Seven Dwarfs – Michele Bachmann

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Vorige week werd het u al aangekondigd: Gemodder gaat alle Republikeinse kandidaten en/of kanshebbers voor de presidentsverkiezingen van 2012 bespreken. Wat is er veranderd sinds de vorige bijdrage?
Officieel gemeld: Herman Cain, voormalig eigenaar van “Godfather Pizza”.
Officieel afgemeld: gouverneur Mitch Daniels (Indiana), tot teleurstelling van veel Republikeinen en Donald Trump, tot teleurstelling van alle late night komieken.

Nieuwe buzz: is er over Rudy Giuliani, die blijkbaar denkt dat het niet desastreuzer kan dan in 2008 en de Texaanse gouverneur Rick Perry. Uiteraard trekt ook Sarah Palin de aandacht, nu met een grote bustour.

Afgevaardigde Michele Bachmann

Zij zal zich naar verwachting binnenkort officieel kandidaat stellen. Bachmann (55) is de oprichtster en voorzitster van de Tea Party Caucus in het Huis van Afgevaardigden, dat 59 Republikeinse leden telt. Ze vertegenwoordigt het 6e district in Minnesota sinds 2006, toen ze werd verkozen met 50% van de stemmen. Herkozen in ’08 met 46,4% en in ’10 met 52%, bewijst dit haar electorale aantrekkingskracht.

Ze wordt vaak beschimpt door columnisten en komieken. Bekende ‘flaters’ zijn haar opmerkingen dat de Founding Fathers de slavernij hebben afgeschaft (was Lincoln), dat de Amerikaanse Revolutie in New Hampshire begon (was Massachusetts) en dat het wel heel erg toevallig was dat de varkensgriep uitbraak plaatsvond onder Democraat Obama en de vorige uitbraak onder Democraat Carter (was onder Republikein Ford – en wat wilde ze daarmee zeggen?).

In geschiedenis is ze geen kei, maar ze is wel juriste. Haar tegenstanders wijzen er dan op dat haar doctoraat behaald werd aan het christelijke Oral Roberts University (nee, dat verzin ik niet, die man heette echt zo) en de rechtenfaculteit sinds 1989 is gesloten. Ook haalde ze een LL.M in belastingrecht aan de prestigieuze William & Mary Law School.

Inschatting van haar kansen

Laag. Ze is sowieso een outsider, maar nauwelijks een gevaarlijke. Haar “buzz” zal vooral afhangen van Palin. Zodra die in de race stapt, zal het voor Bachmann moeilijk worden, omdat ze hetzelfde deel van het electoraat bedienen. Zonder Palin krijgt ze aandacht als enige vrouwelijke kandidaat en haar controversiële mediaoptredens. Bovendien kan ze rekenen op steun vanuit de Tea Party. Ze is een bedreven fundraiser, zo haalde ze 2 miljoen dollar op in het eerste kwartaal van 2011, maar heeft (nog) geen goed doortimmerde organisatie achter zich in voorverkiezing staten als Iowa en New Hampshire.

In haar eigen partij heeft ze weinig krediet en veel kritiek gekregen toen ze in 2008 meermalen publiekelijk Barack Obama verweet eigenlijk anti-Amerika te zijn. Ook haar mislukte kandidatuur voor een leiderschapspositie onder de Republikeinse Afgevaardigden heeft kwaad bloed gezet.

Haar standpunten sluiten aan bij de rechtervleugel van de GOP, maar ze wordt beschouwd als een lichtgewicht. Zonder ervaring met buitenlandse politiek en vooral hamerend op sociaalconservatieve thema’s, heeft ze te weinig bagage om de nominatie te halen. Als eventuele opponent van Obama heeft ze gematigden en ‘independents’ weinig te bieden. Die zullen terugschrikken van haar uitspraken, bijvoorbeeld dat kinderen “een prijs” zijn voor homoseksuelen en dat homoseksuele leraren ervoor zorgen dat kinderen leren dat homoseksualiteit normaal is en dat ze zelf ook maar eens zouden moeten proberen.

Roze tieten met fruitsmaak

Vorige week won Marlies Dekkers de rechtzaak die zij tegen Sapph had aangespannen. Iets met intellectueel eigendom en bandjes die teveel op elkaar lijken. Good for her. Enfin. Deze overwinning kon overigens niet op een beter moment komen. Want deze week lanceerde Marlies ook haar special edition Magnum-bhprijswinactie. Wat een fantastische en ontzettend toevallige publiciteitsstunt van Dekkers en Magnum samen! Wat hebben designtieten en ijs eten met elkaar gemeen en wat zou deze samenwerking tot een succes kunnen maken?

1. Merk
Magnum is een merk en Marlies Dekkers is een merk. Twee merken maken samen eh een soort experiment. Of tot een nog sterker merk, de tijd zal het ons leren. Het gaat om de verbinding van ervaringen. Als je een Magnum eet, dan wil je ook graag een Marlies aan en aan de andere kant: elke keer als je een Marlies aandoet wil je zo'n ijsje eten. Conditioneren en versterken moet het motto zijn geweest.

2. Doelgroep
Lingeriemakers, en dan bh-makers in het bijzonder, hebben (gechargeerd) meestal vrouwen voor ogen als ze hun product ontwikkelen. De bedenkers van het chocoladeijsje met roze fruit in het midden dachten ook aan vrouwen. Met veel brute noten is een ijsje voor mannen, rood fruit is een ijsje voor vrouwen. Immers, design en pleasure gaan naadloos (ja, dit is een pun!) in elkaar over volgens de reclameslogan.

3. Functie
Magnum + Marlies = mama. Uit borsten komt zuivel. Magnum is een roomijsje en Marlies maakt dingen voor borsten. Komt overigens goed uit, want de bh die je bij het kopen van een actieverpakking kan winnen wordt voor je op maat gemaakt (dit is, zonder sarcasme, echt het enige mooie aan deze actie). Of het broekje van het lingeriesetje ook verstelbaar is, was niet terug te vinden. Lijkt me wel handig, voor al dat ijs dat dan op je heupen of een andere probleemzone gaat zitten.

4. Slechte tekstschrijvers
limited edition ijsje / lingerie ontwerpster /lingerie lijn / lingerie label; je snapt wel waar dit heengaat.

5. Ervaring
En dit kan ik niet helemaal rijmen. Iedereen weet dat er maar een week in de maand is dat vrouwen een moord zouden doen voor een chocoladecaloriebom. Je zou er toch van uitgaan dat de ijsmaker ook die andere drie weken graag zijn/haar product zou willen verkopen. Of is het hier ook weer om die conditionering te doen? Eens per maand eet je dure ijsjes en wil je alleen maar je slobberige sportbh aan, en die andere drie weken heb je wel zin om moeite te doen voor je ondergoed. Door M & M te combineren is zo de hele maand meegenomen.

Heeft iemand nog een ander idee wat deze samengestelde marketingcampagne tot een succes zou kunnen maken? Of wellicht heb je een alternatief idee? Heb je meegedaan aan de actie, en wat vond je van de smaak van het ijsje? Reacties en tips zijn meer dan welkom.

