Born to be Wild

Zoals Lein eerder al schreef, hebben we samen een kookworkshop Wild gevolgd. Vlak voor deze zou plaatsvinden ontvingen we een e-mail van de organisatie over de invulling van de dag. We zouden een deel buiten doorbrengen, in het gezelschap van een jager; en we zouden voorgelicht worden over verschillende geweren. Ik wreef bloeddorstig in mijn handen terwijl bij Lein de moed in de kaplaarzen zakte. Zouden we die dag ons eerste schot lossen? Zou het bij de vrouw van Lange Frans ook zo begonnen zijn? Who would draw first blood? Zou Lein een Rambo-zweetband omdoen? Ik kon niet wachten.

First blood vloeide al meteen op de snelweg, waar Lein een dode fazant spotte, die ze helaas niet op de imperial gebonden heeft om later te slachten. Wat we ook niet hebben gezien was een geweer, tot mijn teleurstelling. Wel een hardhorende jager die vertelde dat hij altijd met hagel schoot, dat jagers op leeftijd niet altijd een vaste hand hebben (en daardoor soms per ongeluk op elkaar schieten), en dat je niet van dichtbij met hagel moet schieten, dan knal je het beest aan flarden. O ja, dat de jacht tegenwoordig een stuk minder aantrekkelijk is door de hele papierwinkel die erbij komt kijken. En dat muskusrat lekker is.

Na dit mooie verhaal mochten we zelf aan de slacht. Er hingen in de kas drie dode hazen en drie eendenlijkjes. Eén haas was als een soort Petrus ondersteboven gekruisigd. Deze voorbeeldhaas werd door de jager gevild en geleegd. Even heel plastisch: de kop snij je eraf, het vel trek je als een soort jasje uit. Bloederigst is het verwijderen van de ingewanden. En dat stinkt! Zo erg dat sommigen even naar buiten liepen. Wij niet natuurlijk. Wij hebben in de geur van het hazenbloed een eend staan plukken (altijd met de vleug mee).

Sommige dames werden gek genoeg heel hebberig bij de aanblik van ingewanden en blote hazen. Die begonnen meteen een handeltje in bont of eendenorganen. Dat is een leuke extra als je eigenlijk komt om te leren koken. Sommigen kwamen daar niet voor. Die kwamen om te laten horen hoe ze alles al wisten, over de jacht, over het bereiden van wild, over het in één minuut achteroverslaan van een glas rode wijn en daar dan heel hard bij schreeuwen. Ik kon haar nog net behoeden voor een faux pas door te zeggen dat ze eendenlongen uit de vuilnisbak had gevist en dus niet de lever waar ze zo vol van was. Dat had haar wildpaté goed kunnen verpesten.
Tijdens het koken waren Lein en ik zo afgeleid door een groep luidruchtige parelsnoeren, dat we van schrik slechts drie van de vier gerechten hebben gemaakt: gekonfijte kwartelpootjes, wildpaté en wildbouillon. Vooral de paté was erg lekker, daarvan hebben we na afloop met z’n allen heerlijk gegeten. Sommigen iets meer dan anderen.

Next stop? Patisserie! We zijn benieuwd wat voor publiek daar op afkomt.

Gooi wat in mijn schoentje

Dit is een gastcolumn van gastcolumnist H

Intrigerend bericht op nu.nl: Vrouwen vragen boeken voor Sinterklaas. Vrouwen houden van cadeautjes als boeken, sjaals (wat een ontzettend lelijk woord is, overigens. Bah!) en armbanden. Mannen houden van infantiele gadgets. En mensen zich maar afvragen waar al die stereotypen vandaan komen. Een zelftellende spaarpot. Die had ik vroeger als kind al, volgens mij van de Postbank. Blauw was het, met een doorschijnende voorkant van hard plastic met maatstreepjes erop. Of was het van de Rabobank. Als je er een gulden in gooide, rolde die als vanzelf in het juiste vakje. Kon je je toch enige tijd mee vermaken. Vooral na verjaardagen of bezoek van opa en oma was het feest. Dan kon je, mits je je fooitje niet meteen uitgaf aan ijsjes, die muntjes één voor één in de spaarpot stoppen en dan sjeesde dat mooie zilverkleurige Nederlandse kleingeld langs een hellinkje naar de bestemming. Dat duurde dan een seconde of 2, afhankelijk van de waarde van de munt. Een rijksdaalder was het langst onderweg. Met zo'n fijn metalig geluidje. Als je maar genoeg muntjes had, kon je aan de streepjes aflezen hoeveel er in zat. Nu is de zelftellende spaarpot gedigitaliseerd en werkt het op batterijen. En gooi je het geld er gewoon in. Eén metalige "kling!" als het op de andere muntjes in de spaarpot valt. Niks romantisch meer aan, maar blijkbaar verlangen mannen genoeg terug naar hun kindertijd om weer zo'n spaarpot te hebben. En je hebt meteen het totaalbedrag. Bij de oude spaarpot moest ik de bedragen zelf nog optellen.

Je zal overigens het lootje van je moeder hebben getrokken en op pad moeten voor een boek over vrouwen die een liefdesrivale of hun man vermoorden, door een ex ontvoerd worden of op spirituele ontdekkingsreis gaan. Ik zou als minderjarige toch wat angstig in de boekhandel staan met mijn geld, in de hoop dat het boek haar niet op ideeën brengt. Overigens hoop ik dat lootjes niet via lootjestrekken.nl getrokken worden, want dan is ook die romantiek vervlogen. Gaat gemak en luiheid tegenwoordig boven de charme van alle namen opschrijven op papiertjes, deze dichtgevouwen in een schaal of kom werpen en dan gezamenlijk de lootjes trekken. Lootjes trekken. Dat roept beelden op van een goed verwarmde woonkamer waar je met je gezin, familie of vrienden gezellig aan de borrel zit, kaasjes op tafel en dan de lol over wie je 'hebt', of juist daarvan balen. Kom daar nog eens om. Nee, lootjestrekken gaat via een website. Oké, je kunt maximaal 80 personen invoeren, dus met heel grote groepen is het misschien wel handig. Via die site kun je doorklikken naar het rijmwoordenboek of naar knutselidee.nl. Hoef je daar ook weer niet origineel of creatief mee te zijn en zelf na te denken.

Toch zijn het de mannen die hier wel de kroon spannen met m.i. de sneuste cadeauwens aller tijden. Een usb-stick cadeau krijgen met Sinterklaas. Dat je een geliefde of ander familielid op pad stuurt met specificaties als 'minimaal 32GB', 'er moet wel een blauw lichtje in zitten dat heen en weer gaat'' of dat je een usb-stick wilt in de vorm van een huissleutel. Handig voor aan je bos, heb je die altijd bij je. Omdat schrijver dezes zich nauwelijks iets bij een dergelijke cadeauwens kon voorstellen (het had zelfs niet in de top 100 van mijn lievelingscadeautjes gestaan), werd een klein onderzoekje gestart in de wondere wereld van de usb-stick. Algauw kwam ik het onderstaande pareltje tegen, reclame voor een usb-stick van maar liefst 86 euro:

Cruzen door uw bestanden
Met 32 gigabyte aan vrije ruimte heeft u met de Sandisk 32 GB Cruzer U3 USB-Stick een mooie aanwinst. Het is hiermee geen probleem om al uw favoriete muziek, foto's of video's overal mee naartoe te nemen. Bovendien pas hij gewoon in uw zak. Niks geen grote externe harde schijf. Deze Sandisk. Dat word hem.

Personaliseer elke computer
De Sandisk 32 GB Cruzer U3 USB-Stick maakt gebruik van een stukje technologie genaamt ReadyBoost. Hierdoor kunt u niet allen uw muziek en foto's altijd meenemen. Maar zelfs complete software. Hoe handig is dat? Nou, heel handig. Stel u voor dat u ergens bent waar u niet uw eigen computer hebt staan. Maar daarentegen wel met uw eigen programma's wilt werken. Dan kan dat nu. U kunt ook uw eigen achtergrond, profielen of voorkeuren erin meenemen. Maak zo van elke computer de uwe.

USB
U kunt de Sandisk 32 GB Cruzer U3 USB-Stick overal aansluiten door middel van de usb-aansluiting. Met een 2.0 aansluiting bent u er van verzekerd dat uw Sandisk Cruzer prima zal werken. Bovendien word het stukje usb goed beschermd. U kunt hem namelijk naar binnen en naar buiten schuiven voor de juiste bescherming.

