Being Stef Blok

Een column van Eef en Caar
“Wacht, wat doen we met Stef Blok?” zo kopte het NRC afgelopen weekend. En terecht, wij maken ons daar ook zorgen over. Wat gaat Stef allemaal uitvreten op de voor hem gecreëerde ministerspost? Hieronder een scenario.

Kijk, daar zien we Stef. Hij kijkt met Mark naar een stoel. “Mooie stoel, is die voor mij?” “Nee,” zegt Mark, “je mag er nu wel even op zitten, maar je krijgt straks een andere stoel.” Stef krijgt een andere stoel, ergens op een ministerie. Als minister. Daar dacht hij mooi mee weg te komen. Ja, hij krijgt wel een stoel en ook een eigen kamer, maar wat hij niet weet is dat hij ergens in de krochten van een al bestaand ministerie zal worden ondergebracht. In een ijskoude kelder, zonder medewerkers. Het is er een beetje vochtig, maar Stef loopt dat er wel uit. Die verwarmt met zijn plannen die hele koude benedenverdieping. Hij krijgt ook geen dienstauto, hij krijgt een fiets. Een bakfiets om al zijn vergaderstukken in te vervoeren. Hij heeft alleen geen idee met wie hij straks gaat vergaderen. Blijkbaar heeft hij niet eens een eigen staatssecretaris. Wonen en Rijksdienst, het klinkt wel heel mooi, maar wat het precies is?

Stef gaat vast elke maandag vergaderen. Met mensen van de Rijksdienst dus. Ambtenaren in het algemeen. Elke maandag vergadert hij over zaken die de Rijksdienst aangaan, zoals het gebruik van de gemeenschappelijke digitale agenda. Hij is daar heel precies in en vult op de minuut nauwkeurig alles in wat hij op een dag doet. Maar anderen zijn hier heel laks in en dat irriteert Stef. Ook vergadert hij over het kerstpakket van dit jaar. Maandag is altijd een drukke dag. Voordat de vergaderingen met de Rijksdienst beginnen is hij altijd eerst een paar uur met vloeibare stikstof in de weer om de ambtenarensalarissen te bevriezen. Na de vergadering is er dan nog net tijd voor het narekenen van alle loonstrookjes. Om de vergaderingen met de Rijksdienst goed te beginnen organiseert Stef een borrel in zijn kelder, met kaasblokjes.

Een punt dat Stef hoog op de (digitale) agenda heeft is de vakantieverdeling in Nederland, en met name de blokdagen. Stef is dol op blokdagen. Lekker alles clusteren, dat helpt een land vooruit. Vakantiespreiding valt daar ook onder, daar kan hij dan weer een mooi schema van maken. Om de bureaucratie te verkleinen wil hij nu minder spreiding. Dus van Noord, Midden en Zuid, naar Noord en Zuid. Lekker makkelijk. Zo is Stef. Stef schaft gewoon twee windstreken af. Lekker alleen Noord en Zuid. Hij gaat heel veel afschaffen. De bezem erdoor. En daar dan eerst een schema van maken, in Excel. En dan lekker rekenen op z’n nieuwe casio. Die heeft hij van Mark gekregen na de beëdiging.

Stef heeft grootse plannen met z’n Rijksdienst en Wonen, let maar op! Alles moet worden samengevoegd, gemeentes, provincies, vakanties, alles. Schaalvergroting is het antwoord op alles! Stefs droom is dat Rotterdam en Amsterdam één gemeenteraad vormen. Dat is het nieuwe wonen: met z’n allen in één grote stad en die dan onderverdelen in blokken.

Alles in één blok. Nederland, blokland. Steden? Eén blok. Vakanties? Eén blok. Politieke partijen? Eén blok. Premier? Stef Blok! Blokblokblok. Alles lekker bij elkaar. Eén burgermeester, één commissaris van de koningin en in elke bedrijfskantine hetzelfde eten: bamiblokken. Stef is dol op uniformiteit en op overzicht en zijn plannen zijn ambitieus. Belastingen? Gewoon alles in één blok van 35% gooien.

