Kluspraat

Wanneer er bij ons thuis klusmannen over de vloer komen, stemt me dat nieuwsgierig. Vakmensen die dingen kunnen maken en repareren, daar heb ik bewondering voor. Eigenlijk zou ik wel willen toekijken hoe ze dat nou doen. Sleuven drillen, leidingen aanleggen, vloeren timmeren, hout lakken, muren stuken. Geweldig toch als je dat allemaal kan? En dan de hele tijd vragen: waarom doe je dat? Wat zit er door het stuukspul? Welke voorstrijk gebruik je? Moet je geen mondkapje voor? Wat vindt de Arbodienst hiervan? Ik denk dat klusmannen dat knap irritant zouden vinden, daarom houd ik me in. 

Uit angst in de weg te lopen maak ik me het liefst uit de voeten. Laat die mannen maar schuiven, die weten vast wel wat ze doen. Beter dan ik in ieder geval. Verder ben ik ook geen groot liefhebber van lawaai en stofwolken, ik kom wel terug zodra het puin gezakt is. Dan kan ik lekker overal even met een geel doekje langs. Langs de ramen. Langs de wc-bril.

Van de week was er echter geen ontkomen aan: ik had een migraineaanval net op de dag dat de stukadoor langskwam. Zuchtend van de pijn sleepte ik mezelf uit bed om koffie te zetten en een praatje te maken. Niet dat ik dat laatste zo vervelend vind, hoor. De meeste klusmannen vind ik wel relaxt. In mijn regio zijn dat veelal kerels met een plat Haags accent en daar word ik wel vrolijk van. Het klinkt gezellig en no-nonsens.

Ik knoop graag een praatje met ze aan, maar eigenlijk weet ik nooit zo goed waarover dat moet gaan.

In de eerste vijf minuten van ons eerste gesprek (‘wil je koffie?’) had ik meteen al m’n kruit verschoten. In blinde paniek vuurde ik mijn volledige repertoire op hem af: hoe gebruik je je koffie? Hoe laat denk je dat je klaar bent? Lekker weer hè, kan je lekker buiten roken (niet met de bedoeling hem naar buiten te sturen, maar dat klonk misschien wel zo, en dat is niet aardig, zou hij nu denken dat ik hem naar buiten stuurde?). Word je altijd door deze aannemer ingehuurd? Stuken is zwaar werk hè, ik heb er wel eens over gedacht een stuukcursus te doen maar dat is misschien wat te zwaar?

Vervolgens vroeg ik me af waar ik het straks met hem over moest hebben. Ik kon vragen hoe het werk vorderde, of zou dat klinken alsof ik hem wilde opjutten? Een goede vraag was of hij uit Den Haag kwam. Dan kon ik vervolgens vragen waar dan en dan iets zeggen over die wijk (in de hoop dat ik iets wist over zijn wijk), lekker dicht bij het strand of zoiets en dan konden we nog iets zeggen over het uitblijven van strandweer. Zou ik hem iets te eten moeten aanbieden? Hij had wel een koelbox bij zich. Ik kon vragen wat hij op z’n brood had, hoewel dat ook niet echt het gesprek aanzwengelde: worst? O ja, lekker, ik heb hagelslag. Dusss… Nog even speelde ik met het idee om hem naar z’n tattoos te vragen die ik uit de mouwen van z’n t-shirt zag piepen, maar uit vrees dat hij z’n shirt zou uittrekken om de rest te laten zien, heb ik dat toch maar niet gedaan.

Uiteindelijk heb ik alleen nog gevraagd of hij nog koffie wilde, of het goed ging en of hij nog vakantieplannen had. Dat vroeg ik namelijk ook altijd aan de kapster. Ook zo’n onbekende met wie je pijnlijke stiltes moet vullen. Volgens mij maakte de stukadoor zich er helemaal niet druk over en vond hij die stiltes helemaal niet pijnlijk. Lekker rustig juist. Ik hoorde hem de hele dag heel relaxt (en soms vrij lawaaiig) door de kamer stommelen en meeneuriën met de muziek. Klus geklaard, morgen weer naar een ander huis met obligate praatjes. Of geâhwehoeâh!

Haalbare kaart

"Dat is natuurlijk een mooi idee, maar is het wel haalbare kaart?"
"Jazeker, dat is haalbare kaart."

Haalbare kaart. Iets is haalbare kaart. Die kende ik niet. Even twijfelde ik aan mezelf, heb ik dit nou jaren verkeerd gebruikt? Soms heb ik dat. Bijvoorbeeld toen ik een paar keer achter elkaar verschillende mensen 'middelpuntvliegende kracht' hoorde zeggen. Dat had nog best aan mijn gebrek aan natuurkundige kennis kunnen liggen. Ik dacht met mijn beperkte natuurkundige inzicht dat die kracht middelpuntvliedend was, maar het heeft gewoon iets met vliegen te maken. Of toen ik meermaals 'sjieke bedoeling' hoorde. Ik kreeg het er warm van. In het boek Lieve Céline van Hanna Bervoets (over een vrouw die fan is van Céline Dion, een aanrader) wordt dat heel vaak gezegd en daar moest ik heel hard om lachen, maar na een paar keer zo'n live bedoeling sloeg toch even de twijfel toe.

