Genderlopen

Eerder schreef ik over mijn hernieuwde hardloopaspiraties. Nu zijn we twee maanden verder en ik ben goed op dreef. Op 22 mei liep ik The Hague Royal Ten. De tijd was bagger, maar ik loop hem dus wel gewoon uit. Hopelijk kan ik over een tijdje nog wat versnellen.

Om de moed erin te houden oriënteer ik me nu op nog een paar hardloopevenementen deze zomer, liefst één per maand. Een vriendin wees mij op eentje van 10 kilometer, half juni in Rotterdam. Klinkt goed, dus even de site gecheckt. Daar werd ik een beetje misselijk van. Het was een hardloopwedstrijd voor vrouwen. Dat betekent: heel veel roze! Je bent vrouw, dus je draagt roze. Dat begint bij je geboorte en daarna kom je er nooit meer van af. In de hardloopwinkel probeerde de verkoper me ook al in een roze pakje te hijsen.

Ik begrijp sowieso niet zo goed waarom er speciaal voor vrouwen aparte hardloopevenementen moeten zijn. Op een andere site voor een dames-hardloopwedstrijd werd dat gelukkig uitgelegd. Blijkbaar doen aan 'gewone' hardloopevenementen niet genoeg vrouwen mee. Dat is volgens mij niet waar, ik zie niet anders dan hardlopende dames, maar goed. Op de knalroze website werd in Comic Sans (arf) geconcludeerd dat er dus een wedstrijd voor alleen vrouwen moet zijn. Nu vind ik weinig zo afschuwelijk als heeel erg veel vrouwen bij elkaar. Bejaarden. Of heel veel mannen bij elkaar. Dat zorgt allemaal voor een heel irritante sfeer. Mannen gaan stoer doen, vrouwen gaan kirren. En bejaarden? Geen idee.

Het meest irritant tijdens het lopen was inderdaad het gekir. Jemig, wat kunnen die wijven ontzettend lullen. Constant. Over niks. Over het weer, over de wc, over een nieuw topje, nog meer over weer, over de sfeer, over dat het zo druk is, dat de weg smal is, dat je er langs wilt, dat het regent, dat het nog 3 km is, dat het nog 2 km is, dat mensen harder moeten juichen. Vooroordeel bevestigd. Bij een gemengde loop heb je daar geen of in ieder geval veel minder last van. Volgende keer ga ik lekker weer tussen de zwijgende mannen lopen, heerlijk zo'n stille binnenvetter. Hou je kop en loop door, ik kon me met geen mogelijkheid op m'n loopritme en ademhaling concentreren.

Dus dan maar om je heen kijken. Zelden zo veel verschillende vrouwenbipsen op en neer zien gaan. Dik en dun, glad en put. Zelden zo veel roze shirts bij elkaar gezien. Van de Ladies Run, maar ook van Leontien.nl, de trainingssite voor vrouwen, van Leontien van Moorsel. Ook daar is alles roze. Eén vrouw, die nog niet zo lang hardliep want daar had ze niet het postuur naar, had een te strak rokje met een te strak topje aan. Boven dat topje zag ik een schoen. Een tattoeage van een schoen. Een hardloopschoen. Een levensgrote tatttoeage van een hardloopschoen op je schouderblad. Why?? Zo fanatiek ben je blijkbaar niet. Maar hij was tenminste niet roze.

Tot slot: de goodiebag. Bij vrouwenevenementen krijg je namelijk goodiebags. Ik kreeg een flashback naar een van de meest traumatische gender-events ooit, de Pathé Ladies Night, en dacht aan de hysterische aanval die ik kreeg bij het zien van de inhoud van de goodiebag: een oude Marie Claire badpakken-editie (in december), een flesje wasmiddel en een zakje wasverzachter. Rolbevestigender kan het niet. Afgelopen zondag kreeg ik een folder van Marlies Dekkers, een kortingsbon voor de We en een fles douchegel. Het viel enigszins mee.

Wat ik me afvraag is of je je als man kan inschrijven voor zo'n loop. En of ik me voor een mannenloop kan inschrijven. Anders is er toch sprake van discriminatie? Volgens mij bestaan er echter helemaal geen speciale mannenhardloopwedstrijden, omdat dan heel feministisch Nederland meteen begint te stijgeren. Jammer hoor, ik wil eigenlijk wel een herengoodiebag met een blikje bier, een Voetbal International en een kortingsbon voor het circuit in Zandvoort.