Het nieuwe jaar is begonnen met een speler minder op de bladenmarkt. Na 24 jaar heeft weekblad
Yes de handdoek in de ring moeten gooien. Dat is natuurlijk geen positief nieuws en ondanks dat wij van Gemodder zelfs een keer een
bloggende Yeslezeres aan het woord lieten en ons druk maakten over de
achterlijkheid van een van de columnisten, wens je niemand in bladenland het einde toe. Alhoewel,
let's not go
there.
De uitgever en hoofdredactie van het blad gaven aan dat er naast het mislopen van advertentieinkomsten eigenlijk een aantal redenen zijn waardoor het tijdschrift niet heeft kunnen overleven. Een daarvan is dat er in het blad niet expliciet genoeg over
sex gesproken zou worden. In ieder geval niet gedetailleerd en vunzig genoeg. Een te braaf imago dus, een beetje tussen de
Tina en de
Viva in, naar eigen zeggen. Overigens wordt hier zomaar voorbij gegaan aan de
Fancy, zo expliciet dat mijn moeder na het lezen van het blad het abonnement van mijn zusje meteen annuleerde. Ik
denk dat dit argument maar ten dele opgaat, de
Delicious gaat nooit over
sex maar verkoopt nog steeds als een dolle.
Een andere reden zou zijn dat er door de opkomst van het digitale contactmogelijkheden minder behoefte zou zijn aan het per blad en ingezonden brieven uitwisselen van vragen en het stellen van vragen. Vrouwen gebruiken hier nu
Facebook en
Twitter voor. Zit wat in natuurlijk, het is in ieder geval overbodig om elk jaar eind mei
wéér een special over het ontharen van benen te publiceren. Maar kent de moderne
mensch zelf geen digitale schaamte? Wordt er
getwitterd over eetproblemen? Doet
Facebook het bespreken van persoonlijke problemen en de de bijbehorende taboes smelten als sneeuw voor de
zon? Als je je persoonlijke account gebruikt is het in ieder geval niet anoniem, zoals in het blad wel kan. Wellicht dat dit nog een factor is.
De laatste reden waardoor volgens de makers het faillissement van het blad onafwendbaar bleek, is dat vrouwen
tegenwoordig meer geïnteresseerd zouden zijn in glossy bladen, dingen die er mooi uitzien en luxere producten. Vrouwen als een soort
Swarovski-beluste eksters. Wat een nonsense. Het ontwerp en uiterlijk van een blad kan natuurlijk niet onderschat worden, keuzestress voor het tijdschriftenvak in de supermarkt zal waarschijnlijk velen bekend zijn. Maar een blad wordt door een lezer gekocht omdat hij/zij nieuwsgierig is naar de inhoud. Uitzonderingen hierop zijn bijvoorbeeld
Vogue en
Colors die
fantastische fotoreportages publiceren. Maar goed,
Yes is natuurlijk nog nooit geroemd om haar baanbrekende vormgeving. Of om haar journalistieke
onderscheidendheid.
En daar zit het m in.
Yes was de grijze muis tussen de bladen, van alle vrouwenbladen een beetje maar toch niet helemaal. Niet maatschappijkritisch genoeg voor de Opzijlezeres, niet bloot genoeg voor een Viva-rubriek, niet genoeg gericht op tuinarchitectuur en
gewaterverfde koolmezen voor de
Libellelezeres en niet
tutteruttig genoeg voor liefhebbers van de Vriendin. Alles tussen wal en schip. Maar heel misschien, heel misschien is het al misgegaan in 1993. Toen startte Heleen van
Royen haar bezigheden voor het blad.