Nu ook weer. Lekkere koffie, heerlijke kaas, mooie wol, stinkende lucht en haalbare kaart. Zou het dan toch...? Die journaliste van BNR zei het echt. En de man die ze interviewde zei het vervolgens ook. Hoewel, het zou kunnen dat zij in de war was met 'open kaart'. Je speelt immers niet een open kaart, maar open kaart. En die man zei het na, omdat hij haar niet durfde te verbeteren of ook aan zichzelf twijfelde. In een fractie van een seconde nam hij de beslissing om dan ook maar 'haalbare kaart' te zeggen. Hij voelde de druk van het interview, twijfelde aan zijn eigen taalkennis en daar ging hij. En zo gaan wij er misschien binnenkort allemaal achteraan. Het taalgebruik handhaven is immers niet haalbare kaart, dat lijkt me duidelijk.

Delen

Jij hebt jouw leven

Ik heb het mijne

Wij delen een verleden

Jij maakt jouw keuzes

Ik maak de mijne

Wij delen een vriendschap

Jouw wereld lijkt steeds kleiner

Heb jij in je leven

Nog wel iets aan het mijne?

Kleine ergernissen... bij een concert

Heb je ze ook, van die kleine ergernissen die je steeds weer op je zenuwen werken? Ik merk dat ik daar steeds gevoeliger voor word én dat die mini-irritaties steeds groter worden. Ik wil daar vanaf. Tijd dus om wat kleine kwellingen te spuien voordat ik een zuur oud wijf word! De setting: een concert.

Flitsfoto's
Nee, hip persoon met je smartphone waarmee je al je Facebookvrienden op de hoogte van jouw aanwezigheid hier wilt brengen. Je kunt geen mooie foto's maken in een concertzaal als je je amateuristische cameraatje gebruikt en met de automatische instellingen werkt. En je irriteert me mateloos met je geflits. Door jou kan ik de optredende artiest niet eens meer zien en je werkt me op m'n zenuwen. En daarbij worden je foto's ook nog eens spuuglelijk en zwaar overbelicht, waardoor het lijkt of je foto's zijn gemaakt op een verregende bouwplaats.

Kletsen
Nee, hooggeblondeerde huisvrouw die eindelijk weer eens de deur uitkomt zonder kids. Een concertzaal is geen café. Weet je wel hoe onbeschoft het is voor de artiest dat je hier de hele avond staat te ouwehoeren? En het ergste vind ik nog wel, dat je hárder gaat praten zodra de muziek ook harder wordt. Alsof de muzikanten jou storen in je bijkletssessie! Ga weg, wil je? Laatst was ik bij een concert waar de zanger zélf om stilte moest vragen. Ik voelde plaatsvervangende schaamte.

Alleen voor Het Hitje komen
Nee, hooggeblondeerde huisvrouw én hip persoon. Het ís niet cool als je hier alleen maar komt voor het laatste liedje van de set. Zou de artiest niet beledigd zijn als iedereen enkel Het Hitje meeblèrt (en de rest van de tijd staat te kletsen)? En daarbij denk ik ook dat Het Hitje de muzikant ondertussen al gruwelijk de keel uit hangt...

Zo, dat lucht op. Heb jij kleine ergernissen die stiekem al best groot worden? En in welke setting doemen deze irritaties het vaakst op? Deel het in de comments en wie weet wijden wij er binnenkort een column aan.

De kunst van het nietsdoen

Op verzoek van Jan Kok schrijf ik vandaag over de kunst van het nietsdoen. Toen ik aanbood om dit onderwerp op me te nemen, dacht ik dat ik héél goed was in nietsdoen. Maar niets is minder waar…

Stel je het volgende scenario voor. Het is de start van mijn vrije dag, ik kom goed uitgeslapen uit bed en het lijkt net alsof ik zeeën van tijd heb. Een nog onaangeroerd ‘to-do’-lijstje ligt me op te wachten en vol goede moed start ik met… niksen. Ik aai de kat een paar minuten terwijl ze spinnend op m’n schoot zit. Ik kijk naar het nieuws, ’s ochtends vaak met Herman van der Zandt. Ik ga lekker uitgebreid douchen. Ik check teletekst. Ik luister naar de radio. Ik maak een boodschappenlijstje (ach, dat is op zich wel nuttig) en ik check op internet of er nog producten in de aanbieding zijn. En als ik dan toch achter de pc zit, kan ik ook wel even m’n mail checken, en m’n Facebook, en een forum waar ik lid van ben, en en en… Aan het einde van de dag, als ik weer mijn kat op schoot en een boek voor mijn neus heb, kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk alleen maar heb zitten niksen.

