Uit de herencollectie van de Belgische ontwerper Walter van Beirendonck. Dat onderschrift is al belachelijk genoeg natuurlijk.
Bron: nu.nl
donderdag 30 juni 2011
Geen onderschrift nodig
Uit de herencollectie van de Belgische ontwerper Walter van Beirendonck. Dat onderschrift is al belachelijk genoeg natuurlijk.
Bron: nu.nl
Kat op het dak
Het was deze week een aantal dagen drukkend heet. Zo heet dat ik niet meer wist hoe ik mijn kind en mijn huis koel moest houden. Ik hulde de kleine in alleen een rompertje en hield haar binnen en voorzag haar van veel drinken. Dat kon niet verhinderen dat ze op een drukkende zomeravond bijna haar bedje uit dreef. Ik zette alle ramen in het huis tegenover elkaar open en hoopte op een onweersbui.
Toen ik tegen half tien de tuin opruimde om het dreigende onweer voor te zijn, kwam mijn zwangere achterbuurvrouw de tuin in lopen. Onze katten zaten op het dak en waren wild aan het miauwen volgens haar. Ik ontdekte inderdaad onze grote zwarte kat Jones die zenuwachtig rondjes over het dak liep. Via het kantelraam aan de achterkant van het huis kon ik haar roepen en sprong ze in mijn armen.
Ik kon onze andere kat, Saartje, echter nergens vinden. Ze liep niet over het dak maar in huis was ze ook nergens. Tegen half elf ontdekte ik, vanaf de straat, op onze dakkapel twee oortjes. Ik riep haar, ik schudde met brokjes, ik psst-te maar kreeg geen reactie. Ten einde raad smste ik meneer, die belangrijke verplichtingen had die avond. Hij belde terug en stelde voor de buurman te vragen.
Nadat ik mijn zestig-plus-buurman had verteld van de situatie klom hij via zijn eigen dakkapel het dak op. Ik ben zelf heel onhandig en ik heb hoogtevrees, dus het leek mij het beste een bejaarde man in mijn plaats te laten gaan. Onze Saartje rende echter meteen weg. Ik stelde voor er niet achteraan te gaan omdat ze zich toch niet zou laten vangen. Ik bedacht me dat ze dus blijkbaar niet te bang was om te lopen en hoopte dat ze alsnog zelf binnen zou komen, bijvoorbeeld als het zou gaan regenen.
Om half twaalf barste een enorm onweer los en hing ik met mijn hoofd in de stromende regen uit de dakkapel al roepend en pssst-end. Geen kat.
Om één uur kwam meneer thuis. Enorm ongerust begon hij ook te roepen en schudden met brokjes. Met behulp van een zaklamp ontdekte hij dat ze boven het dakraam van de buren zat. Een heleboel geroep en gesmeek vanuit ons kantelraam, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, richtte niks uit.
Onze buren waren op vakantie en ten einde raad belde ik om half twee 's nachts aan bij mijn overbejaarde buren die een sleutel van hun huis hebben. Ik legde de situatie uit en mijn lieve buurvrouw kwam in peignoir en met sleutel het huis van onze buren openen. Toen ik het dakraam open had rende de kat echter weer weg. Ik verontschuldigde me zo’n honderd keer en kwam onverrichter zake weer thuis. Daar besloten we het op te geven.
Om half drie lagen wij ons in bed te bedenken hoe nat en koud onze kat het moest hebben op dat dak in het noodweer toen Jones ons kwam halen. Meneer rende achter haar aan en ontdekte op de zolder een door en door natte Saartje die zich door een kier van raam gewurmd had. Gelukkig. We konden gaan slapen. En om half zeven ging de wekker weer. Maar onze kat was in ieder geval niet door mijn onhandigheid bezweken.
Toen ik tegen half tien de tuin opruimde om het dreigende onweer voor te zijn, kwam mijn zwangere achterbuurvrouw de tuin in lopen. Onze katten zaten op het dak en waren wild aan het miauwen volgens haar. Ik ontdekte inderdaad onze grote zwarte kat Jones die zenuwachtig rondjes over het dak liep. Via het kantelraam aan de achterkant van het huis kon ik haar roepen en sprong ze in mijn armen.
Ik kon onze andere kat, Saartje, echter nergens vinden. Ze liep niet over het dak maar in huis was ze ook nergens. Tegen half elf ontdekte ik, vanaf de straat, op onze dakkapel twee oortjes. Ik riep haar, ik schudde met brokjes, ik psst-te maar kreeg geen reactie. Ten einde raad smste ik meneer, die belangrijke verplichtingen had die avond. Hij belde terug en stelde voor de buurman te vragen.
Nadat ik mijn zestig-plus-buurman had verteld van de situatie klom hij via zijn eigen dakkapel het dak op. Ik ben zelf heel onhandig en ik heb hoogtevrees, dus het leek mij het beste een bejaarde man in mijn plaats te laten gaan. Onze Saartje rende echter meteen weg. Ik stelde voor er niet achteraan te gaan omdat ze zich toch niet zou laten vangen. Ik bedacht me dat ze dus blijkbaar niet te bang was om te lopen en hoopte dat ze alsnog zelf binnen zou komen, bijvoorbeeld als het zou gaan regenen.
Om half twaalf barste een enorm onweer los en hing ik met mijn hoofd in de stromende regen uit de dakkapel al roepend en pssst-end. Geen kat.
Om één uur kwam meneer thuis. Enorm ongerust begon hij ook te roepen en schudden met brokjes. Met behulp van een zaklamp ontdekte hij dat ze boven het dakraam van de buren zat. Een heleboel geroep en gesmeek vanuit ons kantelraam, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, richtte niks uit.
Onze buren waren op vakantie en ten einde raad belde ik om half twee 's nachts aan bij mijn overbejaarde buren die een sleutel van hun huis hebben. Ik legde de situatie uit en mijn lieve buurvrouw kwam in peignoir en met sleutel het huis van onze buren openen. Toen ik het dakraam open had rende de kat echter weer weg. Ik verontschuldigde me zo’n honderd keer en kwam onverrichter zake weer thuis. Daar besloten we het op te geven.
Om half drie lagen wij ons in bed te bedenken hoe nat en koud onze kat het moest hebben op dat dak in het noodweer toen Jones ons kwam halen. Meneer rende achter haar aan en ontdekte op de zolder een door en door natte Saartje die zich door een kier van raam gewurmd had. Gelukkig. We konden gaan slapen. En om half zeven ging de wekker weer. Maar onze kat was in ieder geval niet door mijn onhandigheid bezweken.
woensdag 29 juni 2011
Vieze Vogels - Chris Zegers
Een van de grondleggers van het geloof van de Vieze Vogels is voor mij Chris Zegers. Want het is een religie. En hij is de messias van de Vieze Vogels. Chris Zegers is namelijk degene die de Vieze Vogels mainstream heeft gemaakt. Van gore kluizenaar tot sekssymbool, zo zou zijn evangelie kunnen heten. Sinds Chris Zegers zich in al zijn viezigheid aan ons heeft geopenbaard, heeft de acceptatie van de Vieze Vogel een enorme groeispurt doorgemaakt. Zeg nou zelf, Chris Zegers is gewoon een onverzorgde, groezelige man. Type backpacker dat het niet nodig vindt om zich elke dag te wassen als hij op reis is met twee onderbroeken, één overhemd en een gezinsverpakking condooms. Dat laatste is wat voor mij zijn verschijning zo onbegrijpelijk maakt: het wordt sexy gevonden. Ik weet niet wie ermee begonnen is om hem tot aantrekkelijke man uit te roepen, maar ik vind dat diegene een award moet krijgen namens alle mannen die sindsdien heel sexy ongewassen en ongeschoren elke dag een slobberige spijkerbroek en een laaggesloten overhemd met mannendecolleté aantrekken. Nu ik erover nadenk heeft Chris Zegers zijn debuut gemaakt in Onderweg naar Morgen, als gevluchte kunstenaar uit Slodavië (!!) waar hij een relatie kreeg met allemaal verschillende dames.
Dat imago, van casanova en kunstenaar, heeft Chris Zegers groot gemaakt. En in zijn kielzog een hele horde onverzorgde mannen met décolleté's. Ineens waren ze overal. Geile viespeuken zijn het. Nick van Simon (of andersom), Van Velzen, Johnny de Mol, Roeland Fernhout, Thijs Römer, zij danken hun populariteit aan Chris Zegers. Ongewassen haar, ongeschoren gezicht, en dan maar lekker tof doen. Lekker tof op slippers. Met je Zwitserlevengevoel. Daar zitten wij mooi mee opgescheept. Chris, je wordt bedankt.
dinsdag 28 juni 2011
Treurig of niet
Een paar dagen geleden zat ik te lunchen met een stel collega’s. Uiteraard hadden we het over allerlei intelligente en intellectuele dingen, totdat één van mijn collega’s het gesprek bracht op leeftijdsverschil tussen partners.
Volgens hem was er een soort regel dat je een partner mocht hebben die jonger was dan jij zolang hij maar voldeed aan de volgende formule: jouw leeftijd, gedeeld door twee en dat dan weer plus een kwart van je leeftijd. Dus jij bent 80, dan mag je partner 40 (80:2) + 20 = 60 zijn. Op deze manier is het ‘toelaatbare’ verschil in jaren kleiner als je jonger bent. Ben je 30 dan moet je partner minimaal 15+7,5 = 22,5 zijn. Overigens geloof ik niet in een dergelijke stelregel, maar het gaat er hier om dat deze formule het gespreksonderwerp op een nieuw onderwerp bracht.
Ik bracht het namelijk, om mij intellectuele imago voorgoed ‘down the drain’ te sturen, op Hugh Hefner. Hugh Hefner is 85 en zou onlangs bijna getrouwd zijn met een dame van 25. Allereerst moet ik opmerken dat ik collega’s heb die niet wisten wie Hugh Hefner is. Dat hebben we dus moeten uitleggen. Vervolgens heb ik uitgelegd dat zijn aanstaande vijf dagen voor de bruiloft ‘a change of heart’ had. En dat Hugh zich inmiddels heeft laten troosten door verschillende dames van (ruim) onder de dertig.
Daarna passeerden een aantal andere onderwerpen de revue. Bijvoorbeeld of het nu treurig was als je je als 85-jarige liet omringen (en meer dan dat) door jonge blonde ‘bunny’s’ en bijna getrouwd was met iemand die zestig jaar jonger is. Ik vond dat helemaal niet treurig. Ik merkte zelfs op dat heel veel mensen, ik bedoelde daar met name mannen mee, jaloers zouden zijn op Hugh Hefner. Ik zeg niet dat elke man op zijn 85e omringd wil zijn door jonge halfnaakte dames, maar ik kan me zo voorstellen dat heel veel mannen dat niet onprettig vinden. En ik begrijp dat wel. Waarom eenzaam oud worden zonder lekkere wijven als het niet-eenzaam en mét kan?
Ik was afgelopen weekend bij mijn opa in het bejaardentehuis. Hij werd 89. Hij is dus vier jaar ouder dan Hugh Hefner. Maar hij oogt nog veel ouder dan die vier jaar. Hij kan bijna niet meer lopen, bijna niets meer verstaan en ziet heel slecht. Als hij zich heeft aangekleed, of eigenlijk heeft laten aankleden (door een verpleegster, niet door een halfnaakte vijfentwintigjarige), is hij alweer zo moe dat hij wel weer terug naar bed wil (ik begrijp nu ook waarom Hugh de dag in een badjas doorbrengt). En dat was toen hij 85 was wel ietsje minder erg, maar zo vitaal als Hugh Hefner nu nog is, is mijn opa in geen twintig jaar meer geweest.
Dus misschien maakt zoveel jonge mensen om je heen en daar erg jeugdige dingen mee doen, wel erg jong. Of misschien maakt het je jong om je bezig te houden en omringen met dingen waar je van houdt. In ieder geval vind ik Hugh Hefner niet treurig. Integendeel, ik vind hem erg gaaf. Maar dat hele verhaal bewaar ik voor een toekomstige ‘I heart.. Hugh Hefner.’
Volgens hem was er een soort regel dat je een partner mocht hebben die jonger was dan jij zolang hij maar voldeed aan de volgende formule: jouw leeftijd, gedeeld door twee en dat dan weer plus een kwart van je leeftijd. Dus jij bent 80, dan mag je partner 40 (80:2) + 20 = 60 zijn. Op deze manier is het ‘toelaatbare’ verschil in jaren kleiner als je jonger bent. Ben je 30 dan moet je partner minimaal 15+7,5 = 22,5 zijn. Overigens geloof ik niet in een dergelijke stelregel, maar het gaat er hier om dat deze formule het gespreksonderwerp op een nieuw onderwerp bracht.
Ik bracht het namelijk, om mij intellectuele imago voorgoed ‘down the drain’ te sturen, op Hugh Hefner. Hugh Hefner is 85 en zou onlangs bijna getrouwd zijn met een dame van 25. Allereerst moet ik opmerken dat ik collega’s heb die niet wisten wie Hugh Hefner is. Dat hebben we dus moeten uitleggen. Vervolgens heb ik uitgelegd dat zijn aanstaande vijf dagen voor de bruiloft ‘a change of heart’ had. En dat Hugh zich inmiddels heeft laten troosten door verschillende dames van (ruim) onder de dertig.
Daarna passeerden een aantal andere onderwerpen de revue. Bijvoorbeeld of het nu treurig was als je je als 85-jarige liet omringen (en meer dan dat) door jonge blonde ‘bunny’s’ en bijna getrouwd was met iemand die zestig jaar jonger is. Ik vond dat helemaal niet treurig. Ik merkte zelfs op dat heel veel mensen, ik bedoelde daar met name mannen mee, jaloers zouden zijn op Hugh Hefner. Ik zeg niet dat elke man op zijn 85e omringd wil zijn door jonge halfnaakte dames, maar ik kan me zo voorstellen dat heel veel mannen dat niet onprettig vinden. En ik begrijp dat wel. Waarom eenzaam oud worden zonder lekkere wijven als het niet-eenzaam en mét kan?
Ik was afgelopen weekend bij mijn opa in het bejaardentehuis. Hij werd 89. Hij is dus vier jaar ouder dan Hugh Hefner. Maar hij oogt nog veel ouder dan die vier jaar. Hij kan bijna niet meer lopen, bijna niets meer verstaan en ziet heel slecht. Als hij zich heeft aangekleed, of eigenlijk heeft laten aankleden (door een verpleegster, niet door een halfnaakte vijfentwintigjarige), is hij alweer zo moe dat hij wel weer terug naar bed wil (ik begrijp nu ook waarom Hugh de dag in een badjas doorbrengt). En dat was toen hij 85 was wel ietsje minder erg, maar zo vitaal als Hugh Hefner nu nog is, is mijn opa in geen twintig jaar meer geweest.
