Captchakwelling

 
VyPnU0-. I29gvliE. Jeiwn0245. overlooks. inquiry. Ik probeer de onleesbare codes te ontrafelen. Wát voor woord staat daar?! Met mijn beste wil probeer ik de letters over te typen. Als ik op 'ok' klik, brengt een pop-upscherm mij het slechte nieuws: ik heb de code niet goed overgenomen. Of ik het nog een keer wil proberen? Ik zucht. Heb ik een keus? Nee.

Ik krijg een nieuwe code. Vervormde letters, dansend tussen zwarte pixels, en als het even kan nog doorstreept ook. En ik moet dat zien te reproduceren, zodat ik mijn hotelreservering eindelijk kan bevestigen. estate. J-30129ad. wobwob.

Aaargh! Dit gaat nooit lukken.

Captcha's heten deze verrekte codes. Captcha staat voor "completely automated public Turingtest to tell computers and humans apart". Natuurlijk snap ik dat niet elke spamrobot een hotel moet kunnen reserveren. En ik wil bést bewijzen dat ik een écht mens ben. Maar captchacodes lezen is nu eenmaal niet mijn talent. Menigmaal heb ik gefrustreerd berust in het feit dat ik het níét voor elkaar kreeg om een berichtje in een gastenboek te plaatsen. Maar toen ik mijn oh zo belangrijke Pinkpopkaartjes wilde kopen, lukte dit gewoon óók niet door die stomme captchacodes.

Gelukkig las ik op het immer wijsheid in pacht hebbende Wikipedia dat er tegenwoordig andere manieren worden ontwikkeld om de mens van de computer te onderscheiden. Thank goodness. Zo kan ik hopelijk binnenkort mijn menszijn bewijzen door een plaatje zo te draaien dat die niet meer op zijn kop staat. Die afbeeldingen bevatten geen letters of cijfers. Zo kan zélfs een captchahatend iemand als ik eindelijk weer bioscoopjes boeken, gastenboeken tekenen en concertkaartjes kopen. Vind ik leuk!

Mobielfossiel

Nu zelfs Lein aan de smartphone is, denk ik dat ik een beetje achterloop. Ik heb het idee dat ik de enige ter wereld ben die nog smartphoneloos door het leven gaat. Zelfs mijn schoonouders zijn om en zijn hard op weg om fervente Whatsappers te worden. In het openbaar vervoer lijkt iedereen ook al voorzien te zijn van zo’n hip ding.

Maar ik niet. Mijn oude Nokia werkt al járen naar behoren. Hij is vorig jaar op een festival zelfs door een vorkheftruck overreden. Geen enkel probleem voor mijn oude analoge telefoontje; hij kwam ongeschonden – doch modderig – uit de strijd. Jammer genoeg vind ik deze telefoon niet gebruiksvriendelijk, sterker nog, ik vind het een rotding. Maar ik ben tóch te gierig om een nieuwe te kopen. Ook omdat deze zomer mijn abonnement afloopt en ik dan zo’n slicke iPhone 4S wil. Kijk, áls ik dan overstap, doe ik dat écht smart.

Tot die tijd jat ik regelmatig de iPhone van mijn meneer. Ik log hem stiekem uit en doe dan alle nuttige dingen die je met een smartphone kunt doen: DrawSomething, Facebook, Twitter, Tiny Wings, de nieuwsapps van Teletekst, GeenStijl en Nu.nl… Ik ben zeer verslavingsgevoelig. Af en toe heb ik het idee dat ik nú al niet zonder mijn meneers iPhone kan. Misschien is het daarom maar beter dat ik nog een paar maanden moet wachten voordat ik zelf aan de smartphone ga. Tot die tijd ben ik een mobielfossiel. Tot de zomer geniet ik van het feit dat ik m’n oude Nokiaatje zonder schuldgevoel of ernstig blijvend letsel kan laten vallen. En zodra ik dan een smartphone heb, download ik Snake. Die goeie ouwe analoge tijd zal ik nooit helemaal los kunnen laten.

Vuur, wielen, maandverband en wifi

Ik ben geen trendsetter en heb geen bijzondere voorliefde voor gadgets. Maar als vrienden en vriendinnen je vertellen dat jij de enige bent die nog geen WhatsApp heeft, dan moet je je toch eens achter je oren gaan krabben.

De echte trigger voor het omschakelen van dummiephone naar smartphone was toen mijn vader een paar maanden terug een iPhone aanschafte. De hemel was open gegaan en het goddelijke aura van Steve Jobs was op hem nedergedaald. Stellig verkondigde paps: “Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn nu ik een iPhone heb. Ik kan precies zien hoelang ik heb gewandeld, inclusief gemiddelde snelheid en hoogteverschil”. Mijn vader, de grootste zeikerd wat technologische vooruitgang betreft, was bekeerd.

Zo met het naderende einde van mijn internetloze telefoonabonnement en een belegen Nokia van bakeliet begon ik dan toch wel een beetje na te denken over wat ik nou moest met mijn non-mobiele leven. Ok dan. Misschien is het toch wel handig. En leuk. Met treintijden opzoeken enzo. En WhatsApp. En Wordfeud. En vogelgeluiden.

Vervolgens de zoektocht naar een nieuw toestel. No way dat deze Zeeuw honderden euro’s ging uitgeven aan een iPhone. Veulste zonde van je geld. Het werd uiteindelijk een Samsung Galaxy Ace, de iPhone voor cheapass mensen. Want ik wilde graag iets met android, daar had ik tenminste dan wel eens van gehoord.

Toen de nieuwe telefoon bezorgd was, kreeg ik het opeens benauwd. Wat nou als ik echt heel oud was geworden en er niet mee uit de voeten zou kunnen? Daarom bleef het apparaat nog een dagje in de verpakking. Meneer S heeft het toestel uiteindelijk aan de oplader gehangen en op een avond, om elf uur ofzo (echt een goed idee), drukte ik op de aan-knop. Er ging een wereld voor me open. De vreugde als je het apparaat kantelt en het scherm meedraait! Zeker geen spijt.

Maar toen begon het gevecht met het thuisnetwerk. Ik moest en zou op de wifi, een van de beste uitvindingen ooit. Wifi! Geef me wifi! Brood, spelen en wifi! Geen wifi = geen goed humeur. Gelukkig voor mij, meneer S en de sfeer in huize S bleek het snel te zijn opgelost en nu kan ik thuis en op de zaak onbeperkt met de wifi. Alleen de trein loopt nog achter, want van die wifi-belofte van de NS komt helaas niks terecht. En zo heb ik op weg naar werk toch nog steeds een klein beetje een ochtendhumeur. Alleen kan ik nu tijdens het ochtendhumeur alvast nadenken over hoe ik mijn tegenstander mijn tekening van Frodo kan laten raden.