Being Stef Blok

Een column van Eef en Caar
“Wacht, wat doen we met Stef Blok?” zo kopte het NRC afgelopen weekend. En terecht, wij maken ons daar ook zorgen over. Wat gaat Stef allemaal uitvreten op de voor hem gecreëerde ministerspost? Hieronder een scenario.

Kijk, daar zien we Stef. Hij kijkt met Mark naar een stoel. “Mooie stoel, is die voor mij?” “Nee,” zegt Mark, “je mag er nu wel even op zitten, maar je krijgt straks een andere stoel.” Stef krijgt een andere stoel, ergens op een ministerie. Als minister. Daar dacht hij mooi mee weg te komen. Ja, hij krijgt wel een stoel en ook een eigen kamer, maar wat hij niet weet is dat hij ergens in de krochten van een al bestaand ministerie zal worden ondergebracht. In een ijskoude kelder, zonder medewerkers. Het is er een beetje vochtig, maar Stef loopt dat er wel uit. Die verwarmt met zijn plannen die hele koude benedenverdieping. Hij krijgt ook geen dienstauto, hij krijgt een fiets. Een bakfiets om al zijn vergaderstukken in te vervoeren. Hij heeft alleen geen idee met wie hij straks gaat vergaderen. Blijkbaar heeft hij niet eens een eigen staatssecretaris. Wonen en Rijksdienst, het klinkt wel heel mooi, maar wat het precies is?

Stef gaat vast elke maandag vergaderen. Met mensen van de Rijksdienst dus. Ambtenaren in het algemeen. Elke maandag vergadert hij over zaken die de Rijksdienst aangaan, zoals het gebruik van de gemeenschappelijke digitale agenda. Hij is daar heel precies in en vult op de minuut nauwkeurig alles in wat hij op een dag doet. Maar anderen zijn hier heel laks in en dat irriteert Stef. Ook vergadert hij over het kerstpakket van dit jaar. Maandag is altijd een drukke dag. Voordat de vergaderingen met de Rijksdienst beginnen is hij altijd eerst een paar uur met vloeibare stikstof in de weer om de ambtenarensalarissen te bevriezen. Na de vergadering is er dan nog net tijd voor het narekenen van alle loonstrookjes. Om de vergaderingen met de Rijksdienst goed te beginnen organiseert Stef een borrel in zijn kelder, met kaasblokjes.

Een punt dat Stef hoog op de (digitale) agenda heeft is de vakantieverdeling in Nederland, en met name de blokdagen. Stef is dol op blokdagen. Lekker alles clusteren, dat helpt een land vooruit. Vakantiespreiding valt daar ook onder, daar kan hij dan weer een mooi schema van maken. Om de bureaucratie te verkleinen wil hij nu minder spreiding. Dus van Noord, Midden en Zuid, naar Noord en Zuid. Lekker makkelijk. Zo is Stef. Stef schaft gewoon twee windstreken af. Lekker alleen Noord en Zuid. Hij gaat heel veel afschaffen. De bezem erdoor. En daar dan eerst een schema van maken, in Excel. En dan lekker rekenen op z’n nieuwe casio. Die heeft hij van Mark gekregen na de beëdiging.

Stef heeft grootse plannen met z’n Rijksdienst en Wonen, let maar op! Alles moet worden samengevoegd, gemeentes, provincies, vakanties, alles. Schaalvergroting is het antwoord op alles! Stefs droom is dat Rotterdam en Amsterdam één gemeenteraad vormen. Dat is het nieuwe wonen: met z’n allen in één grote stad en die dan onderverdelen in blokken.

Alles in één blok. Nederland, blokland. Steden? Eén blok. Vakanties? Eén blok. Politieke partijen? Eén blok. Premier? Stef Blok! Blokblokblok. Alles lekker bij elkaar. Eén burgermeester, één commissaris van de koningin en in elke bedrijfskantine hetzelfde eten: bamiblokken. Stef is dol op uniformiteit en op overzicht en zijn plannen zijn ambitieus. Belastingen? Gewoon alles in één blok van 35% gooien.

Allerlei overbodige culturele en antroposofische studies worden ook afgeschaft, zonde van het geld. Alleen nuttige studies blijven over, studies die later hun kosten wel terugverdienen. Dus: Economie en Rechten, of Medicijnen, Psychologie en Biologie, of Scheikunde en Natuurkunde. Drie blokken. Heer-lijk.

Hetzelfde geldt voor de zorg: één blok voor elke ziekte. Lekker makkelijk. Dat betekent dat er voor elke ziekte één ziekenhuis komt. Kanker? Ga je naar Den Haag. Hartkwaal, hup, naar Amsterdam. En dan moet iedereen met kanker maar in die regio gaan wonen. En werken natuurlijk, als je dat dan nog kan. Een soort veenkolonies. Ben je meteen van die hele fileproblematiek af.

En in z’n vrije tijd? Dan gaat Stef lekker een blokje hardlopen of hij leest een goed boek. Blokken van Bordewijk schijnt hij heel mooi te vinden, hij is dol op de Nieuwe Zakelijkheid, lekker minimalistisch, zonder opsmuk. Dat geldt ook voor de beeldende kunst. Die bestaat voor Stef uitsluitend uit het kubisme. Blokken, zeker nu.

Zeker nu zeker nu zeker nu

Een column van Eef en Caar

Naar aanleiding van recente foto’s omtrent de formatie maken we ons zorgen om de verhoudingen tussen de drie VVD-prominenten: Mark, Stef en Henk. Kijk maar een naar deze foto. Nam Stef tijdens het Catshuisoverleg nog de papieren van Mark tussen de snelbinders mee, zo te zien wil Stef nu de mappen van Mark niet meer dragen nu hij gaat 'morrelen aan de hypotheekrenteaftrek'. Mark speelt mooi weer, maar zijn hart huilt van binnen. Over Stef en over de aftrek.

Sowieso wil niemand meer met ‘m praten nu hij over de aftrek is begonnen. Kijk maar, mensen vragen hem de weg niet meer omdat ze denken dat hij zelf de weg kwijt is. Ze vragen het nu aan Cor van de beveiliging. Die lijkt beter te weten waar je heen moet dan Mark. Die heeft het contact met de gewone man niet verloren.

Arme Stef, hij wil niet meer met Mark spelen. Omdat Mark altijd zijn eigen speelgoed meenam naar het huis van Stef. Het is net de basisschool. Stef wordt er alleen maar meer verbeten van. “Zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu zeker nu” ratelt het in zijn hoofd. Soms wordt hij ’s nachts gillend wakker. Met kramp in de kaken en een kletsnatte (pastelkleurige) pyjama. Mark weet niet goed hoe hij deze impasse moet doorbreken. Hij wil met Stef spelen maar hij wil wel zijn eigen speelgoed, of eigenlijk het speelgoed van Diederik meenemen. Als hij niet oppast staat zo meteen het speelgoed van Diederik tussen Stef en Mark in, en dan? Is er dan een moeder in de buurt om iedereen weer op één lijn te krijgen, helemaal nu de koningin uit de formatie is gehaald? Mark weet niet wat hij moet en lacht dus maar wat terwijl hij het Binnenhof oversteekt met de maatschappijleer-proefwerken van die ochtend.

Ondertussen kijkt Henk Kamp handenwrijvend toe. Als een ware verkenner bestudeert hij wat er op het Binnenhof gebeurt. Dankzij zijn fijne opticien uit het stadscentrum van Borculo kan hij dat zonder verrekijker. Kamp had eigenlijk liever zijn handen afgelikt, maar koos ervoor zijn handen aan de gordijnen af te vegen, als een moderne Pilatus. Geniepig kijkt hij naar de afstand die ontstaat tussen Stef en Mark. Stef, de onderkoning. En dat na Kamps jaren van trouwe dienst. Wat heeft Stef nou eigenlijk gepresteerd? Met z’n burgerlijke pakken. Bah. Maar er zit verandering in de lucht. Misschien als hij het slim speelt kan hij Stef zo op een zijspoor zetten en zelf de tweede man worden. Want we weten allemaal dat Mark dit niet eeuwig blijft doen en als hij ermee ophoudt moet Henk de juiste man, op de juiste plek, op het juiste moment zijn. Hij neuriet al zachtjes een lied. Zijn eigen lied dat hij wil opnemen met Ali B, zodra hij de nieuwe tweede man is. Gelukkig zag Mark al dat hij heus wel dingen kon, en beloonde dat door hem als verkenner te benoemen en toen als informateur.