Dus misschien maakt zoveel jonge mensen om je heen en daar erg jeugdige dingen mee doen, wel erg jong. Of misschien maakt het je jong om je bezig te houden en omringen met dingen waar je van houdt. In ieder geval vind ik Hugh Hefner niet treurig. Integendeel, ik vind hem erg gaaf. Maar dat hele verhaal bewaar ik voor een toekomstige ‘I heart.. Hugh Hefner.’
maandag 27 juni 2011
Happy Yoga
De eerste keer dat ik aan yoga deed was een jaar of tien geleden. Ik had net een abonnement op een nieuwe (en eerste overigens) sportschool afgesloten en wilde alle sportlessen die het sportpaleis aanbood proberen. Niet alleen spinning en tae bo. Ook yoga. Het was geen succes.
Echt heus waar ging ik er met een open mind in. Leek me sowieso een goed idee bij zo'n tsunami aan wazigheid. In de zaal zat een juffrouw in een onmogelijke kleermakerszit. Bij de spiegels brandden kaarsen en ze dronk een kopje groene thee. Schreef Han laatst niet over vooroordelen? Ik wist net wat de zonnegroet was en daar hield het ook bij op, maar volgens de blije yogamevrouw was uitleg niet echt nodig en moest ik gewoon meedoen. Go with the flow weet je wel. Ik zette al mijn chakra's open en was er helemaal klaar voor.
Als snel liep ik tegen lichamelijke tekortkomingen aan: stijve rug, verstoord evenwichtsorgaan en korte hamstrings. Maar ik deed de downwardfacing dog en probeerde de plank. Het was vooral een uitdaging om de concentratie vast te houden omdat ik omringd was door yoga-fanatici. Met een bijzondere yoga-lach op hun smoelwerk. Alsof ze iets wisten wat ik niet wist. Een soort "welkom in de familie'-lach. Nu is het met elke stroming zo dat je op je hoede moet zijn voor een fanatici maar ik waande me toch even in een ashram. Het ging, voor een eerste keer, redelijk leek me.
Totdat de yogajuf aan het einde van de les de meditatiesessie startte. Ik lag heerlijk comfortabel in een foetus-houding op een zachte mat in een ruimte waarvan de temperatuur alle avondmaaltijden in het bejaardenhuis van mijn oma had kunnen opwarmen. Het begon. Van onder naar boven.
Voeten aanspannen en ontspannen. Daarna de kuiten, de bovenbenen enzovoort. Net toen ik dacht dat al mijn lichaamsdelen op waren en de kruin bereikt was, beval de yogajuf op vriendelijke doch dringende toon dat ik mijn wenkbrauwen diende te ontspannen. In plaats van het wenkbrauwennirvana te bereiken barstte ik in lachen uit. Best wel heel hard. Door de zaal met happy yogi en geluiden van een meditatie-cd van de Tuinen heen. Dat was het begin en het eind van mijn yogaloopbaan.
namasté mudra
Echt heus waar ging ik er met een open mind in. Leek me sowieso een goed idee bij zo'n tsunami aan wazigheid. In de zaal zat een juffrouw in een onmogelijke kleermakerszit. Bij de spiegels brandden kaarsen en ze dronk een kopje groene thee. Schreef Han laatst niet over vooroordelen? Ik wist net wat de zonnegroet was en daar hield het ook bij op, maar volgens de blije yogamevrouw was uitleg niet echt nodig en moest ik gewoon meedoen. Go with the flow weet je wel. Ik zette al mijn chakra's open en was er helemaal klaar voor.
Als snel liep ik tegen lichamelijke tekortkomingen aan: stijve rug, verstoord evenwichtsorgaan en korte hamstrings. Maar ik deed de downwardfacing dog en probeerde de plank. Het was vooral een uitdaging om de concentratie vast te houden omdat ik omringd was door yoga-fanatici. Met een bijzondere yoga-lach op hun smoelwerk. Alsof ze iets wisten wat ik niet wist. Een soort "welkom in de familie'-lach. Nu is het met elke stroming zo dat je op je hoede moet zijn voor een fanatici maar ik waande me toch even in een ashram. Het ging, voor een eerste keer, redelijk leek me.
Totdat de yogajuf aan het einde van de les de meditatiesessie startte. Ik lag heerlijk comfortabel in een foetus-houding op een zachte mat in een ruimte waarvan de temperatuur alle avondmaaltijden in het bejaardenhuis van mijn oma had kunnen opwarmen. Het begon. Van onder naar boven.
Voeten aanspannen en ontspannen. Daarna de kuiten, de bovenbenen enzovoort. Net toen ik dacht dat al mijn lichaamsdelen op waren en de kruin bereikt was, beval de yogajuf op vriendelijke doch dringende toon dat ik mijn wenkbrauwen diende te ontspannen. In plaats van het wenkbrauwennirvana te bereiken barstte ik in lachen uit. Best wel heel hard. Door de zaal met happy yogi en geluiden van een meditatie-cd van de Tuinen heen. Dat was het begin en het eind van mijn yogaloopbaan.
namasté mudra
vrijdag 24 juni 2011
Twitter, een wereld van vermaak
Vorige week schreef ik hier al over twitter en het volggedrag van veel twitteraars. Niet alleen het volggedrag is opmerkelijk en een bron van vermaak, ook de omschrijvingen die mensen in de zgn. ‘bio’ weergeven zijn interessant.
Bijna alle mensen vermelden dat ze vader of moeder zijn of getrouwd. Als ze dat zijn althans. Tot zover nog niets vreemds. Veel mensen noemen hun functie. Ik denk omdat ze uit hoofde van die functie op twitter zitten. Ze zijn bijvoorbeeld recruiter of doen multimediadingetjes of zijn gespecialiseerd in social media.
Bij dat laatste moet je natuurlijk wel twitteren. Je kunt niet gespecialiseerd zijn in social media en zelf niet aan twitter, facebook, linkedin etc. doen. Terwijl ik me kan voorstellen dat je misschien best veel van die dingen af kunt weten zonder ze echt leuk te vinden. Maar goed, die mensen bestaan misschien wel, maar kom je niet tegen in de virtuele wereld. Heel veel mensen op twitter doen overigens ‘iets’ met communicatie. Je ziet ze vaker dan artsen of advocaten. Maar misschien komt dat weer door de omgeving, je komt ook meer artsen tegen in een ziekenhuis dan twitteraars of communicatiemensen.
Dat mensen uit hoofde van hun functie twitteren laten zich overigens niet hinderen door dat professionele kader. Die twitteren ook net zo lief over hun boodschappen of kinderen. Opvallend.
Er zijn mensen die hun functie niet noemen maar waarbij je uit de trefwoorden kunt opmaken dat ze iets in een bepaalde richting doen. Dan staat er bijvoorbeeld ‘twitter’, ‘social media’, ‘communicatie’.
Er zijn mensen die kiezen voor het gezellige profiel. Die omschrijven zichzelf in trefwoorden en dan vooral de leuke, gezellige knusse trefwoorden.
I love going out and having fun with friends
Ok, klinkt inderdaad gezellig.
I am positive, open minded …
Blablabla, hierna kwam nog wat tekst over zijn bedrijf maar dat heb ik uit privacyoverwegingen maar even weg gelaten. Maar wie gaat er van zichzelf zeggen dat ie negatief en narrow minded is?
Stilettolady dus Moordwijf! Lacht veel, doet koppig, wil alles weten, danst in trams, eet aarFbeien, is gek op lyrics, zingt vals en werkt aan geheime roman!
Ik weet niet wat aarfbeien zijn, maar misschien mis ik nu iets engs of sexueel getints? En die roman is niet zo geheim meer nu, toch?
Andere doen het wel in trefwoorden maar dan minder gezellig en meer realistisch, of misschien toch niet zo realistisch? En alles met hoofdletter.
Single Malt, Positief Realist, FC Den Haag, Rechtse hobbies, Digitaal exhibitionist, Vroeger
Gadgets, Conservatief, beetje Liberaal
En sommige omschrijven kun je gewoon niks van maken:
Contemporary Dutch fibercyclic artist. I work mainly in themes that invite the observer to explore the endless hidden layers of personality
Of:
Echte vrijheid is het openstellen voor het anders-zijn van mensen, het te respecteren, aanvaarden, ervan te leren en het zelfs graag te zien. vrede. liefde
Kortom, twitter: een wereld van vermaak.
Bijna alle mensen vermelden dat ze vader of moeder zijn of getrouwd. Als ze dat zijn althans. Tot zover nog niets vreemds. Veel mensen noemen hun functie. Ik denk omdat ze uit hoofde van die functie op twitter zitten. Ze zijn bijvoorbeeld recruiter of doen multimediadingetjes of zijn gespecialiseerd in social media.
Bij dat laatste moet je natuurlijk wel twitteren. Je kunt niet gespecialiseerd zijn in social media en zelf niet aan twitter, facebook, linkedin etc. doen. Terwijl ik me kan voorstellen dat je misschien best veel van die dingen af kunt weten zonder ze echt leuk te vinden. Maar goed, die mensen bestaan misschien wel, maar kom je niet tegen in de virtuele wereld. Heel veel mensen op twitter doen overigens ‘iets’ met communicatie. Je ziet ze vaker dan artsen of advocaten. Maar misschien komt dat weer door de omgeving, je komt ook meer artsen tegen in een ziekenhuis dan twitteraars of communicatiemensen.
Dat mensen uit hoofde van hun functie twitteren laten zich overigens niet hinderen door dat professionele kader. Die twitteren ook net zo lief over hun boodschappen of kinderen. Opvallend.
Er zijn mensen die hun functie niet noemen maar waarbij je uit de trefwoorden kunt opmaken dat ze iets in een bepaalde richting doen. Dan staat er bijvoorbeeld ‘twitter’, ‘social media’, ‘communicatie’.
Er zijn mensen die kiezen voor het gezellige profiel. Die omschrijven zichzelf in trefwoorden en dan vooral de leuke, gezellige knusse trefwoorden.
I love going out and having fun with friends
Ok, klinkt inderdaad gezellig.
I am positive, open minded …
Blablabla, hierna kwam nog wat tekst over zijn bedrijf maar dat heb ik uit privacyoverwegingen maar even weg gelaten. Maar wie gaat er van zichzelf zeggen dat ie negatief en narrow minded is?
Stilettolady dus Moordwijf! Lacht veel, doet koppig, wil alles weten, danst in trams, eet aarFbeien, is gek op lyrics, zingt vals en werkt aan geheime roman!
Ik weet niet wat aarfbeien zijn, maar misschien mis ik nu iets engs of sexueel getints? En die roman is niet zo geheim meer nu, toch?
Andere doen het wel in trefwoorden maar dan minder gezellig en meer realistisch, of misschien toch niet zo realistisch? En alles met hoofdletter.
Single Malt, Positief Realist, FC Den Haag, Rechtse hobbies, Digitaal exhibitionist, Vroeger
Gadgets, Conservatief, beetje Liberaal
En sommige omschrijven kun je gewoon niks van maken:
Contemporary Dutch fibercyclic artist. I work mainly in themes that invite the observer to explore the endless hidden layers of personality
Of:
Echte vrijheid is het openstellen voor het anders-zijn van mensen, het te respecteren, aanvaarden, ervan te leren en het zelfs graag te zien. vrede. liefde
Kortom, twitter: een wereld van vermaak.
donderdag 23 juni 2011
Marginaal gemekker
Ik weet dat ik het eigenlijk met haar eens moet zijn en het allemaal heel zielig moet vinden voor de ritueelgeslachte dieren, maar ik kan het niet helpen. Je zou bijna je excuses aanbieden voor je standpunten. Maar dat is natuurlijk onzin. Zelfs als je Marianne Thieme heet.
Ik verbaas me namelijk over de decadentie van de Partij voor de Dieren. Als groot dierenliefhebber vind ik het ook heel belangrijk dat er verantwoord wordt omgegaan met dieren. Zeker als je vindt, zoals het CDA tijdens het debat opperde, dat de mens boven het dier staat in de pikorde. Dat brengt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid met zich mee.
Maar om daar nu speciaal een hele partij voor op te richten, nee. Ik heb sowieso iets tegen one-issue-partijen. Als het feit dat je bejaard bent je samenbindt met je partijgenoten, of het feit dat je van dieren houdt. Hoe neem je dan beslissingen over zaken die daar niets mee te maken hebben? Hebben alle bejaarden en dierenliefhebbers dan over alles dezelfde mening? Als het, om maar een cliché te noemen, over abortus gaat, kijk je dan hoe een veearts dat doet? Of onttrek je je dan aan het debat? Ik ga er maar eens op letten.
Oorzaak van mijn opwinding kwam uiteraard door het verhitte debat rond het ritueel slachten van schapen door Moslims en Joden. Eerlijk gezegd kan ik me er niet druk over maken. Marianne Thieme uiteraard wel. En wat was ze verguld met haar winst. Nou, gefeliciteerd. Hoewel ik betwijfel of de ritueelgeslachte schapen erger lijden dan die in de bio-industrie. Dat is ook niet goed, maar waarom zou je dit dan uitsluiten? Dat betekent toch dat er weer extra bio-industriële schapen worden geslacht? Het lijkt erop dat we in een rondje ronddraaien. De bio-industrie aanpakken begrijp ik, dat is een veelomvattend systeem. Maar dit…
Los daarvan ben ik van mening dat het enigszins decadent is om een marginaal vraagstuk als dit, want om hoeveel dieren gaat dit nu eigenlijk, op de politieke agenda te willen zetten. Er lijken mij wel belangrijker zaken aan de orde te stellen. Stef Blok heeft pas voorgerekend wat alleen al Kamervragen de belastingbetaler per jaar kosten. Een dag lang debatteren door een volle Tweede Kamer, het ambtenarenapparaat dat daarvoor wordt ingeschakeld, fractiemedewerkers, ik vind het zonde van het geld.
Maar goed, dat is democratie en voor haar achterban heeft Marianne Thieme het uitstekend gedaan. Alleen, begrijpen doe ik het niet.
Ik verbaas me namelijk over de decadentie van de Partij voor de Dieren. Als groot dierenliefhebber vind ik het ook heel belangrijk dat er verantwoord wordt omgegaan met dieren. Zeker als je vindt, zoals het CDA tijdens het debat opperde, dat de mens boven het dier staat in de pikorde. Dat brengt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid met zich mee.
