maandag 31 januari 2011

Egypte, het land van voedselvergiftiging en oude stenen


Het is te makkelijk om iets te zeggen over onwetende rightwingers in de Verenigde Staten dus dat doen we dan ook niet. Maar wat is dit dan? Een special edition van Wikileaks? Wishful thinking van Israel of gewoon niet goed opgelet bij aardrijkskunde op de basisschool?
Wij denken dat dit uit het dagboek van Mubarak komt. Immers, als dit nodig is om nog een eeuw aan de macht te blijven dan ontsla je toch gewoon de regering en verplaats je het hele land? (maakt notitie voor Kim Jong Il).

Wat denk jij?

vrijdag 28 januari 2011

Verborgen talent

Een opvallend verschil tussen Nederlanders en Amerikanen is hun trots. Als iemand in Amerika iets kan of heeft gedaan, dan moet de hele wereld dat weten. Amerikanen zijn trots op hun stad, hun school, hun universiteit, hun vereniging, hun staat, hun land, hun overtuiging. Het liefst plakken ze hun auto ermee onder. Daar hoef je in Nederland niet mee aan te komen. Een sticker op je auto met "Hoera voor Gelderland." Een poster op je raam "Ik ben cum laude afgestudeerd aan Universiteit Utrecht." "Steun onze jongens in Afghanistan", "Nederland is geweldig". Nee hoor, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg - een van de vreselijkste Nederlandse spreekwoorden. Er is in Nederland ook veel minder waardering voor de self-made man, iemand die vanuit het niets heel veel geld heeft verdiend met een goed idee of door hard werken. Je bent al snel een patser of een proleet. Is dat niet een beetje jammer? Zouden we in Nederland niet wat trotser mogen zijn op wat we bereikt hebben? Mogen we er niet net wat meer mee te koop lopen?

Vorige week zat ik in het vliegtuig naast een gemoedelijke Brabander (uiteraard met een snor). In het begin babbelde hij wat met zijn Brabantse vrienden die achter hem zaten. Uit hun gesprek begreep ik dat ze op weg waren naar Las Vegas. Een weekend gokken en bier drinken, nam ik aan. Nadat de man de hele vlucht geslapen had raakte ik aan het eind met hem in gesprek. Hij bleek helemaal niet te gaan feesten met vrienden in Vegas, hij had een Emmy gewonnen! Een Emmy?! Even dacht ik dat hij me in de maling nam. Hij zag er niet uit als een beroemde Nederlandse televisiester. Dus vroeg ik waarvoor hij de prijs had gewonnen. Hij werkte bij een Nederlands bedrijf dat ingewikkelde camera's maakt die heel veel beeldjes per seconde kan opnemen. Deze opnames worden gebruikt om beeld in slow motion te kunnen uitzenden en zijn gebruikt bij het WK in Zuid-Afrika.

Dat is toch geweldig? De man zelf was er vrij nuchter onder, maar ik vond het een reusachtige prestatie. Volgens de man waren ze in Japan jaloers op deze techniek. Jalousie in Japan, een Emmy in Vegas? Waarom hadden we hier in Nederland nog niks over gehoord?

Terwijl ik in de rij bij de douane stond (en de Brabantse mannen af en toe gemoedelijk naar me zwaaiden) raakte ik in gesprek met twee Nederlandse vrouwen. Zij gingen ook naar Las Vegas. Waarom? Om een prijs op te halen. Verbaasd vroeg ik of ze ook een Emmy gewonnen hadden. Nee, ze hadden een internationale internetprijs gewonnen voor een website voor OV-kaartjes die zij hadden ontworpen.

Ongelooflijk, ik zat wel in een heel succesvol vliegtuig. En in Nederland wisten ze nergens van. Noem het ver gezocht, maar misschien komt dat toch door het Nederlandse gebrek aan chauvinisme. Ze liepen er niet mee te koop. Terwijl dat best had gemogen. Die besnorde man met die Emmy had eigenlijk de dag ervoor bij De Wereld Draait Door mogen zitten. En de dames bij Eén Vandaag.

Kom maar door met die grote klok. Dan hangen we er voortaan wat meer mooi nieuws aan.

donderdag 27 januari 2011

Eighties vissen

Mijn buurman van een paar huizen verderop en ik hebben niet echt een warme band. We groeten elkaar op straat en wensen elkaar dan een prettige dag. Hij neemt tijdens kantooruren pakjes voor mij aan, die hij in de gang bewaart totdat ik ze kom ophalen. Tijdens een lange vakantie lijkt het daar soms op een Amazon/Esprit opslagwarenhuis. Verder gaat het contact niet, geen burenkoffie dus.

Toen ik vanochtend in het donker met een volle GFT-bak de deur uitstapte liep de buurman net voorbij. We groetten elkaar en hij bood aan mijn bak even aan de kant van de weg te zetten. "Dan ken jij lekker meteen door naar je werk meissie." Hij pakte de bak uit mijn hand en liep naar de weg, waar zijn eigen bak inmiddels ook al stond. Vol met hooi uit de caviakooi. Zoals elke week.

Op zijn terugweg passeerde hij me weer en wenste me nogmaals een goede dag, terwijl ik nog met mijn fietsslot stond te klungelen. "Weet je wat ik gaat doen als jij zo op weg bent naar je werk meid? Dan gaat ik lekker even vissen. Ik heb al mijn spullen al ingepakt. Maar wel eighties hoor, eighties vissen doet ik altijd." Met mijn wazige nog nietwakker hoofd keek ik hem verbaasd aan. Ik ben niet zo thuis in de viswereld, al keek ik vroeger wel altijd Reel Wars op Discovery. Wat is in godsnaam eighties vissen? Zoeken naar vissen die vooral in jaren '80 populair waren? Een speciale hengel ontworpen na de val van de Muur? Een spandex vispak? De buurman heeft te weinig haar om te touperen dus dat kon het ook niet zijn.

Het gesprek viel stil en de buurman zag aan de holle blik in mijn ogen dat ik niks van de vissport weet. Zeker niet 's ochtends om half 8. "Weet je niet wat eighties vissen is meid? Jawel toch? Zonder weerhaakjes is dat, en dan meteen de vissies weer in het water laten glijden. Dat is het allerbeste voor ze hoor. En ik vind het echt niet minder leuk!"

Foto: beeld uit de serie Floyd on Fish uit 1985

woensdag 26 januari 2011

I heart... Sylvia Witteman

Via twitter leer je nog eens wat mensen kennen. Sylvia Witteman bijvoorbeeld, die kende ik niet. Iemand stuurde een tweet van haar door, ik moest lachen en ik ben haar gaan volgen. Vervolgens heb ik ook wat columns van haar gelezen en inmiddels ben ik de gelukkige bezitter van haar kookboek (met de toepasselijke titel Koken met Sylvia Witteman. Wat mij doet denken aan Koot en Bie's Koken met Henk Molenberg, waarbij Henk Molenberg telkens het hoofdingrediënt van elk recept was. Smeer Henk Molenberg in met roomboter, dat soort dingen).