Los van het tergende populaire toontje en stuitende spel- en stijlfouten (waar ik spontaan van ga schuimbekken), vond ik vooral de laatste zin heel fraai. Had ook zo onder een condoom-advertentie kunnen staan. Als er in dat condoom ook een blauw lichtje in had gezeten dat heen en weer ging, had het vast hoog op de verlanglijstjes van mannen gestaan voor Sinterklaas.

Surfen met Caar

Als groot liefhebber van de tassen van Longchamp werd ik heel blij van het bericht dat je hier nu een costumized tas kan bestellen. En denk nou niet "wat een wijvenbericht" want heren kunnen hier ook hun voordeel mee doen. Door voor de feestdagen een mooi exemplaar voor hun mevrouwen te bestellen! Hartstikke persoonlijk en... bags are a girl's best friend. Echt waar. Ik hoop zo dat de meneer dit leest.

Goed goed, de tassen zijn een beetje tuttig en ook een tikkeltje onorigineel, maar ze zijn handig, netjes en nu ook soort van bijna uniek. En ze kunnen bij iedere outfit. Ok, bij mij dan. Je kan kiezen uit twee soorten, Le cabas en de traditionele Pliage (zo genoemd omdat hij opvouwbaar is en dus makkelijk meenemen). Je kan kiezen uit zo'n tien kleuren voor de tas, en net zo veel kleuren voor de verticale streep. Leukste vond ik dat je ook nog je naam erop kan laten borduren, wat wel nodig is bij een vrij algemene, exclusieve tas.

Mocht de meneer dit lezen: Le Pliage s'il vous plait, maat 2, rood met beige streep en in rode letters Caar. Dank u, Sinterklaasje!

Foutje van de natuur

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik een tijdje geleden bevallen. Inmiddels ben ik een beetje bijgekomen van die bevalling en tot een aantal conclusies gekomen met betrekking tot bevallen en kinderen krijgen in het algemeen. Ik heb bijvoorbeeld ontdekt dat de natuur niet zo handig in elkaar zit.

Zo is het krijgen van een kind, en daarmee bedoel ik niet de bevalling maar gewoon het kríjgen van een kind: je krijgt een kind mee naar huis, een nogal ingrijpende gebeurtenis. En dan druk ik me uit op een wijze die waarschijnlijk de lading van de gebeurtenis niet dekt. Want in alle boekjes staat dat het krijgen van een kind ingrijpend is, maar hoe ingrijpend het is om ineens zo’n veel te klein hulpeloos wezentje thuis te hebben zonder gebruiksaanwijzing of communicatieve vaardigheden, dat is eigenlijk niet goed uit te leggen.

En dan is het zo dat het moment waarop je die baby meekrijgt, niet echt het moment is waarop jij fysiek en emotioneel in topconditie bent. Dat komt namelijk doordat je net een bevalling achter de rug hebt. En dat is wat ik bedoel met hoe onhandig de natuur is. Want zelfs in het gunstigste geval is de bevalling iets wat je moet verwerken en waar je toch, hoe goed en makkelijk het ook is gegaan, van moet bijkomen. In het ongunstigste geval heb je 36 uur weeën gehad, daardoor in ieder geval één maar waarschijnlijk twee nachten niet geslapen, heb je veel pijn geleden, ben je misschien wel ingeknipt of ingescheurd en gehecht of heb je een keizersnee gehad en barst je verder van de spierpijn en de kramp van het opvangen van de weeën en het eruit krijgen van die baby. Je bent, zeg maar, gesloopt. Je voelt je alsof je een aanrijding met een tractor hebt meegemaakt. En dan moet je voor een baby gaan zorgen. Terwijl je zelf niet eens zelfstandig naar de wc kunt.

En terwijl je bed op klossen staat. Ok, dat is geen foutje van de natuur maar een foutje van de arbowet, want leuk dat zo’n kraamhulp niet hoeft te bukken bij je bed, maar een arbowetgevingsjurist is waarschijnlijk nog nooit met tig hechtingen en spierpijn tien keer per nacht zijn verhoogde bed uit geweest om voor een huilende baby te zorgen.

De laatste fout van de natuur betreft de hormoonhuishouding. Want net als je je fysiek op je slechtst voelt én je hebt een huilend wezentje om voor te zorgen slaat je hele hormoonhuishouding op tilt waardoor je over alles onzeker wordt en om alles, maar dan ook echt alles, moet huilen. Je bent, kortom, labiel. Labieler dan je ooit bent geweest. Zo labiel dat je denkt dat je psychische hulp of pillen nodig hebt om te functioneren.

En dat is wat ik bedoel: je bent lichamelijk en geestelijk niet eens in staat om voor jezelf te zorgen en dan drukt de natuur een baby in je arm. Waarom? Waarom heeft de natuur niet bedacht dat zo’n baby pas komt nadat je drie weken op een eiland in de zon hebt liggen uitrusten? Waarom?

Onderschrift

Mode, het is soms onbegrijpelijk. Wij weten soms niet eens waar je hoofd moet. En is dit voor werk? Casual? Casual-chic? Of juist voor een gala-diner? Het is in ieder geval afneembaar, dus praktisch. Maar wat is het eigenlijk? Laat het ons weten in de comments.

Holland's Next Halsema

Femke Halsema heeft aangekondigd dat ze na haar huidige termijn zich niet meer beschikbaar zal stellen als lijsttrekker van GroenLinks. Een treurig bericht, maar een begrijpelijke beslissing voor iemand die dit al sinds 2002 doet. Wij van Gemodder in de Marge zijn meteen op zoek gegaan naar een waardig opvolger (m/v). Ineke van Gent viel meteen af, mede dankzij de rake persiflages van Buro Renkema. Wij kunnen haar nog steeds niet zien zonder hard snerpend te roepen “Ik heb hier een bestelling voor twee tosti’s. Klopt dat?!” Tofik Dibi is teveel een verongelijkte puber om serieus te kunnen nemen in een debat tussen volwassenen. Hij zegt nog net niet dat hij andermans standpunten "gewoon stom" vindt, met trommelende vuistjes op de bank van de Tweede Kamer.

Waar zijn we eigenlijk precies naar op zoek? Iemand die het links-progressieve gedachtengoed op een heldere en zakelijke manier kan uitdragen. Zonder meteen over-emotioneel te worden (denk aan Ria Beckers indertijd), een risico dat je met Britta Böhler wel weer loopt. Iemand die zich voor GroenLinks, nee, voor heel Nederland inzet zoals Femke Halsema dat ook altijd gedaan heeft. Al denkend over de opvolger viel ons op dat bij deze partij juist veel vrouwen geschikte kandidaat zijn. Meer geschikte vrouwen dan mannen, zo leek het zelfs. Daar zouden de huidige regeringspartijen een voorbeeld aan kunnen nemen.

Aan wie denken wij? Aan Mariko Peters! Wordt Mariko Peters het nieuwe gezicht van GL? Wij hopen het wel! Ze is slim, gedreven en zakelijk. Doe als wij en zeg 'Ja!' tegen Mariko Peters!

Parels voor de zwijnen

Afgelopen weekend betaalden Caar en ik vrijwillig 55 euro per persoon om samen met een groepje kookliefhebbers hazen te villen en eenden te plukken. We besloten eerder dit jaar om uit de comfortzone te stappen en gaven ons op voor een workshop Wild, waar ook een jager aanwezig zou zijn om zijn ervaringen en kennis met ons te delen.

Naarmate de datum van de workshop dichterbij kwam, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Dit kwam eerlijk gezegd vooral door onzekerheid. Vind ik wild eigenlijk wel leuk of lekker? Ga ik van mijn stokje bij het stropen van de haas? Ben ik toch van nature een vegetariër? Ben ik culinair gezien voldoende gevorderd om de workshop bevredigend af te ronden? En tot slot: wat moet ik aan?

Caar en ik bedachten de meest fantastische outfits en droomden weg bij colbertjes van tweed met van die donkerbruine stukken voor op de ellebogen, beige corduroy plooibroeken, hoedjes met fazantenveren en een echte donkerblauwe waxjas. Die mag dan best een beetje viezig worden want dat hoort erbij. Niet bang zijn om smerige handen te krijgen. Een outdooroutfit in een niet te opvallende kleur. One size fits nearly all. Oh, wacht vergeet de wellingtons niet.

De jageroutfit nam in gedachten al geweldige proporties aan en de uitrusting werd steeds uitgebreider, inclusief een skibox op de vijfdeurs middenklasser om het gegrilde zwijnkarkas in te vervoeren. Ik heb even op het punt gestaan de beagle van mijn schoonouders op een plaid in de kofferbak te leggen. Maar dat leek me toch een beetje gevaarlijk zo naast het jachtgeweer en de patronen. Uiteindelijk koos ik maar voor iets makkelijks waarvan het niet zo erg was als er een bloedspetter of een stukje eendendarm op zou komen en daardoor een vlek zou achterlaten. En platte schoenen, vooral platte schoenen. Het werd gewoon een spijkerbroek met een trui.