Maar om daar nu speciaal een hele partij voor op te richten, nee. Ik heb sowieso iets tegen one-issue-partijen. Als het feit dat je bejaard bent je samenbindt met je partijgenoten, of het feit dat je van dieren houdt. Hoe neem je dan beslissingen over zaken die daar niets mee te maken hebben? Hebben alle bejaarden en dierenliefhebbers dan over alles dezelfde mening? Als het, om maar een cliché te noemen, over abortus gaat, kijk je dan hoe een veearts dat doet? Of onttrek je je dan aan het debat? Ik ga er maar eens op letten.
Oorzaak van mijn opwinding kwam uiteraard door het verhitte debat rond het ritueel slachten van schapen door Moslims en Joden. Eerlijk gezegd kan ik me er niet druk over maken. Marianne Thieme uiteraard wel. En wat was ze verguld met haar winst. Nou, gefeliciteerd. Hoewel ik betwijfel of de ritueelgeslachte schapen erger lijden dan die in de bio-industrie. Dat is ook niet goed, maar waarom zou je dit dan uitsluiten? Dat betekent toch dat er weer extra bio-industriële schapen worden geslacht? Het lijkt erop dat we in een rondje ronddraaien. De bio-industrie aanpakken begrijp ik, dat is een veelomvattend systeem. Maar dit…
Los daarvan ben ik van mening dat het enigszins decadent is om een marginaal vraagstuk als dit, want om hoeveel dieren gaat dit nu eigenlijk, op de politieke agenda te willen zetten. Er lijken mij wel belangrijker zaken aan de orde te stellen. Stef Blok heeft pas voorgerekend wat alleen al Kamervragen de belastingbetaler per jaar kosten. Een dag lang debatteren door een volle Tweede Kamer, het ambtenarenapparaat dat daarvoor wordt ingeschakeld, fractiemedewerkers, ik vind het zonde van het geld.
Maar goed, dat is democratie en voor haar achterban heeft Marianne Thieme het uitstekend gedaan. Alleen, begrijpen doe ik het niet.
woensdag 22 juni 2011
Genderlopen
Eerder schreef ik over mijn hernieuwde hardloopaspiraties. Nu zijn we twee maanden verder en ik ben goed op dreef. Op 22 mei liep ik The Hague Royal Ten. De tijd was bagger, maar ik loop hem dus wel gewoon uit. Hopelijk kan ik over een tijdje nog wat versnellen.
Om de moed erin te houden oriënteer ik me nu op nog een paar hardloopevenementen deze zomer, liefst één per maand. Een vriendin wees mij op eentje van 10 kilometer, half juni in Rotterdam. Klinkt goed, dus even de site gecheckt. Daar werd ik een beetje misselijk van. Het was een hardloopwedstrijd voor vrouwen. Dat betekent: heel veel roze! Je bent vrouw, dus je draagt roze. Dat begint bij je geboorte en daarna kom je er nooit meer van af. In de hardloopwinkel probeerde de verkoper me ook al in een roze pakje te hijsen.
Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom er speciaal voor vrouwen aparte hardloopevenementen moeten zijn. Op een andere site voor een dames-hardloopwedstrijd werd dat gelukkig uitgelegd. Blijkbaar doen aan 'gewone' hardloopevenementen niet genoeg vrouwen mee. Dat is volgens mij niet waar, ik zie niet anders dan hardlopende dames, maar goed. Op de knalroze website werd in Comic Sans (arf) geconcludeerd dat er dus een wedstrijd voor alleen vrouwen moet zijn. Nu vind ik weinig zo afschuwelijk als heeel erg veel vrouwen bij elkaar. Bejaarden. Of heel veel mannen bij elkaar. Dat zorgt allemaal voor een heel irritante sfeer. Mannen gaan stoer doen, vrouwen gaan kirren. En bejaarden? Geen idee.
Het meest irritant tijdens het lopen was inderdaad het gekir. Jemig, wat kunnen die wijven ontzettend lullen. Constant. Over niks. Over het weer, over de wc, over een nieuw topje, nog meer over weer, over de sfeer, over dat het zo druk is, dat de weg smal is, dat je er langs wilt, dat het regent, dat het nog 3 km is, dat het nog 2 km is, dat mensen harder moeten juichen. Vooroordeel bevestigd. Bij een gemengde loop heb je daar geen of in ieder geval veel minder last van. Volgende keer ga ik lekker weer tussen de zwijgende mannen lopen, heerlijk zo'n stille binnenvetter. Hou je kop en loop door, ik kon me met geen mogelijkheid op m'n loopritme en ademhaling concentreren.
Dus dan maar om je heen kijken. Zelden zo veel verschillende vrouwenbipsen op en neer zien gaan. Dik en dun, glad en put. Zelden zo veel roze shirts bij elkaar gezien. Van de Ladies Run, maar ook van Leontien.nl, de trainingssite voor vrouwen, van Leontien van Moorsel. Ook daar is alles roze. Eén vrouw, die nog niet zo lang hardliep want daar had ze niet het postuur naar, had een te strak rokje met een te strak topje aan. Boven dat topje zag ik een schoen. Een tattoeage van een schoen. Een hardloopschoen. Een levensgrote tatttoeage van een hardloopschoen op je schouderblad. Why?? Zo fanatiek ben je blijkbaar niet. Maar hij was tenminste niet roze.
Tot slot: de goodiebag. Bij vrouwenevenementen krijg je namelijk goodiebags. Ik kreeg een flashback naar een van de meest traumatische gender-events ooit, de Pathé Ladies Night, en dacht aan de hysterische aanval die ik kreeg bij het zien van de inhoud van de goodiebag: een oude Marie Claire badpakken-editie (in december), een flesje wasmiddel en een zakje wasverzachter. Rolbevestigender kan het niet. Afgelopen zondag kreeg ik een folder van Marlies Dekkers, een kortingsbon voor de We en een fles douchegel. Het viel enigszins mee.
Wat ik me afvraag is of je je als man kan inschrijven voor zo'n loop. En of ik me voor een mannenloop kan inschrijven. Anders is er toch sprake van discriminatie? Volgens mij bestaan er echter helemaal geen speciale mannenhardloopwedstrijden, omdat dan heel feministisch Nederland meteen begint te stijgeren. Jammer hoor, ik wil eigenlijk wel een herengoodiebag met een blikje bier, een Voetbal International en een kortingsbon voor het circuit in Zandvoort.
Om de moed erin te houden oriënteer ik me nu op nog een paar hardloopevenementen deze zomer, liefst één per maand. Een vriendin wees mij op eentje van 10 kilometer, half juni in Rotterdam. Klinkt goed, dus even de site gecheckt. Daar werd ik een beetje misselijk van. Het was een hardloopwedstrijd voor vrouwen. Dat betekent: heel veel roze! Je bent vrouw, dus je draagt roze. Dat begint bij je geboorte en daarna kom je er nooit meer van af. In de hardloopwinkel probeerde de verkoper me ook al in een roze pakje te hijsen.
Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom er speciaal voor vrouwen aparte hardloopevenementen moeten zijn. Op een andere site voor een dames-hardloopwedstrijd werd dat gelukkig uitgelegd. Blijkbaar doen aan 'gewone' hardloopevenementen niet genoeg vrouwen mee. Dat is volgens mij niet waar, ik zie niet anders dan hardlopende dames, maar goed. Op de knalroze website werd in Comic Sans (arf) geconcludeerd dat er dus een wedstrijd voor alleen vrouwen moet zijn. Nu vind ik weinig zo afschuwelijk als heeel erg veel vrouwen bij elkaar. Bejaarden. Of heel veel mannen bij elkaar. Dat zorgt allemaal voor een heel irritante sfeer. Mannen gaan stoer doen, vrouwen gaan kirren. En bejaarden? Geen idee.
Het meest irritant tijdens het lopen was inderdaad het gekir. Jemig, wat kunnen die wijven ontzettend lullen. Constant. Over niks. Over het weer, over de wc, over een nieuw topje, nog meer over weer, over de sfeer, over dat het zo druk is, dat de weg smal is, dat je er langs wilt, dat het regent, dat het nog 3 km is, dat het nog 2 km is, dat mensen harder moeten juichen. Vooroordeel bevestigd. Bij een gemengde loop heb je daar geen of in ieder geval veel minder last van. Volgende keer ga ik lekker weer tussen de zwijgende mannen lopen, heerlijk zo'n stille binnenvetter. Hou je kop en loop door, ik kon me met geen mogelijkheid op m'n loopritme en ademhaling concentreren.
Dus dan maar om je heen kijken. Zelden zo veel verschillende vrouwenbipsen op en neer zien gaan. Dik en dun, glad en put. Zelden zo veel roze shirts bij elkaar gezien. Van de Ladies Run, maar ook van Leontien.nl, de trainingssite voor vrouwen, van Leontien van Moorsel. Ook daar is alles roze. Eén vrouw, die nog niet zo lang hardliep want daar had ze niet het postuur naar, had een te strak rokje met een te strak topje aan. Boven dat topje zag ik een schoen. Een tattoeage van een schoen. Een hardloopschoen. Een levensgrote tatttoeage van een hardloopschoen op je schouderblad. Why?? Zo fanatiek ben je blijkbaar niet. Maar hij was tenminste niet roze.
Tot slot: de goodiebag. Bij vrouwenevenementen krijg je namelijk goodiebags. Ik kreeg een flashback naar een van de meest traumatische gender-events ooit, de Pathé Ladies Night, en dacht aan de hysterische aanval die ik kreeg bij het zien van de inhoud van de goodiebag: een oude Marie Claire badpakken-editie (in december), een flesje wasmiddel en een zakje wasverzachter. Rolbevestigender kan het niet. Afgelopen zondag kreeg ik een folder van Marlies Dekkers, een kortingsbon voor de We en een fles douchegel. Het viel enigszins mee.
Wat ik me afvraag is of je je als man kan inschrijven voor zo'n loop. En of ik me voor een mannenloop kan inschrijven. Anders is er toch sprake van discriminatie? Volgens mij bestaan er echter helemaal geen speciale mannenhardloopwedstrijden, omdat dan heel feministisch Nederland meteen begint te stijgeren. Jammer hoor, ik wil eigenlijk wel een herengoodiebag met een blikje bier, een Voetbal International en een kortingsbon voor het circuit in Zandvoort.
dinsdag 21 juni 2011
The first cut is the deepest
Er zijn heel veel mensen boos op Halbe Z. Het is een misdadiger. Met een balkje voor zijn ogen en een bord voor zijn kop. Vinden ze dan. Ik ben ook best een beetje boos op hem. En word verdrietig door hem. Hij wil namelijk bezuinigen op alles waar ik graag zou willen werken (bijvoorbeeld Beeld en Geluid in Hilversum) en dat maakt me bang: nu weet ik niet waaruit ik zou moeten kiezen en straks heb ik misschien niks meer om uit te kiezen. Omdat er geen geld is om mijn salaris te betalen.
Maar goed, toch hoeft Halbe niet per se gekielhaald of gestenigd te worden. Iedereen moet inleveren, ook de kunstsector en daarom kan “de kunstsector” de sloophamer van Halbe maar zo positief mogelijk benaderen. Door innovatief te gaan doen en goed na te denken over het genereren van eigen kapitaal. Zoals bijvoorbeeld het sponsorsysteem Voordekunst. Als je creatief bent, dan moet dat eigen kapitaal een heel eind gaan lukken. Het zou alleen fijn zijn als daar iets meer tijd voor was.
Feit blijft wel dat het plan van Halbe hier en daar kant nog wal raakt. Want bezuinigen op het kunstonderwijs, juist de plaats waar de laatste jaren veel meer aandacht is gekomen voor de zakelijke kant van het kunstenaarschap, bijvoorbeeld door vakken als Cultureel Ondernemerschap, helpt de kunstsector niet om meer op eigen benen te gaan staan. Sterker nog, het maakt toekomstig afgestudeerden alleen maar meer "hulpbehoevend".
Zijlstra vindt dat instellingen die zogenaamd tot het culturele basisinfrastructuur horen, de dans moeten ontspringen. Dat is wel een prettige gedachte. Maar zijn het niet juist de VanGoghen en de Concertgebouwen die de grootste kans van slagen hebben om hun hoofd boven het water te houden? Geef juist de kleinere initiatieven een gedegen opstartkans.
Dan nog even over Marja, die niks begrijpt van het internet. En media. En omroepen. En creatieve innovatie. Gelukkig heeft ze wel veel verstand van verzuiling en van de jaren '50. Maar goed, ik betaal met liefde het driedubbele lidmaatschapsgeld voor mijn omroep. Maar dan wil ik niet dat Marja zegt dat die omroep met mijn geld geen mooie websites meer mag maken. Nee, dan moet ze ook zo liberaal mogelijk doen en de touwtjes uit handen geven. Dat dan weer wel.
Er zijn mensen die denken: eh jaaaa hoorrrr eens, ik ga nooit naar de opera of de schouwburg. Dus ik hoef daar niet aan mee te betalen. Die mensen begrijpen het idee van de verzorgingsstaat waar ze in wonen niet. Ik maak nooit gebruik van het PGB, maar daar zal ik toch een beetje aan moeten meebetalen. Het mes snijdt aan twee kanten.
Tsja, en wie denkt dat cultuur geen onderdeel van een samenleving is, heeft een slecht historisch besef, is slecht algemeen ontwikkeld en heeft zijn/haar huiswerk niet gedaan. Dat de staat de cultuursector stimuleert om meer op eigen benen te gaan staan is een goed plan. Om er een sloophamer tegenaan te gooien is oliedom.
Maar goed, toch hoeft Halbe niet per se gekielhaald of gestenigd te worden. Iedereen moet inleveren, ook de kunstsector en daarom kan “de kunstsector” de sloophamer van Halbe maar zo positief mogelijk benaderen. Door innovatief te gaan doen en goed na te denken over het genereren van eigen kapitaal. Zoals bijvoorbeeld het sponsorsysteem Voordekunst. Als je creatief bent, dan moet dat eigen kapitaal een heel eind gaan lukken. Het zou alleen fijn zijn als daar iets meer tijd voor was.
Feit blijft wel dat het plan van Halbe hier en daar kant nog wal raakt. Want bezuinigen op het kunstonderwijs, juist de plaats waar de laatste jaren veel meer aandacht is gekomen voor de zakelijke kant van het kunstenaarschap, bijvoorbeeld door vakken als Cultureel Ondernemerschap, helpt de kunstsector niet om meer op eigen benen te gaan staan. Sterker nog, het maakt toekomstig afgestudeerden alleen maar meer "hulpbehoevend".