Sylvia Witteman is getrouwd met de hoofdredacteur van de Volkskrant, Philip Remarque. Ze schrijft zelf ook voor de Volkskrant. Opmerkelijk genoeg is Witteman helemaal niet zo links als je zou verwachten bij iemand die werkt voor een dergelijke krant met een dergelijke echtgenoot. Dat vind ik leuk. Niet dat ze onlinks is, maar dat ze onlinks is bij een linkse krant. Dat getuigt van lef, en het siert de Volkskrant dat ze haar een podium geeft (en nee, dit was al in de tijd van Pieter Broertjes).

Maar bovenal heeft Sylvia Witteman humor en zelfspot. Heerlijk hoe ze in haar tweets openbaar maakt hoe zij, net als ieder ander eigenlijk, worstelt met alledaagse probleempjes: van aangebrande worst tot een writersblock tot kinderpartijtjes tot heimwee. Mooi om te zien dat iemand met een goed stel hersens niet meteen allemaal pretentieus gelul hoeft te bezigen. Niet iedereen is het hier echter mee eens. In zijn column haalt Roland Danckaert eens even lekker naar haar uit. Hij vindt haar oppervlakkig en dom, ondanks dat ze waarschijnlijk hoog zal scoren bij een IQ-test. Hij geeft twee voorbeelden om deze opvatting te onderbouwen: ze vindt het Engelse links-rijden gevaarlijk en ze twittert of er iemand weet waar je lekkere knoflook kan halen. Dat je dit niet zo interessant vindt kan ik me voorstellen, niet iedereen kan zich nu eenmaal druk maken om hetzelfde, maar dat Danckaert Witteman meteen als dom bestempelt is wel heel kort door de bocht. En dan ook nog eens met je eigen opleidingsniveau op de proppen komen is ronduit triest! Waar hij vervolgens zijn redenering over rechtvaardig en onbaatzuchtig denken en handelen vandaan haalt is al helemaal onbegrijpelijk.

Maar goed, smaken verschillen, daar weet Sylvia Witteman in ieder geval alles van. Ik geniet van haar tweets en van haar columns, maar ik ben dan ook dol op koken en andere burgerlijkheid. Misschien ben ik zelf ook wel oppervlakkig en dom. Net als al die andere columnisten met hetzelfde oppervlakkige toontje.

Overigens kreeg ik bij een bezoek aan haar website de volgende automatisch gegenereerde advertentie voorgeschoteld: "Menstruatieprobleem? Maasstadziekenhuis" Dat zegt misschien veel meer over haar interesses en die van de bezoekers van haar website.

dinsdag 25 januari 2011

Mail

Caar: het deed me denken aan een gedicht dat ik jaren geleden met R schreef en inzond: http://www.gedichten.nl/nedermap/netgedichten/netgedicht/65766.html?zoekresultaat=ja

Eef: ik ben vooral gefascineerd door de all you can eat reclame eronder. 'All you can eat in zoetermeer'

Caar: oh dat is vast afgestemd op de gebruiker van de webbrowser ;oD

Eef: ik google enorm op eten en zoetermeer

Caar: onbeperkt eten in zoetermeer ik wist het wel

Vliegtuigfilms

Een reis naar Amerika betekent voor mij, naast veel natuur, veel steden, veel muziek en veel eten, ook veel films kijken. Tijdens de vluchten heen en terug een paar en dan ook af en toe in het hotel. Je kan niet al te kieskeurig zijn, zo groot is het aanbod niet. Maar daardoor zie je dan wel verrassende dingen. Hieronder mijn bevindingen van afgelopen week.

Life as we know it
Lekkere chickflick over twee dertigers wier beste vrienden omkomen in een ongeluk en hun kind aan hen nalaten. Veel met grappige, romantische huilmomenten en o zo herkenbare situaties tussen mannen en vrouwen die elkaar niet begrijpen. Lekkere chickflick dus.

You again
De middelbare school was vreselijk, je werd gepest door de populaire meiden, maar gelukkig krabbel je na je studententijd op en nu ben je een succesvolle twintiger met een baan in marketing en een bijpassend perfect Amerikaans uiterlijk. Eind goed al goed. Maar dan niet: Je broer blijkt zich te hebben verloofd met je vroegere nemesis en de hele familie vindt haar fantastisch. Komische nachtmerrie voor pubers.

The Social Network
De uitvinder van Facebook blijkt een wraakzuchtige autist die zijn vrienden erbij naait en in zee gaat met nietsnut Justin Timberlake. Hij verdient miljarden maar ziet zijn beste vriend alleen nog in de rechtszaal. Geweldige film, goed gecast en geweldig acteerwerk.

The Tooth Fairy
Kinderfilm (om 7 uur AM niks anders op tv) met The Rock als meedogenloze ijshockeyer die zichzelf The Tooth Fairy noemt, omdat hij de tanden van tegenstanders uit de mond slaat. Dat vindt de feeënwereld respectloos en dus moet hij zelf als tandenfee aan de slag, met vleugels, satijnen bloesje en legging aan. Voor de liefhebber: Julie Andrews is de opperfee. Verder niet veel aan.

The Tale of Desperaux
Leuke kinderfilm over een nieuwsgierige muis die een koninkrijk moet redden van haar miserabele lot. De mensen zijn lelijk geanimeerd, maar het gaat 80% van de tijd over dieren.

The Bourne Supremacy
Knokken met Matt Damon. Prima film.

Man on Fire
Knokken met Denzel Washington. Zenuwenfilm.

Sweet Home Alabama
Heerlijke romcom met mijn grote heldin Reese Witherspoon. Melanie werkt bij een New York’s modebedrijf en is verloofd met de zoon van de burgemeester. Eén probleem: op de middelbare school is ze al getrouwd en per ongeluk nooit gescheiden. Dus reist ze terug naar het boerengat in Alabama waar haar high school sweetheart woont, voor een flitsscheiding. Flauw en voorspelbaar is af en toe best fijn.

Closer
Broeierig drama over dertigers die vreemdgaan. Met mooie mensen en een blote Nathalie Portman.

The Expendables
Belachelijke actiefilm met alle knoksterren van weleer: Sylvester Stalone, Bruce Willis, Mickey Rourke, Dolph Lundgren en zelfs even Arnold Schwarzenegger. Jean-Claude Vandamme schitterde in afwezigheid. Slap verhaal over ex-huurlingen die de dictatuur in een Zuid-Amerikaans land gaan omgooien. Heerlijk over the top, keihard gelachen.

