Een druilerige zondagmiddag leent zich uitermate goed voor een bezoek aan iets cultureels. Nadat mijn vader nadrukkelijk zijn verontwaardiging had laten blijken over het feit dat in mijn stad er op zondag geen enkele boekwinkel open is, startte de discussie over wat voor iets Leuks we dan konden gaan doen. Het werd de tentoonstelling over het grafisch werk van Karel Appel in Slot Zeist. Overigens een aanrader, nog te zien tot en met 3 april.
De tentoonstelling bestaat uit lithographieën, houtdrukken en een aantal beelden. En uit een film over Appel en zijn werk. In het krappe en kleine theater van het slot schoven mijn vader, meneer S en ik naar onze plaatsen. Beknelde benen en opgevouwen gewrichten, het zat niet erg comfortabel maar de boeiende film maakte dat allemaal meer dan goed.
Tijdens de film was het in de filmzaal een zoete inval van cultuurminnende voornamelijk 50+ers in niet zo hippe biologisch-dynamische hippiekleding van lekker natuurlijke stoffen (jute). Luidruchtig zochten twee dames met duidelijk verstand van Kunst (iedereen die deeltijdcollege's kunstgeschiedenis heeft gevolgd weet welke types ik bedoel) op de rij achter ons naar hun plaats. Toen ze eenmaal zaten begon de geluidsoverlast pas echt. De zaal kreeg een gratis college Kunst uit het interbellum en de dames lieten duidelijk horen welke delen van de film zij goedkeurden en welke delen foutieve kunstzinnige informatie bevatten. Het kwebbelen houdt maar niet op en uiteindelijk gaat het ten koste van mijn concentratie.
Mijn gedachten dwalen af en ik waan me tijdens een voorstelling van American Pie in een bioscoop in de buurt van de Arena. Groot, kil en koude ruimte met mensen op zoek naar makkelijk vermaak. De dames in hun jute wappergewaden zijn veranderd in opgeschoten jongens die op elke scene commentaar leveren en luidruchtig op hun popcorn zitten te kauwen. En de popcorn door de hele zaal heensmijten. En dus eigenlijk de film verprutsen.
Karel Appel vertelt verder over de kunstwerken waarvoor hij ook fotografische beelden gebruikt en ik ben weer terug in mijn krappe stoel in het theater. Gelukkig zonder popcorn en zonder opgeschoten luidrichtige jongens. Dan hoor ik de dames achter me druk frummelen in hun tas. Jawel, daar verschijnen de zelfmeegenomen bammetjes. "Het is al duur genoeg zo'n dagje uit hoor", zegt de dame tegen haar vriendin die instemmend knikt. En de rest van de film kon ik Karel niet meer verstaan omdat de boterhamzakjes en de kauwende kunstkaken de film eigenlijk verprutsten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten