Welkom in de buurt

Nu ik in een rijtjeshuis woon heb ik kennisgemaakt met een nieuw fenomeen. Voor mij is het tenminste nieuw, voor rijtjeshuizenbewoners blijkt het gesneden koek. Parkeerleed.

Toen ik vorige week een keer na werk thuiskwam parkeerde ik de auto in de straat. Ik deed 'm op slot en zag in mijn ooghoek iets bewegen. Het was de bewoner van het huis waar voor ik geparkeerd had, de buurvrouw van een paar huizen verderop. Ze keek woest en maakte wilde armbewegingen die ik als 'wegwezen!' interpreteerde. Eigenlijk had ik heel vrolijk terug moeten zwaaien (misschien met een prominente rol voor één bepaalde vinger) en door moeten lopen. Maar ik dacht aan de meneer en die is vriendelijk en praat het uit en denkt aan dat we daar nog langer willen wonen en dus belde ik aan. "Is er iets?" "Waarom parkeer je je auto hier voor de deur?" was het boze antwoord.

De warmte kwam vanuit mijn nek omhoog, maar ik legde rustig uit dat ik verderop woonde maar dat daar al een auto geparkeerd stond. Nog steeds boos fulmineerde de vrouw over het feit dat er altijd vreemde auto's voor haar deur stonden. Ik opperde nog dat een huis met een oprijlaan een geweldige oplossing schijnt te zijn, maar daar kon ze niet om lachen. Dat valt te verwachten bij iemand die maar boos blijft en zegt dat haar man naar elke inspraakavond van de gemeente gaat. Ik hoop dat ik hieraan denk, de volgende keer dat ik overweeg in de gemeentepolitiek te gaan.

Toen ze niet meer ophield siste ik dat ik dan de auto voor deze keer zou weghalen (stom eigenlijk, zij gaat daar niet over), maar dat hoefde niet. Ja, dan ineens heel coulant gaan doen alsof het je niks kan schelen. Als ik hem maar op tijd zou weghalen de volgende dag, want dan moest haar man boodschappen doen. Pfffrt.

Nog steeds begrijp ik niet waardoor ik zo zen was en heel vrolijk zei: "Ik zal me anders maar even voorstellen, ik woon op nummer zoveel". "O ja, met die katten. Gaan die niet naar buiten?", sprak de vrouw misprijzend. Tegen zoveel negativiteit is geen kruid gewassen, maar ik gaf niet op. "Hoe lang woont u hier al?" "Dertig jaar." Dat verbaasde mij niet. Mensen denken na zo'n tijd vaak dat zij de dienst uitmaken in de buurt. "Jij hebt toch een rode auto?" "Ja, dit is die van mijn man." "O, twee auto's." Diepe zucht.

Ik mompelde nog dat ik hoopte dat haar buurhuis snel verkocht zou worden en dat er leuke mensen zouden komen wonen. "Ja," sprak de boze vrouw, "mensen zonder auto."

Als je bij me langskomt zal ik je even laten weten waar je voortaan je auto moet parkeren. Of je caravan. Een oplegger huren mag ook voor de gelegenheid.

Bij de weg, dit verhaal maakte in mijn omgeving HEEL VEEL verhalen van een zelfde strekking los. Altijd iets met auto's en parkeren en schuim om de bek. Voel je vrij om jouw ervaringen te delen in de comments.