Tip voor de koude winter: de ostrich

Nogal wat mensen hebben last van de druilerige winter, gezien het enthousiasme waarmee de Onesie vorige week ontvangen werd. Tijd om de outfit af te maken. Als je je toch opsluit in je cocon, doe het dan goed. Dat moeten de makers van de ostrich ook gedacht hebben.

De ostrich is, om kort te gaan, een slaapzak voor hoofd en handen. Op de site wordt het als volgt omschreven: OSTRICH offers a micro environment in which to take a warm and comfortable power nap at ease. It is neither a pillow nor a cushion, nor a bed, nor a garment, but a bit of each at the same time. Its soothing cave-like interior shelters and isolates our head and hands (mind, senses and body) for a few minutes, without needing to leave our desk.

Blijkbaar is het idee dat je dit op werk ('without leaving our desk') gaat gebruiken. Er schieten nu allerlei beelden door m'n hoofd. Hoe zouden m'n collega's reageren als ze me zo vonden? Zouden ze een ambulance bellen? Hoe is het om met je hoofd in een slaapzak op werk te liggen? Claustrofobisch? Mag het ook halverwege een vergadering? Of is dat dan weer niet sociaal acceptabel? Ik kan me momenten bedenken waarop je heel graag ineens een zak over je hoofd wilt trekken. Hét alternatief voor door de grond zakken. Als iemand vraagt of je zwanger bent. Als je van de zenuwen moet lachen als er net iets heel ergs verteld wordt. Als je een week later pas hoort over dat cruiseschip dat op de rotsen is gelopen.

De vraag is wel: hoe neem je zo'n ding mee? Past 'ie in je handtas? Of zit het in een handige, bijpassende tas, net als een slaapzak? Laat je 'm op je werk liggen, met het risico dat een van de schoonmakers zijn hoofd erin doet? Of, erger nog, iets anders. En hoe adem je eigenlijk? Wordt er een snorkel bij geleverd? En is je haar niet hartstikke statisch als je na een half uur powernappen je hoofd langs het fleece weer naar buiten trekt?

Een groot nadeel is wel dat de rest van je lichaam zichtbaar is. Ik zou alleen maar zitten denken of mijn collega's m'n 'wobbly bits' niet ongegeneerd gaan zitten bekijken terwijl ik me heb teruggetrokken in m'n cocon. Zo kan ik niet slapen, overmand door angst voor starende ogen. Ik zou me pas echt thuisvoelen in een micro environment als ik er helemaal in zit. Dus dan komt toch de onesie weer in beeld.

De onesie en de ostrich, een prachtige combinatie. Je bent duidelijk op zoek naar geborgenheid in eenzaamheid en dan bieden deze twee kledingstukken (als je het zo mag noemen) uitkomst. Teruggetrokken in je cocon. Als er toch iemand bij je in de buurt waagt te komen, vraag dan of hij of zij jou een paar uur lang met houten spatels wil slaan. Dan heb je meteen je eigen re-birthing geregeld. Zoveel vliegen in een klap, wat een vondst. Slaap lekker allemaal!

Denkend aan Holland ... Noord-Brabant

Ik loop hier alleen in een te stille stad
Ik heb eigenlijk nooit last van heimwee gehad
Maar de mensen, ze slapen, de wereld gaat dicht
En dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht

Mijn geboortedorpje ligt in de noordelijke regionen van de provincie Noord-Brabant. Ik groeide op op een boerderij. De meeste familieleden had ik binnen handbereik en de dichtstbijzijnde stad was op een uur fietsen. We vierden geen carnaval, waren niet katholiek en hadden geen zachte G. Wel gingen we elk jaar bij een katholiek dorp in de buurt naar de carnavalsoptocht kijken. Overigens vier ik nu nog steeds geen carnaval, ben ik nog steeds niet katholiek en heb ik nog steeds geen zachte G.

Op mijn twaalfde verhuisden we vanuit mijn geboortedorp naar een dorpje vijf kilometer verderop. Het plaatsje staat bekend om haar hoge kerkdichtheid. Binnen dit dorp ben ik nog een keer verhuisd, zij het niet van harte. Soms dachten mensen door mijn accent dat ik uit het Noorden van Nederland kwam. Door mijn achternaam was men er meestal van overtuigd dat ik uit Zeeland kwam. Maar niemand verwachtte ooit dat ik een Brabantse was. Zo rond mijn twintigste levensjaar kwam ook bij mij het besef dat ik me ook niet echt een Brabantse voelde. Ik verhuisde. Dat is nu ruim vijf jaar geleden.

Ik kwam in het midden van het land terecht en ik voelde me er direct thuis. Noord-Brabant heeft een – naar mijn idee onterecht – gezellig imago. In het midden van het land voelde ik wél oprechte gezelligheid in het openbare leven. Ik leerde mezelf het “Houdoe!” dan ook snel af. Utrecht voelt nu écht als mijn stadsjie. Een actief studentenleven heeft daar flink aan bijgedragen. Mocht ik onverhoopt in de kroeg staan waar ‘Brabant’ van Guus Meeuwis wordt gedraaid, dan zing ik luidkeels mee. Op zulke momenten voel ik me Brabantser dan ooit… maar veel Brabantser dan dat zal ik niet meer worden.

Surfen met Caar: tattoos

In een haastige e-mail sluipen weleens spel- of tikfouten. Als je dat terugleest schaam je je, als het goed is, diep. Je biedt je excuses aan, zegt dat je haast had, moe was, en dat het nooit, maar dan ook nooit meer zal gebeuren. Gelukkig dat maar één persoon dit heeft gezien, een zucht van verlichting. Ik kan me dan ook niet indenken hoe het voelt om een spelfout in m'n tatoeage te hebben, maar het moet vreselijk zijn. Hoewel, ik kan me überhaupt niet voorstellen hoe het is om een permanente tekst dwars over mijn rug te hebben. Of een gebakken ei op m'n hoofd. Of ogen op m'n oogleden. Misschien maakt het deze mensen helemaal niet uit of vinden ze het lekker rebels. Oordeel zelf. En mocht je een tattoo overwegen, lees 'm nog even na.

