Afgelopen weekend gingen wij voor het eerst sinds de geboorte van De Baby met z’n drieën naar het buitenland. We togen naar Duitsland, naar het wonderschone Sauerland. Maar dit is makkelijker opgeschreven dan gedaan. Met een klein kind ben je niet zo één, twee, drie naar het Sauerland ‘getogen’. Daar gaat een lange inpaksessie aan vooraf.
Na een ochtend verzamelen van spullen (denk aan stapels luiers, slaapzakjes, voeding in potjes en in poedervorm, slabbetjes, doekjes, speelgoed, een kinderwagen, een draagzak, een kinderbedje, kleren voor ons, schoenen voor ons, regenjassen, paraplu’s etc. etc.). Konden wij beginnen aan het inpakken. Ik zeg nu ‘wij’, maar ik heb dat karwei dus (geëmancipeerd als ik ben) overgelaten aan ‘de man des huizes’. Niet omdat ik denk dat ik dat zelf niet kan, maar omdat ik toch niet al die spullen kan dragen (veel te zwaar) en uit ervaring weet dat het zinloos is (en onnodig frustrerend) met z’n tweeën een kofferbak in te pakken.
Na veel gepruts en gedoe zat alles in de auto. Zat het kind in de maxi cosi (en kwamen we erachter dat ze daar toch eigenlijk iets te groot voor werd) zat de man achterin de auto (omdat de maxi cosi alleen voorin vast kan worden gezet), opgevouwen naast en koffer, een tas vol spullen die we onderweg nodig zouden kunnen hebben en een op de hoedenplank gefrommeld speelkleed.
De grote inpaksessie ten spijt bleek de voorbereiding toch niet geheel vlekkeloos te zijn verlopen. In de buurt van Nijmegen hoorde ik van de achterbank de vraag komen: ‘Heb jij mijn paspoort ingepakt?’ Het antwoord daarop was een ‘nee’. Nadat we (overvallen door een enorme plensbui) een half uur bezig waren geweest de bron te ontdekken van een gestage stroom regendruppels die op onze baby viel (iets met rubbers), begon het ons te dagen dat wij De Baby misschien hadden moeten bijschrijven in één van onze paspoorten. Op zoek naar mijn rijbewijs (die gelukkig in mijn portemonnee bleek te zitten) kwam ik erachter dat de autopapieren nog in een andere tas zaten. En zo bleek dus dat wij nogal ‘illegaal’ deze tocht hadden ondernomen. Eén persoon zonder geldige legitimatie in een (lekkende) auto zonder papieren met een ongeregistreerd kind. In de buurt van Dortmund kochten we bij een tankstation een gedetailleerdere kaart van Duitsland omdat we met de oude kaart nooit ook maar in de buurt van ons huisje zouden komen. Weer thuisgekomen bleek ook nog eens dat ik vergeten was een reisverzekering af te sluiten.
Gelukkig bereikten we zonder ongelukken en controles na drie dagen weer ons eigen huis en werd ons zo een hoop ellende bespaard. Je denkt dat dit soort dingen je alleen overkomt als je nog studeert en chaotisch en ongeorganiseerd bent, maar blijkbaar kan dit je ook nog in de dertig, met kind en verantwoordelijkheden, overkomen. Ineens bleken we een stuk minder volwassen en degelijk dan we dachten. Het weekendje was overigens heerlijk (afgezien van het appartement waar ik nog eens een stukje aan zal wijden), maar voor een volgende keer moeten we ons zeker beter voorbereiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten