Een einde en een begin

2011 was niet het makkelijkste jaar uit mijn leven. Het was druk en stressvol en vol onzekerheden. Uiteraard waren er ook veel mooie momenten, vooral gerelateerd aan mijn geweldige dochter, maar zonder hier te veel uit te wijden over de details kan ik wel zeggen dat het pittig was.

Na een regenachtige zomer zonder een echte vakantie en met een steeds dichter naderende deadline voor een boek, gingen wij niet al te uitgerust op vakantie naar het winderige Drenthe. Na een week lang onze dochter twaalf keer per dag van een luier vol diarree te hebben verlost terwijl we in ons zogenaamd luxe vakantiehuisje gebogen stonden over een logeerbed, voelden we ons allemaal niet echt veel beter.

En toen kwamen er weer andere verplichtingen en dat terwijl mijn reguliere 36-urige werkweek gewoon doorliep. Eind november had de veerkracht wel zo’n beetje mijn lichaam en geest verlaten. En niet alleen die van mij, maar van alle gezinsleden. Mijn geliefde H was inmiddels begonnen aan zijn vijfde antibioticakuur van dat jaar en onze dochter was begonnen aan een setje nieuwe tanden. De laatste weken van november werden gedomineerd door wederom een klein huilend meisje, gevuld met snot en diarree en met de behoefte een paar keer per nacht getroost te worden.

Ik stond ’s ochtends te tollen op mijn benen, was blij als ik mezelf gedoucht en aangekleed kreeg, slikte vier antigrippines en fietste naar mijn werk. ’s Avonds kon ik nog net het aanrecht aan kant krijgen voordat ik op de bank instortte. Nadat ik vanaf half december anderhalve week ziek in bed doorbracht en zelfs in de daaropvolgende week vakantie nog niet in staat was om mezelf meer dan twee uur overeind te houden in een winkelcentrum, besloot ik dat er iets moest veranderen. Ik zat bij de kapper waar ik volgens mijn vaste kapster al elf maanden niet geweest was. Mijn haar was zo uitgegroeid dat ik vier centimeter te kort kwam om het te kunnen doneren aan een goed doel. Mijn kapster is net zo oud als ik maar ziet er tien jaar jonger uit. En terwijl ik in die stoel zat kon ik alleen maar verlangen naar mijn bed.

Ik heb voor 2012 alle, nou ja bijna alle, activiteiten opgeschort. Op één klein bestuursfunctietje na ga ik niets meer doen dan werken en voor mijn kind zorgen. Ik ga wandelen met mijn lieve kindje en haar leren het woord ‘vogel’ uit te spreken, ik ga koffie drinken met vriendinnen, ik ga breien, ik ga lezen en ik ga eindelijk het raam in de gang afplakken. Ik ga bruin en uitgerust worden, en ik ga in 2012 zelf mijn kerstkaarten maken en ook versturen.

Om dat alles te kunnen bewerkstelligen ga ik ook stoppen met mijn columns hier. Het was leuk, maar het is tijd voor iets anders. Het is tijd voor tijd en het is tijd voor het echte leven.

Genoeg gedicht over de liefde voor vandaag

want al schrijvend heb ik de liefde niet bedreven.

Het leven laat zich maar al te graag

liever beschrijven dan beleven.

Hagar Peeters