Volle verhuisdozen

De kamer is bijna leeg. Het bed is aan de kant, de meeste meubels staan al beneden. Buiten, vlak naast de schuur. Hoe kan het toch dat je van sommige dingen er altijd meer nodig hebt dan dat je in eerst instantie dacht? Kan je weer op je brakke fiets naar de Gamma aan de overkant van het water om meer verhuisdozen te halen. Toch teveel studieboeken bewaard. Of stapels vergeelde en vervaagde concertkaartjes.

De kamer waar je voor het eerst op jezelf ging wonen lijkt eenmaal leeggeruimd weer net zo eenzaam als de eerste keer dat je er een voet over de drempel zette. Bijna acht jaar heeft het geduurd voordat je er wegging. Vrienden en vriendinnen klaagden altijd dat je zover uit het centrum woonde. Je grapte dan altijd maar dat jij dan ook maar de helft huur betaalde van wat zij deden.

Het plan om te verhuizen kwam niet zomaar uit de lucht vallen. De meeste onderbroeken en sokken lagen al maanden in een andere provincie schoon in een la te wachten. Het krakkemikkige bed, compleet met instortingsgevaar, zag je af en toe door de week nog eens maar eigenlijk vaker niet dan wel. Je wilde graag verhuizen. Het was echt tijd voor iets anders. Tijd voor andere grachten, tijd voor de liefde.

Je kende het nieuwe huis al goed maar het was nog niet helemaal jouw thuis. Dat heeft uiteindelijk nog wel een jaartje geduurd. De eerste keer dat de nieuwe stad echt als thuis voelde herinner je je nog goed. Hoe het rook. Hoe het zonlicht scheen. Welke maand het was.

Met een verhuisbusje volgeladen met toch nog heel veel spullen reed je dan de straat uit. Brok in keel. Ookal ben je 25, dit is nog maar de derde verhuizing die je meemaakt. En slechts de tweede die je je nog voor de geest kan halen. Een brok in de keel en natte ogen.

Het nieuwe thuis lijkt op een pakhuis, alle dozen staan nog opgestapeld. Jouw nieuwe spullen hebben nog lang niet allemaal een eigen vaste nieuwe plek. Inmiddels is het jaren later. Weer staan al jouw spullen in een verhuisdoos in de voorkamer opgesteld. Samen met zijn spullen. De aannemer begint morgen aan een verbouwing op de eerste verdieping. De lege kamer is kil en hol, en het oude nieuwe huis voelt meer dan ooit als thuis.

Ex-rokersperikelen

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Marlee

“De meeste vrouwelijke rokers zien hun vale huid als de voornaamste reden om te stoppen met roken”, las ik. Een vale teint reden nummer één? Maar natuurlijk. Wie stoort zich nou niet méér aan een grauwe kleur en kraters van poriën dan aan gruwelijke interne schade waardoor een tergend langzame, pijnlijke dood je lot is? Kanker, hart- en vaatziekten, longemfyseem, wie maalt daar nu om? Daar zie je tenslotte niks van!

Zelf heb ik het fraaie niet-weg-te-denken verlengstuk van mijn linkerwijs- en middelvinger, mijn troost in zware tijden, trouw wapen tegen overtollige kilo’s en rustpunt van de dag - de sigaret - vaarwel gezegd. Overigens was mijn voornaamste reden niet dat ik vrees voor rimpeltjes (ik vertrouw erop dat men daar snel een remedie voor vindt). Ik ging voor de klassieker: een gezonder leven. De ontwenningsverschijnselen sloegen genadeloos toe. Schuimbekkend wierp ik menig roker een afgunstige blik toe, en in een enkel dieptepunt hing ik zelfs intens genietend boven de rokende sigarettenpeuk in een asbak. Op mijn werk was ik jammerlijk onproductief door oprukkende concentratiestoornissen, en ik leed aan slaapstoornissen. Om de aanwas van overtollige pondjes op mijn derrière te bestrijden, begon ik fanatiek met hardlopen. Het resultaat? Spierpijn en zere schenen. Ergo, ik miste mijn sigaret, leed onder afkickspasmen, slapeloosheid, een afschuwelijk humeur en zere schenen. Desalniettemin hield ik me gedurende deze martelingen kranig met de gedachte: ik ben gezond bezig!

Ik was dan ook diep geschokt toen de term ‘hormesis’ mij ter ore kwam. De bedenkers van deze theorie menen dat kleine doses van stoffen gezond zijn en nodig om het afweersysteem actief te houden. Een paar voorbeelden. Kinderen die opgroeien met huisdieren blijken veel minder vatbaar voor astma. Een glas rode wijn per dag verlengt je leven, alcoholisme is killing. Drie pakjes sigaretten per dag doodt, maar af en toe een sigaretje is niet per se heel slecht. Misschien is het zelfs wel gezond... Gezondheidsfascisten liegen? Vol ongeloof dacht ik aan de lijdensweg die ik inmiddels had doorstaan. Was dit helemaal voor niets?

Uiteraard heb ik mijn twijfels. Ergens vermoed ik namelijk dat stoppen met roken wél gezond is. Zo bestijg ik tegenwoordig al babbelend elke trap die mijn pad kruist, en hangt mijn tong bij het hardlopen pas na 45 minuten op mijn tenen in plaats van na 45 meter. Na een avondje op stap word ik niet wakker met een kater van het roken en de klieren in mijn hals hebben niet langer de afmeting van sinaasappels. De chemischedouche-rituelen tussen het doven van de sigaret en een kus van manlief kan ik voortaan overslaan. En ja, dan nu óók nog het vooruitzicht van een glanzend, goeddoorbloed velletje… what more can a girl wish for?

