Hulde aan Nickelback

Hulde aan Nickelback. Alle lof en eer voor deze middelmatige Canadese rockband. Veren in de reten van Chad Kroeger en z’n vriendjes. Graag deel ik met jullie waarom ik vind dat Nickelback geprezen moet worden. Ondanks dat – en hier citeer ik Caar – de zanger klinkt als kreunende zuurkool.

Op 11 september 2001 bracht Nickelback Silver side up uit, de cd die hun absolute doorbraak betekende. Dat is op zich al tekenend. Nickelback koos de dag waarop de vreselijkste terroristische aanslagen ooit werden gepleegd om hun draak van een plaat uit te brengen. Het is bijzonder creatief te noemen dat Nickelback de mensheid twee van zulke grote klappen op één dag liet verwerken. En er gewoon mee weg te komen ook. Complimenten!

De single die sinds de herfst van 2001 niet meer uit het collectief geheugen te wissen is, heet How you remind me. En eerlijk is eerlijk, het is een prima liedje. Catchy deuntje, multi-interpretabele tekst, dramatische clip. Naast die dijk van een single kreeg de band het voor elkaar om hetzelfde liedje nog tientallen keren uit te brengen. Maar het klinkt toch nét effe een tikkeltje anders. Inmiddels zijn we ruim tien jaar verder en brengen Chad Kroeger en consorten nog steeds kneiters uit. En het is nog steeds elke keer hetzelfde liedje. Da’s een talent, hoor. Dus ook hiervoor: goed gedaan, Chad!

Eind vorig jaar scoorde Nickelback weer een monsterhit. Dit keer had het de idyllische en poëtische titel We all stand together. Geloof me, de tekst doet niet onder voor een willekeurige Schlager-inhaker. De single heeft een extra effect: Chad Kroeger blaft. Ja ja, de langharige zanger met z’n hondenogen kan ook al blaffen. Hij ziet eruit als een natte krant en beschikt dus ook over een dierlijke kant. Luister maar ’s goed. Maar zorg dat het liedje niet in je hoofd blijft hangen. Want liedjes maken die zich in je hoofd vastketenen, daar is Nickelback nog steeds goed in. Hulde.