Vorige week heb ik na lang wikken en wegen, na het jarenlang rondmailen van voorbeeldplaatjes naar vriendinnen en na lang gezeur aan het hoofd van meneer S, de kapper mijn haar af laten knippen. Van lang tot een flink eind over mijn schouders tot kort. Heel kort. Korter dan heel veel jongens. Het was een moeilijke stap maar ik wilde graag een superkort kapsel uitproberen voor mijn dertigste verjaardag. Het experiment is niet bijzonder goed geslaagd.
Toen de kapper, die tussen neus en lippen door nog even vertelde dat hij elk jaar naar een show van Celine Dion in Vegas gaat, klaar was met knippen en stylen was ik blij. En trots dat ik het aangedurfd had. Eenmaal thuis legde ik mijn afgeknipte staart, nog nat van de wasbeurt in de salon, op het aanrecht en keek ik nog een keer in de spiegel. De tranen welden op. Spijt is niet het goede woord maar ik wist een uur na de knipbeurt dat mijn wilde manen weer moesten aangroeien. En fietste ik dus met enige schaamte naar De Tuinen voor rozemarijnshampoo, dat de hoofdhuid en de gezondheid van het haar stimuleert en een potje haarvitaminepillen. Ik weet het, maar ik wil gewoon zo snel mogelijk langer haar.
Verdriet, woede en enigszins acceptatie. Ik doorliep alle fases. Voor het eerste in mijn leven kon ik me identiferen met een verhaal uit de bijbel. Ik zal maar niet vertellen aan welke BN-er na de chemokuur ik moest denken toen ik mijn spiegelbeeld zag. En ook niet over de gedachte dat ik nu opeens wel meer op mijn moeder leek. De schok die het korte haar met zich meebracht beperkte zich overigens niet tot mijn eigen reactie.
De opmerkingen liepen uiteen. “Oh, het is toch niet zo erg als ik dacht.” “Het is wel een oudewijvenkapsel” maar ook: “Je gezicht lijkt is nu veel meer open, ik vind het een verbetering”. Allemaal prima, al had ik natuurlijk het liefste zoveel mogelijk postieve reacties gehad. De meest opvallende reacties kwamen van collega's die het normaliter te moeilijk vinden om mij 's ochtends te groeten maar nu opeens de oncontroleerdebare drang hadden hun mening over mijn kapsel te ventileren op een maandagochtend bij de koffiemachine. “Je ziet er wel ouder uit.” En ook: “Het maakte je gezicht echt ouder.” Pardon? Wat een onbeschoftheid. Dacht je nou echt dat ik op jouw commentaar zat te wachten?
Het werd op een gegeven moment teveel. En toen een collega weer vroeg of ik naar de kapper was geweest, kon ik het niet meer opbrengen om aardig te blijven. “Nee, ik heb het er zelf met mijn eigen handen uitgetrokken”.
Geduld is een schone zaak en ongeduld een van mijn meest prominente eigenschappen. Dit korte kapsel was eens maar nooit meer.
ik vind je haartjes mooi, maar daar heb je niks aan...
BeantwoordenVerwijderenIk laat het sinds december groeien en in 3.5 maand is het echt al een heel stuk langer. Geduldig afwachten dus. En anders heb ik nog wel van die haarmatten die je mag lenen ;) !!
Troost je met de gedachte dat iedereen weleens een haarblunder heeft. Ik heb een keer een vreselijke pony laten knippen, een keer een bizar bruine spoeling geprobeerd en ook een keer een kleur rood die bij de kapper nog acceptabel leek maar eenmaal buiten een soort vuurtoren. heb nog nooit zo vaak per dag mijn haar gewassen met anti-roosshampoo...
BeantwoordenVerwijderenLein, ik vind je leuk met lang en met kort haar.
BeantwoordenVerwijderenDe collega's kunnen in de poep zakken. You kick ass dat je het geprobeerd hebt.
Thanks y'all.
BeantwoordenVerwijderenIk dacht trouwens dat de opmerkingentsunami nu wel voorbij was maar gisteren begon een collega over dat haar eigen haar ook zo kort was na de chemokuur. WTF?!
Uhm, je bent je er toch wel bewust van dat je collega's uhhm niet echt tot de normale sociale orde behoren he?
BeantwoordenVerwijderen@Lein 12:38 ik ben jaloers. Jij hèbt tenminste nog haar om te laten (ver)knippen. :-) Ik ga al jaren noodgedwongen hoofdhaarloos door het leven. Vanaf mijn 17e begon het harder uit te vallen dan een kerstboom in januari. Ook ik ontkom niet aan dergelijke opmerkingen. Een paar jaar geleden stond ik in de snackbar (waar ik verder nooooooit kom) toen er een moeder met een kindje binnenkwam. Kindje zag mij, kindje begon te huilen. Moeder trekt kindje wat opzij en fluistert - binnen gehoorsafstand!!! - "die meneer is heel erg ziek geweest."
BeantwoordenVerwijderenEen paar voordelen van je huidige kapsel:
- lekkerder met dit warmere weer dan lang haar
- je hoeft voorlopig niet meer naar de kapper (spaart geld en tijd uit)
- je gebruikt minder shampoo/conditioner (spaart geld en tijd uit.)
- je haar is sneller droog na douchen (door korter te föhnen gebruik je minder stroom, is beter voor het milieu en scheelt pietsie geld)
- je hoeft niet meer te zoeken naar elastiekjes, speldjes etc. om in je haar te zetten
- het groeit ook vanzelf weer terug :-)
Eens met zowel hh als Sharon als feminadocta. Nu heb je het voordeel van snel droog! En het groeit vanzelf weer aan, en je weet pas echt hoe het staat als je het geprobeerd hebt. Overigens kun je ook gewoon echt brak geknipt zijn. Als ervaringsdeskundige met switchen tussen korte en lange coupes weet ik dat het voor kort nou eenmaal echt VEEL nauwer luistert dan voor lang. En niet alle kappers kunnen dat goed. Gewoon goed stylen, beetje make-up en oorbellen gebruiken (klinkt maf but it does the trick als je baalt van je coupe!) en moet jij eens zien hoe je er over een paar maandjes bijloopt.
BeantwoordenVerwijderenOh, en @hh: zei die vrouw dat echt? Je hebt haar toch wel getrakteerd op een rochelbui mag ik hopen?