Gesprek op straat

Een oude dame spreekt me aan.
"Mevrouw! Zou u me kunnen helpen? Ik moet daar oversteken, kunt u even met me meelopen?"
"Ja hoor, komt u maar, dan steken we samen over."
"O fijn. Weet u, er heeft nog nooit iemand 'nee' gezegd als ik vroeg of ze wilden helpen."
"Gelukkig maar. Er zijn dus nog heel veel behulpzame mensen."
"Ja, ik moet daar bij de voetbalvelden zijn en als ik over de stoep rechtdoor loop dan gaat het allemaal wel, maar ik ben bijna blind aan allebei m'n ogen en dan vind ik het oversteken toch wel eng."
"O ja."
"Ja, want ik ben bijna helemaal blind aan beide ogen. Zeg kijk eens, mooie bloemen hè?"
De dame laat me een bosje neprozen zien.
"Nou, zo mooi, die zijn toch niet van echt te onderscheiden?"
"Nee, inderdaad, ze zijn prachtig. Dag mevrouw!"
"Dahag!"

I heart ... Nostalgienet

Toen ik bij meneer S ging wonen kreeg ik naast een veel fijner huis dan mijn lekkende en krakende studentenhok ook een verbreding van mijn ganse wereldbeeld en een bovengemiddeld historisch besef cadeau. Dat cadeau heet digitale televisie. De gemiddelde dertiger en/of HSP-er krijgt er acute stress van lijkt me. Ook ik. Wat moet ik met baby tv? Of Golf 24? Of die ander 678 zenders? Maar toch, als je de parels eruit weet te halen is er veel plezier aan te beleven.

Zo ontdekte ik Mezzo en Arte, waar opera's en masterclasses voor sopranen in zijn totaliteit worden uitgezonden. En hoefde ik niet meer naar mijn heerlijk stoffige filmhuis voor een mooie documentaire maar kon HollandDoc mij in die nieuwsgierige behoefte voorzien. Vistelevisie sloeg ik over, maar smulde wel van I shouldn't be alive. Customize is het sleutelwoord in de wonderbaarlijke wereld van de themakanalen.

De mooiste ontdekking gebeurde onverwachts. Ziek op de bank, zapper in de hand en met je hoofd boven een bak met kamillestoom zag ik opeens mijn stad op televisie. Daar was Utrecht. In zwart wit. Met een polygoonstem. Diegesis. Er reden auto's door de binnenstad en mensen vierden feest. Overal vlaggen en dansende mensen op straat. Dit was feest, dit was de bevrijding. De schoonheid van het beeld en de geschiedenis die onmiskenbaar mijn woonkamer binnendrong waren ontroerend.

Dit alles gebeurde op Nostalgienet, een zender die naar eigen zeggen onvergetelijke televisie laat zien. Niet alleen series als Medisch Centrum West en nog eerder Sil de Strandjutter worden herhaald, ook journaals over een kookles op de huishoudschool of het binnenhalen van de oogst in Beveland komen langs. Het raam naar de vaderlandse geschiedenis gaat zo wel heel makkelijk open. Misschien kan er een keer een eind komen aan de drama's over de canon van de Nederlandse geschiedenis. En over dat museum. Want dat museum bestaat allang: Nostalgienet.
Nostalgisch en ontroerend, soms met een beetje jeugdsentiment uit de jaren '80. Zeker de moeite waard.

Tuinslang

Als je een grotemensenhuis koopt, met een tuin enzo, ga je je ook verdiepen in allemaal prachtige, burgerlijke dingen. Ik wel althans. Zo verdiepte ik me eerst in de wondere wereld van het vrijstaande fornuis (6-pits of 4-pits, enkele of dubbele oven, rvs of gemoffeld?) en die van houten vloerdelen (massief of duoplank, zwevend of verlijmd, olie of hardwax?). Nu was ik toe aan tuinspullen en vanwege de droogte van de afgelopen tijd vooral aan een tuinslang.

Een tuinslang, dat klinkt simpel, zou je denken. Maar nee, ook hierin blijkt een immense variatie aan soorten en prijsklasses te zijn. Wil ik een losse tuinslang of een katrol? En als ik een katrol wil, moet die dan mobiel zijn of aan de muur hangen? Is hij volautomatisch of moet ik zelf de slang inrollen? En waarom denk ik hier in godesnaam over na?

Dan maar even naar de website van tuinspullengoeroe Gardena. Een openbaring. Niet alleen op tuinslanggebied maar ook als je nadenkt over je beroepskeuze. Ineens weet je het... marketingteksten schrijven over tuingereedschap, daar had ik voor moeten kiezen. Want een tuinslang kopen is een belangrijke keuze. Geniet even met me mee:

Kwaliteit is een belangrijk selectiecriterium bij de aanschaf van een tuinslang. GARDENA heeft een range innovatieve tuinslangen, waaronder een exemplaar met SkinTech coating. Deze slang glijdt soepel door de tuin, om hoeken en knikt of verdraait niet. Voor iedere tuin heeft GARDENA de juiste tuinslang. De tuinslangen zijn geclassificeerd in Premium, Comfort en Classic zodat u eenvoudig de slang kunt kiezen die aan uw kwaliteitseisen voldoet.

De slang glijdt soepel door de tuin, het is bijna erotisch hoe hier de tuinslangbeleving beschreven wordt. Premium, Comfort en Classic - gaat het hier nou over tuinslangen of over condooms/maandverband/scheermesjes? Heerlijk dat zelfs voor iets simpels als een tuinslang een wervende tekst kan worden gemaakt.

Voor iedere tuin de juiste tuinslang, wat een opluchting! Ook voor míjn tuin bestaat de ideale tuinslang en ook voor die van jou! Hoera, wanhoop niet! Hoe bizar gevormd je tuin ook is, er is een tuinslangoplossing voor! Ik denk dat ik binnenkort een feestje ga geven ter ere van mijn soepel glijdende tuinslang. En dan mag iedereen hem heel even vasthouden.

"Seven dwarfs"

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Tot nu toe zijn de lezers van Gemodder in de Marge grotendeels gevrijwaard gebleven van politiek. Dat gaat nu veranderen. We gaan het hier namelijk hebben over politiek. En dan over misschien wel de leukste politiek denkbaar: de Amerikaanse politiek. In het bijzonder het circus dat presidentsverkiezingen heet.

Copyright © 2011 Universal Press Syndicate

Voor wie denkt: maar Wycliff Jean”s “Yes, We Can” is toch nog maar pas geleden? Welnee, de volgende verkiezingen staan alweer voor de deur. Op dinsdag 6 november 2012 gaat het Amerikaanse electoraat (dat wil zeggen: zo’n 57% van de kiesgerechtigden) weer naar de stembus. En ja, dat is dus over anderhalf jaar, maar we kunnen niet vroeg genoeg beginnen. Er wordt op die bewuste dinsdag overigens niet alleen een president gekozen, maar ook alle 435 leden van het Huis van Afgevaardigden, 33 senatoren, 11 gouverneurs en een waslijst aan lokale kandidaten. We concentreren ons hier echter op de presidentsverkiezingen. Aan de Democratische zijde heeft president Obama aangekondigd zich opnieuw verkiesbaar te stellen en, behoudens een groot schandaal of onverhoopt overlijden, is hij verzekerd van de nominatie. Blijft over de Grand Old Party, oftewel de Republikeinse partij.