Scott Pilgrim vs. The World
Michael Cera heeft al veel losers vertolkt en daar genoot ik meestal van. Vooral in Arrested Development en Juno is hij erg leuk. In deze film niet. Het verhaal slaat nergens op en is zelden grappig.

maandag 24 januari 2011

Onderschrift


Wanorde en wetteloosheid, het doet rare dingen met mensen. Neem nu deze meneer in zijn mooie leren jack. Hij verkoopt zijn lichaam op straat voor het luttele bedrag van een half stokbrood. Mensonterend. Of niet. Laat het ons weten.

Vieze Vogels - Ben Saunders

Het was vrijdagavond, ik lag in bed en zapte nog wat rond en viel toen middenin The Voice of Holland. Geschokt door de confrontatie met een wel heel veel Vieze Vogel bleef ik kijken. De Vieze Vogel in kwestie was Ben Saunders. Ik had deze man, ondanks mijn volslagen desinteresse voor het programma, al vele malen gezien omdat hij continu in allerlei programma’s opduikt. Al maanden zien wij elke keer weer dat hoofd op ons beeldscherm verschijnen, vaak gevolgd door mijn uitroep: ‘Nee niet weer die ijzerbek, zappen!’. Waarna hij gelukkig weer van mijn beeldscherm en netvlies verdwijnt.


Dat ik ook al voor vrijdagavond een lichte aversie tegen Ben Saunders had, is misschien al duidelijk. Die aversie begon echter concretere vormen aan te nemen toen ik hem bestudeerde in een duet met Duffy. Ben Saunders is voor mij een enigszins a-typische Vieze Vogel omdat ik meestal mensen vies vind door hun vette haar. Ben Saunders heeft echter geen haar, dus daar kon hij het niet mee verknallen. Maar met de rest van zijn lichaam heeft hij dat wel gedaan. Het begint met al zijn plakplaatjes. Ik heb geen pertinente aversie tegen tatoeages, maar een tatoeage in je nek vind ik toch wel eng. En dan die ene grote zwarte oorbel in dat linkeroor, ieuw. Alleen als het zo’n oorbel met een gat erin was geweest was het nog viezer en enger geweest. De slagroom op de taart is natuurlijk die mond vol gouden tanden, enger dan dat bestaat bijna niet. De verkrampte glimlach die hij daarbij ten toon spreidt maakt het met de die enorme konijnen-in-koplamp-ogen helemaal af. Ben Saunders is voor mij de Vieze Vogel van de week. Hij gaat ook door voor de maandbokaal en wie weet wel voor de Vieze Vogel Oscar.

Ik weet dat hele volksstammen hem heel erg leuk vinden. Ik weet dat duizenden mensen op hem stemmen. Ik weet dat showbizz-Nederland juicht dat we een bekende Nederlander hebben die zo lekker ‘authentiek' is, maar ik vind het niks. Ik vind iemand die zoveel hulpstukken nodig heeft om authentiek te blijven (ik zag hem bovenop de plakplaatjes, de tanden en de oorbel met een armband ter grote van een kettingslot), absoluut niet authentiek. De man heeft een radiohoofd en zou alleen maar zingend op de radio mogen verschijnen. En dan echt geen interviews, ik las namelijk op nu.nl dat hij de volgende zinsnede had gebezigd: ’Ik ben zo verliefd als een motherfucker.’ Dat vat het wel zo'n beetje samen denk ik.

vrijdag 21 januari 2011

Vieze Vogel alert - Jort Kelder!

Lieve Jort,

We zagen je gisteren bij DWDD. Jort, je moet weten, wij houden van je. Maar dit moet ons van het hart, dat lange haar, dat halve baardje, het ziet er niet uit. Als je niet uitkijkt word je een van onze Vieze Vogels. En dat willen we niet. We houden namelijk van je gesoigneerde uiterlijk, van je mooie overhemden, je gladgeschoren gezicht, je maatpakken en je twinkeloogjes. Kwam je net terug van een vakantie waar je de hele dag bier hebt lopen drinken in je zwembroek en je je scheerapparaat was vergeten? Had je een jetlag? Wat is er met je aan de hand, was je verdrietig of is er iemand dood? Voor één keer niet op je best naast Matthijs van Nieuwkerk (wel een vieze vogel met z'n matje) en Jan Mulder (een Vieze Vogel pur sang) geeft niet, maar scheer je alsjeblieft weer zodat je weer aan al die vieze kerels kunt laten zien hoe het echt moet.

Heel veel liefs,
de dames van gemodder

Patatje Grozny

Oud-voetballers bouwen graag af door ergens in een ver oord een kansloos voetbalteam te trainen (of er te spelen) tegen een gigantisch salaris. Frank de Boer speelde voor een team in Qatar, David Beckham bij Los Angeles Galaxy, Guus Hiddink spant de kroon door Australië, Rusland, Zuid-Korea en Turkije te trainen.

Vanochtend hoorde ik in Ochtendspits dat Ruud Gullit trainer wordt bij FC Terek Grozny in Tsjetsjenië. Aan de aanwezigen werd gevraagd waarom hij dat gaat doen: "omdat hij dan heel veel geld kan verdienen, gelijk heeft hij!" Nu ben ik de laatste om iemand te bekritiseren vanwege het salaris dat hij verdient of 'graaierij', maar het "gelijk heeft hij" schoot mij in het verkeerde keelgat.

Terek Grozny is de club van de Tsjetsjeense president Kadyrov, een man die verantwoordelijk is voor de gewelddadige onderdrukking van dissidenten in zijn land. Hij en zijn vader (de vorige president van Tsjetsjenië) hebben eerst gestreden voor onafhankelijkheid van Rusland ("Er zijn zo veel meer Russen dan Tsjetsjenen, iedere Tsjetsjeen zou 150 Russen moeten doden"), toen dat niet lukte is hij omgedraaid en heeft hij alle rebellen laten afmaken. En waarschijnlijk ook zijn eigen vader zodat hij zelf president kon worden. Nu is hij grote vrienden met Moskou, dat hem zijn gang laat gaan zo lang Tsjetsjenië zich maar gedeisd houdt.

Van de site van Stichting Vluchteling:

Sinds 2005 is het conflict tussen Rusland en Tsjetsjenië verminderd door de installatie van een op Rusland georiënteerde regering onder leiding van president Kadyrov. De aanpak van rebellen is in handen gegeven van de Tsjetsjeense regering. Hierdoor zijn interne spanningen tussen regeringsgezinden en rebellen toegenomen. De vijandigheden en onveiligheid in Tsjetsjenië duren voort door de hoge werkloosheid, corruptie en vervolgingen door rebellen en de regering.

Burgers zijn het grootste slachtoffer. Het land is kapot geschoten en de economie is geruïneerd. Tijdens beide periodes van geweld raakten zo’n 600.000 mensen ontheemd. Dit waren voornamelijk Tsjetsjenen, maar ook andere bevolkingsgroepen. Een groot aantal van hen keerde na het ergste geweld terug, maar niet iedereen durfde of kon deze stap nemen. Tsjetsjenië telt naar schatting nog 60.000 ontheemden. Daarnaast verblijven ongeveer 66.000 Tsjetsjenen in Ingoesjetië, Dagestan en Rusland.