De groep kookliefhebbers bleek te bestaan uit mannen met gerafelde spijkerbroeken en dames van stand, uitgerust met geruite plooibroeken, prachtige blouses in pastelkleuren, goudkleurige diademen en natuurlijk een opvallend parelcollier. Het praatje van de jager begon en de groep drong samen om het hazenlichaam dat aan zijn achterpoten aan twee haken hing te bestuderen. De dames van stand leken vooral al veel te weten over de jacht en babbelden honderduit. Over een donkerblauwe waxjas die nog op de plaid achterin de volvo lag.

Menstruatieketting

Menstruatieketting, het woord zingt al een paar dagen door mijn hoofd. Graag zou ik met iemand een potje scrabble spelen zodat ik 'menstruatieketting' over de driekeerwoordwaarde kan leggen. Om dan vervolgens uit te leggen wat een menstruatieketting is. Want het is een woord dat misschien wel wat vragen oproept.

Ik hoorde het woord voor het eerst toen ik donderdag naar een nieuwe aflevering van Metropolis keek, overigens één van mijn favoriete programma's. De aflevering ging over menstruatiebeleving (ook zo'n lekker woord) in verschillende culturen. Orthodox-Joodse echtparen hebben bijvoorbeeld rond de menstruatie twee weken geen fysiek contact, want dan is de vrouw onrein, in Nepal moeten ongestelde dames alleen in een kleihutje zitten en in Zambia krijgen vrouwen één dag in de maand verlof.

Na een paar voorbeelden was Nederland aan de beurt. Bilthoven, om precies te zijn. In Bilthoven staan een paar witte tipi's (van die indianententen) en in die tipi's zitten vrouwen en die vrouwen hebben het in die tipi's over hun menstruatie. Ik vond het ook een beetje typisch. De voorvrouw van de menstruatiedames stelde voor om voortaan elke maand elke vrouw menstruatieverlof te geven, "om samen te kunnen lachen en huilen om de menstruatie." Ze vertelde ook dat zij zelf op dit moment niet ongesteld was. Ze zei het bijna teleurgesteld. Maar, zo ging ze door, dat belette haar niet samen met andere, ongestelde vrouwen een menstruatieketting te maken. Aanvankelijk dacht ik dat ze allemaal hand in hand zouden gaan zitten, maar ze bedoelde een echte ketting, voor om je nek. Om te dragen als je ongesteld was. Uit het diepteinterview met voorbijgangers in Beverwijk bleek dat sommige mensen het maar onzin vonden. Waarom zou je daar de hele tijd bij stil moeten staan? Ik snapte het ook niet. Paar pijnstillers er tegenaan en doorwerken maar.

Het kan helaas nóg erger. Toppunt was de Amerikaanse porno-kunstenares May Ling Su. Die is helemaal weg van haar eigen menstruatie en smeert zichzelf en haar kunstwerken maandelijks helemaal onder. Tot ongenoegen van haar vriend, die wel vindt dat ze zich moet uiten maar of dat dan niet met rode verf kon? Nee, het gaat om het oergevoel, want "menstrueren is zo puur vrouwelijk."

Ja. Het is helemaal waar. Menstrueren is puur vrouwelijk. Nou en?

Op een terras in Suburbia

Onlangs zat ik op een terras. Jaja, half november en ik zat op een terras. Het was een prachtige dag en dit terras lag uit de wind en pal in de zon. Ik dronk er een cappuccino en probeerde wat intelligent leesvoer tot me te nemen terwijl mijn kleine baby in de kinderwagen naast mij lag te slapen (en soms wat kermde omdat ze met haar hoofd en mutsje in de capuchon van haar jasje verstrikt raakte waardoor haar mutsje over haar ogen zakte).

Pal voor mij zat met de rug naar mij toe een blonde vrouw en naast haar zat een man die heel erg op Barry Hay leek. Elke keer als ik opkeek van mijn leeswerk vroeg ik me weer af of dit nu Barry Hay was. Maar hij was zo klein en zag er zo normaal uit. Helemaal niet als de rocklegende die ik tijdens mijn studententijd zo grijs gedraaid had. Hij had een buikje en een heel lelijk brilmontuur. Dat laatste gaf weer aan dat het best Barry Hay kon zijn, want hij maakt immers reclame voor Specsavers en heeft daar ook van die brilmonturen op. Aan de andere kant: Hij dronk geen Grolsch, dus misschien was ie het toch niet. Maar, het was daarentegen net lunchtijd, dus misschien wat vroeg voor Grolsch? En waarschijnlijk had hij thuis stapels gratis kratten bier staan, dus waarom zou ie er dan in een café voor gaan betalen? De blonde dame had , van wat ik er van de achterkant van zag, erg gestyled haar, dus dat sprak weer in het voordeel van Barry Hay, want Barry Hay kent vast massa’s dure chica’s met wie hij kan gaan lunchen. En het was een doordeweekse dag en hij zat op een terras, iemand met een reguliere baan zit doordeweeks niet op een terras.

Toen kreeg de blonde dame telefoon. Ze stond op en ik zag een kort leren jasje op een strakke leren legging met enorme hakken. Ik zag nog meer blond haar en zo’n dingetje tegen haar oor waar je mee kunt telefoneren. Zo’n dingetje dat alleen mensen in hebben die heel vaak en graag telefoneren en dan niet hun telefoon tegen hun oor willen houden. En toen zag ik dat het Kim Holland was. Kim Holland zat met mij op een terras met een Barry Hay look-a-like. Ik maak tegenwoordig maar weinig mee, maar dit pakte ik toch zo maar even mee, op een doordeweekse dag op een terras in Suburbia. Das pas genieten.

Gesprek

Man belt aan, deur gaat open: "Hallo, is je vader of moeder thuis?"

Vrouw, 33 jaar oud, kijkt hem niet begrijpend aan.

Man: "Of woon je hier zelf?"

Vrouw: "Ja, ik woon hier zelf."

Man: "Oh... Wij komen van de week de dakgoten schoonmaken. Voor tien euro kunt u ook uw dakgoot schoon laten maken."

Vrouw: "Nee, dank u".

(Voor de goede orde: ik had gewone (leuke) kleren aan en was opgemaakt. Deze ontmoeting verslaat met stip de vraag bij Boymans van Beuningen, ik was toen 28, of ik voor een CKV-opdracht kwam )

Zit verdomme aan me!

“Pas als jij het goed vindt zit ik aan je borsten.” In Leiden hangen in de bushaltehokjes posters met deze tekst. De posters moeten ervoor zorgen dat er beter met seksualiteit wordt omgegaan, dat er meer over gepraat wordt. Naar mijn mening zorgt deze campagne alleen maar voor meer onbegrip tussen mannen en vrouwen.

Want op hen lijkt me deze campagne gericht. Mannen weten niet wanneer het juiste moment daar is om een dame waarmee gedate is aan te raken, en dus wordt geadviseerd om te wachten tot de vrouw dat aangeeft. Wat is dat voor nonsens? Okee, als een man na een uurtje kletsen in een kroeg je meteen wellustig bij de borsten grijpt, dan is dat vervelend. Aan de andere kant: het geeft ook een hoop duidelijkheid. Dit is niet de man met wie je de rest van je leven wilt delen. Maar om nou zelf het groen licht te moeten geven om aangeraakt te worden, dat haalt de spanning wel volledig weg.

Op deze manier kweekt de overheid (althans, ik denk dat dit gaat om een campagne van de rijksoverheid, maar toen ik ging googelen werd ik naar allemaal andere, dubieuze sites verwezen) een generatie mannen die afwachtend smachten tot de vrouwen toestemming geven tot intimiteit. Ongewenste intimiteiten zijn vervelend (want ongewenst) maar doortastendheid wordt zeker ook op prijs gesteld. Je moet er toch niet aan denken dat je al tien keer met een kerel uit bent geweest, je vindt elkaar duidelijk leuk, maar er gebeurt maar niks. En dat je je dan met de moed der wanhoop maar zelf op hem stort, zijn handen op je borsten plaatst, zijn neus in je decolleté drukkend, roepend “Zit nou verdomme eens aan me! Of vind je me niet aantrekkelijk of zo?!” In een druk restaurant. En iedereen kijkt. Dan zie je elkaar vast nooit meer. En dat zou jammer zijn.