Bij de Republikeinen is er geen duidelijke “frontrunner”. Er hebben zich al een aantal kandidaten officieel aangemeld, de meesten van een twijfelachtig kaliber. Wat te denken van een man die zichzelf omschrijft als Satanist en vampier? (I kid you not). Dit sluit aan bij een verzuchting in de fantastische tv-serie “The West Wing” – seizoen 6 en 7 gaat over de campagne rond de opvolging van president Bartlet (Martin Sheen) – dat het groepje kandidaten net de zeven dwergen zijn.

Van een aantal andere, meer serieuze kandidaten, wordt een aankondiging van een kandidatuur verwacht binnen nu en een paar maanden. Een veelzeggende stap hierin is de zogeheten Exploratory Committee. Ook Republikeinen die al een tijdje verdacht veel tripjes maken naar Iowa en New Hamsphire (waar de eerste primaries worden gehouden), geven daarmee aan dat zij hun kandidatuur aan het voorbereiden zijn.

Mogelijke kandidaten voor de nominatie zijn: Michelle Bachmann, Ron Paul, Mitt Romney, Newt Gingrich, Jon Huntsman, Sarah Palin en Tim Pawlenty. Alleen Gingrich en Paul hebben zich reeds officieel kandidaat gesteld. Ter lering ende vermaeck zal vanaf volgende week elke week 1 kandidaat worden besproken. Wie weet hoorde u het hier voor het eerst.

Op de Dijk

Dit weekend ben ik op zijn Hollands ontmaagd. Het was mijn allereerste keer in Volendam. Met een bride to be in een outfit die niet onderdeed voor de kleding van Barbie uit Oh Oh Cherso. En met nog negen andere vrouwen, op vrijgezellenfeest. Vergeet nostalgische taferelen en denk aan een toeristenfabriek. Dat is de echte Volendam Experience.

De populariteit van het vissersdorp moet zeker niet onderschat worden; op een willekeurige zonnige zaterdagmiddag in er geen parkeerplek meer te vinden. Dus probeer je je tussen de touring cars uit Duitsland en Slowakije te wurmen. Ondertussen betrap je jezelf erop dat je toch overal zit te gluren naar Nick en/of Simon, of in ieder geval een familielid van hen. Ai. Pijnlijk. Zie ik daar de eerste viskraam?

Eenmaal aangekomen op de Dijk is daar geen enkele originele Volendammer, op zij die hun brood verdienen aan de toeristen na, te vinden. Het is er heel druk met toeristen en dagjesmensen, zowel op de Dijk zelf als op de jachten die in de haven liggen. Een soort kaaskoppige Saint Tropez, inclusief uitzicht op fluoriserende bikini's. Ook aan vrijgezellengroepen geen gebrek. Alleen hier ziet het zwart van de mensen. En goedgemutst ondergingen wij het allemaal.

Eenmaal bij de fotostudio werden we door een souvenirwinkel een smalle trap opgestuwd en gingen we, via de mannenkleedkamer, naar de kleedkamer van de dames. Twee kleedsters stonden klaar om ons in een echt Volendams kostuum te sjorren. Gewoon een soort schort, armen erdoor, omdraaien, klittenband en strik vast en klaar. Nog een paar naar zweet stinkende klompen uitzoeken en dan vlot opstellen in het decor. Lachen. Klik klik. Klaar De eerste lopende band voor garnalenpellers is niks vergeleken met de snelheid waarmee we werden omgetoverd tot viswijven. De foto's zijn overigens prachtig geworden.

En toen ging het allemaal opeens zo snel. Je vergeet de toeristendrukte en voor je het weet proef je een shotje, een smaak die je sinds het klassenfeest van de derde niet meer ervaren hebt. Dan sta je in een kroeg mee te zingen met BZN. En doe je een dansje met de andere meiden. Net zoals Linda, Roos en Jessica. Dan is de dag opeens voorbij, en wordt de vrijgezel voor de laatste keer nagefloten door lokale, aangeschoten scooterjongens. Niks van die romantiek van het kleine vissersdorp; wat dat betreft is Volendam overrated en een grote toeristenval. Maar met die meiden een dag op stap is onbetaalbaar, daar heb ik dat kleine stadje aan het water niet voor nodig.

Viooltjesvagina

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist Han

In het dameshygiëneschap van de drogist lag een voor mij onverklaarbaar product. Een blijmoedige jonge vrouw in een hip jurkje sierde de voorkant van het pakje. Er stond ook een glanzende avocado tussen druppeltjes water (?) en grassprieten (nogmaals: ?) op. De eerste keer dat ik langs dit product liep, besteedde ik er geen aandacht aan. Ik had denk ik haast, want ik vind het normaal altijd erg leuk om lang in een drogisterij rond te hangen en allerlei verpakkingen te lezen.

Dus, bij een volgend bezoek aan die drogist, leerde nadere bestudering van de eerder genoemde verpakking mij dat er inlegkruisjes met avocado- en aloë verageur in zitten. U leest het goed. Inlegkruisjes, delicaat geparfumeerd met avocado en aloë vera. De horror! In een eerste oncontroleerbare reactie gooide ik de verpakking terug in het schap en slaakte ik een ondefinieerbare kreet. Mijn vagina hóéft niet naar viooltjes te ruiken. Wat moet ik nou met geparfumeerde inlegkruisjes? Waarom ruiken ze in ‘s hemelsnaam naar avocado en aloë vera? Is dat frisser of anderszins hygiënischer dan niet-geparfumeerde dameshygiëneproducten?

Een empirisch veldonderzoek volgde. Bij supermarkten en andere drogisterijen keek ik rond wat er zoal voor variatie in het hygiëne-assortiment bestond. En wat blijkt: er is een ware freshness-revolutie gaande in maandverbandland. Tegenwoordig bevatten de damesproducten kamille, deo fresh, vitamine E, zijde, aloë vera, noem het maar op. Pijnlijk bloedverlies, brokkelige afscheiding, nare geurtjes, plakkende onderbroeken en doorlekkende maandverbanden zijn verleden tijd als het aan de fabrikanten ligt. Anno 2011 is de menstruatie een periode van geluk, frisheid en prettige geurtjes.

Nou, daar pas ik pas voor. Ik ben gewoon ordinair ongesteld, met alle ongemakken van dien. Want de menstruatieperiode is een tijd waarin ik niet hoef te doen alsof ik me goed voel. Ik hóéf niet vrolijk huppelend door het leven te gaan. Ik vind dat ik gewoon chagrijnig op de bank mag kruipen, met een kruikje tegen mijn zere buik aan, een grote pot thee en een nóg grotere reep chocola binnen handbereik. Dát is wat mij betreft ongesteld zijn. En niet gelukkig zijn met een geparfumeerd maandverband in je onderbroek. Een Ambi Purpoes als je ongesteld bent? Laat me niet lachen.