Terug naar Ochtendspits: "Zou Estelle Gullit dan lekker in Grozny gaan wonen?" "Nee, Gullit kennende vliegt hij af en toe op en neer naar de Tsjetsjeense hoofdstad voor een training." Hij weet dus wel heel goed dat het in Grozny niet prettig is (in de jaren negentig is de hoofdstad met de grond gelijk gemaakt), daarom pakt hij liefst met minimale inspanning een riant salaris. Lekker het geld van een corrupte president cashen en Estelle kan rustig in de P.C.Hooftstraat blijven winkelen. Gelijk heeft hij!

donderdag 20 januari 2011

Beursgang

Inwoners van Utrecht weten het al tijden: als je op de fiets of met de auto de stad door moet wil het wel eens lonen om eerst de agenda van de Jaarbeurs te bekijken. Is er een beurs op het moment dat jij van plan bent om langs de achterkant van het station te reizen, dan wordt er geadviseerd om ofwel om te rijden of om je extra goed voorbereid op pad te gaan. Echt waar, voor je eigen bestwil. En de volksgezondheid. En het landsbelang.

Het is namelijk wetenschappelijk vastgesteld dat grote groepen beursbezoekers die de gang van Utrecht CS naar de Jaarbeurs maken, meer ravage kunnen aanrichten dan een groep gnoes op de Serengeti tijdens de grote trek. En dat alleen door een van de drukste straten in de stad over te steken. Rood licht, een zebrapad of een fietspad; de beursbezoeker trekt zich er niks van aan. De lokroep van de beurs is te groot,de peer-pressure enorm en de toegangskaart in de achterkant van de kontzak brandt zonder genade.

Op de heenweg zijn de bezoekers gewoon snel. Als je namelijk een dagje vrij hebt genomen en vroeg uit de veren bent gegaan moet je alle tijd goed gebruiken. Wachtend in de auto voor het stoplicht zie je dan ook vooral een grijze waas van massa de weg oversteken. Als het licht op groen staat stopt de tsunami aan koopjesjagers niet, het gaat gewoon onverstoord door. Een fight or flight-principe. Dan is het tijd om afwegingen te maken: is mijn kreukelzone toereikend of zijn die mensen toch harder dan je denkt? Hard grommen met de auto om het gas de overstekers te doen waarschuwen wil wel eens helpen. En wees eerlijk, wie wil er nou een beursganger op de motorkap?

Na het beursbezoek is het nog gevaarlijker om het pad te kruisen. De meest kleurrijke rolkoffertjes staan op het fietspad geparkeerd, krampachtig vastgehouden door de eigenaren. Door alle folders, promotasjes en trolleys zijn er geen handen meer over om de knop van het voetgangerslicht in te drukken. Chaos is het gevolg en het is survival of the fittest wat de klok slaat. Bellen met je fietsbel leidt tot scheldkanonnades of gestompt worden met een van de gratis verkregen gadgets. Tijdens de KreaDoe is het extra opletten want dan zijn de bezoekers gewapend met secondelijm en kleine mesjes. Maar aan de kant gaan? Ho maar.

Daarom pleit ik voor een wild-viaduct. Gewoon een tunnel graven en de massa rustig afvoeren. Kost wat, maar dan win je op het terrein van verkeersveiligheid en het bevordert de verkeersstroom in de stad. De aankleding en inrichting van de tunnel kan dan aangepast worden aan de beurs die op dat moment gehouden wordt. Dus darkrooms in de tunnel tijdens de Kamasutrabeurs en loslopende barrista's tijdens Beleef Koffie 2011. Maar altijd zal de tunnel gehuld moeten zijn in de kleuren van de Serengeti. Zo blijft de beursbezoeker lekker in touch met het oergevoel van de beursgang.

woensdag 19 januari 2011

Koeienuier

Bij ons in de kantine wordt yoghurt verkocht van het merk ‘de zuivelhoeve’. Het logo van dit merk bestaat uit de naam (‘de zuivelhoeve’ dus) met daaronder getekend een koeienuier. Waarom? Waarom kiest iemand zo’n onaantrekkelijk onderdeel van een koe als logo? Ik denk dan meteen aan de bemodderde uiers van koeien in de wei en krijg dan helemaal geen zin in de yoghurt in het bakje. Je kunt toch ook gras gebruiken in je logo, mooi groen wuivend gras. Of een koeienhoofd zoals La vache qui rit dat doet. Of een koeienbel of paardenbloem, maar een koeienuier. Bah. Voor mij geen yoghurt van de zuivelhoeve.

Printer

Dit is een waar gebeurd verhaal. Er was eens een werkplek waar mensen werkten die eigenlijk de hele dag niets anders deden dan lezen, stukken tikken over de dingen die ze hadden gelezen, en die stukken dan printen. De hele dag ging dat zo door: lezen, tikken, printen. Dit was de kernactiviteit van de organisatie waarvoor ze werkten. Zonder het verrichten van deze acties zouden ze hun werk niet goed doen en zouden de mensen buiten die organisatie die zaten te wachten op die getikte stukken, erg teleurgesteld zijn.

Voor een aantal werknemers van die organisatie was, ten behoeve van die werkzaamheden, een printer neergezet. Die printer stond op een gang en werd gebruikt door zeven mensen. Die zeven mensen werkten allemaal dicht bij die printer en maakten er allemaal heel regelmatig gebruik van.

De printer was niet geavanceerd of modern maar voldeed prima. Als één van de werknemers iets wilde printen drukten ze in hun word-document op het knopje ‘print’ en dan hoorde ze de printer aanslaan. Als het papier op was hoorden ze de printer piepen en ging iemand het papier aanvullen. Alle zeven mensen waren blij met hun printer en met de manier waarop zij die printer deelden.

En toen hing er op een dag een briefje bij de printer. De printer zou die week worden weggehaald en worden vervangen door een moderner exemplaar. Een exemplaar dat zo breed was dat het (wegens brandveiligheidsvoorschriften) niet meer in die gang kon staan. Deze nieuwe printer zou op een andere plek in het gebouw komen te staan waardoor de zeven mensen verder moesten lopen en de printer met meer mensen moesten delen. Iedereen was in rep en roer want niemand wilde een nieuwe printer. De oude printer voldeed nog prima aan de eisen en niemand wilde verder lopen voor zijn printjes. Telefoontjes met de afdeling Automatisering mochten niet baten. De printer was oud en moest weg. Het was de laatste in zijn soort en alle andere nieuwe printers waren in onderhoud bij een extern bedrijf en dat er ergens nog een printer stond die anders was en niet in onderhoud door externen ‘kon niet meer’. Waarom het niet kon, kon de afdeling Automatisering niet zeggen. Wel konden ze vertellen dat de nieuwe printer veel beter was. Je kon er bijvoorbeeld veel meer mee. Je kon er een velletje papier mee inscannen, dat opslaan als pdf en dan mailen naar jezelf. De oude mensen die gebruik maakten van de printer begrepen het niet. Waarom zouden ze een velletje papier dat ze in hun handen hadden scannen en naar zichzelf mailen? Ze wilden alleen maar printen. Op een zo eenvoudig mogelijk apparaat waarbij niet eerst een hele menustructuur op een touchscreen moest worden doorlopen als het papier op was. Waarbij je niet dertig groene hendels moest verplaatsen als er ergens een papiertje vast liep. Waarvoor je geen kilometers hoefde te lopen.