Nee, dat is niks. Een beetje man begrijpt toch wel wanneer woorden omgezet moeten worden in daden? Daar hoeft hij toch niet voor te worden gesouffleerd? Net zoals vrouwen daar ook geen behoefte aan hebben. Een vrouw grijp je niet na 5 minuten bij de borsten, een man grijp je niet na een kwartier in het kruis (de ongeschreven regel is een half uur à drie kwartier).Voorzeggen kan altijd nog als hij zijn sokken aanhoudt tijdens de seks of zij alleen nog degelijke onderbroeken draagt. Laten we het een beetje spannend houden.

Zum kotzen

I heart ... Sue Perkins

Please forgive me dear reader, as you've probably by now noticed that this episode of I heart ... is in English. There is indeed a purpose to this, which is that I secretly hope that the subject of this I heart ... will actually read the blog and thereupon decides that she'll want to spend her summer holidays with me. Or at least have coffee together.

Susan Elizabeth Perkins is a very versatile British cultural phenomenom. She writes, acts, presents, cooks, makes documentaries, conducts orchestras, was a judge for the Man Booker Prize in 2009. And she's not afraid to say she feels she's a feminist. And she's just marvelous.

I first met Sue when she hosted Edwardian Supersize Me, a television programme where she and foodcritic Giles Coren sought to live the Edwardian culinary life of five meals a day culminating to 5000 calories. This was culinary constume drama galore. I was hooked from the first episode of The Supersizers onwards and cursed the BBC for not allowing non-British viewers to use the iPlayer system.

Ms Perkins is currently starring in another culinary mediaquest, where she once again teams up with Giles Coren to investigate the selfsufficient lifestyle of the seventies following the example of The Good Life, a sitcom where couple Tom and Barbara decide they wish to escape the rat race and start a farm in their garden. I know it's no use telling you that watching Sue paint a henhouse pink, make an omelette with Swiss chard or try to produce wine out of peas is really funny and hilarious. But it is! You should give it a try, every Mondayevening at 22.00 on BBC2.

I'm having a hard time expressing what kind of love it exactly is I feel for Sue. I look up to her and admire her and she makes me laugh when I'm miserably couchpotatoeing. But what I love the most about her is her wit. She nevers wears her heart on her sleeve and she truly is one of the most clever women in present day media. I don't even think there is a Dutch equivalent, is there? Perhaps I should offer her a passport.

Sue Perkins, for me, even is a role-model. There, I've said it. Dear Sue, if you happen to read this and expect to be in the neighbourbood sometime soon, please drop me a line. A signed book of The Good Life would be wonderful as well (does this make me sound too much of a groupie?). I look forward to hearing from you.

De meterstand

Ik ben gister heel erg geschrokken. Ergens vorige week kwam er een brief binnen van het waterbedrijf dat ik de meterstanden opnieuw moest doorgeven omdat de stand die ik een paar weken eerder had doorgegeven een afwijkend waterverbruik weergaf. Aangezien ik er niet eerder aan toe was gekomen ging ik pas gister weer naar de watermeter kijken. Ik noteerde de stand en logde in op internet om de stand door te geven. Dat gaat vrij makkelijk tegenwoordig bij ons waterbedrijf. Toen ik de stand had ingevuld verscheen er op het volgende schermpje de vraag of ik zeker wist dat dit mijn meterstand was, want (wederom) bleek sprake van afwijkend verbruik. Met de huidige meterstand zouden wij het afgelopen kwartaal 17.362,36 euro meer water hebben verbruikt dan in de vorige periode.

Een lichte paniek maakte zich van mij meester. We hadden de laatste maanden wel vaak in bad gezeten, maar zo vaak? Omdat ik niet wist wat ik moest doen belde ik mijn geliefde. Die kreeg vervolgens ook een lichte hartverzakking. Als we een lekkage zouden hebben hadden we dat, zo’n 17.000 euro verder, toch wel moeten merken? Dan was het toch wel langs de wanden gelopen? De enige mogelijkheid was dat we een lekkage in de kruipruimte hadden en het daarom niet hadden opgemerkt. Koortsachtig dacht ik na of ik de planten in de tuin niet opvallend minder water had hoeven geven. We spraken af dat ik eerst de kruipruimte zou checken en hem dan terug zou bellen om een vervolgplan te maken. En dus bekeek ik de kruipruimte, wat makkelijker hier is opgeschreven dan in werkelijkheid gedaan omdat ik een mat en twee lagen ondervloer moet verwijderen voordat ik bij het luik ben. De kruipruimte bleek wel vochtig, maar niet dusdanig dat ik er voor 17.000 euro aan water kon ontdekken.

Ik besloot eerst even het waterleidingbedrijf zelf te bellen om advies te vragen over de vervolgstappen. Een aardige dame stond mij daar te woord. Ze vroeg wat mijn meterstand was. Ik las het op. “Maar dat zijn veel te veel cijfers, dat past niet op de watermeter”. Aha, misschien had ik dan niet de watermeter afgelezen maar een andere, niet nader gespecificeerde meter in mijn meterkast? Toen ontdekte ik een houten plankje in de meterkast dat kon worden opgetild. Daaronder bleek nog een meter te zitten. Ik las voor wat er allemaal op die meter stond. Dát was de watermeter volgens de dame aan de lijn. Dat betekende dat wij maar 20 kub meer hadden verbruikt dan de vorige periode. Een pak van mijn hart.

Mijn geliefde moest enorm hard lachen toen ik het hem vertelde. En hij was heel erg opgelucht, want waar hadden wij 17.000 euro vandaan moeten halen?

Onderschrift

In de categorie "Leeft die nog?" vandaag Henri Leconte. Je kent hem toch nog wel? Hij was in de jaren '80 dé Franse toptennisser, categorie McEnroe, dus met een lekker opvliegend karakter. Wat is er met hem gebeurd? Laat het ons weten!

Geniet er maar van

Vanochtend had ik een bericht van Eef, wat mij vrolijk stemde, want Eef is net bevallen en dus al een paar weken onbereikbaar. Omdat ik haar mis mailde ik dat ik vrij was en wel wilde afspreken. Dat kon. Eef is echter nog niet zo ver dat ze al uren van huis kan, ze was überhaupt nog niet de deur uit geweest met de baby, dus spraken we vlak bij huis af, in het treurige winkelcentrum om de hoek. In het treurige winkelcentrum zijn twee treurige lunchrooms, waar alleen maar bejaarden komen. Nu ik erover nadenk komen in de meeste lunchrooms uitsluitend bejaarden, ik heb misschien nog nooit eerder in een lunchroom afgesproken. En oplettende lezers weten hoe groot mijn aversie tegen bejaarden is. Maar goed, Eef wilde geen gedoe, dus op naar het bejaardencafé.

Daar heb ik een tijd lang tussen de bejaarden zitten wachten, want Eef had nog nooit alle babyspullen plus baby in de auto geladen. En het was een vreemde auto want de gordels van haar eigen auto pasten niet om de Maxi-Cosi heen, dus nu rijdt Eef in de auto van haar zus. Het schijnt heel lastig te zijn om in een Nissan Sunny lange autogordels te plaatsen. De Nissan Sunny is blijkbaar geen gezinsauto, dan weet je dat ook weer. Wat het wél is? Geen idee.

Uiteindelijk bij het bejaardencafé kreeg Eef de deur niet open, omdat ze nog niet met de babywagen kan manoeuvreren. Ze keek er wat wanhopig bij. De bejaarden keken gretig naar de kinderwagen terwijl ze naar binnen reed. Bejaarden zijn dol op baby’s. Mijn theorie: “ha, eindelijk iemand die nóg minder kan dan ik.”

Eef was nog een beetje moe en ze baalde want ze was de speen voor de baby vergeten en als die zo ging huilen, kon ze die niet geven. Een vermoeiende gedachte voor iemand die elke nacht om de paar uur wakker geschreeuwd wordt. Na een kwartier keek Eef naar beneden en haalde met een zucht van verlichting de speen uit haar decolleté, “O, daar was die gebleven!” Een hele opluchting. Eef praatte over de bevalling, over hoe het is om ineens (ja, want zo voelt het toch, ondanks die 9 maanden) een baby in huis te hebben terwijl je op dat moment niet eens voor jezelf kan zorgen. Ik heb bewust nooit gekeken naar De Gelukkige Huisvrouw, maar na een uur met Eef heb ik het gevoel hem toch gezien te hebben. Ze heeft een prachtige, lieve baby, maar wat daar aan voorafgaat lijkt me behoorlijk traumatisch. Ze zeggen dat je dat heel snel vergeten bent. Dat je op een roze wolk leeft. Wat een lulkoek.

