Scrabble vs. Wordfeud

Ik ben gek op Scrabble. Let wel, het fysieke bordspel Scrabble. Scrabble 1.0, zeg maar. Helaas wordt mijn wereld – ongewild – de laatste maanden gedomineerd door Scrabble 2.0, het smartphonespel Wordfeud. Dit vind ik verschrikkelijk en wel om de volgende redenen...

Ik weet niet hoe ik het moet uitspreken
Mijn eerste ergernis betreffende Wordfeud is de uitspraak ervan. Want, zeg nou zelf, is er iemand die zeker weet hoe je ‘Wordfeud’ uitspreekt? Weurdfjoed? Weurdfeut? Het klinkt sowieso nergens naar: “Zullen we even Weurdfjeuden?”. Nee, dan “Zullen we een potje Scrabble spelen?”, dat klinkt gewoon knus, dat klinkt als een haardvuur, als een dampende kop chocomel met een speculaasje erbij!

Het gevoel van met je hand in het zakje gaan en blokjes grabbelen is verdwenen
Ja, geef het maar toe. Je mist vast het gevoel om in een zakje te grabbelen. Het zachte gerinkel van de lichte blokjes, het idee dat je tóch invloed hebt op de letters die je tevoorschijn tovert, dat verrassingseffect is bij Wordfeud verdwenen… Daar springen er ineens een paar letters op je scherm. Ik vind er niks aan.

Je hebt geen invloed op het goedkeuren van de woorden die je aanlegt
De woordenlijst van Wordfeud schijnt niet erg uitgebreid te zijn. Bij Scrabble leg ik Het Groene Boekje en een Nederlands woordenboek naast het spelbord en zoek ik de woorden op waarover discussie ontstaat. Een fijne bijkomstigheid van Scrabble is dat ik mijn tegenspeler kan proberen te overtuigen van de juistheid van mijn aangelegde woord. Dit is allemaal niet het geval bij Wordfeud, want je moet maar net geluk hebben dat het door jou aangelegde woord in de – summiere – woordenlijst te vinden is.

Het spel wordt op een smartphone gespeeld
Dat is toch wel mijn grootste ergernis. Je ziet nooit de gefrustreerde reactie van je tegenspeler op jouw überwoord waarmee je honderden punten binnenhaalt. Ook vind ik het een groot nadeel dat je dit spelletje schijnbaar tijdens je werk of je sociale activiteiten door mag blijven spelen. Laatst zat ik in de kroeg met een stel smartphonebezitters. (Mijn robuuste Nokia werkt nog steeds, ook nadat hij deze zomer door een vorkheftruck is overreden.) Gezellig, een avondje in de kroeg! Maar nee, iedereen zat te Wordfeuden! Ik werd omringd door zwijgende mensen die piekerden over een nieuw aan te leggen woord en naar dat kleine schermpje staarden… En ik? Ik nam nog een slok thee en bedacht me dat ik, mocht ik ooit een smartphone aanschaffen, nóóit Wordfeud zal downloaden. Scrabble vs. Wordfeud: wat mij betreft is de eindstand 1-0.

Naar

Liefde voor taal heeft een keerzijde, daar kan Lein vast over meepraten. Doordat mijn liefde voor taal nogal groot is, is mijn afkeer van taalfouten óók erg groot. En dat vind ik soms wel een beetje irritant. Ik probeer mezelf dan ook te trainen in het negeren van spelfouten op internet, omdat die er gewoon érg veel zijn. Maar aan één hinderlijk soort taalverloedering kán ik gewoon maar niet wennen: het door elkaar gooien van ‘na’ en ‘naar’.

Wij gingen naar een tijdje ook naar bed toe.

Het was al laat geworden en we gingen na huis.

Voor dit te doen moet men goed beseffen wat de dikmakers zijn, en voor altijd je eetpatroon te veranderen in plaats van een tijdelijk dieet waar je naar een tijdje toch in je oude gewoonten hervalt.

dus ik ben tegen 10:15 na me moeder gefietst, en heb ik daar lekker bakkie koffie gedronken & een lekker broodje gegeten

Zomaar wat passages die op het wereldwijde web te vinden zijn. Elke keer als ik zulke fouten in een zin lees, draait mijn maag zich om. Hoe kan het nou dat deze twee woorden door elkaar worden gehaald? ‘Na’ betekent toch iets compleet anders dan ‘naar’? Zou het komen door de uitspraak, dat mensen de ‘r’ aan het einde van het woord steeds vaker laten zweven in het luchtledige?

Help! Ik word ook een taalnazi en ik kan er niks aan doen. Ik word er letterlijk naar van. Wat is jouw grootste taalergernis?