Tip voor de koude winter: de onesie

Stel nou dat je met rust gelaten wilt worden. Stel nou dat je even niet wilt dat iemand je aanraakt. Stel nou dat je voorlopig echt even geen seks wilt. Dan kun je zeggen dat je hoofdpijn hebt. Je kunt op je werk elke dag een blikje ansjovis bij de lunch verstouwen en wegspoelen met twee tenen rauwe knoflook. Wat nou als je geliefde daar geen boodschap aan heeft? Wat te doen als hij of zij gewoon ook lekker aan de ansjovis gaat? Dan heb je nog geen moment rust. Voor dit soort vermoeiende momenten is er: de onesie.

De onesie, wie kent 'm niet. Vroeger ook wel bekend als de jumpsuit. Jumpsuit, het woord alleen al. Het doet denken aan melige meiden die de Tina lezen en samen gillend met zakken m&m's naar een film met Zach Efron kijken, daarna nog een half uur springend op bed een kussengevecht en dan met schoonheidsmaskers op moe maar voldaan in slaap vallen. Kussengevechten met melige beugelmeisjes. Geen seks dus.

Die is dus terug, onder de naam onesie, want uit één stuk gemaakt. Hij is dit keer niet alleen voor melige meisjes, maar ook voor stoere supermannen. Brad Pitt is gespot in een onesie! En welke man wil er nou niet als Brad Pitt uitzien? Wel, ga maar even kijken, ik denk dat je zult inzien dat op dit moment geen enkele man er als Brad Pitt uit wil zien. In een jumpsuit, met een wandelstok.

Misschien dat Brad ook wel even rust van Angelina wilde. Angelina staat bekend als een enorme femme fatale met een sex drive van hier tot Tokyo. Brad wordt ook een dagje ouder, heeft al wat grijze haren in zijn baard, misschien was dit zijn laatste redmiddel? Geef toe, Brad moet er heel wat voor doen om er onaantrekkelijk uit te zien, maar het is hem gelukt.

Vandaar dus deze tip, mocht je ook wat vermoeid zijn. Hij is te koop bij H&M, waar wacht je nog op? Krul jezelf op de bank met een bak Ben & Jerry's, en kijk als een enorme Teletubbie ongestoord naar mierzoete zwijmelfilms. En bereid je voor op Honderd jaar eenzaamheid. Gaat dat boek misschien ook over Teletubbies? Je zou het haast denken.

I heart… Max Geheugentrainer

Zoals ik al eerder heb gemeld kijk ik amper tv. Maar de schaarse momenten die ik wél besteed aan tv-kijken, zijn hoogtepuntjes. Zo is daar het fantastische spelprogramma Max Geheugentrainer. Ja, als ik mijn dag start met Max Geheugentrainer kan die dag bij voorbaat al niet meer stuk.

De uitzending begint al goed met de spreuk van de dag. Zo heb ik pareltjes mogen horen als “Je kunt beter niets doen dan druk zijn met niets doen” en “De waarheid schaadt nooit een zaak die rechtvaardig is”. Hierna volgt een belegen gesprekje met de kandidaat. Ik kom te weten dat je kaarten kunt maken van theezakjes en knipvellen – “De kaart ontstaat terwijl je ‘m maakt!”. Ideaal MAX-materiaal dus. Presentator Jan Slagter roept opgewekt dat we gaan beginnen – “Thuis doet u natuurlijk ook weer mee!” – en de oefeningen worden mijn huiskamer in geslingerd.

Het boodschappenspel is mijn favoriet. De quiz start met een overzichtje van negen verschillende producten die je moet onthouden. Uiteraard zijn de merkjes zorgvuldig weg gephotoshopt, wat hilarische beelden oplevert. Denk aan een wasmiddelmerk dat ineens ‘Larie’ heet, dat niveau. De kandidaat – en ik doe thuis natuurlijk hardop mee – krijgt een halve minuut de tijd om de boodschappen te memoriseren. Als de quiz bijna ten einde is, komt de apotheose, de finale, de zinderende laatste oefening: de ontknoping van het boodschappenspel. Weet de kandidaat alle boodschappen nog te noemen? Natuurlijk. Vroeger kreeg de winnaar een lullige Nintendo DS, maar nu is de hoofdprijs een stedentrip van 3 dagen!

Fantastisch toch. Een heerlijk spel, gezellige presentator – hij zegt overigens áltijd “Goed gedaan!”, ook als de kandidaat alles hélemaal fout doet – en ook nog eens een mooie prijs. Maar nu vergeet ik bijna mijn aller-, aller-, állerfavorietste onderdeel van de Max Geheugentrainer: de mop! Jan Slagter sluit het programma steevast af met “het leukste huiswerk van Nederland”. Het is natuurlijk de bedoeling dat je de mop de hele dag onthoudt zodat je ook nog je geheugen traint. Ik vind de mop meestal zó stuitend slecht dat ik sowieso geen moeite heb om het te onthouden. En mocht je al die topgrappen tóch vergeten zijn, dan is er altijd nog YouTube. Mijn besluit staat vast: ik ga me opgeven als kandidaat. I heart… Max Geheugentrainer!

Digital ist besser

Waar denk je aan als het gaat over Duitse muziek? Aan Nina, Falco en Rudi? Wellicht dat een enkeling Matthias er nog bijhaalt? Dat zou goed kunnen. Of denk je meer richting Brahms, Offenbach en Schumann? En van welke lezer dwalen de gedachten af naar Blixa Bargeld of Deine Lakaien?

Dan is het nu tijd om alle kennis en informatie over muziek uit Duitsland van je harde schijf te wissen en alle kanalen op te zetten voor de meest ondergewaardeerde band uit Duitsland: Tocotronic. Houd je van gitaren, afwisseling, alternatieve muziek en Die Hamburger Schule? Sluit dan die vier meest muzikale Duitse mannen van onze generatie in je hart. En voldoende voor Duits op je eindexamen is niet noodzakelijk om de liefde voor de band tot ongekende hoogte te laten groeien.

Die Tocos (vier man sterk) gaan al sinds 1993 mee, maar het overschrijden van de grenzen van het Duitstalige gebied van Europa is tot op heden nog niet succesvol gebleken. Jammer, zo’n gemiste kans om die band niet naar Nederland te halen. Het alternatief is dus om dan maar zelf naar Duitsland te gaan.

