Een druilerige zondagmiddag leent zich uitermate goed voor een bezoek aan iets cultureels. Nadat mijn vader nadrukkelijk zijn verontwaardiging had laten blijken over het feit dat in mijn stad er op zondag geen enkele boekwinkel open is, startte de discussie over wat voor iets Leuks we dan konden gaan doen. Het werd de tentoonstelling over het grafisch werk van Karel Appel in Slot Zeist. Overigens een aanrader, nog te zien tot en met 3 april.
De tentoonstelling bestaat uit lithographieën, houtdrukken en een aantal beelden. En uit een film over Appel en zijn werk. In het krappe en kleine theater van het slot schoven mijn vader, meneer S en ik naar onze plaatsen. Beknelde benen en opgevouwen gewrichten, het zat niet erg comfortabel maar de boeiende film maakte dat allemaal meer dan goed.
Tijdens de film was het in de filmzaal een zoete inval van cultuurminnende voornamelijk 50+ers in niet zo hippe biologisch-dynamische hippiekleding van lekker natuurlijke stoffen (jute). Luidruchtig zochten twee dames met duidelijk verstand van Kunst (iedereen die deeltijdcollege's kunstgeschiedenis heeft gevolgd weet welke types ik bedoel) op de rij achter ons naar hun plaats. Toen ze eenmaal zaten begon de geluidsoverlast pas echt. De zaal kreeg een gratis college Kunst uit het interbellum en de dames lieten duidelijk horen welke delen van de film zij goedkeurden en welke delen foutieve kunstzinnige informatie bevatten. Het kwebbelen houdt maar niet op en uiteindelijk gaat het ten koste van mijn concentratie.
Mijn gedachten dwalen af en ik waan me tijdens een voorstelling van American Pie in een bioscoop in de buurt van de Arena. Groot, kil en koude ruimte met mensen op zoek naar makkelijk vermaak. De dames in hun jute wappergewaden zijn veranderd in opgeschoten jongens die op elke scene commentaar leveren en luidruchtig op hun popcorn zitten te kauwen. En de popcorn door de hele zaal heensmijten. En dus eigenlijk de film verprutsen.
Karel Appel vertelt verder over de kunstwerken waarvoor hij ook fotografische beelden gebruikt en ik ben weer terug in mijn krappe stoel in het theater. Gelukkig zonder popcorn en zonder opgeschoten luidrichtige jongens. Dan hoor ik de dames achter me druk frummelen in hun tas. Jawel, daar verschijnen de zelfmeegenomen bammetjes. "Het is al duur genoeg zo'n dagje uit hoor", zegt de dame tegen haar vriendin die instemmend knikt. En de rest van de film kon ik Karel niet meer verstaan omdat de boterhamzakjes en de kauwende kunstkaken de film eigenlijk verprutsten.
maandag 28 februari 2011
donderdag 24 februari 2011
I heart... Voetbal International
Ergens van mijn veertiende tot mijn negentiende was ik een fervent volger van de Nederlandse voetbalcompetitie. Met duidelijk te weinig aan mijn hoofd en dus plek over in mijn hersenen slurpte ik alle informatie op die met voetbal te maken had. Ik volgde overigens niet alleen het voetbal maar eigenlijk alle sporten. Ik wist alles van wielrennen en schaatsen keek alle sporten van de Olympische Spelen en las de Sport International (bestaat helaas niet meer) en de Voetbal International.
Daarna vervaagde mijn interesse voor sport enigszins. Ik keek nog wel eens een incidentele voetbalwedstrijd, de voorjaarsklassiekers (wielrennen) als ik op dat moment thuis was, flink wat etappes van de Tour de France en soms een WK schaatsen, maar daar was het wel mee gezegd. Ik wist er niet echt veel meer vanaf en las er niet veel meer over.
Sinds een aantal maanden is mijn interesse in de Nederlandse voetbalcompetitie echter weer gewekt. En dat komt door het programma Voetbal International. Elke maandagavond en elke vrijdagavond zitten wij thuis klaar voor dit programma. Het levert anderhalf uur entertainment op. Ergerde ik mij in ons vorige huis groen en geel aan de onderbuurjongen die met de buurman de hele competitie (en het wielrennen) luidruchtig besprak. Het geouwehoer van René van der Gijp, Wilfred Genee en Johan Derksen veroorzaakt daarentegen geen ergernis maar een ultiem ontspannen gevoel. Een aantal terugkerende thema’s zorgt steeds voor een gezellige aha-erlebnis: Van der Gijp die Manolev analyseert en Derksen die tot voor kort de Sneijdertjes grilde. Het gebeurt allemaal op uiterst vermakelijke wijze en gelukkig ook met een hoop zelfspot. Dat is denk ik ook de reden dat ik Johan Derksen zo geweldig vind, ondanks zijn rare haar, zijn vieze snor en zijn lelijke kleren. En ook de reden dat ik de ver open hangende bloes van René van der Gijp kan hebben. De financiële analyses vind ik interessant en de sportieve analyses vind ik van een hoger niveau dan ze bij de NOS met Studio Voetbal doen (of bij elke willekeurige Europese wedstrijd waarbij weer een willekeurige oud-speler die nog geen zin foutloos kan uitspreken, als analist wordt opgevoerd).
In het programma kwam eens de kijkersvraag langs of VI nu een sportprogramma was of entertainment. De heren konden daar zelf geen duidelijk antwoord op geven. Johan Derksen zei dat ieder voor zich maar moest bepalen wat voor soort programma het was. Voor ons is het denk ik een entertainmentprogramma over sport. I heart Voetbal International.
Daarna vervaagde mijn interesse voor sport enigszins. Ik keek nog wel eens een incidentele voetbalwedstrijd, de voorjaarsklassiekers (wielrennen) als ik op dat moment thuis was, flink wat etappes van de Tour de France en soms een WK schaatsen, maar daar was het wel mee gezegd. Ik wist er niet echt veel meer vanaf en las er niet veel meer over.
Sinds een aantal maanden is mijn interesse in de Nederlandse voetbalcompetitie echter weer gewekt. En dat komt door het programma Voetbal International. Elke maandagavond en elke vrijdagavond zitten wij thuis klaar voor dit programma. Het levert anderhalf uur entertainment op. Ergerde ik mij in ons vorige huis groen en geel aan de onderbuurjongen die met de buurman de hele competitie (en het wielrennen) luidruchtig besprak. Het geouwehoer van René van der Gijp, Wilfred Genee en Johan Derksen veroorzaakt daarentegen geen ergernis maar een ultiem ontspannen gevoel. Een aantal terugkerende thema’s zorgt steeds voor een gezellige aha-erlebnis: Van der Gijp die Manolev analyseert en Derksen die tot voor kort de Sneijdertjes grilde. Het gebeurt allemaal op uiterst vermakelijke wijze en gelukkig ook met een hoop zelfspot. Dat is denk ik ook de reden dat ik Johan Derksen zo geweldig vind, ondanks zijn rare haar, zijn vieze snor en zijn lelijke kleren. En ook de reden dat ik de ver open hangende bloes van René van der Gijp kan hebben. De financiële analyses vind ik interessant en de sportieve analyses vind ik van een hoger niveau dan ze bij de NOS met Studio Voetbal doen (of bij elke willekeurige Europese wedstrijd waarbij weer een willekeurige oud-speler die nog geen zin foutloos kan uitspreken, als analist wordt opgevoerd).
In het programma kwam eens de kijkersvraag langs of VI nu een sportprogramma was of entertainment. De heren konden daar zelf geen duidelijk antwoord op geven. Johan Derksen zei dat ieder voor zich maar moest bepalen wat voor soort programma het was. Voor ons is het denk ik een entertainmentprogramma over sport. I heart Voetbal International.
woensdag 23 februari 2011
معمر القذافي
Het zal de lezer niet ontgaan zijn dat in deze tijden van heftige verkiezingsstrijd een aantal thema's hoog op de agenda van de lijsttrekkers van de Eerste Kamer staan. Denk hierbij aan herten in de Oostvaardersplassen, de uitbreiding van de noordelijke ring bij Utrecht en officiële bescherming voor de Zeeuwse bolus als uitstervend patisserie-ras.
Over ontwikkelingshulp horen we niemand. En terecht, dat is toch meer een landelijke aangelegenheid. Maar laten we daar alstublieft niet op korten. Alstublieft. Ook als u sterk gelooft in de zelfredzaamheid van allerlei dubieuze bananenrepublieken en het automatisch oplossen van het aidsprobleem in Afrika, neem dan het volgende in overweging.
In een land ver van Nederland woont een man met een pokdalig gezicht. Hij is al een tijdje de baas in de baas in dat land en het merendeel van de inwoners is hem zat. Meer dan zat omdat hij al meer dan veertig jaar met harde hand regeert. Of nou ja, regeren. Omdat hij al meer dan veertig jaar probeert alle mensen binnen de landsgrenzen te laten doen wat hij wil. Er zitten een paar flinke smetten op zijn blazoen. Zijn naam wordt onder andere in verband gebracht met de aanslagen tijdens de Olympische Spelen in 1972 en vooral ook met ramp bij Lockerbie. En ondanks dat hij flink opschepte over de massavernietigingswapens die zijn land zou hebben gemaakt, was hij ook de eerste die de aanslagen van 11 september sterk veroordeelde terwijl hij zijn eigen land terroriseerde. Waarom zouden we dit land, dat zelf flink investeert in Amerikaanse neocons om zo haar imago in het Westen te verbeteren, voorzien van ontwikkelingshulp?
Het antwoord is eigenlijk simpel. Zo simpel dat militaire interventie of diplomatieke druk overbodig laat lijken; laten we in ieder geval nog eenmaal de portemonnee trekken en de leider van Libië voorzien van een flinke dosis antipsychotica. Want een man die met zijn vuist op een spreekgestoelte slaat en de wereld en zichzelf probeert te overtuigen dat hij de redder van de mensheid is terwijl hij tegelijkertijd opdracht geeft om de mensen in zijn land hardhandig de mond te snoeren, verdient geen aandacht in de media maar een harde aanpak van zijn Messiascomplex. En dat mag best van mijn belastingcenten.
Over ontwikkelingshulp horen we niemand. En terecht, dat is toch meer een landelijke aangelegenheid. Maar laten we daar alstublieft niet op korten. Alstublieft. Ook als u sterk gelooft in de zelfredzaamheid van allerlei dubieuze bananenrepublieken en het automatisch oplossen van het aidsprobleem in Afrika, neem dan het volgende in overweging.
In een land ver van Nederland woont een man met een pokdalig gezicht. Hij is al een tijdje de baas in de baas in dat land en het merendeel van de inwoners is hem zat. Meer dan zat omdat hij al meer dan veertig jaar met harde hand regeert. Of nou ja, regeren. Omdat hij al meer dan veertig jaar probeert alle mensen binnen de landsgrenzen te laten doen wat hij wil. Er zitten een paar flinke smetten op zijn blazoen. Zijn naam wordt onder andere in verband gebracht met de aanslagen tijdens de Olympische Spelen in 1972 en vooral ook met ramp bij Lockerbie. En ondanks dat hij flink opschepte over de massavernietigingswapens die zijn land zou hebben gemaakt, was hij ook de eerste die de aanslagen van 11 september sterk veroordeelde terwijl hij zijn eigen land terroriseerde. Waarom zouden we dit land, dat zelf flink investeert in Amerikaanse neocons om zo haar imago in het Westen te verbeteren, voorzien van ontwikkelingshulp?
Het antwoord is eigenlijk simpel. Zo simpel dat militaire interventie of diplomatieke druk overbodig laat lijken; laten we in ieder geval nog eenmaal de portemonnee trekken en de leider van Libië voorzien van een flinke dosis antipsychotica. Want een man die met zijn vuist op een spreekgestoelte slaat en de wereld en zichzelf probeert te overtuigen dat hij de redder van de mensheid is terwijl hij tegelijkertijd opdracht geeft om de mensen in zijn land hardhandig de mond te snoeren, verdient geen aandacht in de media maar een harde aanpak van zijn Messiascomplex. En dat mag best van mijn belastingcenten.
dinsdag 22 februari 2011
Cupcakes revisited
Onlangs schreef Lein hier een stukje over een opmerking van Joep Habets over cupcakes. Volgens Joep zijn cupcakes een ‘vrouwending’. Waarschijnlijk net als auto’s en snelle motoren een ‘mannending’ zijn? Of iets anders generaliserends, vul zelf maar in.
Anyway, vorige week las ik in het Financieele Dagblad ook een stuk over cupcakes. Blijkbaar zijn cupcakes enorm ‘hot’ op dit moment. Ik was me er niet van bewust. Trendsetting als ik ben, eet en bak ik uiteraard al jaren cupcakes. Nu werd mij echter duidelijk dat sprake is van een trend.Wat mij ook duidelijk werd is dat die trend niet door mij maar door Sex and the City is ingezet. Ik heb veel afleveringen van Sex and the City gezien maar niet degene met de cupcake dan wel cupcakes. Sowieso vind ik SATC een serie waar je niet te veel van moet zien en zeker niet te veel achter elkaar. De ongelooflijke leegheid van de verhaallijn doet mij al snel verlangen naar een heel ingewikkeld boek. Ik had Sex and the City dan ook niet geassocieerd met cupcakes totdat ik eerst Joep Habets las (en dacht dat hij de link tussen cupcakes en SATC zelf had bedacht) en vervolgens het stuk in het FD (en ontdekte dat Joep het niet zelf had bedacht maar ik blijkbaar een hype had gemist).
En ik vrees dat Joep niet alleen gelijk had met betrekking tot de link tussen SATC en cupcakes (als trend) maar ook met betrekking tot de opmerkingen cupcakes en het ‘vrouwending’. Ik hou niet zo van generaliseren, al maak ik mezelf er maar al te vaak (selectief en met plezier) schuldig aan, maar het stuk in het FD bewijst dat vooral vrouwen de cupcake liefhebben. Niet alleen worden drie vrouwelijke ondernemers tegenover twee mannelijke ondernemers inzake cupcakes opgevoerd, ook wordt een onderneemster gequote die het volgende over cupcakes zegt: 'Je voelt je vrouw van de wereld als je een cupcake eet.'
Geen man van de wereld maar een vrouw van de wereld. Het geeft wat mij betreft aan dat de cupcake een vrouwending is of in iedere geval door veel mensen zo wordt gezien. Of in ieder geval door een vrouwelijke onderneemster in cupcakes (die er dan toch verstand van zou moeten hebben) zo wordt gezien (en door Joep Habets). Het zij zo, de cupcake is een ‘vrouwending’, ik zal er mee leren leven dan.
Overigens voel ik me geen vrouw van de wereld als ik een cupcake eet. Ik voel veel dingen tijdens het eten van een cupcake, maar dit is wel het laatste. Een cupcake is toch dikmakend, huiselijk en knus? Das toch niet werelds? Een vrouw van de wereld ben je wat mij betreft als je in drie talen onderhandelingen hebt gevoerd over een miljoenencontract, of een wereldreis maakt, of desnoods (om in New York te blijven) op het Empire State Building staat. Maar niet als je een cupcake eet.
maandag 21 februari 2011
Meisjes van 45
Een vriendin wees me op een website waar ze interieurspullen verkochten. Ze had er iets leuks gezien, een servies of zo. En daar stond ze ineens, het meisje van 45. Ze keek olijk, koppie schuin, en hield speels een schaal vast. Aan weerszijden van haar hoofd bungelden twee dikke vlechten. Als je snel keek of je ogen bijna dichtkneep leek het net een meisje van twaalf. Maar zodra je ogen weer op scherp stonden schrok je je te pletter. Wat een oud hoofd had dat meisje. Verdorie, dat meisje was geen twaalf, dit was een meisje van 45!
Als je eens goed om je heen kijkt in een winkelstraat zul je al snel een paar meisjes van 45 ontdekken. Met name in Amsterdam wonen opvallend veel meisjes van 45. Om je op weg te helpen bij het spotten van deze dames, volgt hier het signalement:
Om te beginnen dus het haar. Dat kan gewoon los hangen, maar het ware meisje van 45 draagt het haar het liefst als een meisje van twaalf: in twee staartjes of twee vlechtjes. Lekker jeugdig.
Wat kleding betreft dragen ze Oilily in volwassen maten: de gebloemde King-Louie-jurk. Daaronder het karakteristieke schoeisel, gebloemde kaplaarzen. Ook zo lekker gek. De dames verplaatsen zich bij voorkeur op een fiets met een bloemenslinger om het stuur, een gestippeld zittinghoesje en fietstassen van kitsch kitchen. En anders heeft ze een bakfiets. Met een fietsbel in Delfts blauw.
De dame in kwestie heeft vaak zelf een kind van twaalf. Als je op je 33ste een kind krijgt, maak je dus een grote kans om er over twaalf jaar ook zo bij te lopen. Dat je het maar weet. Ik denk niet aan niemand in het bijzonder, maar goed, dacht je ook niet stiekem aan Eef?
Nu zul je zeggen: wat is hier nou mis mee? Niets, iedereen moet zelf weten wat hij/zij uitstraalt en aantrekt. Je bent zo oud als je je voelt en als dat nou toevallig twaalf is. Alleen vraag ik me wel af waarom ineens zo veel dames van 45 er zo uitzien. Is dit de vrouwelijke variant van de snelle auto? Zijn dit vrouwen in een midlife crisis die willen bewijzen dat ze heus nog lekker jong van geest zijn en gekke dingen doen met vriendinnen?
Toch vind ik het er een beetje vreemd uitzien. Een vrouw van 45 in kinderkleding. En eerlijk gezegd vind ik het ook een beetje zielig voor het dochtertje. Ik weet nog hoe vreselijk ik het als tiener in een winkel vond als ik een kledingstuk uitzocht en mijn moeder ging het vervolgens staan passen. “Mahham, doe nou effe normaal! Echt gênant!” Dat denk ik als ik deze dames zie. Met hun vriendinnen. Op de Parade. Met een fles rosé.
Als je eens goed om je heen kijkt in een winkelstraat zul je al snel een paar meisjes van 45 ontdekken. Met name in Amsterdam wonen opvallend veel meisjes van 45. Om je op weg te helpen bij het spotten van deze dames, volgt hier het signalement:
Om te beginnen dus het haar. Dat kan gewoon los hangen, maar het ware meisje van 45 draagt het haar het liefst als een meisje van twaalf: in twee staartjes of twee vlechtjes. Lekker jeugdig.
Wat kleding betreft dragen ze Oilily in volwassen maten: de gebloemde King-Louie-jurk. Daaronder het karakteristieke schoeisel, gebloemde kaplaarzen. Ook zo lekker gek. De dames verplaatsen zich bij voorkeur op een fiets met een bloemenslinger om het stuur, een gestippeld zittinghoesje en fietstassen van kitsch kitchen. En anders heeft ze een bakfiets. Met een fietsbel in Delfts blauw.
De dame in kwestie heeft vaak zelf een kind van twaalf. Als je op je 33ste een kind krijgt, maak je dus een grote kans om er over twaalf jaar ook zo bij te lopen. Dat je het maar weet. Ik denk niet aan niemand in het bijzonder, maar goed, dacht je ook niet stiekem aan Eef?
Nu zul je zeggen: wat is hier nou mis mee? Niets, iedereen moet zelf weten wat hij/zij uitstraalt en aantrekt. Je bent zo oud als je je voelt en als dat nou toevallig twaalf is. Alleen vraag ik me wel af waarom ineens zo veel dames van 45 er zo uitzien. Is dit de vrouwelijke variant van de snelle auto? Zijn dit vrouwen in een midlife crisis die willen bewijzen dat ze heus nog lekker jong van geest zijn en gekke dingen doen met vriendinnen?
Toch vind ik het er een beetje vreemd uitzien. Een vrouw van 45 in kinderkleding. En eerlijk gezegd vind ik het ook een beetje zielig voor het dochtertje. Ik weet nog hoe vreselijk ik het als tiener in een winkel vond als ik een kledingstuk uitzocht en mijn moeder ging het vervolgens staan passen. “Mahham, doe nou effe normaal! Echt gênant!” Dat denk ik als ik deze dames zie. Met hun vriendinnen. Op de Parade. Met een fles rosé.
vrijdag 18 februari 2011
Pluto
Vandaag is het Internationale Pluto-dag. Had je niet willen missen, toch? Dus regel een taartje in de vorm van een planet (of een hond, ligt er maar aan welke stroming je aanhangt) en geniet met volle teugen van deze dag.
Nu was dit een mooie gelegenheid om een stukje uit The Planets van Gustav Holst te posten, ware het niet dat Pluto tijdens het componeren nog niet ontdekt was. En nu niet beginnen over Pluto van
Björk want er zijn grenzen aan verdraagbare buitenaardsigheid.
Gemodder brengt je een muzikale ode aan de planeet. Omdat hij/zij het waard is.
Nu was dit een mooie gelegenheid om een stukje uit The Planets van Gustav Holst te posten, ware het niet dat Pluto tijdens het componeren nog niet ontdekt was. En nu niet beginnen over Pluto van
Björk want er zijn grenzen aan verdraagbare buitenaardsigheid.
Gemodder brengt je een muzikale ode aan de planeet. Omdat hij/zij het waard is.
donderdag 17 februari 2011
Een baby met naar voren gekamd haar
Het is weer (of nog steeds) Justin Bieber wat de klok slaat. Van de week is de film over zijn leven in premiere gegaan. Ik neem aan dat dit een heel korte film is, het mannetje is 15 of 16. Een goede inzending voor het festival van de korte film. Helaas heb ik de film nog niet gezien, hopelijk komt daar snel verandering in. Als er iemand is die met me mee wil, graag, hoewel de meeste lezers hier geen tieners zijn, maar wie weet.
