Hardlopers zijn doodlopers

Mijn hardloopcarrière, voorzover je dat woord überhaupt zonder lachen kan gebruiken, is een lange, pijnlijke weg. Een weg vol afhaken, opnieuw beginnen, zweet, paars aanlopen, nog meer zweet en een hele hoop gesjok. "Did you have your sjok today" slaat op mijn gehardloop en het antwoord was meestal 'nee'.

Het begon allemaal zo rond 2003, met vriendin N. Samen hardlopen in onze studentenstad, het luie bier moest eruit. We sjokten een paar meter, liepen paars aan (ik althans) en beleefden nog het meeste plezier aan de naam die we voor onze hardloopclub bedachten: Het Stervende Paard. We zijn nog een blauwe maandag onderdeel van een hardloopgroepje geweest en ik rende af en toe met vriendin ML over de Singel. Met haar heb ik toen ook De Singelloop (6k) gelopen, een hele prestatie. Het luie bier verdween ook: ik was in een paar maanden 13 kilo afgevallen en ben sindsdien nooit meer zo dik als vlak daarvoor geweest. Helaas haakten beide vriendinnen af en dus stopte ik ook: ik hield het alleen gewoon niet vol. Een deel van de kilo's vloog er in ras tempo weer aan.

In 2006 heb ik met Eef een tijd hardgelopen. Het begon met een loopje van 5k, maar dat smaakte naar meer, en dus liepen we in dat jaar twee keer een 10k-loop: de City-Pier-City en The Hague Royal Ten. We noemde ons, om begrijpelijke redenen, Paars II. Ik weet nog goed dat ik finishte bij de The Hague Royal Ten, Eef was een halve minuut eerder gefinisht. Ze zag, net als ik en net als altijd, paars. Ze zat op de grond. Ik kwam er paars en gutsend bij staan. Om haar heen stonden twee mensen van de EHBO. Ze keken heel bezorgd en eentje vroeg "Gaat het wel?" Eef keek geïrriteerd en zei iets in de trant van "Ik heb net 10 kilometer gerend, en dan zie ik paars ja." Mooie tijden. Helaas hebben we dit niet doorgezet. We hebben nog samen gespind en aqua-gym met dikke mensen gedaan, maar all good things must come to an end...

En nu? Nu ben ik weer begonnen met hardlopen. Afgelopen weekend liep ik voor het eerst weer 5k, door heuvelachtig gebied. Ik loop nog steeds paars aan, maar het gaat goed. Ik heb me meteen maar weer ingeschreven voor The Hague Royal Ten. Die is al over een maand, een goede stok achter de deur. Het gaat lukken want ik loop alleen en kan dus het feit dat een ander niet meedoet niet als excuus gebruiken. Inmiddels kan ik ook weer kledingstukken aan van toen ik 13 kilo kwijt was, nog een geweldige stimulans.

Als je op 22 mei in Den Haag bent: je herkent mij aan mijn paarse hoofd. En ik sjok.