Onderschrift

Zoals u weet bestaat er in Rusland niet echt zoiets als vrije pers. Vraag maar aan JelleBC. Wij hebben dan ook het ernstige vermoeden dat er ook op dit beeld ernstige censcuur is toegepast door het Russische media-apparaat. Wat gebeurt hier buiten beeld dat het licht van de Westerse wereld niet kan verdragen? Vertel het ons in de comments.

Mooi woord: Francobolli

Bijnamen, ik ben er wel van. Het zit in de familie, ik geloof niet dat mijn ouders mij veel bij mijn echte naam hebben genoemd. De meest idiote dingen kwamen voorbij, met name veel dingen met etenswaren, nu ik erover nadenk. Nu ik zelf met de meneer mijn eigen familie vorm, blijkt dat ik besmet ben met hetzelfde virus. Zelden roep ik hem bij zijn naam, terwijl hij dat bij mij wel doet.

Toen ik nadacht over deze column, dacht ik aan de vakantie in Italië, toen ik het woord 'francobolli' te pas en te onpas gebruikte. Zeg nou zelf, 'francobolli', dat is toch een fantastisch woord? Eerder schreef ik over de jaarlegging en het penantje, allebei ook fantastische vondsten, maar ze verbleken in het licht van francobolli. Francobolli. Zeg het nog maar een keer: francobolli.

Helaas ben ik inmiddels besmet met de kwaal van het weten. Gelukkig prijs ik de mensen die de betekenis van het woord francobolli niet kennen. Die hun fantasie de vrije loop kunnen laten. Francobolli, wat zou dat zijn? Misschien is het wel een groot strateeg, met een standbeeld in Florence. Francobolli, Francobolli, man van de geschiedenis, Francobolli, Francobolli, wie was dat ook al weer? Of is het anders een soort patisserie? Iets dat Italianen eten op speciale feestdagen? Je bakt een grote francobolli voor de hele familie, die overgiet je met rum en dan steek je hem vlak voor het opdienen aan tafel in de fik. Voor iedereen een lekker stuk geflambeerde francobolli met kerst.

Dan nu de ontknoping, de ware betekenis van francobolli. Francobolli zijn... Italiaanse postzegels. Vind je dat teleurstellend? Ik vind het nog steeds een heerlijk woord. Het was even weggezakt, maar mijn liefde voor Francobolli is nu weer in alle hevigheid aangewakkerd. Wil je ook de gezelligheid van Francobolli ervaren? Doe als ik en noem je meneer drie weken lang Francobolli. Waan je op de camping, in de rij bij de wasbakken, schreeuw het in de auto of fluister het in de kathedraal: "Hallo Francobolli, zie je daar dat mooie schilderij?" Ik verzeker je dat je er een heel gezellig vakantiegevoel van zult krijgen.

Kleine ergernissen... in het verkeer

Heb je ze ook, van die kleine ergernissen die je steeds weer op je zenuwen werken? Ik merk dat ik daar steeds gevoeliger voor word én dat die mini-irritaties steeds groter worden. Ik wil daar vanaf. Tijd dus om wat kleine kwellingen te spuien voordat ik een zuur oud wijf word! De setting voor deze column: het verkeer.

Zachtjes optrekken, maar wel op de linkerrijstrook staan
Ik zal het meteen maar opbiechten: ik houd van lekker doorrijden. Ik trek graag snel op en zit graag vlotjes in z'n 5. Stel je het volgende scenario voor: ik sta rechts bij een verkeerslicht. Links van mij staat een dikke bolide. Het stoplicht wordt groen. Ik trek flink op en haal de bolide rechts in. Met m'n Matizje. Tja, da's niet handig. Maar het gebeurt wel 's. En netjes links inhalen kan ik niet, want daar rijdt de dikke bolide met een slakkengangetje! Grr. Als je een Mercedes hebt, rijd die wagen dan ook hoe 'ie het verdient: lekker vlotjes!

Niet kijken
Ondanks dat ik graag snel rijd, kijk ik wel goed om me heen. Vooral op de snelweg lijkt me het essentieel om goed in je spiegels en over je schouder te kijken voordat je van baan wisselt. Helaas maak ik het iets te vaak mee dat een bellende, Facebookende of gewoon niet oplettende bestuurder zijn/haar auto ineens voor de mijne gooit. Gevolg: ik schrik en moet direct op de rem, wat weer stress bij andere bestuurders tot gevolg heeft. Niet handig!