Weer buiten deden we samen boodschappen. Een mevrouw bij de Etos keek in de kinderwagen en zei “O wat een kleintje, nou, geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot.” “Ik kan niet wachten,” antwoordde Eef met een glimlach. “Ach ja, het kan heel zwaar zijn, maar voor je het weet wil je er nog één.” Eef zweeg. Ik weet het zo net nog niet.

Mytilus edulis

De zomermaanden zijn weer aangebroken
mijn oma trilt al weken in haar stoel
vader is al dagen klaar om te gaan koken
en niemand begrijpt hoe ik me voel

Volgens de PZC zijn de verwachtingen weer hoog
hoe zou komend seizoen gaan verlopen?
ik word al misselijk van deze spanninsboog
het liefst zou ik dat hele vissersdorp slopen

Dan is daar dan het verlossende woord
de boten varen uit en verlaten de haven
een verse oogst wordt weer aangeboord
en ik zal voor het eten moeten opdraven

Vies vies vies
mosselen zijn vies
niet elke Zeeuw vindt ze om te eten
het liefste zou ik het hele mosselseizoen vergeten
en duik ik lekker onder in een andere stad

Yerseke is het ergste want daar vieren ze feest
met grote groepen dolle mosselfans
oh wee als je niet op Yerseke bent geweest
overbevissing van de mossel is mijn grootste wens

Gekookt of in de soep
met zo'n vreselijk plakkerige saus
gebakken met veel kleffe friet
hoe kan het dat iemand daar van geniet?

Vies vies vies
mosselen zijn vies
niet elke Zeeuw vindt ze om op te eten
als ik ze ruik begin ik al te zweten
en bedek ik mijn merkkleren met een laagje kots

Vies vies vies
mosselen zijn vies
tegen de mosselhysterie heb ik groot bezwaar
Wat is er eigenlijk mis
Met een bolus of een babbelaar?
(2x)

(tekst: Lein, solist: Marie-Claire van den Witteveen van Voorst tot Voorst)

Pure verwennerij

Op de telegraaf website van vandaag staat een stukje over een lingeriemerk genaamd Cake Lingerie. Er staat de volgende zin boven het stuk: “Cake lingerie roept vrouwen die in verwachting zijn of borstvoeding geven op, om zich met hun trotse babybuik of kleine kindje op hun mooist in lingerie te laten fotograferen.”

Verderop in het stuk staan de de volgende zinnen: “Lingerie voor vrouwen die in verwachting zijn, moet pure verwennerij zijn. Dat stelt Tracey Montford van Cake Lingerie. “Vrouwen zijn dan op hun mooist maar voelen zich ook onzeker. Ze zijn al een beetje moeder maar willen zich ook vrouw voelen. Bij hun zoektocht naar vrouwelijke, luxe en comfortabele zwangerschaplingerie grijpen ze vaak mis”. En ook staat er “ Elke zwangere vrouw en prille moeder is op haar manier mooi en verdient het om in de spotlights gezet en verwend te worden.”

Vrouwen die zwanger zijn, zijn op hun mooist? En prille moeders ook? Wat is dit voor raar verhaal?
Ik ben net negen maanden zwanger geweest, veertig weken en één dag om precies te zijn. Ik kan me niet herinneren dat ik me mooi heb gevoeld of echt mooi ben geweest. Ik voelde me achtereenvolgens uitgeput en misselijk, moe moe moe en lusteloos, dikkig en lusteloos en negatief, dik en negatief en moe, log, onwendbaar en volkomen niet mezelf. Dat laatste voelde ik me trouwens negen maanden lang, niet mezelf. Als ik foto’s zie van tijdens mijn zwangerschap zie ik vooral iemand die heel erg moe is. Ik zie een klager en een zuchter. En dat ben ik volgens mij normaal gesproken niet. Ik weet meestal wel van aanpakken. Ik heb vanochtend bijvoorbeeld nog zonder morren, zelfs met plezier en in twintig minuten de hele keuken blinkend schoon gekregen. Dat lukte me niet tijdens mijn zwangerschap.

En na mijn bevalling voelde ik me zeker niet mooi of aantrekkelijk of zelfs maar datgene wat de woorden ‘prille moeder’ impliceren. Ik voelde me echt binnenste buiten gekeerd. Alsof er een tractor over me heen was gereden. Alsof er een volwassen man tussen mijn benen naar buiten was gekropen. Zo voelde ik me. En moe was ik ook. En dat was niet omdat de bevalling gewoon een beetje tegenviel. Nee, ik had me al niet zo’n rooskleurige voorstelling van een bevalling gemaakt. Maar dat je zoveel pijn kon hebben, of eigenlijk niet hebben, had ik niet verwacht. Dat een bevalling eigenlijk meer weg heeft van duw en trekwerk dan van een ‘natuurlijk proces’ wist ik ook niet. Dat het woord ’inknippen’ de lading niet dekt, wist ik niet. Voor hen die dat niet weten, inknippen is geen knipje, het is een snee van zeker 7 centimeter. Als je aan de hechtende gynaecoloog vraagt hoeveel hechtingen hij er eigenlijk in moet doen, krijg je te horen dat hij drie lagen aan elkaar moet naaien, inclusief een spier. Hoeveel hechtingen dat zijn kan hij zelf waarschijnlijk niet eens tellen. Dat je na afloop twee vuilniszakken bebloede lappen kunt afvoeren, is mij ook niet verteld. En dat je je daarna zeker een week zowel fysiek als emotioneel volkomen aangerand voelt, dat gaf me nou niet echt een sexy gevoel.

Ik ben nu twee weken verder en voel me nog steeds niet sexy. Sterker nog, als ik nog vier weken slaapgebrek heb verwacht ik dat ik me nog minder sexy voel. En dat komt echt niet omdat ik kilo’s ben aangekomen tijdens mijn zwangerschap, want dan ben ik niet. Sterker nog, de afgelopen maanden en vooral de laatste twee weken hebben mij bijna letterlijk opgegeten.

En tot slot: ‘prille moeders’ passen niet eens in lingerie omdat het kraamverband er niet in past. Sowieso is geen enkele vrouw aantrekkelijk met een kleine pamper tussen haar benen. Maar dat dat je allemaal overkomt na een bevalling, dat vertelt niemand je. De mythe over de roze wolk wordt ook door Cake Lingerie mooi in stand gehouden.

Zelfoverschatting

Zelfkennis is een groot goed. Het is belangrijk om te weten waar je goed in bent en waarin juist niet. Dit om teleurstellingen te voorkomen. Zo weet ik dat een danscarrière voor mij niet is weggelegd. In de kroeg een beetje hopsen, dat gaat nog wel, maar meer dan drie verschillende pasjes instuderen kan ik niet. Echt, ik heb het geprobeerd op dansles en na drie lessen kon er in mijn hoofd niets meer bij en liep ik zenuwachtig giechelend (ik was 16 hè) tegen de stroom in.

En waar je goed in bent, dat vind je meestal ook leuk. Dat moeten Rihanna en Lindsay Lohan ook gedacht hebben. "Ik ben er goed in, ik vind het leuk, dus ik moet hier meer mee doen." Rihanna kan heel goed dansen en danspasjes onthouden en daar dan ook nog onbezweet sexy bij kijken en mooi zingen. En ze ziet er ook nog eens goed uit. Het is niet helemaal mijn stijl, maar ik zie wel dat dit een vrouw is die voor veel mannen aantrekkelijk is. En ze maakt leuke, pakkende liedjes, zoals Umbrella (met mijn held Jay-Z), Please don't stop the music, en (dit moet ik even opzoeken, o ja) Pon de Replay. En daar is ze ook heel succesvol en rijk mee geworden. Opmerkelijk dus dat iemand zich dan toch geroepen voelt om te zeggen dat ze iets in de politiek wil gaan doen. Sorry, maar dat zie ik niet voor me, maar misschien zien op Barbados alle politici er zo uit? Geen idee. Eén voordeel: het zal niet zo tenenkrommend zijn als Bono en zijn inzet voor het goede doel. Hoe die er bij komt dat wereldleiders op zijn mening zitten te wachten, geen idee. Wat een irritant betwetertje is dat, met z'n blauwe scheikundebril. Hij denkt geloof ik dat hij de nieuwe messias is. Hup, ga maar snel weer muziek maken.