Waar is informateur Wouter Bos eigenlijk? Die kan waarschijnlijk helemaal niet voor het raam staan. Die heeft het veel te druk. Die moet voor deze bijbaan onbetaald verlof opnemen. Om nog een beetje betaald bij te klussen zit hij twee uur per dag op de wc op zijn Blackberry te werken, dan maakt ie toch mooi nog 14 uur per week die hij uitbetaald kan krijgen. Wouter staat soms achter Henk te springen “ah toe laat mij nou ook even, Henk, doe nou niet zo flauw, ik moet zo weer naar de wc!” Maar Henk vindt het wel prima zo. Kan hij alvast een beetje wennen aan alle aandacht die hij eindelijk gaat krijgen. Ondertussen gaat Stef er steeds slechter uitzien. Hij lijkt wel nóg magerder geworden. En nóg kaler. En nóg witter.

Henk denkt erover bij zijn opticien in Borculo een nieuw montuurtje te gaan uitzoeken dat past bij zijn toekomstige statuur van tweede man. Iets karaktervollers, uitgesprokener. Want als tweede man mag hij zich meer uitspreken. Hij heeft zijn oog al laten vallen op een blauw montuur met oranje pootjes. In de juiste kleuren, maar ook lekker gek. Hij wil de Frans Haks van de VVD worden. Zie je nou wel dat VVD’ers best iets met cultuur hebben? Hij zal laten zien dat hij lef heeft en smaak en dat de VVD 'rockt'. Hij zal de witte zwembroek en de All Stars van Mark kunnen doen vergeten. Hij neemt dan ook een nieuwe das, deze gestreepte is ook iets van de ‘oude’ VVD. Veel te conservatief. Henk gaat voor iets zwierigers, iets kunstzinnigs. Zijn vrouw is daar heel goed in. Die kwam met dit idee. Zijn vrouw is een soort Gertie Bierenbroodspot en doet artistieke dingetjes in het dorp.

Die Henk toch, laat hem maar dromen daar voor het raam. Stef laat zich niet zomaar aan de kant zetten door een machtswellusteling. Stef is een pitbull, daarom heeft hij zijn kaken ook altijd zo verbeten op elkaar. Hij broedt nu op een charmeoffensief, waarin hij heel veel lacht en minder tandenknarst. Dat heeft hij geleerd van Mark, die zo ook zijn comeback heeft gemaakt na Rita. Henk is Stefs Rita. Dat is goed voor hem. Als het maar niet andersom is. Want dan wordt het zijn Waterloo.

Gesprek

In de zeer drukke spitstrein...

Opgeschoten jongen 1: Mijn ouders zeiden gisteren dat ze geen PVV meer gaan stemmen.
Opgeschoten jongen 2: Oh nee echt man waarom dan niet? Dat slaat toch nergens op?

Oj1: Ja nee mijn vader zegt dat hij Wilders eigenlijk maar een lapzwans vindt.
Oj2: Ja nou dat is natuurlijk wel ook zo haha maar het is wel de beste optie nog steeds. Ookal is hij met sommige dingen dan best extreem.

Oj1: Nou precies want ik ga gewoon nog wel op Wilders stemmen. Want weet je, het is gewoon te vol. Het is hier gewoon te vol man.
Oj2: Ik weet precies wat je bedoelt, kijk nou deze trein. Het is te vol in deze trein. Veels te vol. Daarom stem ik Wilders.

Drankstemwijzer

Ben je er nog steeds niet uit wat je morgen moet stemmen? Wij maken het je makkelijk. Bedenk wat je het liefst drinkt en hieronder vind je het resultaat. Neem nog een flinke slok en breng je stem uit. Veel succes morgen!

Kieswijzertips

Ben je er nog niet uit wat je de 12e met je rode potloodje aanmoet? Doe dan deze kieswijzer: http://www.pvvkieswijzer.nl/ Hiermee weet je zeker dat je goed zit. Mocht je dan toch nog twijfelen, kijk dan maar even naar dit wervende spotje van Sybrand Buma. Die man heeft gelijk, met z'n Christelijke normen en waarden. Nog steeds aan het zweven? Een overzicht van alternatieve stemwijzers vind je hier. Mijn persoonlijke favoriet is de stomwijzer. Alles in hapklare brokken, even kijken wat je stom of juist goed vindt, klaar. Ik kwam zelf uit op een partij waar ik nog nooit van gehoord had. Ik weet wat mij te doen staat. En jij nu ook. Geen dank, stemmen maar!

Onderbuikstemwijzer

Stemmen, het is en blijft een duivels dilemma. Net als elke dag bedenken wat je moet eten. Die keuze zegt net zo veel over een mens als zijn politieke voorkeur. Mocht je er nog niet uit zijn, dan hierbij een flowchart om via je eetgewoontes te bepalen wat je moet stemmen. Eet je graag verantwoord? Of maakt dat niet uit en eet je vooral veel en duur? Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg? Aan mijn bord geen polonaise? Dat geldt vast ook voor je politieke keuze. Denk aan wat je 's avonds eten gaat als je op 12 september zwetend in het stemhokje staat, het werkt. Smakelijk!

Glunderend op het Binnenhof

In april 2011 zou ik naar de Tweede Kamer gaan. Ik had me er op verheugd: uiteraard kende ik het gebouw al van tv. Natuurlijk de vergaderzaal van de Kamer, met alle mooie blauwe stoeltjes. Het binnenplein waar journalisten ministers en staatssecretarissen aan hun dure jasjes trekken. En de befaamde roltrappen waar Ferry Mingelen opgewonden verslag doet van het ene politieke drama na het andere.

Maar helaas. Ik kreeg koorts en moest mijn excursie cancellen. Het was de eerste van een lange rij teleurstellingen. Het probleem met een rondleiding in de Tweede Kamer is: het feit dat het hier om de Tweede Kamer gaat. Met Hoofdletters. Want in die Kamer worden allerlei Belangrijke Zaken besproken. En soms besluiten de heren en dames bewindslieden dat deze vergaderingen ook buiten kantooruren nodig zijn. In het laatste jaar heb ik nóg drie keer geprobeerd een rondleiding te boeken, maar steeds werd ik kort van tevoren afgebeld met een of ander rotsmoesje: er moest weer zo nodig vergaderd worden.

Groot was dan ook mijn ergernis en schrik toen ik vorige week las dat een deel van de Tweede Kamer zou terugkeren van reces. Wel potverdorie. Ik dacht slim te zijn en boekte expres een rondleiding in de zomervakantie van onze landbestuurders. Ze zouden wel gék zijn om van vakantie terug te komen om te praten over een zak met geld aan Spanje?! Ik brieste tegen manlief dat die hele Tweede Kamer mijn keel uitkwam en dat als de rondleiding wéér afgeblazen zou worden, ik nóóit meer zou gaan stemmen. Gelukkig stelde MinFin De Jager mij meteen al gerust: hij verwachtte donderdag al met een besluit te kunnen komen. Ik werd niet meer gebeld en afgelopen zaterdag stond ik dan ook glunderend in de stromende regen op het Binnenhof.

SGP-voorlichter Menno de Bruyne vertelde in geuren en kleuren over onze staatsinrichting. (Lijkt dit een contradictio in terminis? Nou, De Bruyne kán in geuren en kleuren over politiek vertellen. Het is dan wel een SGP’er, maar geen saaie broeder. Behalve op zondag.) Ik genoot. Politiek Den Haag kan opgelucht ademhalen: ik ga 12 september stemmen. Geen idee wíéns hokje ik dan rood ga kleuren, dat konden ze me zaterdag helaas ook niet vertellen.