Italianen
Vorige week was ik op vakantie in Rome. Het mag een wonder heten dat ik nog leef. Ik heb nog nooit een volk zo levensmoe zien rijden als de Italianen. Ongelooflijk dat daar niet meer verkeersdoden vallen dan de ongeveer 13 per dag nu. Ik denk dat motto van de autorijdende Italiaan 'we kijken wel of het lukt' is. Scooteraars zoeven door het verkeer op zoek naar de gevaarlijkste plekjes in je dode hoek. Als ze dat plekje gevonden hebben, proppen ze hun tweewielertje ertussen en halen je in voordat je het in de gaten hebt. Nog een ander interessant verkeersfeit over Italië: rijbanen bestaan er niet. Die worden gewoon al rijdende gevormd. 't Is dat je het even weet voor je volgende vakantie! Neem in Italië het OV, daar red je je eigen leven mee.

Wat zijn jouw grootste kleine verkeersergernissen?

Nieuw leven

Een collega is zwanger van de derde. Drie van mijn vriendinnen zijn met verlof. Een andere vriendin is eerder dit jaar bevallen van een dochtertje. Een jaarclubgenootje is zwanger van de eerste. Vandaag viel er een geboortekaartje op de mat. Nog een vriendin heeft last van de eierstokken. Afgelopen nacht droomde ik dat een studievriendin me een positieve zwangerschapstest in de hand duwde en komend weekend ga ik op kraamvisite.

De baby's worden je om de oren gesmeten waar je bijstaat. Ik geloof er niks van dat de babyboom al voorbij is, volgens mij zitten we er middenin. Het zal wel aan de leeftijd liggen dat veel gesprekken gaan over kleintjes, het al dan niet willen van baby's, gelukkige babyverhalen, minder gelukkige babyverhalen of het kopen van een maxicosi.

Het is geen geheim dat ik geen kinderwens heb, daar kan ik heel goed mee leven. Bij de gedachte dat de rest van mijn leven zonder eigen kinderen zal verlopen krijg ik een heel rustig gevoel. Maar heel soms heb ik het idee dat er daardoor een afstand ontstaat met vriendinnen die wel een kinderwens hebben, of zichzelf al daadwerkelijk hebben voortgeplant.

Want ondanks dat ik graag hoor wat de babyliefhebber bezighoudt, ik heel nieuwsgierig ben naar alle verhalen over de inrichting van de babykamer en vooraan sta als er echofoto's worden geshowt, het echte geluk van een nieuw leven voel je denk ik toch pas als je eigen kind geboren wordt. Hoe ontroerd en gelukkig je ook kan zijn door de geboorte van een baby in de familie/vriendenkring.

Afgelopen week was ik op bezoek bij een van de vriendinnen die inmiddels met verlof is. Aan het eind van de avond stonden we nog even wat te kletsen in de deuropening toen opeens haar gezicht verkrampte. De baby was wakker en had met zijn/haar voetje de ribben van de moeder gevonden. Toen begon het magische moment. Ik mocht even aan haar buik voelen. En zodra mijn hand op de prachtige moederronding lag, gooide de baby zijn/haar bips naar voren en voelde ik de baby bewegen. Wauw. Brok in de keel. Zo dichtbij het wonder van een nieuw leven had ik me nog nooit gevoeld.

Eenmaal thuis ben ik nog dagenlang high geweest van deze bijzondere ervaring. De rust dat de rest van mijn leven zonder eigen kinderen zal zijn voel ik trouwens nog steeds. Hoe magisch ook, het moederschap is niet voor mij weggelegd. Desalniettemin hoop ik dat nog lang trotse 'tante' mag zijn voor alle kleintjes in mijn omgeving.

Acceptatieprobleem

Dit is een gastcolumn van Eef, die tegenwoordig gastcolumnist is

Onlangs zat ik op mijn werk aan mij bureau. Het was half tien ‘s ochtends. Een collega kwam binnenlopen en vroeg vertwijfeld of ik nu al met mijn hoofd op mijn bureau aan het bonken was. Ter verduidelijking, ik doe dat spreekwoordelijk wel eens. Als ik met een moeilijk probleem zit of net een reeks aan cryptische, management-procesachtige (voor)overlegjes heb gehad. Dan zeg ik na afloop tegen die collega dat ik even naar mijn kamer moet om met mijn hoofd ergens tegen aan te bonken.