Daarom reed ik enkele zomers geleden met meneer S naar OstFriesland voor een concert. In beste Duits had ik in de weken ervoor de concertzaal gemaild. Of er twee kaartjes voor fans aus Holland gereserveerd zouden kunnen worden. Geen probleem. Uiteindelijk stonden we daar dan. Tijdens een snikhete zomer in een oude fabriek. Met bier in ons hand midden in de Duitse crowd (die fans zijn overigens heel beschaafd en bewegen nauwelijks), keihard te genieten. Ik deed mijn best om in het Duits zanger Dirk zo enthousiast mogelijk aan te moedigen. Wat een begin van de vakantie. Mijn leven zou erna nooit meer hetzelfde zijn.

Hieronder driemaal een introductie tot Tocotronic, op chronologische volgorde. Ben benieuwd wat je ervan vind.

Surfen met Caar

Hou je, zoals ik, van websites met rare thema's, van topzoveels én van worst? Check dan de website van Mitch O'Connell. Hij heeft op zijn blog meerdere top tien-en, mijn favoriet is die van de vreemdste hotdogreclames. Worsten, vrouwen met worsten, worstslierten, ondergoed met worsten. Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt er een worstreclame van. Waarschuwing: je kan er wel honger van krijgen. En doorklikken werkt verslavend. Voor je het weet bekijk je urenlang allemaal vreemde dames in vreemde poses in vreemde reclames. Enjoy!

I heart... de smartphone

Waar werd oprechter trouw
Dan tussen man en vrouw
Ter wereld ooit gevonden?
Twee zielen gloeiende aaneen gesmeed,
Of vast geschakeld en verbonden
In lief en leed.

Joost van den Vondel kon een lekker mopje dichten en uiteraard zit in bovenstaande ook wel iets. Een lofzang op het huwelijk, vaak geciteerd bij bruiloften, hoera voor het pasgetrouwde stel. Jullie zullen zo gelukkig zijn. Maar om nou te zeggen dat nergens oprechter trouw gevonden werd dan tussen man en vrouw, dat geloof ik niet zo.

Kijk maar eens naar mij met m'n iPhone. Daar heb ik pas een trouwe en intensieve relatie mee. Ik neem hem overal mee naartoe, ik verzorg hem met veel liefde en geduld en hij heeft grote delen van de dag mijn volle aandacht. Zelfs als ik eigenlijk aandacht voor mijn echtgenoot zou moeten hebben. Tijdens het eten, als we een film kijken, altijd is daar ook mijn vriend de foon. Even opzoeken hoeveel calorieën dit is. Hee, die man met dat paardenhoofd, speelde die niet ook in Tomb raider? Zoemzoem! Ha, er heeft weer iemand een Wordfeud aangelegd. Wacht even hoor, ik geloof dat de driekeerwoordwaarde binnen handbereik is. Zoemzoem!

Er zitten ook zoveel leuke snufjes aan. Bellen doe ik er bijna niet meer mee. Gratis berichtjes sturen, chatten, winkelen, muziek luisteren, hardlooptraining, boodschappen, wijntesten, spelletjes, nieuws, e-mail, foto's maken, koken, lezen. Dat kan mijn nieuwe beste vriendje allemaal. En dat al twee jaar lang. Binnenkort loopt mijn abonnement af, maar ik blijf mijn smartphone trouw. Twee zielen gloeiende aaneen gesmeed. Daar heb ik trouwens nog over gedacht, om de smartphone aan mijn hand te laten lassen. Helaas brengt dat complicaties met zich mee, dus dat plan heb ik toch maar weer laten varen. Wel heb ik, om onze liefde ook in de wintermaanden ongehinderd voort te laten duren, een paar wollen handschoenen aangeschaft. Deze hebben speciale stof in de vingertoppen, zodat je niet telkens je handschoenen hoeft uit te trekken als je je smartphone bedient. En zo zijn wij altijd voor elkaar bereikbaar.

Waar werd oprechter trouw dan tussen smartphone en vrouw ter wereld ooit gevonden? Wie het weet mag het zeggen.

Ich liebe ... Deutsch

Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat ik in de puberteit een pijnlijke fout heb gemaakt. De keuzestress die ik nu als dertiger ervaar, verbleekt bij de domme keuze die ik op mijn veertiende maakte. Ik koos namelijk voor Frans (en aardrijkskunde) en niet voor Duits. Het achtervolgt me nog steeds: de droom waarin ik te horen krijg dat ik gezakt ben voor mijn eindexamen Duits komt met enige regelmaat terug. Met de kennis van nu had ik het destijds in ieder geval heel anders aangepakt.

In VWO 3 waren de lessen Duits vooral saaie uren Neue Kontakte. Met brieven schrijven naar Ute en Gabi en boerderijliederen uitkramen die nergens op sloegen. Het leren van de naamvallen was niet eens het ergste. Mijn aversie tegen de leraar Duits, die ook nog eens de decaan was, werd alleen maar nog maar versterkt door de bijlessen wiskunde die ik van zijn zoon op zaterdagochtend kreeg. De uren Duits zijn een grote wazige bende waar ik me weinig van kan herinneren. Bijna alsof de taal toen niet bestond. Zelfs met mijn penvriendin in Münster schreef ik in het Engels.

Bij Frans hoefden we geen boeken te lezen maar mocht gewoon je de vertaling lezen van Sartre en stimuleerde de docente ons om vooral de film Papillon te kijken en niet teveel moeite in het boek te stoppen. Ook was zij een groot dierenliefhebber. Daarom was er bij elke onverwachte overhoring wel een klasgenoot die in snikken uitbarstte omdat zijn/haar cavia een epileptische aanval had gehad en daarom het huiswerk niet voorbereid had kunnen worden. Het werkte elke keer.

Meer dan vijftien jaar later voel ik me in Duitsland veel meer thuis dan in Frankrijk en lees ik met veel liefde en met moeite Ronja Räubertochter en Im Westen nichts Neues. Ik studeer het liefste partituren in met een Duitse tekst en luister ook liever naar Bach en Schubert dan naar Fauré en Berlioz. En ik vraag bijna elke week aan meneer S wanneer we weer eens op vakantie gaan naar Duitsland, terwijl ik er elk jaar wel een keer kom.

Maar, er ligt misschien een herkansing in het verschiet. Aangezien ik redelijk met mijn mond vol tanden stond toen een zakelijk contact na een flinke emailwisseling in het Duits opeens aan de telefoon hing, heb ik bij mijn laatste voortgangsgesprek geopperd dat het wel handig zou zijn voor mijn werk als ik toch wat beter Duits zou spreken. Daumen drücken!

Decolletédrama’s

Dames. Even onder elkaar, van vrouw tot vrouw. Die boezem van ons, hè. Ons bosje hout voor de deur. Ik vind dat daar eigenlijk best een big deal van wordt gemaakt. Natuurlijk, borsten zijn bijzondere lichaamsdelen, maar eigenlijk zijn ze ook best irritant. Want soms is het hebben van een aardig bedeelde borstpartij gewoon echt niet handig. Noem het een luxeprobleem, maar tóch.

Het kopen van een goede bh kan een bron van frustratie zijn voor grootborstbezitters. Dat denk ik tenminste, door mijn bescheiden D’tje heb ik er zelf geen last van. Maar ik kan mezelf goed voorstellen dat het ingewikkeld wordt om een mooie, misschien wel sexy bh te kopen als je wél tussen de F’s, H’s en G’s zit. En dúúr dat die krengen dan worden!

Vriendin J. vertelde me ooit van haar voorgevelnadeel. Zij maakt nog wel eens mee dat ze inkijk heeft terwijl zij zich van geen kwaad bewust is. Als de rest van je omgeving een kop boven je uittorent – en dat is nou eenmaal het geval bij vriendin J. – dan heb je inderdaad snel inkijk! En geloof het of niet, maar in sommige situaties is een blik op je borsten gewoon níet gewenst.

Ikzelf vind het bloedirritant dat er regelmatig eten tussen mijn boobies valt. Zit ik weer te hengelen naar een brok chocolate chip cookie. Vooral in gezelschap vind ik dat nogal gênant. Maar ik móét dan wel even grabbelen, anders vind ik ’s avonds een voorraad eten in m’n navel terug. Gatver!

Zo. Natuurlijk zijn er ook legio voordelen aan een fijne voorgevel, maar die bewaar ik voor een andere column. Of nee, beter nog, die houd ik gewoon in de slaapkamer.

Gelukzaligheid

Voor het kerstreces schreef ik over de lol van het kerstpakket. De verwachting, de spanning, de vreugde, de voldoening. Dan nu de teleurstelling. Ja ja, het hele spectrum aan emoties komt hier voorbij, zeker als het gaat om het krijgen van cadeautjes. Kreeg de meneer nog een traditioneel kerstpakket met etenswaren en wijn, bij mij op het werk is er gemoderniseerd: we kregen een pasje en punten en daarmee mochten we op een website een cadeau uitzoeken. Prachtig mooi!

Met trillende vingers tikte ik het webadres van Cadeautje van de Zaak in. Ik logde in en daar verschenen de schatten, bijna binnen handbereik. Met de meneer koos ik een cadeau uit, iets voor hem en iets voor mij. Dat is wel zo gezellig, aangezien ik me altijd zo gretig op zijn kerstpakket stort. Een paar dagen later besloot ik, na nog even nadenken of ik toch niet stiekem een krulset of tosti-ijzer nodig had, de boel te bestellen. Verdorie, site onbereikbaar. Nog een keer proberen, nee ik kwam er niet door.

Leeg staarde ik voor me uit. Ik kreeg hetzelfde gevoel dat ik altijd krijg als ik iets leuks gezien heb in een winkel, het niet koop, er een nacht over slaap, dan besluit om terug te gaan en het toch te kopen, om erachter te komen dat het niet meer in de winkel is. Leeg en verdrietig, overmand door spijt! Gelukkig lukte het een paar dagen later wel. Alleen toen was een van mijn cadeaus ineens veel duurder, waardoor we dat niet meer konden bestellen. Nog meer spijt. Ik heb er nog een e-mail aan gewaagd, maar daar heb ik nooit meer wat op gehoord.

Uiteindelijk besloot ik dan maar iets anders te bestellen. Er stond immers nog genoeg moois en leuks op de site, en ik moet ook niet zeuren, want je krijgt het tenslotte cadeau. Dus hup, de spullen in het winkelmandje en afrekenen! Toch? Nee hoor. Nu werkte het afrekenen niet. Bijna smeet ik schuimbekkend de laptop door de kamer, nadat ik eerst, heel geduldig, het adresformulier op drie verschillende manieren had ingevuld. Hoe moeilijk kan het zijn om een simpele website in elkaar te flansen, beste mensen van Cadeautje van de Zaak? Best moeilijk, blijkbaar. Van collega's hoorde ik vergelijkbare verhalen.

Toch zal ik, tegen de klippen op, blijven proberen een cadeau te bestellen. Als ik dat dan in een enveloppe in de brievenbus krijg, komt vast dat gelukzalige kerstpakkettengevoel weer over me. En dat is waar het uiteindelijk om gaat, een gevoel van gelukzaligheid in donkere dagen, tegen de teleurstellingen in. Duim voor me.

Seven Dwarfs – Last man standing (3)

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Dubbel feest in kamp Romney: de tweede overwinning op rij in een voorverkiezing (Iowa caucus en New Hampshire primary) heeft hij op zak. Bovendien finishte Ron Paul als tweede, waardoor Huntsman, Gingrich en Santorum het moeilijker krijgen om hun boodschap als alternatief voor Romney voor het voetlicht te krijgen èn met argumenten te omkleden.

Zo spannend als Iowa was, zo saai en voorspelbaar was New Hampshire. Romney was de koploper en haalde inderdaad zijn verwachte zege binnen. Ron Paul werd tweede – en gooide er een lange, onsamenhangende speech tegenaan. Jon Huntsman, die zijn hele campagne rond New Hampshire had gebouwd en er veel tijd heeft doorgebracht, werd teleurstellend derde. Huntsman bleef dapper roepen dat hij “in the hunt” is, maar de prooi lijkt hem te ontsnappen.

