Ongeveer vijf jaar geleden stond ik in een aula propvol mensen. Mijn arm lag om de schouder van een goede vriendin. Tranen over mijn wangen. Bonkende koppijn. Zakdoek in mijn vuist geklemd. Achter de microfoon stond de moeder van een andere vriendin. Betraand, heftig geëmotioneerd vertelde zij over de muziek die haar eerder die week overleden dochter vaak thuis draaide. De Beatles bijvoorbeeld. Ik dacht aan de intense haat die mijn vriendin had voor Acda & de Munnik. En aan de muziek op het schuimfeest tijdens de kampeervakantie in het zuiden van Frankrijk. De moeder rondde haar toespraak af en vertelde dat we naar een van je favoriete liedjes gingen luisteren. Het was Skybird van Neil Diamond.
Ik hoorde het in januari 2006 voor het eerst, in dat kille gebouw in de streek waar we beiden waren opgegroeid, langs het water waar we nog eens samen roeiden. Vijf jaar lang heb ik het nummer niet gehoord. Gisteravond zat het opeens in mijn hoofd. Ik zocht het nummer online op en de tranen gingen weer over mijn wangen. Ze stroomden niet zo snel als toen die winterdag. Maar het verdriet en het ongeloof waren nog even sterk.
Heel mooi en heel herkenbaar. Muziek heeft de kracht herinneringen te dragen en gevoelens over te brengen, dat is toch wel heel mooi.
BeantwoordenVerwijderen