De loftrompet voor Beatrijs

Na al het televisiegeweld van afgelopen mediaweek wil ik graag een ouderwetsche loftrompet steken voor mijn favoriete rubriek in de gedrukte pers. Sinds enkele jaren zoek ik, zodra ik op zaterdag in de buurt van een fysiek dan wel digitaal exemplaar van Trouw ben, het Weekendkatern op. Ik sla alle recepten en puzzels over en begeef mij naar… de Moderne Manieren van Beatrijs Ritsema. Wat een fantastische rubriek.

“Beste Beatrijs” weet de soms kleinzielige vragen over etiquette, handen wassen, huwelijksperikelen, scheidingsdrama’s en klein persoonlijk ongenoegen op een innemende en nét-niet-met-het-vingertje-wijzende manier te beantwoorden. Feilloos legt zij in enkele prachtige zinnen de vinger op de zere plek en brengt daarna met humor en spitsvondigheid een ontegenzeggelijk advies uit. Niet alleen lost Beatrijs met haar kennis en kunde het probleem van de wanhopige briefschrijver op, dit doet zij ook met zulke taalsierlijkheid dat ik er elke week weer van onder de indruk raak. Zo krijgt Beatrijs het voor elkaar om het woord ‘nooddruft’ in een zin te gebruiken zonder dat dat raar staat. Eigenlijk zit ik al tijden heimelijk met smart te wachten op het moment dat ik in een onoverkoombare gênante situatie terechtkom waar ik alleen met Beatrijs’ hulp uit zou kunnen komen. Wat een genot moet het zijn om haar een serieuze brief te mogen sturen en afhankelijk te moeten zijn van haar hulp.

Overigens heb ik in het verleden te pas en te onpas gestrooid met adviezen van Beatrijs waar ik mij van harte achter schaar. Zo heeft zij eens een advies gegeven aan een meisje dat als enige van haar vriendenkring geen smartphone heeft en zodoende tijdens een etentje met deze vriendengroep zichzelf moest vermaken. Als bezitster van een oerdegelijke oude Nokia is dat voor mij een pijnlijk herkenbare situatie. Hoe heerlijk is het in zo’n situatie om met Beatrijs’ autoriteit te mogen pochen en zinnen als “Zodra u het gevoel krijgt dat u te midden van uw vrienden gereduceerd wordt tot de status van kamerplant of schemerlamp, moet u ervandoor gaan” te citeren!

Welk sociaal probleem zou u willen delen met de deskundige bloggers en lezers van Gemodder? Reageer hieronder! Wellicht heeft een ander dé oplossing en hoeft u geen brief aan Beatrijs te sturen!

Testje voor tussendoor

De schrijver VS Naipaul liet zich vorige maand negatief uit over schrijfsters, en dan Jane Austen in het bijzonder. Vrouwen zijn sentimenteel en dat zie je terug in hun werk. Daarmee zijn ze automatisch ondergeschikt aan al het mannelijk talent dat op de aardbol loopt. Sterker nog, Naipaul beweerde dat hij binnen twee alinea's weet of een tekst van mannelijke of vrouwelijk hand is.

Kan jij dat ook?
Doe dan hier de test: The Naipaul-test

Ben benieuwd hoe jullie het er anaf brengen. Ben je het eens met Naipaul? En wist je binnen twee alinea's ook wie de column van vandaag heeft geschreven (kans op auteuse is groter dan op een auteur, maar toch).

I heart ... Alison Bechdel

Als je een nerdenhobby hebt is dat natuurlijk niks om je voor te schamen maar als je tijdens het kringgesprek op een familieverjaardag vertelt dat je laatste aankopen een paar stripboeken zijn geweest, gaan er toch een paar wenkbrauwen omhoog.

Dit is dan het moment om er niet aan toe te voegen dat pijnlijke familiegeschiedenissen, WO I en jeugdtrauma's ook nog eens je favoriete onderwerpen zijn in die stripboek. Of dat je inmiddels al een aardige verzameling hebt opgebouwd. Trouwens, het verjaardagsgesprek gaat toch nooit verder dan grapjes over Kuifje en Asterix, want dan heeft iedereen zich alweer op de schaal met leverworst gestort.

Enfin. Er is dus meer in de wereld dan Suske en Wiske.

