Muziek: Rachel Grimes

Soms word je overdonderd door emotie. Dat je het echt niet ziet aankomen, dat je er helemaal niet op had gerekend. Dit gebeurde recentelijk in Theater Kikker in Utrecht.

Meneer S en ik wilden naar de film maar die bleek uitverkocht te zijn. Het alternatief was een concert maar de concertzalen hadden vooral feesten ingepland. Toen zag meneer S het programma van Kikker en riep: Rachel Grimes, Rachel Grimes is vanavond in Utrecht?! Rachel! Rachel! We moeten er heen! Ik had nog nooit van haar gehoord.

Rachel Grimes is een Amerikaanse pianiste die zich voor haar laatste project opsloot in een klooster in Kentucky om te componeren, naar de natuur te luisteren en bourbon te drinken. En deze bewuste avond bracht ze Book of Leaves ten gehore. Al na de eerste paar maten wist ik dat het een goed idee was om naar Grimes te gaan luisteren. Het was liefde op het eerste gehoor.

Book of Leaves is spannend, inspirerend, dramatisch zonder sentimenteel te worden. Grimes is een fantastische pianiste met een fluweelzachte aanslag die je bekende showpianisten met wapperend haar direct doet vergeten. Dit is moderne, toegankelijke klassieke muziek. Om op je gemak te luisteren, met tranen in je ogen.

I heart... Maarten Koningsberger

Sinds een jaar of tien ga ik ieder jaar op Goede Vrijdag naar de Matthäus Passion in Leiden. Een goede gelegenheid om tot rust te komen, een verstild moment waarop je niet afgeleid wordt door aardse zaken. Of toch? Toch word ik ieder jaar zeer afgeleid door aardse zaken. Sinds een jaar of tien ben ik namelijk ook heimelijk verliefd op Jezus. En dan niet een langharige, bebaarde Jezus op sandalen en in lakens die tot bloedens toe mishandeld wordt. Nee, een gesoigneerde blonde Jezus, in rokkostuum met glanzende schoenen en een zegelring. Voor aanvang van het concert zie ik Jezus buiten de Pieterskerk staan roken en dan bewonder ik hoe gewoon Jezus door de jaren heen gebleven is. Jezus, die eigenlijk Maarten Koningsberger heet, rokend in rok. Heerlijk. Nu ik erover nadenk heb ik misschien wel gewoon een zwak voor rokende mooie meneren in rokkostuum. Toen ik mijn eigen meneer ontmoette was hij ook een rokende meneer in rokkostuum. Met zegelring. Net als Jezus!

Ooit zag ik Maarten Koningsberger optreden in het Concertgebouw. Als ik het goed heb zong hij liederen van Schuman, prachtig (want hij kan heel mooi zingen, dat mag ook best gezegd worden). Het optreden was wel wat vreemd: Koningsberger droeg een leren broek en een slobbertrui, en hij danste. Hij danste niet alleen, hij danste een soort homo-erotische dans met een 19-jarige kindjongen. Bij een ander optreden zaten op de eerste rij kirrende meisjes met een varkenslachje (en –uiterlijk) die aansloegen als Maarten tussendoor iets zei. Ik ben nogal snel afgeleid en heb dus een uur lang naar die dames zitten gapen. Ik dacht dat ik dweperig was, maar het kan altijd erger!

Ondanks de leren broek en de afleidende varkensmeisjes bleef ik Maarten trouw. Het zal je dan ook niet verbazen dat ik erg gelukkig was met de masterclasses die hij de afgelopen jaren op tv is gaan geven. Wat moet het heerlijk zijn als je samen met Maarten Koningsberger op zoek gaat naar je ademsteun, zijn hand op jouw middenrif! Lein, die zich het laatste jaar op klassieke zang heeft gestort droomde met me mee. Maar toch is het niet hetzelfde als Maarten in de Jezuspartij. Goed, hij heeft vaak een mooi pak, das en overhemd aan, maar het ingetogen zwart doet me blijkbaar toch meer. En hij leeft zich ook zo mooi in in zijn rol. Hij zingt niet alleen de Jezuspartij, hij speelt hem ook. Door heel droevig te kijken en langzaam te bewegen. Daarom zeg ik: De Jezuspartij, daar horen wij bij.

Schoenen die voeten haten

Enid had niet door dat in de gang van haar Zweedse designappartement de deksel van één van haar schoenendozen was gevallen. De doos stond scheef op het schoenenrek in de gang. Vermoeid van een lange dag werken had ze geen oog meer voor details. Het appartement was leeg, een soort symbolische leegte die al een langere periode haar gemoedstoestand typeerde.

Onderuitgezakt met een goed glas merlot in de hand voelde ze haar ogen langzaam dichtzakken. Buiten schemerde het al en haar gedachten dwaalden af. Ze startte haar computer op en haalde de laatste versie van google chrome binnen. De virusscanner draaide op volle toeren en liet haar weten dat een externe source haar harde schijf probeerde te kopiëren. Enid stond op om de back-up van haar net nieuw aangeschafte HDdrive te pakken toen ze iets hoorde ritselen in de gang. Was het haar verbeelding, of stond een van haar schoenendozen open? Ze besloot er geen aandacht aan te besteden en richtte zich weer op haar computer.

Verzonken in het regelen van de updates en het kalmeren van de virusscanner, merkte ze niet op dat opeens, midden op de net gewaxte houten vloer, een lakleren linkerlaars stond. Cognackleurig. Kalfsleer. Uitdagend. Glanzend. Enid dacht dat ze hallucineerde van vermoeidheid maar het onherroepelijke geluid van het tikken van de hak op de houten vloer van het appartement deed haar sidderen.

Ze aarzelde niet en in een fractie van een seconde had ze de laars in de houtgreep. Enid en de laars waren aan elkaar gewaagd. Dit zou een gevecht worden waarbij één van hen het niet zou overleven. Ze sleepten elkaar over de vloer en de laars schreeuwde het uit toen het eerste stukje leer van de hak kapotschuurde over het tropisch hardhout. Dit was precies dezelfde hak die Enid eerder dit gevecht haar scheenbeen had doen breken.

Het gevecht verhevigde maar de ervaren jiujitsu-beoefenster had de laars in haar macht en het lukte om het modestuk te overmeesteren en vast te binden met een riem. "Nu zul je het weten hoe het met je afloopt als je me zo bedreigt en besluipt." Enid liep langs de gevallen schoenendoos door de gang naar de bergkast en pakte haar dressuurzweep en een setje glimmende zilverkleurige sporen...

Het Axe-effect

Onlangs zat ik op een station op een trein te wachten. Tegenover mij hing een reclame van Axe. Axe maakte reclame voor zijn deodorant Axe Dry door te suggereren dat het zou helpen tegen ongewenste 'zweetlozingen'. Die tekst herinnerde mij aan een reclame die ik vaag ergens in mijn achterhoofd de avond ervoor had voorbij zien komen. De enige gedachte die toen bij me op kwam was dat ik de reclame vast niet helemaal goed begrepen, maar omdat ik met iets anders bezig was schonk ik er verder geen aandacht aan. Maar daar op het station bleek dat ik het wel degelijk had begrepen. De jongens in het reclamefilmpje deden namelijk voorkomen (iets wat ik te banaal had gevonden om waar te kunnen zijn) alsof zij spontaan en gutsend gaan zweten van mooie meisjes, daarbij een hoofd trekkend alsof zij last hadden van andere ongewenste lozingen. Ik vond het zo smakeloos dat de reclame een omgekeerd effect had: ik dacht niet: dat zal wel een goede deo zijn, nee ik dacht 'bah, wat een vieze deo'. Eerder wist Axe mijn ergenis ook al op te wekken met de man met de rollende ogen en de krant onder zijn oksel in de bus en met de man met de sproeiende oksels. Daarvoor hadden ze een tijdje een reclame met een chocoladepoppetje dat door hitsige dametjes werd opgegeten. Welk reclamebureau zit hier op? Dit kan toch geen verkoop in de hand werken? Dit is te infantiel om een positief merkgevoel te bewerkstelligen. Ik snap dat een deo verkopen moelijk is, het onderscheidend vermogen is zeer beperkt als we allemaal zwart-witreclames gaan maken met daarin gespierde glinsterende mannenlijven die zich rijkelijk besproeien met de deo van hun keuze. Toch moet het toch anders kunnen dan de smakeloosheid die Axe op dit moment ten toon spreidt? Kom op jongens, denk eens wat langer na!

De regel-Nederlander

Wie wel eens op vakantie is geweest, weet dat overal waar je komt ook andere Nederlanders zijn. Mijn vader heeft hierover de volgende theorie: Nederland is zo klein en er zijn zo veel Nederlanders, dat tien procent van de bevolking zich buiten het land moet bevinden. In de zomermaanden ligt dit percentage uiteraard vele malen hoger.

Met name in landen al Frankrijk, Spanje en Italië word je bijna onder de voet gelopen door landgenoten. Als je wilt kun je de hele vakantie Nederlands spreken. Hartstikke gezellig! Bij aankomst op de vakantiebestemming zijn er meestal ook al Nederlanders die al wat langer op de camping (want daar zie je ze/ons het meest) staan of er zelfs ieder jaar komen. Deze mensen zien de komst van anderen reikhalzend tegemoet. Want nieuw bloed betekent aanspraak, en aanspraak betekent deskundig zijn.

Sta je net een beetje zweterig naast je auto, na te denken over waar de tent ligt, deze Nederlander staat al naast je of zit op je motorkap. Hij zal je het allemaal wel even uitleggen. Het betreft hier namelijk: de regel-Nederlander. De regel-Nederlander kenmerkt zich door twee eigenschappen (naast zijn nationaliteit). Hij weet alles van de omgeving en hij wil zijn kennis graag delen. In de week dat hij al op de camping staat is hij dikke vrienden geworden met de eigenaar. Als je wilt kan hij er wel voor zorgen dat je een goed plaatsje krijgt in het campingrestaurant? Ook weet hij precies welke supermarkten er zijn en welke het goedkoopst is. Hoe je het makkelijkst in de dichtstbijzijnde stad komt en waar je dan moet parkeren. Waar je goedkoop kan tanken. Welk wc-hokje je moet nemen. Wat de beste route naar huis is. Wat je zeker niet mag missen in de omgeving. Je hebt geen reisboekjes meer nodig, de regel-Nederlander heeft het allemaal al meegemaakt.

Het mooie is dat je, als je dat wilt, zelf de volgende regel-Nederlander kunt worden. Want niets duurt voor altijd, ook jouw regel-Nederlander moet op een gegeven moment weer naar huis en dan is er een vacature. Laat jij nou net alle hoeken en gaten van Toscane kennen. Deel die kennis. En deel hem niet alleen op de camping, deel hem ook als je weer thuis bent. Je vrienden zullen versteld staan. Zo’n bron aan informatie wil natuurlijk iedereen.

O, ben je via Duitsland naar huis gereden? Nou, wij zijn via Luxemburg gegaan en dat was twee uur sneller! Zo, ben je in de Provence geweest? Ben je dan ook naar Avignon geweest? O jammer, Avignon was nou juist het allermooiste van die omgeving. En als die ander wel in Avignon is geweest: heb je dan bij restaurant Chez Maxime gegeten? Nee? Goh, dat was werkelijk het beste restaurant van Avignon, dat vinden de Fransen zelf ook.

Niet alleen zal je een vraagbaak worden voor iedereen die naar dezelfde bestemming gaat, je kan ook vrienden de ogen uitsteken met de door jou ontdekte restaurants, wandeltochten, hotels, vergezichten en stille strandjes. Californië, ja leuk, maar toch jammer dat je niet die wandeling hebt gemaakt. Dat was nou juist het mooist. Vond je ook niet, Henk?

I heart... Martin Jol

Ik hou van Martin Jol, dat dacht ik toen ik hem afgelopen dinsdag zag reageren op de kritiek die Johan Cruijff in de Telegraaf van maandag uitte. Maar ik hield stiekem ook daarvoor al wel een beetje van Martin Jol. Dat komt denk ik door zijn droge humor, door zijn trainingspak en door zijn Haagsche accent. Martin Jol is gewoon erg ‘relaxed’.
Over de kritiek van Cruijff zei Jol: “Ach, dit schijnt erbij te horen als je hier werkt. Toen ik bij andere clubs werkzaam was, viel me al op hoe vaak Cruijff kritiek op Ajax had. Zelfs Louis van Gaal heeft daar vaak mee te maken gehad. Kennelijk maakt Johan zich al heel lang zorgen over Ajax”.

Cruijff riep maandag dat het heel slecht gesteld is met Ajax en kwam er woensdag nog even overheen door voor de camera te verklaren dat hij wel bereid is om een rol bij Ajax te gaan vervullen. Daar zijn we weer, dacht ik toen. Hadden we vroeger toen het slecht ging met de VVD het Orakel uit Diever dat eens in de zoveel tijd zijn gal spuwde, hebben we nu de CDA-mastodonten die over elkaar heen buitelen om hun morele gelijk te halen, Ajax heeft al jaren zijn eigen ubermastodont in de vorm van Cruijff.
In alle gevallen gaat het om oudgedienden die de jongere garde wel even zullen uitleggen hoe het moet. Het spreekwoord ‘de beste stuurlui staan aan wal’ is voor deze mensen uitgevonden. Voor de oud-bewindslieden is het makkelijk kritiek uiten en principes hebben als je geen actieve politiek hoeft te bedrijven. Het hebben van idealen is een stuk eenvoudiger als je zelf nog maar weinig met de realiteit van bijvoorbeeld een verkiezingsuitslag te maken hebt en geen compromissen hoeft te sluiten of pragmatisch hoeft te zijn. Hetzelfde geldt voor Cruijff die makkelijk het beleid van Ajax en van Jol kan kraken zonder rekening te hoeven houden met het huidige spelersaanbod en (vooral) de huidige begroting.

Ik heb vrij weinig verstand van voetbal, ik weet niet of Martin Jol een heel goede trainer is, ik weet niet of zijn aankoopbeleid nu zo accuraat is, ik weet vrij weinig eigenlijk, maar ik weet wel dat ik Martin Jol een leuke vent vind. Volgens mij is hij een heel gezellige man voor zijn vrouw, lekker op zijn bank zittend in zijn trainingspak, voeten in witte tennissokken op de salontafel en een biertje erbij. I heart Martin Jol.

Computerland is helemaal geen winkel

Ik ben toe aan een nieuwe laptop. Niet alleen begint mijn huidige, ruim zes jaar oude laptop nogal wat kuren te vertonen, ik ben er zelf ook gewoon echt aan tóe. Soms wil een mens wat nieuws. Ik wil een mooie nieuwe glimmende laptop met een spatiebalk die niet blijft hangen en toetsen die niet loslaten en een opstarttijd van minder dan een half uur.

En dus vroeg ik ongeveer een week geleden aan de Meneer van Caar of hij me kon helpen. De Meneer van Caar weet namelijk heel veel van computers. Eigenlijk weet hij heel veel van elektronica in het algemeen (wij schakelen hem voor veel aankopen in), maar computers zijn toch echt wel zijn ding. En aangezien hij mij ruim zes jaar geleden ook aan mijn huidige laptop hielp en ruim zes jaar best een mooie leeftijd is voor een laptop, heb ik er alle vertrouwen in dat de Meneer van Caar mij wederom een goede koop adviseert.

En naar ik aanneem deed hij dat ook deze keer. Hij adviseerde een mooie (glimmende, belangrijk!) Asus, te koop bij Computerland. Aangezien de website van Computerland niet de mogelijkheid bood deze laptop online aan te schaffen, belde ik met de afdeling die de magazijnvoorraad beheerde. Dat was een 0900-nummer (à 35 cent per minuut, je zou toch maar een koper ter wille zijn en een gratis nummer beschikbaar stellen).

Ik kreeg een Brabantse jongen aan de lijn die mij na enige tijd wist te vertellen dat de laptop alleen nog voorradig was in Groningen en in nog een andere plek ergens ver weg van de Randstad. Ik vroeg toen, uiteraard, of hij de laptop naar een filiaal bij mij in de buurt kon laten sturen, dan zou ik hem daar ophalen. Ik suggereerde al allerlei plaatsen in de buurt, want ik ben best bereid om een half uur in een auto te zitten om een computer op te halen. Maar nee, daar begonnen ze niet aan. Ik kon de laptop in Groningen ophalen maar het verzenden van zaken tussen winkels, daar deed deze winkel niet aan.

Nee, je zou toch zomaar eens wat verkopen? Ik ben bereid om een leuk bedrag neer te tellen voor een aankoop in hun winkel en zij doen geen enkele moeite? In deze tijd van economische crisis wil iemand iets kopen en jij als winkel, als ondernemer, als handelaar, als organisatie met een winstoogmerk, laat die kans voorbij gaan? Ik snap er geen bal van. Volgens mij is Computerland helemaal geen winkel.

Onderschrift

Bejaarden, ik kan er geen genoeg van krijgen. En het worden er steeds meer. Ken je het burgerinitiatief Uit vrije wil? Een uitkomst voor liefhebbers van bejaarden. Een beter milieu begint bij jezelf! Maar dat terzijde. Rare jongens, die bejaarden. Waar zijn ze nu weer mee bezig. De boel ophouden zeker. Laat het ons weten in de comments.

Fora en Fauna

Een modern mensch is online en maakt onderdeel uit van de Blogosphere, een digitaal sociaal netwerk. Dat kan natuurlijk door te facebooken, online te gamen, te bloggen of door lid te worden van een forum. Fora zijn er in alle soorten en maten en over elk onderwerp is wel een forum te vinden, of je nou wilt weten wat de beste methode is om Japanse minihondjes te haken of hoe je het handigst voor je ouders kunt verbergen dat je eigenlijk opgenomen moet worden in een kliniek voor mensen met een eetstoornis.

Ik heb het idee dat mensen op een forum terecht komen door te googlen naar een onderwerp dat ze op dat moment bezighoudt. Maar correct me gerust if I'm wrong. Zo kwam ik ooit eens door omstandigheden op een forum terecht waar ik nu al bijna drie jaar rondhang. Ik behoor daar tot de zogenaamde oude garde en heb door mijn niet zo wisselende forumcontacten een offline vriendengroep overgehouden die me veel waard is.

Dit forum is werkelijk een weerspiegeling van de samenleving waar mensen van allerlei pluimage vrij posten. Vaak met veel spelfouten en zonder te kijken of er over een onderwerp al een topic is geopend. Soms wordt er gediscussiëerd over maatschappelijke onderwerpen maar vaak gaat het ook over: wie heeft er nog plakspaarzegels voor Plopsaland? Niet erg, hoeft heus niet allemaal serieus en over de zin van het leven.

