God hates fangs!

Mijn voorliefde voor vampieren begon denk ik toen ik op mijn vijftiende Bram Stokers Dracula las en sindsdien hebben ze me nooit helemaal losgelaten. Gelukkig hebben vampierenverhalen voor kwaliteitstelevisie gezorgd en wat vampieren betreft ben ik een omnivoor. Tijdens mijn studie keek ik (samen met een geobsedeerde huisgenoot) naar Buffy the Vampire Slayer. Lekker puberaal, en een stuk beter dan de Twilight-films, waarvan ik er overigens ook geen een oversla, ondanks het hoge zucht-zwijmel-steun-moeilijk kijken-ik moet poepen-gehalte. Via Blade, Dracula (Gary Oldman!), de Underworld-serie (die wordt steeds belabberder, eigenlijk moet je alleen deel 1 kijken), de dracula-films met Christopher Lee en een van de absolute hoogtepunten van het genre: Lesbian Vampire Killers, ben ik sinds kort aanbeland bij een nieuwe, bloederige ster aan het firmament: True Blood. Ok, je moet je er in het begin even doorheen bijten (nudge nudge), want in de eerste afleveringen zie je vooral heel veel onfunctioneel naakt. Naar mate de plot zich ontwikkelt wordt het gelukkig niet veel maar wel iets beter, maar als je op zoek bent naar een subtiel tv-drama in de trant van de BBC kun je beter iets anders gaan doen. True Blood is een serie in de categorie 'lekker makkelijk, best spannend'. Het verhaal: sinds een paar jaar zijn vampieren uit de kist gekomen en 'leven' nu tussen gewone mensen. Sommige mensen vinden dit prima, anderen verzetten zich en vinden dat vampieren uitgeroeid moeten worden. Dit zorgt voor een politieke strijd (met als strijdkreet 'God hates fangs!'), maar de serie gaat vooral om het gewone leven van alledag: relaties tussen vampieren en mensen, onschuldige vampieren die overal de schuld van krijgen en over gemene vampieren die zielige mensen leegzuigen. Hartstikke spannend natuurlijk. Het verhaal speelt zich af in Louisiana, dus je krijgt ook nog een hoop mee van de cajun-cultuur. Het accent is prachtig, de mensen zijn bijgelovig en bekrompen, de dorpen zijn arm. Gooi dit in de blender en je wordt urenlang vermaakt. Ik ga binnenkort ook nog maar eens Interview with a Vampire kijken, want mijn vampierenliefde is weer helemaal aangewakkerd.

I heart ... TGBBO

Elke dinsdagavond om negen uur staat de televisie in huize S afgestemd op de BBC. Immers, het is tijd voor de allerbeste kooktelevisie van het westelijk halfrond: The Great British Bake Off.

Tijdens een wekenlange bakstrijd wordt in deze afvalrace toegewerkt naar de kroning van 's lands beste amateurbakker. En niets wordt de deelnemers bespaard. Eigen verzinsels en het namaken van echte showstoppers of family favourites. Macarons, vlechtbrood, danish rolls en bruidstaarten; ze moeten alles haarfijn in de vingers hebben mochten ze nog kans willen maken op de hoofdprijs.

Het fijne van deze kookwedstrijd is, naast het feit dat de culinaire deskundigen geen dikke paffige Nederlandse chefs zijn, dat het zo lekker Brits is. De kritiek van meesterbakkers Paul en Mary is altijd zo heerlijk. Wanneer Colin zijn inelkaargestorte en niet gerezen Victoria sponge ter beoordeling aan de jury aanbiedt prevelt Mary, queen of all things sugar and butter: "Oh well dear, you made a great effort and we do not only judge appearance". Om vervolgens Paul te laten zeggen: "Oh dear, I would not even feed this to my pigs". Tranen wellen op in Colins ogen. Arme ziel.

Het bloed, zweet en tranen van de bakkers wordt van professioneel commentaar voorzien door Sue Perkins, foodinista in hart en nieren, en Mel Giedroyc, de aardige maar klunzige dame die in de meest recente aflevering het voor elkaar kreeg om het baksel van een van de deelnemers te vermorzelen. Deze dames zijn een beetje de Mini en Maxi van de Britse kooktelevisie, en daardoor krijgt het uitermate gezellige en degelijke programma toch een beetje een randje.

Het allerfijnste van dit programma is natuurlijk de mogelijkheden die het biedt om naar de tv te kunnen schreeuwen. NIET IN DE KARAMEL ROEREN! DAT IS TE LAAG IN DE OVEN! WIE DE FUCK MAAKT ER NOU EEN TAART MET TOMAAT EN PERZIK?! Dus naast prachtig entertainment fungeert het programma ook nog eens als therapeutisch anger management.

Vanavond maak ik de strawberry cheesecake, en waan ik mij even in de prachtige country kitchen van de set, samen met Mel en Sue. En droom ik dat Mary na het nemen van een hapje taart lost for words is en vervolgens stamelt: "Well, this is just exquisite".

Onderschrift

Tsja, wat moet je hier nou weer mee? Zijn dit fans van the Beatles? Is LARP voor astrologen of zijn dit gewoon goed voorbereide sportmannen. Laat het ons weten in de comments.