Ik las dat Justin in de afgelopen weken ook een mening heeft gekregen. Dat had hij eerst niet, maar zijn management wil hem vast binnenkort de volwassenheid intillen en dacht "Een mening is een goed begin". Een volwassen mening. Eerder had hij al een kindermening ("ik hoef geen vriendin" aka "meisjes zijn stom"), nu dus ook een paar volwassen opinies.
Om te beginnen heeft Justin nu wel een vriendin, ook een kind-ster, genaamd Selena Gomez. Eerder werd hij al gekoppeld aan Kim Kardashian (die vervolgens doodsbedreigingen van woedende Bieber-fans kreeg), maar dat was natuurlijk niet waar, Kardashian is geen pedofiel. Het feit dat Bieber nu echt een vriendin heeft betekent dat hij ook een mening over seks moet hebben. Als kind-ster heeft hij immers een voorbeeldrol. Geheel tegen de verwachting in is hij niet tegen seks voor het huwelijk. Slimme jongen, hij wilde niet het gezeur dat Britney Spears over zich heen kreeg toen bleek dat ze het (uiteraard) wel ongetrouwd had gedaan (met die andere Justin).
Als klap op de vuurpijl heeft Justin in het verlengde van een relatie en seks ook iets te zeggen over abortus: Justin Bieber is tegen abortus. Zo. Dat je het maar even weet. Wellicht omdat abortus voor hem toch wel heel dichtbij komt. Zoals bejaarden dichter bij de dood staan, staat Justin Bieber dichter bij abortus. Bieber laat liever een ongetrouwde tiener een kind krijgen. Nog een baby met van dat naar voren gekamde haar.
Ik sluit me aan bij wat Margriet van der Linden retwitterde: "Justin Bieber has come out against abortion. Because the fate of a woman’s body should totally be influenced by a kid who’s never seen one."
Ik las dat Justin in de afgelopen weken ook een mening heeft gekregen. Dat had hij eerst niet, maar zijn management wil hem vast binnenkort de volwassenheid intillen en dacht "Een mening is een goed begin". Een volwassen mening. Eerder had hij al een kindermening ("ik hoef geen vriendin" aka "meisjes zijn stom"), nu dus ook een paar volwassen opinies.
Om te beginnen heeft Justin nu wel een vriendin, ook een kind-ster, genaamd Selena Gomez. Eerder werd hij al gekoppeld aan Kim Kardashian (die vervolgens doodsbedreigingen van woedende Bieber-fans kreeg), maar dat was natuurlijk niet waar, Kardashian is geen pedofiel. Het feit dat Bieber nu echt een vriendin heeft betekent dat hij ook een mening over seks moet hebben. Als kind-ster heeft hij immers een voorbeeldrol. Geheel tegen de verwachting in is hij niet tegen seks voor het huwelijk. Slimme jongen, hij wilde niet het gezeur dat Britney Spears over zich heen kreeg toen bleek dat ze het (uiteraard) wel ongetrouwd had gedaan (met die andere Justin).
Als klap op de vuurpijl heeft Justin in het verlengde van een relatie en seks ook iets te zeggen over abortus: Justin Bieber is tegen abortus. Zo. Dat je het maar even weet. Wellicht omdat abortus voor hem toch wel heel dichtbij komt. Zoals bejaarden dichter bij de dood staan, staat Justin Bieber dichter bij abortus. Bieber laat liever een ongetrouwde tiener een kind krijgen. Nog een baby met van dat naar voren gekamde haar.
Ik sluit me aan bij wat Margriet van der Linden retwitterde: "Justin Bieber has come out against abortion. Because the fate of a woman’s body should totally be influenced by a kid who’s never seen one."
woensdag 16 februari 2011
Als een platgereden konijntje
Ik had laatst een werkdag die niet zo goed begon. Ik stapte rond half acht op mijn fiets om naar mijn werk te gaan. Het was koud buiten en dus droeg ik mijn handschoenen.
Heel fijne handschoenen. Het zijn de handschoenen die mijn man vorig jaar voor mij kocht. Ik was toen een handschoen verloren. Omdat ik net zwanger was en heel erg moe lukte het mij steeds maar niet om nieuwe handschoenen te kopen. Het was februari en best koud. En ik fietste dus de steeds met één hand in mijn handschoen en de andere in mijn zak. Totdat mijn man het mooi geweest vond en op zoek ging naar nieuwe handschoenen voor mij. Dat bleek een hele opgave want in februari zijn er nog maar weinig winkels die handschoenen verkopen. Nadat hij samen met een collega de halve stad had gezien vond hij mooie, zwart leren handschoenen. Zacht en soepel en ze pasten perfect. Ik was dolblij met mijn handschoenen.
Toen ik afgelopen week naar mijn werk fietste deed ik halverwege de fietstocht mijn handschoenen uit en legde ze in mijn fietsmandje (ja, ik heb een fietsmandje). En toen kwam ik er kort daarna ineens achter dat ik een handschoen was verloren. Ik fietste de weg terug in de hoop dat ik mijn handschoen ergens zou zien liggen, maar ik zag niets. Ik kwam te laat op mijn werk. Ik miste mijn handschoen.
Op de terugweg naar huis fietste ik exact dezelfde route in de hoop mijn handschoen tegen te komen. Ik had mijn bril niet op en zag dus niet erg scherp. In de schemering zag ik elke zwarte plek op de weg of in de berm aan voor mijn handschoen. Het werd daardoor een vermoeiende rit: ik turend naar de grond en ondertussen proberend op het verkeer te letten. En dit terwijl ik steeds de angst had mijn handschoen ergens terug te vinden, als een platgereden konijntje vastgeplakt aan de weg. Ik vroeg me af of mijn handschoen dan nog te repareren zou zijn. En of je leren handschoenen kon wassen. Vergeefse vragen daar ik mijn handschoen niet meer terug vond. Ik fiets nu weer met één gehandschoende hand aan het stuur en een blote hand in mijn jaszak.
Heel fijne handschoenen. Het zijn de handschoenen die mijn man vorig jaar voor mij kocht. Ik was toen een handschoen verloren. Omdat ik net zwanger was en heel erg moe lukte het mij steeds maar niet om nieuwe handschoenen te kopen. Het was februari en best koud. En ik fietste dus de steeds met één hand in mijn handschoen en de andere in mijn zak. Totdat mijn man het mooi geweest vond en op zoek ging naar nieuwe handschoenen voor mij. Dat bleek een hele opgave want in februari zijn er nog maar weinig winkels die handschoenen verkopen. Nadat hij samen met een collega de halve stad had gezien vond hij mooie, zwart leren handschoenen. Zacht en soepel en ze pasten perfect. Ik was dolblij met mijn handschoenen.
Toen ik afgelopen week naar mijn werk fietste deed ik halverwege de fietstocht mijn handschoenen uit en legde ze in mijn fietsmandje (ja, ik heb een fietsmandje). En toen kwam ik er kort daarna ineens achter dat ik een handschoen was verloren. Ik fietste de weg terug in de hoop dat ik mijn handschoen ergens zou zien liggen, maar ik zag niets. Ik kwam te laat op mijn werk. Ik miste mijn handschoen.
Op de terugweg naar huis fietste ik exact dezelfde route in de hoop mijn handschoen tegen te komen. Ik had mijn bril niet op en zag dus niet erg scherp. In de schemering zag ik elke zwarte plek op de weg of in de berm aan voor mijn handschoen. Het werd daardoor een vermoeiende rit: ik turend naar de grond en ondertussen proberend op het verkeer te letten. En dit terwijl ik steeds de angst had mijn handschoen ergens terug te vinden, als een platgereden konijntje vastgeplakt aan de weg. Ik vroeg me af of mijn handschoen dan nog te repareren zou zijn. En of je leren handschoenen kon wassen. Vergeefse vragen daar ik mijn handschoen niet meer terug vond. Ik fiets nu weer met één gehandschoende hand aan het stuur en een blote hand in mijn jaszak.
dinsdag 15 februari 2011
De schoonheid van stilte
Een aantal weken terug adviseerde de huisarts om vooral stemrust nemen. De infectie in mijn keel was dan wel over het dieptepunt heen, het aanhoudende gepiep en gehees beloofde nog niet veel goeds. Ik neem de conditie van mijn stembanden uiterst serieus en daarom deed ik verschrikkelijk mijn best om niet te praten. Ook niet eventjes. Gewoon helemaal niet.En dat ging redelijk goed want praten was pijnlijk genoeg om het te laten. Gewapend met pen, notitieblok en magneetspeelgoedbord deed ik mijn best om nog zoveel mogelijk aan het sociale en professionele verkeer mee te doen. Want niet praten betekent natuurlijk niet dat je zielig bent.
Op kantoor ging alles op rolletjes: ik nam de telefoon niet op en communiceerde met collega’s via interne mail en de chatfunctie op Facebook. Uiterst efficiënt. De eerste werkdag viel me de positieve uitwerking van het niet praten meteen op. Want, niet praten betekent ook dat je niet kan mopperen. En dat betekent dat je allerzulks negativiteit makkelijk van je af kan schudden. Niet praten was voor mij heilzamer dan een klasje yoga waarbij je je wenkbrauwen moet ontspannen terwijl je op een bezweet matje ligt. Nog nooit was ik zo zen.
De positiviteit van het niet praten was slechts van korte duur. Op een avondje bijpraten met vriendinnen bleef ik eigenlijk in het gesprek steeds achter de feiten aanlopen. En tijdens een verjaardagsfeestje was ik zo gefrustreerd dat ik niet goed kon duidelijk kon maken wat ik bedoelde, dat mijn notitieblokje voodookwaliteiten kreeg. De voldoening van het krassen van met mijn pen, natuurlijk het equivalent van schreeuwen, was bevredigender dan het genieten van stilte en rust.
Nu is mijn keel beter verklaard. Het kleine ruisje zoals dat dan heet wat nu nog op mijn stem te horen is, is geheel te verklaren door verkoudheid en hoesten. Het is nu zaak om de stem weer in conditie te krijgen. Dat kan heel vlot door dagelijks goed de volgende zin te articuleren: Nina nam manden vol mandarijnen mee. Een kwartier lang. Elke dag. Totdat je trance raakt en op de automatische piloot overgaat. De weg naar nirvana is begonnen…
maandag 14 februari 2011
Vieze Vogels - Tygo Gernandt
Tot mijn grote verbazing is Tycho Gernandt nog niet gespot in onze serie Vieze Vogels. Tycho is het prototype Vieze Vogel en had daarom al veel eerder door ons geportreteerd moeten worden. Tycho, je bent vandaag aan de beurt want mijn hemel, wat ben jij een Vieze Vogel. Van de week zag ik je weer ergens op tv, ongetwijfeld omdat er weer een Nederlandse film uitkomt waarin alle acteurs een staaltje overacteerwerk mogen etaleren. In elke Nederlandse film speel jij wel een een rol. Is het niet als vieze ongewassen bokkenrijder dan wel als vies ongewassen ander personage. Als de persoon maar vies en ongewassen is dan mag jij hem spelen. Het liefst met een raar accentje. En als het karakter niet vies en ongewassen is dan maak jij hem wel vies en ongewassen. Met je vieze en ongewassen haar en je vieze smoezelige gezichtsbeharing. Als ik je op tv zie dan ruik ik verschaald bier en oude koude koffie, bah wat ben jij goor. Tycho, ga naar de kapper, was je haar, scheer je gezicht en koop eens fatsoenlijke kleren. Je hoeft niet vies en ongewassen te zijn om artistiek over te komen. We weten allemaal dat je acteur bent en we weten allemaal dat je vrijgezel bent en we hoeven dat niet aan je haar en je kleren te zien, we wéten het al! Doe er wat aan, Vieze Vogel, onder die douche en naar de kapper!
vrijdag 11 februari 2011
Muziek: Pien Feith
Ik kan me voorstellen dat je wel eens toe bent aan iets nieuws. Aan heule goeie electropop van eigen bodem bijvoorbeeld. Deze behoefte kan op zeer korte termijn bevredigd worden want het album van zangeres Pien Feith is er bijna, nog eventjes wachten tot 21 februari.Misschien denk je nu, Pien hoewiewat? Toch kan je haar kennen van haar minute of fame bij DWDD. Allemaal leuk en aardig en exposure enzo maar Pien Live is het toch wel echt het allerbeste wat je kan overkomen.