Maar niksen is iets anders dan niksdoen. Als ik niks, dan doe ik dus eigenlijk alsnog van alles. Als ik niets doe, dan doe ik ook écht niets. Hoe zou dat moeten? Gewoon voor je uit zitten staren? Nadenken over De Grote Vragen Des Levens? Mediteren? Luisteren naar de geluiden om je heen? Ineens moet ik denken aan een mindfullnesstherapie die ik geprobeerd heb te volgen. Het was niks voor mij. Ik moest op de grond gaan liggen en me bewust worden van alles wat er om me heen gebeurde, maar ik mocht er niets van vinden, ik mocht het niet veroordelen. Daar bleek ik erg slecht in te zijn. Nietsdoen? Ik kan het niet. Laat mij maar lekker niksen. Waar ben jij beter in, niksen of nietsdoen?

Vieze Vogels - Chris Zegers

Een van de grondleggers van het geloof van de Vieze Vogels is voor mij Chris Zegers. Want het is een religie. En hij is de messias van de Vieze Vogels. Chris Zegers is namelijk degene die de Vieze Vogels mainstream heeft gemaakt. Van gore kluizenaar tot sekssymbool, zo zou zijn evangelie kunnen heten. Sinds Chris Zegers zich in al zijn viezigheid aan ons heeft geopenbaard, heeft de acceptatie van de Vieze Vogel een enorme groeispurt doorgemaakt.

Zeg nou zelf, Chris Zegers is gewoon een onverzorgde, groezelige man. Type backpacker dat het niet nodig vindt om zich elke dag te wassen als hij op reis is met twee onderbroeken, één overhemd en een gezinsverpakking condooms. Dat laatste is wat voor mij zijn verschijning zo onbegrijpelijk maakt: het wordt sexy gevonden. Ik weet niet wie ermee begonnen is om hem tot aantrekkelijke man uit te roepen, maar ik vind dat diegene een award moet krijgen namens alle mannen die sindsdien heel sexy ongewassen en ongeschoren elke dag een slobberige spijkerbroek en een laaggesloten overhemd met mannendecolleté aantrekken. Nu ik erover nadenk heeft Chris Zegers zijn debuut gemaakt in Onderweg naar Morgen, als gevluchte kunstenaar uit Slodavië (!!) waar hij een relatie kreeg met allemaal verschillende dames.

Dat imago, van casanova en kunstenaar, heeft Chris Zegers groot gemaakt. En in zijn kielzog een hele horde onverzorgde mannen met décolleté's. Ineens waren ze overal. Geile viespeuken zijn het. Nick van Simon (of andersom), Van Velzen, Johnny de Mol, Roeland Fernhout, Thijs Römer, zij danken hun populariteit aan Chris Zegers. Ongewassen haar, ongeschoren gezicht, en dan maar lekker tof doen. Lekker tof op slippers. Met je Zwitserlevengevoel. Daar zitten wij mooi mee opgescheept. Chris, je wordt bedankt.

Roze tieten met fruitsmaak

Vorige week won Marlies Dekkers de rechtzaak die zij tegen Sapph had aangespannen. Iets met intellectueel eigendom en bandjes die teveel op elkaar lijken. Good for her. Enfin. Deze overwinning kon overigens niet op een beter moment komen. Want deze week lanceerde Marlies ook haar special edition Magnum-bhprijswinactie. Wat een fantastische en ontzettend toevallige publiciteitsstunt van Dekkers en Magnum samen! Wat hebben designtieten en ijs eten met elkaar gemeen en wat zou deze samenwerking tot een succes kunnen maken?

1. Merk
Magnum is een merk en Marlies Dekkers is een merk. Twee merken maken samen eh een soort experiment. Of tot een nog sterker merk, de tijd zal het ons leren. Het gaat om de verbinding van ervaringen. Als je een Magnum eet, dan wil je ook graag een Marlies aan en aan de andere kant: elke keer als je een Marlies aandoet wil je zo'n ijsje eten. Conditioneren en versterken moet het motto zijn geweest.

2. Doelgroep
Lingeriemakers, en dan bh-makers in het bijzonder, hebben (gechargeerd) meestal vrouwen voor ogen als ze hun product ontwikkelen. De bedenkers van het chocoladeijsje met roze fruit in het midden dachten ook aan vrouwen. Met veel brute noten is een ijsje voor mannen, rood fruit is een ijsje voor vrouwen. Immers, design en pleasure gaan naadloos (ja, dit is een pun!) in elkaar over volgens de reclameslogan.