Nu ik een beetje uitgekeken ben op dit forum en steeds minder post, krijgt mijn online leven daar een andere wending. Het forum dient niet meer als informatiebron of als mogelijkheid tot het uitwisselen van soms heftige ervaringen maar het is entertainment geworden. Zo haalde Gemodder hier inspiratie vandaan voor de alternatieve babykaarten en verbaas ik me dagelijks over de dingen die de mensen daar bezighouden. Of het nu gaat om de eindeloze discussies over het wel of niet versturen van save-the-date-kaarten voor een bruiloft of het wel of niet bezichtigen van een huis waar een wachtlijst is voor een parkeerplaats, alles komt voorbij. De posters daar lijken haast geen beslissingen zelf te kunnen nemen en vragen online advies over de kleur van de plinten.

Gisteren onpopte zich een nieuw dieptepunt: een zwangere dame werd bezocht door haar buren die vertelde dat ze tijdens haar kraamtijd hun huis zouden gaan verbouwen. Niet alleen schilderen, maar ook met boren en slopen. Dit was natuurlijk vreselijk. Want wie houdt er nou geen rekening met een kraamtijd en wie haalt het in zijn hoofd om de klusbezigheden in zijn huis zo snel mogelijk af te ronden. De dame kreeg veel bijval. De reacties varieerden van oh ja wat erg voor je tot hopelijk valt het mee met de overlast. Ik dacht alleen: als deze dames zelf zou gaan verbouwen vraagt ze vast ook niet eerst in de buurt rond of er toevallig ergens een baby verwacht wordt. En dan nog, dan had je maar vrijstaand moeten gaan wonen.

Bovenstaand verhaal is natuurlijk onzinnig en een futiliteit eigenlijk. Daarom is dat forum ook af. Dan kan ik me gelijk meer concentreren op Gemodder. Of ik spreek in het echte leven af met de forumvriendinnen die ik online heb leren kennen.

Nieuw: Vieze Vogels

Iedereen kent er wel één. Sommigen kennen er meerdere. Anderen zijn er zelf één: een Vieze Vogel. De Vieze Vogels zijn in opkomst, ze nemen de boel over. Kijk maar eens goed naar je omgeving en je zult zien: ja, ook ik ken een Vieze Vogel, of: ja, ook ik bén een Vieze Vogel. Ze nemen je televisie over, harige, ongewassen mannen, viezig, groezelig en ze hebben een mening. Wij hebben ook een mening: we vinden het vies en de opmars van de Vieze Vogels moet worden gestuit. Omdat je moet weten wie de vijand is, zullen we je de komende tijd attent maken op bekende Vieze Vogels, zodat je ook in jouw omgeving dit fenomeen te lijf kunt gaan.

In aflevering 1 van deze serie staat de archetypische Vieze Vogel centraal. De vader aller Vieze Vogels: de Vieze Man. Zoals Koot en Bie zelf zouden zeggen, "Maar goed dat het geen geurentelevisie is!" En zo is het maar net. De Vieze Man heeft alles wat een Vieze Vogel nodig heeft, vettig, net iets te lang haar, een stoppelbaard, een koortslip en een schorre stem. Met deze schorre stem stelt hij vreemde vragen aan onschuldige burgers, vragen die door die schorre stem altijd een seksuele lading krijgen. Eén van de bekendste scènes is die waarin de Vieze Man naar een bonbonwinkel gaat en wat wil proeven. Wim de Bie, die het als vrouw eigenlijk altijd beter deed, is de bedremmelde winkeljuffrouw, die zo uit het vrouwennetwerk van de VVD is geplukt. Kijk maar even mee. Heel vies toch? "En dat als ik 'm dan in me mond stop, en 'm bijt, 'm doorbijt, dat het dan zo bwuhbwuhwuh zo loopt, in me mond. Dus dat het nat wordt en zoet, in me mond. Dat wil ik."..."O, ik slok 'm ineens door." ... "Smeksmek, o daar komp het nat, lekker veel nat zit erin." Weerzinwekkend. Als je aan de lijn doet moet je elke ochtend even naar dit filmpje kijken, dan eet je niks meer, in ieder geval geen bonbons.
Dan is er ook nog de scène waarin de Vieze Man zijn eigen tenenkaas eet, ook heerlijk. Je ziet het op de foto hierboven. Let ook even op het overhemd dat de Vieze Man hier aan heeft. Dit overhemd zie je geregeld terug bij de moderne Vieze Vogel. Ik beweer niet dat alle mannen in bloemetjesoverhemden Vieze Vogels zijn, maar het is wel een opvallend populair kledingstuk binnen deze groep. Dit maakt ze ook makkelijker herkenbaar. Hetzelfde geldt overigens voor het mannendécolleté, hou dat ook maar meteen in de gaten.

Tot zo ver les 1 van het Vieze-Vogelspotten. Hou je ogen goed open, ze zijn overal. Opgepast dus!

Vakantiemuziek

Altijd als de meneer en ik op reis zijn proberen we in de auto een toepasselijke soundtrack voor de vakantie te draaien. Dit is soms nog vrij lastig, bijvoorbeeld omdat je niet ingewijd bent in de Nieuwzeelandse popmuziek, maar als het wel lukt heb je als het goed is een heel leuke associatie als je een bepaalde cd weer eens op zet. Hoewel...

Toen ik in 4 havo zat heb ik in de zomervakantie alvast wat boeken gelezen voor mijn eindexamenlijst. Eén daarvan was A Good Man in Africa van William Boyd. Met schaamrood op mijn kaken beken ik hier dat ik in die tijd nogal eens naar Bon Jovi luisterde, en die hadden net een nieuwe cd uit: These Days. Deze cd zette ik ook op in de auto bij mijn ouders en dan probeerde ik hen in te laten zien dat de muziek écht heel goed in elkaar zat, en dat Jon BJ écht wel een heel goede stem had. Dit tegenover mensen die zelfs in de auto naar Frankrijk in de file de Johannespassion luisterden. Het effect is nu dat ik zowel aan A Good Man in Africa als aan These Days een schurfthekel heb. Natuurlijk, ik ben inmiddels tot het inzicht gekomen dat Bon Jovi sowieso enorme bagger heeft gemaakt, maar aan niets van hen heb ik zo'n hekel als aan These Days. Ik heb de cd dagenlang op repeat op m'n walkman gehad tijdens het lezen, dus als ik aan de cd denk, denk ik aan het boek, maar andersom ook: als ik aan het boek denk, dan hoor ik de cd. Vreselijk. En dat terwijl het volgens mij best een goed boek was. Zonde. En ik heb geen idee waar we toen op vakantie waren. Ook geen goed teken.

Gelukkig pak ik de zaken nu iets beter aan. Smaken verschillen, maar ik heb inmiddels wel een paar cd's die mij in gedachten linea recta terugbrengen naar de vakantie waarin ik betreffend album heb grijsgedraaid.

Een jaar of twee geleden was ik met de meneer op vakantie in Italië, in Ligurië, en dan moet je naar Italiaanse muziek luisteren. Een optie is dan opera, maar dat leek me wat zwaar. Andrea Boccelli is mij wat te galmig, hetzelfde geldt voor Il Divo. Wat dan overblijft zijn de toppers uit de jaren '80 Al Bano en Romina Power (fantastische namen!) of Eros Ramazzotti. Al Bano en Romina Power ken ik overigens van een vakantie uit mijn jeugd. Het is, naast Abba, een van de weinige moderne muziek die in de auto werd gedraaid: de cassette Ciao Italia. Op de cassette stond naast Sincerita van Riccardo Cocciante, dus ook een nummer van Al Bano en Romina Power: Felicita. Prachtig trouwens om te zien dat Al Bano gekleed is als een Italiaanse advocaat. Ik dacht dat alleen Paolo Conte een zingende jurist was. Overigens een interessant detail: begin jaren '90 is het dochtertje van het zangduo verdwenen. Weet iemand of zij ooit is teruggevonden?

Goed, in Italië luisterden wij dus toch naar Eros Ramazzotti, het album 9 kan ik nu woordelijk meezingen, hoewel ik vaak geen idee heb waar het over gaat. De leukste vakantiemuziek hadden we echter in Californië. Hier hebben we uitentreuren geluisterd naar de Greatest Hits van Creedence Clearwater Revival, ons toen vooral bekend uit The Big Lebowski en dan met name de scene waarin The Dude meeslaat met Lookin' Out My Back Door tegen het dak van zijn auto, zijn jointje in zijn kruis laat vallen en dit blust met het biertje dat hij tijdens het rijden in zijn hand heeft. Nog steeds als ik deze muziek luister rijd ik in gedachten over de Californische snelweg én ik denk aan een van mijn favoriete films. Zo zie je maar, je muziekkeuze kan je herinnering aan een vakantie maken of breken, dus ga er zorgvuldig mee om. Je moet er toch niet aan denken dat je bij iedere vakantiefoto uit Duitsland telkens Heino begint te neuriën?

Louis de Bernières - Notwithstanding

Als een kip zonder kop rende ik in paniek door de slecht bevoorrade boekwinkel op Schiphol. De hyperventilatie kwam al opzetten en ik was volledig overtuigd dat ik toch niet genoeg boeken voor de vakantie had ingepakt. Gelokt door het omslagontwerp en getriggerd door de flaptekst stond ik binnen no time met Notwithstanding in mijn handen bij de kassa. Een schot in de roos.