Check EKKO op 19 februari of Paradiso op 24 februari, of luister in ieder geval alvast het album hier. Gemodder vindt dit something for the weekend. En voor alle andere dagen eromheen.
I heart… Kendra
Inmiddels zijn de drie vriendinnen weg bij Hugh, hebben ze allemaal hun eigen leven en hebben Kendra en Holly hun eigen realityshows. Kendra’s realityshow wordt uitgezonden onder de toepasselijke naam ‘Kendra’. Het begon als een serie over het wilde leven van de vrijgezelle Kendra, maar al snel werd duidelijk dat Kendra geen vrijgezel was of zou blijven. Ze ging trouwen, bleek zwanger, kreeg negen maanden later een kind en reisde haar man achterna die zijn brood verdiende als wide receiver voor verschillende NFL teams.
Ik was altijd al een fan van ‘Girls of the Playboy Mansion': Zowel afgelopen kerst als de kerst ervoor zond E! marathonuitzendingen uit van die serie. Ik weet niet waarom ik het zo’n fascinerende show vond en vind. Misschien omdat ik Hugh Heffner een leuke man vind, misschien omdat ik Kendra en Bridget erg leuk vind, misschien omdat ze veel meemaken en doen en bijvoorbeeld een reisje door Europa maakten en ik de Amerikaanse reacties op Europese architectuur en gewoontes zo grappig vind. Ik kan niet echt zeggen wat het is dat me zo boeit behalve dat het ook lekker vermakelijk is. Na 'Girls of the Playboy Mansion' ging ik uiteraard ‘Kendra’ volgen. Aanvankelijk vond ik haar een nogal ongeleid projectiel maar gaandeweg ben ik van haar gaan houden. Een paar weken geleden begonnen de afleveringen van een nieuw seizoen en ik kan naar aanleiding daarvan niet anders zeggen: I heart Kendra.
donderdag 10 februari 2011
Vieze Vogels - Johan Derksen
Als ik Johan Derksen zie dan ruik ik het huis van onze oude buren. De muren waren daar vergeeld, in de hoeken was het behang zelfs bruin en ook over de gordijnen hing een waas van nicotine. De buren waren kettingrokers. Wat ook niet hielp was dat ze een dik, zwart, lui hondje hadden dat altijd onderuitgezakt op de bank lag te stinken. Voeg daar een voorliefde voor de Indische keuken aan toe en je weet ongeveer hoe het daar rook.Dat ruik ik als hem zie. Dat vettige, ongewassen haar, die onverzorgde walrussnor, een stoppelbaard, alles wijst erop dat deze man niet erg gezond leeft. Hij ziet eruit alsof hij vaste klant is bij de afhaalchinees en elke avond zijn babi pangang naar binnen slobbert voor de televisie, weggespoeld met een blik bier en als toetje een pak shag. Zou deze man een vrouw hebben? Als dat zo is kan het alleen maar een soort Diana Charité zijn, iets anders kan ik me er niet bij voorstellen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij alleen is. Ongewenst alleen. Iets met een akelige scheiding. Misschien dat hij daardoor zo venijnig is, bijvoorbeeld tegen Hans Kraaij jr. Wat dan wel weer heel grappig is. Maar ook een beetje zielig.
Van Eef begrijp ik dat hij heel liefdevol kan vertellen over zijn overleden vrouw. Ik heb dat nooit gehoord, ik zie hem alleen maar vies achter een tafel met andere Vieze Vogels (René van der Gijp!) over voetbal fulmineren. Zo blijkt maar hoe je je kan vergissen in een Vieze Vogel. In elke Vieze Vogel schuilt wellicht een heel gevoelige man. Denk daar aan als je er weer een ziet. In de bus. Of op straat. En geef hem dan eens een keer wat wisselgeld voor het slaaphuis.
woensdag 9 februari 2011
Aanmodderen in de keuken
Dit is een column van Lein en Caar
De dames van Gemodder in de Marge mogen graag lekker koken en hebben zelfs de ambitie om ooit zelf een kookboek te schrijven. Alleen komen ze niet veel verder dan het verzinnen van mooie titels. Recepten bedenken is wat lastiger. Voor alle titels geldt wel: afblijven, wij waren eerst.
Bunkeren met Hitler
Uitsluitend vegetarisch, zo had Adolf het graag. Adolf hield immers meer van zijn herdershond dan van de meeste mensen, hoewel hij die ook met graagte een bepaald soort Hund noemde. Met Eva’s befaamde groenteschnitzels en bratkartoffeln. Niet geschikt voor inductie.
Famous Last Meals. Recepten uit de dodencel
Wat zou jij eten als het je laatste maaltijd was? Wat heeft de dead man walking in zijn maag? Laat je verbazen door de keuzes van ter dood veroordeelden. Van gesmoorde kabeljauw tot doodgekookte groenten. En bedenk, vaak krijg je deze maaltijden al twee weken voor het spuitje.
Het worst-kaas-scenario
Verjaardagspartijtje bij een 50+er. Het rondje worst-kaas is onvermijdelijk. Maar wat is de worst kaas? Extra belegen? Of van die slappe jonge kaas met grote gaten. Met dit kookboek weet je van deze culinaire ramp een hoogtepunt te maken.
Een boterham met tevredenheid. Leer en apprecieer de granen van weleer
Spelt, haver, bulghur en quinoa; alles komt voorbij. Geniet van de puurheid van granen zoals reeds beschreven in het Oude Testament. Wij liften mee op de puur-hausse en duwen je met de voet tussen de deur deze glykemische koolhydraten door de strot.
Of je worst lust! Vegetarisch koken voor doven en slechthorenden
Hardhorenden wordt vaak de retorische vraag ‘Of je worst lust’ voorgeschoteld. Dit kan als zeer vervelend worden ervaren, met name door vegetarische en veganistische mensen met een gehoorbeperking. Vandaar dat het hoog tijd is om deze groep in het zonnetje te zetten met een eigen kookboek.
De vleeschpotten van Egypte. Lesbisch koken in het oude Israel
Eenmaal ontsnapt uit Egypte snakte het joodse volk naar de vleeschpotten van Egypte. Wie waren deze potten en wat maakte hun kookkunsten zo bijzonder? Ga met ons mee op een culinaire verkenningstocht door de landen van het Oude Testament en laat je verrassen door de kookkunst van lesbische koks aan het hof van de farao.
Appels met peren vergelijken. Vlaaien in alle soorten en maten
Appelkruimel en Perenchocolade, die kennen we allemaal wel. Maar haal je ze nou bij de Multivlaai, de Hema of is het echt de moeite om naar Limburg te rijden? Lees het in onze vlaaienconsumententest.
Linksomdraaiend melkzuur, recepten uit de keuken van de PvdA
Alleen maar recepten zoals u gewend bent van de salonsocialisten: rood en veel roeren. Met ingewikkelde tomatentortilla die 1000maal gekeerd moet worden en semi-communistische borsjt die alleen volgend het ritme van de Internationale geroerd mag worden.
Ober, er zit een vlieg in m’n soep. Koken met insecten
Als alles al hip is geweest wordt het tijd voor iets anders. De trend van 2012: koken met insecten. Sprinkhanen en wilde honing, net als Johannes de Doper, levende meelwormen met een coulis van kevers op een bedje van vlindervleugels. Wees de eerste die bij Wie is de chef? zegt: "Mja, mestkevers. Kán heel lekker zijn, maar het ligt er heel erg aan wat je ermee doet."
Lekkere jonge maïsjes. Koken voor kinderen
Kinderen zijn de toekomst en dus ook de toekomst van het koken. Met pretentieus gelul kan je daarom niet vroeg genoeg beginnen. Wat dacht u van boekweitpannenkoeken met stukjes spek van het Vietnamese watervarken overgoten met dubbelgefilterde esdoornsiroop? Of een heerlijk wit briochebroodje van sojakarnemelk met door de boer zelfgekruide knakworstjes? Ook wordt de favoriet van alle kinderen niet overgeslagen: patates frites van La Bonnotte-aardappels met een gegrild stukje exclusieve maiskip uit de Andes vergezeld van een voortreffelijke appelcompote met een vleugje kaneel.
De dames van Gemodder in de Marge mogen graag lekker koken en hebben zelfs de ambitie om ooit zelf een kookboek te schrijven. Alleen komen ze niet veel verder dan het verzinnen van mooie titels. Recepten bedenken is wat lastiger. Voor alle titels geldt wel: afblijven, wij waren eerst.
Bunkeren met Hitler
Uitsluitend vegetarisch, zo had Adolf het graag. Adolf hield immers meer van zijn herdershond dan van de meeste mensen, hoewel hij die ook met graagte een bepaald soort Hund noemde. Met Eva’s befaamde groenteschnitzels en bratkartoffeln. Niet geschikt voor inductie.
Famous Last Meals. Recepten uit de dodencel
Wat zou jij eten als het je laatste maaltijd was? Wat heeft de dead man walking in zijn maag? Laat je verbazen door de keuzes van ter dood veroordeelden. Van gesmoorde kabeljauw tot doodgekookte groenten. En bedenk, vaak krijg je deze maaltijden al twee weken voor het spuitje.
Het worst-kaas-scenario
Verjaardagspartijtje bij een 50+er. Het rondje worst-kaas is onvermijdelijk. Maar wat is de worst kaas? Extra belegen? Of van die slappe jonge kaas met grote gaten. Met dit kookboek weet je van deze culinaire ramp een hoogtepunt te maken.
Een boterham met tevredenheid. Leer en apprecieer de granen van weleer
Spelt, haver, bulghur en quinoa; alles komt voorbij. Geniet van de puurheid van granen zoals reeds beschreven in het Oude Testament. Wij liften mee op de puur-hausse en duwen je met de voet tussen de deur deze glykemische koolhydraten door de strot.