Alison Bechdel is een van mijn favoriete cartoonisten zoals dat dan heet. Ik ken geen andere striptekenaar (m/v) die zo subtiel en zo genuanceerd de vinger op de zere plek van een familiegeschiedenis weet te leggen en dat is precies wat Bechdel doet in Fun Home. Ze beschrijft de pijnlijke jaren van haar jeugd, de dood van haar vader en het langzame besef dat ze lesbisch is. Het verhaal wordt nooit een zwaar drama, hoogstens bitterzoet. Desalniettemin is haar jeudgverdriet ontzettend voelbaar. Gelukkig geldt dat ook voor haar vreugde.

Beelden zeggen meer dan woorden, het is een dooddoener maar toch gaat het ook hier weer op. Bechdel verfijnt haar tekeningen met complexe gezichtsuitdrukkingen die je tot op het bot raken. De pijn uit haar jeugd komt door het papier bij je binnen. Knap, heel erg knap. Dit is geen boek waar je zomaar doorheen raast. Ondanks dat het een stripboek is, is het dus geen pageturner. Daarvoor zijn de illustraties te complex en het verhaal te meeslepend.

Haar nieuwe boek komt in september, ik heb de pre-order al geplaatst. Als je een keer een graphic novel wilt uitproberen, pak gerust deze eens van de plank in de boekhandel of klik deze eens aan op Amazon. Rustig maar, je hoeft in ieder geval geen stoffige stripwinkel in waar puistige pubers zich aan de nieuwe Franka staan te vergapen. Behalve als je dat graag wilt natuurlijk. In de wereld van de graphic novel kan alles.

Shoarma in alle soorten en maten

Vandaag nog een stuk over taal en taalfouten, eentje om het af te leren. Het slotstuk van de taalnazitrilogie. Voor nu dan. Al uw voorbeelden en opmerkingen zijn nog steeds welkom in de comments overigens.

De ervaring leert dat de NEE/NEEsticker op de brievenbus van huize S geen garantie geeft dat er geen foldermeuk de gang in wordt gestort. De eerste keer dat je de brievenbus hoort op een ongewoon tijdstip denk je nog gewoon dat er wordt ingebroken, maar alle andere daaropvolgende keren doen ervoor zorgen dat men grote vraagtekens zet bij de geletterdheid van de huidige generatie folderbezorgers. NEE betekent namelijk NEE, als is dat blijkbaar niet duidelijk genoeg.

Gisteravond was het weer zover. Dit keer geen nieuwe pizzaboer in de aangrenzende Vogelaarwijk, een dame die schoonmaakdiensten aanbiedt of de Hollandsche KlusCompagnie. Maar shoarma. In alle soorten en maten. Lees hier over de wondere wereld van shoarma; inclusief onnodige spaties, onnodig hoofdlettergebruik, speciale doelgroepen die korting krijgen en een lesje foute persoonsvorm. Het toetje is een bijzondere soort bestelbon.

Spazi de Taalnazi

De een noemt het een uit de hand gelopen hobby. Iemand anders spreekt van beroepsdeformatie. Of van een obsessie. Onnodig spatiegebruik. Je kan nu nog besluiten om te stoppen met het lezen van deze column. Want zodra je op de hoogte bent gebracht van het bestaan van dit fenomeen, zie je het overal. Overal. En er is nog geen medicijn tegen uitgevonden.

Ik hou best van wetenschap en dus van proefondervindelijk vaststellen. Dus klom ik, zoals bijna elke ochtend, op mijn fiets om de afstand van mijn huis naar Utrecht CS af te leggen. Alleen had mijn tocht ditmaal een extra doel. Tellen. In deze twee kilometer or so kwam ik de volgende onjuistheden tegen:

eet café
belasting aangifte
belasting adviseur
schoenen gigant
galla jurk
shoarma schotel
openings tijden
voet massage

Ik kan nu een heel betoog gaan houden over de verloedering van de Nederlandse taal maar deze voorbeelden spreken voor zich. Het is gewoon onbegrijpelijk dat dit mijn straatbeeld moet kleuren. En niet alleen mijn straatbeeld; ook bedrijfspresentaties, gedecoreerde taarten, NRC Handelsblad, de nieuwsbrief van RTV Utrecht en productennamen van 's lands grootste kruidenier hebben er een handje van.

Dat er ergens een foutje insluipt, soit. U begrijpt, ik dek mezelf alvast in voordat iemand met een nog grotere obsessie dan uw blogster van vandaag alle Gemodderschrijfsels gaat uitpluizen. Desalniettemin zijn onnodige spaties een epidemie. Een grote smet op de taal. Met name de onnodige spaties in woorden met een verbindings-s (ai, deze is tricky) zijn moeilijk te vergeven. Of onnodige spaties op een reclamebord van een schoonheidszaak waarop diensten worden aangeprezen: als je "relaxmassage" aan elkaar schrijft, dan doe je toch niet opeens "voet massage" los?