Romney kan tevreden zijn. Sinds Gerald Ford in 1976 won geen enkele kandidaat in zowel Iowa als New Hampshire. Toch een kleine kanttekening: in de peilingen schommelde Romney weken en zelfs tot een paar dagen geleden rond de 40-42%. De exit polls gaven 36% aan, maar dat percentage kroop toch nog wat omhoog (niet alle stemmen zijn al geteld bij het schrijven van deze column). Is het nu iets lager dan verwacht? En zo ja, hebben de harde aanvallen (“When Mitt Romney came to town” zie hier en Romneys eigen onhandige “I like being able to fire people who provide services to me”) toch enige impact gehad? En raakt hij verder beschadigd nu de karavaan zich naar het zuiden verplaatst, waar South Carolina en Florida op het programma staan?

Ook daar ligt hij inmiddels op kop, waar eerder – u kon het hier lezen – Gingrich goed leek te gaan scoren. Nu niemand (vooralsnog) heeft opgegeven na deze voorverkiezing, zullen de aanvallen op Romney verder gaan. Let in Florida op wat senator Marco Rubio gaat doen. Hij wordt getipt als mogelijke running mate van Romney. Aangezien de Republikeinen ontzettend slecht scoren onder latino’s door hun standpunt over met name immigratie en grensbewaking met Mexico, zou Rubio een belangrijke rol kunnen gaan spelen.

Onderbelicht bleef de Democratische voorverkiezing. Want die was er ook wel degelijk. President Obama won met 45.008 stemmen (81,9%) van dertien andere kandidaten, waaronder de fantastisch genaamde Vermin Supreme (vermin betekent ongedierte). Zijn campagnepunten? Een wettelijke verplichting om je tanden te poetsen, “zombie preparedness” en… een gratis pony voor elke Amerikaan. Waarom doet hij mee? "Om de bekende kandidaten bewust te maken van de absurditeit van het hele proces". Hij werd derde, met 781 stemmen (1,4%).

Onderschrift

In 2013 zal polderster Jan Smit ongetwijfeld prachtig schitteren in de film Het Bombardement. De makers hechten zeer veel waarde aan participatie met het publiek (en organiseerden bijvoorbeeld een investeringskick-off), en wij gelukkig ook. Er is een hele slechte foto, die iedereen met een IQ hoger dan 80 zelf had kunnen photoshoppen, de wereld ingestuurd door de makers. Maar misschien zie jij iets geniaals en heb je zin om interactief te doen. Wie helpt ons aan een prachtig onderschrift, wellicht tevens inzetbaar als marketingkreet voor de film?

Een einde en een begin

2011 was niet het makkelijkste jaar uit mijn leven. Het was druk en stressvol en vol onzekerheden. Uiteraard waren er ook veel mooie momenten, vooral gerelateerd aan mijn geweldige dochter, maar zonder hier te veel uit te wijden over de details kan ik wel zeggen dat het pittig was.

Na een regenachtige zomer zonder een echte vakantie en met een steeds dichter naderende deadline voor een boek, gingen wij niet al te uitgerust op vakantie naar het winderige Drenthe. Na een week lang onze dochter twaalf keer per dag van een luier vol diarree te hebben verlost terwijl we in ons zogenaamd luxe vakantiehuisje gebogen stonden over een logeerbed, voelden we ons allemaal niet echt veel beter.

En toen kwamen er weer andere verplichtingen en dat terwijl mijn reguliere 36-urige werkweek gewoon doorliep. Eind november had de veerkracht wel zo’n beetje mijn lichaam en geest verlaten. En niet alleen die van mij, maar van alle gezinsleden. Mijn geliefde H was inmiddels begonnen aan zijn vijfde antibioticakuur van dat jaar en onze dochter was begonnen aan een setje nieuwe tanden. De laatste weken van november werden gedomineerd door wederom een klein huilend meisje, gevuld met snot en diarree en met de behoefte een paar keer per nacht getroost te worden.

Ik stond ’s ochtends te tollen op mijn benen, was blij als ik mezelf gedoucht en aangekleed kreeg, slikte vier antigrippines en fietste naar mijn werk. ’s Avonds kon ik nog net het aanrecht aan kant krijgen voordat ik op de bank instortte. Nadat ik vanaf half december anderhalve week ziek in bed doorbracht en zelfs in de daaropvolgende week vakantie nog niet in staat was om mezelf meer dan twee uur overeind te houden in een winkelcentrum, besloot ik dat er iets moest veranderen. Ik zat bij de kapper waar ik volgens mijn vaste kapster al elf maanden niet geweest was. Mijn haar was zo uitgegroeid dat ik vier centimeter te kort kwam om het te kunnen doneren aan een goed doel. Mijn kapster is net zo oud als ik maar ziet er tien jaar jonger uit. En terwijl ik in die stoel zat kon ik alleen maar verlangen naar mijn bed.

Ik heb voor 2012 alle, nou ja bijna alle, activiteiten opgeschort. Op één klein bestuursfunctietje na ga ik niets meer doen dan werken en voor mijn kind zorgen. Ik ga wandelen met mijn lieve kindje en haar leren het woord ‘vogel’ uit te spreken, ik ga koffie drinken met vriendinnen, ik ga breien, ik ga lezen en ik ga eindelijk het raam in de gang afplakken. Ik ga bruin en uitgerust worden, en ik ga in 2012 zelf mijn kerstkaarten maken en ook versturen.

Om dat alles te kunnen bewerkstelligen ga ik ook stoppen met mijn columns hier. Het was leuk, maar het is tijd voor iets anders. Het is tijd voor tijd en het is tijd voor het echte leven.

Genoeg gedicht over de liefde voor vandaag

want al schrijvend heb ik de liefde niet bedreven.

Het leven laat zich maar al te graag

liever beschrijven dan beleven.