Maar het mocht niet baten. Er moest een nieuwe printer komen want dat was beter. Voor wie het beter was kon Automatisering niet vertellen. Toen het protest onder de medewerkers grote vormen begon aan te nemen werd in een overleg op hoog niveau (de directeur bedrijfvoering kwam langs) verteld dat de oude printer intervenieerde met het computernetwerk. Dat daardoor het netwerk vast liep. Dat is best knap voor een printer, vonden de zeven gebruikers. Verder was de kleine printer veel duurder in gebruik. Een printje was wel drie keer goedkoper op de geavanceerde pdf-machine met het touchscreen en de groene hendels. Imposante informatie van de afdeling Automatisering maar ook volkomen oncontroleerbaar voor de zeven medewerkers. Zij konden geen keiharde cijfers inbrengen tegen de acties van Automatisering, zij konden zich slechts verweren met hun behoefte aan een printer op loopafstand. Automatisering won de strijd om de printer. Op een nacht werd hij afgevoerd en was het enige dat nog herinnerde aan zijn bestaan een losse netwerkkabel op het tapijt.

dinsdag 18 januari 2011

Jacqueline Kelly - The Evolution of Calpurnia Tate

Don't judge a book by its cover - ik doe dat juist heel vaak. Letterlijk. Misschien figuurlijk ook wel, maar in ieder geval wat boeken betreft, met name romans, kijk ik vaak naar het omslag en daar hangt dan van af of ik het boek koop. Het gaat dan wel om "snel even een boek kopen" en dan heb je toch vaak niets anders om mee te werken dan de cover. Soms resulteert dit in een teleurstelling, vaak juist niet. Een beetje uitgever weet voor wie zijn boeken bestemd zijn en stemt daar het omslagontwerp op af.

Op het vliegveld in Nashville zocht ik dit weekend een boek voor in het vliegtuig en kocht, puur om het omslag, The Evolution of Calpurnia Tate. Kijk nou toch, is het niet prachtig? Het boek vertelt het verhaal van een 12-jarig meisje in het Texas van 1899. Ze groeit op in een groot gezin met zes broers in een plantersfamilie en gaat lekker haar eigen gang. Ze bestudeert samen met haar opa de natuur en raakt hier van lieverlee steeds meer in geïnteresseerd. Haar ouders zien dit met lede ogen aan en willen dat zij zich toelegt op huishoudelijke taken: naaldwerk, koken, damesachtig gedrag. Maar Calpurnia rent veel liever door het gras met een vlindernetje en vangt sprinkhanen en rupsen. Hoe moet dat nou met Callie, die veel te vrijgevochten is voor haar tijd? Het boek is vermakelijk en je hebt het zo uit. Het omslag sluit weer perfect aan bij het verhaal, dus als je dat mooi vindt: lezen maar!

4 sterren (van de vijf)

Muziek waar je opeens aan denkt

Ongeveer vijf jaar geleden stond ik in een aula propvol mensen. Mijn arm lag om de schouder van een goede vriendin. Tranen over mijn wangen. Bonkende koppijn. Zakdoek in mijn vuist geklemd. Achter de microfoon stond de moeder van een andere vriendin. Betraand, heftig geëmotioneerd vertelde zij over de muziek die haar eerder die week overleden dochter vaak thuis draaide. De Beatles bijvoorbeeld. Ik dacht aan de intense haat die mijn vriendin had voor Acda & de Munnik. En aan de muziek op het schuimfeest tijdens de kampeervakantie in het zuiden van Frankrijk. De moeder rondde haar toespraak af en vertelde dat we naar een van je favoriete liedjes gingen luisteren. Het was Skybird van Neil Diamond.

Ik hoorde het in januari 2006 voor het eerst, in dat kille gebouw in de streek waar we beiden waren opgegroeid, langs het water waar we nog eens samen roeiden. Vijf jaar lang heb ik het nummer niet gehoord. Gisteravond zat het opeens in mijn hoofd. Ik zocht het nummer online op en de tranen gingen weer over mijn wangen. Ze stroomden niet zo snel als toen die winterdag. Maar het verdriet en het ongeloof waren nog even sterk.

maandag 17 januari 2011

Een verklaring

Onlangs schreef ik over het verbreken van de relatie tussen Macaulay Culkin en Mila Kunis. Van de week werd ik door een vriend geattendeerd op een op nu.nl verschenen berichtje dat een hoop over die relatie én break-up kan verklaren. Volgens het bericht vertelde Mila in (de Amerikaanse) Cosmopolitan dat zij jarenlang aan één oog blind was. Enkele maanden geleden werd ze pas geopereerd en kon zij weer met beide ogen zien.

Ik kan me nu zo voorstellen dat zij, toen zij Macaulay Culkin leerde kennen, dacht dat hij alleen maar lelijk léék. Ze is er vast jarenlang van uit gegaan dat zijn rare gezicht werd veroorzaakt door haar oogafwijking. Toen ze zich onlangs liet opereren en na een paar dagen haar beide ogen weer kon gebruiken is ze zich vast kapot geschrokken. Haar oogoperatie heeft haar misschien toen ook de ogen geopend voor andere aspecten van hun relatie waarover ze ontevreden was. In combinatie met zijn scheve gezicht en ziekelijke uiterlijk was dat misschien de druppel. Daar komt vast bij dat andere mannen, met een beter zicht, ineens een stuk aantrekkelijker werden. Ik stel me zo voor dat Macaulay na de operatie Mila eerst een paar dagen liefdevol heeft verzorgd maar bruut buiten de deur is gezet tot het verband van haar oog af mocht.

Of zou Macaulay jarenlang tegen Mila hebben gezegd dat ze nu toch eens echt wat aan dat oog moest doen omdat hij niet nog langer haar spullen bij elkaar wilde blijven zoeken en niet steeds voor haar chauffeur wilde spelen en heeft hij haar toen zij dat naliet uit pure ergernis gedumpt? Meteen na zijn dumpactie ging Mila onder het mes zodat ze nu voor zichzelf kan zorgen.