Onderschrift

Foto: Cees van der Wal, Reformatorisch Dagblad

Afgelopen zaterdag hield de SGP een open dag in de Tweede Kamer.
Welk onderschrift hoort bij deze foto? We horen het graag van jullie, de lezers!

Val Rutte I - fotostrip

Uiteraard konden we het niet laten. Hier volgt een fotoanalyse van de verwikkelingen van zaterdag in het Catshuis en het crisisberaad in Den Haag van maandagochtend. Het ware verhaal en de juiste analyse. Vergeet Cees Boonman en Dominique van de Heyden, Caar en Eef weten hoe het echt zit.

Foto 1: Jan Kees de Jager komt aan bij het torentje. Hij is vroeg, want moet de printer nog bijvullen, het is zijn beurt vandaag. En hij was toch wakker, jetlagje van de bijeenkomst in Washington. Hij is degene die altijd trouw bijvult, er zijn ministers die de kantjes ervan aflopen. Iemand als Henk Bleker bijvoorbeeld, die weigert. ‘Omdat ik de printer toch nooit gebruik.’ En dan verwijst hij telkens naar dat handgeschreven briefje voor Mauro. Je ziet mensen dan met hun ogen rollen tijdens de ministerraad. Henk Kamp en Gerd Leers vinden bijvoorbeeld dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet nemen, zeker nu. En zij zijn toch altijd al de lul, dus dan mag Henk ook wel eens een rotklus oplossen. Edith probeert de boel dan altijd te sussen. Daarom heeft ze een rooster gemaakt, in Excel. Heel betuttelend voor een VVD-minister, maar vrijheid komt nu eenmaal met verantwoordelijkheid.

Foto 2: Stef arriveert. Met een natte knie. Marks veter was los en die had z’n handen al vol aan van alles en nog wat, schaterde hij. Dus toen mocht Stef de veter strikken. Lekker is dat. En er lag daar net een plas koffie. Op dat moment schoot Stef een mooie titel voor zijn memoires binnen: ‘Knielen in een plas met koffie, De Haagse jaren’. Stiekem is Stef blij dat het overleg mislukt is. Hoeft ‘ie niet meer van die suffe pakken aan en kan hij lekker in zeiljas campagnevoeren. En dat gefiets was hij ook spuugzat. Hij dacht eerst, dat doe ik wel een keertje voor Mark, vervolgens was hij zeven weken lang aan het heen- en weerfietsen. En ook nog eens voor Jan Doedel. Nu mag hij lekker de campagnebus weer in.

Foto 3: Sybrandt wordt achterna gezeten door mensen die vinden dat je alleen de SGP mag discrimineren. Zie je de verbeten mond? Hij heeft zich voorgenomen om er niks van te zeggen. Ook niet tegen Rutger. Hij humt in zichzelf de mantra 'niet praten niet praten niet praten'. Hij heeft gisteren al heel veel tegen Eva gezegd. En tegen Rafaël. Rafaël had niks meegekregen over de mislukte onderhandelingen, die moest voetballen. “Ik heb jouw wedstrijd ook niet gezien,” grapte Sybrandt. Zou zijn zoon zijn pak van vandaag weer hebben uitgezocht? Zouden er dit keer wel de juiste sokken bij zitten? Wij houden het in de gaten.

Foto 4: Henk Kamp werd vanochtend uit de vergadering van de Oranjeverenging van Borculo geroepen. Hij had geen tijd meer om wat anders aan te trekken. Binnenkort zal hij een e-mailtje van Johan Vlemminckx ontvangen met de vraag of hij misschien wil overlopen naar zijn Partij voor de Toekomst. Kan hij mooi Minister van Feest worden. Dat past Henk wel, een beetje feesten, daarom heeft hij ook een tijdje op de Antillen gezeten. Lekker cocktails drinken op het strand, een dansje doen, dat ligt hem wel.

Foto 5: Geert belde zaterdag met zijn moeder. Hij zou eerder thuiskomen dan gedacht. Had hij voor niets zijn tas met kleding en slaapzak naar het Catshuis gesleept. Hij had heimwee, heimwee naar het Nederland van vroeger en de spruitjeslucht van de keuken van zijn moeder. En dus ging hij. Ook een beetje voor zijn moeder, want die had ook alleen maar AOW en hield ook niet van Brussel. Mark en Stef maakten de hele tijd grapjes over hem, het was helemaal niet meer gezellig. “Kom maar fijn naar huis jongen,” zei Geerts mama, “ze zijn gewoon jaloers. Op je succes.” En op Fleur, dacht Geert, hij had ze wel zien kijken. Volgende keer gewoon Dion Graus meenemen, dan wendt iedereen z’n blik af.

Wie is Diederik?

Een column van Eef en Caar

Diederik Samsom is de nieuwe fractievoorzitter van de PvdA. We kennen hem wel, hij draait al jaren mee. Maar wie is de echte Diederik Samsom, wie is de man achter de retoriek en het activisme? Wij nemen u mee, op zoek naar de echte Diederik.

De camera zoemt in op een wandelende Diederik. Maar Diederik ziet de camera niet. Hij waant zich onbespied. Een zeldzaam moment in het leven van Diederik. Want altijd is er wel een camera in de buurt van de nieuwe fractievoorzitter, of een journalist die hem om een quote vraagt, of iemand die hem herkent. Maar dit keer niet. Het is vroeg in de ochtend. Diedrik loopt door Den Haag van het station naar de Tweede Kamer. Vandaag is een drukke dag. Hij moet een debat voorbereiden, er is een fractievergadering waarbij hij Ronald Plasterk in het gareel moet zien te houden en Lutz proberen te verstaan, en hij moet een interview geven aan Ferry Mingelen. Maar nu is het nog rustig in het hoofd van Diederik. Stilte voor de storm.

Diederik draagt een ribfluwelen jasje. Het is een mooi jasje. Een duur jasje ook. Hij durft dat nooit hardop te zeggen, maar hij houdt van mooie kleren. Vol schaamte bevoelt hij soms de mouwen van de colbertjes in de Bijenkorf. Soms snuft hij aan de mooie Italiaanse overhemden. Zijn handen glijden langs vesten van kasjmier. Hij wil het kopen, zijn creditcard brandt in zijn zak. Ja, Diederik heeft een creditcard! Als de achterban dat maar niet hoort.

Vol schaamte maar ook trillend van genot dwaalt hij langs de schappen vol dure Italiaanse dassen. Zo kocht hij ook dit mooie ribfluwelen jasje eens. Het tasje van de Bijenkorf nog voordat hij de winkel uit was in een Digros-tas gepropt. En thuis, als hij trots doch beschaamd voor de spiegel staat, weer de gedachte aan de achterban, aan zijn activistische verleden, aan zijn vrienden van vroeger die nu nog aan een winderige kerncentrale geketend zitten. Hij laat zijn vrouw dan altijd even het nieuwe kledingstuk wassen met verkeerde kleuren of met een dopje bleek. De merkjes knipt ze eruit en worden in de tuin verbrand. Dan komt hij er wel mee weg. Dan ziet niemand dat hij een modaal salaris aan kleding zou kunnen uitgeven.

Zijn vrouw was indertijd degene die zei dat hij zijn laatste drie haren ook maar moest afscheren. Diederik moest er een beetje van huilen, want onder zijn activistische no-nonsense uiterlijk schuilt een ijdele man. Toen de tondeuse uit was en hij zijn oogjes weer opendeed, schok hij heel erg: ‘Net Pim Fortuin!’ ‘Nee joh lieverd, zo moet je niet denken. Als je kaal bent, ben je niet meteen een nazi. Er zijn ook erge ziektes waar je kaal van wordt, denk daar maar aan als je het even niet meer ziet zitten. En Lenin was ook kaal.’ Dat hielp, maar niet helemaal. Een kale man die Samsom heet, zou dat wel goed overkomen?