Zijlstra vindt dat instellingen die zogenaamd tot het culturele basisinfrastructuur horen, de dans moeten ontspringen. Dat is wel een prettige gedachte. Maar zijn het niet juist de VanGoghen en de Concertgebouwen die de grootste kans van slagen hebben om hun hoofd boven het water te houden? Geef juist de kleinere initiatieven een gedegen opstartkans.
Dan nog even over Marja, die niks begrijpt van het internet. En media. En omroepen. En creatieve innovatie. Gelukkig heeft ze wel veel verstand van verzuiling en van de jaren '50. Maar goed, ik betaal met liefde het driedubbele lidmaatschapsgeld voor mijn omroep. Maar dan wil ik niet dat Marja zegt dat die omroep met mijn geld geen mooie websites meer mag maken. Nee, dan moet ze ook zo liberaal mogelijk doen en de touwtjes uit handen geven. Dat dan weer wel.
Er zijn mensen die denken: eh jaaaa hoorrrr eens, ik ga nooit naar de opera of de schouwburg. Dus ik hoef daar niet aan mee te betalen. Die mensen begrijpen het idee van de verzorgingsstaat waar ze in wonen niet. Ik maak nooit gebruik van het PGB, maar daar zal ik toch een beetje aan moeten meebetalen. Het mes snijdt aan twee kanten.
Tsja, en wie denkt dat cultuur geen onderdeel van een samenleving is, heeft een slecht historisch besef, is slecht algemeen ontwikkeld en heeft zijn/haar huiswerk niet gedaan. Dat de staat de cultuursector stimuleert om meer op eigen benen te gaan staan is een goed plan. Om er een sloophamer tegenaan te gooien is oliedom.
maandag 20 juni 2011
Onderschrift
Is er leven na Star Wars? Wat doen de beroemde hoofdrolspelers tegenwoordig? Je ziet het hier op de foto, ze gaan gezellig samen op stap. Maar waar naartoe? Laat het ons weten in de comments.
Bron: nu.nl
Nieuwe buren
We zijn verhuisd. De meneer en ik. We zijn verhuisd naar een grotemensenhuis in een grotemensenstraat. Met allemaal andere grote mensen om ons heen. En een tuin met bomen en gras en een schommel. Kamers waarvan we eigenlijk niet weten wat we daar in moeten stoppen. Grotemensendingen. Geen idee wat dat zijn. Het is allemaal reuzespannend. Voor ons, voor de katten, voor de buren.
Als ik 's avonds op de bank tv kijk zie ik mensen voorbij ons huis lopen. Er zijn nogal wat mensen met honden in de buurt en die worden uitgelaten op de groenstrook voor ons huis. De baasjes kijken nieuwsgierig bij ons naar binnen. Nieuwe buren! Zonder vitrages! Ik loer nieuwsgierig terug. De achterbuurvrouw heeft een grote bouvier die hard blaft als ik thuiskom. Met haar heb ik al een zwaairelatie, dus dat gaat goed. Hopelijk heb ik met de bouvier binnenkort een aairelatie.
De buren hebben we nog maar een paar keer kort gezien, toen we nog aan het klussen waren. Omdat we verwachten dat we nog wel even in dit huis zullen wonen, willen we graag beter kennismaken met de buren. Vooral de meneer voelt deze behoefte. Om een goede relatie met ze op te bouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe voorkom je dat je elkaar alleen spreekt via de Rijdende Rechter omdat je schutting niet de vereiste 6 cm van de erfafscheiding staat?
Een housewarming lijkt een voordehandliggend antwoord. Je nodigt wat vrienden en familie uit, schenkt wijn en smeert happen, en daar zet je dan die buren tussen. Een glas wijn is toch geweldig smeermiddel voor de verstandhouding? Ik heb dat bij anderen ook gezien. Alleen: die buren waren 30, 40, hooguit 50. Onze buurvrouw schatten we midden tachtig. Die kan je toch niet met haar advocaatje tussen het hockeyteam van de meneer zetten? Voor de rest van de straat geldt hetzelfde. Wij hebben de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden gehaald. En dat bemoeilijkt de kennismaking.
De andere optie is de buren apart uitnodigen. Een middag met de buren. Ik krijg het bij de gedachte alleen al heel erg warm. Hoe moet dat dan? Met die mensen rond een bak pinda's op een zondagmiddag? Gevulde eitjes maken? Advocaat inslaan? Met of zonder slagroom? En waar hebben we het dan over? Vast over hoe in de laatste vijftig jaar de buurt veranderd is. Qua bewoners is er in die jaren blijkbaar geen verloop geweest. En nu ineens zijn wij er: nieuwe buren.
In paniek heb ik Aaf en Machteld's Handboek voor de moderne huisvrouw er op nageslagen, maar dat bood ook geen soelaas. Misschien zoeken ze iemand die een hoofdstuk over kennismaking met nieuwe buren kan schrijven. Over een paar weken weet ik het. Dan laat ik het jullie weten en schrijf ik dat hoofdstuk. Ik krijg visioenen van mezelf in jurk en ovenwanten met een mand met zelfgemaakte koekjes langs de deur. Heel erg Desperate Housewives. Hopelijk komt het niet zo ver. Voorlopig zwaai ik nog even naar de achterbuurvrouw. Zodra ik de bouvier geaaid heb kom ik met een plan, let maar op!
Als ik 's avonds op de bank tv kijk zie ik mensen voorbij ons huis lopen. Er zijn nogal wat mensen met honden in de buurt en die worden uitgelaten op de groenstrook voor ons huis. De baasjes kijken nieuwsgierig bij ons naar binnen. Nieuwe buren! Zonder vitrages! Ik loer nieuwsgierig terug. De achterbuurvrouw heeft een grote bouvier die hard blaft als ik thuiskom. Met haar heb ik al een zwaairelatie, dus dat gaat goed. Hopelijk heb ik met de bouvier binnenkort een aairelatie.
De buren hebben we nog maar een paar keer kort gezien, toen we nog aan het klussen waren. Omdat we verwachten dat we nog wel even in dit huis zullen wonen, willen we graag beter kennismaken met de buren. Vooral de meneer voelt deze behoefte. Om een goede relatie met ze op te bouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe voorkom je dat je elkaar alleen spreekt via de Rijdende Rechter omdat je schutting niet de vereiste 6 cm van de erfafscheiding staat?
Een housewarming lijkt een voordehandliggend antwoord. Je nodigt wat vrienden en familie uit, schenkt wijn en smeert happen, en daar zet je dan die buren tussen. Een glas wijn is toch geweldig smeermiddel voor de verstandhouding? Ik heb dat bij anderen ook gezien. Alleen: die buren waren 30, 40, hooguit 50. Onze buurvrouw schatten we midden tachtig. Die kan je toch niet met haar advocaatje tussen het hockeyteam van de meneer zetten? Voor de rest van de straat geldt hetzelfde. Wij hebben de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden gehaald. En dat bemoeilijkt de kennismaking.
De andere optie is de buren apart uitnodigen. Een middag met de buren. Ik krijg het bij de gedachte alleen al heel erg warm. Hoe moet dat dan? Met die mensen rond een bak pinda's op een zondagmiddag? Gevulde eitjes maken? Advocaat inslaan? Met of zonder slagroom? En waar hebben we het dan over? Vast over hoe in de laatste vijftig jaar de buurt veranderd is. Qua bewoners is er in die jaren blijkbaar geen verloop geweest. En nu ineens zijn wij er: nieuwe buren.
In paniek heb ik Aaf en Machteld's Handboek voor de moderne huisvrouw er op nageslagen, maar dat bood ook geen soelaas. Misschien zoeken ze iemand die een hoofdstuk over kennismaking met nieuwe buren kan schrijven. Over een paar weken weet ik het. Dan laat ik het jullie weten en schrijf ik dat hoofdstuk. Ik krijg visioenen van mezelf in jurk en ovenwanten met een mand met zelfgemaakte koekjes langs de deur. Heel erg Desperate Housewives. Hopelijk komt het niet zo ver. Voorlopig zwaai ik nog even naar de achterbuurvrouw. Zodra ik de bouvier geaaid heb kom ik met een plan, let maar op!
vrijdag 17 juni 2011
Anita
Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Han
Mijn telefoon piept: een sms’je van de vrouw met wie ik straks een afspraak heb. Ze heet Wilma en ik heb haar nog nooit ontmoet. In het berichtje laat Wilma me – zonder interpunctie te gebruiken –weten dat ze er over tien minuutjes is en dat ze blond haar en witte kleding heeft. Onwillekeurig vormt zich een beeld van haar in mijn hoofd. ‘Vast zo’n Anita-type’, denk ik bij mezelf. Ik schrik van mijn vooroordeel. Ik sms haar terug dat ik een rode jas aan heb en dat ik al op de afgesproken plek ben.
Goh, dat ik zó gemakkelijk een beeld bij iemand kan hebben, zonder diegene te kennen. Eigenlijk heb ik best wel vaak vooroordelen, bewust of onbewust. En die vooroordelen kloppen soms best goed, maar toch... Hoe kom ik bij zulke vaststaande ideeën? Waar zijn vooroordelen eigenlijk op gebaseerd? Elke vrouw – tenminste, ik zie altijd alleen maar vrouwen op de foto’s – die naar de Toppers gaat is stom, minstens 45 jaar oud en probeert er tevergeefs als dertiger uit te zien. Het complete André Rieupubliek is bejaard, incontinent en dementerend. En studenten drinken alleen maar bier en zijn continu aan het feesten.
Ik schrijf deze column in de universiteitsbibliotheek – mijn scriptie moet over een week ingeleverd worden – terwijl ik omringd word door hard studerende leeftijdsgenoten. Binnenkort ga ik naar een concert van André Rieu en ik ken een heel leuke meid die enkele weken geleden naar de Toppers is geweest. Zeg nou zelf… Wie heeft er eigenlijk géén vooroordelen? Ik denk dat iedereen zichzelf wel eens betrapt op vooringenomenheid. Ik ben benieuwd naar jullie ergste vooroordelen. Durf je ze te delen met de Gemodderlezers? Dan lees ik het graag in een reactie hieronder!
Trouwens, nog even over die ontmoeting met Wilma… Ze kwam met haar blonde haar en haar witte kleding aangelopen bij de afgesproken plek. Terwijl ze dichterbij kwam, kon ik de chocoladebruine potloodlijnen om haar parelmoer geglosste lippen goed ontwaren. In haar strakke witte driekwartbroek tekenden haar cellulitisdijen zich keurig af. Ik stond op en stak mijn hand uit en begroette haar enthousiast: “Hoi! Jij bent zeker Anita?”
Mijn telefoon piept: een sms’je van de vrouw met wie ik straks een afspraak heb. Ze heet Wilma en ik heb haar nog nooit ontmoet. In het berichtje laat Wilma me – zonder interpunctie te gebruiken –weten dat ze er over tien minuutjes is en dat ze blond haar en witte kleding heeft. Onwillekeurig vormt zich een beeld van haar in mijn hoofd. ‘Vast zo’n Anita-type’, denk ik bij mezelf. Ik schrik van mijn vooroordeel. Ik sms haar terug dat ik een rode jas aan heb en dat ik al op de afgesproken plek ben.
Goh, dat ik zó gemakkelijk een beeld bij iemand kan hebben, zonder diegene te kennen. Eigenlijk heb ik best wel vaak vooroordelen, bewust of onbewust. En die vooroordelen kloppen soms best goed, maar toch... Hoe kom ik bij zulke vaststaande ideeën? Waar zijn vooroordelen eigenlijk op gebaseerd? Elke vrouw – tenminste, ik zie altijd alleen maar vrouwen op de foto’s – die naar de Toppers gaat is stom, minstens 45 jaar oud en probeert er tevergeefs als dertiger uit te zien. Het complete André Rieupubliek is bejaard, incontinent en dementerend. En studenten drinken alleen maar bier en zijn continu aan het feesten.
Ik schrijf deze column in de universiteitsbibliotheek – mijn scriptie moet over een week ingeleverd worden – terwijl ik omringd word door hard studerende leeftijdsgenoten. Binnenkort ga ik naar een concert van André Rieu en ik ken een heel leuke meid die enkele weken geleden naar de Toppers is geweest. Zeg nou zelf… Wie heeft er eigenlijk géén vooroordelen? Ik denk dat iedereen zichzelf wel eens betrapt op vooringenomenheid. Ik ben benieuwd naar jullie ergste vooroordelen. Durf je ze te delen met de Gemodderlezers? Dan lees ik het graag in een reactie hieronder!
Trouwens, nog even over die ontmoeting met Wilma… Ze kwam met haar blonde haar en haar witte kleding aangelopen bij de afgesproken plek. Terwijl ze dichterbij kwam, kon ik de chocoladebruine potloodlijnen om haar parelmoer geglosste lippen goed ontwaren. In haar strakke witte driekwartbroek tekenden haar cellulitisdijen zich keurig af. Ik stond op en stak mijn hand uit en begroette haar enthousiast: “Hoi! Jij bent zeker Anita?”
donderdag 16 juni 2011
Weet je nog van toen?
In de supermarkt zie ik een mevrouw lopen. Een jonge vrouw, van mijn leeftijd met prachtige donkere krullen en reebruine ogen. Ik had haar al eens eerder gezien in mijn stad, bij een concert in een afgelegen donkere muziekzaal. Er is iets met haar en ik weet niet wat. Iets.
In de supermarkt wil ik haar aanspreken maar ik durf toch niet zo goed. Ze ziet er druk uit, verzonken in haar boodschappenlijstje en denkend aan het avondeten. Op dat moment besluit ik dat haar toch beter kan aanspreken voordat ze aangifte doet van besluipen. Of nog erger, van stalking. Bovendien ben ik mijn nieuwsgierigheid niet meer de baas.
"Hoi, mag ik je wat vragen?", mompel ik een beetje. Ze is verbaasd, haar bruine ogen worden nog groter maar het mag toch. "Kom jij toevallig uit Zeeland, ben je daar opgegroeid?" Ze knikt en kijkt zo mogelijk nog verbaasder. "Uit Vlissingen, of misschien Middelburg?" Het goede antwoord blijkt Koudekerke te zijn. "Eh ja want volgens mij ken ik je ergens van, heb je op Scheldemond gezeten?" Mm, fout ze zat op het christelijke gymnasium. Het wordt een bizar vraaggesprek zo tjidens het spitsuur bij de afbakbroodjes. Het is in ieder geval geen dialoog.
Maar ik moet naar mijn doel toe, ik moet weten wie ze is en of ze is wie ik denk dat ze is. "Heet je iets van Birgit of Brigitte ofzo?" Nu begint ze een beetje angstig te kijken. Wie is dat rare wijf, een soort zuinige supermarktspion? Onze gezamelijke afkomst lijkt nog niet echt te verzusteren.