De koningin van de zelfoverschatting was deze week Lindsay Lohan. Lindsay loopt al jaren de deur plat bij allerhande afkickklinieken, vanwege haar alcoholverslaving of haar drugsverslaving. Of soms voor allebei tegelijk. En als ze dan na maanden uit de kliniek komt gaat ze meteen weer lekker zuipen en DUI-en om direct voor een paar maanden in de gevangenis te verdwijnen en daarna weer een vruchteloze afkickpoging in de BettyFordkliniek te doen. Daar heeft ze de afgelopen maanden aan een tassenlijn gewerkt. Prima, is ze lekker mee van de straat. Haar andere businessplan leek me echter wat te hoog gegrepen voor La Lohan: het oprichten van een eigen afkickcentrum. Ze is er zelf nog niet eens uit! Op nu.nl stond hierover: "Lindsay heeft de kunst van het afkicken zelf al vaak ervaren tijdens diverse verblijven in klinieken voor haar alcohol- en drugsverslaving." Als er sprake is van "diverse verblijven" lijkt me dat je de "kunst van het afkicken" nog niet meester bent. Goed plan dus.

Je moet doen waar je lol in hebt en waar je goed in bent. Afkicken, Lohan heeft er blijkbaar plezier in. Oefening baart kunst, dus wellicht dat ze er over een tijdje bedreven in raakt. Gelukkig is ze ook heel erg dol op drank en drugs, dus het is goed om te weten dat Lindsay de komende jaren nog flink kan oefenen, misschien wel in haar eigen kliniek. Oost west, thuis best, toch?

Verdriet van vroeger

In 1986 werd ik vijf jaar en verscheen precies op tijd voor de feestdagen Kinderen voor Kinderen zeven, het album dat klassiekers voortbracht als Make-up en Ik ben toch zeker Sinterklaas niet (met Ome Willem in een soort identiteitscrisis).

Mijn ouders werden helemaal koekoek van mijn gezeur dat ik ook een kinderenvoorkinderenkind wilde worden. Het argument dat we op 180 kilometer rijden van Hilversum woonden en ik een niet te verwaarlozen Zeeuws accent had ging er bij mij niet in. Maar goed, ik moest me erbij neerleggen dat mijn carrière in Hilversum nog jaar of 30 op zich zou moeten wachten.

En daarom luisterde ik non-stop de LP van Kinderen voor Kinderen zeven; door alle liedjes uit mijn hoofd te leren en mee te zingen kwam ik dan in ieder geval zo dicht mogelijk in de buurt van de Hilversumse zangclub. Mijn favoriete liedje was de Lek, een verdrietig liedje waarin solist Matthijs zingt over zijn vader die plotseling ziek wordt en sterft. Het lied greep me aan. Ik ging er niet van huilen maar ik kreeg wel een dikke brok in mijn keel en werd er heel stil van. Toch was dit het beste nummer van de plaat, veel mooier en fijner dan de vrolijke liedjes van editie zeven. Waarom zou dat toch zo zijn? Komt het door de simpele, maar duidelijke tekst van Jan Boerstoel? Door het arrangement van Harry Bannink? Of was ik gewoon een sentimentele kleuter?

Mijn ouders leven allebei nog en ik ben inmiddels verhuisd van een stad aan de Westerschelde naar een stad vlakbij de Lek. Heel af en toe luister ik nog wel eens naar Matthijs en denk ik na over de houdbaarheid van het nummer, en over de kwetsbaarheid van de generatie mijn ouders. Nog steeds geen tranen, wel een onvermijdelijk klein brokje in mijn keel.

Michael Chabon – De wonderlijke avonturen van Kavalier & Clay

Wederom een boek van de leesclub. Op aanraden van mijn geliefde aangedragen door mij. Ik vond het, net als het eerder beschreven boek van Rosenboom, een heerlijk leesboek. Het is een verhaal bestaand uit heel veel verhalen doordat de personages zo uitgebreid worden beschreven. Daardoor is t soms wel wat langdradig, maar niet vervelend. De setting (New York rond de tweede wereldoorlog) is fascinerend en de twee hoofdpersonen zijn dat ook. Erg goed geschreven. Echt een aanrader!

4,25 sterren (van de 5)

I heart... Jort Kelder

Bij ons in de PC, ik weet het niet hoor. Ik vind het een beetje een irritant programma met allemaal irritante en behoorlijk domme mensen. Toch een soort Man Bijt Hond maar dan met een heleboel geld. En dat helpt niet. De paar keer dat ik heb gekeken dacht ik de hele tijd aan wat er zou gebeuren als die mensen al hun geld zouden kwijtraken. Ze zouden als schildpadden op hun rug liggen en hulpeloos spartelen. Niet allemaal natuurlijk. Er zijn ook heel wat self-made mensen die niet altijd veel geld hebben gehad maar die door hard werken een fortuin verdiend hebben. Als die weer op hun gat belanden krabbelen ze vast wel weer overeind. Erger is het met de tweede generatie nouveau riche. Ik heb al een paar keer een opgedirkte dame, type Christine Kroonenberg, zien winkelen met zoon of dochter. Die liep dan met zo’n volwassen kleuter een veel te dure winkel in voor laarzen of een winterjas en kochten binnen 5 min. het duurste exemplaar, met minder nam het kind geen genoegen. Zo’n puber heeft werkelijk geen benul van geld verdienen, net zoals die verwende nesten in MTV’s Super Sweet Sixteen dit ook niet hebben.

De enige reden om toch naar Bij ons in de PC te kijken is omdat het wordt gepresenteerd door mijn grote held Jort Kelder. Jort Kelder is door dit programma uitgegroeid tot de moderne Gert-Jan Dröge. Hij is net als Dröge een buitenstaander die in het wereldje van de nouveau riche naar binnen kijkt en door zijn charmante manier van interviewen komt hij overal mee weg. Als tafelheer in De Wereld Draait Doorr is hij vaak een stuk venijniger en veel minder innemend. Stiekem vind ik hem dan juist nóg leuker. Als hij de aanval opent op Nina Brink en Pieter Storms, dan zit ik te juichen op de bank “Goed zo Jort, nog een stevige rechtse, een uppercut, knock out!” Prachtig. Die kerel laat zich niet in een hoek drukken, maar bijt lekker van zich af. Ik heb hem nog nooit een discussie zien verliezen of met zijn mond vol tanden zien zitten. Sommige mensen vinden hem arrogant, pedant zelfs. Maar arrogantie betekent dat deze houding misplaatst zou zijn. Ik zou zeggen dat hij zelfbewust is. En dat zelfbewuste is juist wat zijn opponenten irriteert en daarom verzwakt. Leuk om te zien. Hem kan het niks schelen, terwijl de Stormsjes dezer wereld rood aanlopen.

Wat ik ook heel fijn vind is dat ik Jort goed kan verstaan. Hij articuleert en hij kiest zijn woorden zorgvuldig. Dat vind ik nu eenmaal prettig om naar te luisteren. Als Adriaan van Dis zijn eigen luisterboeken niet meer kan inspreken, huur dan alsjeblieft Jort in voor deze taak. Geld speelt geen rol (da’s niet chic, hè Jort). En dan heb ik het nog niet eens gehad over wat ik prettig vind om naar te kijken. Je raadt het al, ook hier is het antwoord Jort Kelder. Inclusief zijn tikkeltje te lange haar en zijn snufje te korte broeken. Zijn krappe jasjes en schoenen met gespen. Heerlijk tuttig, en dat dan bij Ans en Henkie van de kapperszaak op de PC op bezoek, een mooi contrast. Ik ga binnenkort toch weer eens kijken.

Onderschrift

Vanaf 2011 mogen de restaurants met de goudgele M geen speeltjes meer bij de kindermenu's cadeau doen. Tenminste, binnen de city limits van San Franciso dan. Kinderen lokken met glimmend plastic wordt verboden. Wij denken dat dit niet per se de ondergang van de keten hoeft te betekenen, want een positieve benadering doet wonderen. Positive foodmarketingslogans graag in de comments.

Tanja Nijmeijer, het Colombiaanse zeilmeisje

Geachte heer Felderhof, beste Rik,

deze week bereikte ons het nieuws dat Tanja Nijmeijer niet gered wil worden. Schokkend. Nieuws waar men nachten van wakker zou kunnen liggen. Waar het met Arjan Erkel en minder recentelijk de heer Heineken duidelijk was dat vergaande reddingpogingen meer dan gewenst waren, laat mevrouw Nijmeijer zich niet zomaar uit de rebelse klauwen van een groepje in oorlogskleuren geschminkte coke-snuivers redden. Zoals u wellicht weet is de diplomatieke hulp van Hans van Baalen ingeroepen, maar dit heeft tot nu toe nog geen zoden aan de dijk gezet.