Allerlei overbodige culturele en antroposofische studies worden ook afgeschaft, zonde van het geld. Alleen nuttige studies blijven over, studies die later hun kosten wel terugverdienen. Dus: Economie en Rechten, of Medicijnen, Psychologie en Biologie, of Scheikunde en Natuurkunde. Drie blokken. Heer-lijk.

Hetzelfde geldt voor de zorg: één blok voor elke ziekte. Lekker makkelijk. Dat betekent dat er voor elke ziekte één ziekenhuis komt. Kanker? Ga je naar Den Haag. Hartkwaal, hup, naar Amsterdam. En dan moet iedereen met kanker maar in die regio gaan wonen. En werken natuurlijk, als je dat dan nog kan. Een soort veenkolonies. Ben je meteen van die hele fileproblematiek af.

En in z’n vrije tijd? Dan gaat Stef lekker een blokje hardlopen of hij leest een goed boek. Blokken van Bordewijk schijnt hij heel mooi te vinden, hij is dol op de Nieuwe Zakelijkheid, lekker minimalistisch, zonder opsmuk. Dat geldt ook voor de beeldende kunst. Die bestaat voor Stef uitsluitend uit het kubisme. Blokken, zeker nu.

Zeker nu zeker nu zeker nu

Een column van Eef en Caar

Naar aanleiding van recente foto’s omtrent de formatie maken we ons zorgen om de verhoudingen tussen de drie VVD-prominenten: Mark, Stef en Henk. Kijk maar een naar deze foto. Nam Stef tijdens het Catshuisoverleg nog de papieren van Mark tussen de snelbinders mee, zo te zien wil Stef nu de mappen van Mark niet meer dragen nu hij gaat 'morrelen aan de hypotheekrenteaftrek'. Mark speelt mooi weer, maar zijn hart huilt van binnen. Over Stef en over de aftrek.

Sowieso wil niemand meer met ‘m praten nu hij over de aftrek is begonnen. Kijk maar, mensen vragen hem de weg niet meer omdat ze denken dat hij zelf de weg kwijt is. Ze vragen het nu aan Cor van de beveiliging. Die lijkt beter te weten waar je heen moet dan Mark. Die heeft het contact met de gewone man niet verloren.

Arme Stef, hij wil niet meer met Mark spelen. Omdat Mark altijd zijn eigen speelgoed meenam naar het huis van Stef. Het is net de basisschool. Stef wordt er alleen maar meer verbeten van. “Zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu” ratelt het in zijn hoofd. Soms wordt hij ’s nachts gillend wakker. Met kramp in de kaken en een kletsnatte (pastelkleurige) pyjama. Mark weet niet goed hoe hij deze impasse moet doorbreken. Hij wil met Stef spelen maar hij wil wel zijn eigen speelgoed, of eigenlijk het speelgoed van Diederik meenemen. Als hij niet oppast staat zo meteen het speelgoed van Diederik tussen Stef en Mark in, en dan? Is er dan een moeder in de buurt om iedereen weer op één lijn te krijgen, helemaal nu de koningin uit de formatie is gehaald? Mark weet niet wat hij moet en lacht dus maar wat terwijl hij het Binnenhof oversteekt met de maatschappijleer-proefwerken van die ochtend.

Ondertussen kijkt Henk Kamp handenwrijvend toe. Als een ware verkenner bestudeert hij wat er op het Binnenhof gebeurt. Dankzij zijn fijne opticien uit het stadscentrum van Borculo kan hij dat zonder verrekijker. Kamp had eigenlijk liever zijn handen afgelikt, maar koos ervoor zijn handen aan de gordijnen af te vegen, als een moderne Pilatus. Geniepig kijkt hij naar de afstand die ontstaat tussen Stef en Mark. Stef, de onderkoning. En dat na Kamps jaren van trouwe dienst. Wat heeft Stef nou eigenlijk gepresteerd? Met z’n burgerlijke pakken. Bah. Maar er zit verandering in de lucht. Misschien als hij het slim speelt kan hij Stef zo op een zijspoor zetten en zelf de tweede man worden. Want we weten allemaal dat Mark dit niet eeuwig blijft doen en als hij ermee ophoudt moet Henk de juiste man, op de juiste plek, op het juiste moment zijn. Hij neuriet al zachtjes een lied. Zijn eigen lied dat hij wil opnemen met Ali B, zodra hij de nieuwe tweede man is. Gelukkig zag Mark al dat hij heus wel dingen kon, en beloonde dat door hem als verkenner te benoemen en toen als informateur.

