Anno

Een paar weken geleden ging ik voor het eerst sinds tijden weer eens met de trein. Sinds ik een auto heb, doe ik dat eigenlijk nooit meer. Sterker nog: ik heb een auto gekocht omdat ik op een gegeven moment nooit meer met de trein wilde.

Maar ineens kwam het toch beter uit om met de trein naar mijn bestemming te reizen. Ik moest namelijk alleen naar een nooit eerder bezochte locatie in een vrij drukke stad. Ik heb geen Tomtom en zou dus moeten zoeken naar de juiste plek, dat vind ik op zich niet erg, maar ik moest die hele middag cursus geven en wilde dus vrij relaxed en onbezweet arriveren en kon ook nog wel wat voorbereidingstijd gebruiken. Kortom: alles wees er op dat de trein op dat moment het beste alternatief zou zijn.

En dus stapte ik in de trein. De trein was rustig en ik moest er ongeveer anderhalf uur in zitten, dus ik had alle tijd. Ik hoefde ook niet over te stappen, dus ik zat lekker een beetje door mijn papieren te bladeren en naar buiten te kijken. En toen moest ik ineens denken aan een serie boeken die wij thuis hadden toen ik nog kind was. De boeken gingen over Anno. Anno was een mager mannetje dat de wereld over liep. Dat was waar het boek over ging. De boeken hadden geen tekst maar bestonden alleen uit paginagrote pentekeningen van landschappen. Ergens in dat landschap zochten wij als kind naar Anno. Dat was voor kinderen een goede oefening in goed kijken want op de platen gebeurde en heleboel. Er werden oogsten binnengehaald, er liepen koeien in de wei, er waren muzikanten, er schommelden kinderen en ergens tussen al die activiteiten en natuur liep Anno.

Toen ik in de trein zat en boeren aan het werk zag in de bollenvelden, vuilnisauto’s zag rijden, mensen zag fietsen, mensen in bootjes zag en mensen zag wachten bij een spoorwegovergang moest ik ineens aan Anno denken. Maar ik zag hem nergens lopen.