Een vraag die direct in ons opkomt is: "Wil Tanja echt niet gered worden of zegt Tanja dat ze niet gered wil worden omdat er buiten beeld iemand een kalashnikov op haar richt?". Een uiterst complex vraagstuk zoals u zult begrijpen. Tanja claimt immers dat zij vol passie en vuur vecht tegen de ongelijkheidsstrijd in Columbia. Wij vermoeden stilletjes dat er wel degelijk gaten in haar motivatie zitten en dat ze dus te breken is.

Reden van ons schrijven is Rik, en we laten nu maar de aap uit mouw komen, is dat wij denken dat jij de sleutel in handen hebt om Tanja echt los te kunnen weken van de FARC. De sleutel is het water in je fantastische zwembad bij je fantastische villa. Mevrouw Nijmeijer zit daar in de jungle, helemaal besmeurd onder de modder, waarschijnlijk op een houtje te bijten terwijl ze de malariamuggen van haar af moet slaan. Ze heeft jouw zwembad nodig. Om letterlijk en figuurlijk zichzelf schoon te wassen en te reinigen van al haar junglezonden. Jij kan haar dus redden (dit is inclusief kans op een televisierring).

We begrijpen dat ons bericht een tikkeltje dwingend kan overkomen, maar om je toch tegemoet te kunnen komen willen we het format van Villa Felderhof niet aanpassen en doen we met alle liefde een suggestie voor de tweede gast, en tevens waterliefhebster: Laura Dekker. Terwijl jij dan met Tanja een cuba libra drinkt in de designligstoel, kan Laura haar optimistje in het zwembad te water laten. Tanja heeft behoefte aan schoon water, Laura houdt ook van water en kan wel een strenge opa-figuur in haar leven gebruiken. Twee vliegen in één klap.

We beloven dat als dit plan werkelijk zal plaatsvinden, dat we dan nooit aanspraak zullen maken op royalties, intellectueel eigendomdingen of auteursrecht voor dit plan. Financieel gewin heeft voor ons geen enkele meerwaarde. Het enige dat je ons hoeft te beloven, Rik, is dat je Tanja en Laura voor altijd opsluit in het zwembad in de achtertuin, daar in je afgelegen mediterraanse villa. Dan is het voorbij en hoeven we nooit, nooit meer iets van Laura en Tanja in de media te vernemen. Wat een opluchting.

Typisch Oost-Europa

Stel je eens voor: je wordt een week lang opgesloten in een huis, samen met een groepje mensen dat je niet kent. Het is voor het goede doel, juist nu de winter en de feestdagen voor de deur staan is extra hulp hard nodig. Het huis staat voor een radiostudio. Je dient samen van een minimaal bedrag rond te komen en het doen van je behoefte gebeurt in een krakkemikkig houten huisje achter in de tuin. Met een gat in de grond en een klein gaatje in de deur. Klinkt het als een bekend format?

Nog tot en met 6 november woont een semi-spontaan bij elkaar gescharreld gezelschap in het zogenaamde Oekraïne-huis in Veenendaal. Door een aantal dagen een tochtend en lekkend hol, of beter "typisch Oost-Europees huis", te betrekken vraagt de organisatie van dit woonexperiment aandacht voor de erbarmerlijke leefomstandigheden van veel arme gezinnen in Oost-Europa (ter info: we rekenen gemakshalve hier het ganse gebied ten oosten van Berlijn tot aan Kazachstan). Gedeeltelijk Europese Unie, gedeeltelijk achterlijk achterland.

De bewoners van huis zijn echte modelnederlanders: een pabo-studente, een huismoeder van vijf kinderen, een medewerker van het Leger der Heils en een vrachtwagenchauffeur die regelmatig op Roemenië en Joegoslavië rijdt. Het feit dat de organisatie Joegoslavië nog steeds als één land beschouwt zou eventueel iets kunnen zeggen over de wereldvreemdheid van deze mensen, maar de bedoelingen zijn goed. Samen zal deze groep zich tegoed doen aan rauwe suikerbieten en ingemaakte varkensdarmen. De echte Ukrainian Experience. Met een roestige Lada in de voortuin en zelfgestookte wodka. Desalniettemin vind ik het een prachtig initiatief om aandacht te vragen voor een probleem dat dichterbij is dan veel mensen zich misschien realiseren, maar ik denk dat er meer te halen is uit deze actie. Meer exposure en meer geld.

Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de organisatoren niet in staat zijn hun actie niet beter in de kijker te zetten. Ok, er is een Hyvespagina. Dat is helemaal niet meer hip, zeker niet nu de Telegraaf daar de scepter zwaait over onze persoonsgegevens. Waar is het huis op Twitter of op Facebook? Waar kan ik stemmen over wie er uit het huis moet gaan omdat hij/zij niet hard genoeg z'n best doet met het hout sprokkelen voor het kacheltje? Waar kan ik de cd met traditionele Oekraïnse liederen ingezongen door de bewoners kopen? Waar zijn de relatiegeschenken, de Adventkalenders en de zadelhoesjes met de Oost-Europese vlag erop?

Met alle liefde van de wereld wil ik de organisatie, die overigens niet helemaal vrij is van een ongezonde portie zendingsdrang, een hart onder de riem steken. Ik hoop dat ik in een supermarkt in de buurt de helft van mijn boodschappenmandje kan doneren aan gerimpelde oude dames met een viezig klef hoofddoekje, ook al zo lekker Oost-Europees. Want eten en voedsel is er nodig, zonder gekkigheid. Medische voorzieningen. Condooms en antibiotica. Misschien dat we psalm 57 dan achterwege kunnen laten.

Down daten

Op straat in Amsterdam, een man van een jaar of dertig aan de telefoon.

"Hee man, hoe is het?"
"O ja? Hoe was die date dan?"
Nee man, kom op zeg, zeg me nou niet dat je aan het down daten bent! Dat moet je echt nooit doen hè."
"Nou, ik weet het niet hoor, ik bedoel, ik ben dan misschien niet on top of the food chain, maar wel zo goed als. Maar dan moet je niet gaan down daten."

[Commentaar van de meneer: "Slaat nergens op, de top of the food chain slaat natuurlijk niet op dezelfde soort maar op soorten onderling."]

Gretta

Gretta Duisenberg heeft aangifte gedaan tegen Elsevier omdat columnist Afshin Ellian haar antisemiet heeft genoemd. Iedereen die haar antisemiet noemt zal voortaan door Duisenberg aangeklaagd worden. Meteen dacht ik aan haar uitspraak dat zij “wel zes miljoen redenen kon bedenken om tegen Israël en voor de Palestijnen te zijn.” Zes miljoen redenen, een beladen getal. Zo’n ongepaste woordkeus, dat riekt wel naar antisemitisme. Niet verwonderlijk dat je vervolgens dat stigma krijgt. Overigens ben ik van mening dat je erg op moet passen met de term antisemiet. Niet iedereen die tegen het zionisme is, is meteen ook antisemiet. Net zoals je ook op moet passen met het Hitlerstempel bij rechtse standpunten. Maar goed, als je zegt dat in Amsterdam restaurants worden opgekocht door de Joden, dan maak je het wel heel lastig om niet die associatie op te roepen.

Het helpt de Palestijnse zaak ook helemaal niet om je op deze manier op te stellen en dit soort uitlatingen te bezigen. De Palestijnse zaak krijgt er wel behoorlijk veel aandacht mee, maar op een totaal verkeerde manier. Zo win je natuurlijk geen medestanders. Wel als je het publiek de droge feiten voorschotelt, die zijn vaak zo veelzeggender. Een paar maanden geleden zag ik de indrukwekkende serie Israel, tussen droom en werkelijkheid van Gideon Levy bij de Joodse Omroep. Levy liet in een aantal afleveringen beide kanten van het conflict in Israël zien, met als resultaat dat je maar weer beseft dat de zaken nu eenmaal niet zo zwart-wit liggen als Duisenberg ze doet voorkomen. Duisenberg gaat zelfs zo ver dat zij tegen de Palestijnse president is omdat hij met Israël en Amerika onderhandelt. Dat is voor haar blijkbaar geen optie, onderhandelen. Als het aan Gretta ligt vertrekken alle Joden vandaag nog uit Israël en geven zij het land aan de Palestijnen. Leuk bedacht, Gretta, maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Misschien had men in 1948 voor een andere strategie moeten kiezen, maar dat is niet gebeurd, waardoor we nu in een bijna uitzichtloze toestand zijn beland, voor beide partijen.

In tv-programma Het zwarte schaap werd Duisenberg eerder al beschuldigd van antisemitisme. In een interview met nieuwwij.nl zegt ze hierover: “Ik vind antisemiet bijna een eretitel worden.” Door dit soort opmerkingen gaat helaas de boodschap verloren. Want op een aantal punten vind ik dat Duisenberg zeker gelijk heeft. De situatie van de Palestijnen is uitzichtloos en Israël kan, mede dankzij Amerikaanse steun, haar gang gaan. De Palestijnen hebben beperkte middelen om zich daar vervolgens tegen te verzetten: vreedzame onderhandeling of terreur. Volgens Duisenberg is het eerste geen optie, zij is dan ook aanhanger van de gewelddadige Hamas.

Wat zou het fijn zijn als Duisenberg niet telkens het Israëlisch-Palestijns conflict op een onaangename en polariserende manier onder de aandacht bracht. Wellicht dat er dan daadwerkelijk naar haar geluisterd zou worden door haar tegenstanders. Nu geeft zij columnisten als Afshin Ellian genoeg aanknopingspunten om haar, met reden, in de antisemitische hoek te plaatsen. Eerlijk gezegd vind ik Gretta Duisenberg niet meer dan een hysterisch aandachtsorgel. De politieke versie van een hooligan: het type mens dat een zaak kiest om voor te vechten en vervolgens heel onbehouwen om zich heen slaat. De zionisten mogen blij met haar zijn.

Jean Nelissen – Het intrigerende wielerleven van Jean Nelissen

De titel zegt hett al, het is vooral een boek over Jean Nelissen. En over wie Jean Nelissen allemaal kende. Het is een aaneenschakeling van geweldige wijnen, dure restaurants, historische ontmoetingen, unieke belevenissen. Soms word je er een beetje moe van. Het is allemaal zo groots en meeslepends en uniek, het leven van Jean is eigenlijk één grote anekdote. Hij is met dit boek bijna een karikatuur van zichzelf of heeft dat er van gemaakt. Desalniettemin vermakelijke lectuur. Leest lekker weg.

Sterren 3 (van de 5)

I heart ... Mystery Bird

Het is geen geheim dat de dames Gemodder een speciale plek in hun hart hebben voor de leukste diersoort die er op de aarde rondhipt: vogels. Eef is een niet meer geheime vogelspotter, Caar knuffelt elke avond voor het slapen gaan haar Audubon-collectie en ik koester mijn lidmaatschap van de Vogelbescherming.

Een interactief hoogtepunt voor elke vogelliefhebber is de dagelijkse vogelpuzzel van de Britse krant The Guardian: Mystery Bird, een puzzel waar je naar aanleiding van een foto en slechts een paar hints de vogelsoort moet raden en nog een soortspecifieke vraag moet beantwoorden. Inclusief wetenschappelijke benaming. Een dag later wordt de oplossing onthuld. Geloof me, dit redt je niet met een beetje standaard Triviant-kennis. Om de Mystery Bird op regelmatige basis te kunnen onthullen moet je alles uit de kast halen.

De succesvolle vogelaar weet namelijk het verschil tussen een licht gebogen snavel en meer dan gemiddeld gebogen snavel, het verschil tussen een winterverenpak van een koekoek en de pluizenveren van een jonge mannetjeskoekkoek en kan bovendien het verschil zien tussen een Europese boomkruiper en de Taigaboomkruiper. Ook weet hij/zij op basis van slechts een veer of een poot de papegaaiduiker te identificeren. Precies, dat niveau dus.

We doen er eentje om warm te draaien, kijk even naar de foto linksboven. Deze foto is genomen in België en de vraag die je erbij kan helpen is: hoe onderscheidt deze vogel qua geluid zich van de winterkoning? (oplossingen mogen in de comments gegeven worden). Als je denkt dat dit een makkie is, dan nodig ik je van harte uit om een echte Mystery Bird te proberen. Laat me vooral weten als je eentje hebt kunnen oplossen, ik ben heel benieuwd.

Ik heb er nog geen kunnen raden, dat is niet erg mompel ik dan maar tegen mezelf. Ik ben tenslotte nog maar een beginnende vogelaar. Maar ik check elke dag de Mystery Bird, ik heb de vogelpuzzel echt nodig. Dit verslaat elke crypto of sudoku. Komend weekend ga ik met een boswachter op pad voor mijn allereerste vogelwandeling met een kenner. Misschien dat ik volgende week dan wel een keertje een vogel weet te raden.

De Grote Drie 2010

Met het verscheiden van Harry Mulisch (op de foto geflankeerd door Cees Nooteboom en Hugo Claus, in beter tijden) afgelopen weekend is de laatste van De Grote Drie heengegaan: de drie grote Nederlandse na-oorlogse schrijvers, namelijk Willem-Frederik Hermans, Harry Mulisch en Gerard Reve. Het einde van een tijdperk. Treurig denk ik aan de middelbarescholieren die zich aan hun oeuvre zullen wagen zonder een van hen ooit bij leven meegemaakt te hebben. Dat is toch jammer. Het werk van Mulisch is zo veel mooier als je hem tijdens interviews op tv arrogante opmerkingen hebt zien en horen maken. Ik genoot daar altijd van. Maar wellicht gloort er hoop aan de horizon, want ook nu zijn er nog genoeg Nederlandse schrijvers met een indrukwekkend oeuvre en bijpassend ego. Vandaar dat we de nieuwe Grote Drie willen aanwijzen. Op internet circuleerden al de namen van Cees Nooteboom, Arnon Grunberg en Hella Haasse, maar misschien denk je daar wel heel anders over. Mij lijkt het onverstandig om Hella Haasse op te nemen, omdat je dan binnen een jaar weer op zoek moet naar een vervanger. Zelf stel ik voor: Arnon Grunberg, Thomas Rosenboom en Maarten 't Hart. Denk je er anders over, laat ons weten wie jouw Grote Drie vormen. Christiaan Weijdts? Leon de Winter? Connie Palmen? Vrouwenquotum niet verplicht.

Schaamtijd

Eerder schreef Lein op deze plaats over haar Schaamplaat: Een album uit haar jeugd waar ze zich zo voor schaamt dat ze deze niet eens durfde te noemen. Nu is mijn smaak in moderne muziek dermate onverfijnd dat ik ook nog wel herinneringen durf op te halen aan de platen uit mijn jeugd, ik schaam me nergens voor. De allerallereerste single die ik van mijn zakgeld kocht (en dus een lp-single van Whitney Houston niet meegerekend want die kreeg ik ongevraagd cadeau), een cassettesingle wel te verstaan, was James Brown is Dead van LA Style. Heerlijk, luister maar even mee. Leuk om weer eens te horen, ik was totaal vergeten dat dit zulke knoerteharde techno was. Een mooie start van mijn platencollectie.

Om onduidelijke redenen heb ik de bewuste cassette geruild met een vriendinnetje voor haar eerste single: de KLF met Justified and Ancient. Een merkwaardige mix van dance, country en Afrikaans, Tammy, stand by the jams! Na deze single kwam ik al snel in mijn periode van New Kids on the Block terecht. Prachtig vond ik het, een stapel cassettebandjes en een compleet panini-abum op zolder brengen nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Ondertussen luisterde ik ook nog steeds naar rave en techno, met dank aan mijn broer, en ik heb nog een paar cd's in mijn collectie die herinneren aan de glory days van de Nederlandse popmuziek: Dance Smash, 2Unlimited, Poing! van de Rotterdan Termination Force, Megadance. Zoals het een pubermeisje betaamt luisterde ik ook een paar jaar naar Bon Jovi, in de overtuiging dat dat heel ruig was, om ergens halverwege de middelbare school af te buigen richting Grunge en Rock. Heerlijk. Soundgarden, Nirvana, Bush, Smashing Pumpkins, Pearl Jam, Silverchair. Ik ging gekleed in een strakke, vaalzwarte spijkerbroek, timberlands en een flanellen houthakkershemd.

Heerlijk, de puberteit. Wat zullen m'n ouders gelachen hebben. In de auto op vakantie staarde ik met een koptelefoon op (snerpende gitaren) mismoedig naar buiten. Niemand begreep me. Heel goed, zoiets werkt vormend. Skiën, zoiets zouden mijn helden nooit doen, die braken hun ledematen liever op een skateboard of tijdens het crowdsurfen. Maar daar was ik ook toen al veel te tuttig voor.

Terugkijkend schaam ik me nergens voor, wat maakt het uit, daar ben je puber voor.

O ja, er is toch één ding dat mij toch een beetje doet blozen van mijn eigen naïviteit: Ik droeg op een gegeven moment (op een tuttig bloemetjesrokje) een zwart shirtje van skunk anansie. Op de voorkant stond een tekst die ik toen niet begreep, nu wel. Het moet een lust voor het oog zijn geweest, een braaf gereformeerd meisje met op haar buik de tekst 'Clit Rock!'