Hagar Peeters

Stukken met vormen

Als je met de feestdagen niet op vakantie bent, dan spreek je af met familie. Dat is toch een soort kerstmos. Dus zat ik op tweede kerstdag bij de schoonfamilie op de bank en aan tafel. Het was een gezellig dag, met bijkletsen, lekker eten en een prachtig versierd huis inclusief kerstfiguren op batterijen. En zure relatiegeschenkenwijn.

Na de eerste ronde koffie met bonbons, brak het boom-moment aan: iedereen begon de kerstcadeautjes onder de boom te leggen. Ik keek verschrikt naar meneer S, want blijkbaar was het de afspraak dat we cadeaus voor elkaar zouden regelen. Misschien was het een hint toen mijn schoonouders vroegen of we nog wensen hadden voor kerst? Naast een bosje bloemen voor de gastvrouw en een flesje wijn was ik eigenlijk met lege handen binnengestapt. Ondankbaarheid en schuldgevoelens kwamen direct en onherroepelijk bovendrijven. Misschien toch iets meer niveau kerstnoob dan ik had gedacht.

Mijn nichtjes werden helemaal wild en kregen prachtige cadeaus waar ze meteen mee begonnen te spelen. Knutselspullen. Een boek. Een DVD. Mijn jongste nichtje liet haar beste gevoel voor humor zien toen haar moeder vertelde dat ze niet meteen haar nieuwste DVD mocht gaan kijken: “Maar ik denk dat het heel leerzaam is!”.

En toen was ik aan de beurt. Toch best een beetje spannend. Net als de nacht voor je verjaardag. Het pakje had een rare vorm en ik had geen enkel idee wat erin zou kunnen zitten. Nadat het pakpapier was verwijderd, had ik twee prachtige bakvormen in mijn handen. Een grote en een kleinere. Voor een tulband. Supertruttig en erg Martha Stewert-achtig misschien, maar ontzettend prachtig.

En het werd nog prachtiger, want mijn schoonmoeder vertelde dat deze vormen nog van haar eigen moeder waren geweest. Wow. En dat zij ze eigenlijk bijna zelf niet meer gebruikte. De stukken metaal in taartvorm waren dus beter af bij iemand die af en toe nog bakt. Ik was verbaasd, blij en kon niet uit mijn woorden komen. Wat een prachtig cadeau! Beter dan alles wat in de weken voor kerstmis in de winkels verkrijgbaar was geweest.

Dat kan er dus ook gebeuren als je met kerst niet op vakantie gaat. Dan wordt er overwachts een erfstuk in je schoot geworpen waardoor je even helemaal stil word. Komend weekend maak ik een verlate kerststol. En toost ik op erfstukken en prachtige vormen.

Seven Dwarfs - Last Man Standing (2)

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

En de winnaar in Iowa is… Mitt Romney. Met acht stemmen verschil heeft hij gewonnen van Rick Santorum. Acht stemmen. 8. Ron Paul werd derde, Gingrich vierde. Perry gaat – na enig aarzelen – toch door, Bachmann gooit het bijltje erbij neer (en heeft vorige week al volgens de geruchten aangeboden om Romneys VP- kandidaat te worden, al ontkent ze dat). Huntsman werd laatste – en wil ook door.

Ik was er niet voor opgebleven. En maar goed ook, want toen ik de volgende ochtend om kwart over 6 opstond, had ik weliswaar vijf ‘CNN Breaking News’ berichten, maar geen enkel uitsluitsel over wie er nu eigenlijk gewonnen had. Ik kon ‘live’ meekijken dat, na veel verwarring over precints, Romney met de kleinste marge ooit aan het langste eind trok. De analyses online, op twitter en op mijn tv bij CNN gaan alle kanten op. Mijn gok is dat het op 6 november 2012 niet uitmaakt, wie er vandaag gewonnen heeft. Romney heeft nog steeds de beste papieren. Hoe dan ook, de pundits zijn grofweg in twee groepen verdeeld:

Groep 1: Romney is de onvermijdelijke kandidaat. Hij kan nu deze overwinning claimen, hij staat ver voor in New Hampshire (dat, zoals u weet, volgende week stemt), heeft bakken met geld en daarmee een lange adem. Wordt zelfs door de meeste van de Republikeinse achterban gezien als de grootste kanshebber om president Obama uit het zadel te wippen. Voorspelling: Romney wint New Hampshire dik en gaat met momentum richting het Zuiden.

Groep 2: Romney is 'damaged goods'. Zijn campagne is al zes jaar (!) bezig, hij haalt net als in 2008 zo’n 25% van de stemmen en bijna precies hetzelfde aantal stemmen (om en nabij de 30.000) en kan maar niet boven zichzelf uitstijgen. Hij heeft miljoenen uitgegeven, onder meer met een stortvloed aan negatieve spotjes om het 'Newtmentum' te keren – en verliest nog bijna van een vrijwel onbekende ex-senator die vaak een 'sweatervest' draagt (zie afbeelding). Voorspelling: Romney zakt in in New Hampshire, wint mogelijk, maar met veel minder marge dan gedacht, wat zijn momentum verzwakt richting het Zuiden.

Voor beide punten valt wat te zeggen, maar Romney is waarschijnlijk toch de last man standing. Wat duidelijk is, is dat de evangelische christenen massaal op Santorum hebben gestemd en dat er nog grote twijfel heerst over de conservatieve papieren van Romney. Is dat alles vergeten als Romney de nominatie pakt? Dat is nu de grote vraag. Zonder de conservatieve, evangelische achterban (25% van het Republikeinse electoraat) heeft Romney een groot probleem. Zelfs tegen een impopulaire Obama, die nog maar weinig voor elkaar heeft gekregen en vooralsnog een zwakke president is gebleken.

Ceterus paribus (oftewel Ron Paul of Donald Trump doen niet als 'independents' mee en ook Palin – of een andere kandidaat als Mitch Daniels of Chris Christie – blijven uit de race) is het gokken op wie Romney als VP-kandidaat kiest: één van de huidige andere kandidaten? Het zal waarschijnlijk een conservatieve, evangelische christen zijn, mogelijk uit een zuidelijke staat.