3. Functie
Magnum + Marlies = mama. Uit borsten komt zuivel. Magnum is een roomijsje en Marlies maakt dingen voor borsten. Komt overigens goed uit, want de bh die je bij het kopen van een actieverpakking kan winnen wordt voor je op maat gemaakt (dit is, zonder sarcasme, echt het enige mooie aan deze actie). Of het broekje van het lingeriesetje ook verstelbaar is, was niet terug te vinden. Lijkt me wel handig, voor al dat ijs dat dan op je heupen of een andere probleemzone gaat zitten.

4. Slechte tekstschrijvers
limited edition ijsje / lingerie ontwerpster /lingerie lijn / lingerie label; je snapt wel waar dit heengaat.

5. Ervaring
En dit kan ik niet helemaal rijmen. Iedereen weet dat er maar een week in de maand is dat vrouwen een moord zouden doen voor een chocoladecaloriebom. Je zou er toch van uitgaan dat de ijsmaker ook die andere drie weken graag zijn/haar product zou willen verkopen. Of is het hier ook weer om die conditionering te doen? Eens per maand eet je dure ijsjes en wil je alleen maar je slobberige sportbh aan, en die andere drie weken heb je wel zin om moeite te doen voor je ondergoed. Door M & M te combineren is zo de hele maand meegenomen.

Heeft iemand nog een ander idee wat deze samengestelde marketingcampagne tot een succes zou kunnen maken? Of wellicht heb je een alternatief idee? Heb je meegedaan aan de actie, en wat vond je van de smaak van het ijsje? Reacties en tips zijn meer dan welkom.

You can be my hero baby

Afgezien van het feit dat een bezoekje aan de site van jammerk Hero naadloos aansluit op het onderwerp van gisteren (jam assortiment, fatboy producten), voedt de site van Tielse Flip sterke vermoedens dat het voorbij is met de hoogtijdagen van dit oerhollandse merk. Het is simpelweg niet meer van deze tijd.

Zo doet Hero niet aan social media. Nou ja, Hyves dan wel. Maar laten we wel wezen; er zijn bijna net zoveel mensen die hun Hyvesaccount opzeggen als klanten die afgelopen week ING gedag hebben gezegd. Filemon probeerde het imago van de regio nog te pimpen met 'I love Betuwe' maar in Gelderland zijn ze nog niet klaar voor Facebook en Twitter.

Hero heeft ook niet de moeite genomen om een redacteur in te schakelen om de site even goed te bekijken. De spelfouten zijn namelijk niet op een enkele hand te tellen. Ik kan niet begrijpen dat deze investering niet is gemaakt. Hero is aan A-merk, voor mensen met een A-inkomen. Die willen geen spelfouten, die willen een lekker product met zacht fruit zonder onnodige spaties en met correct gespelde meervoudsvormen.

Ik durf zelfs vraagtekens te zetten bij het bedrijfsplan van dit fruitige merk. Hero zegt zelf: Met innovatieve producten speelt Hero in op de behoefte aan fruitige voeding die tegelijkertijd lekker en gezond is. Er komen zoveel vragen in mij op: wat is fruitige voeding? Eten met een fruitachtig karakter? Voedingswaar met een enigzins fruitachtig E-nummer? Ik kan hier niks over vinden.

Het communicatieteam van Hero heeft gekozen voor een moderne en hippe manier van product placement maar slaat de plank best een beetje mis. Natuurlijk is het tof om een app te ontwikkelen, maar deze zorgt niet voor het gewenste effect om de jamklant een zonnig gevoel te bezorgen. De site is semi-hip, maar niet state of the art.

Ga terug naar de basis en lift mee op de 'puur en authentiek'-hausse. Maak van Tielse Flip een stoere fruiteter in plaats van zo'n slap bessenmannetje. Immers, iedereen weet dat als harde werkers boterhammen met jam eten, de Betuwelijn een stuk eerder klaar was geweest. Laat het idee van hip en modern zijn los, dit past helemaal niet bij een merk dat al zolang bekend is bij de klanten. Keep it real!

En ten slotte, stop met het bedenken van onduidelijke namen voor nieuwe producten. Fruitpasta. Daar krijgen mensen rare associaties bij; is het met chocolade en voor op brood? Of met olijven en parmezaanse kaas voor de avondmaaltijd? Oh nee wacht, het is smeerbaar fruit. Voor op de boterham. Dat heet dus jam. Core business, lieve Flippen. Stick to your core business. Houdt vast aan het imago van gezelligheid en ouderwetse Hollandse kwaliteit. En zoek het dicht bij huis. Want een Hero die nooit genoeg krijgt van publiciteit en wellicht inzetbaar is voor een mooie PRstunt is misschien wel dichterbij dan je denkt.