Rustgevend

Ik ken iemand die zo'n rijdende grasmaaier heeft. Je weet wel, zo'n grasmaaier waar je op kunt zitten, een soort klein tracktortje waarmee je het gras maait. Daar ben ik jaloers op. Het lijkt me heerlijk om op zo'n grasmaaier rond te rijden. Een van mijn favoriete films is nog altijd The Straight Story, over een bejaarde man die zijn zieke broer op gaat zoeken. Zijn broer woont heel ver weg en hij heeft geen auto. Wel een tracktor en daarom gaat de man op zijn tracktor dwars door Amerika op reis om zijn broer op te zoeken. Verder gebeurt er niet erg veel in de film, heel rustgevend. Dat lijkt me wel wat.

In Amerika zie ik ook altijd heel mooie, grote tracktors van John Deere. Mooie, groene landbouwwagens met een geel logo. Ook daar wil ik dan heel graag even mee rondrijden. In zo'n groen t-shirt en een groen petje met het gele logo van John Deere. Het logo met het springende hert. Dat heeft iets gezelligs. Gelukkig heb ik nooit echt zo'n shirt gekocht, want het blijkt een typisch redneck-kledingstuk te zijn en dat vind ik dan weer niet zo gezellig. Dus daarom smacht ik nu in gewone kleding en nog steeds vanuit de auto stiekem naar een ritje op zo'n mooie tracktor.

Het liefst dus zo'n grasmaaiertje. Niet alleen omdat het een klein en groen wagentje is, al speelt dat zeker mee. Maar er is meer. Toen ik gisteren naar huis reed, kwam ik langs een groen weiland. M'n raampjes stonden open en dwars door de uitlaatgassen heen rook ik het: hier was gemaaid. Ik ben even wat langzamer gaan rijden, bijna net zo langzaam als een grasmaaiertje, om de geur van het gras op te snuiven.

Zou je als je dat elke dag ruikt, immuun raken voor die heerlijke geur? Ik denk het niet. Ik denk dat mensen die elke dag op een grasmaaiertje over een groot groen weiland rijden en de geur van versgemaaid gras opsnuiven, heel gelukkig zijn. Verder gebeurt er niet zo veel. Heerlijk toch?

De onherbergzame krochten van de damestas

'Ja, dat zit in mijn tas!' roep ik als mijn meneer vraagt of ik toevallig paracetamol bij me heb. Natuurlijk zit dat in mijn tas. Net als mijn telefoon, zakdoekjes, deodorant, een boek, mijn agenda, maandverband, een flesje water, handcreme, een sjaal, sleutels, sieraden, foldertjes, batterijen.... Hoopvol begint mijn meneer in mijn tas te zoeken. Onzeker bedenkt hij een strategie om de paracetamol zo efficient mogelijk te vinden.

Tevergeefs.

In mijn tas is het namelijk onbegonnen werk om te vinden wat je zoekt als je mijn tassysteem niet kent. Dit is een waterdicht systeem waardoor ik feilloos vind wat ik zoek zonder genante graafmomenten en plein publique. Graag maak ik jullie lezers deelgenoot van mijn goedbewaarde draagzakgeheimen. Uiteraard is dit het resultaat van een door de jaren heen geperfectioneerde opbergroutine.

Allereerst is het van groot belang dat de tas meerdere vakjes bezit. Zo kun je per vakje een categorie herbergen. Een klein vakje met een rits is goed voor de afdeling 'vrouwelijke ongemakken'. Stop hier je paracetamol, maandverband, lippenbalsem, handcreme en desnoods een voorraad chocola in. Stop in een groter tassenvak je deodorant, haarborstel, handspiegel en make up, dan kun je altijd fris en fruitig - en zonder door te lekken - voor de dag komen.

Daarnaast wil ik pleiten voor minstens drie eet- of drinkproducten in je tassysteem. Uiteraard een flesje water. Geen vrouw kan zonder water, met excuses voor het gendergeneraliseren. Stop daarnaast kauwgom, fruit, sultana's en een pakje sap in je tas, zodat je altijd iets te kauwen, knabbelen of drinken bij je hebt. Je zou maar de bus missen als je al flauw bent van de honger. Daar ben je nu op voorbereid.

Uit de onherbergzame krochten van mijn tas diep ik de wonderbaarlijkste voorwerpen op. Altijd zonder te zoeken, altijd eerder met voorbedachten rade ingepakt. Aan veel gewicht om mijn schouder heb ik een broertje dood, maar gek genoeg weet ik mijn tas altijd ZO vol te proppen dat ik aan het einde van de dag met een schouderbasisfractuur thuiskom. Mijn loodzware schoudertas, een onmisbaar accessoire voor een lang en gelukkig leven. Ik kan het iedereen aanraden.

Guilty Pleasures - nog meer eten en drinken

Caar schreef pas al over haar guilty pizza pleasure, maar er heerste onder de Gemodder-dames een ernstig onderbuikgevoel dat de bron van culinaire guilty pleasures nog niet helemaal uitgeput is. En dat het waarschijnlijk allemaal niet zo culinair was. Of gezond. Hieronder een lijst uit de donkerste krochten van ons darmstelsel, waaronder een aantal heerlijke aanraders.

Rijst met spinazie, satésaus en banaan
Geboren uit noodzaak tijdens het kookcorvee op de studentenvereniging. De supermarkt was nagenoeg leeg en er wachtten meer dan zestig hongerige roeiers. Dan moet een mens een beetje creatief durven te zijn. Het was een redelijk succes, maar mocht je dit willen gaan proberen zou ik de banaan weglaten.

Vissticks met aardappelpuree en heel veel appelmoes
Lang het favoriete gerecht van mijn zus en een succesrecept in mijn studentenhuis. Heel stiekem maak ik het nog wel eens voor mezelf. Als meneer S op zakenreis is. Dan voelt het extra stiekem en extra smerig. Gebruik wel snobbige merkvissticks.

Kroket
Snij de kroket door de midden en haal al het spul eruit. Leg op de rand van je bord. Vul de kroket dan opnieuw met appelmoes, snel handelen is hier van belang ander koelt de kroketkorst teveel af. Het vulsel kan je nog opeten maar hoeft niet.

Crackers van de Euroshopper
Je weet wel, met zo'n stippellijn in het midden waar je ze door de midden kan breken. De allergoedkoopste heb je nodig voor deze smerige snack. De ene helft smeer je in met chocopasta en op de andere helft leg je een plak Gelderse worst. Een betere combinatie dan peanutbutter & jelly!

Pannekoek frikandel speciaal
Eerlijkgezegd heb ik er zelf geen ervaring mee maar een van mijn familieleden at dit recentelijk met veel smaak op tijdens een bezoekje aan een pannekoekenspecialiteitenrestaurant. Ze maakt het overigens goed.

Maischips met pindakaas
Ook heel lekker met salsa en guacamole maar dit is ook een fantastische uitvinding. Wel een aanslag op je nieren dus goed blijven drinken!

Waar kunnen we jou midden in de nacht voor wakker maken? Iets vreselijk smerigs waarvan je hoopt dat niemand ooit ziet dat je het in de mond stopt? Wat zijn jouw donkere latente voedselwensen waar je soms naar smacht? Let us know!

Hypermarché, de score

Eerder deze maand verheerlijkte ik de buitenlandse supermarkt en nu ik terug van vakantie ben, is het tijd om de eindscore op te maken. Ik heb weer veel verleidingen moeten weerstaan en bijna net zo vaak ben ik gezwicht. Overigens is rotweer niet de enige smoes om naar de supermarché te gaan, bloedhitte is ook een goede reden en als je het binnen te koud vindt kun je daar voor 5 euro een nieuwe trui kopen. Deze zomer was ik in Frankrijk en Italië en deed daar onder andere de Carrefour en de Big Store aan. Bij thuiskomst stalde ik de volgende schatten uit op tafel:

Een mooie fles Extra Vergine olijfolie van Sardinië, afkomstig van de Europese lijst met beschermde streekproducten (DOP). Deze kun je eerst in een wijnwinkel proeven en vervolgens goedkoper in de supermarkt halen. Hetzelfde geldt voor bepaalde wijnen. We hebben in de supermarkt een paar flessen Barolo, Nebbiolo, Dolcetta en Barbera gekocht en de meeste daarvan zijn echt heel lekker. In Nederland betaal je voor deze wijnen het dubbele en in de supermarkt zijn ze vaak niet verkrijgbaar. In Frankrijk kochten we een wijn in een enorm pak met een tankje eraan. Klinkt goor, is lekker. In Italië kocht ik ook nog wat Lein een 'enge worst' noemt: een salami-achtige worst met veel witte stukjes erin. Het was de salami Cacciatore, ook weer afkomstig van de lijst met beschermde streekproducten, een lijst die ik heel graag helemaal zou afwerken. Deze vakantie aten we mortadella en Provolone, we hebben nog een lange weg te gaan. Verder nog Amaretti Virginia (amandel koekjes met suikertjes), truffelsaus, een trui voor m'n neefje, verschillende soorten pasta, een streekkookboek (in het Italiaans), een slaapshirt, een zak hazelnootjes, noga, grissini, een koeltas en een paar gympen (nep-All Stars voor 4 euro).

Aan het eind van de vakantie heb ik toch altijd last van spijt. Niet zo zeer van al die aankopen, daar ben ik meestal heel gelukkig mee (hoewel ik me wel afvraag wanneer ik die gympies ooit ga dragen. Misschien moet ik maar gaan wadlopen?), maar wel van de aankopen die ik uiteindelijk toch maar niet gedaan heb. Omdat ik het toch ineens zonde van het geld vond (mijn inner-calvinist speelde op) of omdat ik bang was dat het teveel ruimte ging innemen (we hebben nota bene een kelder die ik naar hartelust kan volproppen met onnodig keukengerei!). Deze vakantie liet ik tot mijn grote spijt in de Italiaanse supermarkt achter: de tomatenpureedraaier, een soort vergiet met een slinger, waarmee je zelf tomatenpuree en passata kunt maken. Het ding was te koop voor 5 en 10 euro. Reden om het niet te kopen: hij kan niet in de vaatwasser en ik vroeg me af of ik 'm wel vaak genoeg ging gebruiken. In het laatste geval komt natuurlijk het vaatwasserargument te vervallen. Bij weinig gebruik kan je een apparaat altijd nog aan iemand cadeau doen. Stom stom stom dus!

Mocht je binnenkort naar Italië gaan, dan hoor ik het graag, misschien kunnen we wat regelen. Naar de hypermarché moet je toch.

Huispijn

Toen ik klein was, ging ik logeren bij mijn nichtje. Zij was niet alleen mijn nichtje, maar ook vriendin en buurmeisje. Dolle pret dus, zou je zeggen. Maar als we gingen slapen, bekroop mij een onbehaaglijk gevoel. Hier wilde ik niet zijn. Ik wilde gewoon écht naar huis, ondanks dat mijn huis een paar meter verderop stond. Dus mijn mama haalde me midden in de nacht op (alhoewel… waarschijnlijk zou dat 23.00 uur zijn geweest). Sindsdien weet ik: als ik niet in de buurt van mijn (t)huis ben, krijg ik een knoop in mijn maag en weigert mijn lichaam zich te ruste te leggen.

Zo belde ik mijn moeder huilend op vanaf schoolreisje in Rome. Ik mis mijn meneer als hij een weekend weg is. En als ik sámen met mijn meneer meer dan een nacht buiten de deur ben, mis ik kattenkind Coco. Het is mijn lot. ‘Heim’ betekent huis en ‘wee’ komt van ‘weh’: pijn. Wat prachtig: ik heb huispijn... Het klopt helemaal: huispijn is de aandoening die ik heb. Eigenlijk verlang ik altijd wel naar het bekende, het knusse: mijn thuis. Dat was vroeger zo, maar dat is nu nog steeds het geval.

Op vakantie gaan, bijvoorbeeld. Dat vind ik altijd spannend. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om op pad te gaan en om nieuwe landen te leren kennen. Maar de terugreis vind ik ook altijd een feest: elke kilometer rijden brengt mij dichter bij mijn thuis. Als ik eenmaal weer in mijn oude vertrouwde bedje lig, ben ik opgelucht.

Na een geweldig weekend met mijn lief neem ik zondagavond met een weeïg gevoel in mijn buik afscheid van de dagen die achter ons liggen. Maandagochtend slik ik dit gevoel weg en ga met opgeheven hoofd weer aan het werk. Ik ben verknocht aan huis, man, kat en haard. Laat ik er maar aan toegeven. Ach ja, ik ben nu eenmaal een zeer aanhankelijk mens.

Guilty Pleasures - vreselijk slechte tv

Too fat for 15. Made. Say yes to the dress. Don't tell the bride. I didn't know I was pregnant. Locked up abroad. I shouldn't be alive.

Dit is zomaar een greep uit mijn guilty pleasure televisie-aanbod. Sommigen komen van een soort Discovery-achtig kanaal, hiermee hoop ik dan toch maar maar soort intellectuele schijn op te houden, maar het merendeel komt van MTV en van jawel de "vrouwenzender"(oh the horror!) TLC.Toch een beetje smerig en stiekem en op sommige momenten lijkt er niks beters om je tijd mee te verspillen (is het eigenlijk wel echt een verspilling?). Het ultieme en totale nonsense tijdverdrijf.

Eerlijk is eerlijk, alle afleveringen lijken op elkaar. Elke aflevering van Made heeft een moment waarop de Made-coach wil stoppen omdat de pupil een gebrek aan motivatie lijkt te hebben. Elke aflevering van Too fat for 15 heeft een weegmoment dat vreselijk fout gaat: Oh no Marcy, you gained four pounds during Thanksgiving, didn't you stick to the programme? Elke bruid wordt hysterisch als blijkt dat haar aanstaande twee dagen voor de bruiloft nog geen jurk voor haar heeft geregeld. Elke vrouw waarbij opeens een bevalling begint denkt eigenlijk dat ze vreselijke obstipatie of voedselvergiftiging heeft. In (bijna) elke aflevering van Locked up abroad staat er iemand te zweten  op een vliegveld. En bij I shouldn't be alive valt er negen van die tien keer een rotsblok op het been van een hiker en gaat de hond hulp halen.

En toch blijf ik kijken. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, maar er zal vast wel een prachtige mediatheorie over zijn. Of iets Freudiaans? Misschien dat ik zelf een latente wens heb om op tv te komen? Of omdat het een soort ramptoerisme vanaf je eigen bank is? Het zal me een worst zijn, ik kijk nog even verder. En als meneer S opeens thuiskomt zap ik snel naar CNN.

Muziek: St. Vincent

Omdat ze prachtige muziek maakt. Omdat ze live geweldig is. Omdat ze goed gitaar kan spelen. Omdat ze goed kan zingen. Omdat ze zelf ook prachtig is. Omdat ze echt helemaal te gek is. En omdat ik stiekem wou dat ik dat ook allemaal was en kon.

