Verborgen talent

Een opvallend verschil tussen Nederlanders en Amerikanen is hun trots. Als iemand in Amerika iets kan of heeft gedaan, dan moet de hele wereld dat weten. Amerikanen zijn trots op hun stad, hun school, hun universiteit, hun vereniging, hun staat, hun land, hun overtuiging. Het liefst plakken ze hun auto ermee onder. Daar hoef je in Nederland niet mee aan te komen. Een sticker op je auto met "Hoera voor Gelderland." Een poster op je raam "Ik ben cum laude afgestudeerd aan Universiteit Utrecht." "Steun onze jongens in Afghanistan", "Nederland is geweldig". Nee hoor, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg - een van de vreselijkste Nederlandse spreekwoorden. Er is in Nederland ook veel minder waardering voor de self-made man, iemand die vanuit het niets heel veel geld heeft verdiend met een goed idee of door hard werken. Je bent al snel een patser of een proleet. Is dat niet een beetje jammer? Zouden we in Nederland niet wat trotser mogen zijn op wat we bereikt hebben? Mogen we er niet net wat meer mee te koop lopen?

Vorige week zat ik in het vliegtuig naast een gemoedelijke Brabander (uiteraard met een snor). In het begin babbelde hij wat met zijn Brabantse vrienden die achter hem zaten. Uit hun gesprek begreep ik dat ze op weg waren naar Las Vegas. Een weekend gokken en bier drinken, nam ik aan. Nadat de man de hele vlucht geslapen had raakte ik aan het eind met hem in gesprek. Hij bleek helemaal niet te gaan feesten met vrienden in Vegas, hij had een Emmy gewonnen! Een Emmy?! Even dacht ik dat hij me in de maling nam. Hij zag er niet uit als een beroemde Nederlandse televisiester. Dus vroeg ik waarvoor hij de prijs had gewonnen. Hij werkte bij een Nederlands bedrijf dat ingewikkelde camera's maakt die heel veel beeldjes per seconde kan opnemen. Deze opnames worden gebruikt om beeld in slow motion te kunnen uitzenden en zijn gebruikt bij het WK in Zuid-Afrika.

Dat is toch geweldig? De man zelf was er vrij nuchter onder, maar ik vond het een reusachtige prestatie. Volgens de man waren ze in Japan jaloers op deze techniek. Jalousie in Japan, een Emmy in Vegas? Waarom hadden we hier in Nederland nog niks over gehoord?

Terwijl ik in de rij bij de douane stond (en de Brabantse mannen af en toe gemoedelijk naar me zwaaiden) raakte ik in gesprek met twee Nederlandse vrouwen. Zij gingen ook naar Las Vegas. Waarom? Om een prijs op te halen. Verbaasd vroeg ik of ze ook een Emmy gewonnen hadden. Nee, ze hadden een internationale internetprijs gewonnen voor een website voor OV-kaartjes die zij hadden ontworpen.

Ongelooflijk, ik zat wel in een heel succesvol vliegtuig. En in Nederland wisten ze nergens van. Noem het ver gezocht, maar misschien komt dat toch door het Nederlandse gebrek aan chauvinisme. Ze liepen er niet mee te koop. Terwijl dat best had gemogen. Die besnorde man met die Emmy had eigenlijk de dag ervoor bij De Wereld Draait Door mogen zitten. En de dames bij Eén Vandaag.

Kom maar door met die grote klok. Dan hangen we er voortaan wat meer mooi nieuws aan.