Polemiek! Polemiek!

Ik hou er van als mensen hun mening geven. Ook als die ongezouten, ongenuanceerd of ongefundeerd is. Een beetje mening, daar is nog nooit iemand minder van geworden, is mijn mening. Ik weet dat wij in dit land aan meninkjes ten onder gaan, en toch kan ik er niet genoeg van krijgen.

Maar al te regelmatig kom ik namelijk mensen tegen die hun uiterste best doen het ventileren van elke mening te vermijden. Mensen die altijd en overal maar van alles alle kanten willen belichten. Nuance in al zijn facetten. Elke zin beginnen met “enerzijds” en dan na de komma de keurige weldoordachte “anderzijds”. Mensen die elke mening weten te vergoelijken, in elk persoon wel iets positiefs zien, in elke situatie een zonzijde willen belichten.

Nog erger zijn de mensen die het liefst helemaal nergens op in gaan. Die elk verhaal dood weten te slaan met en citaat, een spreekwoord, de schets van een historische gebeurtenis die parallellen vertoont met de huidige situatie. Door terug te grijpen op algemeenheden en geschiedenis vermijden ze dat ze zich ergens over uit hoeven te spreken.

Dat soort mensen, de vleesgeworden nuancemannen van deze maatschappij, laten nooit het achterste van hun tong zien. Zullen nooit de discussie, een organisatie of de maatschappij eens verder helpen, zullen nooit iemand tegenspreken, zullen altijd de controverse uit de weg gaan, zullen nooit eens lekker ongenuanceerd schelden op een vervelende situatie. En ik denk dat niemand daar beter van wordt, van dat genuanceerde zwijgen en knikken en beamen.

Ik houd van mensen met een mening, ook als het niet mijn mening is. Ik houd er van als mensen hun nek durven uit te steken. Ik houd er van mensen stelling durven nemen. Ik roep wel eens middenin een genuanceerde discussie heel hard “onzin!”, gewoon om iedereen weer wakker te krijgen. Of ik begin een zin met “iedereen weet toch dat..” en gooi er dan iets ongefundeerds in. Meestal weten de nuancemannen onder ons helemaal niet dat mijn stelling niet op feiten is gebaseerd. Ze knikken verschrikt en mompelen dan iets in de trant van “zo kun je er ook naar kijken.” Dan denk ik alleen maar: Ja, inderdaad, maar hoe kijk jij er nou tegenaan?
Het liefst vind ik iemand tegenover me die naar mij roept dat ik onzin uitkraam. Die mijn mening bestrijdt en mij probeert te overtuigen. Het maakt me allemaal niet uit wat iemand vind of zegt of doet of wil, maar vind in hemelsnaam iets en ga niet een beetje voor de bühne je genuanceerde en weldoordachte ik te zitten spelen.

Polemiek en discussie, daar hou ik van!