Guilty Pleasures - lekker vies

Soms verlang ik terug naar m'n studententijd, toen ik Chicken Tonight at met vrienden. Toen mijn meneer soms ontbeet met toastjes met pindakaas omdat er niks anders in huis was. Toen ik als lunch een zakje noedels opwarmde en afgoot boven de wasbak in de wc omdat ik te lui was om de trap af te lopen. Ik was toen ook een stuk dikker, om begrijpelijke redenenen. Het leven was zo simpel toen. Smerig en simpel en o zo lekker.

Gelukkig geef ik nog steeds heel af en toe aan mijn liefde voor vies eten toe. Maak je geen zorgen, meestal eet ik zeer verantwoord, maar soms moet je toch ook gewoon kunnen toegeven aan je lichaam dat schreeuwt om iets smerigs? Om nepkaas en conserveringsmiddelen en kleurstoffen? Haast is een van de omstandigheden die het eten van slecht voer wat mij betreft legitimeert. Even snel wat eten en dan door naar die afspraak. Hè fijn, dan kan ik vanavond lekker vies eten.

Eén van mijn heimelijke geneugten is een beproefd recept dat nog uit mijn studententijd stamt, toen ik niet zo vaak haast had maar wel chronisch geldgebrek en, blijkbaar, een hang naar ongezond eten. Het recept is simpel: kook 2 ons elleboogjesmacaroni gaar. Spuit hier ketchup over. Bestrooi met flink wat geraspte kaas. Klaar! Door de luxe versie gaan ook nog hamblokjes. Een andere variant is met maggi in plaats van ketchup, maar dat heeft mij nooit zo kunnen bekoren.

De topper van nu is de 'Ristorante' pizza van Dr. Oetker. Dat hij net zo smaakt als bij de Italiaan is niet waar, tenzij je bedoelt dat Ristorante-pizza's overal hetzelfde smaken, dat is denk ik wel waar. De Ristorante moet je niet vergelijken met een traditionele pizza, het is een op zichzelf staande lekkernij. Dat is het geheim van Dr. Oetker, het is geen pizza, het is een uit de hand gelopen tosti met goedkope ingrediënten en heel veel e-nummers. Dr. Oetker, de wonderdokter met de analoge kaas. Favoriet is bij mij de Pollo, maar stiekem kijk ik ook altijd jaloers naar het bord van de meneer waarop dan de Salame ligt te dampen. Op de een of andere manier heb ik mezelf wijsgemaakt dat een pizza met kip, spinazie en maïs een stuk gezonder is dan eentje met plakken salami, dus neem ik die nooit. Het grote nadeel van de lekkernijen van de door mij zo geliefde Oostenrijkse arts is het aantal calorieën per pizza. Hou je vast: 950 calorieën! Negenhonderd en vijftig! Dat is vreselijk veel, ook als je het maar weinig eet. M'n lijfarts is gelukkig zelf al met een passende oplossing gekomen, de minipizza. Twee per verpakking, 350 calorieën per stuk. Heerlijk. Met een salade erbij eigenlijk best een verantwoorde maaltijd. Danke schön, Herr Doktor.

Eigenlijk zou ik zwanger moeten worden, ik hoor goede verhalen over het toegeven aan het verlangen naar smerig eten tijdens deze periode. Lekker met je dikke buik door de McDonalds Drive-Thru en dan het hele menu bestellen en supersizen en dan ook nog een milkshake erbij. Goddelijk! Zwangerschap, het is een soort studententijd.

Konijntjes

Eén… Twee… Drie, oh en daar zit er nog een. Vier! Yes, vier konijnen gespot. Daar word ik nou erg gelukkig van.

Sinds enkele weken fiets ik een andere route naar mijn werk, gedwongen door grote asfalteringswerkzaamheden – nou, tering inderdaad. Want nu heb ik véél meer stoplichten. Op mijn normale route vier stuks. Op de nieuwe route zes. Ook moet ik nu een dorpje doorkruisen, inclusief drukke winkelstraat en iedereen-van-rechts-heeft-voorrang-maar-neemt-dat-niet-perikelen. Ik vind het maar niks en hoop dat de wegwerkmannen snel klaar zijn. Maar één ding zorgt ervoor dat ik elke rit tóch met plezier maak – soms twee, drie of vier dingen.

Konijntjes.

Was alles maar konijnen, zo schreef Renske de Greef al eens. Een leuk boek, alhoewel je me nu niet meer moet vragen waarom ik het een leuk boek vond. Eigenlijk herinner ik me alleen nog maar de konijnen. Ik ben nooit zo’n konijnenliefhebber geweest. Vaste lezers van dit blog kennen mijn kattenvoorliefde. Maar konijnen zijn hard op weg om ook mijn hart te veroveren.

De fietsroute met stoplichten, winkelstraten en voorrangswegen brengt mij namelijk óók een veldje waar áltijd konijntjes zitten. Het begon met één exemplaar dat ik in de berm spotte. Het knaagdiertje maakte mij blij en ik vertelde het mijn meneer toen ik thuiskwam: ‘Ik zag net een konijntje op de terugweg!’. Maar later keek ik eens beter en ontdekte ik dat er áltijd heel véél konijnen op het veldje zitten te wiebelen met hun neusjes. (Doen die beesten eigenlijk ook nog iets anders behalve gras eten en neuswiebelen?)