Waar is informateur Wouter Bos eigenlijk? Die kan waarschijnlijk helemaal niet voor het raam staan. Die heeft het veel te druk. Die moet voor deze bijbaan onbetaald verlof opnemen. Om nog een beetje betaald bij te klussen zit hij twee uur per dag op de wc op zijn Blackberry te werken, dan maakt ie toch mooi nog 14 uur per week die hij uitbetaald kan krijgen. Wouter staat soms achter Henk te springen “ah toe laat mij nou ook even, Henk, doe nou niet zo flauw, ik moet zo weer naar de wc!” Maar Henk vindt het wel prima zo. Kan hij alvast een beetje wennen aan alle aandacht die hij eindelijk gaat krijgen. Ondertussen gaat Stef er steeds slechter uitzien. Hij lijkt wel nóg magerder geworden. En nóg kaler. En nóg witter.

Henk denkt erover bij zijn opticien in Borculo een nieuw montuurtje te gaan uitzoeken dat past bij zijn toekomstige statuur van tweede man. Iets karaktervollers, uitgesprokener. Want als tweede man mag hij zich meer uitspreken. Hij heeft zijn oog al laten vallen op een blauw montuur met oranje pootjes. In de juiste kleuren, maar ook lekker gek. Hij wil de Frans Haks van de VVD worden. Zie je nou wel dat VVD’ers best iets met cultuur hebben? Hij zal laten zien dat hij lef heeft en smaak en dat de VVD 'rockt'. Hij zal de witte zwembroek en de All Stars van Mark kunnen doen vergeten. Hij neemt dan ook een nieuwe das, deze gestreepte is ook iets van de ‘oude’ VVD. Veel te conservatief. Henk gaat voor iets zwierigers, iets kunstzinnigs. Zijn vrouw is daar heel goed in. Die kwam met dit idee. Zijn vrouw is een soort Gertie Bierenbroodspot en doet artistieke dingetjes in het dorp.

Die Henk toch, laat hem maar dromen daar voor het raam. Stef laat zich niet zomaar aan de kant zetten door een machtswellusteling. Stef is een pitbull, daarom heeft hij zijn kaken ook altijd zo verbeten op elkaar. Hij broedt nu op een charmeoffensief, waarin hij heel veel lacht en minder tandenknarst. Dat heeft hij geleerd van Mark, die zo ook zijn comeback heeft gemaakt na Rita. Henk is Stefs Rita. Dat is goed voor hem. Als het maar niet andersom is. Want dan wordt het zijn Waterloo.

Val Rutte I - fotostrip

Uiteraard konden we het niet laten. Hier volgt een fotoanalyse van de verwikkelingen van zaterdag in het Catshuis en het crisisberaad in Den Haag van maandagochtend. Het ware verhaal en de juiste analyse. Vergeet Cees Boonman en Dominique van de Heyden, Caar en Eef weten hoe het echt zit.

Foto 1: Jan Kees de Jager komt aan bij het torentje. Hij is vroeg, want moet de printer nog bijvullen, het is zijn beurt vandaag. En hij was toch wakker, jetlagje van de bijeenkomst in Washington. Hij is degene die altijd trouw bijvult, er zijn ministers die de kantjes ervan aflopen. Iemand als Henk Bleker bijvoorbeeld, die weigert. ‘Omdat ik de printer toch nooit gebruik.’ En dan verwijst hij telkens naar dat handgeschreven briefje voor Mauro. Je ziet mensen dan met hun ogen rollen tijdens de ministerraad. Henk Kamp en Gerd Leers vinden bijvoorbeeld dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen, zeker nu. En zij zijn toch altijd al de lul, dus dan mag Henk ook wel eens een rotklus oplossen. Edith probeert de boel dan altijd te sussen. Daarom heeft ze een rooster gemaakt, in Excel. Heel betuttelend voor een VVD-minister, maar vrijheid komt nu eenmaal met verantwoordelijkheid.