Ligt het aan mij? Weet jij nog meer voorbeelden? Vooralsnog ga ik gebukt onder de onnodige spaties verspreid door het ganse land. En onder mijn nieuwe bijnaam: Spazi de Taalnazi.

Nijntje gaat stemmen

Op 2 maart worden de Provinciale Statenverkiezingen gehouden. De PVV heeft voor deze verkiezingen voor de provincie Noord-Brabant een speciaal verkiezingsprogramma uitgebracht, zo bleek uit een publicatie Binnenlands Bestuur.

Het programma is in eenvoudige taal geschreven en richt zich daarmee tot mensen met een verstandelijke beperking. Lein zei vorige week al: "Een vakje rood inkleuren kan elke debiel." De PVV moet hetzelfde gedacht hebben. Ik kan hier nu grappen gaan maken over de zelfkennis van de PVV en de kennis van de PVV omtrent (de intelligentie van) haar achterban, maar dat is te makkelijk. En dan bedoel ik met makkelijk dat zowel het maken van de grap te makkelijk is, als dat het serieus geven van een dergelijke verklaring voor de opkomst van de PVV te makkelijk is.

Ik wil echter wel iets anders over de PVV en haar Brabantse programma zeggen: het is hilarisch. Het is een ‘Nijntje maakt de provinciale verkiezingen mee’. De titel van het programma is al geweldig: "Jij wilt een beter Brabant? Wij ook!" Ja, wie niet, zou ik zeggen. Ze hebben zelfs vrij geciteerd naar Wouter Bos: "Dit land kan zo veel beter."

Ik hoef verder niets toe te voegen aan de volgende citaten afkomstig uit het programma:

"Op 2 maart mag je kiezen.
Stemmen noemen we dat.
Het gaat om de regering van Noord-Brabant.
Noord-Brabant is een stuk van Nederland waar jij woont.
Als je stemt, kies je voor de politieke partij die jij het beste vindt.
Ga jij straks ook stemmen?
In deze folder staat wat de Partij voor de Vrijheid belangrijk vindt.
Voor gehandicapten.
Voor kinderen.
Voor zieken.
Voor opa’s en oma’s.
Voor alle mensen.
Ik kies Partij voor de Vrijheid. Die vind ik het beste van allemaal.”

“De regering van Noord-Brabant woont in een heel groot gebouw.
Er werken ook heel erg veel mensen.
Dat is heel erg duur.
De Partij voor de Vrijheid wil hier niet zo veel geld aan uitgeven.
Het geld dat je dan overhoudt kan dan aan belangrijke dingen worden uitgegeven.”

“Goed voor dieren zorgen
De Partij voor de Vrijheid houdt heel erg van dieren.
Jij ook wel denken wij.
Daarom mag je dieren geen pijn doen en moet je goed voor ze zorgen.
De Partij voor de Vrijheid wil dieren niet in kleine hokken stoppen.
De Partij voor de Vrijheid wil ook niet dat heel veel dieren bij elkaar zitten in hele grote stallen.
Dieren moeten het goed hebben.
Dat vindt toch iedereen?”

“Heel zuinig zijn op geld
De regering van Noord-Brabant is heel rijk.
En soms geven de provincieministers zomaar geld uit aan rare dingen.
Dat moeten de provincieministers niet doen.
Ze moeten eerst goed nadenken voordat ze geld uitgeven.
En daar wil de Partij voor de Vrijheid wel bij helpen.”

Sprezzatura

Het is best moeilijk om iets moois te schrijven over iets dat mooi is. Vaak kom je niet verder dan 'het is heel erg mooi', 'het is prachtig', 'weergaloos', 'indrukwekkend'. Iets grappigs omschrijf je al snel met 'grappig' en als iets lekker is dan zeg je 'lekker'. Wil je je origineler uitdrukken, dan is het al snel gezocht. Zo niet de schrijver van het juryrapport van de P.C.-Hooftprijs (een lastig woord als je nogal gevoelig bent voor spaties en koppeltekens). De prijs gaat in 2011 naar Henk Hofland. Mocht je je afvragen waarom, dan moet je zeker even het juryrapport lezen, want daar heeft iemand heel erg zijn best gedaan om over te brengen dat Hofland echt heel erg bijzonder is:

Niemand hier te lande heeft de afgelopen zestig jaar zo nauwlettend en tegelijk zo gedistantieerd, zo scrupuleus en tegelijk met zoveel sprezzatura én met een van ijzeren discipline getuigende volharding en continuïteit de maatschappelijke toestand gepeild.