Ambivalent tegenover Amsterdam

Dit stukje had zowel in de rubriek ‘I heart...’ kunnen vallen als in de rubriek ‘vieze vogels’. Ik zal uitleggen waarom.

Een paar weken geleden moest ik voor mijn werk in Amsterdam zijn. Ik ben niet geheel onbekend in Amsterdam. Ik heb er weleens gewerkt, ik heb er een aantal vakken gevolgd aan de universiteit, ik kwam er weleens in mijn studententijd, ik kom er een paar keer per jaar voor mijn werk, ik heb er vrienden wonen en ik ben er zelfs geboren (al weet ik van dat laatste niets meer). Ik weet dus wel de weg in Amsterdam en ben niet onbekend met hoe Amsterdam eruit ziet op een warme dag in april.

En toch was ik weer een beetje van slag toen ik het station uit liep. Ik zeg ‘weer’, omdat ik dat wel vaker heb als ik in Amsterdam aan kom met de trein. Ik zag het overvolle vieze station, wurmde me door de ondergrondse gangen en weg naar buiten, struikelde over de zwervers en de toeristen op weg naar de tramhalte en dacht bij mezelf: wat is dit toch een drukke, smerige en nare stad. Waarom komen er in hemelsnaam nog toeristen naar een stad waar je alleen in drommen kunt lopen, de vuilnisbakken uitpuilen, de tram druk en vies is, de rijen bij de musea enorm zijn, en overal rare vogels rondhangen die je portemonnee kunnen stelen. Ik vond Amsterdam dus een behoorlijk vieze vogel.

Omdat het mooi weer was, was het behoorlijk druk in de stad en deed de tram er dus nogal een tijd over om mijn bestemming te bereiken. Aanvankelijk kon ik niet zitten in de tram, maar op een gegeven moment werd het rustiger en kon ik al zittend rustig naar buiten kijken. En hoewel ik, zoals gezegd, Amsterdam goed ken, was ik toch weer verrast door de schoonheid van de stad. De mooie grachtenpanden, vrijwel allemaal in zeer goede staat verkerend en elk huis weer anders. De doorkijkjes over een gracht of in een hofje. Een groen pleintje dat ineens opduikt. En middenin de drukte van trams, fietsers, marktkraampjes en winkels ineens een gouden regen die over de breedte van een gevel tot bijna vier etages hoog tegen een huis aan groeit. En toen begreep ik wel waarom Amsterdam zo bijzonder is. Ik wilde zelfs bijna zeggen: I heart.. Amsterdam. Maar dat is misschien niet helemaal waar. Want Amsterdam, ik sta er toch want ambivalent tegenover. Maar ik kan wel begrijpen dat anderen Amsterdam ‘hearten’.

De ondraaglijke bizarheid van het tuincentrum

Ik heb geen tuin zoals Eef, maar een dakterras midden in de Randstad. Ik voel geen behoefte om heftig te gaan voorjaarsschoonmaken of te gaan nestelen, maar de motivatie om mijn dakterras te onderhouden is des te groter. Dat gaat niet zonder slag of stoot; zo realiseerde ik me deze maand wat het betekent als je houten tuinmeubelen een strenge winter buiten laat staan.

Gelukkig kwamen er snel betere tijden en maakte ik een boodschappenlijstje voor het tuincentrum. Plantenbakken, plantenpotten, zaadjes, bollen, plantjes en heel veel potgrond. En met Rob, Lodewijk en Babylon in mijn achterhoofd stapte ik in de auto. Wel eerst natuurlijk de achterbank plat. Je weet maar nooit.

Die bewuste vrije dag moest ik toevallig voor een afspraak in Culemborg zijn en het plan was om daarna met de waslijst aan boodschappen een enorm groot tuincentrum daar in de buurt te gaan. De weg was lang en kronkelig. Langs smalle, verlaten dijkjes. Onheilspellend. Ik kreeg een naar gevoel maar wilde niet paranoïde doen dus ik stopte de vergelijking tussen de Lek en de Styx ver weg.

Op de parkeerplaats aangekomen werd het niet beter. Het was leeg, slechts een aantal geparkeerde auto’s en een verloren fiets. Zo’n groot winkelcentrum in zo’n klein dorp. Ik kan mijn vinger er nog steeds niet op leggen maar het voelde alsof ik in een wereld terechtkwam die Frans Bromet, Man bijt Hond en Michiel van Erp combineert. Een parallel universum van een tuincentrum waar je op de een of andere manier niet thuishoort en je zeker ook niet thuisvoelt.

In het winkelcentrum zelf onderging ik de prangende blikken en opmerkingen. “Die is niet van hier”, “Goedemorgen meffrouw, kan u het vinden?” , “daar zijn de buitenkookbenodigheden als u die nodig hep”. En, zo stelde ik me dan voor: “In hal twee vindt u alles voor het bouwen van een heksenwaag en de houten punten voor het doorboren van zombies en vampieren”. Zoals in de winkel van Tubbs and Edward van The League of Gentlemen. Only for locals! Ik concentreerde me op mijn boodschappenlijstje en heb minstens vijfmaal de winkel doorkruist voordat ik alles kon afstrepen.

De tuincentrumervaring bereikte een dieptepunt toen ik in totale stilte het pad met ecologische bladluisverwijderaars inreed. De stilte werd bruut onderbroken door een penetrerende maar enthousiaste stem die genadeloos door de stilte heen sneed. Afgaande op de bewegingscensor in dit hellehol, opeens vertelde de stem over de ecologische producten die bij Eigen Huis & Tuin altijd gebruikt worden. Dit was de druppel. Dit was het moment om naar Oprah en mijn onderbuikgevoel te luisteren. Wegwezen. Langs het cafetaria met het broodje brie en de vleesetende planten bij de kassa.

Haastig stopte ik de tuinboodschappen in de auto. Kruidenplantjes, liters potgrond en het topstuk, de Franz Kafka-dahlia, stonden achterin. Gaspedaal en weg. Terug naar de stad en de veiligheid van mijn eigen dakterras.

Mislukt experiment

Onze nieuwe gastcolumnist Han schreef vrijdag in haar column dat mijn TV-experiment mislukt is. En dat is eigenlijk wel zo. Het doet pijn om het toe te geven, maar het is de harde waarheid. Ik kan, zelfs als ik het heel hard probeer, niet zonder TV.

Ik ben een nieuwsjunk en daardoor is er altijd wel iets op TV dat ik toch even moet zien. Verder gebruik ik de TV vaak als beloning, als ik hard gewerkt heb of erg moe ben mag ik een avondje stomme programma’s kijken. Waarom ik dat als beloning zie, ik weet het niet. Het is eigenlijk helemaal geen beloning, het meer een staf. Ellenlange reclameblokken, 90% van de tijd erge realityshows of zangwedstrijden en verder een hoop ongefundeerd geouwehoer. Maar soms ben ik gewoon te moe voor een boek en dan is de TV een uitkomst.