Foto 2: Stef arriveert. Met een natte knie. Marks veter was los en die had z’n handen al vol aan van alles en nog wat, schaterde hij. Dus toen mocht Stef de veter strikken. Lekker is dat. En er lag daar net een plas koffie. Op dat moment schoot Stef een mooie titel voor zijn memoires binnen: ‘Knielen in een plas met koffie, De Haagse jaren’. Stiekem is Stef blij dat het overleg mislukt is. Hoeft ‘ie niet meer van die suffe pakken aan en kan hij lekker in zeiljas campagnevoeren. En dat gefiets was hij ook spuugzat. Hij dacht eerst, dat doe ik wel een keertje voor Mark, vervolgens was hij zeven weken lang aan het heen- en weerfietsen. En ook nog eens voor Jan Doedel. Nu mag hij lekker de campagnebus weer in.

Foto 3: Sybrandt wordt achterna gezeten door mensen die vinden dat je alleen de SGP mag discrimineren. Zie je de verbeten mond? Hij heeft zich voorgenomen om er niks van te zeggen. Ook niet tegen Rutger. Hij humt in zichzelf de mantra 'niet praten niet praten niet praten'. Hij heeft gisteren al heel veel tegen Eva gezegd. En tegen Rafaël. Rafaël had niks meegekregen over de mislukte onderhandelingen, die moest voetballen. “Ik heb jouw wedstrijd ook niet gezien,” grapte Sybrandt. Zou zijn zoon zijn pak van vandaag weer hebben uitgezocht? Zouden er dit keer wel de juiste sokken bij zitten? Wij houden het in de gaten.

Foto 4: Henk Kamp werd vanochtend uit de vergadering van de Oranjeverenging van Borculo geroepen. Hij had geen tijd meer om wat anders aan te trekken. Binnenkort zal hij een e-mailtje van Johan Vlemminckx ontvangen met de vraag of hij misschien wil overlopen naar zijn Partij voor de Toekomst. Kan hij mooi Minister van Feest worden. Dat past Henk wel, een beetje feesten, daarom heeft hij ook een tijdje op de Antillen gezeten. Lekker cocktails drinken op het strand, een dansje doen, dat ligt hem wel.

Foto 5: Geert belde zaterdag met zijn moeder. Hij zou eerder thuiskomen dan gedacht. Had hij voor niets zijn tas met kleding en slaapzak naar het Catshuis gesleept. Hij had heimwee, heimwee naar het Nederland van vroeger en de spruitjeslucht van de keuken van zijn moeder. En dus ging hij. Ook een beetje voor zijn moeder, want die had ook alleen maar AOW en hield ook niet van Brussel. Mark en Stef maakten de hele tijd grapjes over hem, het was helemaal niet meer gezellig. “Kom maar fijn naar huis jongen,” zei Geerts mama, “ze zijn gewoon jaloers. Op je succes.” En op Fleur, dacht Geert, hij had ze wel zien kijken. Volgende keer gewoon Dion Graus meenemen, dan wendt iedereen z’n blik af.

Ongedwongen heel gewoon

Een column van Eef en Caar.

Naar aanleiding van het stukje over de vleeskleurige sjaal bekeken Eef en Caar onlangs wat recente nieuwsfoto's over het Catshuisoverleg.

Grondige analyse leert dat alleen Mark en Stef de fiets nemen. En daar ontzettend veel foto's mee weten te scoren. De pers lijkt zich blijkbaar niet te storen aan de nogal duidelijk ingestoken strategie om onze VVD-jongens er zo gewoon mogelijk uit te laten zien. Deze strategie lijkt ingezet door Mark, nu hij de vrolijke zwaaierd van de twee is, en Stef zich met een verbeten mond achter zijn vleeskleurige das probeert te verschuilen. Stef was duidelijk liever met de auto gegaan. Dan had zijn tas ook niet zo onder de bagagedrager gefrummeld hoeven te worden. Mark heeft helemaal geen tas bij zich. Die doet vast alles uit zijn hoofd.