Notwithstanding vertelt het verhaal van een fictief dorp op het Britse platteland. In elk hoofdstuk komt een andere dorpsbewoner aan het wordt of wordt een van de legendarische geschiedenissen van het dorp verteld. Chronologie is hierbij geen vereiste. In het begin is dit even wennen, je moet tenslotte iedereen nog leren kennen maar na een hoofdstuk of 3 begint dat allemaal op zijn plek te vallen. Soms zijn de verhalen van Notwithstanding ontroerend, soms heel grappig en soms met een beetje leentjebuur (een dinner party waarbij mensen vergiftigd dreigen te worden door bedorven zalmmousse). Verwacht niet teveel karakterontwikkeling of psychologische inzichten, maar sta open voor een absurdistische plattelandsidylle die zijn hoofdrolspelers, hoe bizar de personages ook zijn, nooit belachelijk maakt.

De Bernières heeft met dit boek een nieuw genre aangeboord: een moderne pastorale, met een autobiografisch element en dikke in de 21e eeuw gewortelde knipoog. Of om minder sjiek te zeggen: een moderne plattelandssoap maar dan zonder sentimenteel te worden. Hij is een meester in het relativeren van het romantische plattelandsbeeld en weet dit met inventieve tongue-in-cheek taalgrapjes te bewerkstelligen.

Geniet van nonnen die rijden als wegpiraten, het spannende avontuur van de te vangen vis, jeugdliefdes en het niet meer dorpse boerenleven.

Sterren: 4 van de 5

De stem

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

De politie is je beste vriend. Was het maar waar. De politie blijkt een vriend die nooit tijd voor je heeft omdat hij het te druk heeft met andere dingen. Begrijp me niet verkeerd, het is echt wel een vriend die het beste met je voorheeft en je kunt altijd bellen als je een probleem hebt. Het punt is alleen dat jouw probleem pas aan de orde kan komen als hij zijn administratie gedaan heeft – en hij heeft ook nog gedoe met zijn computer.

Dat waren, enigszins gechargeerd, de conclusies van een grote enquête die donderdag 16 september werd gepresenteerd in EénVandaag. Een goed en belangrijk onderwerp dat eigenlijk alleen maar verliezers kent: de politie, die graag wil handhaven en boeven vangen, de bonden, de politiek – en vooral de burgers, wiens vertrouwen in openbare orde en veiligheid daalt als de politie niet zichtbaar is als hoeder, bestraffer van overtredingen en oplosser van misdrijven.

Toch werd het hele item totaal verknald. Waarom? Door wat misschien wel de mooiste stem van Nederland is: die van Bas van Werven. Eerder bekend van BNR Nieuwsradio èn als presentator van het CactusCafé voor jonge ambtenaren. Die stem, die sonore klanken, laten je vergeten dat er een nijpend probleem is bij de politie, of een andere misstand in de samenleving. Er gaat een grote “wellness” uit van de stem van Bas. Je voelt je behaaglijk, warm als je je laat meedeinen op de golven van zijn timbre. Zijn stem is Kerstochtend, de geur van de kerstboom en verse, zelfgebakken broodjes in de oven. Je langzaam achterover laten zakken in een volle badkuip met geurige oliën. Een melodie die je vaag doet denken aan je kindertijd, waardoor flarden van beelden en mistige herinneringen oprijzen: een pleister en een zoen van je moeder op de schaafwond op je knie, met je vriendjes in een zelfgebouwde hut zitten, je eerste doelpunt en het gejuich van je teamgenootjes die om je heen drommen. Toen je nog onbezorgd en onbekommerd gelukkig was. Puur en onversneden.

Dat zijn de associaties die Bas van Werven oproept, geen kille cijfers uit een onderzoek oplezen of een reportage inleiden met de bekende clichés. Dat soort basale, triviale zaken komen bij de luisteraar toch niet over. Nee, de goede verstaander is aan de hand van Bas allang weggezweefd naar een persoonlijke comfortzone. Een eigen wolkje, waar immer een aangenaam zonnetje schijnt en waar het niet uitmaakt of de inbraak in je woning ooit wordt opgelost. Hoeveel politieagenten die klaar waren gaan zitten voor deze uitzending, zouden na een halve minuut ineens gedacht hebben: “ach, zo slecht is het nu ook weer niet op ons bureau?”

Zijn stem leidt zo af dat elke uitkomst, hoe schokkend of verontrustend ook, helemaal niet zo wordt ervaren door de luisterende kijker. De oplossing? Laat Bas van Werven voortaan vooraf de vragen inspreken bij zo’n onderzoek en speel die af voor de ondervraagden. Grote kans dat de uitkomsten van zo’n onderzoek dan alleszins meevallen.

We noemen de baby gewoon 'baby'

We hebben geen bijnaam voor de baby. We noemen de baby gewoon ‘baby’. Want dat is het ook. Een baby. Ik zou de baby ook mijn eigen ‘alien’ kunnen noemen. Want soms voelt het alsof ik een alien in mijn buik heb. Een aantal keer per dag gebruikt de baby in mijn buik mijn ingewanden als springkussen.
Als ik achter mijn computer zit dan schept het er een genoegen in een paar voeten tegen mijn middenrif te drukken. Dat gaat soms zo hard dat ik mijn eten terug voel komen of niet meer kan buigen omdat er van alles in de weg zit.

Als ik op mijn rug op de bank lig, zie ik soms mijn buik heen en weer bewegen. Dan golft hij van links naar rechts en voel ik aan alle kanten, zelfs in mijn rug, dat er iemand hard aan het afzetten is daarbinnen. Waarschijnlijk is het er nogal krap en probeert de baby, met het van mij afkomstige chagrijn als iets niet wil lukken, enigszins ruimte te creëren.
Soms voel ik kleinere beweginkjes. Dan weet ik dat het met de fijne motoriek wel goed zit. Dan zwaait de baby een paar keer of beweegt met de polsen heen en weer (een klein pianospelertje in de dop misschien?). Soms doet het strekoefeningen met voeten, kuiten en benen. Ik voel dan voetjes tegen mijn nieren duwen of er steekt dan ineens een bobbel uit mijn buik.

Ik noem de baby ook wel eens de parasiet, omdat het zoveel van mijn energie wegneemt en zoveel van mijn eten opeet. Maar meestal noem ik de baby gewoon ‘baby’. Het is een nogal abstract concept, zo’n baby. Waarschijnlijk is de abstractie van het onderwerp op slag verdwenen zodra ‘de baby’ geboren is. Aan de ene kant kijk ik uit naar die geboorte, zodat ik eindelijk weet of alles wel goed is en vooral ook hoe het eruit ziet en hoe het zich gedraagt. Aan de andere kant mag het nog wel even op zich laten wachten, dan kan ik nog even wennen aan de abstractie en me zo voorbereiden op de harde realiteit die gaat komen. Nog een paar weken te gaan, gelukkig nog even de tijd om bij te slapen en om een echte naam te verzinnen.

Iets nieuws

Van de week zag ik een aankondiging van Pauw en Witteman. Ik zag het hoofd van Ivo Niehe, met optrekneus (Ivo's interpretatie van lachen), en hoorde de stem van Paul Witteman die vertelde dat Ivo Niehe 'iets nieuws' gaat doen en daarover ging vertellen in P&W. Ik hield mijn hart vast.

Het zal je misschien verbazen, wellicht omdat het zo'n uiterst vriendelijke man is, maar ik heb het niet zo op Ivo Niehe. Het begon al een beetje bij de TV-show en de TV-show op reis. Om te beginnen vind ik het heel erg irritant dat Ivo zo veel talen spreekt en dit ook altijd doet. Eigenlijk is dit heel erg knap, maar het irriteert me. Volgens psychologen ben ik vast heel erg jaloers en ook nog heimelijk verliefd op Ivo, maar zo voelt het niet. Hij is gewoon zo walgelijk innemend. Bah. Hoe hij iedereen op z'n gemak stelt, waardoor gasten geneigd zijn om iets persoonlijks te vertellen en we als kijker een intiem kijkje krijgen in iemands alledaagse, smetteloze bestaan. En dat zonder ooit een kritische vraag te stellen. Heel knap. Rick Felderhof is er ook zo eentje. Kippenvel.

Eerder dit jaar zag ik Wesley en Yolanthe nog bij Ivo. Prachtig was dat, zo persoonlijk. Yolanthe vertelde over haar vrijwilligerswerk voor kinderprostitutie in India, Wesley over zijn moeilijke tijd bij Real. "Ja, ik zat de hele tijd op de bank en wilde heel graag weer opgesteld worden. Yolanthe heeft me toen ontzettend gesteund." Ivo knikt begrijpend. "Ze zei dat ik niet moest opgeven en tijdens de training moest laten zien wat ik kon. Als ik maar lang genoeg volhield zou de trainer m'n kwaliteiten vast opmerken." Ivo kijkt geïnteresseerd. "Nou, dat heb ik dus gedaan. Maar uiteindelijk zag ik dat het niet ging werken. Na een week heb ik toen tegen Yolanthe gezegd dat ik iets anders wilde." Een week, dat is volhouden, wat een man. Ivo begrijpt dat dit heel moeilijk is geweest voor Wesley. En zo heeft Ivo weer een koppel geholpen bij hun charme-offensief. Hij deed dit ook al bij Nina Brink en Pieter Storms. Dat was werkelijk om te janken. Twee van de meest afschuwelijke Nederlanders, die krijgen een relatie en die dan vervolgens bij Ivo Niehe. De chaos compleet, zou je denken.