Laatst moest ik optreden op een bruiloft en was ik érg zenuwachtig. Met mijn stiefvader besprak ik ademhalingsoefeningen en andere manieren om rustig te worden. ‘Denk aan iets wat je leuk vindt,’ was zijn devies. ‘Konijntjes’, schoot meteen door mijn hoofd. Ik liep naar het podium, dacht aan de beestjes en het optreden ging goed. Sindsdien roept mijn meneer ‘Denk aan konijntjes!’ als ik iets vervelends moet doen of zenuwachtig ben.

En iedere ochtend rijd ik langs het veldje, tel de konijnen en krijg nóg meer zin in mijn werkdag. Was alles maar konijnen. Behalve mijn kattenkind Coco natuurlijk.

Onderschrift

Terwijl Russen in Rusland zich bezighouden met drie brutale meiden die een rockliedje in een kerk hebben gezongen, kunnen de Russen in het buitenland gewoon hun gang gaan. Er wordt uiteraard al jarenlang vraagtekens gezet bij de trainingspraktijken van de Russen maar deze foto laat ons weer wat nieuws zien. Welke motivatietechniek wordt hier door de coach toegepast? En om welke sport gaat het eigenlijk? Laat het ons weten in de comments.

Vakantiereprise: Jungle

Na een aantal dagen in Quito te zijn geweest, vertrokken meneer S en ik naar een junglehut aan de Rio Napo, een rivier die uiteindelijk opgaat in de Amazone. Midden in het regenwoud en ver weg van beschaving en bewoonde wereld.

Op de supermoderne busterminal, het cement was net droog, in het zuiden van Quito namen wij de bus naar Tena. Tassen onderin en vamos. Dat de bus eerst nog een paar uur over al die hobbels in de Andes heen moest en tevens elke 200 meter stopte om nog meer passagiers in de overvolle bus te laten wisten we toen nog niet helemaal.

Eenmaal in Tena werden we opgehaald door de eigenaar van de junglehut die, nu hij toch in de grote stad was, meteen de kerstinkopen ging doen. Prima, ik had net een paar uur gezeten dus dit uurtje kon er ook nog bij. Toen ging we door naar het laatste dorpje voor het regenwoud; een paar halve houten huisjes waar je wc-papier, bier en stukken vlees kan kopen. De laatste etappe werd afgelegd per gemotoriseerde kano waarbij door het uitblijven van regen in deze tijd van het jaar het noodzakelijk was om stukken door de rivier te waden omdat onze kano anders vastliep.

Eenmaal aangekomen in de hut voelde ik me ver van alles dat thuis is. Er was een hutje, een matras, koud water, een hangmat en 's avonds eten wat de pot schaft. Dat was allemaal genoeg en ik viel tevreden in slaap.

De dag erop stond een stevige wandeling onder leiding van een lokale gids op het programma. We werden geïnstrueerd over wandelschoenen, drinkwater en sunblock, en we kregen met kleurstof uit een rode vrucht een tekening op onze wangen geschilderd. Zo was voor alles dat in het oerwoud leeft duidelijk dat we respectvol met de omgeving omgaan en niks kwaads in de zin hadden. De wandeling ging van start. Het was een fantastische ervaring, en ik leerde niet alleen over het oerwoud en de planten maar ook dat er blijkbaar geen grenzen zijn aan hoeveel een mens kan zweten.

Halverwege de wandeling hoorden we opeens een merkwaardig geluid. Was het een lokroep van een inheemse vogelsoort? Helaas. Het was de ringtone van het mobieltje van de gids. De komst van oliemaatschappijen naar het regenwoud bracht ook de komst van zendmasten met zich mee. In de niet zo middle of nowhere was ook hij nu mobiel bereikbaar.

Mannetjes met gitaartjes

Ik haat tv-talentenjachten. Hoe heet dat programma ook al weer dat vorig jaar zo populair was? Oh ja, The Voice of Holland. Ik heb dus nog nooit een aflevering van The Voice of Holland gezien. Ik weet alleen dat het iets met stoelen en Charly Luske is. Ok, toegegeven, de eerste editie van Idols heb ik toch wel redelijk gevolgd. Maar toen was dat soort programma’s nog nieuw en flitsend enzo. Tegenwoordig heb ik er geen interesse meer in.

Tot ik kort geleden hoorde over De Beste Singer Songwriter van Nederland. Laten we dit programma voor het gemak even DBSSW noemen. DBSSW gaat over, hoe raad je het, singer songwriters. Mannetjes (soms een vrouwtje) met gitaartjes en mooie stemmen. Af en toe saai, meestal mooi, soms een tranentrekker maar bovenal héél veel mooie, breekbare liedjes. Elke week krijgen de deelnemers een opdracht. Zo moesten zij al een liefdes- en een protestlied schrijven en uitvoeren. Wat ik prettig vind aan het programma is dat er niemand afvalt: aan het einde komt er wél een winnaar uit, maar een afvalrace is het niet.

