maakte. Het mooiste was de naam van deze lunchroom, een mengeling van Frans en Engels, met een knipoog naar een bekende componist: Show Pain. Een naam met zoveel diepere lagen, prachtig. Show Pain! Wij raakten ervan in een zeer feestelijke stemming. En dat is precies wat je nodig hebt op een regenachtige zaterdagmiddag op een meubelboulevard in Leiderdorp.

Ter voorbereiding op ons bezoek aan de vloerenwinkels bekeek ik wat websites over houten vloeren. Daar zijn nogal wat verschillen in, maar daar zal ik je niet mee vermoeien. Wel wil ik graag delen welke prachtige stukjes proza op websites voor vloeren te vinden zijn. Geen informatie over de prijs per vierkante meter, geen foto's van verschillende vloeren, maar wel dit:

Duo Planken
Natuurlijk, we houden van het leven. In al z'n diversiteit. Maar we houden ook van thuis, als plek om onszelf te zijn. Of we nu single, met z'n tweetjes of met de hele familie zijn: your home is your castle. Dat vraagt wel om materialen waarmee we in en rondom huis uiting aan dit rijke leven kunnen geven.

Ja, ik wil met bouwmaterialen uiting geven aan mijn rijke leven. En dat kan met Duoplanken, wat heerlijk!
En dan dit:

Zoals hout, een natuurlijk en eerlijk materiaal. Ongekoend veelzijdig. Bijzonder duurzaam. Met grote zorg geselecteerd. En levendig tot in elk detail. Zo legt een houten vloer van Vloerenhuis Muis een prachtige basis voor een mooi leven. Elke dag opnieuw. Want hout leeft. Net als wij.

Dat is toch pure poëzie?
De firma Berry Floor blijkt, als klap op de vuurpijl, een zeer treffende kennis van mijn diepste verlangens te hebben:

Berry Floor vervult de wildste en vooral langst durende dromen.

Ik kreeg het er helemaal warm van. Ik denk dat we daar dan maar iets voor de slaapkamer gaan kopen.

Sky Mall

Er is een groot voordeel van intercontinentale vluchten ten opzichte van vluchten binnen Europa: Sky Mall. Sky Mall is een magazine dat je in het vliegtuig krijgt en daar staan allemaal producten in die je dan via een postorderbedrijf kunt bestellen. Het is geen kledingcatalogus en ook geen electronica, het blad is gevuld met allerhande vreemde gadgets, hulpstukken en handigheden die het leven moetern veraangenamen. Het is denk ik de bedoeling dat je denkt "Fijn, eindelijk is daar een oplossing voor!" Meestal denk ik "wat heerlijk belachelijk/lelijk, wie bedenkt zoiets." Hieronder de highlights van de nieuwste Sky Mall.

Van alle haargroeiproducten (en dat zijn er nogal wat) was ik het meest gecharmeerd van de DynaMax Freedom 100 Light. Het is een zwart slagersmutsje met daarin een stervormig dekseltje met allemaal lampjes en een snoertje voor het stopcontact. Op de begeleidende foto zit een soort vent uit King of Queens in een sportshirt heel ongedwongen met dat kapje op te lezen. Er staat nog bij: One size fits most. Niet iedereen dus. Maar wel de King of Queens, dus de wat forsere mens ook.

"Say goodbye to messed-up pedicures and hello to Pedi-Couture sandals." Hartstikke handig, een slipper met tussen iedere teen een stuk rubber zodat je je nagels makkelijk kunt lakken. Tenenspreiders en watten werken ook, maar waarom zou je niet deze afzichtelijke slippers kopen? Nieuwste kleur: silver metalic. Classy!

De Smart Belt Buckle is een must-have voor iedereen die wel eens reist en dan bang is dat zijn tas of portemonnee gestolen wordt. Deze revolutionaire en gepatenteerde speld heeft het formaat en de vorm van een credit card, zodat je waardevolle pasjes er in kunt opbergen. Er kunnen wel drie pasjes of business cards in! Heel fijn, want ik moet er niet aan denken dat iemand mijn business cards steelt. De riem ziet er nog cool uit ook.

De Sky Rest zorgt ervoor dat je lekker kunt slapen in het vliegtuig. Het is een enorme opblaasbare driehoek die je op je uitklaptafel voor je kan zetten, zodat je vooroverhangend in het vliegtuig kan slapen. Geen idee wat je moet doen als je koffie of eten krijgt. Dan staat die enorme opblaasbare driehoek toch behoorlijk in de weg. Ze zijn blijkbaar zo overtuigd van het product dat ze denken dat je 10 uur doorslaapt zonder eten of drinken.

De Litter Kwitter: een opzetsuk voor je wc-bril dat ervoor zorgt dat je kat voortaan op de gewone wc kan gaan in plaats van de kattenbak. Je bouwt langzaam af, en uiteindelijk kan je kat op de gewone wc-bril plaatsnemen. De kat op de foto kijkt enigszins verbouwereerd en ook zie ik een zweem van agressie. Begrijpelijk, het is katonterend. En ook vies, je moet zelf ook nog op die wc, toch? Daarbij doen wij juist altijd de wc-deur goed dicht, anders drinkt Henkie uit de pot (Henkie is de kat, niet de meneer). Dat gaat helaas nooit werken.

Ooo, er is nog zo veel meer. Wat te denken van een stenen zombie die uit de grond komt kruipen, voor in de tuin? Of een levensgroot beeld van Paaseiland? Een zonnebril met ingebouwde videocamera. De wrist cell phone carrier, een houder met klittenband om je mobiele telefoon mee aan je hand te bevestigen zodat die nooit meer kwijt is. Een kattenbak die eruitziet als een plantenbak. De Pet Staircase, zodat je hond makkelijker op bed kan komen. Allemaal even mooi. Gelukkig ben ik bijna jarig!