Of je worst lust! Vegetarisch koken voor doven en slechthorenden
Hardhorenden wordt vaak de retorische vraag ‘Of je worst lust’ voorgeschoteld. Dit kan als zeer vervelend worden ervaren, met name door vegetarische en veganistische mensen met een gehoorbeperking. Vandaar dat het hoog tijd is om deze groep in het zonnetje te zetten met een eigen kookboek.
De vleeschpotten van Egypte. Lesbisch koken in het oude Israel
Eenmaal ontsnapt uit Egypte snakte het joodse volk naar de vleeschpotten van Egypte. Wie waren deze potten en wat maakte hun kookkunsten zo bijzonder? Ga met ons mee op een culinaire verkenningstocht door de landen van het Oude Testament en laat je verrassen door de kookkunst van lesbische koks aan het hof van de farao.
Appels met peren vergelijken. Vlaaien in alle soorten en maten
Appelkruimel en Perenchocolade, die kennen we allemaal wel. Maar haal je ze nou bij de Multivlaai, de Hema of is het echt de moeite om naar Limburg te rijden? Lees het in onze vlaaienconsumententest.
Linksomdraaiend melkzuur, recepten uit de keuken van de PvdA
Alleen maar recepten zoals u gewend bent van de salonsocialisten: rood en veel roeren. Met ingewikkelde tomatentortilla die 1000maal gekeerd moet worden en semi-communistische borsjt die alleen volgend het ritme van de Internationale geroerd mag worden.
Ober, er zit een vlieg in m’n soep. Koken met insecten
Als alles al hip is geweest wordt het tijd voor iets anders. De trend van 2012: koken met insecten. Sprinkhanen en wilde honing, net als Johannes de Doper, levende meelwormen met een coulis van kevers op een bedje van vlindervleugels. Wees de eerste die bij Wie is de chef? zegt: "Mja, mestkevers. Kán heel lekker zijn, maar het ligt er heel erg aan wat je ermee doet."
Lekkere jonge maïsjes. Koken voor kinderen
Kinderen zijn de toekomst en dus ook de toekomst van het koken. Met pretentieus gelul kan je daarom niet vroeg genoeg beginnen. Wat dacht u van boekweitpannenkoeken met stukjes spek van het Vietnamese watervarken overgoten met dubbelgefilterde esdoornsiroop? Of een heerlijk wit briochebroodje van sojakarnemelk met door de boer zelfgekruide knakworstjes? Ook wordt de favoriet van alle kinderen niet overgeslagen: patates frites van La Bonnotte-aardappels met een gegrild stukje exclusieve maiskip uit de Andes vergezeld van een voortreffelijke appelcompote met een vleugje kaneel.
dinsdag 8 februari 2011
Sky Mall
Er is een groot voordeel van intercontinentale vluchten ten opzichte van vluchten binnen Europa: Sky Mall. Sky Mall is een magazine dat je in het vliegtuig krijgt en daar staan allemaal producten in die je dan via een postorderbedrijf kunt bestellen. Het is geen kledingcatalogus en ook geen electronica, het blad is gevuld met allerhande vreemde gadgets, hulpstukken en handigheden die het leven moetern veraangenamen. Het is denk ik de bedoeling dat je denkt "Fijn, eindelijk is daar een oplossing voor!" Meestal denk ik "wat heerlijk belachelijk/lelijk, wie bedenkt zoiets." Hieronder de highlights van de nieuwste Sky Mall.
Van alle haargroeiproducten (en dat zijn er nogal wat) was ik het meest gecharmeerd van de DynaMax Freedom 100 Light. Het is een zwart slagersmutsje met daarin een stervormig dekseltje met allemaal lampjes en een snoertje voor het stopcontact. Op de begeleidende foto zit een soort vent uit King of Queens in een sportshirt heel ongedwongen met dat kapje op te lezen. Er staat nog bij: One size fits most. Niet iedereen dus. Maar wel de King of Queens, dus de wat forsere mens ook.
"Say goodbye to messed-up pedicures and hello to Pedi-Couture sandals." Hartstikke handig, een slipper met tussen iedere teen een stuk rubber zodat je je nagels makkelijk kunt lakken. Tenenspreiders en watten werken ook, maar waarom zou je niet deze afzichtelijke slippers kopen? Nieuwste kleur: silver metalic. Classy!
De Smart Belt Buckle is een must-have voor iedereen die wel eens reist en dan bang is dat zijn tas of portemonnee gestolen wordt. Deze revolutionaire en gepatenteerde speld heeft het formaat en de vorm van een credit card, zodat je waardevolle pasjes er in kunt opbergen. Er kunnen wel drie pasjes of business cards in! Heel fijn, want ik moet er niet aan denken dat iemand mijn business cards steelt. De riem ziet er nog cool uit ook.
De Sky Rest zorgt ervoor dat je lekker kunt slapen in het vliegtuig. Het is een enorme opblaasbare driehoek die je op je uitklaptafel voor je kan zetten, zodat je vooroverhangend in het vliegtuig kan slapen. Geen idee wat je moet doen als je koffie of eten krijgt. Dan staat die enorme opblaasbare driehoek toch behoorlijk in de weg. Ze zijn blijkbaar zo overtuigd van het product dat ze denken dat je 10 uur doorslaapt zonder eten of drinken.
De Litter Kwitter: een opzetsuk voor je wc-bril dat ervoor zorgt dat je kat voortaan op de gewone wc kan gaan in plaats van de kattenbak. Je bouwt langzaam af, en uiteindelijk kan je kat op de gewone wc-bril plaatsnemen. De kat op de foto kijkt enigszins verbouwereerd en ook zie ik een zweem van agressie. Begrijpelijk, het is katonterend. En ook vies, je moet zelf ook nog op die wc, toch? Daarbij doen wij juist altijd de wc-deur goed dicht, anders drinkt Henkie uit de pot (Henkie is de kat, niet de meneer). Dat gaat helaas nooit werken.
Ooo, er is nog zo veel meer. Wat te denken van een stenen zombie die uit de grond komt kruipen, voor in de tuin? Of een levensgroot beeld van Paaseiland? Een zonnebril met ingebouwde videocamera. De wrist cell phone carrier, een houder met klittenband om je mobiele telefoon mee aan je hand te bevestigen zodat die nooit meer kwijt is. Een kattenbak die eruitziet als een plantenbak. De Pet Staircase, zodat je hond makkelijker op bed kan komen. Allemaal even mooi. Gelukkig ben ik bijna jarig!
Van alle haargroeiproducten (en dat zijn er nogal wat) was ik het meest gecharmeerd van de DynaMax Freedom 100 Light. Het is een zwart slagersmutsje met daarin een stervormig dekseltje met allemaal lampjes en een snoertje voor het stopcontact. Op de begeleidende foto zit een soort vent uit King of Queens in een sportshirt heel ongedwongen met dat kapje op te lezen. Er staat nog bij: One size fits most. Niet iedereen dus. Maar wel de King of Queens, dus de wat forsere mens ook.
"Say goodbye to messed-up pedicures and hello to Pedi-Couture sandals." Hartstikke handig, een slipper met tussen iedere teen een stuk rubber zodat je je nagels makkelijk kunt lakken. Tenenspreiders en watten werken ook, maar waarom zou je niet deze afzichtelijke slippers kopen? Nieuwste kleur: silver metalic. Classy!
De Smart Belt Buckle is een must-have voor iedereen die wel eens reist en dan bang is dat zijn tas of portemonnee gestolen wordt. Deze revolutionaire en gepatenteerde speld heeft het formaat en de vorm van een credit card, zodat je waardevolle pasjes er in kunt opbergen. Er kunnen wel drie pasjes of business cards in! Heel fijn, want ik moet er niet aan denken dat iemand mijn business cards steelt. De riem ziet er nog cool uit ook.
De Sky Rest zorgt ervoor dat je lekker kunt slapen in het vliegtuig. Het is een enorme opblaasbare driehoek die je op je uitklaptafel voor je kan zetten, zodat je vooroverhangend in het vliegtuig kan slapen. Geen idee wat je moet doen als je koffie of eten krijgt. Dan staat die enorme opblaasbare driehoek toch behoorlijk in de weg. Ze zijn blijkbaar zo overtuigd van het product dat ze denken dat je 10 uur doorslaapt zonder eten of drinken.
De Litter Kwitter: een opzetsuk voor je wc-bril dat ervoor zorgt dat je kat voortaan op de gewone wc kan gaan in plaats van de kattenbak. Je bouwt langzaam af, en uiteindelijk kan je kat op de gewone wc-bril plaatsnemen. De kat op de foto kijkt enigszins verbouwereerd en ook zie ik een zweem van agressie. Begrijpelijk, het is katonterend. En ook vies, je moet zelf ook nog op die wc, toch? Daarbij doen wij juist altijd de wc-deur goed dicht, anders drinkt Henkie uit de pot (Henkie is de kat, niet de meneer). Dat gaat helaas nooit werken.
Ooo, er is nog zo veel meer. Wat te denken van een stenen zombie die uit de grond komt kruipen, voor in de tuin? Of een levensgroot beeld van Paaseiland? Een zonnebril met ingebouwde videocamera. De wrist cell phone carrier, een houder met klittenband om je mobiele telefoon mee aan je hand te bevestigen zodat die nooit meer kwijt is. Een kattenbak die eruitziet als een plantenbak. De Pet Staircase, zodat je hond makkelijker op bed kan komen. Allemaal even mooi. Gelukkig ben ik bijna jarig!
maandag 7 februari 2011
Nijntje gaat stemmen
Op 2 maart worden de Provinciale Statenverkiezingen gehouden. De PVV heeft voor deze verkiezingen voor de provincie Noord-Brabant een speciaal verkiezingsprogramma uitgebracht, zo bleek uit een publicatie Binnenlands Bestuur.
Het programma is in eenvoudige taal geschreven en richt zich daarmee tot mensen met een verstandelijke beperking. Lein zei vorige week al: "Een vakje rood inkleuren kan elke debiel." De PVV moet hetzelfde gedacht hebben. Ik kan hier nu grappen gaan maken over de zelfkennis van de PVV en de kennis van de PVV omtrent (de intelligentie van) haar achterban, maar dat is te makkelijk. En dan bedoel ik met makkelijk dat zowel het maken van de grap te makkelijk is, als dat het serieus geven van een dergelijke verklaring voor de opkomst van de PVV te makkelijk is.
Ik wil echter wel iets anders over de PVV en haar Brabantse programma zeggen: het is hilarisch. Het is een ‘Nijntje maakt de provinciale verkiezingen mee’. De titel van het programma is al geweldig: "Jij wilt een beter Brabant? Wij ook!" Ja, wie niet, zou ik zeggen. Ze hebben zelfs vrij geciteerd naar Wouter Bos: "Dit land kan zo veel beter."
Ik hoef verder niets toe te voegen aan de volgende citaten afkomstig uit het programma:
"Op 2 maart mag je kiezen.
Stemmen noemen we dat.
