Vieze Vogels - Johan Derksen

Als ik Johan Derksen zie dan ruik ik het huis van onze oude buren. De muren waren daar vergeeld, in de hoeken was het behang zelfs bruin en ook over de gordijnen hing een waas van nicotine. De buren waren kettingrokers. Wat ook niet hielp was dat ze een dik, zwart, lui hondje hadden dat altijd onderuitgezakt op de bank lag te stinken. Voeg daar een voorliefde voor de Indische keuken aan toe en je weet ongeveer hoe het daar rook.

Dat ruik ik als hem zie. Dat vettige, ongewassen haar, die onverzorgde walrussnor, een stoppelbaard, alles wijst erop dat deze man niet erg gezond leeft. Hij ziet eruit alsof hij vaste klant is bij de afhaalchinees en elke avond zijn babi pangang naar binnen slobbert voor de televisie, weggespoeld met een blik bier en als toetje een pak shag. Zou deze man een vrouw hebben? Als dat zo is kan het alleen maar een soort Diana Charité zijn, iets anders kan ik me er niet bij voorstellen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij alleen is. Ongewenst alleen. Iets met een akelige scheiding. Misschien dat hij daardoor zo venijnig is, bijvoorbeeld tegen Hans Kraaij jr. Wat dan wel weer heel grappig is. Maar ook een beetje zielig.

Van Eef begrijp ik dat hij heel liefdevol kan vertellen over zijn overleden vrouw. Ik heb dat nooit gehoord, ik zie hem alleen maar vies achter een tafel met andere Vieze Vogels (René van der Gijp!) over voetbal fulmineren. Zo blijkt maar hoe je je kan vergissen in een Vieze Vogel. In elke Vieze Vogel schuilt wellicht een heel gevoelige man. Denk daar aan als je er weer een ziet. In de bus. Of op straat. En geef hem dan eens een keer wat wisselgeld voor het slaaphuis.