Maar het kan nóg erger. Ivo Niehe heeft ook een cabaretprogramma, een one-man-show gehad. Ik heb die show gezien en het was een van de meest pijnlijke tv-ervaringen ooit. De grapjes waren belegen en quasi-diepzinnig, de liedjes waren van het soort parlando dat Seth Gaaikema een begenadigd operettezanger doet lijken. De plaatsvervangende schaamte stroomde bij ons door de huiskamer en om de beurt bedekten wij ogen en oren ter verzachting. Je zult begrijpen dat ik nu dus bang was voor het 'nieuws' dat Ivo binnenkort gaat doen. Ik zal je niet langer in spanning houden, Ivo gaat zijn twee grootste talenten inzetten, zijn beheersing van vreemde talen en zijn cabaretshow. Hij gaat namelijk zijn show opvoeren in het Frans, in Parijs, een idee van Joop van de Ende. Hij gaat dan ook chansons zingen van Yves Montand, en ik vraag me af wat Fransen hiervan gaan vinden. Ik kan me niet voorstellen dat je als Fransman een kaartje voor de show van Ivo Niehe koopt. Ik koop toch ook geen kaartjes voor de show van ene Pierre Paturain die met een Frans accent het repertoir van André Hazes gaat vertolken?

Persoonlijk juich ik het toe dat Niehe als exportproduct wordt gezien, maar ik ben toch bang dat hij heel hard uitgelachen gaat worden (en hij dus weer heel snel terugkomt). Bij P&W deed hij al een poging om mee te zingen met Yves Montand en dat resulteerde in wat gemompel-rap. Ik vrees dus dat we binnenkort gewoon weer een gezellig kijkje in de keuken krijgen bij sterren als Udo Jürgens en stellen met behoefte aan een charme-offensief, wat te denken van Adam Curry. Nee, van Ivo Niehe zijn we voorlopig nog niet af.

Een koperen draadje dat naar boven liep

Iets minder dan een jaar geleden zijn wij verhuisd. Waren wij op onze oude adres nog de trotse ‘bezitters’ van interactieve tv, bellen en internet van hetnet, op ons nieuwe adres bleek dat pakket (na veel bellen) ineens onmogelijk. En dus hadden wij de eerste twee maanden op ons nieuwe adres geen telefoon, een enorme kast voor internetontvangst en een raar kastje van Digitenne dat je heel dicht bij het raam moest zetten voor een goede ontvangst en bij slecht weer de voetbalwedstrijd op tv in een impressionistische schildering deed veranderen.
Na twee maanden kwam ineens interactieve tv, internet en bellen beschikbaar op ons adres. Ik heb mijn man nog nooit zo hard zien juichen. Maar dat duurde niet lang. De tv leek het nog goed te doen, daar hadden we weinig problemen mee. Internet deed het ook aardig, tuurlijk viel het wel eens weg, maar nooit zo vaak als vroeger met onze prehistorische Wanadoo Livebox. De telefoon, dat was een ander verhaal. Om onverklaarbare redenen viel de telefoon steeds weg, waren wij dagen niet bereikbaar of konden we alleen naar bepaalde nummers bellen.
Omdat ik een temperament heb dat volkomen ongeschikt is voor het bellen van welke helpdesk dan ook ben ik jaren geleden de jurisdictie over de tv-, internet- en telefoonaansluiting al verloren. Mijn geliefde belt dan ook met engelengeduld en veel charme een paar keer per maand met de respectievelijke helpdesks om problemen op te lossen. Daarbij nooit zijn geduld verliezend als ons weer wordt gevraagd of we de originele kabels en snoeren hebben gebruikt of wordt geadviseerd de hele boel toch maar weer eens te resetten. Omdat na ruim tien maanden (mobiel) bellen met de helpdesk, de telefoon nog steeds niet werkte kwam er vorige week een monteur van KPN langs. Mijn man zat tot laat in vergadering en dus moest ik deze man te woord staan. Aanvankelijk was de KPN man nogal stroef en gehaast. In snel tempo wist hij allerlei aansluitingen open te schroeven en door te meten. Daarna ontdooide hij en wilde toch wel graag de koffie die ik hem eerder had aangeboden. Hij ontdekte een koperen draadje dat in ons stopcontact ‘naar boven liep’ en ‘dat mocht nooit’ bij dit soort aansluitingen. Ik vond het allemaal wel best, zolang hij het maar oploste. Hij ging drie keer terug naar het KPN kastje verderop in de straat, kwam terug met een laptop die ‘in onze modem kon kijken’ en verzekerde ons daarna dat het probleem nu echt was opgelost. Hij bood ook nog aan de vloer te dweilen, maar dat hoefde van ons echt niet. Vanochtend kregen we de factuur voor de werkzaamheden binnen. Hij had ons welgeteld 0,0 Euro in rekening gebracht. Dat is pas service. En de telefoon doet het eindelijk.

Update: Nadat ik deze column schreef, hield de telefoon er weer mee op. Ik heb het opgegeven nu.

Jort vs Pieter

Gisteravond in De Wereld Draait Door een mooi staaltje live tv: Pieter Storms in discussie met Jort Kelder over de stand van de Nederlandse journalistiek. Natuurlijk ging t niet over de Nederlandse journalistiek maar ging het over de frustraties van Storms richting Jort Kelder. Storms kwam weer aanzetten met de Quote waarin Nina van SM beticht wordt. Jort vertrok geen spier en ging terecht in op het onderwerp dat eigenlijk de insteek van de discussie was, namelijk de journalistiek. Hij verweerde zich dat het artikel in Quote goed gedocumenteerd was, dat Storms nog nooit een rechtszaak had gewonnen, sterker nog, dat Storms zelfs zelf al eens veroordeeld was voor het schrijven van een ongefundeerd stuk. Maar Pieter Storms praatte gewoon door Jort heen? Hij wilde helemaal geen discussie, hij wilde gewoon zijn eigen harde stem horen. Nina zat er als een levensechte opblaaspop achter en knipperde af en toe met haar kraaloogjes. Zouden ze een huis in Zuid-Frankrijk hebben? Ze waren allebei zo enorm bruin? En Storms had ook een outfit aan die een Zuid-Franse kunstenaar of een Griekse sirtaki danser niet zou misstaan. En heeft zij iets met haar lippen gedaan dat niet gelukt is of is ze zo geboren? En als ze dan zoveel geld heeft, waarom doet ze dan niets aan dat haar. Maar het is natuurlijk wel heel goedkoop van mij om nu hun uiterlijk te gaan afvallen, dat moet ik natuurlijk niet doen. De inhoud was daarnaast al zo slecht, dat ik bovenstaande aantijgingen niet eens nodig heb. Het hele ‘gesprek’ tussen Pieter en Jort kwam er eigenlijk op neer dat Storms even lekker wilde uitblazen en Matthijs van Nieuwkerk dat gewoon toeliet. Zelden heb ik iemand zo afwezig een gesprek zien leiden. Ik heb Jort, samen met onze twee katten (want Jort houdt van katten, althans hij hield van de katten van Georgina dacht ik), heel hard staan aanmoedigen over het enorme stemgeluid van Storms heen (die man moet opera’s gaan zingen). Na afloop vond ik de Stormsjes nog vervelender dan ik ze eerder al vond. Missie beschadiging Jort Kelder dus volkomen mislukt. Echt een tv moment om nog eens na te kijken, dus als je het niet hebt gezien, zeker nog eens doen! Vanochtend stond in de Telegraaf dat Kelder door Storms is geslagen. Tja, wat een niveau. Go Jort, go!

Iedereen heeft een talent

Misschien ben je er niet van op de hoogte, maar ook jij hebt een talent. Dat is op zich al goed nieuws maar het is nog beter nieuws dat de kans waarschijnlijk erg groot is dat je je met dat talent op de televisie kan laten zien. Want elk talent heeft zijn eigen show. En als je niet weet in welke talentcategorie je hoort, dan kan je altijd Patricia of Gordon bellen. Die staan open voor alles.

Zo kan je aan de Nederlandse huiskamers laten zien dat je een sterrenkok in de dop bent, je het Scapino ver achter je laat met een zelfbedachte choreografie of dat jouw gouden keeltje iedereen in Volendam een poepie laat ruiken. En binnenkort gaat multitalentje Frits S. op zoek naar de nieuwe Zorro. Ons televisiehart slaat op tilt.

Waar in Nederland, bekend om tolerantie en haar democratisch vermogen, de omroepen en zenders hun best doen om jezelf op tv voor gek zetten zo laagdrempelig mogelijk te maken, wordt er in Groot-Brittannië wel degelijk gezocht naar amateurkenners. Specialisten. Vakkundigen. In Antiek. Maandag was de finale van Antiques Master waarin twee fanantieke dames streden om de felbegeerde titel. Bezweet en bezorgd kijkend slopen de dames langs een aantal antieke items, zorgvuldig uitgestald op plastieken tafels. Een vaas, een klokwerk en een brievenstandaard moet op chronologische volgorde worden gezet. Is het Regency? Of Edwardian?

Dit alles gebeurt onder het zorgvuldige juryoog van Sandi Toksvig, die overigens elke aflevering hetzelfde slechtzittende grijze broekpak aanheeft (who wants to be a celebrity stylist?). De strijd gaat verder en de dames moeten ieder vragen beantwoorden over hun specialismes: 18th century Sheffield pottery en Victorian sofas with remarkable embroidery.
Dan is het voorbij en met maar 5 punten verschil is de winnaar bekend.

Nederland is hier ook klaar voor. Een talentenshow voor antiquairs. Of voor postzegelverzamelaars. Of tupperwarevertegenwoordigers. Het is in ieder geval weer een wat anders dan danspasjes of toonladders.