Het gaat om de regering van Noord-Brabant.
Noord-Brabant is een stuk van Nederland waar jij woont.
Als je stemt, kies je voor de politieke partij die jij het beste vindt.
Ga jij straks ook stemmen?
In deze folder staat wat de Partij voor de Vrijheid belangrijk vindt.
Voor gehandicapten.
Voor kinderen.
Voor zieken.
Voor opa’s en oma’s.
Voor alle mensen.
Ik kies Partij voor de Vrijheid. Die vind ik het beste van allemaal.”
“De regering van Noord-Brabant woont in een heel groot gebouw.
Er werken ook heel erg veel mensen.
Dat is heel erg duur.
De Partij voor de Vrijheid wil hier niet zo veel geld aan uitgeven.
Het geld dat je dan overhoudt kan dan aan belangrijke dingen worden uitgegeven.”
“Goed voor dieren zorgen
De Partij voor de Vrijheid houdt heel erg van dieren.
Jij ook wel denken wij.
Daarom mag je dieren geen pijn doen en moet je goed voor ze zorgen.
De Partij voor de Vrijheid wil dieren niet in kleine hokken stoppen.
De Partij voor de Vrijheid wil ook niet dat heel veel dieren bij elkaar zitten in hele grote stallen.
Dieren moeten het goed hebben.
Dat vindt toch iedereen?”
“Heel zuinig zijn op geld
De regering van Noord-Brabant is heel rijk.
En soms geven de provincieministers zomaar geld uit aan rare dingen.
Dat moeten de provincieministers niet doen.
Ze moeten eerst goed nadenken voordat ze geld uitgeven.
En daar wil de Partij voor de Vrijheid wel bij helpen.”
Het programma is in eenvoudige taal geschreven en richt zich daarmee tot mensen met een verstandelijke beperking. Lein zei vorige week al: "Een vakje rood inkleuren kan elke debiel." De PVV moet hetzelfde gedacht hebben. Ik kan hier nu grappen gaan maken over de zelfkennis van de PVV en de kennis van de PVV omtrent (de intelligentie van) haar achterban, maar dat is te makkelijk. En dan bedoel ik met makkelijk dat zowel het maken van de grap te makkelijk is, als dat het serieus geven van een dergelijke verklaring voor de opkomst van de PVV te makkelijk is.
Ik wil echter wel iets anders over de PVV en haar Brabantse programma zeggen: het is hilarisch. Het is een ‘Nijntje maakt de provinciale verkiezingen mee’. De titel van het programma is al geweldig: "Jij wilt een beter Brabant? Wij ook!" Ja, wie niet, zou ik zeggen. Ze hebben zelfs vrij geciteerd naar Wouter Bos: "Dit land kan zo veel beter."
Ik hoef verder niets toe te voegen aan de volgende citaten afkomstig uit het programma:
"Op 2 maart mag je kiezen.
Stemmen noemen we dat.
Het gaat om de regering van Noord-Brabant.
Noord-Brabant is een stuk van Nederland waar jij woont.
Als je stemt, kies je voor de politieke partij die jij het beste vindt.
Ga jij straks ook stemmen?
In deze folder staat wat de Partij voor de Vrijheid belangrijk vindt.
Voor gehandicapten.
Voor kinderen.
Voor zieken.
Voor opa’s en oma’s.
Voor alle mensen.
Ik kies Partij voor de Vrijheid. Die vind ik het beste van allemaal.”
“De regering van Noord-Brabant woont in een heel groot gebouw.
Er werken ook heel erg veel mensen.
Dat is heel erg duur.
De Partij voor de Vrijheid wil hier niet zo veel geld aan uitgeven.
Het geld dat je dan overhoudt kan dan aan belangrijke dingen worden uitgegeven.”
“Goed voor dieren zorgen
De Partij voor de Vrijheid houdt heel erg van dieren.
Jij ook wel denken wij.
Daarom mag je dieren geen pijn doen en moet je goed voor ze zorgen.
De Partij voor de Vrijheid wil dieren niet in kleine hokken stoppen.
De Partij voor de Vrijheid wil ook niet dat heel veel dieren bij elkaar zitten in hele grote stallen.
Dieren moeten het goed hebben.
Dat vindt toch iedereen?”
“Heel zuinig zijn op geld
De regering van Noord-Brabant is heel rijk.
En soms geven de provincieministers zomaar geld uit aan rare dingen.
Dat moeten de provincieministers niet doen.
Ze moeten eerst goed nadenken voordat ze geld uitgeven.
En daar wil de Partij voor de Vrijheid wel bij helpen.”
zaterdag 5 februari 2011
Alle vrouwen houden van cupcakes en mannen bakken geen taart
In het NRC magazine van vandaag schrijft Joep Habets over echte mannen en het niet bakken van cupcakes. Ook vermeldt hij even terzijde dat cupcakes als hobby een vrouwending is. Lekker met een hele groep vrouwen taartjes versieren. Vinden ze leuk. Allemaal de schuld van Sex & the City. Voordat hij zijn recept voor chocolade cupcakes introduceert, concludeert Habets:
Ieder kan aan zijn trekken komen, zelfs mannen. Want echte mannen bakken danwel geen taartjes, ze eten ze wel.
Wij vragen ons af wat wij hier nu uit moeten concluderen:
- zijn professionele taartenbakkers geen echte mannen?
- bakt Habets zelf geen taart en is hij dus geen echte man?
- bakt Habets wel taart maar is hij onzeker over zijn mannelijkheid?
- is dit een verkapte sollicitatie en zoekt hij een taartenbakster voor aan zijn aanrecht?
Iemand een idee? Joep?
Ieder kan aan zijn trekken komen, zelfs mannen. Want echte mannen bakken danwel geen taartjes, ze eten ze wel.
Wij vragen ons af wat wij hier nu uit moeten concluderen:
- zijn professionele taartenbakkers geen echte mannen?
- bakt Habets zelf geen taart en is hij dus geen echte man?
- bakt Habets wel taart maar is hij onzeker over zijn mannelijkheid?
- is dit een verkapte sollicitatie en zoekt hij een taartenbakster voor aan zijn aanrecht?
Iemand een idee? Joep?
vrijdag 4 februari 2011
Vrijdag, actiefilmdag
Vrijdag. Het blijft een speciale dag van de week. Het gevoel dat het weekend eraan komt maakt vrijdag een speciale dag. Als ik van donderdag op vrijdag slecht of kort slaap dan geeft dat niet, want ik hoef nog maar één dag. Op vrijdag gaat de dag sneller. Op vrijdagmiddag denk ik aan bier en aan bitterballen. Op vrijdagavond wil ik op de bank zitten met een bord patat met mayonaise en een zinloze actiefilm kijken.
Een film met Bruce Willis of Arnold Swarzenegger of een andere actieheld. Ik hou van alle Terminators en van alle Die Hard films. Ik hou, behalve van Watchmen en de laatste Superman, van alle films met striphelden. Schieten, tieten, helikopters noemen we dat. Na een week intelligent doen op mijn werk ben ik toe aan onintelligent vermaak. Er is ook een genre dat net buiten de klassieke actiefilm valt maar desalniettemin perfect aan mijn vrijdagavond criterium voldoet, dat zijn films in de trant van Smoking Aces, Kiss Kiss Bang Bang en Kick Ass. Briljant en vermakelijk. Ik weet weinig van films, alleen wat ik leuk vind en wat niet. En dit vind ik leuk.
Elke actiefilm kent een aantal terugkerende elementen en dat maakt het voorspelbaar en dus perfect voor de vrijdagavond. Er is altijd een achtervolging waarbij een vrachtauto met waterflesjes of oliedrums wordt geraakt die daarna wild over de weg rollen, er is altijd een gevecht op grote hoogte waarbij de hoofdpersonen te pletter dreigen te vallen, er is altijd en uitzichtloze situatie waarin de held zich uit een underdogpositie weet terug te vechten. Als er een samenzweringstheorie in de film zit dan is er een ondergronds hoofdkwartier en het meesterbrein gaat altijd op het einde aan de actieheld uitleggen hoe en waarom hij doet wat hij doet. Het liefst met een kat op zijn schoot. Heerlijk.
Een film met Bruce Willis of Arnold Swarzenegger of een andere actieheld. Ik hou van alle Terminators en van alle Die Hard films. Ik hou, behalve van Watchmen en de laatste Superman, van alle films met striphelden. Schieten, tieten, helikopters noemen we dat. Na een week intelligent doen op mijn werk ben ik toe aan onintelligent vermaak. Er is ook een genre dat net buiten de klassieke actiefilm valt maar desalniettemin perfect aan mijn vrijdagavond criterium voldoet, dat zijn films in de trant van Smoking Aces, Kiss Kiss Bang Bang en Kick Ass. Briljant en vermakelijk. Ik weet weinig van films, alleen wat ik leuk vind en wat niet. En dit vind ik leuk.
Elke actiefilm kent een aantal terugkerende elementen en dat maakt het voorspelbaar en dus perfect voor de vrijdagavond. Er is altijd een achtervolging waarbij een vrachtauto met waterflesjes of oliedrums wordt geraakt die daarna wild over de weg rollen, er is altijd een gevecht op grote hoogte waarbij de hoofdpersonen te pletter dreigen te vallen, er is altijd en uitzichtloze situatie waarin de held zich uit een underdogpositie weet terug te vechten. Als er een samenzweringstheorie in de film zit dan is er een ondergronds hoofdkwartier en het meesterbrein gaat altijd op het einde aan de actieheld uitleggen hoe en waarom hij doet wat hij doet. Het liefst met een kat op zijn schoot. Heerlijk.
donderdag 3 februari 2011
Onderschrift
Hoera voor de bunny-hop! Fijn dat die ook in China in ere hersteld is. En zien de dames er niet prachtig uit? Ja, Aziatische dames zijn wel een stuk verfijnder dan die lompe Hollanders, zeg nou zelf. Gelukkig nieuwjaar!
Bron: nu.nl
Regiorellen
Over een maand is het weer zover. Dan krijgen alle stemgerechtigden in ons land de kans om democratie te beoefenen. Om de burger een handje te helpen zijn er sinds gisteren twee handige online tools gelanceerd om de keuze voor een partij gemakkelijker te maken. Of wellicht om je voorkeur te bevestigen, aldus celebrity politicoloog André Krouwel.
Politiek geïnteresseerd als ik ben ging ik meteen met een van de vragenlijsten aan de slag. Over mijn provincie werd onder andere de volgende stelling geponeerd: De provinciale subsidie aan de regionale omroep moet omlaag. Ik ben het daarmee eens, een journalistiek medium zou niet afhankelijk mogen zijn van een bestuursorgaan en er moet daarom ook kritisch gekeken worden naar financiële bijdragen aan de regionale omroep.
Alleen, ik ken mijn regionale omroep langer dan vandaag en het gevoel bekruipt me vaak dat juist de regioredacteurs wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Sterker nog, ik heb medelijden met ze en vraag me af of het verantwoord is ze te korten. Want wat een vreselijke meuk krijgen deze mensen elke dag voor hun kiezen als de reacties op de nieuwssite van de regio-omroep gemodereerd moeten worden. De spelfouten, de racistische opmerkingen, de onbegrijpelijke hoeveelheid ontbrekende interpunctie. Het is teveel om op te noemen. Zwaar werk dus dat vaak ook onder onder tijdsdruk moet gebeuren.
Ter illustratie enkele voorbeelden en bedenk hierbij dat justitie, vreemdelingenbeleid, ontsnapte TBSers en verkeer populaire thema's zijn:
Goed politiewerk weer; bravo..! (NOT)
dom zet van een dom regering, we praten verder over 5 haar als links de ellende van rechts weer moet gaan oplossen
Leve t openbaar vervoer. Worden we op deze manier weer niet gedwongen om met de auto te gaan reizen?
krakers zijn en blijven criminelen ze moeten met harde hand verwijderd worden en de maximale straf voor inbreken vernielen en huisvredebreuk krijgen
nee v dijk pvv , en meschien voor je zn uitspraken doet eerst even wat beter je huiswerk maken ..
toen ik me zelfmoord poging deed toen werdt ik zelfs weg gestuurd, Wat nou... ze voorkomen dat het bij hun gebeurt door mensen weg te sturen. en niet meer te behandelen.
waarom staat er ligt getinte huid bij dit stuk. zeg gewoon marokaan, iedereen weet dat het zo is. Kenne gewoon hun poten niet thuishouwe.
Nou zijn dit misschien niet de meest vreselijke reacties (u kent vast soortgelijke voorbeelden van een ander medium) maar denk je eens in dat je elke dag honderden, letterlijk honderden van deze reacties moet verwerken voor de site. Daar word je acuut overspannen van. En we weten allemaal wat dat de maatschappij kost. Meer dan de subsidie voor de regionale omroep. Daarom roep ik op tot extra geld voor regionale redacteuren zodat zij een angermanagementcursus en yogaontspanningslessen kunnen volgen. Opdat wij onafhankelijke journalistiek kunnen blijven bedrijven.
Ten slotte nog een positieve noot. Afgaand op het aantal posts dat dagelijks geschreven wordt, kan ik mijn regiogenoten niet verwijten dat ze niet betrokken zijn bij een aantal belangrijke thema's. Daarom verwacht ik een spetterend percentage stemmers in maart. Stemmen is immers, net zoals ongefundeerd schreeuwen op een nieuwssite, lekker anoniem. Alleen zie je in het stemhokje gelukkig geen spelfouten. Een vakje rood inkleuren kan elke debiel.
Politiek geïnteresseerd als ik ben ging ik meteen met een van de vragenlijsten aan de slag. Over mijn provincie werd onder andere de volgende stelling geponeerd: De provinciale subsidie aan de regionale omroep moet omlaag. Ik ben het daarmee eens, een journalistiek medium zou niet afhankelijk mogen zijn van een bestuursorgaan en er moet daarom ook kritisch gekeken worden naar financiële bijdragen aan de regionale omroep.
Alleen, ik ken mijn regionale omroep langer dan vandaag en het gevoel bekruipt me vaak dat juist de regioredacteurs wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Sterker nog, ik heb medelijden met ze en vraag me af of het verantwoord is ze te korten. Want wat een vreselijke meuk krijgen deze mensen elke dag voor hun kiezen als de reacties op de nieuwssite van de regio-omroep gemodereerd moeten worden. De spelfouten, de racistische opmerkingen, de onbegrijpelijke hoeveelheid ontbrekende interpunctie. Het is teveel om op te noemen. Zwaar werk dus dat vaak ook onder onder tijdsdruk moet gebeuren.
Ter illustratie enkele voorbeelden en bedenk hierbij dat justitie, vreemdelingenbeleid, ontsnapte TBSers en verkeer populaire thema's zijn:
Goed politiewerk weer; bravo..! (NOT)
dom zet van een dom regering, we praten verder over 5 haar als links de ellende van rechts weer moet gaan oplossen
Leve t openbaar vervoer. Worden we op deze manier weer niet gedwongen om met de auto te gaan reizen?
krakers zijn en blijven criminelen ze moeten met harde hand verwijderd worden en de maximale straf voor inbreken vernielen en huisvredebreuk krijgen
nee v dijk pvv , en meschien voor je zn uitspraken doet eerst even wat beter je huiswerk maken ..
toen ik me zelfmoord poging deed toen werdt ik zelfs weg gestuurd, Wat nou... ze voorkomen dat het bij hun gebeurt door mensen weg te sturen. en niet meer te behandelen.
waarom staat er ligt getinte huid bij dit stuk. zeg gewoon marokaan, iedereen weet dat het zo is. Kenne gewoon hun poten niet thuishouwe.
Nou zijn dit misschien niet de meest vreselijke reacties (u kent vast soortgelijke voorbeelden van een ander medium) maar denk je eens in dat je elke dag honderden, letterlijk honderden van deze reacties moet verwerken voor de site. Daar word je acuut overspannen van. En we weten allemaal wat dat de maatschappij kost. Meer dan de subsidie voor de regionale omroep. Daarom roep ik op tot extra geld voor regionale redacteuren zodat zij een angermanagementcursus en yogaontspanningslessen kunnen volgen. Opdat wij onafhankelijke journalistiek kunnen blijven bedrijven.
Ten slotte nog een positieve noot. Afgaand op het aantal posts dat dagelijks geschreven wordt, kan ik mijn regiogenoten niet verwijten dat ze niet betrokken zijn bij een aantal belangrijke thema's. Daarom verwacht ik een spetterend percentage stemmers in maart. Stemmen is immers, net zoals ongefundeerd schreeuwen op een nieuwssite, lekker anoniem. Alleen zie je in het stemhokje gelukkig geen spelfouten. Een vakje rood inkleuren kan elke debiel.
woensdag 2 februari 2011
Ergernissen
Even een klein onderzoekje om te zien of het aan mij ligt, en ik me dus bovenmatig snel erger, of dat dit heel normaal is en iedereen zich stiekem (of minder stiekem) zit op te vreten.
Hard niezen: Ik hou niet van hard niezen, daar schrik ik van. En ik vind het ook niet netjes om je in het gezelschap van anderen zo helemaal te laten gaan. Dus doe allemaal eens wat stiller, dan kan ik werken/lezen/film kijken zonder te schrikken.
Zacht niezen: Ja, dat is dan ook weer zoiets. Zacht niezen, zo ingehouden met dichtgeknepen neus en dat je dan zo'n pruttel afgeeft. Daar schrik je niet van, maar het is een beetje een ranzig geluid. Ook daar moet je mij niet mee lastig vallen. Bedenk anders maar dat het heel ongezond is en er vaatjes in je hoofd knappen als je zo niest. In tegenstelling tot hard niezen. Dat is dan vast weer heel erg gezond. Maar dat heb je niet van mij.
In m'n persoonlijke ruimte komen: In de kroeg staan mensen vaak dicht op je, in de disco ook en vaak ook in de tram. Dat kan ook niet anders, die mensen willen ook naar hun werk of dansen of zuipen. Maar in de rij om te pinnen of bij de kassa hoef je toch niet heel dicht op iemand te staan? Wat nou als ik ineens een stap naar achteren doe, dan sta ik op je voet. Misschien moet ik dat voortaan maar doen. Winkelen met stilletto's aan.
Vies eten: Smakken en morsen, met je mond open kauwen. Het mag allemaal van mij. Maar hoef ik daar dan niet tegenover te zitten? Het beneemt me de eetlust. Sorry.
Vragen naar mijn kinderwens: Dat vrienden dit vragen vind ik okee, met hen bespreek ik wel meer persoonlijke dingen, maar mensen die mij een keer in het voorbijgaan gegroet hebben gaat dit niks aan. Wie weet probeer ik al tien jaar, heb ik drie miskramen gehad en overweeg ik inmiddels adoptie.
Slecht autorijden: Hieronder vallen te langzaam optrekken bij een stoplicht, drukken als iemand gewoon inhaalt, linkshangen, bellen zonder carkit, onnodig remmen, opschuiven zonder kijken en zonder knipperen, bejaard zijn.
Bejaarden: Er zijn maar weinig bejaarden die mij kunnen bekoren. Ik ben ook even kwijt wie dat ook weer waren. Benidorm Bastards is een stom programma. Ah, ik weet het weer: oud-strijders, daar geniet ik dan wel weer van. Zo'n oude baas met een baret die salueert vanaf een jeep, prachtig!
Neuspeuteren: Een onsmakelijke gewoonte. En als je het doet, pak dan even een zakdoek. Vraag: waarom zie ik heel vaak mannen in de auto uit hun neus eten en niet in de trein of op de fiets of in de bus? Denken ze dat niemand hen ziet? En betekent dat dat mannen als niemand hen ziet altijd uit hun neus eten? En hoe zit dat met vrouwen? Zo veel vragen.
Stank: Ken je het boek Das Parfum? Dat ben ik. Ik ruik alles. Als een soort bloedhond. En ik kan je vertellen: dat is geen pretje. Zo veel mensen en dingen stinken. Vreselijk is het. Meest recente stank: de schoonmaker op werk. Als hij heeft schoongemaakt stinkt het overal. Niet naar schoonmaakmiddel, maar naar een mengeling van een niet te negeren zweetlucht en een vaatdoekje dat hij al drie weken gebruikt. Hij heeft met dat doekje eens mijn bureau schoongemaakt. Dat was geen fijne dag.
Gespreksleiders die niet ingrijpen als iemand maar blijft doortetteren: Dan ben je namelijk niet echt een gespreksleider maar een observator.
In de bioscoop commentaar geven op een film. Ssst! Overigens kreeg ik vorige week een 'taste of my own medicine' - de dame voor mij draaide zich tijdens de trailers om (vroeg of ik Frans sprak!?) en zei dat ik stil moest zijn. Dit nadat ik fluisterend aan de meneer had gevraagd of hij mijn flesje open kreeg. Ik durfde de hele film niet te gaan verzitten.
Ook ik erger me weleens aan mij. Als ik ergens te vroeg ben vind ik mezelf een neuroot. Of als ik zenuwachtig ben om helemaal niks. Dan vind ik mezelf ook een neuroot. Als iemand onaardig is en ik zeg er niks van. Of als ik weer eens vergeten ben te tanken en dan halverwege naar werk heel zenuwachtig word. Dat was vanochtend. Dus nu ga ik gauw weg. Tanken.
Jan de Hoop.
Waar ergeren jullie je aan? Aan anderen? Aan jezelf? Aan mij? Of ben je juist erg tolerant en relaxed en erger je je nergens aan? Want dan moet ik maar even bij je in de leer.
Hard niezen: Ik hou niet van hard niezen, daar schrik ik van. En ik vind het ook niet netjes om je in het gezelschap van anderen zo helemaal te laten gaan. Dus doe allemaal eens wat stiller, dan kan ik werken/lezen/film kijken zonder te schrikken.
