Pleefiguur

PWA gooide afgelopen Koninginnedag met een oranje wc-pot. Hij gooide het verst van alle prinsen. Op één troon was hij dus al heerser, dacht ik toen ik dat las. Hij gooide de pleepot bovenhands viel me op. Dat vond ik knap, een pleepot bovenhands werpen. Geen idee of dat de koninklijke weg was, maar het was blijkbaar wel effectief. Hij keek er ook heel serieus bij, dat is ook heel knap. Bovenhands een pleepot het verst gooien en dan ook nog serieus kijken, daar mag je best trots op zijn. Maar nu blijkt dat PWA hier helemaal niet trots was. Dat er een donkere schaduw hangt over zijn glansrijke overwinning. In plaats van trots voelt onze toekomstige koning schaamte. Er schoot van alles door me heen toen ik dit hoorde. Waarom toch? Vond hij het ongepast om een oranje wc-pot bovenhands te gooien? Of vond hij het een toekomstig staatshoofd onwaardig om met pleepotten te gooien dat het een lieve lust is? Was de wc-pot misschien vlak daarvoor nog gebruikt en voelde de prins nattigheid? Zo veel redenen om je te schamen, hoewel ik nog steeds heel trots op hem was.


Tot ik hoorde wat de reden was voor zijn schaamte. De prins schaamt zich omdat er in heel veel landen helemaal nog geen goede sanitaire voorzieningen zijn en hij vervolgens net doet alsof er niks aan de hand is en lekker met een prima pleepot gaat staan smijten. Lachend en wel. Dat vond ik een beetje schijnheilig van onze prins. Ten eerste besefte hij zich dit al tijdens zijn gooi. Misschien niet tijdens de achterzwaai, maar wel tijdens de gooi zelf. Dan lacht hij namelijk helemaal niet. Kijk maar, je ziet hem denken: "Hier hadden best nog wat derdewereldburgers op kunnen poepen." Verder is dit toch een beetje logica voor kinderen. Kinderen die hun bordje niet leeg willen eten en waar mama tegen zegt: "de kindertjes in Afrika zouden snakken naar jouw bord met spruitjes." En later denk je dan: ja maar, die spruitjes had je toch ook niet naar Afrika gestuurd alsik ze niet had opgegeten? Zo is het ook met deze pleepot. Die was anders ook heus niet naar Afrika gestuurd, als PWA er niet mee gesmeten had. Ik was zo trots, maar nu schaam ik me omdat we een toekomstige staatshoofd hebben dat dit denkt. Jammer hoor.

Wc-etiquette

Werken op een kantoor met veel mensen zorgt soms voor vreemde dilemma’s. Een risicogebied is met name de wc. De kantine overigens ook, zo heb ik gemerkt, zeker wanneer een van de schoonmakers de tafel waaraan je zit vergelijkt met het krakende bed van zijn ouders, erbij vermeldend dat hij verwekt is in dat bed, om vervolgens zijn bezwete gezicht af te nemen met het doekje waarmee hij zojuist nog melkvlekken van tafel heeft staan boenen.

Deze schoonmaker is terecht zo bezweet, hij moet immers ook de wc’s schoonmaken waar ik soms vol afgrijzen op moet plaatsnemen. Een vriendin wees mij erop dat je op een festival blij mag zijn als je überhaupt de pleepot tussen de kluiten modder kan ontwaren, en dat relativeert een hoop op wc-gebied. Toch verwacht ik in een bedrijf met volwassen en niet dronken collega’s dat ze zonder moeite de wc vrij van allerhande geel-, bruin- of zelfs roodgekleurde spetters kunnen achterlaten. Onterecht, soms sta ik eerst de wc schoon te maken voor ik met ene gerust hart plaatsneem. Omdat ik vind dat mijn derrière beter verdient. Zeker omdat ik er de hele dag op zit. Dit is wel het minste dat ik voor haar kan doen.

Mijn neus ontzie ik trouwens ook graag, daardoor kwam ik op dit hele wc-geneuzel. Bij ons zijn twee wc-hokjes per verdieping voor de dames. Graag neem ik plaats in het hokje waar niet net iemand is geweest. Het hokje waar de bril afgekoeld is tot omgevingstemperatuur en, belangrijker nog, waar de poeplucht is weggetrokken. Dus kan het zijn dat ik een hokje binnenloop om vervolgens rechtsomkeert te maken en het aangrenzende hokje te kiezen.

Dan nu het dilemma: hoe doe je dat als de poeper zich nog in de ruimte voor de wc’s bevindt? Als de poeper haar handen wast en in de spiegel jou het hokje in ziet lopen? Je hoorde de stortbak vollopen, maar doordat beide deuren dicht waren wist je niet uit welk hokje het geluid kwam. Je wist het, mijn kansen zijn fifty-fifty, je waagde de gok, trok de deur open en… o nee, een warme poeplucht! Loop je naar binnen, kokhalzend van andermans lucht? Of draai je je om en kies je voor het andere hokje? Hoe beledigend is het als iemand jou te hard vindt stinken om in die lucht te gaan zitten?

Ik heb het me geprobeerd in te denken, hoe het moet voelen om op die manier beledigd te worden. Wat vraag je je dan allemaal af? Doet ze dat bij anderen ook of alleen bij mij? Maak je het bespreekbaar, de olifant in de kamer? Want reken maar dat je eraan denkt, de volgende keer dat je elkaar kruist in de gang. “Zij vindt dat mijn poep stinkt.” Erover klagen bij andere collega’s kan ook niet.

De gedachte gaf me een vreselijk gevoel, ik hoop dat zoiets me nooit zal overkomen. Daarom zal ik voortaan gewoon plaatsnemen, zelfs al ben ik nog zo bang dat die geur in m’n kleren gaat zitten. Het gevoel van schaamte, dat wens je je ergste vijand nog niet toe.