Met pijn in mijn hart moet ik bekennen dat ik in de puberteit een pijnlijke fout heb gemaakt. De keuzestress die ik nu als dertiger ervaar, verbleekt bij de domme keuze die ik op mijn veertiende maakte. Ik koos namelijk voor Frans (en aardrijkskunde) en niet voor Duits. Het achtervolgt me nog steeds: de droom waarin ik te horen krijg dat ik gezakt ben voor mijn eindexamen Duits komt met enige regelmaat terug. Met de kennis van nu had ik het destijds in ieder geval heel anders aangepakt.
In VWO 3 waren de lessen Duits vooral saaie uren Neue Kontakte. Met brieven schrijven naar Ute en Gabi en boerderijliederen uitkramen die nergens op sloegen. Het leren van de naamvallen was niet eens het ergste. Mijn aversie tegen de leraar Duits, die ook nog eens de decaan was, werd alleen maar nog maar versterkt door de bijlessen wiskunde die ik van zijn zoon op zaterdagochtend kreeg. De uren Duits zijn een grote wazige bende waar ik me weinig van kan herinneren. Bijna alsof de taal toen niet bestond. Zelfs met mijn penvriendin in Münster schreef ik in het Engels.
Bij Frans hoefden we geen boeken te lezen maar mocht gewoon je de vertaling lezen van Sartre en stimuleerde de docente ons om vooral de film Papillon te kijken en niet teveel moeite in het boek te stoppen. Ook was zij een groot dierenliefhebber. Daarom was er bij elke onverwachte overhoring wel een klasgenoot die in snikken uitbarstte omdat zijn/haar cavia een epileptische aanval had gehad en daarom het huiswerk niet voorbereid had kunnen worden. Het werkte elke keer.
Meer dan vijftien jaar later voel ik me in Duitsland veel meer thuis dan in Frankrijk en lees ik met veel liefde en met moeite Ronja Räubertochter en Im Westen nichts Neues. Ik studeer het liefste partituren in met een Duitse tekst en luister ook liever naar Bach en Schubert dan naar Fauré en Berlioz. En ik vraag bijna elke week aan meneer S wanneer we weer eens op vakantie gaan naar Duitsland, terwijl ik er elk jaar wel een keer kom.
Maar, er ligt misschien een herkansing in het verschiet. Aangezien ik redelijk met mijn mond vol tanden stond toen een zakelijk contact na een flinke emailwisseling in het Duits opeens aan de telefoon hing, heb ik bij mijn laatste voortgangsgesprek geopperd dat het wel handig zou zijn voor mijn werk als ik toch wat beter Duits zou spreken. Daumen drücken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten