Muziek: schaamplaat

Er zijn van die platen in je collectie waarvan je liever niet openbaart dat ze überhaupt in je collectie zitten. Het zijn er niet veel, maar ze zijn er wel. Daarom stop je ze weg. In een lade. Of achter een niet-doorschijnend kastdeurtje van de Ikea. Of achter de nieuwe van Yeasayer, uiteraard op vinyl. Het zijn die platen/cd's/cassettebandjes die je van je eerste zakgeld kocht, of een singletje omdat het je aan de vakantie in Frankrijk doet denken. Of gewoon muziek waarvan je destijds dacht dat het fenomenaal was. Of iets dat iedereen in de klas dat liedje leuk vond.

Het zou nu leuk zijn als ik mijn allervreselijkste schaamplaat bekend zou maken. Dat gaat dus mooi niet gebeuren. Zelfs ik toen voor een radioprogramma gevraagd werd iets te vertellen of mijn muzikale minutes of shame, heb ik een alternatief bedacht. In een wanhooppoging mijn imago nog te redden ofzo. Hoe zou het toch komen dat ik dat allemaal liever geheim hou? Omdat ik niet suf gevonden wil worden door andere mensen? Omdat het niet een serieuze OOR-smaak betreft? Omdat ik me schaam voor mijn pubergrillen? Ik ben er nog niet helemaal uit.

Maar, ik heb er dan weer geen moeite mee om de muzikale geheimen van mijn vrienden te onthullen, gewoon even ter illustratie. Denk dan aan de gehele collectie van Westlife, de soundtrack van Black Beauty, George Baker of meer recent Taylor Swift. In die hoek moet je het echt zoeken. De schaamplaat is niet camp of lekker fout, want dat is dan wel echt leuk. Een belangrijk onderscheid.

Wat denk jij? Is een schaamplaat iets uit je puberteit? Durf je er andere mensen in bepaalde omstandigheden toch wel over te vertellen? Of gaat dat geheim mee je graf in? Let me know, heel misschien dat ik het dan toch wel onthul.

Tenslotte nog een gouden tip: luister voor deelname aan een Popquiz je schaamplaten nog eens. Gegarandeerd dat er een vraag voorbij komt die alleen jij dan weet. Dan hoef je je niet meer te schamen, dan ben je namelijk een breed ontwikkelde muziekkenner.