Al lezend droom ik weg naar de computerkamer van de schrijver van het juryrapport. Daar zit ze, ze heeft weer genoten van de column van S. Montag. De kekke gele leesbril, die aan een touwtje om haar nek bungelt, zet ze op haar neus en ze leest na wat ze zojuist geschreven heeft. Hoe zeiden ze dat nou bij die cursus Italiaans die ze met Gerda in Toscane had gevolgd? O ja, 'sprezzatura'. Prachtig woord. Fijn dat ze het nu eindelijk kan gebruiken. Sluit ze meteen aan bij de gemiddelde lezer: vrouwen van boven de 50 met een talencursus en een moestuin.

Sprezzatura. Wat is dat? Ik moest het opzoeken. En ik heb ervoor doorgeleerd. Ik verwachtte verwezen te worden naar allemaal Italiaanse websites, maar nee, de Italianen gebruiken het woord blijkbaar weinig. De Engelsen veel meer. Op wikipedia vond ik de volgende uitleg:

a certain nonchalance, so as to conceal all art and make whatever one does or says appear to be without effort and almost without any thought about it.

Ok, nonchalance of misschien schijnbaar moeiteloos. Maar waarom stáát dat er dan niet? Omdat dat natuurlijk niet interessant en doordacht genoeg klinkt. Blijkbaar vindt de jury van een prijs voor Nederlandse letteren de Nederlandse taal niet toereikend om haar waardering in uit te drukken. Gelukkig is er nog het Italiaans.

De stem

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

De politie is je beste vriend. Was het maar waar. De politie blijkt een vriend die nooit tijd voor je heeft omdat hij het te druk heeft met andere dingen. Begrijp me niet verkeerd, het is echt wel een vriend die het beste met je voorheeft en je kunt altijd bellen als je een probleem hebt. Het punt is alleen dat jouw probleem pas aan de orde kan komen als hij zijn administratie gedaan heeft – en hij heeft ook nog gedoe met zijn computer.

Dat waren, enigszins gechargeerd, de conclusies van een grote enquête die donderdag 16 september werd gepresenteerd in EénVandaag. Een goed en belangrijk onderwerp dat eigenlijk alleen maar verliezers kent: de politie, die graag wil handhaven en boeven vangen, de bonden, de politiek – en vooral de burgers, wiens vertrouwen in openbare orde en veiligheid daalt als de politie niet zichtbaar is als hoeder, bestraffer van overtredingen en oplosser van misdrijven.

Toch werd het hele item totaal verknald. Waarom? Door wat misschien wel de mooiste stem van Nederland is: die van Bas van Werven. Eerder bekend van BNR Nieuwsradio èn als presentator van het CactusCafé voor jonge ambtenaren. Die stem, die sonore klanken, laten je vergeten dat er een nijpend probleem is bij de politie, of een andere misstand in de samenleving. Er gaat een grote “wellness” uit van de stem van Bas. Je voelt je behaaglijk, warm als je je laat meedeinen op de golven van zijn timbre. Zijn stem is Kerstochtend, de geur van de kerstboom en verse, zelfgebakken broodjes in de oven. Je langzaam achterover laten zakken in een volle badkuip met geurige oliën. Een melodie die je vaag doet denken aan je kindertijd, waardoor flarden van beelden en mistige herinneringen oprijzen: een pleister en een zoen van je moeder op de schaafwond op je knie, met je vriendjes in een zelfgebouwde hut zitten, je eerste doelpunt en het gejuich van je teamgenootjes die om je heen drommen. Toen je nog onbezorgd en onbekommerd gelukkig was. Puur en onversneden.

Dat zijn de associaties die Bas van Werven oproept, geen kille cijfers uit een onderzoek oplezen of een reportage inleiden met de bekende clichés. Dat soort basale, triviale zaken komen bij de luisteraar toch niet over. Nee, de goede verstaander is aan de hand van Bas allang weggezweefd naar een persoonlijke comfortzone. Een eigen wolkje, waar immer een aangenaam zonnetje schijnt en waar het niet uitmaakt of de inbraak in je woning ooit wordt opgelost. Hoeveel politieagenten die klaar waren gaan zitten voor deze uitzending, zouden na een halve minuut ineens gedacht hebben: “ach, zo slecht is het nu ook weer niet op ons bureau?”

Zijn stem leidt zo af dat elke uitkomst, hoe schokkend of verontrustend ook, helemaal niet zo wordt ervaren door de luisterende kijker. De oplossing? Laat Bas van Werven voortaan vooraf de vragen inspreken bij zo’n onderzoek en speel die af voor de ondervraagden. Grote kans dat de uitkomsten van zo’n onderzoek dan alleszins meevallen.