Het rare is dat ik op vakantie, op een plek waar geen TV is, de TV ook niet mis. Afgesneden van het nieuws voel ik ook niet de behoefte dat nieuws te volgen. Vorig jaar kampeerden we vaak zonder enige voorzieningen en dat was heerlijk. Het jaar ervoor fietsten we door Nederland en hadden een groot deel van de week geen TV. Ook dat was heerlijk. Het is het ultieme vakantiegevoel: geen TV en niet hoeven stofzuigen.

Maar als ik thuis ben is er altijd wel een reden om even TV te kijken. Het journaal is er op, of er komt iets over wielrennen. Ik probeer steeds bewuster de TV niet aan te zetten of hem na het journaal meteen weer uit te zetten. Ik probeer vaker alleen films of documentaires te kijken die we eerder hebben opgenomen (zodat we de reclames kunnen skippen) en zo mijn achterstand op filmgebied in te halen en mijn kennis een beetje bij te spijkeren. Maar toch staat soms ineens bij ons Lingo aan. En dat is schrikken.

Het vervelendste vind ik nog, en dat was een beetje de reden van de start van het TV-experiment, dat ik zo weinig lees. Misschien moet ik blijkens mijn onvermogen geen TV te kijken, niet beginnen met een niet-TV-kijk-experiment, maar met een los daarvan staand Lees-experiment. Met goede moed ben ik dit weekend begonnen in een nieuwe boek, namelijk Fahrenheit 451 van Ray Bradbury. En laat dat nou net gaan over een land waarin entertainment wordt aangeboden om het denken tegen te gaan en boeken zijn verboden omdat ze mensen aan het denken zetten en dat ongelukkig maakt.


Voor de liefhebbers, deze boeken las ik tot nu toe (in 2011):
Salman Rushdie – Luka en het Levensvuur
Jean-Pierre Geelen - Blinde Vink
Mark Stein – How the states got their shapes
Jens Lapidus – Snel Geld
W.F. Hermans – Uit talloos veel miljoenen

The Great Dictators - Kim Jong-Il

Eén van mijn all time favorite movies is Team America, World Police. De film gaat over een Amerikaans heldenteam dat overal ter wereld op Amerikaanse wijze problemen oplost. Met name problemen op het gebied van internationaal terrorisme. Een soort Mission: Impossible, met veel schieten en helicopters. Maar dan met Thunderbirdspoppen.

Mijn favoriete karakter in de film is Kim Jong-Il, die in deze film een beruchte terrorist is, uiteraard op jacht naar wereldheerschappij. In een van zijn eerste scènes gooit hij Hans Blix ("Ah, Hans Brix!") voor de haaien, een prachtig begin. Zei ik al dat alles wordt gespeeld door Thunderbirdspoppen? Een geniale zet. De makers van de film, Trey Parker en Matt Stone, hebben van tevoren grondig onderzoek gedaan naar Kim Jong-Il en het mooie is dat ze in zijn geval genoeg materiaal uit zijn echte leven konden putten om het karakter mee op te bouwen.

Kim Jong-Il is een groot liefhebber van Hollywoodfilms, opera's en musicals. Ik las dat hij ooit een bekende Zuid-Koreaanse regisseur en diens vrouw heeft laten ontvoeren om met hem samen een film te maken en de Noord-Koreaanse filmindustrie leven in te blazen. In Team America resulteert de voorliefde voor drama en musical in het prachtige, gevoelige lied I'm ronery (I'm lonely), waarin Kim jong-Il vertelt over de eenzaamheid die macht en genialiteit met zich meebrengen.

Zoals het elke zichzelf respecterende dictator betaamt, is Kim Jong-Il niet vies van een fikse partij zelfverheerlijking. En dat is maar goed ook. Hij heeft de prachtigste titels voor zichzelf bedacht, waarmee hij aangeduid wordt in Noord-Koreaanse dagbladen en andere media: De Geliefde Leider, De Briljante Leider en, een van mijn favorieten, Hij die verscheen uit het licht van zon en maan. Op de officiële website van Noord-Korea kun je de prachtigste artikelen vol zelfverheerlijking lezen. Wat dacht je van dit juweeltje? "The Korean people have cherished through their experience the absolute truth that as long as they follow General Secretary Kim Jong Il victory and glory, happiness and prosperity are in store for them. It is their unshakable will and faith to hold him in high esteem forever." Het zou goed zijn als ons Ministerie van Algemene Zaken wat vaker dit soort zinnen over zichzelf zou uitspreken.

Voor de visuele ondersteuning gaat Kim Jong-Il graag op de foto. Op de website Kim Jong-Il looking at things zijn fraaie voorbeelden te zien van de manier waarop de genadige leider het liefst gefotografeerd wordt: kijkend. Je moet doen waar je goed in bent en hij kan heel goed dingen bekijken. Mijn vreugde was groot toen ik op nu.nl bovenstaande foto ontdekte. Blijkbaar is er recentelijk een verzameling foto's vrijgegeven. Ik ben erg dankbaar dat deze foto van Kim Jong-Il die naar bh's kijkt (kijken doet hij ook met zijn handjes!) ook uitgekozen was. Onbegrijpelijk maar prachtig.

En dat geldt eigenlijk voor zo veel dingen die ik over Kim Jong-Il weet. Dat hij drie keer een hole-in-one slaat telkens als hij gaat golfen. Dat hij bovennatuurlijke gaven heeft en het weer kan aanpassen aan zijn gemoedstoestand. Allemaal even prachtig. Speciale aandacht nog even voor zijn uiterlijk, want zeg nou zelf, Ik-ben-geboren-uit-zonnegloren ziet er toch patent uit. Kaki broek, kaki overhemd en altijd een funky (zonne)bril. Dit is een dictator met klasse.

Als zijn zoon Kim Jong-Un binnenkort de fakkel moet overnemen wens ik hem heel veel sterkte. Het zal nog moeilijk worden om uit de schaduw van zo'n groot man te treden. Cruciaal hierbij zijn een aansprekende hobby kiezen, een goede aanspreektitel, maar vooral de juiste kledingkeuze. Tips zijn welkom.

I heart… Michael C. Hall

Dit is een gastcolumn van gastcolumnnist Han.

Ik moet iets opbiechten: ik ben verslaafd. Mijn verslaving is aangewakkerd door de gestoorde seriemoordenaar Dexter Morgan. Nee, wees gerust, ik heb niet ineens de neiging om ’s nachts iemand met plastic en ducttape op een tafel te binden en een stichtelijk woordje toe te spreken voordat ik het lijdend voorwerp op de tafel vakkundig een mes in de borst plant. Nee, mijn verslaving is wat onschuldiger, alhoewel het me ook ’s nachts nog bezig houdt.