Wc-inspectie

Volgens mij ben ik niet geschikt om naar een land op vakantie te gaan waar men het op zijn zachtst gezegd niet zo nauw neemt met de persoonlijke hygiëne. Of nee, laat ik dat eens correct zeggen, waar men een andere opvatting heeft over hygiëne dan in de meeste westerse landen. Ach, ik bedoel natuurlijk: waar de plees niet zo goor zijn dat je bij de gedachte eraan spontaan obstipatie krijgt.

Van een reislustige vriendin hoorde ik eens het verhaal over de wc bij haar hostel in Bombay. Het spijt me, ik moet plastisch zijn, maar zal het kort houden: de hele wc, dus muren, deur en pot, doortrekhaakje en klink zaten onder de poep. Noem me truttig, maar ik zou daar niet tegen kunnen. Nu kom ik uit een gezin waar de moeder bij het betreden van een Franse camping steevast eerst de toiletten inspecteerde op properheid, dus misschien dat ik aanleg heb voor smetvrees, maar ook zonder deze aanleg denk ik niet dat ik uit de voeten kan met zo'n wc. Dan zou ik dus weken lang in de bosjes moeten gaan en dat word je, denk ik, ook zat.

Overigens is de wc-inspectie op de camping helemaal niet zo gek. Als je in de jaren '80 en '90 wel eens in Frankrijk hebt gekampeerd, weet je wat ik bedoel. De wc's waren smerig. En wat nog veel erger is: de wc's hadden geen wc-pot maar het betrof het zogenaamde hurktoilet. Wie dat ooit bedacht heeft is geniaal. Een gat in de grond met aan weerszijden twee ovale vlakken voor je voeten. Hurken en mikken maar. Dat laatste ging duidelijk niet altijd goed, maar ja, de Fransen koken nu eenmaal graag met olijfolie en dat heeft zo zijn effecten op de inwendige mensch. Tot slot: het doortrekken. Idealiter gaan de deurtjes van het hokje altijd naar binnen open, zodat je niet tijdens het doortrekken naar buiten kan springen. Gevolg: de wc spoelt al je zooi nog even over je slippers. Lekker.

Ik heb het deze zomer even gecheckt, en de Fransen zijn inmiddels genezen van het hurktoilet. Voor de liefhebber: ze schijnen nog steeds razend populair te zijn in Japan. In Frankrijk is op de meeste campings het hurktoilet vervangen door de porceleinen pot (niet te verwarren met Royal Delft), maar met een kleine variatie, namelijk zonder bril. Brrrr. Wat de hygiëne betreft modderen onze Franse vrienden nog wel wat aan. Een schone wc kan onder de handen (of billen) van een Fransman in enkele minuten veranderen in een smerige bende, ik denk dat zij ook het "toiletpaperen"(het inpakken van iemands huis of tuin in wc-papier) hebben uitgevonden.

Een van de toppers op het gebied van wc-reiniging is Zwitserland. Openbare wc's zijn daar werkelijk een lust voor het oog. Ik denk dat Rob Geus van de Smaakpolitie er met een gerust hart een warme maaltijd in elkaar kan draaien. Niet alleen zijn de Zwitsers schoon, de wc's zijn opgetrokken uit glanzend marmer en op de achtergrond klinkt een cd met rustgevend vogelgekwetter. Heerlijk, daar ga je echt even voor zitten.

Onderschrift

Ik ben groot fan van Marijke Helwegen. Ze ziet er heerlijk uit, is grappig en altijd positief gestemd. Fijn dat ze weer eens zichtbaar was op nu.nl, ditmaal bij de opening van een modeshow. Maar wat gebeurt hier nu eigenlijk? Laat het ons weten in de comments.

Lieve lezertjes

Waar zouden jullie, lieve lezertjes, nu graag nog naar toe op vakantie willen? Vroeger hield ik hele lijstjes bij van de landen en plekken die ik nog wilde bezoeken. Ik kwam van de week bij het opruimen van mijn studeerkamer toevallig zo’n lijstje tegen. En toen kwam ik erachter dat ik heel veel van mijn droombestemmingen de afgelopen jaren heb bezocht. Ok, niet alles, maar wel al bijna alles. Er waren nog een paar steden over waar ik nog nooit geweest was en heel graag heen wilde (Stockholm, St. Petersburg, Lissabon, Madrid), maar veel steden op mijn lijstje had ik toch maar mooi de afgelopen jaren bezocht. Verder waren er een paar steden waar ik wel nóg een keer heen wilde (Rome, Berlijn).
Er waren ook wat ‘echte’ reizen die ik nog wilde maken. Een aantal stonden al op het oude lijstje, een aantal zijn er de laatste jaren bij gekomen. Zo las ik met jaloezie dat Feminadocta komend jaar een Hurtigrutenreis gaat maken. Tja, dat wil ik ook wel, op een mooie boot door de fjorden van Noorwegen met mijn nieuwe fototoestel en een stapel boeken. Verder wil ik wel een keer naar Schotland, een mooie rondreis door Griekenland staat ook nog steeds hoog op mijn lijstje en een fietstocht naar Rome ook.
Nou moet ik wel zeggen dat na mijn recente maand vakantie en een even zo lang durende rondreis door het westen van de VS, ik voorlopig even niet weg hoef. Begrijp me niet verkeerd, ik vond mijn vakantie heerlijk. Maar na een maand reizen vond ik mijn eigen achtertuin ook wel heel heerlijk. En toen wij vorig jaar een (niet vooraf geplande) fietstocht door Nederland maakte langs vrienden, familie en hotels had ik een even goed vakantiegevoel (misschien zelfs wel ontspannender zonder vliegtuig en kilometers per dag aan autoritten) als afgelopen zomer.
Ik ben dus zeer benieuwd wat wij volgend haar gaan doen. Riep ik na thuiskomst dit jaar nog dat ik volgend jaar niet op vakantie hoefde, misschien dat we toch wel gaan. En waarheen dan? Wordt het de achtertuin of verder weg? Ik ben zeer benieuwd, maar wat staat er nog op jullie lijstjes en wat raden jullie mij en anderen aan?

Surfen met Caar

Altijd al je eigen kookboek willen samenstellen? Dat kan nu via CookYourBook. Deze website maakt het mogelijk om een op maat gemaakt kookboek met al je favorieten recepten te laten drukken. Je kan zelf kiezen hoeveel recepten je erin opneemt en de recepten zijn onderverdeeld in verschillende categoriën. Het leuke is dat je niet alleen kan kiezen uit een grote hoeveelheid recepten op de site, je kan ook je eigen recepten uploaden en meenemen in je kookboek. Anderen kunnen dan op hun beurt weer gebruik maken van jouw recepten. Als dit gebeurt krijg je ook nog eens een een bedrag per keer, dat uitgekeerd wordt zodra je inkomsten €25,- of meer zijn. Zo kun je geld verdienen én je hebt een kookboek zonder recepten die je toch nooit zult maken omdat je ze niet goed of lekker vindt.

Een nieuwe fascinatie

Een groot staatsman of een charlatan die ook nog eens een half miljoen soldaten de dood injoeg tijdens zijn veldtocht naar Rusland. En dan heb je het nog niet over al die andere oorlogen waar ook weer aan beide zijden ontelbaar veel slachtoffers vielen.

Toch zijn de meeste Fransen er wel uit: Napoleon was een groots (niet groot) man, die Frankrijk een allure gaf die deed denken aan, tja, aan een koningshuis. Want dat is het aparte, de Fransen wilden indertijd maar al te graag van het koningshuis af, maar sinds de revolutie, toen de aristocratie gevlucht dan wel onthoofd was, hebben ze telkens weer gezocht naar een nieuwe koning. Een staatshoofd dat zich gedraagt als een vorst, maar dan zonder monarchie. Met Napoleon werden ze hierin op hun wenken bediend.

Het liefdesleven van de kleine keizer is een soort soapserie. Eerst trouwde hij met de in Frankrijk nog immer zeer geliefde Joséphine, die hij vervolgens aan de lopende band bedroog met allerhande minnaressen (en zij hem ook, maar dan met minnaars), bij wie hij ook een aantal kinderen verwekte. Het huwelijk zelf bleef kinderloos, waarop Napoleon zich van haar liet scheiden (dat kon, hij was immers de keizer) en vervolgens trouwde hij met Marie-Louise van Oostenrijk. In eerste instantie omdat het strategisch handig was om Oostenrijk aan het keizerrijk te verbinden. Leuke bijkomstigheid was dat Marie-Louise een zeer wellustige dame was die er tussen de lakens wel pap van lustte. Een vrouw naar het keizerlijke hart.

Bij zijn tweede vrouw verwekte Napoleon wel een kind, een zoon, die hij Le Roi de Rome noemde. Het deed me denken aan Michael Jackson, die zijn zoon Prince Michael II noemde. Opvolging is belangrijk, of je nu de King of Pop of de keizer van Frankrijk bent. In zijn boek De kleine keizer merkt Martin Bril op dat zich bij Napoleon het probleem voordeed van de nouveaux riches: de oude upper class was verdwenen en de nieuwe adelstand wist niet hoe je je als nieuwe rijke diende te gedragen. Gevolg was dat het leven aan het hof veel leek op dat van een reallifesoap over Frans Bauer of André Hazes. Te veel geld om uit te geven, dus dan maar weer een nieuwe auto kopen voor je schatje (eentje met een parketvloertje, zou André H. zeggen).