Surfen met Caar

Tv-kijken en becommentariëren kunnen we allemaal wel een beetje. Echt knap is het als je met één beeld en in één zin een rake klap kan uitdelen. Willemijn is zo iemand. Ze heeft jarenlang voor de tv gewerkt en weet waarover ze het heeft. Dat zorgt voor scherpe en vaak erg grappige commentaren. Elke dag trakteert ze je op de waan van de dag. Beleef het mee op De TV van Willemijn. Alleen het logo is al geniaal. Mijn favoriet is op dit moment het beeld van 24 juni 2010. Scroll ze!

Blogosphere

Wij maken deel uit van de blogosphere. Met wij bedoel ik wij van GemodderInDeMarge, Caar, Eef, de gastcolumnisten, de reageerders en de bezoekers. Wij vormen met zijn allen een sociaal netwerk. Dit las ik allemaal op wikipedia. Door onze stukje lokken wij reacties uit en trekken wij bezoekers die soms reageren en soms niet. Soms sturen ze onze site door naar vrienden of bekenden of plaatsen ze een link op een forum en soms twitteren ze over onze stukjes (vooral dat ze heel leuk zijn). En op die manier maken wij deel uit van een nóg groter sociaal en virtueel netwerk. Veel groter dan wij ooit hadden kunnen vermoeden.

Ik kwam op de blogosphere doordat ik ergens een poster van L’Oréal zag hangen in een bushokje en me realiseerde dat ook L‘Oréal een regelmatige bezoeker is van onze site. Dat kwam eerst door de deo en later door Ruud van Nistelrooy. L’Oréal heeft net als de Hema een professionele Googelaar in dienst die ‘het web’ checkt op stukjes over hun producten (of diensten of een combinatie daarvan, in het geval van de gordijnen van de Hema). En zo maken L’Oréal en de Hema dus deel uit van ons netwerk (en ook dat van jullie). En niet alleen die twee merken. Wij werden ook weleens bezocht door iemand die de blogs op stukjes over Femke Halsema controleerde, een soort communicatiebureau aan de url te zien. En iemand die zocht op Hästens en de Libelle. Ook Els Rozenbroek (of haar vriendinnen/bewonderaars), Peer Ulijn en Martijn Wuister bezoeken ons nog steeds regelmatig. Althans ik ga er vanuit dat deze zoekopdrachten allemaal worden ingevoerd door die personen en bedrijven zelf. Soms weet ik dat zeker, doordat de server naar het betreffende bedrijf verwijst. Soms gok ik dat, omdat ik Peer Ulijn er voor aanzie.

Daarnaast zijn er heel veel mensen die zoeken op producten of problemen en op zoek zijn naar adviezen of informatie. Zo wordt er regelmatig gezocht op het Tuc kratkussen, de Praxis thuistribune, kerstversiering, Zeeman onderbroeken, hoeren in Loosduinen, trams in Loosduinen, Sieneke en Pierre Kartner, ‘help mijn vrouw is een trut’ en de gordijnen van de Hema. Deze mensen zoeken informatie over producten en vertrouwen op ons oordeel en onze adviezen (of juist niet). Stiekem hebben we dus misschien wel invloed op het gedrag van mensen. En dat is best gek. Want wat wij hier zeggen is ‘ook maar een mening’, om eens iemand te citeren die dat niet verdient. Maar blijkbaar maken wij nu net zo hard deel uit van de door ons zo verachtte mediacultuur om iedereen om straat, elke willekeurige burger, maar een microfoon onder z’n snufferd te duwen of een platform te geven om zijn mening te ventileren. Nu zeggen wij natuurlijk wel steeds zinnige dingen. Gelukkig. Maar toch, ik ben dus blijkbaar wel onderdeel van een groter geheel. De blogosphere. Bizar.