Mijn verslaving heet Michael C. Hall, de acteur die Dexter speelt. Dexter slacht niet zomaar, hij moordt met een missie: alleen personen die het verdienen worden gedwongen het loodje te leggen. En dát gegeven maakt hem ook meteen bevreemdend sympathiek. Nu hoor ik je denken: “Dat weet ik al láng. Dexter draait namelijk al enkele jaren mee.” Dat klopt, maar ik kijk ongeveer één uur per week tv en de meeste historische tv-momenten en –series gaan dan ook volledig langs mij heen. (Eat that, Eef, met je mislukte tv-experiment. Tips nodig?)

Goed, terug naar Michael C. Hall. Dexter betekende zijn grote doorbraak, maar daarvóór was er Six Feet Under. Dit is een meesterlijke serie over de verknipte familie Fisher, die een uitvaartonderneming aan huis runt. Ik denk dat er per aflevering méér lijken in voorkomen dan in Dexter. (Let op, Lein, lijkentv!) Ik was direct geïntrigeerd door David Fisher, of eigenlijk Michael C. Hall. Maar het bleef bij een fascinatie, want David Fisher is een gefrustreerde, gesloten, zenuwachtige en homoseksuele begrafenisondernemer. Niet echt het type man waar ik gewoonlijk op val.

Maar wat kenmerkt mijn Michael C. Hallverslaving dan? Allereerst moet ik bekennen dat ik in enkele weken de eerste twee seizoenen van Dexter heb gekeken. Daarnaast heb ik al talloze YouTube-filmpjes bestudeerd waarin Hall de voice over is van supergenderbevooroordeelde reclamespotjes voor een stoer, mannelijk automerk. Ik droom over Dexter op een boot die mij komt halen. En ik zit er aan te denken om mijn eigen uitvaartonderneming op te zetten. Maar goed, om eerlijk te zijn speelde ik al ietsje langer met dat idee.

Vooralsnog lijkt er maar één oplossing voor mijn verslaving: er aan toegeven. Dat doe ik dus maar. Er is namelijk geen ander die zó sexy kan kijken terwijl hij een elektrische zaag in iemands nekplooi manoeuvreert. Ik kan er niks aan doen, maar… I heart Michael C. Hall.

Groene vingers

Sinds anderhalf jaar hebben wij een tuin. En na verloop van tijd moet er in zo’n tuin weleens wat gebeuren. Je kunt het gras een tijdje niet maaien, maar op een gegeven moment kan dat niet meer. Dat is het moment waarop het gras lang en geel begint om te vallen. Of het moment waarop je buurman aanbelt en vraagt of je zijn grasmaaier wil lenen.

En niet alleen het gras moet gemaaid, ook bomen moeten gesnoeid, struiken moeten bemest, dode planten moeten worden weggehaald en lege plekken moeten worden opgevuld. Zo’n tuin is, zelfs als je er niks geks mee doet, toch nog best een werk.

We hebben nooit een tuin gehad, althans niet in ons volwassen leven, en dus hebben we nooit echt groene vingers kunnen ontwikkelen. Mijn geliefde heeft daarnaast geen enkele interesse voor tuin, althans, die interesse gaat niet verder dan er in zitten met een boek of er doorheen lopen op weg naar de schuur, en dus komt de zorg voor de tuin op mij neer. En dat vind ik op zich helemaal niet erg, ware het niet dat ik gewoon niet erg goed ben in tuinieren.

Nu had ik het geluk dat ik vorig jaar tijdens de zomer zwanger was. Dat was een geluk met betrekking tot het onderhoud van de tuin omdat mijn zus daardoor nog wel eens kwam helpen. Zij heeft wel groene vingers en had vaak binnen een paar uur de tuin helemaal aan kant, alle planten op de juiste wijze gesnoeid en bemest en zo konden we er vaak weer even tegen. Dit jaar hebben we dat geluk niet. Ik ben niet zwanger en goed in staat om alles zelf te doen.

Althans in theorie dan, de praktijk wijst anders uit. Ik sta vaak vertwijfeld naar planten te kijken om te ontdekken of ze onkruid zijn of echte planten. Ik heb een kwartier gezocht naar een stel bloemen die ik vorig jaar geplant had op een bepaalde plek, die volgens het kaartje meerjarig waren, maar nu nergens meer te bekennen. Ik had het gras zo lang niet meer gemaaid dat de grasmaaier er niets meer mee kon en dus heb ik uren handmatig het gras geknipt om het daarna aan te harken, er mest overheen te strooien en het gras te besproeien met water. Na al dat werk had ons grasveld weinig meer weg van een grasveld, het leek meer een stukje slecht overwoekert braakliggend terrein.

Vol vertwijfeling sta ik nu af en toe naar een gemeenteplantsoen te kijken. Op de gemeentelijke grasvelden voetballen kinderen, laten mensen hun hond uit en toch groeit daar mooi dik gras, waarom lukt dat dan niet in mijn achtertuin? Hetzelfde geldt voor de struiken in de gemeenteperken. Gaat er bij ons in de tuin regelmatig iets dood, de gemeentepreken zijn allemaal dichtbegroeid, groen, levend, vol met mooie bloemen. Er staat vrijwel nooit iets dood te gaan. Ik ben bijna in staat een struik uit te graven en bij ons in de tuin op zo’n lege plek neer te zetten. Ik weet dat het niet mag, dat dat diefstal is, maar de verleiding is voor iemand zonder groene vingers wel erg groot.

Anno

Een paar weken geleden ging ik voor het eerst sinds tijden weer eens met de trein. Sinds ik een auto heb, doe ik dat eigenlijk nooit meer. Sterker nog: ik heb een auto gekocht omdat ik op een gegeven moment nooit meer met de trein wilde.

Maar ineens kwam het toch beter uit om met de trein naar mijn bestemming te reizen. Ik moest namelijk alleen naar een nooit eerder bezochte locatie in een vrij drukke stad. Ik heb geen Tomtom en zou dus moeten zoeken naar de juiste plek, dat vind ik op zich niet erg, maar ik moest die hele middag cursus geven en wilde dus vrij relaxed en onbezweet arriveren en kon ook nog wel wat voorbereidingstijd gebruiken. Kortom: alles wees er op dat de trein op dat moment het beste alternatief zou zijn.

En dus stapte ik in de trein. De trein was rustig en ik moest er ongeveer anderhalf uur in zitten, dus ik had alle tijd. Ik hoefde ook niet over te stappen, dus ik zat lekker een beetje door mijn papieren te bladeren en naar buiten te kijken. En toen moest ik ineens denken aan een serie boeken die wij thuis hadden toen ik nog kind was. De boeken gingen over Anno. Anno was een mager mannetje dat de wereld over liep. Dat was waar het boek over ging. De boeken hadden geen tekst maar bestonden alleen uit paginagrote pentekeningen van landschappen. Ergens in dat landschap zochten wij als kind naar Anno. Dat was voor kinderen een goede oefening in goed kijken want op de platen gebeurde en heleboel. Er werden oogsten binnengehaald, er liepen koeien in de wei, er waren muzikanten, er schommelden kinderen en ergens tussen al die activiteiten en natuur liep Anno.