P.S.: Newt is boos. Volgens de commentatoren wordt het nu echt knokken. Komende week weer twee debatten. De toon zal harder worden. Ik zit er klaar voor!

Hulde aan Nickelback

Hulde aan Nickelback. Alle lof en eer voor deze middelmatige Canadese rockband. Veren in de reten van Chad Kroeger en z’n vriendjes. Graag deel ik met jullie waarom ik vind dat Nickelback geprezen moet worden. Ondanks dat – en hier citeer ik Caar – de zanger klinkt als kreunende zuurkool.

Op 11 september 2001 bracht Nickelback Silver side up uit, de cd die hun absolute doorbraak betekende. Dat is op zich al tekenend. Nickelback koos de dag waarop de vreselijkste terroristische aanslagen ooit werden gepleegd om hun draak van een plaat uit te brengen. Het is bijzonder creatief te noemen dat Nickelback de mensheid twee van zulke grote klappen op één dag liet verwerken. En er gewoon mee weg te komen ook. Complimenten!

De single die sinds de herfst van 2001 niet meer uit het collectief geheugen te wissen is, heet How you remind me. En eerlijk is eerlijk, het is een prima liedje. Catchy deuntje, multi-interpretabele tekst, dramatische clip. Naast die dijk van een single kreeg de band het voor elkaar om hetzelfde liedje nog tientallen keren uit te brengen. Maar het klinkt toch nét effe een tikkeltje anders. Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder en brengen Chad Kroeger en consorten nog steeds kneiters uit. En het is nog steeds elke keer hetzelfde liedje. Da’s een talent, hoor. Dus ook hiervoor: goed gedaan, Chad!

Eind vorig jaar scoorde Nickelback weer een monsterhit. Dit keer had het de idyllische en poëtische titel We all stand together. Geloof me, de tekst doet niet onder voor een willekeurige Schlager-inhaker. De single heeft een extra effect: Chad Kroeger blaft. Ja ja, de langharige zanger met z’n hondenogen kan ook al blaffen. Hij ziet eruit als een natte krant en beschikt dus ook over een dierlijke kant. Luister maar ’s goed. Maar zorg dat het liedje niet in je hoofd blijft hangen. Want liedjes maken die zich in je hoofd vastketenen, daar is Nickelback nog steeds goed in. Hulde.

Nieuwjaarszoenen

Met Lein stond ik zojuist bij ons in de kantine en daar hebben wij onze nieuwjaarszoentactiek geperfectioneerd. Zo'n beetje iedereen wil zoenen, maar wij zijn daar niet zo van gediend. Waarom wel zoenen met en gezoend worden door mensen met wie je de rest van het jaar amper spreekt? Nou dan.

Daarom hier een paar handige tips om de eerste dagen van het nieuwe jaar zonder jeukende wangen door te komen.

Tip 1:
Blijf trouw aan jezelf. Dat is sowieso een heel goede tip, ook voor de rest van het jaar. Als je niet wilt zoenen, zoen dan ook echt niet. Wil je dat wel, leef je uit. Neem desnoods die afstandelijke collega in een armklem en zoen hem! Misschien heb je al jaren een oogje op die ene stille man met die dromerige ogen? Dit is je kans, zoen! Wie weet wat ervan komt. Wel eerst even toestemming vragen aan de afdeling personeelszaken, anders kan je ontslagen worden en dan krijg je geen winstdeling en geen werkgeversbijdrage en dat soort vervelende dingen. Dus: Blijf trouw aan jezelf, maar pas ook goed op.

Tip 2:
Zoen, als je geen echte weigeraar bent, selectief. Hier hoef je je echt niet voor te schamen. De ene collega ken je beter dan de andere, je spreekt de een elke dag, je maakt er grappen mee en ze weet hoe je partner en/of huisdier heet. De ander zie je alleen af en toe in het voorbijgaan en eigenlijk is dat al veel te intensief. Dat geeft niet. Zelf werd ik op een onbewaakt ogenblik gezoend door een overenthousiaste collega die ik zelden zie, dat zette de boel meteen weer op scherp. Niet doen dus, en meteen door naar die charmante buurvrouw van haar met wie je altijd luncht, wandelt, roddelt. Collega's die zich gepasseerd voelen hebben een bord voor hun hoofd. Onthou dat. Zelf heb ik buiten dit incident alleen maar bewust gekozen gezoend.

Tip 3:
De tactiek. Bij mensen die je wilt zoenen is het simpel. Je geeft hen eerst heel schijnheilig een hand, dan trek je het slachtoffer met een ferme ruk naar je toe. Meestal zijn ze dan zo verstijfd dat je wel drie zoenen in het gezicht kunt planten. Op de mond is een gewaagde strategie, door mij nog nooit toegepast, ervaringen hoor ik graag. Wat het niet-zoenen betreft: als de ander ook niet wil is het eenvoudig: je geeft een hand, een wens en klaar.
Dan nu het treffen van een zoener en een niet-zoener: steek je hand uit, schud. De ander leunt in, hou je arm gestrekt. Meestal is het gevaar dan reeds afgewend. Buigt de tegenstander verder door, wend dan je gezicht af of, een strategie die ik zelf in allerhande situaties toepas, ga praten. Praat alsof je leven ervan afhangt, het maakt niet uit waarover. De gestrekte hand en de pratende mond, een knappe jongen die je dan nog zoent.

Succes!

Gelukkig nieuwjaar!

De Gemodderdames wensen u een aangenaam 2012 toe!

Wat mij betreft wordt 2012 het jaar waarin...

* de aarde gewoon blijft bestaan, alle doemscenario's ten spijt.
* de aarde minder Adele krijgt te verwerken, dankzij haar time-out. Ik ben blij.
* Beatrix haar aftreden aankondigt.
* Boer Zoekt Vrouw nog meer kijkers krijgt. Onder andere omdat ik mijn meneer ga dwingen mee te kijken.
* ik een topbaan vind.

Wat gaat 2012 jou brengen? En wat denk jij dat de wereld in het nieuwe jaar gaat beleven? Deel het met ons in de comments!