Hoe het ook zij, de Fransen lopen nog steeds met Napoleon weg. Afgelopen maand reed ik de Route Napoleon, de route van Cannes naar Grenoble, die Napoleon aflegde na zijn terugkeer van Elba. Tijdens zijn terugkeer werd de keizer overal met open armen ontvangen en soldaten van het nieuwe regime sloten zich bij hem aan. En hoe verder men van hem in de tijd verwijderd raakt, hoe populairder hij wordt. Er zijn miljoenen büstes van hem in omloop, in elke stad is er wel een straat naar hem vernoemd, en in heel Frankrijk staan standbeelden en hangen schilderijen van de man, in legeruitrusting of in toga met lauwerkrans. Als je ervan houdt, ga dan zeker eens naar Corsica, daar heb je dit verschijnsel ook, maar dan op steroïden. Prachtig om te zien. Begrijpelijk ook, aangezien hier zijn geboortegrond ligt.

Probleem met Napoleon is wel dat er zo waanzinnig veel over hem geschreven is. Als beginpunt raad ik zeker het bovengenoemde boek van Martin Bril aan, maar wees gewaarschuwd: het werkt verslavend. Nu al staan er twee andere boeken over de keizer op mijn nog-te-lezen-lijst. Om te beginnen The Emperor's Last Island van Julia Blackburn. Ik ben bang dat ik er een nieuwe fascinatie bij heb.

Richfield

En toen werden we wakker in een hotel in Richfield, Utah. Het was een mooi hotel. De vorige dag waren we vanuit Bryce Canyon hierheen gereden. Dat was geen lange rit, ik denk dat we er in een uur of drie waren. We waren moe en vies, we hadden gekampeerd en we wilden wassen (onszelf en onze kleren) en uitrusten. En omdat we na ruim drie weken rondreizen enigszins attractie- en natuurparkmoe waren hadden we de avond ervoor op de kaart gekeken naar de dichtstbijzijnde ‘stad’ waar mogelijk een goed hotel was. Dat is nog niet makkelijk in Utah want in Utah is niet zo veel. Ze hebben er heel veel rode rotsformaties, een buitengewoon hoog percentage mormonen, een flink aantal nationale parken (grotendeels vanwege die rode rotsformaties) en verder niet zo heel veel. Dus we meden de groene routes, staken zo snel mogelijk door naar een Interstate en vonden toen Richfield. Zoals zoveel steden in het westen was ook Richfield erg ruim opgezet. Belachelijk ruim eigenlijk, want waarom zou je tussen elke winkel en elk hotel en elk tankstation een groot kaal stuk grond van zeker een hectare laten liggen? Misschien om het lokale tankstation wat klandizie te schenken, maar echt gezellig wordt het er verder niet van. Ok, er waren wel delen waar vooral huizen wat dichter bij elkaar lagen, maar voor iets meer dan 6000 inwoners besloeg Richfield toch erg veel vierkante kilometer. Omdat we dus moe waren en behoefte hadden aan rust en een wasmachine verbleven we op de dag van aankomst de hele dag in ons hotel. We lagen bij het zwembad en in de hottub, we deden heel veel was, we e-mailden, we keken tv en we aten een maaltijd van de Wendy’s. En omdat dat zo goed beviel besloten we nog een dag te blijven. En zo werden we dus twee ochtenden wakker in Richfield, Utah. Omdat onze hotelkamer moest worden schoongemaakt moesten we de tweede dag wel even de hotelkamer uit. We reden naar de lokale Walmart (de enige winkel in de buurt) en spendeerden anderhalf uur aan het bestuderen van vrijwel het gehele assortiment. We kochten de nieuwe cd van Eminem, ons niet realiserend dat we in Utah waren en dat dus bijna de halve cd was weg-gebliebt, en daarna lagen we weer in de hottub. Richfield, Utah, een prima plek om even bij te komen.

Cecelia Ahern - PS, I love you

In de categorie chicklit best een aardig boek. Lekker voor op vakantie (ik las het liggend aan een zwembad, dan is een boek al snel leuk). Het verhaal is leuk en lief, maar soms wat langzaam uitgewerkt en niet altijd even goed geschreven. Het einde was een beetje verrassend en maakte het boek meteen een stuk beter, als je zin hebt in iets hersenloos en gezelligs voor bij een pot thee op de bank, kopen.

Sterren 2,5 (van de 5).

Integratie in de supermarkt

Vind je het dan niet moeilijk om vol te houden?
Dat valt wel mee hoor, mevrouw. Heeft u een bonuskaart?
Maar is het dan niet moeilijk, ik bedoel, je ziet de hele dag eten voorbij komen. Mag je dan wel drinken tussen door of dat dan ook niet?
...
Nou ja, jullie zijn er ook meer aan gewend denk ik dan maar. Ik zou het niet hoeven te proberen hoor, denk je ook niet? Dan zou ik voor koffietijd al flauwvallen hoor hahaha.
Mevrouw, spaart u ook zegels?
Ik heb nu al zin in zo'n heerlijke gevulde koek, maar daar zal ik jou maar niet mee lastig vallen meiske. Oh wacht dat is eigenlijk niet zo heel aardig om te zeggen. Maar ja, we zijn natuurljk nu toch in Nederland en niet in jouw land hahaha.
...
Wilt u er een tasje bij mevrouw?
Nou meid, ik wens je er maar het allerbeste mee hoor. Het allerbeste. Ook voor je familie. Zettumophoor, ik hoop dat het allemaal goed gaat. Ook voor je familie enzo. Wanneer is het dan eindelijk afgelopen? Oooh het duurt een hele maand? En daarna is er toch een feest waarbij jullie je dan helemaal misselijk eten aan van die bakelava ofzo? Ik vinnut hardstikke knap van je.
...
Dag mevrouw.
Dag Meryem.

Een lijst van drie pagina's opgesteld in arial tien, regelafstand één

Was ik na de verhuizing van vorig jaar al enigszins aanschafmoe, nu na het aanschaffen van de babyuitzet ben ik echt aanschafuitgeput.
Om te beginnen ben ik niet erg goed in het uitgeven van geld. Ik kan vrij goed sparen en als ik dan gespaard heb vind ik het zonde dat geld uit te geven. Daarom duurde het maanden (ik had het bedrag al lang op mijn spaarrekening staan) voordat ik, met moeite en na lang wikken en wegen, een digitale spiegelreflexcamera ‘durfde’ aan te schaffen.
Verder vind ik, waarschijnlijk samenhangend met mijn uitgeefaversie, dingen ook vrij snel duur. Dus als er echt iets gekocht moet worden, buiten de wekelijkse boodschappen, ben ik daar niet echt goed in. Soms moeten we iets hebben maar laat ik het liggen omdat het ‘duur’ is, om het vervolgens een paar weken later toch maar te kopen omdat we het toch echt nodig hebben en het niet goedkoper te krijgen is.
Gelukkig heb ik een man die wel kan uitgeven en mij dan ook regelmatig maant iets te kopen. Of iets dat wij samen nodig hebben of iets voor mijzelf. Gek genoeg houdt mijn geliefde helemaal niet van winkelen, winkels en winkelend publiek en dit heeft dus tot gevolg dat als er dingen gekocht moeten worden óf ik degene ben die het van tevoren geselecteerde item moet gaan halen, of wij samen een soort noodplan opstellen om een specifiek item zo snel en efficiënt mogelijk samen te gaan uitzoeken.
Met de (nakende) komst van de baby kwamen er hele lijsten in huis van zaken die aangeschaft moesten worden. Lijsten ook met dingen waar wij nog nooit van gehoord hadden. Zo weet denk ik niemand zonder kinderen wat een hydrofielluier is en wat je daar mee moet doen. Van de items waarvan wij wel wisten wat ze waren en waarvoor ze bedoeld waren bleek een zo breed aanbod op de markt dat onmogelijk was om met een snelle rit naar één winkel te bepalen wat nu aan te schaffen. Eén voorbeeld daarvan is het aanbod aan drinkflesjes. Ga voor de grap eens naar een Prenatal en bekijk wat voor flesjes ze daar allemaal verkopen en probeer dan te ontwaren welke je moet hebben voor jouw ongeboren baby. En dat is dan één ding van je drie pagina's tellende lijst, opgesteld in arial tien, regelafstand één. Gelukkig zijn wij nu bijna, na een maand klussen en aanschaffen, door de lijst heen. Ik kijk uit naar het moment dat ik op de bank kan gaan liggen.

Weer een brief van een CDA prominent

Afgelopen weken waren vooral oud-politici druk doende hun mening omtrent de kabinetsformatie de wereld in te helpen. Deze meningen werden, gek genoeg in dit digitale tijdperk, voornamelijk door middel van brieven de wereld in geholpen. De brieven waren vaak gericht aan formateurs, partijen en leden, maar werden meestal en (vrijwel) direct, en soms zelfs alleen, naar een krant gestuurd. Waarschijnlijk om enige aandacht te genereren.

Vandaag dook op de website van de SGP een nieuwe prominentenbrief (woord dat het goed zal doen voor woord van het jaar 2010 denk ik) op. De brief was abusievelijk bezorgd bij de kamerfractie van de SGP, aldus de toelichting op de SGP-website. Ik wil hem jullie niet onthouden. Klik hier voor de brief, het is zeker de moeite waard.

Omdat nu werkelijk alle politieke oudgedienden van het CDA zich inmiddels wel hebben laten horen, verwacht ik dat dit de laatste brief in de reeks zal zijn. Tenzij binnenkort blijkt dat ook dode cda-prominenten zich tot ons kunnen richten vanuit het graf. Waarschijnlijk dan echter niet per brief, maar misschien via medium Char. En anders is wellicht de NOS gaarne bereid en in staat ons geluidsopnames te laten horen van zich in hun graf omdraaiende dode cda'ers.

Noorderlicht

Komend weekend gaat een van mijn favoriete festivals in den lande van start: de Noorderlicht fotomanifestatie in Groningen en Leeuwarden (om het jaar is een van deze steden de uitvalsbasis, dit jaar Groningen). Het hoofdprogramma heeft als thema Land - Country Life in the Urban age en er is nog een kleiner programma Warzone, over gebieden die ooit een oorlogslandschap waren. Ik voel het foto-enthousiasme al opkomen. Mooie thema's met hopelijk spannende beelden en niet die eeuwige zielige en clichematige oorlogsbeelden die we kennen van de World Press. Esthetisch en saai.

I heart fotografie. Ik maakte mijn eerste foto op mijn vijfde en deed er later nog iets mee op de KABK en op de universiteit. Ik liep stage in het fotomuseum in Den Haag en ik kan uren staren naar beelden in zowel Vogue als Foam Magazine. En toch weet ik niet zeker of ik tijd ga vrijmaken om de tenstoonstellingen op Noorderlicht te bezoeken. Niet omdat ik het niet wil of omdat het me niet interesseert, maar omdat ik niet weet of ik tentoonstellingen wel de leukste manier vind om naar foto's te kijken. Het is een dilemma dat wel nooit opgelost zal worden en waar ongetwijfeld iedere fotografieprofessional een mening over heeft. Hoe kan beeld het beste gepresenteerd worden? Hangt dat af van het genre? Moet een Ad van Denderen anders behandeld worden dan Diana Blok?

Op de een of andere manier kan ik mijn vinger er niet goed opleggen. Het lijkt alsof documentairefotografie vraagt om een andere behandeling dan fashion- of reisfotografie. Is ook wel logisch. Ik wil in ieder geval niet door een kille ruimte lopen met alle foto's in dezelfde lijst op ooghoogte. The medium is the message, en dat geldt niet alleen voor het beeld zelf maar zeker ook voor de manier waarop het aan het publiek gepresenteerd wordt.

De valkuil is om als tentoonstellingsmaker leuk en jolig te gaan doen waardoor je evenement makkelijk pretentieus kan worden en mensen zelfs misschien afschrikt maar het mag ook wel eens wat spannender. Richt een tentoonstelling in op een kerkhof, plak geplastificeerde foto's op A0-formaat op de A12. Strooi cartes de visite uit een luchtballon neer op het winkelend publiek. Of doe zoals ik het liefste doe. Kunst en ik alleen. Een prachtig fotoboek en mezelf. Samen op de bank.

Onderschrift

Daar gaan we weer. Graag een onderschrift bij deze foto, succes!

De deur

Ik heb twee avonden lang naar het beeld van een deur gekeken. En dus bedacht ik me op een gegeven moment dat ik maar een column over die deur moest schrijven. Maar dat bleek een nogal open deur, want meer mensen deden dat of hadden dat al gedaan. Dus ik schrijf maar geen column over een deur, of eigenlijk de deur. De deur met de hupsende Ferry Mingelen er voor. Jaren geleden zag ik Ferry Mingelen in een heel strak broekje hardlopen door de Javastraat, daar moest ik aan denken toen ik hem zo blij zag hupsen voor die deur. En ik vroeg me af waarom de partijvoorzitter al twee dagen hetzelfde jasje aan had en misschien zelfs wel hetzelfde overhemd. Als ik zijn vrouw was had ik woensdag een nieuw jasje naar Den Haag gebracht. Maar gelukkig ben ik zijn vrouw niet. En nu de crisis lijkt bezworen is er vanavond ook geen deur meer in beeld en een nieuw jasje ook niet meer nodig. We gaan weer over tot de orde van de dag vrees ik.

Gillette

Gillette, Wyoming is een stad waar ik nog niet dood gevonden zou willen worden. Het ligt in de middle of nowhere. Om precies te zijn in Wyoming. Om een idee te geven, Wyoming is ruim zeven keer zo groot als Nederland en er wonen iets meer dan een half miljoen inwoners. Wyoming bestaat voornamelijk uit grasland waar hier en daar koeien grazen. En ze hebben er Yellowstone. En verder wat steden, maar niet heel veel en niet heel groot. Na een flink aantal uur rijden kwamen we aan in Gillette. Het was de eerste stad van formaat die we die dag tegenkwamen, en eigenlijk ook wel de laatste. We waren op weg van South Dakota naar de oost ingang van Yellowstone en we hoopten in Gillette even wat afleiding te vinden van de graslanden waar we die dag doorheen waren gekomen. Er was wel afleiding, maar echt spectaculair was het er niet. Als je in Gillette woont woon je waarschijnlijk is een huis dat lijkt op een veredelde trailer, dat is althans wat we daar voornamelijk zagen: lage kleine bungalows van hout die eruitzagen als uitvergrote stacaravans. De stad is, je hebt immers de ruimte met zoveel gras en zo weinig inwoners, zeer ruim opgezet, ik denk dat het zich acht of negen kilometer uitstrekte langs de Interstate (de I-90) die we reden en dat er drie of vier afslagen waren. Overigens ging iedereen die zich op de Interstate bevond eraf bij Gillette. Waarschijnlijk omdat het gewoon het enige was in de wijde omtrek waar je iets kon, tanken, eten of naar de wc. Vijfennegentig procent van de bevolking is er blank, dus waarschijnlijk, als je er woont, ben je ook blank. Het stadje leeft van de kolenmijnen en de oliewinning, we zagen dan ook heel veel jaknikkers en enorme treinen gevuld met kolen als ze richting het oosten reden en leeg als ze terugkwamen, dus waarschijnlijk als je er woont werk je in de kolen of de olie. Uiteraard was er een McDonalds en waren er wat hotels, Gillette heeft namelijk een vliegveld (logisch, want anders zit je voor elke reis eerst een dag in de auto). Kind zijn in Gillette lijkt me het ergste wat er is. Er is weinig keus in scholen, je komt nergens zonder auto en bent dus volkomen afhankelijk van je ouders. Er is sowieso vrij weinig in Gillette naast de McDonalds, het tankstation, het winkelcentrum en een recruitment bureau van het Amerikaanse leger. Stel je bent jong, woont in Gillette en je hebt een hobby, bijvoorbeeld hardlopen. Je kunt heel goed hardlopen in Gillette, er is alle ruimte. Ik vrees wel dat je dezelfde weg terug moet lopen als je heen liep want veel anders dan hele lange rechte wegen heb je er niet. Verder kun je in Gillette zelf de halve of een hele marathon niet lopen in wedstrijdverband, want die is er volgens mij niet. Voor het uitoefenen van je hobby zal je dus vaak en ver moeten reizen. Welke hobby je ook hebt, je zult vrijwel altijd ver moeten reizen om een geestverwant tegen te komen. Om een idee te geven, dit zijn foto’s van Gillette die door de gemeente op hun site zijn gezet. Als dit het beste is waar ze mee kunnen komen, dan weet je wel hoe de rest van Gillette er uitziet..

Breaking news over Hillary

Hillary Rodham Clinton, internationaal politieke powerwoman neemt dramatische beslissing die de wereld zal doen sidderen en beven.

lees hier meer.

Mannen weten waarom

Beste Jupiler,

Op tv zag ik al een paar keer jullie reclame met de slogan 'Mannen weten waarom'. Ik, een vrouw die graag een biertje drinkt, weet ineens niet meer waarom. Mogen vrouwen ook weten waarom, of is dit alleen voorbehouden aan mannen? Zelfs jullie vragenformulier dat ik nu invul is voor mannen. Hoe komt het dat mannen weten waarom en dat zij, als ze het even niet meer weten, het aan jullie mogen vragen? Doe ik nu iets onrechtmatigs en is er een speciaal biermerk voor vrouwen waar ik me tot kan richten? En zeg nou alsjeblieft niet 'rosébier', okee?

Hartelijke groet,
Caar

Geachte mevrouw

wij hebben uw vraag goed ontvangen

het geenzins de bedoeling een onderscheid te maken tussen mannen en vrouwen. Met deze tagline willen we enkel het mannelijke karakter van ons bier onderstrepen. We zijn erg blij dat we ook vrouwelijke drinkers hebben. Er is niet zo iets als een typisch mannen of vrouwenbier.

bedankt voor u begrip en wij danken u alvast voor de interesse in ons bedrijf en onze producten.

met vriendelijke groeten

D. R.
Consumer Care Inbev


Geachte mevrouw R.,

Zeer veel dank voor uw antwoord. Hoewel ik dit erg op prijs stel moet ik zeggen dat uw e-mail meer vragen oproept dan beantwoordt. Wat bedoelt u precies met het mannelijke karakter van Jupiler? Jupiler onderscheidt zich van andere biermerken door mannelijkheid? Het is dus heel stoer om Jupiler te drinken? Dan zouden toch vrouwen juist moeten weten waarom? Want stoer zijn, dat doet een man voor de vrouwtjes! Ik zou volgende keer een slogan kiezen die beide sekses aanspreekt: Jupiler, vrouwen weten waarom! Als dat niet mannelijk én vrouwelijk is weet ik het ook niet meer.

Hartelijke groet,
Caar