Diederik is op weg naar de Kamer, zijn blik dwaalt af naar de etalage van een schoenenwinkel. Hier heeft hij een keer van die cognackleurige makelaarsschoenen met gesp gekocht. Die heeft hij aan een zwerver gegeven toen bleek dat zijn kinderen hem niet meer herkenden. Dat was een heel moeilijk moment. Niet vanwege die kinderen maar vanwege die schoenen. Die had hij in een opwelling gekocht toen hij langs de Fred de la Bretonniere liep. ‘Gedver,’ zei mevrouw Diederik, ‘je lijkt wel een VVD-er.’ ‘Het gaat toch om wat ik zeg en niet om hoe ik me kleed,’ wierp hij nog tegen. Maar nee, ook bij de PvdA blijkt de vorm toch minstens zo belangrijk als de inhoud. Jammer als je, zoals Diederik Samsom, eigenlijk een heel goede en dure smaak hebt.

Ongedwongen heel gewoon

Een column van Eef en Caar.

Naar aanleiding van het stukje over de vleeskleurige sjaal bekeken Eef en Caar onlangs wat recente nieuwsfoto's over het Catshuisoverleg.

Grondige analyse leert dat alleen Mark en Stef de fiets nemen. En daar ontzettend veel foto's mee weten te scoren. De pers lijkt zich blijkbaar niet te storen aan de nogal duidelijk ingestoken strategie om onze VVD-jongens er zo gewoon mogelijk uit te laten zien. Deze strategie lijkt ingezet door Mark, nu hij de vrolijke zwaaierd van de twee is, en Stef zich met een verbeten mond achter zijn vleeskleurige das probeert te verschuilen. Stef was duidelijk liever met de auto gegaan. Dan had zijn tas ook niet zo onder de bagagedrager gefrummeld hoeven te worden. Mark heeft helemaal geen tas bij zich. Die doet vast alles uit zijn hoofd.

Verder blijkt dat Mark vindt dat hij best zonder das kan komen overleggen en dat Maxime van mening is dat hij zelfs gewoon een trui over zijn overhemd kan dragen, geen das. Mark en Stef hebben trouwens op één van de overlegdagen allebei geen das om. We denken dat Stef dit heeft bedongen. Om ook iets voor elkaar te krijgen in het Catshuisoverleg. Als genoegdoening vanwege dat hele gedoe met die fiets. Stef had helemaal geen fiets, heeft ‘ie speciaal moeten kopen. Toen heeft hij er ook meteen een voor z'n vrouw gekocht, daar rijdt Mark nu op, want die had een lekke band. Stef is die gisteravond nog even met de auto langs komen brengen. Heel omslachtig allemaal. En nu het overleg ineens is afgebroken stapt Mark in de auto. Maar waar is Stef? Mark zwaait wel weer vrolijk naar camera. De camera houdt niet alleen van hem, hij houdt ook van de camera. Stef staat vast nog bij het Catshuis. Heel onhandig met twee fietsen te wachten tot zijn vrouw hem komt halen met de stationwagen. De tas tegen de gevel, zijn vleeskleurige sjaal stevig om zijn nek. Mevrouw Stef zal een beetje mopperen, omdat Mark weer iets bedacht heeft en Stef nu het vuile werk mag opknappen. Mevrouw Stef zegt ook steeds: je moet je niet zo voor z’n karretje laten spannen. Maar Stef bepaalt zelf wel voor wiens karretje hij zich laat spannen.

Uit de foto's blijkt ook dat Stef onverminderd voor pastelkleuren en vleeskleur kiest. Dit tot groot verdriet van Caar. De conclusie lijkt gewettigd dat de vrouw van Stef of 1) kleurenblind is of 2) geen verstand van kleding heeft of 3) geen reet over de kleding van Stef heeft te zeggen of 4) de strijd allang heeft opgegeven. We gaan voor optie drie, Stef kiest zelf heel bewust zijn kleding. En zegt dan bij iedere aankoop ‘zeker nu’. ‘Een roze das, zeker nu’. Mark vindt dat reuzegrappig, die gooit dan hard lachend zijn hoofd in zijn nek. Dit irriteert Stef mateloos, want hij is bloedserieus. Zeker nu.

Naschrift: Die moeilijke fase was ook ingegeven door een kledingdilemma. Geert voelde zich ineens helemaal niet meer op z’n gemak toen hij zag dat hij als enige nog een das droeg. Daar moest hij even een nachtje over slapen. En nu heeft iedereen dus wel weer een das om. Stef is door het stof gegaan. Als het zo doorgaat hoeft het van Stef niet meer en komt hij voortaan ook weer gewoon met de auto. En dan wil zijn vrouw trouwens ook haar fiets terug. Want Stef heeft dan de auto. Hij heeft verdorie ook nog al die shit van Mark tussen z’n snelbinders. Inclusief het huiswerk van die kinderen van de VMBO-school. Bah.

Onderschrift

Zoals u weet bestaat er in Rusland niet echt zoiets als vrije pers. Vraag maar aan JelleBC. Wij hebben dan ook het ernstige vermoeden dat er ook op dit beeld ernstige censcuur is toegepast door het Russische media-apparaat. Wat gebeurt hier buiten beeld dat het licht van de Westerse wereld niet kan verdragen? Vertel het ons in de comments.

Midwinterdroom

Toen Caar met haar column over Stef Blok bezig was raakten wij om onverklaarbare redenen verzeild in een gezamenlijke droom. Een mooie besneeuwde midwinterdroom. Een videoclip van Wham.

De droom begon in de Saab van Mark Rutte. Mark en ik zaten voorin en terwijl Mark behendig de auto door een besneeuwd landschap stuurde bestudeerde ik de kaart. Achter in de Saab zaten Caar en Stef Blok, grappen te maken op onderkoelde toon.

Aanvankelijk zaten daarnaast weer Jort Kelder en vriendin R2, maar aangezien dat realistisch gezien niet mogelijk is in een Saab, en dit een uitermate realistische droom was, reden even later Jort en R2 in zijn sportwagen achter ons aan.

Het besneeuwde landschap was Zwitserland en gezessen waren wij op weg naar Davos. In Davos hadden we een mooi chalet gehuurd, van binnen betimmerd met schroten en met een met leisteen beklede open haard.

Jort had zijn achterbak en die van Mark volgeladen met mooie wijn. In het chalet met schroten zouden we die flessen soldaat maken terwijl we zouden kaasfonduen. Want Jort is vegetariër en R2 ook, en ‘wij’, Mark, Stef, Caar en Eef, houden ook wel van kaasfondue.

Tijdens de vakantie zou Mark mij leren skiën. Stef en Caar zouden af en toe een rondje hardlopen. Jort en R2 zouden op hun fiets met winterbanden, tijdens hun zoektocht naar een vegetarische lunch, de sportwagens in Davos bestuderen op zoek naar de meest zuinige sportauto.

We zouden avonden lang discussiëren over politiek en de toestand in de wereld. We zouden allemaal roepen dat Elsevier een links blaadje is, en dan zou R2 ons sussend proberen te nuanceren.

We zouden heel veel wijn drinken en heel veel lachen en af en toe zouden we met z’n allen in de tuin in het bubbelbad gaan zitten. Om daarna in witte badjassen terug te rennen naar het huisje. En ik zou moonboots hebben. Van die mooie jaren ’70 moonboots met zo’n koordje eromheen.

Zo zag onze droom eruit. Mark in zijn tien jaar oude skipak met zijn skibril op sterkte, Jort in zijn ski-maatpak. Caar riep nog naar mij dat Stef in de droom geen pastelkleurig skipak aan mocht. Maar het was al te laat. Daar zoefde hij de heuvel af in een wolk van mintgroen en lila.

The Great Dictators - Josip Broz Tito

Een communistische dictator met een liefde voor linkse hobbies en inzicht in het potentieel van het kapitalisme. Wat mij betreft gaat Josip Broz Tito zo de geschiedenisboeken in.