Ik zal het één keer uitleggen

Vorige week lag ik in bed half weg te doezelen met de tv nog aan. Op RTL was 'Wat kiest Nederland' aan de gang. 'Wat kiest Nederland' is de commerciele tegenhanger van 'Nederland kiest'. Fijn dat ze bij RTL zoveel creativiteit in zich hadden om een volkomen ander concept onder een volkomen andere titel te verzinnen. Maar aan de andere kant: het concept is leuk en RTL werkt het ook goed uit dus ok, ik hou mijn mond verder. Maar goed, ik hoorde dus ergens in mijn halfslaap Rick Nieman praten met Femke Halsema. Femke Halsema, u weet wel, de lijsttrekker van Groen Links. Groen Links staat op dit moment in de peilingen ongeveer op 10 of 11 zetels. En Femke Halsema had het met Rick Nieman over coalities waar Groen Links deel van uit zou maken en de vraag wie er dan minister zou worden. Ik werd er wakker van, want waar haal je het vandaan om met tien zetels te gaan zitten babbelen over de wellicht, heel misschien, als het meezit en de wind staat goed, coalitie die je kunt gaan vormen? Er moet nog gestemd worden. En volgens mij stemmen we op partijen en ideeen en niet op coalities. En ok, dat zal wel niet helemaal waar zijn, maar toch.
D66 heeft er ook zo’n handje van, die presenteerden maanden geleden al hun potentiele ministers. Ze staan nu op negen of tien zetels in de peilingen en roepen in de Telegraaf van vrijdag ook weer dat ze Wijers en Rinnooy Kan als ministers gaan inzetten. Allereerst moet je, net als Groen Links nog maar afwachten of er na 9 juni een partij is die met je wil gaan praten, en ten tweede vraag ik me af of er mensen nu naar de stembus rennen omdat ze Hans Wijers zo’n leuke vent vinden.
Emil Roemer maakte een paar maanden geleden dezelfde fout door, net aangesteld als lijstrekker, de vraag te gaan beantwoorden of hij minister-president wilde worden. Als ik Emil Roemer was geweest, en gelukkig ben ik dat niet want dan was ik wel heel mannelijk, oud, links en Brabants geweest, had ik die vraag beantwoord met de volgende zin: “De SP heeft zeer goede jaren gekend maar nu zitten we in de hoek waar de klappen vallen. Ik ben koud drie uur lijstrekker en de komende weken gaan we besteden aan heel hard campagne voeren en de kiezer overtuigen van onze ideeën en als we op 25 zetels staan in de peilingen (minimaal) mag u deze vraag nog eens aan me stellen, want dat is het moment waarop hij relevant wordt.” Maar nee, Roemer ging uitgebreid in op de vraag en werd vervolgens de gehele uitzending (door ik meen Jeroen Pauw) met minister-president aangesproken. Dom.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over het kinderachtige uitsluiten van coalitiepartners waar deze campagne maar steeds over doorgeëmmerd wordt. Ik zal het één keer uitleggen, volksvertegenwoordigers: jullie worden gekozen als de kiezer dat wil. Als de kiezer twee of drie partijen heel groot maakt is het aan die partijen om hard te gaan onderhandelen over een akkoord. Dit is het land van de coalities en dus zal je altijd ergens in het midden uit moeten komen. Breekpunten of niet, verwerpelijke partijen of niet, je hebt de wil van de kiezer te respecteren en het er maar mee te doen. Daarvoor ben je aangenomen.
En nu weer aan het werk, de kiezer overtuigen van je ideeën.

Kapsalon

Vraag me niet waarom, maar zojuist boog ik mij met een collega over het fenomeen 'kapsalon'. Niet de kapper, maar het gerecht. We hadden het geen van beiden ooit gegeten, maar het leek ons ranzig. Dat vermoeden blijkt gegrond, want een kapsalon, ook wel schotel kapsalon of frietje kapsalon, bestaat uit patat, shoarma, salade en Goudse kaas. En dat dan samen onder de grill. We kennen niemand die het ooit gegeten heeft, vermoedelijk omdat je na de consumptie meteen dood neervalt met een dubbele maagzweer.

Interessant is dat de naam 'kapsalon' komt van de bedenker van het gerecht, de eigenaar van een kapsalon in Rotterdam. Ik hoopte nog dat het een naamsverbastering was en het oorspronkelijk pita Absalom heette, maar nee, een echte kapsalon dus. De kapper stelde de schotel samen uit al zijn favoriete gerechten. Don't quit your dayjob...

Ik ben in de war

Bij ons in de buurt is het op dit moment ‘koninginne kermis. Althans zo staat het op de aanplakbiljetten. Maar is het geen koninginnekermis? Of toch koninginnenkermis? Mij was altijd geleerd dat er een tussen-n volgt als iets van het ene gemaakt is, dus tomatensoep omdat dat van tomaten is gemaakt en pannekoeken omdat ze niet van pannen zijn gemaakt. Maar sinds ik van school af ben heeft mijn geheugen mij al meerdere malen in de steek gelaten én zijn de spellingsregels al weer zo’n zes keer veranderd en schrijf je dus nu pannenkoeken. Maar hoe zit het met de kermis?