Ramp in Sesamstraat

Nadat gisteren het huis van Oscar Mopperkont bedolven is onder de stembiljetten, is uit het puin geen teken van leven meer vernomen. Reddingswerkers zijn druk bezig alle laatste stemmen te tellen, maar de kans op overlevenden is volgens deskundigen minimaal. Volgens geruchten was op het moment van inslag Ieniemienie op bezoek bij Oscar. De bewoners van Sesamstraat vrezen het ergste.

Het Oost-Europese type

Afgelopen weekend las ik in een politiebericht een signalement van een vermoedelijke dader van een misdrijf:

man lichtgetinte huidskleur
Oost-Europees type
breedgeschouderd postuur
lengte tussen 1,70 en 1,75 meter
sprak Nederlands
droeg een donkere jas
had halflang donker grijzend haar

Ik las het bericht nog een keer en vroeg me af wat precies Oost-Europees type betekent. Waar moet ik dan naar uitkijken en op letten, stel dat ik denk dat de dader tegen het lijf denk te lopen.
Naar iemand in een auto met een Roemeens kenteken? Iemand die briefjes met daarop aanbiedingen voor goedkoop schilderwerk in mijn brievenbus stopt? Iemand die op Poetin lijkt? Of iemand die open en bloot op straat met een fles Żubrówka loopt? Of staat deze aanduiding in het bericht omdat de lezer “lichtgetinte huidskleur” associeert met een persoon uit Noord-Afrika of het Midden-Oosten?

Het bericht meldt ook dat de persoon Nederlands sprak, niet Nederlands met een accent. Waarom is die toevoeging Oost-Europees type er nog? Ik wil het opsporingsbericht graag snappen maar ik doe het niet. Ik heb wel een theorie, maar om het spannend te houden, houd ik die die nog even voor me. Meer info volgt.

Ergernissen

Even een klein onderzoekje om te zien of het aan mij ligt, en ik me dus bovenmatig snel erger, of dat dit heel normaal is en iedereen zich stiekem (of minder stiekem) zit op te vreten.

Hard niezen: Ik hou niet van hard niezen, daar schrik ik van. En ik vind het ook niet netjes om je in het gezelschap van anderen zo helemaal te laten gaan. Dus doe allemaal eens wat stiller, dan kan ik werken/lezen/film kijken zonder te schrikken.

Zacht niezen: Ja, dat is dan ook weer zoiets. Zacht niezen, zo ingehouden met dichtgeknepen neus en dat je dan zo'n pruttel afgeeft. Daar schrik je niet van, maar het is een beetje een ranzig geluid. Ook daar moet je mij niet mee lastig vallen. Bedenk anders maar dat het heel ongezond is en er vaatjes in je hoofd knappen als je zo niest. In tegenstelling tot hard niezen. Dat is dan vast weer heel erg gezond. Maar dat heb je niet van mij.

In m'n persoonlijke ruimte komen: In de kroeg staan mensen vaak dicht op je, in de disco ook en vaak ook in de tram. Dat kan ook niet anders, die mensen willen ook naar hun werk of dansen of zuipen. Maar in de rij om te pinnen of bij de kassa hoef je toch niet heel dicht op iemand te staan? Wat nou als ik ineens een stap naar achteren doe, dan sta ik op je voet. Misschien moet ik dat voortaan maar doen. Winkelen met stilletto's aan.

Vies eten: Smakken en morsen, met je mond open kauwen. Het mag allemaal van mij. Maar hoef ik daar dan niet tegenover te zitten? Het beneemt me de eetlust. Sorry.

Vragen naar mijn kinderwens: Dat vrienden dit vragen vind ik okee, met hen bespreek ik wel meer persoonlijke dingen, maar mensen die mij een keer in het voorbijgaan gegroet hebben gaat dit niks aan. Wie weet probeer ik al tien jaar, heb ik drie miskramen gehad en overweeg ik inmiddels adoptie.

Slecht autorijden: Hieronder vallen te langzaam optrekken bij een stoplicht, drukken als iemand gewoon inhaalt, linkshangen, bellen zonder carkit, onnodig remmen, opschuiven zonder kijken en zonder knipperen, bejaard zijn.

Bejaarden: Er zijn maar weinig bejaarden die mij kunnen bekoren. Ik ben ook even kwijt wie dat ook weer waren. Benidorm Bastards is een stom programma. Ah, ik weet het weer: oud-strijders, daar geniet ik dan wel weer van. Zo'n oude baas met een baret die salueert vanaf een jeep, prachtig!

Neuspeuteren: Een onsmakelijke gewoonte. En als je het doet, pak dan even een zakdoek. Vraag: waarom zie ik heel vaak mannen in de auto uit hun neus eten en niet in de trein of op de fiets of in de bus? Denken ze dat niemand hen ziet? En betekent dat dat mannen als niemand hen ziet altijd uit hun neus eten? En hoe zit dat met vrouwen? Zo veel vragen.