Toen ik in de trein zat en boeren aan het werk zag in de bollenvelden, vuilnisauto’s zag rijden, mensen zag fietsen, mensen in bootjes zag en mensen zag wachten bij een spoorwegovergang moest ik ineens aan Anno denken. Maar ik zag hem nergens lopen.

Homo-emancipatie, my ass!

Het was een mooi weekend voor de homo-emancipatie. In geen enkel ander land zijn homo's zo gelijkwaardig aan hetero's als in Nederland. Fijn is dat. Toch? Ja hoor, maar ook hier valt blijkbaar nog een fikse slag te halen. Schuimbekkend nam ik het nieuws tot mij.

Zaterdagochtend staarde ik in alle vroegte naar een aflevering van Life & Cooking. Te gast was Peter van der Vorst, de koninklijkhuisverslaggever van RTL4. Hij vertelde over zijn aanwezigheid bij Koninginnedag in Thorn en Weert. Hij was er samen met Marc van der Linden, die andere royaltykenner van RTL. Om op tijd bij de festiviteiten aanwezig te zijn "...hebben we de nacht ervoor in Thorn geslapen." "O," sprak een van de aanwezigen in de studio, "lepeltje-lepeltje?" Vanuit mijn nek voelde ik de woedewarmte omhoog stijgen. Ja, natuurlijk, want alle homo's doen het de hele tijd met elkaar! Hoe kon ik dat nou vergeten?

Moet je indenken dat Eva Jinek en Jeroen Snel een dergelijk interview hadden gegeven over hun verslaggeving bij de bruiloft van Prins William en Kate Middleton. "Ja, we waren al een dag eerder in Londen en daar hebben we toen in een hotel geslapen." "Lepeltje-lepeltje?" Dat vraag je dus niet. Dat vraag je dus niet aan mensen die openlijk hetero zijn. Ik denk sowieso dat Eva Jinek wel een goede advocaat in de arm had kunnen nemen als dit soort impertinente vragen aan haar werden gesteld, maar dat is een ander verhaal.

Tegen homo's kun je dit soort dingen wel lekker zeggen. Die houden er toch een wat vrijere seksuele moraal op na, anders waren ze überhaupt geen homo geworden. Da's logisch. Homo's zijn stiekem toch wel een beetje losgeslagen mensen. Vandaar dat het ook een issue was dat Jan Kees de Jager homoseksueel is. In De Telegraaf had hij dit weekend zijn coming out. Of, zoals Alex de Vries het in Ochtendspits verwoordde, hij kwam letterlijk uit de kast. (O ja? Stond hij in een kast, deed de deur open en stapte eruit?) Lekker geëmancipeerd. Heb nou toch gewoon een vriend! En verder geen gezeur. Je wordt vanzelf wel een keer gefotografeerd en dan weet iedereen het ook. Ik weet toch ook niet of Uri Rosenthal een vrouw heeft? Het zal wel, want anders had je het wel gehoord.

Ondertussen zijn we hier dus blijkbaar net zo achterlijk als in die vermaledijde Verenigde Staten, waar je alleen maar president kan worden als je een voorbeeldige vrouw hebt met schattige kinderen en elke zondag braaf naar de kerk gaat. Als je homo bent, ben je toch nog steeds een beetje een freak. Ik hoop dat Mark Rutte binnenkort ook zijn coming out heeft. Als hetero. Een persconferentie, schaamblos op de kaken, en dan maar bekennen dat je op vrouwen valt.

Op zoek naar jezelf

Ik wil een andere baan. Een burnout en 3 jaren zoeken later is dat nog niet gelukt. Goed, daar kun je een tijdje zielig over gaan doen maar dat houd je ook niet lang vol. Daarom heb ik besloten om dit jaar mijn vakantiegeld uit te geven aan een loopbaancoach. Want ik heb eigenlijk geen idee wat ik wil, laat staan dat er een idee is waar ik die nieuwe baan zou kunnen vinden.

Via via kwam ik terecht bij een dame die al jaren lang hogeropleide vrouwen met een dertigersdillema helpt hun identiteit op de arbeidsmarkt te vinden. Het kennismakingsgesprek met haar was prettig, wel een beetje zweverig maar niet op een vervelende manier. Ik besloot met haar in zee te gaan. En dat heb ik geweten.

Intensieve gesprekken volgden. Kapot en bezweet verliet ik de eerste sessie. Toen wist ik nog niet dat ik zoveel energie kwijt zou zijn aan het maken van de huiswerkopdrachten. Voor de eerste opdracht, waarin ik succesvolle activiteiten uit mijn leven waarbij ik me in mijn elemement voelde moest beschrijven, had ik meer dan twee keer zoveel tijd nodig dan dat er voor deze opdracht stond. Letterlijk bloed, zweet en tranen. Meneer S kwam naast me staan toen ik snikkend mijn huiswerk probeerde af te ronden en zei: “Misschien moet je het gewoon inleveren in plaats van proberen het helemaal perfect te doen”.

Ik ben nu halverwege het traject en het begint nu allemaal een beetje vorm te krijgen, ookal heb ik nog steeds geen enkel idee hoe de coach uit al die wirwar van informatie en data een duidelijk beeld van een leuke baan voor mij zou kunnen krijgen. En daar ligt tegelijkertijd een beetje de angst. Nu heb ik begeleiding, maar straks zit ik weer alleen achter de computer vacaturesites af te speuren. En wat nou als er straks een advies komt waar ik me helemaal niet in kan vinden? Of dat ik een advies krijg waar ik niks mee kan. Iets van: word redacteur bij een feministisch tijdschrift over vogels. Het is allemaal veel te spannend.

Is dit het dertigersdillema waar iedereen het nou over heeft? Het “wat wil ik nou echt en wat moet ik met mijn leven?”-gevoel. Want misschien moet ik dan alvast maar gaan hopen dat ik snel 40 word.

Metadiscussie (IV)

"Wind je niet zo op joh."

"Ik wind me helemaal niet op."
"Dat doe je wel."
"Niet."

Mini-vakantie

De dames van Gemodder zijn toe aan vakantie. Een mini-vakantie. Daarom  nemen wij 4, 5 en 6 mei column-vrij en zullen er op deze site dus even geen columns verschijnen. Vanaf maandag 9 mei zijn wij weer (fris-en-fruitig) van de partij!

I heart... complottheorieën

Osama Bin Laden is dood. Eindelijk. Eindelijk een eind aan alle speculaties over welke grot in welk land. En eindelijk is het nu dan ook weer tijd voor een nieuwe complottheorie. 9/11 is immers al weer een decennium geleden, dus de complottheorieën hierover zijn opgedroogd. En dat is jammer.

Ik droom al een dag lekker weg bij de paranoïde verhalen over de vermeende dood van de terroristenleider die binnenkort naar boven zullen komen. Want uiteraard is hij nog in leven. Dit is één grote publiciteitsstunt nu de Tea Party en Donald Trump dreigend aan de einder opdoemen. Obama had Osama nodig. Ik hoop dat er binnenkort een korrelige bandopname van Bin Laden wordt gepubliceerd waarop hij zegt dat het vandaag 4 mei is. Of een mooie foto met de New York Times van 10 juni 2011. Je kan er op wachten.