Als een man die door zijn charme, zijn beroemde staatsbanketten (moleculair koken is uitgevonden door Tito’s persoonlijke culinair scheikundige Branko Trbovic) en zijn passie voor bewegend beeld de internationale diplomatieke wereld toch voor een heel stuk wist te veroveren. Een man die een land na jaren van oorlog weer wist op te bouwen en een volk bij elkaar bracht en bovendien een bloeiende filmindustrie op poten wist te zetten; de meest succesvolle en meest gecensureerde culturele industrie van Europa. Een man die handjes schudde met tout le monde (Nicolai Ceausescu, Saddam Hussein en andere gezelschapsdieren) en een graag geziene gast was in het niet-communistische westen, zoals in 1970 in Nederland.

Tito en ik hebben veel gemeen, dat is dan wel een beetje vervelend want het was natuurlijk een heel nare man. Ik hou ook van lekker eten, films en rondhangen met internationale sterren op een eiland voor de kust van Kroatië. Lekker Tito Vodka drinken en handjes schudden met Elisabeth Taylor en Anthony Hopkins, die “toevallig” op bezoek zijn voor de opnames van een of ander prachtig Grieks drama. Ik deel met de Maarschalk interesse voor het Indo-Europees en voor de geschiedenis van de talen van de wereld, en ik hou ook van veel complimentjes krijgen. Maar dan houdt het wel op gelukkig.

Maar als je niet op zijn feestjes mocht komen dan was er toch een probleem. Want Tito kon niet goed tegen zijn verlies en als je niet meespeelde volgens zijn regels, die tijdens het spel zelf misschien best konden veranderen, dan lag je eruit. Letterlijk en figuurlijk. Iedereen kent de vernietigingskampen van de Duitsers en iedereen weet wat een goelag is maar wie heeft er van Goli Otok gehoord? Een prachtig eiland waar de tegenstanders van Tito werden opgesloten. In een strafkamp dat “De hel van de Adriatische zee” werd genoemd. Zei je nou per ongeluk dat Stalin je toch wel een toffe peer leek? Of vond je die ene beslissing van de Vader niet zo handig? Dan kon je rekenen op een enkele reis Goli Otok. Vandaag de dag is het eiland verlaten en zijn de gebouwen kapot en vervallen. Maar je kan er nog steeds heen. Samen met alle andere toeristen die toevallig ook in de buurt waren. Gezellig even bij dat leuke souvenirwinkeltje kijken.

Na Tito’s dood in 1980 brokkelde Joegoslavië snel af en liepen de spanningen tussen verschillende etnische groepen in rap tempo op. Dertig jaar na de dood van de Vader en 15 jaar na een verschrikkelijke oorlog is voormalig Joegoslavië nog steeds verdeeld. Zij die Tito verantwoordelijk houden voor de slachtingen in de jaren ’90 en zij die voorzichtig fluisteren over Yugo-nostalgics leven in nieuwe landen met nieuwe vlaggen en nieuwe volksliederen. Oorlog, een nieuwe identiteit en een nieuwe toekomst voor de prijs van onderdrukking en een dictatoriaal regime. Is het verlost worden van een dictator een catch 22?

Titotip1: Tito's Cookbook
Titotip 2: Safe Area Goražde

Titotip 3: Cinema Komunisto

I heart... Stef Blok

Koel en beredeneerd, daar hou ik van. Want waarom zou ik anders altijd juichend op de bank zitten als Stef Blok in beeld komt? Een droger kamerlid ken ik niet en ik vind het prachtig. Toen ik bij de vorige verkiezingen een test invulde om te zien op welke kandidaat ik het beste kon stemmen, kwam Stef Blok hierbij als winnaar uit de bus. Stef Blok past het beste bij mij. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens.

Hij kan zo heerlijk boos en verontwaardigd zijn. Wanneer zaken te veel geld kosten, wanneer debatten te lang duren, wanneer er iets onredelijk is. Dat moet anders, vindt Stef. Dat zegt hij dan heel serieus. Toen hij aantrad als fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer kreeg hij daar ook kritiek over, hij zou geen humor hebben. Mark Rutte reageerde woedend en riep: "Hij heeft nog meer humor in zijn pink dan jij in je hele lijf!"

Sindsdien houd ik Stef nauwlettend in de gaten en ik zie hem vooral ernstig en feitelijk. Hij was zeer verontwaardigd toen hij bij P&W zat met Mariska Orban, vlak nadat zij een schandalige open brief aan Jeanine Hennis had geschreven. Hij raakte precies de juiste toon. Hij zegt niet veel, maar wat hij zegt is raak, deze man van de feiten. Stef de stille kracht.

Ja, I heart Stef Blok, doe mij maar nuchter en zakelijk. En blijkbaar ook onderkoeld grappig. Graag zou ik eens met Eef en Stef (en Mark!) een biertje drinken, ik denk dat dat een heel gezellige avond wordt. En dan samen in een bruin café het nieuws heel droog becommentariëren. Mark bestelt nog een biertje, het wordt laat. Stef moet de volgende dag eigenlijk een marathon lopen, maar vindt het zo gezellig dat hij er nog ééntje neemt.

Het enige dat niet leuk is aan Stef Blok (en dan ook het enige, want verder is hij perfect) is zijn kledingkeuze. Hij heeft namelijk altijd pastelkleurige overhemden en dassen aan. Daar is hij te bleek voor en hij ziet er nu een beetje uit als een makelaar. Een paar cognackleurige schoenen en een mapje onder z'n arm en ik zou zo een huis bij hem kopen.

Het zou beter zijn als hij voortaan een lichtblauw overhemd droeg, effen of streepje of ruitje, met een donkere das, dat past beter in zijn palet. Als hij wil weet ik nog wel iemand die hem goed kleuradvies kan geven. En anders wil ik wel een keer een nieuwe das met hem uitzoeken. Al denk ik dat hij het helemaal niet liberaal vindt wanneer hij zo betutteld wordt. Hij blijft vast buiten staan bij de dassenwinkel en zegt afgemeten dat hij als liberaal vrij is om te kiezen voor een zalmroze overhemd met een lila das, zo lang hij daar niemand mee beledigt.

Lekker eigenwijs. Daar hou ik van.

Hoe is het met? Gonny van Oudenallen

Hoe zou het met Gonny van Oudenallen zijn? Dat dacht ik toen ik op tv "Doe es effe normaal man!" gadesloeg. Gonny, ken je haar nog? De roodharige flapuit zat in 2006 in de Tweede kamer voor de LPF. Ik mis haar. Naast Gonny mis ik sowieso de LPF, wie had dat kunnen denken. Mooi was die tijd, waarin rechtsconservatieve volksvertegenwoordigers nog niet door brievenbussen pisten, maar ouderwets onzin uitkraamden in de Kamer. Mijn gedachten dwalen af naar mijn helden van toen: Mat Herben, Hilbrand Nawijn (tegenwoordig uitermate populair in Zoetermeer), Winnie de Jong.

Eigenlijk zat Gonny niet in de Kamer voor de LPF maar voor de groep Van Oudenallen. Zij vormde die eenmansfractie omdat ze bij de LPF niet meer welkom was nadat er gesjoemel met gemeentesubsidies tijdens haar werk voor de Amsterdamse gemeenteraad aan het licht was gekomen. Tijdens haar Maiden Speech in de Tweede Kamer kirt zij bakvisserig: "Als ik dan zo kom aanfietsen dan denk ik 'Wat léuk is het hier!'" Haar enthousiasme en kinderlijkheid zorgden voor een hoop amusement. Een van haar andere wapenfeiten was dat ze een sociale huurwoning had en deze onderverhuurde. Dit is echter ontkend door de persoon die in de woning verbleef. Maar goed, sowieso vreemd dat je elders woont als je een sociale huurwoning hebt. Houd je die dan aan als pied-à-terre?