Stank: Ken je het boek Das Parfum? Dat ben ik. Ik ruik alles. Als een soort bloedhond. En ik kan je vertellen: dat is geen pretje. Zo veel mensen en dingen stinken. Vreselijk is het. Meest recente stank: de schoonmaker op werk. Als hij heeft schoongemaakt stinkt het overal. Niet naar schoonmaakmiddel, maar naar een mengeling van een niet te negeren zweetlucht en een vaatdoekje dat hij al drie weken gebruikt. Hij heeft met dat doekje eens mijn bureau schoongemaakt. Dat was geen fijne dag.

Gespreksleiders die niet ingrijpen als iemand maar blijft doortetteren: Dan ben je namelijk niet echt een gespreksleider maar een observator.

In de bioscoop commentaar geven op een film. Ssst! Overigens kreeg ik vorige week een 'taste of my own medicine' - de dame voor mij draaide zich tijdens de trailers om (vroeg of ik Frans sprak!?) en zei dat ik stil moest zijn. Dit nadat ik fluisterend aan de meneer had gevraagd of hij mijn flesje open kreeg. Ik durfde de hele film niet te gaan verzitten.

Ook ik erger me weleens aan mij. Als ik ergens te vroeg ben vind ik mezelf een neuroot. Of als ik zenuwachtig ben om helemaal niks. Dan vind ik mezelf ook een neuroot. Als iemand onaardig is en ik zeg er niks van. Of als ik weer eens vergeten ben te tanken en dan halverwege naar werk heel zenuwachtig word. Dat was vanochtend. Dus nu ga ik gauw weg. Tanken.

Jan de Hoop.

Waar ergeren jullie je aan? Aan anderen? Aan jezelf? Aan mij? Of ben je juist erg tolerant en relaxed en erger je je nergens aan? Want dan moet ik maar even bij je in de leer.

Koeienuier

Bij ons in de kantine wordt yoghurt verkocht van het merk ‘de zuivelhoeve’. Het logo van dit merk bestaat uit de naam (‘de zuivelhoeve’ dus) met daaronder getekend een koeienuier. Waarom? Waarom kiest iemand zo’n onaantrekkelijk onderdeel van een koe als logo? Ik denk dan meteen aan de bemodderde uiers van koeien in de wei en krijg dan helemaal geen zin in de yoghurt in het bakje. Je kunt toch ook gras gebruiken in je logo, mooi groen wuivend gras. Of een koeienhoofd zoals La vache qui rit dat doet. Of een koeienbel of paardenbloem, maar een koeienuier. Bah. Voor mij geen yoghurt van de zuivelhoeve.

Surfen met Caar

Als ik zo eens kijk naar de populairste foto's van 2010 op nu.nl, dan krijg ik toch een beetje het idee dat er een soort van rode lijn zich aftekent in de onderwerpen van de foto's. En dan krijg ik ook het gevoel dat er vooral veel mannen naar die foto's kijken. Hoewel ik zelf natuurlijk ook heimelijk geniet van de borsten van Georgina Verbaan en de bh van Ellen ten Damme...

Kan iedereen het met Jezus?

Waarom vind je sommige muziek mooier dan andere? Gaat het om de melodie, de stem van de zanger of zangeres, of om de tekst? Ik dacht altijd dat de tekst de doorslaggevende factor was voor het wel of niet mooi vinden van muziek. Er zijn natuurlijk ook veel mooie instrumentale stukken, maar ik dacht tijdenlang dat het om de tekst ging. Ik weet nu dat ik mezelf voor de gek heb gehouden.

Little did my parents know, dat die vreselijke Pennyponnyperiode van hun oudste dochter nu de tijd van de muziek was aangebroken. Ik sla de schaamperiode even over maar het nu was Green Day, Pennywise, Bad Religion en Rancid wat de klok sloeg. Mijn vader kon het wel waarderen dat ik in zijn koffer vol cassettebandjes plunderde op zoek naar Echo & the Bunnymen en Joy Division maar ik geloof dat mijn moeder liever nog een tijdje modderige paardrijdbroeken had gewassen.

Deze bands wisten precies hoe ik me voelde toen, ze zongen er toch over! En dan ook nog eens tegen mij! Zwelgend in zelfmedelijden en stijf van de hormonen sloot ik mij op in mijn kamer en draaide muziek. Vooral hard. Heel hard. En ik wilde blauw haar en piercings. Toch fijn dat mijn ouders toen een beetje streng hebben opgetreden. Maar goed, tekst dus. Ik probeerde zelf ook wat te schrijven, ging natuurlijk voor geen meter. Het was de tekst van de bands die me aansprak, ik voelde wat de frontmannen beschreven en ik was ervan overtuigd dat de tekst van deze muziek het voor mij deed.

Deze overtuiging veranderde toen Jezus in mijn leven kwam. Op zangles werd voorgesteld om de Finlandia Hymne van Sibelius in te studeren, niet in het Fins maar in een Engelse methodistenvertaling:

This is my prayer, O Lord of all earth's kingdoms:

Thy kingdom come on earth thy will be done.