Of vond Macaulay het aantrekkelijk een halfblinde vriendin te hebben en heeft zij na de break-up uit recalcitrantie haar oog laten opereren, net zoals mijn zus die alles roze schilderde toen ze na jaren bij haar vriend weg ging die niet van roze hield. We zullen het ware verhaal achter deze relatie en het einde ervan waarschijnlijk nooit weten. Jammer.

vrijdag 14 januari 2011

Spotprent

Dit is een gastcolumn van onze gastcolumnist H

Tekenaar Peter van Straaten won de inktspotprijs 2010 voor beste politieke cartoon. Het was overigens de vierde keer dat hij deze prijs in de wacht sleepte. Er is inmiddels al veel gezegd en geschreven over de tekening in kwestie, die hier te zien is.

De eerste vraag die bovenkomt is uiteraard: wat is er – in hemelsnaam – politiek aan het vreselijke misbruik binnen de Rooms-Katholieke kerk? Bij politiek heb ik toch heel andere associaties. De tweede vraag is dan: waarom heeft juist deze tekening gewonnen? Gelukkig had de jury een verklaring: “de tekening is letterlijk en figuurlijk treffend, pijnlijk komisch en wrang: hij brengt traan en lach tegelijkertijd teweeg.”

Met twee woorden ben ik het eens: pijnlijk en wrang. Ik zou hier zelf aan toe willen voegen: respectloos, kwetsend en beledigend. Voor de slachtoffers en hun familie. Want wat voegt deze tekening nu toe? Is het misbruik zelf al niet schandelijk en schokkend genoeg om dit ook nog eens zo te verbeelden? Het getuigt van een intellectuele luiheid en een gemakzucht om op zo’n ordinaire en goedkope manier te willen ‘scoren’. Een doordenkertje is het in elk geval niet. Het is plastisch, plat en ranzig. En het is de beste politieke spotprent van 2010.

Van Straaten verbeeldt in zijn tekening de crucifix op een manier waar ik van walg. Wellicht is dat ook het effect dat hij beoogde. Walging oproepen. Ik walg van het misbruik binnen de Kerk. Ik walg van de priesters die dit gedaan hebben en walg van diegenen die dit misbruik hebben verdoezeld. Het druist in tegen elke moraal, niet in de laatste plaats tegen de centrale boodschap die deze geestelijken hadden moeten uitdragen. En ik walg ook van een tekenaar die zo smakeloos te werk gaat.

Maar hij mag het doen. Kunstuitingen mogen (moeten?) controversieel en grensoverschrijdend zijn. De samenleving zou verarmen als dit niet zo was. Ieder zo zijn of haar voorkeuren over wat mooie, aansprekende, ontregelende en grensverleggende kunst is. Ik vind de tekening stuitend. De eminente leden van de jury (Stine Jansen, Vincent Metzel en Frank Welkenhuyzen) menen dat deze tekening de beste politieke tekening van 2010 is. Daar ben ik het niet mee eens. Ik haal er mijn schouders niet over op, want ik erger me, maar hij gaat zijn gang maar. Gelukkig leven we in een vrij land, waar zulke tekeningen ongestraft gemaakt kunnen worden. Waar een religie bespot kan worden en waar je er dan ook nog eens een mooie prijs mee kan winnen. Hoera voor het tolerante Nederland, waar iedereen kan zeggen, schrijven en tekenen wat hij wil. Misschien wint volgend jaar Gregorius Nekschot wel.

donderdag 13 januari 2011

Tabatha

Al zappend kwam ik afgelopen week langs een programma over een kapsalon. Het was een soort reality/make-over/take-over programma waarin een zogenaamde expert een ondernemer gaat uitleggen wat hij allemaal verkeerd doet. Het soort programma’s waar je er tegenwoordig heel erg veel van ziet. Alsof mensen te weinig reality in hun eigen leven hebben en daarom ’s avonds graag nog wat meer realiteit tot zich nemen in de vorm van dit soort programma’s.

In dit programma ging ene Tabatha er voor zorgen dat een kapsalon in Chicago weer winst zou gaan maken. Ik viel ergens halverwege in het programma maar dit was volgens mij de essentie. Tabatha was een Australische met een wit geblondeerd kort kapsel en een variëteit aan zwarte kleding. Tabatha werd gedurende het programma door verschillende medewerkers van de kapsalon uitgemaakt voor ‘bitch’. Ik denk dat dat het wel samenvatte.

De kapsalon in Chicago heette Orbit. Waarom iemand zijn kapsalon Orbit noemt is mij de hele uitzending een raadsel gebleven.

De baas van de kapsalon was een zwijgende Aziaat genaamd Eddy (of iets in die trant) met een voorliefde voor shampoos en andere haarproducten (zijn hele kelder lag er vol mee). Gedurende de gehele uitzending zag ik verschillende medewerkers van de kapsalon, inclusief Eddy, in huilen uitbarsten naar aanleiding van de acties of woorden van Tabatha. Ik zag tot slot Tabatha wild enthousiast worden van een opgesteld schoonmaakschema en haar na drie maanden terugkeren in de salon om daar een bloeiende onderneming met gelukkige medewerkers terug te vinden.

Na afloop vroeg ik me af waarom mensen in hemelsnaam naar dit soort programma’s kijken. Zouden ze zich net als ik de hele aflevering afvragen wat er met het gezicht van Tabatha aan de hand is en daarom niet weg zappen?
Ik denk dat Tabatha a) plastische chirurgie heeft ondergaan omdat ze heel erg graag een strakgetrokken konijnensnoetje wilde hebben, b) dat er iets fout is gegaan met de plastische chirurgie en ze daardoor een strakgetrokken konijnensnoetje heeft gekregen, c) dat ze heel erg hard tegen een glazen schuifdeur is gelopen en daardoor een strakgetrokken konijnensnoetje heeft gekregen of d) haar moeder zich heeft laten bevruchten door een konijn en ze daarom een strakgetrokken konijnensnoetje heeft. Ik ga de volgende aflevering ook kijken in de hoop dat daar een antwoord komt op mijn vraag.

woensdag 12 januari 2011

Verslavend

Na The Soprano’s, The West Wing (drie keer, alle zeven seizoenen), Friends, Two and a half men en 30 Rock zijn we deze kerstvakantie begonnen aan The Big Bang Theory. Verslavend. Echt verslavend. Allemaal kopen en kijken.


Geen Yes

Het nieuwe jaar is begonnen met een speler minder op de bladenmarkt. Na 24 jaar heeft weekblad Yes de handdoek in de ring moeten gooien. Dat is natuurlijk geen positief nieuws en ondanks dat wij van Gemodder zelfs een keer een bloggende Yeslezeres aan het woord lieten en ons druk maakten over de achterlijkheid van een van de columnisten, wens je niemand in bladenland het einde toe. Alhoewel, let's not go there.