Presentator en DJ Giel Beelen heeft voor dit programma al zijn muzikale vriendjes uit de kast getrokken. Elke aflevering weer bestormt een 3FM-enclave de studio om de kandidaten te beoordelen. Dat is soms heel stom. Want dan kijkt DJ Gerard Ekdom bijvoorbeeld alleen maar of een lied een hitje is. Maar soms levert het ook heel mooie tv op: Sanne Hans (aka Miss Montreal, ook zo’n 3FM-vriendinnetje) die huilt bij een liedje. Nu scheelde het wel dat de zangeres van dit liedje net had verteld dat haar ex dood was, en dat is ook wel echt heel zielig.

Maar als ik de mogelijkheid heb, kijk ik dit programma. Ook omdat een kennis van mij mee doet. En ik voorspel dat hij gaat winnen. Rogier is zijn naam. Google hem en verwonder je over zijn fantastische stemgeluid. De finale is eind augustus, mijn ticket zit in mijn mailbox. Mannetjes en vrouwtjes met gitaartjes in een slick tv-concept: ik kan er nog even geen genoeg van krijgen.

Hypergelukkig in de hypermarché

Het maakt soms helemaal niet uit of het weer op vakantie slecht is. Wat belangrijk is, is dat je in het buitenland op vakantie bent. Dan hoef je je op een regenachtige dag niet te vervelen. In het buitenland is de redding namelijk altijd nabij: de supermarkt. Ga echter niet naar de gewone supermarkt in het centrum van de stad. Die supermarkten lijken altijd heel erg op de Nederlandse supermarkt, en dat wil je niet. Je bent immers op vakantie, de tijd om je in alle rust te buiten te gaan aan allerlei onnederlandse ervaringen. Daarvoor hoef je echt niet een maand lang in Thailand met een rugzak rond te trekken en buikloop op te lopen van in een open riool gewassen fruitsalade. Daarvoor kan je gewoon naar de supermarkt. Naar de hypermarché, om precies te zijn.

De hypermarché is in dit geval een verzamelnaam voor: de buitenlandse supermarkt. Ik heb deze door mij zo geliefde supermarkten mogen bezoeken in Frankrijk, Engeland, Italië, Spanje, Noorwegen en in Amerika. Daar hebben ze althans de meeste indruk op mij gemaakt. Maar wat maakt deze supermarkten dan zo geweldig? Wat missen wij hier? Jarenlange analyse en onderzoek heeft mij doen komen tot drie kernwoorden, de heilige drie-eenheid van de buitenlandse supermarkt: openingstijden, omvang en sortering.

Zeg nou zelf, wat is er nou heerlijker dan om 4 uur 's nachts in een Engelse supermarkt melk, fruit, pennen en onderbroeken in je mandje te gooien? Dat is precies waar ik naar verlang: naar de winkel gaan voor je avondeten en vervolgens na drie uur door de immense paden dwalen, je achterbak volladen met goedkope pannen, slippers, opbergdoosjes, een kilo lamsrack, bakjes, een badmintonset, ovenschalen en een krat vol onduidelijk keukengerei. Dit alles voor een onbegrijpelijk laag bedrag. O, en vergeet de tuinset niet. En de boeken en dvd's. Speelgoed.

Daarnaast hebben deze hypermarchés, met name in de mediterrane landen, een ruime sortering gedroogd en ingeblikt voedsel met een artisanale uitstraling. Gedroogde paddestoelen en tomaatjes, confit de canard, mayonaise de Dijon. Potjes handgemaakte jam met een stukje rood-witgeruite stof over het dekseltje. Handgeschepte honing met raat. Mondgeblazen zeep uit Marseille. Blootsvoets getrapte wijn. Dadeljam, geplet onder de oksels van jonge maagden. Dit alles verpakt in artisanale blikjes met bloemenmeisjes en vlinders, en flessen met bebaarde boertjes die je ambachtelijk toelachen vanaf de etiketten.

Urenlang kan ik hier dolgelukkig ronddwalen, terwijl de meneer af en toe afwezig knikkend opkijkt van zijn Teletekst. Onbegrijpelijk dat we dit alles hier niet hebben, ik spreek toch heel veel mensen die een enorme behoefte aan disneylandachtige supermarkten hebben. En dan zonder dat je daarvoor een pasje nodig hebt omte bewijzen dat je bij de kamer van koophandel staat ingeschreven. En zonder dat je meteen een kelder nodig hebt omdat je vervolgens alles alleen maar in verpakkingen van zestig liter kan kopen.

Gelukkig is het weer bijna zo ver. On y va!

Stedentripgids

Jouw deskundige stedentripgids Han loodst je langs een paar metropolen die je ooit in je leven gezien moet hebben.

