Hoed

Afgelopen vrijdag was ik te gast op een bruiloft; aan de Vliet in een chique restaurant. Een uur voordat ik opgehaald zou worden om naar de venue te rijden twijfelde ik nog over mijn haar. Het inmiddels na de traumantische knipbeurt is al want handelbaarder maar een echt chique feestkapsel zoals ik op mijn eigen bruiloft had laat nog wel even op zich wachten.

Met de handen in het haar dus. Haarbandje? Haarspeldje? Vogelveer? Of een hoed. Vorig jaar kocht in in een tweedehandswinkel een prachtige wollen hoed. Het was liefde op het eerste gezicht en de hoed moest en zou met mij mee naar huis. Ik onderdrukte het gevoel dat de gelegenheden waarbij een hoed gepast zou zijn waarschijnlijk op een enkele hand te tellen zijn. Hoed. Mee. Kopen. Huis.

De minuten tikte weg en de bruiloft kwam dichterbij. Ik besloot dat dit gewoon een hoedmoment zou worden. Perfecte outfit, perfecte hoed. Aangekomen in Voorschoten liep vriendin L ons tegemoet en botste niet zo subtiel haar elleboog tegen mijn arm. "Oeehoeoeheee English teaparty." Mmm, dit was misschien dan toch het eerste teken dat ik een wee bit overdressed was.

In Voorschoten was het tropisch warm, ondanks de stevige bries die van de Vliet afkwam. Mijn mooie roze (!) hoed heeft geen touwtjes en ookgeen dubbelzijdig plakband aan de binnenkant. Kortom, in de ene hand een drankje en met de andere hand hoed op hoofd stabiliseren. Een snelle blik in het feestpubliek leerde trouwens dat er een andere hoeddrager aanwezig was (alle hoop was nog wel zo gevestigd op de moeder van de bruid). Een man. Met een Panama-hoed. Hij leek op Rik Felderhof.

Ondanks dat ik blij was dat ik een keer in het openbaar kon treden met mijn hoed bleek het mode-item toch stiekem wel een beetje lastig. Warm. Wind. Beetje transpireren. Na een bezoek aan het toilet botste ik in de wandelgangen plots tegen een wat oudere dame (zilvergrijze boblijn, chique pakje van misschien wel Sheila de Vries). Ze sprak me aan en vertelde me over de hoed die zij jaren geleden droeg: hetzelfde model als op mijn hoofd maar met drie verschillende kleuren in plaats van effen. Haar ode aan de zomerhoed werd steeds uitgebreider. Haar eigen modeloopbaan en allerlei hoeddragende Hollywoodsterren sierden haar betoog. Toen besloot ze: "nu ik jou zo zie met die mooie hoed, heb ik er spijt van dat ik die van mij op zo'n gelegenheid als vandaag niet uit mijn hoedendoos heb gehaald".