Verder blijkt dat Mark vindt dat hij best zonder das kan komen overleggen en dat Maxime van mening is dat hij zelfs gewoon een trui over zijn overhemd kan dragen, geen das. Mark en Stef hebben trouwens op één van de overlegdagen allebei geen das om. We denken dat Stef dit heeft bedongen. Om ook iets voor elkaar te krijgen in het Catshuisoverleg. Als genoegdoening vanwege dat hele gedoe met die fiets. Stef had helemaal geen fiets, heeft ‘ie speciaal moeten kopen. Toen heeft hij er ook meteen een voor z'n vrouw gekocht, daar rijdt Mark nu op, want die had een lekke band. Stef is die gisteravond nog even met de auto langs komen brengen. Heel omslachtig allemaal. En nu het overleg ineens is afgebroken stapt Mark in de auto. Maar waar is Stef? Mark zwaait wel weer vrolijk naar camera. De camera houdt niet alleen van hem, hij houdt ook van de camera. Stef staat vast nog bij het Catshuis. Heel onhandig met twee fietsen te wachten tot zijn vrouw hem komt halen met de stationwagen. De tas tegen de gevel, zijn vleeskleurige sjaal stevig om zijn nek. Mevrouw Stef zal een beetje mopperen, omdat Mark weer iets bedacht heeft en Stef nu het vuile werk mag opknappen. Mevrouw Stef zegt ook steeds: je moet je niet zo voor z’n karretje laten spannen. Maar Stef bepaalt zelf wel voor wiens karretje hij zich laat spannen.

Uit de foto's blijkt ook dat Stef onverminderd voor pastelkleuren en vleeskleur kiest. Dit tot groot verdriet van Caar. De conclusie lijkt gewettigd dat de vrouw van Stef of 1) kleurenblind is of 2) geen verstand van kleding heeft of 3) geen reet over de kleding van Stef heeft te zeggen of 4) de strijd allang heeft opgegeven. We gaan voor optie drie, Stef kiest zelf heel bewust zijn kleding. En zegt dan bij iedere aankoop ‘zeker nu’. ‘Een roze das, zeker nu’. Mark vindt dat reuzegrappig, die gooit dan hard lachend zijn hoofd in zijn nek. Dit irriteert Stef mateloos, want hij is bloedserieus. Zeker nu.

Naschrift: Die moeilijke fase was ook ingegeven door een kledingdilemma. Geert voelde zich ineens helemaal niet meer op z’n gemak toen hij zag dat hij als enige nog een das droeg. Daar moest hij even een nachtje over slapen. En nu heeft iedereen dus wel weer een das om. Stef is door het stof gegaan. Als het zo doorgaat hoeft het van Stef niet meer en komt hij voortaan ook weer gewoon met de auto. En dan wil zijn vrouw trouwens ook haar fiets terug. Want Stef heeft dan de auto. Hij heeft verdorie ook nog al die shit van Mark tussen z’n snelbinders. Inclusief het huiswerk van die kinderen van de VMBO-school. Bah.

Midwinterdroom

Toen Caar met haar column over Stef Blok bezig was raakten wij om onverklaarbare redenen verzeild in een gezamenlijke droom. Een mooie besneeuwde midwinterdroom. Een videoclip van Wham.

De droom begon in de Saab van Mark Rutte. Mark en ik zaten voorin en terwijl Mark behendig de auto door een besneeuwd landschap stuurde bestudeerde ik de kaart. Achter in de Saab zaten Caar en Stef Blok, grappen te maken op onderkoelde toon.

Aanvankelijk zaten daarnaast weer Jort Kelder en vriendin R2, maar aangezien dat realistisch gezien niet mogelijk is in een Saab, en dit een uitermate realistische droom was, reden even later Jort en R2 in zijn sportwagen achter ons aan.

Het besneeuwde landschap was Zwitserland en gezessen waren wij op weg naar Davos. In Davos hadden we een mooi chalet gehuurd, van binnen betimmerd met schroten en met een met leisteen beklede open haard.

Jort had zijn achterbak en die van Mark volgeladen met mooie wijn. In het chalet met schroten zouden we die flessen soldaat maken terwijl we zouden kaasfonduen. Want Jort is vegetariër en R2 ook, en ‘wij’, Mark, Stef, Caar en Eef, houden ook wel van kaasfondue.