Let Christ be lifted up till all shall serve him,

And hearts united learn to live as one.

Ik was in tweestrijd. Hoe kon ik, als overtuigd atheïst, dit nou meezingen. Ammehoela dat ik mee ging doen aan de verering van een opperwezen waar ik niet in geloof. Zangles ging door en ik deed met tegenzin mee. Het verzet verdween als sneeuw voor de zon. Wat een fantastisch stuk, en wat heerlijk om te zingen. De melodie, de harmonie waren overweldigend. Ik was om en kon niet genoeg meer krijgen van onze Verlosser.

Het hek was zogezegd van de dam. Thuis luisterde ik alleen nog maar naar Bachcantates en met tranen in de ogen naar het fantastische Miserere Mei van Allegri. Maar ik wist echt dat ik het kon met Jezus toen ik de Messias van Handel hoorde. Ik geloof nog steeds niet in de Here, denk ook niet dat dat er ooit van zal komen. Maar als ik die fantastische muziek aan hem en een handvol enthousiaste scribenten heb te danken, ben ik misschien juist wel met kerst toch een beetje dankbaar.

Tja

Pink en haar man denken na over een naam voor hun baby. Ik kan alleen maar 'tja' zeggen...

Opeens..

.. zie je jezelf bezig: 's Ochtends vroeg met een fluitketel met kokend water in je handen terwijl je probeert daarmee de deuren van je auto te ontdooien.

Oer

Naar aanleiding van de wilde workshop en een gesprek over Expeditie Robinson met een vriendin begon ik per ongeluk na te denken over het begrip oer, als in oergevoel en oertijd. Het jaar 2010 is chronologisch gezien logischerwijs de modernste, maar zijn wij dat ook? Het lijkt hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer de wens naar oer voor sommigen toe lijkt te nemen. Is er sprake van een verband?

Het verlangen naar oer lijkt me iets te maken te hebben met de nature-nurture discussie. Krijg je als je in Manhattan of Beijing wordt geboren vroeg of laat altijd zin om een eens een zomertje op een boerderij geiten te gaan melken? Of om tijdens de tijd van de maand in een tent een oerlelijke ketting te fabriceren? Of om in een bos zonder lucifers een vuurtje te gaan maken? Gewoon om te kijken of je het na al die ijstijden nog in de vingers hebt.

Een van de organisaties die hard zijn best doet om jongens en meisjes over de hele wereld het oergevoel niet kwijt te laten raken is de padvinderij. Samen hutten bouwen, vuur maken en eens per jaar overleven op de grootste mondiale camping know to mankind met mensen die jouw taal niet spreken maar waar je wel mee bent ingedeeld op het corveerooster. Dat is pas terug naar de basis.

Of is de zoektocht naar een oergevoel een voorteken van de midlifecrisis? Je weet wel, dat je op de ochtend van de dag dat je 40 wordt opeens de behoefte hebt om zelf schapen te gaan scheren en je eigen kleren te gaan breien. Of om ergens gedropt te worden in de Ardennen en drie dagen zonder tent en eten te moeten overleven (de beginselen voor de benodigde vaardigheden leerde je natuurlijk als welp al verworven).

Er zit wel wat in: you can take man out of stone age, but you can't take stone age out of man. Ik voel me ook wel prettig bij het idee dat er toch nog een aangeboren basis ergens diep ver weg in mij zit. Ik vertrouw erop dat een aangeboren basis mij in moeilijke situaties beter kan helpen dan een modern hulpboek van dr. Phil.

En hoe zit het met jou? Heb jij behoefte om de rat race te ontsnappen? Zit er een fantastisch onontdekt oermens in je? Zou jij je opgeven voor Expeditie Robinson om te proberen het ultieme oergevoel te krijgen?

Muziek: schaamplaat

Er zijn van die platen in je collectie waarvan je liever niet openbaart dat ze überhaupt in je collectie zitten. Het zijn er niet veel, maar ze zijn er wel. Daarom stop je ze weg. In een lade. Of achter een niet-doorschijnend kastdeurtje van de Ikea. Of achter de nieuwe van Yeasayer, uiteraard op vinyl. Het zijn die platen/cd's/cassettebandjes die je van je eerste zakgeld kocht, of een singletje omdat het je aan de vakantie in Frankrijk doet denken. Of gewoon muziek waarvan je destijds dacht dat het fenomenaal was. Of iets dat iedereen in de klas dat liedje leuk vond.