De uitgever en hoofdredactie van het blad gaven aan dat er naast het mislopen van advertentieinkomsten eigenlijk een aantal redenen zijn waardoor het tijdschrift niet heeft kunnen overleven. Een daarvan is dat er in het blad niet expliciet genoeg over sex gesproken zou worden. In ieder geval niet gedetailleerd en vunzig genoeg. Een te braaf imago dus, een beetje tussen de Tina en de Viva in, naar eigen zeggen. Overigens wordt hier zomaar voorbij gegaan aan de Fancy, zo expliciet dat mijn moeder na het lezen van het blad het abonnement van mijn zusje meteen annuleerde. Ik denk dat dit argument maar ten dele opgaat, de Delicious gaat nooit over sex maar verkoopt nog steeds als een dolle.

Een andere reden zou zijn dat er door de opkomst van het digitale contactmogelijkheden minder behoefte zou zijn aan het per blad en ingezonden brieven uitwisselen van vragen en het stellen van vragen. Vrouwen gebruiken hier nu Facebook en Twitter voor. Zit wat in natuurlijk, het is in ieder geval overbodig om elk jaar eind mei wéér een special over het ontharen van benen te publiceren. Maar kent de moderne mensch zelf geen digitale schaamte? Wordt er getwitterd over eetproblemen? Doet Facebook het bespreken van persoonlijke problemen en de de bijbehorende taboes smelten als sneeuw voor de zon? Als je je persoonlijke account gebruikt is het in ieder geval niet anoniem, zoals in het blad wel kan. Wellicht dat dit nog een factor is.

De laatste reden waardoor volgens de makers het faillissement van het blad onafwendbaar bleek, is dat vrouwen tegenwoordig meer geïnteresseerd zouden zijn in glossy bladen, dingen die er mooi uitzien en luxere producten. Vrouwen als een soort Swarovski-beluste eksters. Wat een nonsense. Het ontwerp en uiterlijk van een blad kan natuurlijk niet onderschat worden, keuzestress voor het tijdschriftenvak in de supermarkt zal waarschijnlijk velen bekend zijn. Maar een blad wordt door een lezer gekocht omdat hij/zij nieuwsgierig is naar de inhoud. Uitzonderingen hierop zijn bijvoorbeeld Vogue en Colors die fantastische fotoreportages publiceren. Maar goed, Yes is natuurlijk nog nooit geroemd om haar baanbrekende vormgeving. Of om haar journalistieke onderscheidendheid.

En daar zit het m in. Yes was de grijze muis tussen de bladen, van alle vrouwenbladen een beetje maar toch niet helemaal. Niet maatschappijkritisch genoeg voor de Opzijlezeres, niet bloot genoeg voor een Viva-rubriek, niet genoeg gericht op tuinarchitectuur en gewaterverfde koolmezen voor de Libellelezeres en niet tutteruttig genoeg voor liefhebbers van de Vriendin. Alles tussen wal en schip. Maar heel misschien, heel misschien is het al misgegaan in 1993. Toen startte Heleen van Royen haar bezigheden voor het blad.

dinsdag 11 januari 2011

Zestien weken

Na zestien weken ben ik gister voor het eerst weer aan het werk gegaan. Zestien weken, vier maanden, het klinkt als een eeuwigheid. En het is het eigenlijk ook. Ik ben nog nooit van mijn leven zo lang vrij geweest.

Sommige mensen zullen zeggen dat als je vijf jaar hebt gestudeerd, je vijf jaar bent vrij geweest, maar dat is eigenlijk niet zo. Als je studeert ben je eigenlijk nooit vrij. Je hebt altijd wel een college dat je moet volgen, een tentamen waarvoor je moet leren of een paper die af moet. En daar tussendoor moet je nog werken. En natuurlijk bier drinken. Dus nee, ik was nog nooit zo lang echt vrij geweest.

Hoewel, echt vrij was ik nou ook weer niet. Ik moest ergens in die zestien weken een kind baren en daarna mocht ik dagen- en nachtenlang voor dat kind zorgen. En dat was echt geen makkelijke taak. Sterker nog, na de bevalling en de eerste dagen alleen met baby dacht ik dat ik dit nooit weken ging volhouden. Ik was gebroken van de bevalling, doodop en labiel van de slapeloze nachten en smachtte naar de dag dat de baby kon praten en lopen en zelfstandig zou zijn. Maar naarmate de dagen verstreken voelde ik me steeds beter en werd ik ook steeds beter in het zorgen voor de baby. En dus had ik eigenlijk al na vijf weken tijd over. Zoveel tijd over dat ik uitgerust van de enorme hoeveelheden nachtrust nadat onze modelbaby ging doorslapen (soms wel negen of tien uur op een nacht) allerlei achterstallige klusjes kon wegwerken. Ik maakte fotoalbums die al jaren waren blijven liggen, deed een berg administratie, kocht een verjaardagskalender en vulde die in, mailde me suf met iedereen, wandelde me suf en zag nog nooit zoveel mensen als de afgelopen weken. Ik zat dus zeker niet stil.

En toch voelde het toen ik naar mijn werk fietste alsof ik enorm lang vrij was geweest. En in feite is dat ook zo want ik heb zestien weken nauwelijks over mijn werk of mijn vak hoeven nadenken. En die momenten dat het wel moest, ik had nog wat klusjes liggen, voelde het eigenlijk als een uitje. Een uitstapje, eventjes weg van de zorgtaken, eventjes een moment waarop er een beroep werd gedaan op een ander aspect van mijn leven dan mijn ‘moederschap’ en alle huishoudelijke klusjes. En nu ben ik weer aan het werk en zullen de huishoudelijke klusjes en het zorgen wel weer gaan aanvoelen als een uitje naast mijn werk. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik toe ben aan vakantie.

donderdag 6 januari 2011

Uit elkaar

Macaulay Culkin is weer vrijgezel. Ik zei van de week in een vlaag van verstandverbijstering tegen mijn geliefde ‘Macaulay Culkin is uit elkaar.’ Begrijpelijkerwijs ontlokte deze opmerking een hoop gelach.

Wat mij aan dit bericht nog het meest verbaasde was niet dat Macaulay (wie noemt zijn kind zo?) weer vrijgezel was maar vooral hoe deze rare en toch wel lelijke jongen een vriendin had kunnen vinden. Niet dat ik vind dat rare lelijke mensen hun leven lang vrijgezel moeten blijven, maar van bijvoorbeeld Ryan Reynolds kan ik begrijpen dat en waarom hij een vriendin heeft (ik snap dan weer niet waarom ze bij hem weg gaat, rare Scarlett Johansson!), maar van Macaulay Culkin zie ik de aantrekkelijkheid niet zo in. Waarschijnlijk geldt hier het doodgeslagen gezegde ‘op ieder potje past een dekseltje’.

Maar toen ik hoorde wie zijn vriendin (inmiddels dus ex) was, nam mijn verbazing eerder toe dan af. De jongen is zeven jaar samen geweest met Mila Kunis. Zeven jaar lang was zij zijn dekseltje. Ik snap dat niet. Voor hen die niet weten wie zij is, zij is dat knappe meisje uit de That’s 70’s show en uit de briljante film ‘Forgetting Sarah Marshall’ (als je die nog niet gezien hebt, echt kijken, ik heb er zo hard om moeten lachen). Zij is zo knap en grappig dat ik ergens ver weg zou begrijpen als mijn man mij voor haar zou verlaten. Ok, ik zou t niet leuk vinden, maar ik zou het wel begrijpen. En zij heeft zeven jaar lang bij Macaulay Culkin in bed gelegen. Bizar.