Els en de gordijnen

Er zijn een aantal zaken die ‘ons’ Nederlanders allemaal bezighoudt. Op dit moment is dat (als ik afga op de tv, de krant en de gesprekken in de lift op mijn werk) met name het weer (dat is het eigenlijk op elk moment) en de mogelijkheden tijd door te brengen al bier drinkend op een terras, de aswolk en het vliegverkeer, de zwangerschap van Georgina Verbaan, het landskampioenschap en het naderende WK. Dat is zo’n beetje samengevat waar we ons druk over maken. Gek genoeg zijn deze onderwerpen niet de onderwerpen die onze bezoekers bezig houden. Onze bezoekers blijken vooral een buitensporig grote interesse te hebben in Els Rozenbroek en gordijnen van de Hema. Wekelijks ontvangen wij een groot aantal bezoekers die via deze zoektermen onze website bereiken. Het feit dat deze zoektermen bezoekers generen hoeft uiteraard niet te betekenen dat veel mensen zich druk maken over deze onderwerpen.
Die gordijnen van de Hema, dat zijn of mensen die willen weten of de gordijnen van de Hema ok zijn, of het is Martijn Wuijster die kijkt of er geen lelijke dingen over de gordijnen van de Hema worden geschreven. De Google-zoekterm ‘Els Rozenbroek’ is fascinerender. Het kan betekenen dat Els Rozenbroek een zeer mysterieuze figuur is waar mensen (Libelle-lezeressen) graag meer over willen weten. Of mensen (Libelle-lezeressen) vinden Els Rozenbroek heel erg gaaf en willen haar graag een mail sturen of meer over haar weten. Of Els Rozenbroek (of de Libelle-redactie) doet graag webonderzoek naar de populariteit van zichzelf/haar medewerkers en komt op onze site dan bedrogen uit.
Het blijft een mysterie waarom mensen zoeken op Els Rozenbroek. Ben je een bezoeker die hier binnen is gekomen via Els, laat ons dan even weten waarom je Els zoekt, helpt ons weer van een vraagteken af.

Daar gaan we weer..

Weer een mooie zoekopdracht die je op onze site doet belanden:
witte bouviers in de wallen

Raar

Waar mensen al niet op zoeken, nu deze:
Rare kabouterplaatjes

En nu ga ik weer positief doen

Doutzen Kroes wil dat mensen positiever worden, aldus de Telegraaf.
“Juist met al die ellende moeten we niet vergeten het leven te vieren. Want er gebeuren dagelijks ook heel veel mooie dingen."
Nou, als Doutzen Kroes het zegt dan zal het wel waar zijn. Ik zal proberen vandaag wat meer te glimlachen dan. En me positief uit te laten over anderen. Maar dan moet ik eerst even het volgende kwijt.

Want Doutzen, jij hebt makkelijk praten. Jij bent je baan niet kwijtgeraakt of zit niet met een woekerhypotheek en je bent je geld niet verloren bij DSB of Icesave. Ook een minder erg scenario is denkbaar hoor. Mensen die al jaren geen cent méér zijn gaan verdienen ondanks de inflatie. Mensen die geen steek verder komen in hun baan. Mensen die de halve winter in deeltijd WW hebben gezeten en thuis de bloemetjesgordijnen het liefst van het plafond willen rukken. Mensen die in een lelijke huurflat wonen waar de vuilniszakken van het balkon worden gegooid. Ik erger me rot aan dit soort makkelijk geuite maar loze kreten. Zeker van mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben.
Oh, ik weet dat mensen mij nu gaan verbeteren. Want Doutzen weet wel degelijk wat ellende is. Doutzen is namelijk ambassadeur voor Dance4life. Deze organisatie wil met name jonge mensen bewegen om te dansen tegen Aids. En zo doet Doutzen goed in de wereld. Ik wist niet dat aids kon worden genezen met dansen. Ik ben geen arts, maar het lijkt mij niet zo’n effectieve methode eerlijk gezegd. Ik snap ook niet wat dansen met aids heeft te maken. Misschien is het zelfs zo dat al te opzwepend gedans leidt tot onbeschermde sex. Overigens vind ik de uitspraak dat mensen positief moeten worden wel dubieus uit de mond van iemand die aan aids-preventie zegt te doen. Ok, dat is echt een heel flauw woordgrapje.

Ik wil alleen maar zeggen: ‘Doutzen, Telegraaf, alsjeblieft, verzin iets beters om in de publiciteit te komen c.q. je krant vol te krijgen.’ En nu ga ik weer positief doen.

Zoektreffer van de week

Regelmatig komen er mensen op onze site via héle rare zoekopdrachten bij google. De topper van deze week is een echte topper:
Sexy hoeren in Loosduinen
Ik vraag mij alleen af hoe onze site in de resultatenlijst heeft kunnen opduiken...