"Welke sport heb je gedaan, misschien ken ik je van volleybal?" Ze schudt haar hoofd en begint aan een opsomming van haar jeugd: tennis, padvinderij, zwemmen... en dan zeggen we samen, daar voor de sesambagels: paardrijden. Eindelijk verschijnt er een lach op haar gezicht. Dat is het! We hebben een paardrijdverleden. Groene clubtruien en roestige hoevenkrabbers. En Olivia en Smokey en Tooske en Clowy en Viola. Maar dat is allemaal lang geleden. Wel twintig jaar. Nu wonen we in de grote stad en is de manege verruild voor een donker muziekhol. En een yuppensupermarkt.
In de supermarkt wil ik haar aanspreken maar ik durf toch niet zo goed. Ze ziet er druk uit, verzonken in haar boodschappenlijstje en denkend aan het avondeten. Op dat moment besluit ik dat haar toch beter kan aanspreken voordat ze aangifte doet van besluipen. Of nog erger, van stalking. Bovendien ben ik mijn nieuwsgierigheid niet meer de baas.
"Hoi, mag ik je wat vragen?", mompel ik een beetje. Ze is verbaasd, haar bruine ogen worden nog groter maar het mag toch. "Kom jij toevallig uit Zeeland, ben je daar opgegroeid?" Ze knikt en kijkt zo mogelijk nog verbaasder. "Uit Vlissingen, of misschien Middelburg?" Het goede antwoord blijkt Koudekerke te zijn. "Eh ja want volgens mij ken ik je ergens van, heb je op Scheldemond gezeten?" Mm, fout ze zat op het christelijke gymnasium. Het wordt een bizar vraaggesprek zo tjidens het spitsuur bij de afbakbroodjes. Het is in ieder geval geen dialoog.
Maar ik moet naar mijn doel toe, ik moet weten wie ze is en of ze is wie ik denk dat ze is. "Heet je iets van Birgit of Brigitte ofzo?" Nu begint ze een beetje angstig te kijken. Wie is dat rare wijf, een soort zuinige supermarktspion? Onze gezamelijke afkomst lijkt nog niet echt te verzusteren.
"Welke sport heb je gedaan, misschien ken ik je van volleybal?" Ze schudt haar hoofd en begint aan een opsomming van haar jeugd: tennis, padvinderij, zwemmen... en dan zeggen we samen, daar voor de sesambagels: paardrijden. Eindelijk verschijnt er een lach op haar gezicht. Dat is het! We hebben een paardrijdverleden. Groene clubtruien en roestige hoevenkrabbers. En Olivia en Smokey en Tooske en Clowy en Viola. Maar dat is allemaal lang geleden. Wel twintig jaar. Nu wonen we in de grote stad en is de manege verruild voor een donker muziekhol. En een yuppensupermarkt.
woensdag 15 juni 2011
Twitter: Een dag uit het leven van een saaie man
7:00
De wekker lekker uitgezet, ik draai me nog even om.
7:15
Dan moet je niet de snooze-knop gebruiken #lekkerhandig
7:25
Nou ben ik toch wakker. Eerst even douchen.
10:00
Zit al uren op werk. Boterham gegeten, koffie gehaald, mail bijgewerkt. Niemand heeft me nog opgemerkt.
10:30
Collega's verderop vieren een verjaardag.
12:00
Lunchtijd! Wat zou Ria allemaal voor lekkers hebben gemaakt? Vorige week had ze tosti's.
12:30
Geen tosti's, wel haring. Ik lust geen haring #bah Broodje kroket, bamiblok en een bord goulashsoep.
15:04
Vanavond date met Oksana, yesss!
17:00
Toedeledoki, ik ga weer naar huis. Het regent en ik ben m'n regenpak vergeten. #grrr
17:30
Totaal doorweekt. M'n World of Warcraft-shirt plakt aan m'n buik!
18:15
Pizza gebeld, computer aan, met de papegaai spelen #papegaai #pizza #wowc #thegoodlife
19:00
Pizza nog steeds niet hier
19:15
Domino's gebeld, scooter is onderweg. Die krijgt geen fooi!
19:30
Eindelijk, de Perfect Pepperoni is hier. De lekkerste pizza ter wereld.
19:40
Berry heeft stukje salami gepikt
19:41
(Berry is de papegaai)
19:50
Pizza op, nu weer terug naar de computer, chatten met Oksana #russianchicksrule
19:55
Berry heeft overgegeven, zou het de salami zijn?
19:58
Berry ziet heel bleek, zal ik de dierenarts bellen?
20:01
Er zat een muntje en een zwaardje van m'n He-Man Action Figure is Berry's kots. Was ik al tijdje kwijt #yeah!
20:09
Het gaat al weer met Berry, hij hopt heen en weer door de kamer
20:31
Journaal gekeken, geen idee wat er is gebeurd, afgeleid door Eva Jinek
21:42
Oksana foto van Eva Jinek gestuurd #oeps Moest er een van Berry zijn
21:46
Verbinding met Rusland is verbroken. Morgen nog maar eens proberen
22:53
World of Warcraft-shirt is weer droog. Ik weet wat ik morgen aantrek!
22:59
Slaap lekker wereld, slaap lekker Berry! #snurrrrk
22:59
twexit
De wekker lekker uitgezet, ik draai me nog even om.
7:15
Dan moet je niet de snooze-knop gebruiken #lekkerhandig
7:25
Nou ben ik toch wakker. Eerst even douchen.
10:00
Zit al uren op werk. Boterham gegeten, koffie gehaald, mail bijgewerkt. Niemand heeft me nog opgemerkt.
10:30
Collega's verderop vieren een verjaardag.
12:00
Lunchtijd! Wat zou Ria allemaal voor lekkers hebben gemaakt? Vorige week had ze tosti's.
12:30
Geen tosti's, wel haring. Ik lust geen haring #bah Broodje kroket, bamiblok en een bord goulashsoep.
15:04
Vanavond date met Oksana, yesss!
17:00
Toedeledoki, ik ga weer naar huis. Het regent en ik ben m'n regenpak vergeten. #grrr
17:30
Totaal doorweekt. M'n World of Warcraft-shirt plakt aan m'n buik!
18:15
Pizza gebeld, computer aan, met de papegaai spelen #papegaai #pizza #wowc #thegoodlife
19:00
Pizza nog steeds niet hier
19:15
Domino's gebeld, scooter is onderweg. Die krijgt geen fooi!
19:30
Eindelijk, de Perfect Pepperoni is hier. De lekkerste pizza ter wereld.
19:40
Berry heeft stukje salami gepikt
19:41
(Berry is de papegaai)
19:50
Pizza op, nu weer terug naar de computer, chatten met Oksana #russianchicksrule
19:55
Berry heeft overgegeven, zou het de salami zijn?
19:58
Berry ziet heel bleek, zal ik de dierenarts bellen?
20:01
Er zat een muntje en een zwaardje van m'n He-Man Action Figure is Berry's kots. Was ik al tijdje kwijt #yeah!
20:09
Het gaat al weer met Berry, hij hopt heen en weer door de kamer
20:31
Journaal gekeken, geen idee wat er is gebeurd, afgeleid door Eva Jinek
21:42
Oksana foto van Eva Jinek gestuurd #oeps Moest er een van Berry zijn
21:46
Verbinding met Rusland is verbroken. Morgen nog maar eens proberen
22:53
World of Warcraft-shirt is weer droog. Ik weet wat ik morgen aantrek!
22:59
Slaap lekker wereld, slaap lekker Berry! #snurrrrk
22:59
twexit
dinsdag 14 juni 2011
Volgen om gevolgd te worden
Vorige week besloten wij om eens wat meer mensen te gaan volgen op twitter (ik zeg overigens graag "twittâh", maar niemand lijkt dat echt leuk te vinden) in de hoop dat zij ons ook zouden gaan volgen in de hoop dat zij vervolgens ook onze blog zouden gaan lezen.
Wij schrijven hier al een tijdje en krijgen, langzaam maar gestaag, steeds meer lezers, en eigenlijk vonden wij, zo op een verdwaalde achternamiddag, dat die lezersaantallen wel iets sneller omhoog mochten. En dus bedachten wij de zgn. 'volgtactiek'. En gingen die in de praktijk brengen. Ik begaf mij, namens Gemodder uiteraard, op twitter voor een veldonderzoek. Een veldonderzoek op zoek naar onze potentiële lezer. Ik keek welke lezers ons volgden en ging vervolgens (ik wil dat woord ik nu graag gebruiken, dat begrijpen jullie vast wel) hun volgers volgen.
Dat was nog niet zo eenvoudig, want heel veel mensen hebben wel 500 volgers. Sommige zelfs 1500.
Maar ik bleef klikken en de volgers volgen. En de volgers van de volgers. En hun volgers. En zo hadden na heel veel klikken ongeveer duizend mensen om te volgen.
Wat mij opviel was dat heel vaak al die mensen ook al hun volgers volgen. Soms zetten ze zelfs in hun profiel “volg jij mij dan volg ik terug”. Bizar, volgen om gevolgd te worden. Ik vroeg me af hoe je tweets van 500 mensen kunt volgen? Ik zette twitter aan en keek zo af en toe eens. Met 1000 mensen om te volgen had ik soms binnen een half uur vijftig tweets om te lezen.
Het merendeel van die tweets snapte ik vaak niet. Vaak waren het onbegrijpelijke reacties op andere (voor mij onbekende) tweets. Soms waren het alleen maar links. Vaak stond er maar één woord. Ik zag ‘mueslibol’ en ‘vogeltjes’. Ook zag ik een paar keer “*plop*”. Heel vaak werd er beschreven wat iemand had gegeten. Of dat hij zo ging eten. Of de was ging uithalen. Of ging zwemmen.
Het meest fascinerende was nog wel dat al snel andere mensen ons ook begonnen te volgen. Begonnen we de dag met een schamele 37 twittervolgers, binnen en paar uur hadden we er 142. Inmiddels hebben we er, nog geen week later, 256. De betekenis van twitter en zgn ‘social media’ begint een beetje tot mij door te dringen.
Volgen doet volgen zeg maar. Een massaler ongefundeerder groepsgedrag zag ik zelden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met onze nieuwe volgers (allemaal van harte welkom!) Maar ik hoop wel dat onze volgers ons ook lezen. Dat tussen al die tweets, onze tweets een beetje opvallen. Dat mensen gaan doorklikken op de getweete links. Dat wij niet alleen kwantitatieve volgers hebben maar ook kwalitatieve volgers. Mensen, wij zijn erg benieuwd, laat ons weten, hoe zijn jullie hier gekomen? Hebben jullie geklikt op onze tweet of kom je hier al jaren en gebruiken onze lezers helemaal geen twitter?
Er viel mij overigens nog iets op op Twitter, daar komt binnenkort nog een stukje over…
Wij schrijven hier al een tijdje en krijgen, langzaam maar gestaag, steeds meer lezers, en eigenlijk vonden wij, zo op een verdwaalde achternamiddag, dat die lezersaantallen wel iets sneller omhoog mochten. En dus bedachten wij de zgn. 'volgtactiek'. En gingen die in de praktijk brengen. Ik begaf mij, namens Gemodder uiteraard, op twitter voor een veldonderzoek. Een veldonderzoek op zoek naar onze potentiële lezer. Ik keek welke lezers ons volgden en ging vervolgens (ik wil dat woord ik nu graag gebruiken, dat begrijpen jullie vast wel) hun volgers volgen.
Dat was nog niet zo eenvoudig, want heel veel mensen hebben wel 500 volgers. Sommige zelfs 1500.
Maar ik bleef klikken en de volgers volgen. En de volgers van de volgers. En hun volgers. En zo hadden na heel veel klikken ongeveer duizend mensen om te volgen.
Wat mij opviel was dat heel vaak al die mensen ook al hun volgers volgen. Soms zetten ze zelfs in hun profiel “volg jij mij dan volg ik terug”. Bizar, volgen om gevolgd te worden. Ik vroeg me af hoe je tweets van 500 mensen kunt volgen? Ik zette twitter aan en keek zo af en toe eens. Met 1000 mensen om te volgen had ik soms binnen een half uur vijftig tweets om te lezen.
Het merendeel van die tweets snapte ik vaak niet. Vaak waren het onbegrijpelijke reacties op andere (voor mij onbekende) tweets. Soms waren het alleen maar links. Vaak stond er maar één woord. Ik zag ‘mueslibol’ en ‘vogeltjes’. Ook zag ik een paar keer “*plop*”. Heel vaak werd er beschreven wat iemand had gegeten. Of dat hij zo ging eten. Of de was ging uithalen. Of ging zwemmen.
Het meest fascinerende was nog wel dat al snel andere mensen ons ook begonnen te volgen. Begonnen we de dag met een schamele 37 twittervolgers, binnen en paar uur hadden we er 142. Inmiddels hebben we er, nog geen week later, 256. De betekenis van twitter en zgn ‘social media’ begint een beetje tot mij door te dringen.
Volgen doet volgen zeg maar. Een massaler ongefundeerder groepsgedrag zag ik zelden. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met onze nieuwe volgers (allemaal van harte welkom!) Maar ik hoop wel dat onze volgers ons ook lezen. Dat tussen al die tweets, onze tweets een beetje opvallen. Dat mensen gaan doorklikken op de getweete links. Dat wij niet alleen kwantitatieve volgers hebben maar ook kwalitatieve volgers. Mensen, wij zijn erg benieuwd, laat ons weten, hoe zijn jullie hier gekomen? Hebben jullie geklikt op onze tweet of kom je hier al jaren en gebruiken onze lezers helemaal geen twitter?
Er viel mij overigens nog iets op op Twitter, daar komt binnenkort nog een stukje over…
maandag 13 juni 2011
Vandaag is het..
Bron: meneer S... Tweede Pinksterdag. Dus even geen column, maar wel onderschrift waar je je over kunt buigen. Wij zijn meer dan benieuwd naar jullie bevindingen. Morgen overigens weer een gewone dag met een frisse nieuwe column.
vrijdag 10 juni 2011
Vieze voetballer
Na wat ‘zappen’ op de site van Elsevier kwam ik langs een artikel over Ryan Giggs, voetballer bij Manchester United. Ergens vaag herinnerde ik mij iets gelezen of gehoord te hebben over een Engelse
voetballer die vreemd ging met realitystar en model Imogen Thomas en de pers (via de rechter en een zogenaamde superinjunction) had verboden daarover te praten, althans om zijn naam t noemen.