Genieten geblazen hoor, de groepen mensen die ervan overtuigd zijn dat ze systematisch worden voorgelogen door de regering, de overheid, het bedrijfsleven, de media. Na 9/11 bleek dat Bush zelf het WTC had opgeblazen, zodat hij een tweede termijn als president in kon gaan. (Daarom zat hij ook klaar met een kinderboek over een kalkoen, dit ondersteboven houdend. Voor het dramatische effect. Geniaal!) Op iets DiscoveryChannelachtigs zag ik een documentaire over de constructie van het WTC en hoe dat gebouw nooit zo had kunnen instorten en dat er een hele hoop dynamietstaven onderin het gebouw geplaatst moest zijn. Ja, zo is het, en niet anders. Een van de mooiste argumenten vind ik in dit verband ook altijd: "ja maar, je kan ook niet bewijzen dat het níet zo is." Wat dat betreft is een complottheorie een fundamentalistische religie. En dat brengt altijd de mooiste opvattingen met zich mee.

Wat te denken van de gebeurtenissen in Roswell, in de jaren '40? Nog steeds is er een grote groep Amerikanen die denkt dat in Roswell een vliegende schotel met marsmannetjes is neergestort. Schimmige tv-beelden en de vondst van flarden onduidelijke materialen ondersteunen hun theorie. Als er gezegd wordt dat het gaat om materiaal van weerballonnen gaat, dan is er sprake van een cover-up van de Amerikaanse autoriteiten.

Ja ja, als je wilt is er altijd wel een complot, ondersteund door quasi-wetenschappelijk onderzoek. Ook bij jou om de hoek. Want jij dacht zeker dat je in Nederland veilig was? Dan moet je wel je muren behangen met aluminiumfolie en op je hoofd een aluminium hoedje dragen, want zonder dat je het weet word je elke dag blootgesteld aan schadelijke straling. Gsm-masten, je zal er maar bij in de buurt wonen. Omwonenden hebben een verhoogde kans op kanker, klachten over migraine, oorsuizen, dat kan geen toeval zijn ("ja, ik hoor van heel veel mensen dat ze zich ineens helemaal niet lekker voelden en toen gingen ze drie weken op vakantie en toen hadden ze nergens last van").

Een vrouw die procedeerde tegen een gsm-mast bij haar om de hoek vertelde dat zij last van straling had en toen met speciale oorbellen een verbinding van haar hoofd naar het bedspiraal had gemaakt, om zo de straling uit haar lichaam te geleiden. Later bleek dat de gsm-mast waartegen deze vrouw protesteerde nog niet aan stond. Daar kun je om lachen, maar je kan ook denken aan de straling die zo'n ding blijkbaar afgeeft als hij niet een aan staat!

Het is vreselijk. En de overheden maar liegen en bedriegen. Trouwens, de overheid schijnt al jaren in handen te zijn van de Vrijmetselarij. De Vrijmetselarij is namelijk een geheim en dus heel eng genootschap van mannen met geheime schorten en geheime rituelen, die uiteindelijk maar één ding willen: wereldheerschappij. Er zitten heel wat invloedrijke personen bij de Vrijmetselarij en dat al eeuwen lang. Doodeng. Ze hebben ook allemaal geheime symboliek ingebouwd in alledaagse voorwerpen. Het Amerikaanse dollarbiljet is daar een mooi voorbeeld van.

Ben jij ook zo dol op complotten? Ga dan een naar de site van Stichting Skepsis, daar worden kwakzalvers en complottheorieën aan de kaak gesteld. Genieten geblazen. Dan nu weer terug naar Osama. Die overigens slechts één letter verschilt van Obama. Toeval? Ik dacht het niet.

Metadiscussie (III)

"Je hoeft niet zo te schreeuwen hoor, ik sta naast je."

of de variant:

“Ik hoor je wel hoor en de buren ook trouwens.”

Met de boot naar Terschelling

Vorige week verscheen een bericht op nu.nl over de veerdienst naar Terschelling. De eerlijkheid gebied te zeggen dat dat bericht oorspronkelijk afkomstig was uit de Telegraaf. Het bericht ging over de veerdienst naar Terschelling verzorgd door Rederij Doeksen. Volgens het bericht blijkt uit vertrouwelijk e-mailverkeer dat topambtenaren samenspanden met de leiding van de rederij om nieuwkomers te weren. Doeksen bleef hierdoor de enige aanbieder van veerdiensten naar Terschelling en dit leverde Doeksen jaarlijks een winst van ongeveer twaalf miljoen euro op. Aldus het bericht.

De e-mails zijn gelekt door een klokkenluider van het ministerie van Infrastructuur en Milieu. Het gaat om vier computerschijven met 3500 interne e-mails van de directie Rijkswaterstaat. De schijfjes zijn bezorgd bij de drie ondernemers die met de nieuwe veerdienst Eigen Veerdienst Terschelling (EVT) hebben geprobeerd het monopolie van Doeksen te breken.

Als het waar is dat een ministerie en (hoge) ambtenaren hebben meegewerkt aan het in stand houden van het monopolie van Doeksen dan vind ik dat heel schokkend. Ik vind het vreselijk dat blijkbaar burgers hun eigen bestuur niet kunnen vertrouwen. Want de burgers zijn uiteindelijk de dupe van het monopolie van de veerdienst, zij betalen immers de kaartjes voor de boot. Waarom ambtenaren aan dit soort zaken mee zouden werken is mij een raadsel. Zij zouden zich toch moeten realiseren dat hun baan er is om de burgers te dienen en dat met dit gedrag alleen Rederij Doeksen is gediend. Maar misschien ben ik wel heel naïef.

Wat mij betreft worden de uitvoerende ambtenaren en hun leidinggevenden, als na onderzoek blijkt dat andere rederijen inderdaad zijn tegengewerkt, hiervoor zwaar gestraft. De klokkenluider mag wat mij betreft een lintje krijgen. Ik ben geen fan van lintjes, maar ik denk dat het belangrijk is een voorbeeld te stellen. Een goede overheid doet soort dingen namelijk niet, een goede overheid gedraagt zich en als het dat niet doet corrigeert het zichzelf.

Aan de ene kant vind ik het erg dat dit misschien is gebeurd, aan de andere kant is het wellicht hoopgevend dat dit soort dingen uitkomen. Ik weet niet of in bijvoorbeeld België dit gedrag boven tafel was gekomen. Misschien is het dus enkel het bewijs dat het systeem werkt.

Metadiscussie (II)

“Dat begríjp je toch??”
“Nee natuurlijk begrijp ik dat niet, zeg het dan normaal.”
“Noem je mijn argument abnormaal? zo kan ik niet met je praten.”
“Dat zei ik niet, maar zo kan ik INDERDAAD niet met je praten.”