PARIJS

Typisch: Het kitscherige lichtjesfestijn op de Eiffeltoren iedere avond
Doen: De hele dag in het Louvre rondzwerven met een audioguide op een Nintendo DS / Langs de Seine flaneren / Een dagje (of twee, of drie) naar Disneyland Parijs gaan
Links laten liggen: Het kitscherige lichtjesfestijn op de Eiffeltoren iedere avond
Geschikt voor: Romantici die niks originelers kunnen bedenken

ROME
Typisch: Op elke straathoek vind je een Ionisch/Gallisch/Dorisch beeld
Doen: Constant alle straatverkopers van je afslaan / Goede cappuccino drinken / Een praatje maken met een Italiaan (alle Italianen zijn aardig! Behalve in het verkeer.)
Links laten liggen: De lange wachtrijen bij het Colosseum, er is genoeg anders moois te zien!
Geschikt voor: Kunst- en koffieliefhebbers

KRAKAU
Typisch: Goedkope, hippe stad die nog niet wordt overbevolkt door toeristen
Doen: Fiets huren en naar alle interessante buitenwijkjes crossen / Fiets dan meteen even langs de geweldige boekhandel Massolit
Links laten liggen: Alle menu’s duurder dan € 15,- per persoon, het kan écht goedkoper
Geschikt voor: Hippe mensen die eens wat anders willen dan Parijs

LONDEN
Typisch: Nukkige, hooghartige mensen, The London Eye en Harrods natuurlijk
Doen: Harrods natuurlijk en je verbazen over alle protserige luxe terwijl je ondertussen denkt aan zielige kindertjes in Afrika / Een musical bezoeken in het geweldige Her Majesty’s Theatre / Shoppen
Links laten liggen: Het wisselen van de wacht bij Buckingham Palace, het is superdruk en je ziet met wat geluk alleen de bovenkant van die zwarte bontmutsen
Geschikt voor: Rijke shopliefhebbers, musicalfans

BARCELONA
Typisch: Overal zijn bouwwerken van de gestoorde maar geniale Gaudí te zien
Doen: Alle bouwwerken van Gaudí bekijken / Het prachtige strand bezoeken
Links laten liggen: Alle eettentjes aan de Ramblas, veel te duur en het eten is van slechte kwaliteit
Geschikt voor: Temperamentvolle mensen, kunstliefhebbers

Welke stad bezocht jij met veel plezier? Wat is typisch voor die stad, wat zijn aan- en afraders? Laat het hieronder weten in de comments!

I heart ... Michael Palin

Nadat ik gemarteld was door de kaakchirurg (dit alles in opdracht van de beugeldokter die alles kaarsrecht wilde maken in mijn mond, inmiddels staat alles weer scheef trouwens) lag ik met een scheve kaak en een kopje soep, alleen te nuttigen met een rietje, in bed. Stoned van de pijnstillers, blauw en dik van de kaak die ingezaagd moest worden. Zomerweer en brandend warm. Het was geen pretje.

De Ontdekking van de Hemel was al uit, er is toch een maximaal aantal uur dat een mens kan slapen per dag en ik had alle Asterix&Obelixen al herlezen. Toen geschiedde er een wonder. Mijn ouders, die er televisietechnisch een zeer strikt VPRO-regime op nahielden, gingen akkoord met een televisie op mijn slaapkamer. Wow. Er is dus meer op tv dan Jeugdjournaal, Klokhuis en Purno?

De week dat ik gemarteld maar zonder verstandskiezen in bed lag te lijden ging de wereld van de reistelevisie open. Ik keek Around the World in 80 Days, met Michael Palin. Ik kende Palin wel vaag van gezicht. Mijn vader moest vaak hard lachen als Palin samen met andere mannen op tv vocht met een grote vis (de waardering hiervoor duurde voor mijzelf nog een paar jaar). Maar Palin liet mij die week de wereld zien. Van mijn zakgeld kocht ik later Palins boek, en het jaar erop heb ik met zachte hand mijn docente Engels gedwongen om het boek te accepteren voor een boekbespreking.

Palin wakkerde mijn reislust aan. Het maakte niet uit waar hij naar afreisde, ik wilde ook.Gewoon overal. Niet per se met hem trouwens maar het leek me wel handig dat hij vrij vloeiend Engels spreekt. Alles waar ik nog niet was geweest was een mogelijke reisbestemming. Van Around the World in 80 Days bleef vooral het Kanaal van Korinthe me bij. Hoe spannend kan het zijn om een kwartier lang te kijken naar een enorm schip dat een kanaal probeert door te varen. Eh nou ja toch wel. Het boeide me mateloos.

De jaren erna veranderde alles wat de reislustige Brit aanraakte voor mij in goud. Het werd uiteraard mijn favoriete Python en ik heb alle andere reisseries en de bijbehorende boeken verslonden. De liefde is inmiddels een beetje bekoeld maar ik denk nog regelmatig aan mijn favoriete globetrotter. Als ik mijn tas inpak voor een reis, of als ik in de spiegel naar mijn scheve tanden kijk.

Even naar de supermarkt

Een té dikke kont in een té klein broekje. Een opa verkleed als oma. Vreselijk mislukte tattoos. Dikke mensen in te kleine kleren. Auto’s beplakt met trollen. Nóg meer mislukte tattoos. En nóg meer dikke mensen. Bij de helft van de foto’s denk je: dit kán toch niet waar zijn, dit is toch in scène gezet? Maar nee, het is waar. En het heet: People of Walmart.