De mooiste herinnering aan Gonny van Oudenallen heb ik aan het Hoogervorst-incident. Tijdens het vragenuurtje had ze een vraag voor minister Hoogervorst. "Helaas is hij niet aanwezig vandaag." Hoogervorst was echter wel aanwezig, beantwoordde zelfs haar vragen en kamervoorzitter Weisglas wees Van Oudenallen daar driemaal op. Zij bleef ervan overtuigd met een vervanger of een andere minister te maken te hebben. Haar verklaring? Dat ze nieuw is in de kamer en moeite heeft alle gezichten te onthouden. Wat een heerlijk mens!

Met weemoed denk ik aan deze onhandige dame terug en vraag me af wat er toch van haar geworden is. Zou ze actief zijn in de gemeentepolitiek? Ik las dat ze nu lid is van het CDA. Zou de lokale CDA-fractie blij zijn met het binnenhalen van iemand met zo veel bestuurlijke ervaring? Of zou ze ander werk doen en alleen nog langskomen op inspraakavonden? Na wat googelen kwam ik op de site van haar PR- en reclamebureau terecht. Zo is het nu dus met Gonny van Oudenallen. Een onbegrijpelijke website die bijna onleesbaar is door de kleur en de onoverzichtelijkheid. Onmiddellijk inhuren dus!

Honden

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Toen ik de column van Arnon Grunberg in de Volkskrant las, moest ik echt even gaan zitten.

‘Hitler had een Duitse herder genaamd Blondi,’ zo begint hij. Via een merkwaardige kronkelredenering (nazi’s waren dol op honden) die ik – ook naar meerdere keren herlezen – niet kan volgen, komt hij erop uit dat Wilders’ vergelijking van Cohen met een bedrijfspoedel een antisemitische uitlating is. In het Derde Rijk werden “ondermensen” vaker met honden vergeleken. Ja, weet ik nog van mijn geschiedenislessen en interesse in het onderwerp, ook met ratten en ongedierte. De ontmenselijking door vergelijkingen met dieren. In de Arabische wereld wordt de hond ook als belediging gebruikt. Amerikanen worden bijvoorbeeld “zonen van honden” genoemd, soort van “sonofabitch”, maar dan met meer lading. Varkens zijn vanwege hun uiterlijk en vermeende onreinheid ook een favoriet. Niet alleen religieus geïnspireerd. Varkens worden ook ingezet als vergelijking met dikke of onsmakelijk etende mensen (soms in combinatie).

Bij bedrijfspoedel denk ik aan veel dingen (welk bedrijf heeft een poedel in dienst, is dat zoiets als een scheepskat, is de poedel een mascotte, loopt er een man in een poedelpak rond met zo’n uitgangbord om zijn nek), maar dat de bedrijfspoedel synoniem is voor een sociaaldemocratische Jood, was me niet te binnen geschoten. Misschien ben ik zo’n onbenul als het om geschiedenis gaat. Misschien slaat Grunberg hier zo’n absurdistische weg in, dat ik het niet meer kan volgen. Misschien meent hij het echt. Maar Wilders is toch altijd zo’n fan van de joden en steun aan Israël, roept een stemmetje in mijn hoofd, zijn partij is er altijd als de kippen bij om commentaar te leveren als islamitische fundamentalisten tegen Joden fulmineren of aanslagen plegen? Als Joden klagen over hun veiligheid vanwege Marokkaanse hangjongeren, zijn de Kamervragen binnen no time binnen. Ik raak er ernstig van in de war. Zou dat dan schijn zijn, een Takiya als het ware? Wilders heeft twee katten, maar geen hond. Zou hij die katten dan ophitsen om joden te krabben?

Zo krijgt het debat nog een raar staartje.

Innig verstrengeld

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist R2

Een van de meest romantische verhalen uit de Metamorfosen van Ovidius gaat over de geschiedenis van Philemon en Baucis. Voor de BNN-minnenden onder ons: ja, daar komt de naam van Filemon Wesselink vandaan. Deze twee bejaarden krijgen op een goede dag Zeus en Hermes op visite. Het arme paar geeft de goden als maaltijd het laatste beetje wat ze nog hebben. De goden zijn zo onder de indruk dat ze het huisje van de twee in een tempel veranderen, en de twee vragen wat ze het liefste zouden willen. De oudjes handelen, zoals altijd, vanuit de goedheid hunner harten en wensen dat ze voor altijd samen blijven als hoeders van de tempel. De goden laten hen dan ook veranderen in twee fraaie bomen wier bladertooien innig met elkaar verstrengeld zijn. The things we do for love.

Fast forward. Kabul, 2005. Een uitstekend functionerende diplomate beoordeelt voor het Prins Claus Fonds (dat ondersteund wordt door het ministerie van Buitenlandse Zaken) een subsidie-aanvraag van de man met wie ze, naar eigen zeggen, later een relatie zou krijgen. De beoordeling is positief, en het culturele project (een Afghaanse enscenering van Shakespeare’s ‘Romeo and Juliet’) gaat door.

Nogmaals fast forward. Den Haag, 2011. De diplomate is inmiddels Kamerlid, uit de relatie is een gezin ontstaan, de partner in kwestie heeft een vechtscheiding achter de rug. Dan publiceert het weekblad HP/De Tijd een artikel over mogelijke belangenverstrengeling inzake de subsidie-aanvraag in 2005. Ook komen privé-omstandigheden van de partner van het Kamerlid naar voren inzake de voogdij over zijn kinderen. Over dat laatste ga ik het niet hebben. Over het eerste wel. De media duiken als aasgieren bovenop dit interessante gegeven. Het ministerie van Buitenlandse Zaken stelt een onderzoek in. Citaten uit emailcorrespondentie, die moeten aantonen dat er in 2005 al wel degelijk sprake was van een amoureuze betrekking, worden geciteerd in nieuwsbronnen. Er wordt geschreven dat het Kamerlid in conflict komt met haar Fractievoorzitter. De beroemdste diplomaat na wijlen Max van der Stoel, Ben Bot, mag er ook nog wat over zeggen, en zijn woorden worden vervolgens verdraaid, althans, dat beweert hij. De spanning stijgt. De Kamer moet toch al terugkomen van reces, dit kan er ook nog bij.

Dan verschijnt het rapport van Buitenlandse Zaken, en na enig selectief shoppen, knippen en plakken lijkt de rust wedergekeerd. Het Kamerlid blijft, voorlopig althans, zitten, en de Partijvoorzitter en Fractievoorzitter Tweede Kamer, alsmede het Kamerlid, geven een Verklaring van Gerustgesteldheid af. Zoals Philemon en Baucis innig verstrengeld raakten, zo lijkt er in deze zaak op verschillende niveaus ook sprake van innige verstrengeling. Nog afgezien van het feit dat het rapport van Buitenlandse Zaken het Kamerlid absoluut niet vrijpleit, is de onzichtbaarheid van de partijtop en van alle persvoorlichters van de partij opvallend te noemen. De belangrijkste persvoorlichter is innig verstrengeld met het regenwoud in Latijns-Amerika momenteel, dus haar kunnen wij dat niet euvel duiden. Haar directe plaatsvervangers zijn, in ieder geval op Twitter, muisstil. De verklaringen van de partijtop, van verschillende prominenten binnen de partij, en van het Kamerlid zelf, blinken uit in vaagheid, en de nochtans zo welbespraakte Fractievoorzitter Tweede Kamer is onzichtbaar. Als opvallend punt mag hier worden genoemd de door menig partijprominent gemaakte opmerking dat het Kamerlid de subsidie met een goed hart verstrekt heeft. Tja. ‘Je hebt zelluf een goed hart. Je moeder heeft een goed hart’, zou een student dezer dagen dan zeggen. Het zou wat zijn als het niet uit een goed hart kwam, als die subsidie bijvoorbeeld enkel verstrekt was om een toenmalige collega een hak te zetten.