Het zou nu leuk zijn als ik mijn allervreselijkste schaamplaat bekend zou maken. Dat gaat dus mooi niet gebeuren. Zelfs ik toen voor een radioprogramma gevraagd werd iets te vertellen of mijn muzikale minutes of shame, heb ik een alternatief bedacht. In een wanhooppoging mijn imago nog te redden ofzo. Hoe zou het toch komen dat ik dat allemaal liever geheim hou? Omdat ik niet suf gevonden wil worden door andere mensen? Omdat het niet een serieuze OOR-smaak betreft? Omdat ik me schaam voor mijn pubergrillen? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Maar, ik heb er dan weer geen moeite mee om de muzikale geheimen van mijn vrienden te onthullen, gewoon even ter illustratie. Denk dan aan de gehele collectie van Westlife, de soundtrack van Black Beauty, George Baker of meer recent Taylor Swift. In die hoek moet je het echt zoeken. De schaamplaat is niet camp of lekker fout, want dat is dan wel echt leuk. Een belangrijk onderscheid.

Wat denk jij? Is een schaamplaat iets uit je puberteit? Durf je er andere mensen in bepaalde omstandigheden toch wel over te vertellen? Of gaat dat geheim mee je graf in? Let me know, heel misschien dat ik het dan toch wel onthul.

Tenslotte nog een gouden tip: luister voor deelname aan een Popquiz je schaamplaten nog eens. Gegarandeerd dat er een vraag voorbij komt die alleen jij dan weet. Dan hoef je je niet meer te schamen, dan ben je namelijk een breed ontwikkelde muziekkenner.

Rutte-I, de verdeling

Rutte mag dan nog niets bekend hebben gemaakt, wij van Gemodder zijn er al zo'n beetje uit. Volgens ons zullen de ministersposten en staatssecretariaten als volgt verdeeld worden, enkele hiaten daargelaten. Ideeën zijn welkom:

Buza: Maxime Verhagen, Jeanine Hennis Plasschaert
BZ: Ank Bijleveld
EZ: Hans van Baalen, Halbe Zijlstra
Justitie: Piet-Hein Donner, Mirjam Sterk
Onderwijs: Heleen Dupuis, Jan Jacob van Dijk
Defensie: Dick Berlijn
Financiën: Jan-Kees de Jager
Volksgezondheid: Ivo Opstelten
Landbouw: Loek Hermans
AZ: Mark Rutte
Soc. Zaken: Camiel Eurlings
Verkeer: Hans Hillen, Sander Dekker

Overigens gonst het op internet van de tegenstrijdige berichten (Uri Rosenthal? Henk Kamp? Gerda Verburg? Marja van Bijsterveld?), vanochtend tipte Arend-Jan Boekesteijn bij Ochtenspits nog een paar anderen. Dit zijn onze tips. You heard it here first!

Schoenen die voeten haten

Enid had niet door dat in de gang van haar Zweedse designappartement de deksel van één van haar schoenendozen was gevallen. De doos stond scheef op het schoenenrek in de gang. Vermoeid van een lange dag werken had ze geen oog meer voor details. Het appartement was leeg, een soort symbolische leegte die al een langere periode haar gemoedstoestand typeerde.

Onderuitgezakt met een goed glas merlot in de hand voelde ze haar ogen langzaam dichtzakken. Buiten schemerde het al en haar gedachten dwaalden af. Ze startte haar computer op en haalde de laatste versie van google chrome binnen. De virusscanner draaide op volle toeren en liet haar weten dat een externe source haar harde schijf probeerde te kopiëren. Enid stond op om de back-up van haar net nieuw aangeschafte HDdrive te pakken toen ze iets hoorde ritselen in de gang. Was het haar verbeelding, of stond een van haar schoenendozen open? Ze besloot er geen aandacht aan te besteden en richtte zich weer op haar computer.

Verzonken in het regelen van de updates en het kalmeren van de virusscanner, merkte ze niet op dat opeens, midden op de net gewaxte houten vloer, een lakleren linkerlaars stond. Cognackleurig. Kalfsleer. Uitdagend. Glanzend. Enid dacht dat ze hallucineerde van vermoeidheid maar het onherroepelijke geluid van het tikken van de hak op de houten vloer van het appartement deed haar sidderen.

Ze aarzelde niet en in een fractie van een seconde had ze de laars in de houtgreep. Enid en de laars waren aan elkaar gewaagd. Dit zou een gevecht worden waarbij één van hen het niet zou overleven. Ze sleepten elkaar over de vloer en de laars schreeuwde het uit toen het eerste stukje leer van de hak kapotschuurde over het tropisch hardhout. Dit was precies dezelfde hak die Enid eerder dit gevecht haar scheenbeen had doen breken.

Het gevecht verhevigde maar de ervaren jiujitsu-beoefenster had de laars in haar macht en het lukte om het modestuk te overmeesteren en vast te binden met een riem. "Nu zul je het weten hoe het met je afloopt als je me zo bedreigt en besluipt." Enid liep langs de gevallen schoenendoos door de gang naar de bergkast en pakte haar dressuurzweep en een setje glimmende zilverkleurige sporen...