Daarna was zijn naam op één of andere manier toch beken geworden en in de media terecht gekomen en wel via Twitter. Dat bericht was vervolgens door 75.000 personen geretweet. Weg privacy van Ryan Giggs. Ryan Giggs boos. Jammer voor Ryan Giggs, moet je maar niet vreemd gaan, denk ik dan.
Maar het mooiste is nog wie er dáárna allemaal boos werden. Allereerst denk ik de vrouw van Ryan Giggs, Stacey. Hoewel ze wel wat van hem gewend is, zal ze toch niet echt blij zijn geweest met dit nieuws. ze hebben samen twee kinderen en de grote vraag is nu of ze hem (wederom) gaat vergeven.
Maar niet alleen zijn vrouw was boos. Ook de vrouw van zijn broer Rhodri (ik verzin die naam niet) was boos. Zij, ze heet Natasha, was namelijk ook een minnares van Ryan. En dat al zeker acht jaar. Al voordat ze iets kreeg met broer Rhodri. Nadat ze een relatie kreeg met de broer, bleef ze Ryan ‘romantisch’ zien. Ze trouwde met Rhodri, maar dat maakte haar niets uit.
Nadat Natasha hoorde van Imogen, de tweede minnares van Ryan, biechtte ze Rhodri op dat ze al jaren een affaire had met Ryan. Ze zegt daarover in Elsevier: ‘Toen ik erachter kwam dat hij ook met haar vreemdging, was ik zo gekwetst, dat ik niet langer kon zwijgen’. Ze smste Ryan: ‘Ik weet dat je niet loyaal bent naar mij toe, dus nu ben ik dat ook niet meer naar jou. Mijn respect voor jou verdween toen ik besefte hoe je me hebt gemanipuleerd. Je bent een idioot,' Mooi dat je je eigen man al jaren bedondert, maar je dan wel bedrogen kan voelen door je getrouwde minnaar.
Nadat Natasha uit de school klapte over haar verhouding met Ryan was natuurlijk Rhodri boos. En Rhodri deed het enige verstandige dat je in zo’n geval kunt doen: hij ging weg bij Natasha. Goed dat hij dat deed, want sinds enkele dagen verschijnen er berichten in de media dat Natasha vrijwel het hele voetbalelftal van Ryan heeft afgewerkt. De namen die circuleren zijn Dwight Yorke, Phil Bardsley en Danny Simpson. Je kunt wel raden wie de volgende bozen mensen zullen zijn…
voetballer die vreemd ging met realitystar en model Imogen Thomas en de pers (via de rechter en een zogenaamde superinjunction) had verboden daarover te praten, althans om zijn naam t noemen.
Daarna was zijn naam op één of andere manier toch beken geworden en in de media terecht gekomen en wel via Twitter. Dat bericht was vervolgens door 75.000 personen geretweet. Weg privacy van Ryan Giggs. Ryan Giggs boos. Jammer voor Ryan Giggs, moet je maar niet vreemd gaan, denk ik dan.
Maar het mooiste is nog wie er dáárna allemaal boos werden. Allereerst denk ik de vrouw van Ryan Giggs, Stacey. Hoewel ze wel wat van hem gewend is, zal ze toch niet echt blij zijn geweest met dit nieuws. ze hebben samen twee kinderen en de grote vraag is nu of ze hem (wederom) gaat vergeven.
Maar niet alleen zijn vrouw was boos. Ook de vrouw van zijn broer Rhodri (ik verzin die naam niet) was boos. Zij, ze heet Natasha, was namelijk ook een minnares van Ryan. En dat al zeker acht jaar. Al voordat ze iets kreeg met broer Rhodri. Nadat ze een relatie kreeg met de broer, bleef ze Ryan ‘romantisch’ zien. Ze trouwde met Rhodri, maar dat maakte haar niets uit.
Nadat Natasha hoorde van Imogen, de tweede minnares van Ryan, biechtte ze Rhodri op dat ze al jaren een affaire had met Ryan. Ze zegt daarover in Elsevier: ‘Toen ik erachter kwam dat hij ook met haar vreemdging, was ik zo gekwetst, dat ik niet langer kon zwijgen’. Ze smste Ryan: ‘Ik weet dat je niet loyaal bent naar mij toe, dus nu ben ik dat ook niet meer naar jou. Mijn respect voor jou verdween toen ik besefte hoe je me hebt gemanipuleerd. Je bent een idioot,' Mooi dat je je eigen man al jaren bedondert, maar je dan wel bedrogen kan voelen door je getrouwde minnaar.
Nadat Natasha uit de school klapte over haar verhouding met Ryan was natuurlijk Rhodri boos. En Rhodri deed het enige verstandige dat je in zo’n geval kunt doen: hij ging weg bij Natasha. Goed dat hij dat deed, want sinds enkele dagen verschijnen er berichten in de media dat Natasha vrijwel het hele voetbalelftal van Ryan heeft afgewerkt. De namen die circuleren zijn Dwight Yorke, Phil Bardsley en Danny Simpson. Je kunt wel raden wie de volgende bozen mensen zullen zijn…
donderdag 9 juni 2011
Borsthaar om u tegen te zeggen
Op nu.nl las ik weer eens een stukje over de soap rond Marco Kroon. Het was ouderwets genieten geblazen. Marco Kroon beklaagt zich over het feit dat ondergeschikten hem met ‘je’ en ‘Marco’ aanspreken en dat dat komt doordat ze hem een keer in zijn kroeg zijn tegengekomen. Ze moeten hem dan als hogere in rang wel gewoon met ‘u’ blijven aanspreken.
Op zich ben ik het daar wel mee eens. Een soldaat in een lagere rang dient zijn leidinggevende met u aan te spreken. Dat getuigt van respect. En dat respect moet je verdienen. Daarom is Marco Kroon hoger in rang en heeft hij een Willemsorde gekregen. Hij heeft dat verdiend.
Wat ik niet begrijp is dat Marco Kroon een café heeft. Ik dacht dat zijn baan militair in het leger was. Misschien heel naïef van mij, maar ik dacht dat je dan niet ook nog een andere baan kon hebben. Ook niet in de avonduren, want militair lijkt me een zwaar beroep. Dan heb je je slaap hard nodig. Tenzij je coke gebruikt natuurlijk. Maar dat is niet het geval.
Dat hele onderzoek over die coke vind ik trouwens een bizar verhaal. De coke die gevonden is zat in zijn borsthaar. In drie borstharen, om precies te zijn. Toch acht de rechtbank het bezit van cocaïne niet bewezen, omdat het slechts drie borstharen betrof. Blijkbaar zijn drie borstharen onvoldoende bewijs. Waar zou de grens liggen? Vijf borstharen? Tien? Dat lijkt me goed om te weten, voor een volgende keer. En ook voor andere mannen. Zodat je je man gerust kan stellen, “Rustig maar schat, in hoogstens vier van je borstharen zit coke, dat is onvoldoende bewijs.”
Hoe zit dat precies met die drie borstharen? Is dat in verhouding tot het aantal borstharen dat je überhaupt hebt? Als je slechts 15 borstharen hebt en er zit in drie daarvan coke, dan is dat best veel. Da’s twintig procent. Als in twintig procent van je borsthaar coke zit, dan is het misschien wel een heel ander verhaal. Betekent dit dat Marco Kroon heel veel borsthaar heeft? Dat drie borstharen met coke in dat geval juist heel weinig is?
Of hangt het af van het aantal borstharen dat ze als bewijsmateriaal hebben kunnen bemachtigen? Ik krijg beelden door van Grissom uit CSI, met een pincet, rubberen handschoenen en zo'n plastic bewijszakje. Wat dan weer de vraag opwerpt: hoe is men ertoe gekomen om het borsthaar van Marco Kroon op cocaïne te testen? De ene na de andere vraag. Misschien is dit routine bij caféhouders? Of lagen die borstharen op zijn nachtkastje en hebben ze die daarom meegenomen? Zijn het dan geen onrechtmatig verkregen borstharen? Wederrechtelijke borstharen? “Heeft u een identiteitsbewijs en een paar borstharen?” Dat vragen ze altijd als ze iemand in een café aanhouden, denk ik.
Of: een anonieme tip. Zijn vriendin had de avond ervoor zitten opscheppen dat ze altijd coke snuift van zijn borstkas en dat dat heel opwindend is. Dat wekt natuurlijk de nodige jalousie op. En het feit dat ze dan ook zijn Willemsorde mag vasthouden zal ook kwaad bloed gezet hebben. “Ja u spreekt met Tiny. Misschien kunt u eens langsgaan bij het café van Marco Kroon. En dan meteen z’n borsthaar testen op coke.”
Het is een problematische zaak. Want hoe komen die borstharen dan op het nachtkastje, als ze daar vandaan komen? Bij het vorderen der borstharen bij aanhoudingen in een café vraag ik me af welke borstharen dan gekozen worden. Is het een steekproef? Of hebben borstharen hoger op de borst grotere kans vol coke te zitten dan de borstharen lager op de borst? Het lijkt me een tijdrovende klus.
En hebben ze zijn navel ook gecheckt? Want ik denk dat er in de navel van een man een nog veel grotere slag te behalen valt dan in zijn borsthaar. Misschien was de dienstdoende agent daar vies van. Borstharen oogsten oké, maar met een wattenstaafje de navel swipen, daar pas ik voor, bah.
Al met al een zeer onfrisse zaak. En al die soldaten hebben natuurlijk ook alles gelezen over het borsthaar van hun meerdere. Wat zou jij doen als jouw baas met coke op in z’n borsthaar op het nieuws was geweest? Ik weet niet of ik daar respect voor op zou kunnen brengen. Het blijft een lastige zaak.
Op zich ben ik het daar wel mee eens. Een soldaat in een lagere rang dient zijn leidinggevende met u aan te spreken. Dat getuigt van respect. En dat respect moet je verdienen. Daarom is Marco Kroon hoger in rang en heeft hij een Willemsorde gekregen. Hij heeft dat verdiend.
Wat ik niet begrijp is dat Marco Kroon een café heeft. Ik dacht dat zijn baan militair in het leger was. Misschien heel naïef van mij, maar ik dacht dat je dan niet ook nog een andere baan kon hebben. Ook niet in de avonduren, want militair lijkt me een zwaar beroep. Dan heb je je slaap hard nodig. Tenzij je coke gebruikt natuurlijk. Maar dat is niet het geval.
Dat hele onderzoek over die coke vind ik trouwens een bizar verhaal. De coke die gevonden is zat in zijn borsthaar. In drie borstharen, om precies te zijn. Toch acht de rechtbank het bezit van cocaïne niet bewezen, omdat het slechts drie borstharen betrof. Blijkbaar zijn drie borstharen onvoldoende bewijs. Waar zou de grens liggen? Vijf borstharen? Tien? Dat lijkt me goed om te weten, voor een volgende keer. En ook voor andere mannen. Zodat je je man gerust kan stellen, “Rustig maar schat, in hoogstens vier van je borstharen zit coke, dat is onvoldoende bewijs.”
Hoe zit dat precies met die drie borstharen? Is dat in verhouding tot het aantal borstharen dat je überhaupt hebt? Als je slechts 15 borstharen hebt en er zit in drie daarvan coke, dan is dat best veel. Da’s twintig procent. Als in twintig procent van je borsthaar coke zit, dan is het misschien wel een heel ander verhaal. Betekent dit dat Marco Kroon heel veel borsthaar heeft? Dat drie borstharen met coke in dat geval juist heel weinig is?
Of hangt het af van het aantal borstharen dat ze als bewijsmateriaal hebben kunnen bemachtigen? Ik krijg beelden door van Grissom uit CSI, met een pincet, rubberen handschoenen en zo'n plastic bewijszakje. Wat dan weer de vraag opwerpt: hoe is men ertoe gekomen om het borsthaar van Marco Kroon op cocaïne te testen? De ene na de andere vraag. Misschien is dit routine bij caféhouders? Of lagen die borstharen op zijn nachtkastje en hebben ze die daarom meegenomen? Zijn het dan geen onrechtmatig verkregen borstharen? Wederrechtelijke borstharen? “Heeft u een identiteitsbewijs en een paar borstharen?” Dat vragen ze altijd als ze iemand in een café aanhouden, denk ik.
Of: een anonieme tip. Zijn vriendin had de avond ervoor zitten opscheppen dat ze altijd coke snuift van zijn borstkas en dat dat heel opwindend is. Dat wekt natuurlijk de nodige jalousie op. En het feit dat ze dan ook zijn Willemsorde mag vasthouden zal ook kwaad bloed gezet hebben. “Ja u spreekt met Tiny. Misschien kunt u eens langsgaan bij het café van Marco Kroon. En dan meteen z’n borsthaar testen op coke.”
Het is een problematische zaak. Want hoe komen die borstharen dan op het nachtkastje, als ze daar vandaan komen? Bij het vorderen der borstharen bij aanhoudingen in een café vraag ik me af welke borstharen dan gekozen worden. Is het een steekproef? Of hebben borstharen hoger op de borst grotere kans vol coke te zitten dan de borstharen lager op de borst? Het lijkt me een tijdrovende klus.
En hebben ze zijn navel ook gecheckt? Want ik denk dat er in de navel van een man een nog veel grotere slag te behalen valt dan in zijn borsthaar. Misschien was de dienstdoende agent daar vies van. Borstharen oogsten oké, maar met een wattenstaafje de navel swipen, daar pas ik voor, bah.
Al met al een zeer onfrisse zaak. En al die soldaten hebben natuurlijk ook alles gelezen over het borsthaar van hun meerdere. Wat zou jij doen als jouw baas met coke op in z’n borsthaar op het nieuws was geweest? Ik weet niet of ik daar respect voor op zou kunnen brengen. Het blijft een lastige zaak.
woensdag 8 juni 2011
DSK en de verbazing
Afgelopen maandag moest Dominique Strauss-Kahn (DSK voor intimi) weer voor de New Yorkse rechter verschijnen. Dat was niet de eerste keer, en dus had ik natuurlijk al veel eerder een stukje over deze man en het hele gebeuren rondom hem, kunnen schrijven, maar om één of andere reden ben ik daar nog niet toe gekomen. Misschien omdat ik ook niet zo goed weet wat ik erover moet zeggen. Totdat ik afgelopen maandag TV keek en vond dat we er op Gemodder wel iets van móesten zeggen. Dit kunnen we niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Dit is namelijk te raar. Ik blijf me namelijk verbazen over veel dingen rondom deze man en deze ‘zaak’. In willekeurige volgorde:
DSK verbleef in New York in een hotel van 3000 dollar per nacht. Dat zeggen de media althans. De calvinist in mij gaat nu weer dingen roepen: ik vind 3000 dollar voor een hotelovernachting erg veel geld. Ik vraag me af wat je daar allemaal voor krijgt. Ik neem, gezien de commotie, aan dat het kamermeisje er in ieder geval niet bij hoort. Maar voor 3000 dollar moet je wel echt een heel gave kamer hebben. Ik vraag me ook af of het IMF dat betaalt of DSK zelf. Als het IMF het betaalt vind ik dat op zijn zachtst gezegd vreemd. Je kunt voor 1000 euro ook leuk slapen in New York, en zelfs dat vind ik dan veel geld. Hier is een link naar een beschrijving van het hotel. Best mooi, lijkt mij zo. Overigens blijk je er voor minder dan 500 euro per nacht ook een kamer te kunnen boeken, aldus de website van het hotel zelf. Maar misschien had DSK iets heel exclusiefs wat niet online is te boeken?