Ook het feit dat er op geen enkele manier aan damage control wordt gedaan is opvallend: de afwachtende houding van de partijleiding zorgde ervoor dat de zaak zijn climax bereikte toen de ergste bliksemafleiders (schommelingen op de financiële markt, rellen in London) alweer uit de headlines verdwenen waren. Verder wordt, gezien de eerdere situaties rond Kamerleden en senatoren van deze partij de volgende vraag interessant: als je als partij zelf altijd zo graag normatief optreedt naar burgers, naar mede-Kamerleden, en naar het kabinet, waarom trek je ten aanzien van jezelf dan nooit conclusies? Natuurlijk alles kan altijd iedereen gebeuren, en we worden allemaal wel eens verliefd, maar een Kamerlid heeft een extra verantwoordelijkheid, omdat hij of zij hoort tot de gekozen vertegenwoordiging van het volk. Bij het aanvaarden van het kamerlidmaatschap hoort het tekenen van een verklaring van goed gedrag, en wie er een Kamerlid van een andere partij op aanspreekt, kan dit ook terugverwachten. Tegen de partij zou ik willen zeggen: Get off that moral high ground of yours, and make it fast! Tegen de Fractievoorzitter zou ik willen zeggen: ‘U houdt niet van fact free politics, maar u heeft nu feiten, dus u kunt handelen.’ Als een liberale parlementariër opstapt wegens een loslippige faux-pas (het inmiddels spreekwoordelijke ‘Boekestijntje’), dan kan een Groene dame ook naar huis vanwege een multipel slippertje. Bovendien wacht haar thuis in ieder geval een innig met haar verstrengelde Philemon. The things we do for love.

R2 is sinds 6 mei 2002 lid van GroenLinks en twijfelt al sinds die datum over haar lidmaatschap.

Seven Dwarfs – Rick Perry

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H
Officieel gemeld: niemand.
Officieel afgemeld: niemand

Nieuwe buzz: Fundraising. De Democraten hebben al 86 miljoen dollar binnengeharkt, de president zelf ruim 47 miljoen en de DNC – de partijkas – ruim 38 miljoen. Dat geeft de Democraten een grote voorsprong op de Republikeinen. Die haalden 35 miljoen dollar op, maar dat is voor alle kandidaten samen. Met de kanttekening dat niet alle kandidaten hun fondsenwerving bekend hebben gemaakt (Michele Bachmann bijvoorbeeld), is het een gigantisch gat. De Democraten kunnen hun 86 miljoen tenslotte op één man inzetten.

Bij de Republikeinen was het – niet verrassend – Romney die met 18 miljoen de meute aanvoert. Hij heeft uiteraard ook zijn immense persoonlijke kapitaal en wie de nominatie ook krijgt, gaat nog veel meer ophalen, maar om nu al op achterstand te staan, is geen goed nieuws. Vergelijking: in 2007 hadden 10 Republikeinse kandidaten al 118 miljoen ingezameld.

Gouverneur Rick Perry
Schoenen? Gewone schoenen? Sportschoenen? All Stars? Daar spuugt Rick Perry (61) op. Schoenen zijn voor mietjes. Laarzen. Dat is wat kerels dragen. En dat Rick Perry een echte kerel is, moge duidelijk zijn. Anders draag je geen cowboylaarzen onder je pak.

Rick Perry is Gouverneur van Texas, de langstzittende, sinds hij George W. Bush opvolgde in 2000. Zoals drilsergeant Hartman in ‘Full Metal Jacket’ opmerkte: ‘Only steers and queers come from Texas’. Perry is zonder twijfel een stier. Een macho met laarzen. Misschien is het iets typisch uit Texas. President Lyndon B. Johnson (daarvoor Senator uit Texas) droeg ook vaak laarzen onder zijn pak. Uiteraard met zijn initialen erop, net als zijn overhemd, manchetknopen en – meest berucht – zijn riem, waar de initialen op de sluiting zaten en ingelegd waren met diamantjes. Gangsta avant la lettre. Ook president George W. Bush (daarvoor Gouverneur van Texas) droeg graag laarzen. Hij had onder andere een paar met het presidentiële zegel erop.

Perry heeft veel paar laarzen en gaat er graag mee op de foto. Bijgaand eentje waarop hij een exemplaar met de vlag en vorm van Texas erop. Hij bezit ook een paar met de spreuk ‘Come and take’ erop, verwijzend naar de Texaanse onafhankelijkheidsstrijd tegen Mexico in de 19e eeuw. Klap op de vuurpijl is echter het paar laarzen met ‘Liberty’ op de ene laars en ‘Freedom’ op de andere. Duidelijker kan je statement niet zijn, patriottistischer kun je niet worden. Zoals Politico zei, hij ‘oozes Texas swagger’.

Hoewel hij als een conservatieve Republikein te boek staat, begon Perry zijn carrière als Democraat. Na zijn afstuderen in dierenkunde aan de Texas A&M Universiteit, diensttijd bij de luchtmacht als piloot en werken in het familiebedrijf (katoenfabriek), werd hij in 1984 lid van het Huis van Afgevaardigden. Vijf jaar later maakte hij de overstap naar de Republikeinen, werd minister van Landbouw in Texas, luitenant-gouverneur en nu dus Gouverneur. Met zijn vrouw Anita Thigpen is hij getrouwd sinds 1982 en ze hebben twee kinderen: Griffin en Syndney.

Perry is populair, zowel in zijn staat, als onder de aanhangers van de Tea Party. In 2009 sprak hij tijdens een rally over de mogelijkheid dat Texas, mocht de federale regering in Washington doorgaan met belasting heffen en schulden opbouwen, zich af zou kunnen scheiden van de Verenigde Staten. Perry benadrukte achteraf dat hij zelf daar niet tot aan zou zetten, maar dat Texanen een speciaal slag mensen zijn, die niet alles zomaar pikken. Volgens Perry zou de onafhankelijke republiek Texas bij haar toetreding tot de Unie in 1845 bedongen hebben om zich af te kunnen scheiden. Historici betwisten dat, aangezien zo’n bepaling in geen enkel verdrag of overeenkomst tussen Texas en de VS voorkomt. Kritiek hierop deerde Perry niet en hij verwierp suggesties dat zijn commentaren alleen maar opruiend werken en contraproductief zijn.

In juni 2011 schitterde Perry met een toespraak bij de Republican Leadership Conference en werd toegejuicht door duizenden aanwezigen, waarbij er ‘Run Rick Run’ werd gescandeerd. De Gouverneur heeft lang geroepen zich niet kandidaat te stellen, maar eerder dit jaar veranderde zijn boodschap in ‘ik denk erover na’. In elk geval gaat hij zich steeds meer als een mogelijke kandidaat gedragen.

Inschatting van zijn kansen

Perry lijkt zo op het eerste oog een outsider, maar kan zeker een gevaarlijke tegenstander worden voor de andere kanshebbers. Nu al is hij bezig om steun te verwerven onder de aanhangers van zekere afvallers zoals Newt Gingrich. Hij heeft ook binnen Republikeinse leiderschapskringen zeer veel aanhang, waaronder de invloedrijke Haley Barbour, Gouverneur van Mississippi.

Grote voordelen voor Perry zijn, dat hij een echte bona fide conservatief is, waar hij het zeker wint van Jon Huntsman en Mitt Romney. Vooral die laatste heeft een probleem als het tot een krachtmeting komt met Perry, want Romney is Gouverneur geweest van het verfoeide ‘liberal’ Massachusetts en lijkt een meer recente recruut voor conservatieve waarden. Perry heeft bovendien al 11 jaar een grote en belangrijke staat van de VS onder zijn hoede en heeft aanzienlijke successen op zijn naam staan, die Republikeinen over de hele linie aanspreken.

