I heart ... Nostalgienet

Toen ik bij meneer S ging wonen kreeg ik naast een veel fijner huis dan mijn lekkende en krakende studentenhok ook een verbreding van mijn ganse wereldbeeld en een bovengemiddeld historisch besef cadeau. Dat cadeau heet digitale televisie. De gemiddelde dertiger en/of HSP-er krijgt er acute stress van lijkt me. Ook ik. Wat moet ik met baby tv? Of Golf 24? Of die ander 678 zenders? Maar toch, als je de parels eruit weet te halen is er veel plezier aan te beleven.

Zo ontdekte ik Mezzo en Arte, waar opera's en masterclasses voor sopranen in zijn totaliteit worden uitgezonden. En hoefde ik niet meer naar mijn heerlijk stoffige filmhuis voor een mooie documentaire maar kon HollandDoc mij in die nieuwsgierige behoefte voorzien. Vistelevisie sloeg ik over, maar smulde wel van I shouldn't be alive. Customize is het sleutelwoord in de wonderbaarlijke wereld van de themakanalen.

De mooiste ontdekking gebeurde onverwachts. Ziek op de bank, zapper in de hand en met je hoofd boven een bak met kamillestoom zag ik opeens mijn stad op televisie. Daar was Utrecht. In zwart wit. Met een polygoonstem. Diegesis. Er reden auto's door de binnenstad en mensen vierden feest. Overal vlaggen en dansende mensen op straat. Dit was feest, dit was de bevrijding. De schoonheid van het beeld en de geschiedenis die onmiskenbaar mijn woonkamer binnendrong waren ontroerend.

Dit alles gebeurde op Nostalgienet, een zender die naar eigen zeggen onvergetelijke televisie laat zien. Niet alleen series als Medisch Centrum West en nog eerder Sil de Strandjutter worden herhaald, ook journaals over een kookles op de huishoudschool of het binnenhalen van de oogst in Beveland komen langs. Het raam naar de vaderlandse geschiedenis gaat zo wel heel makkelijk open. Misschien kan er een keer een eind komen aan de drama's over de canon van de Nederlandse geschiedenis. En over dat museum. Want dat museum bestaat allang: Nostalgienet.
Nostalgisch en ontroerend, soms met een beetje jeugdsentiment uit de jaren '80. Zeker de moeite waard.