Zacht niezen: Ja, dat is dan ook weer zoiets. Zacht niezen, zo ingehouden met dichtgeknepen neus en dat je dan zo'n pruttel afgeeft. Daar schrik je niet van, maar het is een beetje een ranzig geluid. Ook daar moet je mij niet mee lastig vallen. Bedenk anders maar dat het heel ongezond is en er vaatjes in je hoofd knappen als je zo niest. In tegenstelling tot hard niezen. Dat is dan vast weer heel erg gezond. Maar dat heb je niet van mij.
In m'n persoonlijke ruimte komen: In de kroeg staan mensen vaak dicht op je, in de disco ook en vaak ook in de tram. Dat kan ook niet anders, die mensen willen ook naar hun werk of dansen of zuipen. Maar in de rij om te pinnen of bij de kassa hoef je toch niet heel dicht op iemand te staan? Wat nou als ik ineens een stap naar achteren doe, dan sta ik op je voet. Misschien moet ik dat voortaan maar doen. Winkelen met stilletto's aan.
Vies eten: Smakken en morsen, met je mond open kauwen. Het mag allemaal van mij. Maar hoef ik daar dan niet tegenover te zitten? Het beneemt me de eetlust. Sorry.
Vragen naar mijn kinderwens: Dat vrienden dit vragen vind ik okee, met hen bespreek ik wel meer persoonlijke dingen, maar mensen die mij een keer in het voorbijgaan gegroet hebben gaat dit niks aan. Wie weet probeer ik al tien jaar, heb ik drie miskramen gehad en overweeg ik inmiddels adoptie.
Slecht autorijden: Hieronder vallen te langzaam optrekken bij een stoplicht, drukken als iemand gewoon inhaalt, linkshangen, bellen zonder carkit, onnodig remmen, opschuiven zonder kijken en zonder knipperen, bejaard zijn.
Bejaarden: Er zijn maar weinig bejaarden die mij kunnen bekoren. Ik ben ook even kwijt wie dat ook weer waren. Benidorm Bastards is een stom programma. Ah, ik weet het weer: oud-strijders, daar geniet ik dan wel weer van. Zo'n oude baas met een baret die salueert vanaf een jeep, prachtig!
Neuspeuteren: Een onsmakelijke gewoonte. En als je het doet, pak dan even een zakdoek. Vraag: waarom zie ik heel vaak mannen in de auto uit hun neus eten en niet in de trein of op de fiets of in de bus? Denken ze dat niemand hen ziet? En betekent dat dat mannen als niemand hen ziet altijd uit hun neus eten? En hoe zit dat met vrouwen? Zo veel vragen.
Stank: Ken je het boek Das Parfum? Dat ben ik. Ik ruik alles. Als een soort bloedhond. En ik kan je vertellen: dat is geen pretje. Zo veel mensen en dingen stinken. Vreselijk is het. Meest recente stank: de schoonmaker op werk. Als hij heeft schoongemaakt stinkt het overal. Niet naar schoonmaakmiddel, maar naar een mengeling van een niet te negeren zweetlucht en een vaatdoekje dat hij al drie weken gebruikt. Hij heeft met dat doekje eens mijn bureau schoongemaakt. Dat was geen fijne dag.
Gespreksleiders die niet ingrijpen als iemand maar blijft doortetteren: Dan ben je namelijk niet echt een gespreksleider maar een observator.
In de bioscoop commentaar geven op een film. Ssst! Overigens kreeg ik vorige week een 'taste of my own medicine' - de dame voor mij draaide zich tijdens de trailers om (vroeg of ik Frans sprak!?) en zei dat ik stil moest zijn. Dit nadat ik fluisterend aan de meneer had gevraagd of hij mijn flesje open kreeg. Ik durfde de hele film niet te gaan verzitten.
Ook ik erger me weleens aan mij. Als ik ergens te vroeg ben vind ik mezelf een neuroot. Of als ik zenuwachtig ben om helemaal niks. Dan vind ik mezelf ook een neuroot. Als iemand onaardig is en ik zeg er niks van. Of als ik weer eens vergeten ben te tanken en dan halverwege naar werk heel zenuwachtig word. Dat was vanochtend. Dus nu ga ik gauw weg. Tanken.
Jan de Hoop.
Waar ergeren jullie je aan? Aan anderen? Aan jezelf? Aan mij? Of ben je juist erg tolerant en relaxed en erger je je nergens aan? Want dan moet ik maar even bij je in de leer.
dinsdag 1 februari 2011
Vieze Vliegtuigvogels
Dit is een column geschreven door Caar en Eef
Vieze Vogels heb je overal. Het zijn niet alleen bekende Nederlanders, ook de onbekende Nederlander kan zich vermommen als Vieze Vogel. Vieze Vogels vallen het meeste op als je gedurende zekere tijd in een kleine ruimte met ze moet verblijven. Bijvoorbeeld in een vliegtuig, een lift of een bus. Vreselijk om zo lang in een kleine ruimte met Vieze Vogels te zitten. Ik heb in de bus altijd al het gevoel dat ik de hele dag naar zo iemand ruik als ik ernaast heb gezeten. Van die mensen die ’s ochtends ruiken alsof ze in een frituurpan gedoucht hebben.
Ik zat eens in het vliegtuig achter een heel vieze vogel, vreselijk. Hij heeft de hele vlucht (8 uur lang!) door zijn haar zitten wroeten, krabben, trekken, draaien, frunniken, om gek van te worden. Dat haar viel af en toe op mijn tv schermpje. Grote, zwarte vette haren op m’n beeldscherm. Onder dat beeldscherm stond mijn eten. En hij stonk. Af en toe heb ik mijn neus tegen de meneer aan gedrukt zodat ik de Vieze Vogel niet rook.
Een keer op een terugvlucht uit Chicago zaten achter ons een Russische man en vrouw. Hij dik en zweterig in een polyester trainingspak met bodywarmer erover, alles in felrood. Zij zwaar geblondeerd en zwetend in licht ontvlambaar polyester. Ze zaten de hele reis vieze stinkende chips en nootjes te eten en boeren te laten en zelfs te scheten en dan daarna heel hard lachen. BAH
Op een andere vlucht zat eens een heel erg dikke zwetende neger. Waarschijnlijk speelde hij ergens football want hij was zeker twee meter lang en woog waarschijnlijk meer dan 150 kilo. Hij was gehuld in een polyester outfit van een of ander sportteam en ondanks het feit dat hij zeker vijf rijen voor ons zat, rook je hem de hele vlucht.
Nu zat deze man gelukkig nog ver weg, het lukt om af en toe je gedachte aan en confrontatie met de zweetlucht kwijt te raken. Dat is moeilijker als er een Vieze Vogel naast je is neergestreken. Als die iemand naast je in slaap valt, een onbekende vogel, zijn gezicht naar jou toe en je zo een hele intercontinentale vlucht lang beademt, ben je echt verder van huis. Ik heb eens een paar uur naast een man gezeten die de hele tijd in mijn gezicht blies. En doordat hij uren sliep, dronk hij uren niets en begon zijn adem steeds viezer te ruiken. Je vraagt je continu af of je het kunt maken de man wakker te maken, te vragen of hij zijn hoofd de andere kant op wil draaien of je hem pepermuntjes aan kunt bieden zonder ruzie te krijgen. Op zo'n moment duurt elke minuut een half uur.
Vieze Vogels, ze zouden verplicht moeten douchen en tanden poetsen voordat ze in een vliegtuig stappen. Of vliegtuigmaatschappijen zouden een speciale sectie voor ze moeten ontwikkelen in een vliegtuig. Naast economy, economy plus en business class de sectie voor de Vieze Vogel met een speciale ruimte op het vliegveld en een pasje: De Dirty Birds Lounge en de Dirty Birds Club. Members only en alleen op uitnodiging.
Vieze Vogels heb je overal. Het zijn niet alleen bekende Nederlanders, ook de onbekende Nederlander kan zich vermommen als Vieze Vogel. Vieze Vogels vallen het meeste op als je gedurende zekere tijd in een kleine ruimte met ze moet verblijven. Bijvoorbeeld in een vliegtuig, een lift of een bus. Vreselijk om zo lang in een kleine ruimte met Vieze Vogels te zitten. Ik heb in de bus altijd al het gevoel dat ik de hele dag naar zo iemand ruik als ik ernaast heb gezeten. Van die mensen die ’s ochtends ruiken alsof ze in een frituurpan gedoucht hebben.
Ik zat eens in het vliegtuig achter een heel vieze vogel, vreselijk. Hij heeft de hele vlucht (8 uur lang!) door zijn haar zitten wroeten, krabben, trekken, draaien, frunniken, om gek van te worden. Dat haar viel af en toe op mijn tv schermpje. Grote, zwarte vette haren op m’n beeldscherm. Onder dat beeldscherm stond mijn eten. En hij stonk. Af en toe heb ik mijn neus tegen de meneer aan gedrukt zodat ik de Vieze Vogel niet rook.
Een keer op een terugvlucht uit Chicago zaten achter ons een Russische man en vrouw. Hij dik en zweterig in een polyester trainingspak met bodywarmer erover, alles in felrood. Zij zwaar geblondeerd en zwetend in licht ontvlambaar polyester. Ze zaten de hele reis vieze stinkende chips en nootjes te eten en boeren te laten en zelfs te scheten en dan daarna heel hard lachen. BAH
Op een andere vlucht zat eens een heel erg dikke zwetende neger. Waarschijnlijk speelde hij ergens football want hij was zeker twee meter lang en woog waarschijnlijk meer dan 150 kilo. Hij was gehuld in een polyester outfit van een of ander sportteam en ondanks het feit dat hij zeker vijf rijen voor ons zat, rook je hem de hele vlucht.
Nu zat deze man gelukkig nog ver weg, het lukt om af en toe je gedachte aan en confrontatie met de zweetlucht kwijt te raken. Dat is moeilijker als er een Vieze Vogel naast je is neergestreken. Als die iemand naast je in slaap valt, een onbekende vogel, zijn gezicht naar jou toe en je zo een hele intercontinentale vlucht lang beademt, ben je echt verder van huis. Ik heb eens een paar uur naast een man gezeten die de hele tijd in mijn gezicht blies. En doordat hij uren sliep, dronk hij uren niets en begon zijn adem steeds viezer te ruiken. Je vraagt je continu af of je het kunt maken de man wakker te maken, te vragen of hij zijn hoofd de andere kant op wil draaien of je hem pepermuntjes aan kunt bieden zonder ruzie te krijgen. Op zo'n moment duurt elke minuut een half uur.
Vieze Vogels, ze zouden verplicht moeten douchen en tanden poetsen voordat ze in een vliegtuig stappen. Of vliegtuigmaatschappijen zouden een speciale sectie voor ze moeten ontwikkelen in een vliegtuig. Naast economy, economy plus en business class de sectie voor de Vieze Vogel met een speciale ruimte op het vliegveld en een pasje: De Dirty Birds Lounge en de Dirty Birds Club. Members only en alleen op uitnodiging.
Abonneren op:
Posts (Atom)