Kat op het dak

Het was deze week een aantal dagen drukkend heet. Zo heet dat ik niet meer wist hoe ik mijn kind en mijn huis koel moest houden. Ik hulde de kleine in alleen een rompertje en hield haar binnen en voorzag haar van veel drinken. Dat kon niet verhinderen dat ze op een drukkende zomeravond bijna haar bedje uit dreef. Ik zette alle ramen in het huis tegenover elkaar open en hoopte op een onweersbui.

Toen ik tegen half tien de tuin opruimde om het dreigende onweer voor te zijn, kwam mijn zwangere achterbuurvrouw de tuin in lopen. Onze katten zaten op het dak en waren wild aan het miauwen volgens haar. Ik ontdekte inderdaad onze grote zwarte kat Jones die zenuwachtig rondjes over het dak liep. Via het kantelraam aan de achterkant van het huis kon ik haar roepen en sprong ze in mijn armen.

Ik kon onze andere kat, Saartje, echter nergens vinden. Ze liep niet over het dak maar in huis was ze ook nergens. Tegen half elf ontdekte ik, vanaf de straat, op onze dakkapel twee oortjes. Ik riep haar, ik schudde met brokjes, ik psst-te maar kreeg geen reactie. Ten einde raad smste ik meneer, die belangrijke verplichtingen had die avond. Hij belde terug en stelde voor de buurman te vragen.

Nadat ik mijn zestig-plus-buurman had verteld van de situatie klom hij via zijn eigen dakkapel het dak op. Ik ben zelf heel onhandig en ik heb hoogtevrees, dus het leek mij het beste een bejaarde man in mijn plaats te laten gaan. Onze Saartje rende echter meteen weg. Ik stelde voor er niet achteraan te gaan omdat ze zich toch niet zou laten vangen. Ik bedacht me dat ze dus blijkbaar niet te bang was om te lopen en hoopte dat ze alsnog zelf binnen zou komen, bijvoorbeeld als het zou gaan regenen.

Om half twaalf barste een enorm onweer los en hing ik met mijn hoofd in de stromende regen uit de dakkapel al roepend en pssst-end. Geen kat.

Om één uur kwam meneer thuis. Enorm ongerust begon hij ook te roepen en schudden met brokjes. Met behulp van een zaklamp ontdekte hij dat ze boven het dakraam van de buren zat. Een heleboel geroep en gesmeek vanuit ons kantelraam, terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, richtte niks uit.

Onze buren waren op vakantie en ten einde raad belde ik om half twee 's nachts aan bij mijn overbejaarde buren die een sleutel van hun huis hebben. Ik legde de situatie uit en mijn lieve buurvrouw kwam in peignoir en met sleutel het huis van onze buren openen. Toen ik het dakraam open had rende de kat echter weer weg. Ik verontschuldigde me zo’n honderd keer en kwam onverrichter zake weer thuis. Daar besloten we het op te geven.

Om half drie lagen wij ons in bed te bedenken hoe nat en koud onze kat het moest hebben op dat dak in het noodweer toen Jones ons kwam halen. Meneer rende achter haar aan en ontdekte op de zolder een door en door natte Saartje die zich door een kier van raam gewurmd had. Gelukkig. We konden gaan slapen. En om half zeven ging de wekker weer. Maar onze kat was in ieder geval niet door mijn onhandigheid bezweken.