Parels voor de zwijnen

Afgelopen weekend betaalden Caar en ik vrijwillig 55 euro per persoon om samen met een groepje kookliefhebbers hazen te villen en eenden te plukken. We besloten eerder dit jaar om uit de comfortzone te stappen en gaven ons op voor een workshop Wild, waar ook een jager aanwezig zou zijn om zijn ervaringen en kennis met ons te delen.

Naarmate de datum van de workshop dichterbij kwam, begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Dit kwam eerlijk gezegd vooral door onzekerheid. Vind ik wild eigenlijk wel leuk of lekker? Ga ik van mijn stokje bij het stropen van de haas? Ben ik toch van nature een vegetariër? Ben ik culinair gezien voldoende gevorderd om de workshop bevredigend af te ronden? En tot slot: wat moet ik aan?

Caar en ik bedachten de meest fantastische outfits en droomden weg bij colbertjes van tweed met van die donkerbruine stukken voor op de ellebogen, beige corduroy plooibroeken, hoedjes met fazantenveren en een echte donkerblauwe waxjas. Die mag dan best een beetje viezig worden want dat hoort erbij. Niet bang zijn om smerige handen te krijgen. Een outdooroutfit in een niet te opvallende kleur. One size fits nearly all. Oh, wacht vergeet de wellingtons niet.

De jageroutfit nam in gedachten al geweldige proporties aan en de uitrusting werd steeds uitgebreider, inclusief een skibox op de vijfdeurs middenklasser om het gegrilde zwijnkarkas in te vervoeren. Ik heb even op het punt gestaan de beagle van mijn schoonouders op een plaid in de kofferbak te leggen. Maar dat leek me toch een beetje gevaarlijk zo naast het jachtgeweer en de patronen. Uiteindelijk koos ik maar voor iets makkelijks waarvan het niet zo erg was als er een bloedspetter of een stukje eendendarm op zou komen en daardoor een vlek zou achterlaten. En platte schoenen, vooral platte schoenen. Het werd gewoon een spijkerbroek met een trui.

De groep kookliefhebbers bleek te bestaan uit mannen met gerafelde spijkerbroeken en dames van stand, uitgerust met geruite plooibroeken, prachtige blouses in pastelkleuren, goudkleurige diademen en natuurlijk een opvallend parelcollier. Het praatje van de jager begon en de groep drong samen om het hazenlichaam dat aan zijn achterpoten aan twee haken hing te bestuderen. De dames van stand leken vooral al veel te weten over de jacht en babbelden honderduit. Over een donkerblauwe waxjas die nog op de plaid achterin de volvo lag.