Tijdens de vakantie zou Mark mij leren skiën. Stef en Caar zouden af en toe een rondje hardlopen. Jort en R2 zouden op hun fiets met winterbanden, tijdens hun zoektocht naar een vegetarische lunch, de sportwagens in Davos bestuderen op zoek naar de meest zuinige sportauto.

We zouden avonden lang discussiëren over politiek en de toestand in de wereld. We zouden allemaal roepen dat Elsevier een links blaadje is, en dan zou R2 ons sussend proberen te nuanceren.

We zouden heel veel wijn drinken en heel veel lachen en af en toe zouden we met z’n allen in de tuin in het bubbelbad gaan zitten. Om daarna in witte badjassen terug te rennen naar het huisje. En ik zou moonboots hebben. Van die mooie jaren ’70 moonboots met zo’n koordje eromheen.

Zo zag onze droom eruit. Mark in zijn tien jaar oude skipak met zijn skibril op sterkte, Jort in zijn ski-maatpak. Caar riep nog naar mij dat Stef in de droom geen pastelkleurig skipak aan mocht. Maar het was al te laat. Daar zoefde hij de heuvel af in een wolk van mintgroen en lila.

I heart... Stef Blok

Koel en beredeneerd, daar hou ik van. Want waarom zou ik anders altijd juichend op de bank zitten als Stef Blok in beeld komt? Een droger kamerlid ken ik niet en ik vind het prachtig. Toen ik bij de vorige verkiezingen een test invulde om te zien op welke kandidaat ik het beste kon stemmen, kwam Stef Blok hierbij als winnaar uit de bus. Stef Blok past het beste bij mij. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens.

Hij kan zo heerlijk boos en verontwaardigd zijn. Wanneer zaken te veel geld kosten, wanneer debatten te lang duren, wanneer er iets onredelijk is. Dat moet anders, vindt Stef. Dat zegt hij dan heel serieus. Toen hij aantrad als fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer kreeg hij daar ook kritiek over, hij zou geen humor hebben. Mark Rutte reageerde woedend en riep: "Hij heeft nog meer humor in zijn pink dan jij in je hele lijf!"

Sindsdien houd ik Stef nauwlettend in de gaten en ik zie hem vooral ernstig en feitelijk. Hij was zeer verontwaardigd toen hij bij P&W zat met Mariska Orban, vlak nadat zij een schandalige open brief aan Jeanine Hennis had geschreven. Hij raakte precies de juiste toon. Hij zegt niet veel, maar wat hij zegt is raak, deze man van de feiten. Stef de stille kracht.

Ja, I heart Stef Blok, doe mij maar nuchter en zakelijk. En blijkbaar ook onderkoeld grappig. Graag zou ik eens met Eef en Stef (en Mark!) een biertje drinken, ik denk dat dat een heel gezellige avond wordt. En dan samen in een bruin café het nieuws heel droog becommentariëren. Mark bestelt nog een biertje, het wordt laat. Stef moet de volgende dag eigenlijk een marathon lopen, maar vindt het zo gezellig dat hij er nog ééntje neemt.

Het enige dat niet leuk is aan Stef Blok (en dan ook het enige, want verder is hij perfect) is zijn kledingkeuze. Hij heeft namelijk altijd pastelkleurige overhemden en dassen aan. Daar is hij te bleek voor en hij ziet er nu een beetje uit als een makelaar. Een paar cognackleurige schoenen en een mapje onder z'n arm en ik zou zo een huis bij hem kopen.

Het zou beter zijn als hij voortaan een lichtblauw overhemd droeg, effen of streepje of ruitje, met een donkere das, dat past beter in zijn palet. Als hij wil weet ik nog wel iemand die hem goed kleuradvies kan geven. En anders wil ik wel een keer een nieuwe das met hem uitzoeken. Al denk ik dat hij het helemaal niet liberaal vindt wanneer hij zo betutteld wordt. Hij blijft vast buiten staan bij de dassenwinkel en zegt afgemeten dat hij als liberaal vrij is om te kiezen voor een zalmroze overhemd met een lila das, zo lang hij daar niemand mee beledigt.

Lekker eigenwijs. Daar hou ik van.