De zoete wraak van Pierre Kartner

Shalali shalala, shalali shalala, het gaat niet uit m'n kop...
Ja Pierre, ik hoor hier dat ze allebei even veel stemmen hebben gekregen, en nu moet jij de knoop doorhakken.
Ja eh, dat kan ik niet hoor, eh kop of munt?
Wat, je wil niet? Nee, jij moet nú de knoop doorhakken!
Okee, ehhh, Sieneke!

Zo werd ik vanochtend wakker. Ken je het gevoel, dat je terugkomt van vakantie en je hebt drie weken de krant niet gelezen en nu blijkt zich een groot drama te hebben voltrokken waar jij niks van hebt meegekregen? Zo voelde het dus. Een groot drama. Paniekerige ogen, Marianne Weber zat bezorgd met haar arm om haar mini-me en zelfs Pierre Kartner wist niet wat hij moest doen. Wat was hier gebeurd?

Enkele weken geleden zag ik bij de TV-show op reis een interview met Pierre Kartner. Ja, ik kijk heel af en toe nog naar de TV-show, hoewel me dit zeer veel moeite kost sinds ik Ivo Niehe een cabaretshow heb zien opvoeren in Carré. Op tv dan hè, ik was zelf gelukkig niet in Carré, ik weet niet of ik dat mentaal had aangekund. Dit was namelijk al erg genoeg. Sinds die uitzending heb ik een paar keer op het punt gestaan om de hele show op dvd te kopen. Telkens wanneer een van mijn vienden een slechte cabaretier onderuit haalde, bijvoorbeeld Seth "ik zing niet, ik rap" Gaaikema of Hans "ja nu weten we wel dat je Beethoven kent" Liberg, dan begon ik over Ivo Niehe. Onbegrip alom. Dan wenste ik dat ik een dvd had om mijn tirade met beeld en geluid te ondersteunen. Het was vreselijk. Het was één urenlange poging tot zang, nostalgie en vooral humor. Omdat ik het niet uit kan leggen hier een linkje naar een fragment uit de show, o.a. de hilarische grap: "Een vriend van mij geloofde zo in reïncarnatie dat hij in zijn testament alles aan zichzelf heeft nagelaten." Need I say more?

Deze humorist ging dus op bezoek bij Pierre Kartner, een andere humorist die zichzelf volkomen serieus neemt. Hij vertelde over zichzelf, over zijn carrière. Ik zag bekende beelden van Vader Abraham met een lange baard, lang haar en bolhoed, omringd door smurfen. Zo kende ik hem, met carnaval op een praalwagen, dansend met smurfen, hen vragend of zij door een waterkraan kunnen. (Niet mijn eerste vraag overigens, ik zou willen weten hoe ze zo blauw komen, zit er daar zilver in het water, en wie heeft die idiote pakjes bedacht?) Ik keek naar Corry Konings die Huilen is voor jou te laat zong, ook een van zijn toppers. En wat te denken van Daar in dat kleine café aan de haven? Het gezicht van Pierre Kartner verstarde. Hij vertelde dat zijn lied over het kleine café over de hele wereld bekend was en door grote sterren in verschillende talen vertolkt is. Dat wist ik niet.

Wat vervolgens gebeurde is iets dat ik het "Rudy-Carell-syndroom" noem. Kartner vertelde over zijn grote internationale successen, over de vele platen die hij heeft verkocht, over de artiesten die zijn liederen vertolkt hebben en over de prijzen die hij gewonnen heeft voor zijn gehele oeuvre, zoals de Europa Award in Duitsland. Je kon aan alles zien dat hij door zijn eigen talent op zo'n unieke wijze te gebruiken, een welgesteld man was geworden. En toch heeft dit hem niet gelukkig gemaakt. Pierre kreeg een verbitterde trek om zijn mond. Want wat hij ondanks al zijn successen zo ontzettend gemist heeft is erkenning in zijn eigen land. Nederland heeft hem nooit serieus genomen en is hem altijd blijven zien als de schlagerzanger van het Smurfenlied. En dan doe je deze man toch echt tekort. In het buitenland begrijpen ze dat, maar in Nederland valt iedereen over hem heen als hij de inzending voor het Eurovisie Songfestival componeert. Een schande!

Ivo Niehe knikte instemmend, zoals hij dat indertijd ook bij Rudi Carell deed. Rudi Carell die in Duitsland toch zo succesvol was met tenenkrommende grappen in nog tenenkrommender Duits. Ja, daar houden de Duitsers wel van. De Nederlanders niet, die kijken nog steeds op je neer, ook als je bent uitgegroeid tot 's lands beste exportproduct. Het ergste vond Rudi nog wel dat hij jarenlang een reclamebord is geweest voor de Nederlandse cultuur, maar dat hij daar nooit een koninklijke onderscheiding voor had gekregen. Applaudisserend zat ik voor de tv: Ja, goed zo Rudi, laat het iedereen maar voelen!

Een jaar later was het zo ver: Het had Hare Majesteit de Koningin behaagd om Rudi Carell te benoemen tot Lid in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Eindelijk gerechtigheid. Een gerechtigheid die ik ook verwacht op 29 mei in Oslo, wanneer Sieneke met haar versie van Kartner's Shalali Shalala het Eurovisie Songfestival wint. Dan zal er ook voor Pierre die welverdiende waardering uit eigen land komen.

Overigens las ik zojuist op zijn site dat Kartner al wel een koninklijke onderscheiding op zak heeft en dat hij ook de Export Prijs gewonnen heeft, alleen die laatste heeft hij geweigerd. Goed zo Pierre, laat je niet paaien!