Het volgende verbazingwekkende feit gaat weer over geld. DSK is namelijk op borgtocht vrijgelaten. De borg bedroeg 6 miljoen waarvan 1 miljoen cash. Waar haalt een man 6 miljoen, of zelfs maar 1 miljoen vandaan? Ik hoop wederom dat het niet het IMF is dat dit heeft betaald. Maar voor een man in overheidsdienst heeft hij enorm veel geld. Alhoewel ik wel begreep dat zijn vrouw, Anne Sinclair veel geld heeft. Maar zou zij het dan betaald hebben?
En zo kom ik op de derde verbazing. Bij de voorgeleiding afgelopen maandag was zijn vrouw aanwezig. Uit de verklaringen van de advocaten van DSK maak ik op dat zij gaan aanvoeren dat er wel seks heeft plaatsgevonden, maar dat dit vrijwillig gebeurde. In dat licht vind ik het vrij opmerkelijk dat zijn vrouw hem komt bijstaan en misschien ook zijn borg betaalt. Vindt zij het prima dat haar man vreemd gaat? Met iemand die hij zo bij het schoonmaken van zijn kamer tegen het lijf loopt? Is dit iets Frans?
DSK verblijft nu in een appartement in Tribeca onder (door hemzelf te betalen) bewaking en met een elektronische enkelband. De verhalen in de media over dit appartement verschillen. De ene krant zegt dat het, het appartement is van één van zijn vier dochters, de andere dat het gehuurd wordt voor 15.000 dollar per maand. Het ene sluit het andere niet uit natuurlijk, maar wederom verbaas ik me over het geld. Hoewel 15.000 dollar per maand wel een koopje is natuurlijk ten opzichte van een kamer in het Sofitel.
De ergste verbazing zit nog wel in mijzelf, vrees ik. Ik heb de afgelopen weken regelmatig de media gevolgd over dit onderwerp, ik ken absoluut niet alle feiten, ik weet alleen wat het ene kamp roept en het andere. Ik heb de man gezien, eerst ongeschoren en moe, daarna gesoigneerd en licht triomfantelijk met aan zijn hand zijn vrouw. Elke keer als ik hem zie denk ik maar één ding, en dat vind ik best erg voor iemand die objectief probeert te zijn en weet niet alles te weten. Ik denk: Hij heeft het gedaan. Hij heeft het gedaan en dacht er mee weg te komen. Erg hè?
DSK verbleef in New York in een hotel van 3000 dollar per nacht. Dat zeggen de media althans. De calvinist in mij gaat nu weer dingen roepen: ik vind 3000 dollar voor een hotelovernachting erg veel geld. Ik vraag me af wat je daar allemaal voor krijgt. Ik neem, gezien de commotie, aan dat het kamermeisje er in ieder geval niet bij hoort. Maar voor 3000 dollar moet je wel echt een heel gave kamer hebben. Ik vraag me ook af of het IMF dat betaalt of DSK zelf. Als het IMF het betaalt vind ik dat op zijn zachtst gezegd vreemd. Je kunt voor 1000 euro ook leuk slapen in New York, en zelfs dat vind ik dan veel geld. Hier is een link naar een beschrijving van het hotel. Best mooi, lijkt mij zo. Overigens blijk je er voor minder dan 500 euro per nacht ook een kamer te kunnen boeken, aldus de website van het hotel zelf. Maar misschien had DSK iets heel exclusiefs wat niet online is te boeken?
Het volgende verbazingwekkende feit gaat weer over geld. DSK is namelijk op borgtocht vrijgelaten. De borg bedroeg 6 miljoen waarvan 1 miljoen cash. Waar haalt een man 6 miljoen, of zelfs maar 1 miljoen vandaan? Ik hoop wederom dat het niet het IMF is dat dit heeft betaald. Maar voor een man in overheidsdienst heeft hij enorm veel geld. Alhoewel ik wel begreep dat zijn vrouw, Anne Sinclair veel geld heeft. Maar zou zij het dan betaald hebben?
En zo kom ik op de derde verbazing. Bij de voorgeleiding afgelopen maandag was zijn vrouw aanwezig. Uit de verklaringen van de advocaten van DSK maak ik op dat zij gaan aanvoeren dat er wel seks heeft plaatsgevonden, maar dat dit vrijwillig gebeurde. In dat licht vind ik het vrij opmerkelijk dat zijn vrouw hem komt bijstaan en misschien ook zijn borg betaalt. Vindt zij het prima dat haar man vreemd gaat? Met iemand die hij zo bij het schoonmaken van zijn kamer tegen het lijf loopt? Is dit iets Frans?
DSK verblijft nu in een appartement in Tribeca onder (door hemzelf te betalen) bewaking en met een elektronische enkelband. De verhalen in de media over dit appartement verschillen. De ene krant zegt dat het, het appartement is van één van zijn vier dochters, de andere dat het gehuurd wordt voor 15.000 dollar per maand. Het ene sluit het andere niet uit natuurlijk, maar wederom verbaas ik me over het geld. Hoewel 15.000 dollar per maand wel een koopje is natuurlijk ten opzichte van een kamer in het Sofitel.
De ergste verbazing zit nog wel in mijzelf, vrees ik. Ik heb de afgelopen weken regelmatig de media gevolgd over dit onderwerp, ik ken absoluut niet alle feiten, ik weet alleen wat het ene kamp roept en het andere. Ik heb de man gezien, eerst ongeschoren en moe, daarna gesoigneerd en licht triomfantelijk met aan zijn hand zijn vrouw. Elke keer als ik hem zie denk ik maar één ding, en dat vind ik best erg voor iemand die objectief probeert te zijn en weet niet alles te weten. Ik denk: Hij heeft het gedaan. Hij heeft het gedaan en dacht er mee weg te komen. Erg hè?
dinsdag 7 juni 2011
Seven Dwarfs – Mitt Romney
Bij het bespreken van de zeven dwergen kunnen we niet om Mitt Romney heen. Als hij met één van de dwergen uit Sneeuwwitje vergeleken kan worden, is hij ‘Doc’, de leider. Romney heeft zich ein-de-lijk officieel kandidaat gesteld. Het werd tijd, want sinds zijn verlies tegen John McCain in de primaries van 2008 is Romney nooit meer opgehouden met zijn campagne voor het presidentschap.
Willard Mitt Romney is de zoon van George W. Romney (voeg hier uw flauwe grap in), CEO van een autobedrijf en een populaire gouverneur van Michigan, die als presidentskandidaat in 1968 tijdens de primaries verloor van Richard Nixon en vervolgens in diens eerste kabinet minister voor Volkshuisvesting was. Moeder Lenore gaf haar startende carrière als actrice op, toen ze George ontmoette en hij daarom vroeg. In 1970 verloor ze de verkiezing voor een Senaatszetel van de zittende Democraat. Mitt werd overigens vernoemd naar J. Willard Marriott, zijn vaders beste vriend en bekend van de hotelketen en naar zijn neef, die ook Mitt heette en quarterback was bij de Chicago Bears.
Romney is actief lid van de kerk van Jesus Christ of the Latter Day Saints (LDS), oftewel de Mormoonse kerk. Zijn betovergrootvader Parley Pratt was één van de twaalf apostelen van de kerk, had twaalf vrouwen en werd in 1857 vermoord door de wettige en jaloerse echtgenoot van vrouw no. 12, al zegt de kerk zelf dat Pratt als martelaar is gedood door tegenstanders van de Mormonen. Interessant detail is dat Pratt tevens de betovergrootvader is van Jon Huntsman, een andere mogelijke presidentskandidaat.
Mitt en zijn vrouw Ann hebben vijf zoon: Tagg, Matt, Josh, Ben en Craig. Ann bekeerde zich tot het Mormoonse geloof (dat betekende dat haar ouders als niet-Mormonen niet op haar huwelijk met Mitt aanwezig mochten zijn), is altijd huisvrouw gebleven en kreeg in 1998 MS, al is de ziekte bij haar grotendeels in remissie.
Zijn naam werd gevestigd in de zakenwereld, waar hij een investeringsmaatschappij oprichtte en daar multimiljonair mee werd. In 1994 stelde hij zich kandidaat voor de Senaat in Massachusetts, maar verloor de race van Edward Kennedy, met 41% tegen 58%.
Na het zeer succesvol en winstgevend managen van de Olympische Spelen in Salt Lake City, werd hij hetzelfde jaar gekozen tot gouverneur van Massachusetts. In 2006 stelde hij zich niet kandidaat voor herverkiezing.
Mikpunt van spot voor veel komieken is Romney’s uiterlijk. Vaak wordt hij vergeleken met een etalagepop of Ken van Barbie. David Letterman vuurde in ‘08 zelfs een hele serie “mitticisms” af, met voorbeelden als: hij is de afbeelding die bij een fotolijstje zit, het model op een ondergoedverpakking, een gladde makelaar die je een slechte hypotheek aansmeert, acteur in reclamespotjes over levensverzekeringen en de Amerikaanse president in een Canadese film. Ongetwijfeld zal Letterman zich weer in zijn handen wrijven.
Inschatting van zijn kansen
Redelijk goed. Als er één ‘frontrunner’ moet worden aangewezen, is het Romney wel. Zoals gezegd is hij sinds ‘08 gewoon doorgegaan met het onderhouden van een staf, was hij vaak te vinden in de eerste primary staten Iowa en New Hampshire – en zo’n beetje alle overige staten die het verschil kunnen maken. Ook heeft hij de afgelopen jaren veel Republikeinse kandidaten financieel ondersteund bij hun campagnes. Daar wil hij uiteindelijk natuurlijk iets voor terug. Een paar weken geleden haalde hij op 1 dag maar liefst 10 miljoen dollar op in fundraising. Tevens investeert hij deels zijn enorme persoonlijke vermogen in zijn campagne.
Romney heeft echter twee serieuze nadelen op weg naar de nominatie. Eén: zijn Mormoonse geloof. Het zijn niet alleen vooroordelen en misverstanden rondom de LDS-kerk, maar ook bestaande doctrines die voor veel christenen in de VS (met name evangelische, een grote achterban van de Republikeinen) moeilijk te accepteren zijn. Zowel de protestantse als katholieke kerken erkennen de LDS niet als christelijke kerk, omdat de LDS doctrines predikt die strijdig zijn met de Bijbel en de christelijke leer.
Twee: hij heeft de reputatie van een flip-flopper. Als gouverneur van het Democratische bolwerk Massachusetts heeft hij een omvattend zorgverzekeringplan ingevoerd, dat sterk lijkt op hetgeen dat president Obama landelijk wil invoeren. Romney (en met hem zo’n beetje alle Republikeinen) is daar nu fel op tegen, maar kan niet goed uitleggen in welk opzicht zijn plan nu zo anders is dan dat van de president en de Democraten. Ook is hij (meermalen) van positie gewisseld over abortus en andere thema’s die voor Republikeinse stemmers belangrijk zijn. Op deze punten is hij zeer kwetsbaar. Tenslotte is Romney een matige campaigner, die vaak wat stijf en houterig overkomt en moeite lijkt te hebben om een band op te bouwen met de ‘gewone man’. Desondanks staat hij er, vooralsnog, behoorlijk goed voor. Wellicht is hij straks de Republikeinse voorman.
maandag 6 juni 2011
De vorderingen
Het gaat ineens redelijk goed met mijn plan meer te lezen. Schreef ik op 17 mei nog dat het allemaal niet zo wilde vlotten, inmiddels, nog geen maand later, heb ik vier boeken gelezen.
Ray Bradbury – Fahrenheit 451
Geweldig boek. Heb het werkelijk in twee avonden uitgelezen. Zo fascinerend en zo tijdloos, zeker als je bedenkt dat het boek geschreven is in 1952. Het boek komt op mijn stapel lievelingsboeken naast 1984 van Orwell en Nooit meer Slapen van Hermans.
Herman Koch – Het diner
Vermakelijk. Goed geschreven. Heerlijk boek voor in de tuin of naast het zwembad.
Joris Luijendijk - Je hebt het niet van mij
Verrassend leuk inkijkje in het Binnenhof. Erg leuk om te lezen. Lekker dun dus zo uit.
Annejet van der Zijl - Anna
Raar mens, die Annie M.G.Schmidt maar zeer goed geschreven boek. Vond Annie zelf niet zo boeiend maar het tijdsbeeld dat naar voren kwam des te meer. Ga zeker meer van deze schrijfster lezen.
Ok, sommige boeken waren niet zo dik of niet zo moeilijk, maar toch, het zijn er weer vier die van de stapel verdwijnen. Inmiddels staat de teller voor dit jaar op negen boeken. Er liggen er nog elf op mijn nachtkastje. Dat waren er overigens minder toen ik dit jaar begon met mijn leesproject, maar ik krijg steeds meer goede must-reads toegeschoven zowel door allerlei vrienden als door de boekenclub, ik moet dus nog even doorzetten. Nu op het nachtkastje: The Island at the Center of the World van Russel Shorto.
Ray Bradbury – Fahrenheit 451
Geweldig boek. Heb het werkelijk in twee avonden uitgelezen. Zo fascinerend en zo tijdloos, zeker als je bedenkt dat het boek geschreven is in 1952. Het boek komt op mijn stapel lievelingsboeken naast 1984 van Orwell en Nooit meer Slapen van Hermans.
Herman Koch – Het diner
Vermakelijk. Goed geschreven. Heerlijk boek voor in de tuin of naast het zwembad.
Joris Luijendijk - Je hebt het niet van mij
Verrassend leuk inkijkje in het Binnenhof. Erg leuk om te lezen. Lekker dun dus zo uit.
Annejet van der Zijl - Anna
Raar mens, die Annie M.G.Schmidt maar zeer goed geschreven boek. Vond Annie zelf niet zo boeiend maar het tijdsbeeld dat naar voren kwam des te meer. Ga zeker meer van deze schrijfster lezen.
Ok, sommige boeken waren niet zo dik of niet zo moeilijk, maar toch, het zijn er weer vier die van de stapel verdwijnen. Inmiddels staat de teller voor dit jaar op negen boeken. Er liggen er nog elf op mijn nachtkastje. Dat waren er overigens minder toen ik dit jaar begon met mijn leesproject, maar ik krijg steeds meer goede must-reads toegeschoven zowel door allerlei vrienden als door de boekenclub, ik moet dus nog even doorzetten. Nu op het nachtkastje: The Island at the Center of the World van Russel Shorto.
Hoed
Afgelopen vrijdag was ik te gast op een bruiloft; aan de Vliet in een chique restaurant. Een uur voordat ik opgehaald zou worden om naar de venue te rijden twijfelde ik nog over mijn haar. Het inmiddels na de traumantische knipbeurt is al want handelbaarder maar een echt chique feestkapsel zoals ik op mijn eigen bruiloft had laat nog wel even op zich wachten.
Met de handen in het haar dus. Haarbandje? Haarspeldje? Vogelveer? Of een hoed. Vorig jaar kocht in in een tweedehandswinkel een prachtige wollen hoed. Het was liefde op het eerste gezicht en de hoed moest en zou met mij mee naar huis. Ik onderdrukte het gevoel dat de gelegenheden waarbij een hoed gepast zou zijn waarschijnlijk op een enkele hand te tellen zijn. Hoed. Mee. Kopen. Huis.
De minuten tikte weg en de bruiloft kwam dichterbij. Ik besloot dat dit gewoon een hoedmoment zou worden. Perfecte outfit, perfecte hoed. Aangekomen in Voorschoten liep vriendin L ons tegemoet en botste niet zo subtiel haar elleboog tegen mijn arm. "Oeehoeoeheee English teaparty." Mmm, dit was misschien dan toch het eerste teken dat ik een wee bit overdressed was.
In Voorschoten was het tropisch warm, ondanks de stevige bries die van de Vliet afkwam. Mijn mooie roze (!) hoed heeft geen touwtjes en ookgeen dubbelzijdig plakband aan de binnenkant. Kortom, in de ene hand een drankje en met de andere hand hoed op hoofd stabiliseren. Een snelle blik in het feestpubliek leerde trouwens dat er een andere hoeddrager aanwezig was (alle hoop was nog wel zo gevestigd op de moeder van de bruid). Een man. Met een Panama-hoed. Hij leek op Rik Felderhof.
Ondanks dat ik blij was dat ik een keer in het openbaar kon treden met mijn hoed bleek het mode-item toch stiekem wel een beetje lastig. Warm. Wind. Beetje transpireren. Na een bezoek aan het toilet botste ik in de wandelgangen plots tegen een wat oudere dame (zilvergrijze boblijn, chique pakje van misschien wel Sheila de Vries). Ze sprak me aan en vertelde me over de hoed die zij jaren geleden droeg: hetzelfde model als op mijn hoofd maar met drie verschillende kleuren in plaats van effen. Haar ode aan de zomerhoed werd steeds uitgebreider. Haar eigen modeloopbaan en allerlei hoeddragende Hollywoodsterren sierden haar betoog. Toen besloot ze: "nu ik jou zo zie met die mooie hoed, heb ik er spijt van dat ik die van mij op zo'n gelegenheid als vandaag niet uit mijn hoedendoos heb gehaald".
Met de handen in het haar dus. Haarbandje? Haarspeldje? Vogelveer? Of een hoed. Vorig jaar kocht in in een tweedehandswinkel een prachtige wollen hoed. Het was liefde op het eerste gezicht en de hoed moest en zou met mij mee naar huis. Ik onderdrukte het gevoel dat de gelegenheden waarbij een hoed gepast zou zijn waarschijnlijk op een enkele hand te tellen zijn. Hoed. Mee. Kopen. Huis.
De minuten tikte weg en de bruiloft kwam dichterbij. Ik besloot dat dit gewoon een hoedmoment zou worden. Perfecte outfit, perfecte hoed. Aangekomen in Voorschoten liep vriendin L ons tegemoet en botste niet zo subtiel haar elleboog tegen mijn arm. "Oeehoeoeheee English teaparty." Mmm, dit was misschien dan toch het eerste teken dat ik een wee bit overdressed was.
In Voorschoten was het tropisch warm, ondanks de stevige bries die van de Vliet afkwam. Mijn mooie roze (!) hoed heeft geen touwtjes en ookgeen dubbelzijdig plakband aan de binnenkant. Kortom, in de ene hand een drankje en met de andere hand hoed op hoofd stabiliseren. Een snelle blik in het feestpubliek leerde trouwens dat er een andere hoeddrager aanwezig was (alle hoop was nog wel zo gevestigd op de moeder van de bruid). Een man. Met een Panama-hoed. Hij leek op Rik Felderhof.
Ondanks dat ik blij was dat ik een keer in het openbaar kon treden met mijn hoed bleek het mode-item toch stiekem wel een beetje lastig. Warm. Wind. Beetje transpireren. Na een bezoek aan het toilet botste ik in de wandelgangen plots tegen een wat oudere dame (zilvergrijze boblijn, chique pakje van misschien wel Sheila de Vries). Ze sprak me aan en vertelde me over de hoed die zij jaren geleden droeg: hetzelfde model als op mijn hoofd maar met drie verschillende kleuren in plaats van effen. Haar ode aan de zomerhoed werd steeds uitgebreider. Haar eigen modeloopbaan en allerlei hoeddragende Hollywoodsterren sierden haar betoog. Toen besloot ze: "nu ik jou zo zie met die mooie hoed, heb ik er spijt van dat ik die van mij op zo'n gelegenheid als vandaag niet uit mijn hoedendoos heb gehaald".
donderdag 2 juni 2011
Vieze Vogels - Raemon Sluiter
Waarschijnlijk is elke sporter van enig niveau op een bepaald moment in het leven een Vieze Vogel (m/v). Omdat je zweet van het rennen, omdat je geel eelt op je handen hebt van het speerwerpen of omdat je oor eraf ligt omdat je bent gebeten door een andere bokser. Toch presteren een aantal sporters om Viezer te zijn dan andere. En je weet, iedereen is een Vieze Vogel totdat het tegendeel bewezen is.
Aanvankelijk leek deze sport het Vieze Vogel-etiket mis te lopen; denk aan die smetteloze Tim Henman en die keurige Andy Murray maar er zijn nogal wat smeerpoetsen op het tennisveld te vinden. Die smerige lokken van Borg en dat groezelige grasmatje van Sampras zijn slechts twee voorbeelden. Meer recentelijk kan je denken aan het doordrenkte petje van Roddick en de stinkende zweetmat van Rafa.
Dan is er ook een categorie spelers die het van zichzelf weten. Ze zijn nu eenmaal smerig en daar zal weinig meer aan veranderd kunnen worden. Alhoewel, dacht semi-professionele modderkont Raemon Sluiter, als ik nou met een dikke tandpastaglimlach in een belachelijke commercial ga zitten en da sla ik twee vliegen in een klap: ik kan mijn pensioentekort compenseren en mijn imago verbeteren tegelijkertijd.
Dat is mislukt. Vieze Raemon heeft sinds zijn reclamespotje zijn geloofwaardigheid als Blinkende Bink totaal verloren. Het is teveel, over the top en misplaatst. Vieze Vogels kunnen nu eenmaal niet voor de werkelijkheid vluchten. Overigens maakte het aan de haak slaan van een blonde hockeydame het alleen nog maar erger. Immers, naast de lelieblanke Fatima lijkt Raemon er nog bekaaider vanaf te komen dan dat in werkelijkheid misschien zo is.
Het is ook geen toeval dat tennis een sport is die vlekken veroorzaakt die nooit meer uit kleding te krijgen is. Gravel, maar vooral gras is dodelijk voor een tennispak. Vooral als je op een toernooi speelt waar de dresscode all white is. Dat in combinatie met een smerige baard en plakkerige haren, een beginnend buikje omdat je naast tennis eigenlijk teveel pokert maakt Raemon de Vieste Vogel in de tenniswereld.
woensdag 1 juni 2011
Illegaal in een lekkende auto
Afgelopen weekend gingen wij voor het eerst sinds de geboorte van De Baby met z’n drieën naar het buitenland. We togen naar Duitsland, naar het wonderschone Sauerland. Maar dit is makkelijker opgeschreven dan gedaan. Met een klein kind ben je niet zo één, twee, drie naar het Sauerland ‘getogen’. Daar gaat een lange inpaksessie aan vooraf.
Na een ochtend verzamelen van spullen (denk aan stapels luiers, slaapzakjes, voeding in potjes en in poedervorm, slabbetjes, doekjes, speelgoed, een kinderwagen, een draagzak, een kinderbedje, kleren voor ons, schoenen voor ons, regenjassen, paraplu’s etc. etc.). Konden wij beginnen aan het inpakken. Ik zeg nu ‘wij’, maar ik heb dat karwei dus (geëmancipeerd als ik ben) overgelaten aan ‘de man des huizes’. Niet omdat ik denk dat ik dat zelf niet kan, maar omdat ik toch niet al die spullen kan dragen (veel te zwaar) en uit ervaring weet dat het zinloos is (en onnodig frustrerend) met z’n tweeën een kofferbak in te pakken.
Na veel gepruts en gedoe zat alles in de auto. Zat het kind in de maxi cosi (en kwamen we erachter dat ze daar toch eigenlijk iets te groot voor werd) zat de man achterin de auto (omdat de maxi cosi alleen voorin vast kan worden gezet), opgevouwen naast en koffer, een tas vol spullen die we onderweg nodig zouden kunnen hebben en een op de hoedenplank gefrommeld speelkleed.
De grote inpaksessie ten spijt bleek de voorbereiding toch niet geheel vlekkeloos te zijn verlopen. In de buurt van Nijmegen hoorde ik van de achterbank de vraag komen: ‘Heb jij mijn paspoort ingepakt?’ Het antwoord daarop was een ‘nee’. Nadat we (overvallen door een enorme plensbui) een half uur bezig waren geweest de bron te ontdekken van een gestage stroom regendruppels die op onze baby viel (iets met rubbers), begon het ons te dagen dat wij De Baby misschien hadden moeten bijschrijven in één van onze paspoorten. Op zoek naar mijn rijbewijs (die gelukkig in mijn portemonnee bleek te zitten) kwam ik erachter dat de autopapieren nog in een andere tas zaten. En zo bleek dus dat wij nogal ‘illegaal’ deze tocht hadden ondernomen. Eén persoon zonder geldige legitimatie in een (lekkende) auto zonder papieren met een ongeregistreerd kind. In de buurt van Dortmund kochten we bij een tankstation een gedetailleerdere kaart van Duitsland omdat we met de oude kaart nooit ook maar in de buurt van ons huisje zouden komen. Weer thuisgekomen bleek ook nog eens dat ik vergeten was een reisverzekering af te sluiten.
Gelukkig bereikten we zonder ongelukken en controles na drie dagen weer ons eigen huis en werd ons zo een hoop ellende bespaard. Je denkt dat dit soort dingen je alleen overkomt als je nog studeert en chaotisch en ongeorganiseerd bent, maar blijkbaar kan dit je ook nog in de dertig, met kind en verantwoordelijkheden, overkomen. Ineens bleken we een stuk minder volwassen en degelijk dan we dachten. Het weekendje was overigens heerlijk (afgezien van het appartement waar ik nog eens een stukje aan zal wijden), maar voor een volgende keer moeten we ons zeker beter voorbereiden.
Na een ochtend verzamelen van spullen (denk aan stapels luiers, slaapzakjes, voeding in potjes en in poedervorm, slabbetjes, doekjes, speelgoed, een kinderwagen, een draagzak, een kinderbedje, kleren voor ons, schoenen voor ons, regenjassen, paraplu’s etc. etc.). Konden wij beginnen aan het inpakken. Ik zeg nu ‘wij’, maar ik heb dat karwei dus (geëmancipeerd als ik ben) overgelaten aan ‘de man des huizes’. Niet omdat ik denk dat ik dat zelf niet kan, maar omdat ik toch niet al die spullen kan dragen (veel te zwaar) en uit ervaring weet dat het zinloos is (en onnodig frustrerend) met z’n tweeën een kofferbak in te pakken.
Na veel gepruts en gedoe zat alles in de auto. Zat het kind in de maxi cosi (en kwamen we erachter dat ze daar toch eigenlijk iets te groot voor werd) zat de man achterin de auto (omdat de maxi cosi alleen voorin vast kan worden gezet), opgevouwen naast en koffer, een tas vol spullen die we onderweg nodig zouden kunnen hebben en een op de hoedenplank gefrommeld speelkleed.
De grote inpaksessie ten spijt bleek de voorbereiding toch niet geheel vlekkeloos te zijn verlopen. In de buurt van Nijmegen hoorde ik van de achterbank de vraag komen: ‘Heb jij mijn paspoort ingepakt?’ Het antwoord daarop was een ‘nee’. Nadat we (overvallen door een enorme plensbui) een half uur bezig waren geweest de bron te ontdekken van een gestage stroom regendruppels die op onze baby viel (iets met rubbers), begon het ons te dagen dat wij De Baby misschien hadden moeten bijschrijven in één van onze paspoorten. Op zoek naar mijn rijbewijs (die gelukkig in mijn portemonnee bleek te zitten) kwam ik erachter dat de autopapieren nog in een andere tas zaten. En zo bleek dus dat wij nogal ‘illegaal’ deze tocht hadden ondernomen. Eén persoon zonder geldige legitimatie in een (lekkende) auto zonder papieren met een ongeregistreerd kind. In de buurt van Dortmund kochten we bij een tankstation een gedetailleerdere kaart van Duitsland omdat we met de oude kaart nooit ook maar in de buurt van ons huisje zouden komen. Weer thuisgekomen bleek ook nog eens dat ik vergeten was een reisverzekering af te sluiten.
Gelukkig bereikten we zonder ongelukken en controles na drie dagen weer ons eigen huis en werd ons zo een hoop ellende bespaard. Je denkt dat dit soort dingen je alleen overkomt als je nog studeert en chaotisch en ongeorganiseerd bent, maar blijkbaar kan dit je ook nog in de dertig, met kind en verantwoordelijkheden, overkomen. Ineens bleken we een stuk minder volwassen en degelijk dan we dachten. Het weekendje was overigens heerlijk (afgezien van het appartement waar ik nog eens een stukje aan zal wijden), maar voor een volgende keer moeten we ons zeker beter voorbereiden.
Abonneren op:
Posts (Atom)