Mijn geliefde was overigens al op de hoogte van het feit dat Culkin weer vrijgezel was omdat de topic op twitter ‘trending’ bleek. Dat wil zeggen de hashtag Macaulay Culkin was trending. Niet Mila Kunis. Ook dat snap ik niet. Iedereen wil toch weten dat Mila Kunis weer beschikbaar is? Het is een rare wereld.

woensdag 5 januari 2011

Goede voornemens

Al zo ongeveer mijn hele leven droom ik ervan vier weken vakantie te hebben op een tropisch eiland om daar dan alle boeken te lezen waar ik de afgelopen jaren niet aan toe ben gekomen. Die vakantie is er eigenlijk nog nooit van gekomen. Er zijn wel vakanties geweest waarbij ik meer las dan anders, maar echt een vakantie lang full time lezen, dat is me nog nooit gelukt. Over het algemeen bestaan mijn vakanties toch uit het bezichtigen van een hoop toeristische bezienswaardigheden en blijft er alleen hier en daar een uurtje of een avondje over om te lezen. Misschien is dit een verbeterpuntje voor de toekomst: minder ambitieus op vakantie en meer uitrusten en lezen. Omdat ik net een kind heb gekregen verwacht ik dat dat eerste wel gaat lukken maar vrees ik dat die laatste twee dingen er niet in zitten de komende jaren.

Mijn zwangerschapsverlof zit er nu bijna op. Ik ben vier maanden vrij geweest. Ik begon aan mijn verlof met een stapel boeken in mijn nachtkastje en eindig mijn verlof met een stapel van vergelijkbare hoogte. Ok, ik had vooraf niet verwacht dat ik heel veel zou lezen. Zwangerschapsverlof is toch bedoeld voor andere zaken dan lezen. Toen ik zwanger was, was ik eigenlijk te moe en toen ik bevallen was, was ik respectievelijk te moe of te druk. Niet verwonderlijk en ik voel me dan ook niet vervelend als ik naar de stapel kijk. Maar iets meer boeken van de stapel wegwerken was toch wel fijn geweest.

Ik heb welgeteld drie boeken gelezen tijdens mijn verlof: Meindert Fennema – Geert Wilders, Ernest van der Kwast – Mama Tandoori en Bert Natter – Begeerte heeft ons aangeraakt. Toch netjes, ik denk dat niet heel veel mensen tijdens hun zwangerschapsverlof nog aan een boek toe komen. Maar ik ben dan ook gezegend met een enorm makkelijke baby die net als haar moeder heel veel van slapen houdt, dat scheelt.

Overigens heb ik ook nog zes boeken over zwangerschap, bevallen en opvoeden gelezen, maar aangezien deze boeken nou niet echt vallen onder de noemer literatuur, reken ik ze niet mee. Ik las een boek met de toepasselijke titel ‘Zwanger’, Zwangerschap en opvoeden voor Dummies, Regelmaat en Inbakenen, Veilig bevallen en ook Veilig door de Kraamtijd en Oei ik Groei. Ik raad maar weinig van deze boeken echt aan, over het algemeen spraken de boeken elkaar tegen en werd ik er erg onzeker van. Nadat ik alle boeken veilig had opgeborgen in ons tv meubel voelde ik me een stuk beter en kwam ik ook weer aan echte boeken toe.

Op de stapel in mijn nachtkastje liggen nu nog: Robert Schnakenberg – Secret lives of the supreme court, Herman Koch – Het diner, Martin Bosma – de schijn-elite van de valse munters, Mark Stein – How the states got their shapes, Column McCann – Laat de aarde draaien (ik ben ongeveer halverwege), Bill Bryson – At home (ben op pagina 25), Laqueur & Rubin – The Israel-Arab Reader, Paolo Giordano – De eenzaamheid van de priemgetallen, Reif Larsen – The selected works of T.S. Spivet, Jens Lapidus – Snel Geld (ben bij hoofdstuk 4) en Ray Bradbury – Fahrenheit 451. Elf boeken dus. Ik neem me voor deze boeken het komende jaar te gaan lezen. Ik zal voor de geïnteresseerden verslag uitbrengen van mijn vorderingen en hoop dat deze column als motivatie dient om snel door te lezen. En dan maar hopen dat er voorlopig niks nieuws op de stapel komt.

dinsdag 4 januari 2011

Onderschrift


Woorden schieten te kort. Wat de *piep* is dit?? Een extreem geval van acné? Laat het ons weten...

Mee-eter-gate

Bij de dames van Gemodder in de Marge zijn de meningen over Arnon Grunberg verdeeld. De één vindt hem een omhooggevallen irritant mannetje dat deprimerende boeken schrijft, de ander vindt hem de koning van het absurdisme en de treurigheid. In de laatste categorie val ik zelf. Ik verkneukel me bij de depressieve contactgestoorde types die in zijn romans de revue passeren. Grunberg zelf vind ik minder interessant, mij hoef je niet wakker te maken voor een interview met hem, want het is wel een ietwat pedant en ook raar kereltje, maar dat moet je denk ik ook wel zijn als je zulke boeken schrijft. Hoe kun je anders zo gedetailleerd schrijven over de zieleroerselen van obsessieve gekken? Tenzij je dit natuurlijk vanuit je achtergrond als psycholoog doet.

In het licht van de absurde en deprimerende verhalen die Grunberg zelf schrijft, is het interview dat de schrijver gaf aan journalist Anton Dautzenberg helemaal niet zo vreemd. Dautzenberg zelf gedraagt zich in het resulterende verhaal alsof hij zelf zo uit een boek van Grunberg is gestapt. Of het nu waar is of niet. Want daar is onenigheid over.

Wat is er precies aan de hand? Dautzenberg mocht Grunberg interviewen voor de VPRO-gids. Naar mate het gesprek vordert kan de journalist zijn oog niet afhouden van een mee-eter in het gezicht van de bekroonde schrijver. Hij kan zich niet meer beheersen, buigt naar Grunberg en knijpt, onder het voorwendsel iets over gepast en ongepast gedrag te willen vragen, de mee-eter in het gezicht van de schrijver uit.

Bij navraag ontkende Grunberg de situatie, Dautzenberg blijft volhouden dat het gebeurd is. Prachtig. Het is dat Anton Dautzenberg echt bestaat, anders zou ik geloven dat Grunberg het interview zelf geschreven heeft. Hoe het ook zij, ditmaal toch een heel interessant interview met Arnon Grunberg en ook nog eens een heerlijk absurd verhaal erbij. Ik heb besloten het te geloven, zo mooi om waar te zijn.