Nadeel voor Perry is dat hij nog geen organisatie heeft in de cruciale voorverkiezingstaten, geen campagnestaf heeft en nog geen fondsen heeft geworven. Sommige van de andere kandidaten zijn al maanden of meer dan een jaar (Romney) bezig om “grassroots” campagne te voeren, te adverteren en hun gezicht te laten zien in staten als Iowa en New Hampshire. Perry heeft nog niets gedaan. Zou het een strategie kunnen zijn om juist op de Zuidelijke staten te mikken, te beginnen met South Carolina? Het kan een handige tactiek zijn om de eerste staten over te slaan als je er toch niet kan winnen en het momentum op een later moment te pakken. Ook kan Perry afwachten tot de andere kandidaten elkaar afmaken, wat nu al gebeurt met Pawlenty die Bachmann aanvalt en Huntsman die Romney probeert onderuit te halen.

De grootste vraag is echter, die de Wall Street Journal ook al stelde, is Amerika klaar voor weer een president uit Texas? Perry is een soort Bush kwadraat, recht voor zijn raap, overlopend van testosteron. Hebben gematigde en onafhankelijke kiezers dan niet meer te winnen bij president Obama?

Seven Dwarfs - Newt Ginrich

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

 Gemodder bespreekt hier alle Republikeinse kandidaten en/of kanshebbers voor de presidentsverkiezingen van 2012. Wat is er veranderd sinds de vorige bijdrage?

Officieel gemeld: Thaddeus McCotter (wie?!?), Jon Huntsman, Michele Bachmann
Officieel afgemeld: niemand

Nieuwe buzz: Rudy Giuliani blijft de temperatuur van het water testen en probeert zijn naam in de media te houden. Gouverneur Rick Perry van Texas lijkt steeds serieuzer te worden over een eventuele kandidatuur. Het fenomeen Sarah Palin blijft ook een aandachtsmevrouw, met het boek van haar dochter, ferme uitspraken en het aflasten van haar landelijke bustour. Volgens Palin is de tour niet afgelast, maar heeft ze hem ‘tijdelijk stilgelegd’ en zal ze ‘wanneer de tijd rijp is’ weer verder gaan. Hetgeen de komiek Jimmy Fallon deed opmerken: ‘ze heeft het niet afgelast, maar is er mee gestopt zonder specifieke plannen om er weer mee te beginnen.’

Leuk feitje: op de één of andere manier heeft uw correspondent de kandidatuur van de ‘Naked Cowboy’ over het hoofd gezien. In september 2010 heeft deze Newyorkse straatartiest (echte naam: Robert Burck) zich als onafhankelijke kandidaat gemeld, maar wel als aanhanger van de “Tea Party”.

Voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden Newt Gingrich

Newton LeRoy McPherson werd geboren in 1943, negen maanden na het huwelijk van zijn ouders. Binnen enkele dagen strandde dat huwelijk al en Newt werd later geadopteerd door zijn moeders tweede echtgenoot, die Gingrich heette en wiens achternaam hij aannam.

Gingrich is historicus en promoveerde op het Belgische onderwijsbeleid in de Congo tussen 1945 en 1960. Hij gaf les aan twee universiteiten in Georgia, stelde zich kandidaat voor het Congres in 1974 en 1976, maar verloor beide keren van de zittende Democraat. In 1978 was het wel raak en begon hij aan zijn politieke carrière, die hem in 1994 de positie van Speaker, oftewel voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, zou brengen. De Republikeinen hadden sinds 1954 geen meerderheid in het Huis gehad en Gingrich bedacht met een aantal anderen een voorstel om een “Contract with America” te sluiten, als ze zouden winnen. Het leverde 54 zetels winst op (geholpen door het slecht gevallen voorstel van president Clinton voor een zorgverzekering) en de Republikeinen veroverden de macht. Zo werd Gingrich één van de belangrijkste politiek leiders van het land en botste hij vaak keihard met Clinton, onder meer over de budgetonderhandelingen in 1995 en 1996, wat tot een zogeheten ‘shutdown’ leidde. Tijdens het Lewinsky-schandaal was hij één van de felste tegenstanders van de president. Beide episodes deden zijn populariteit geen goed en zijn waardering nam in de publieke opinie sterk af. In 1997 werd hij bovendien, als eerste Speaker ooit, door het Huis veroordeeld wegens ‘ethische overtredingen’. Weliswaar voor slechts 1 van de 83 aanklachten die tegen hem was ingediend, maar schimmige deals op het randje van belastingontduiking lopen als een rode draad door Gingrich’ carrière. Medestanders houden vol dat Gingrich zo briljant is en zich vooral met landelijke zaken en grote lijnen bezig houdt, dat hij zich niet om dergelijke details bekommert. Met zo’n verweer kom je als prominent politicus echt niet weg. Nadat de Republikeinen slecht scoorden bij de verkiezingen in 1998 legde hij zijn functie neer en nam hij zijn Congreszetel niet in.

Gingrich staat bekend als een briljant denker, maar heeft af en toe moeite om zijn goede en slechte ideeën te scheiden. Door te weinig focus aan te brengen en niet altijd consequent een plan tot uitvoering brengen, is hij niet altijd even effectief. Hij schreef 17 boeken over zijn carrière, zijn standpunten en de toestand van de VS, maar ook een aantal historische fictie, waaronder een alternatieve geschiedenis van de Amerikaanse Burgeroorlog. Zo winnen de Zuidelijke staten bijvoorbeeld de cruciale slag bij Gettysburg.

Zijn persoonlijk leven is echter zijn grootste manco. In 1962 trouwde hij met zijn eerste vrouw Jackie, maar in 1980 kwam het tot een breuk. De versies van Gingrich, zijn ex-echtgenote en zijn dochter lopen uiteen, maar feit is wel dat zijn vrouw geopereerd moest worden aan een (achteraf goedaardige) tumor en Gingrich intussen een buitenechtelijke relatie had aangeknoopt. Of het waar is dat hij Jackie dit nieuws in haar ziekenhuisbed bracht, wordt betwist, maar fraai is het allerminst. De maîtresse, Marianne, werd mevrouw Gingrich numero twee, maar medio jaren ’90 overkwam haar hetzelfde, toen Gingrich opnieuw vreemd ging, ditmaal met Callista Bisek, een medewerker van een ander Congreslid. Het maakt zijn standpunt tijdens de impeachment van Clinton nogal hypocriet, omdat hijzelf nu ook niet bepaald het voorbeeld van huwelijkse trouw was. Pas eind jaren ’90 kwam de relatie met Callista uit, met wie hij in 2000 trouwde. Zij is nog altijd de huidige mevrouw Gingrich. Newt zelf heeft onlangs verklaard dat zijn gedrag was ingegeven door zijn ‘gepassioneerde liefde voor de Verenigde Staten’ (wat dat ook moge betekenen).

Hij stelde zich officieel kandidaat voor het presidentschap op 11 mei 2011, na jaren openlijk gespeculeerd te hebben. Begin juni echter nam een groot deel van zijn staf ontslag,vanwege grote meningsverschillen over de te voeren strategie. Twee weken later volgde de meeste van zijn financiële mensen.

Inschatting van zijn kansen

Laag. Zeer laag. Miniem bijna. Gingrich is een controversiële figuur, ook binnen de Republikeinse partij. Sinds 1998 heeft hij geen gekozen functie meer vervuld en is daarmee vooral een politicus uit het verleden. Zijn persoonlijke handel en wandel is een ernstige belemmering voor zijn nominatie (toegegeven, Clinton kwam er ook mee weg, maar dat was A) een Democraat en B) het was Clinton). Vanaf zijn kandidaatstelling werd hij achtervolgd door negatieve pers: over zijn drie huwelijken, zijn affaires, de openstaande rekening bij juwelier Tiffany’s van 500.000 dollar, zijn uitgaven aan luxe vakanties en zijn reizen per privé vliegtuig. Volgens een ex-staflid is hij onmogelijk om mee te werken en weigert hij te luisteren naar advies over hoe zijn campagneveld uit te geven. Het gegeven dat zijn campagnemedewerkers nu al de handdoek in de ring hebben gegooid en hij bijna geen geld meer binnenhaalt, maakt het erg moeilijk om zijn kandidatuur door te zetten. Gingrich heeft echter verklaard niet op te geven. Of zijn doorzettingsvermogen beloond wordt, zal moeten blijken.