Helaas, ik moet echt zeggen helaas, was dit op dat moment echter niet het geval. Sowieso heb ik nog nooit echt ergens met mijn hoofd tegenaan gebonkt. Niet bewust althans, of met opzet. Meestal haal ik op radeloze momenten een kop koffie en ga stug verder met werken. Op het bewuste moment dat mijn collega binnenkwam zat ik voorovergebogen over mijn mobiele telefoon. Met bril. En omdat ik nog steeds niet veel zag boog ik steeds verder voorover en tuurde ik naar de kleine letters op mijn kleine beeldschermpje. En dus dacht mijn collega dat het niet goed met me ging.

Dat bracht ons gesprek op oud worden. Ik zie eigenlijk vrij weinig zonder bril. Maar toch heb ik mijn bril alleen op als het echt nodig is. Op andere momenten loop ik half blind en zonder bril rond. Dat heeft te maken met ijdelheid en met het feit dat ik niet in staat ben lenzen bij mezelf in te doen. Ik accepteer op sommige momenten dat ik oud word en op andere momenten accepteer ik dat ik dingen niet zie en mensen niet herken. Ik bevind mijzelf waarschijnlijk in de twilightzone van de acceptatie van het verval.

Want dat verval heeft nu daadwerkelijk ingezet. Ik krijg rimpels, ik heb mijn slaap hard nodig en ik word grijs. Ik stond een paar weken geleden voor de spiegel en zag bij mijn slapen en bovenop mijn hoofd duidelijke plukken grijs haar. En omdat ik blond ben valt het mensen minder op. Maar ik heb het verval zien intreden. Ook zonder bril.

Ik heb moeite om het te accepteren. Ik zou denk ik nog liever met mijn hoofd tegen mijn bureau bonken dan oud worden. Maar als ik maar hard genoeg bonk word ik sowieso niet heel oud. Heb ik ook geen acceptatieproblemen meer.

Nieuw programma: sterren sterven op het ijs

Het is 's ochtends vroeg op de Bonkevaart. Aan de start staan de sterren hun handen warm te blazen. Jelle Brandt Corstius heeft een bontmuts met flappen op en een donkerblauwe parka met een bontrand aan. Hij stelt de kandidaten van vandaag voor: Peer Ulijn en Jaap van Deurzen, de twee reportagemakers van het NOS Journaal en RTL nieuws. Peer heeft zo'n ouderwets Ard Schenk-schaatsmutsje op, daaronder een oud blauw lycra schaatspak van de Wehkampploeg. Jaap heeft een lila ski-overal aan ("van m'n schoonzus geleend"), daarboven een rode muts met pompoen en een skibril.

Jelle legt uit dat het echt heel koud is, hij bibbert een beetje. We gaan zo van start. Jaap probeert hem een vraag te stellen. Nee, zegt Jelle, niet doen, jij bent de kandidaat, ik de presentator. Eerst hakt Jelle een flink wak, vlak voor wat straks de finish zal zijn, maar nu nog de startstreep is. Het is dan wel koud, zegt Jelle tussen twee slagen door, maar in Rusland is het vaak onmogelijk om überhaupt een wak te hakken. In dat perspectief valt dit allemaal nog wel mee. In Jelles flat in Moskou was het indertijd vaak nog een stuk kouder dan vandaag hier op de Bonkevaart. Alleen hoefde hij daar dan niet in de ijzige wind 200 kilometer te schaatsen. Met hindernissen.

Het startschot tekent zich schril af tegen de nachtelijke stilte. Daar gaan de twee kandidaten van start, op weg naar de eerste stempelplaats. Voordat ze deze bereiken moeten ze eerst een opdracht vervullen. Langs de route staan mensen klaar om te sms-en voor hun favoriete kandidaat. Onder door het beeld krijgen de kijkers thuis ook instructies: sms 'Peer aan' naar 5353 en zorg dat Peer vanavond weer veilig thuiskomt. Op de achtergrond klinkt een accordeon en een Kozakkenkoor dat het Russisch volkslied galmt.

De eerste opdracht. Peer en Jaap moeten, al schaatsend, een reportage maken over elkaars prestaties tijdens deze aflevering, en commentaar leveren. Een diepte-interview met iemand die helemaal niets met de tocht te maken heeft is een verplicht onderdeel. Inmiddels hebben de heren al zo'n 75 km afgelegd en Jaap komt wat moeilijk uit zijn woorden. "Kijk, daar gaat Peer, handen op de rug, kromgebogen en met bevroren snot in zijn snor," hijgt Jaap. Langs de kant klampt hij een wat gedrongen mevrouw met een Albert Heijn-tas aan. "Zo mevrouw, wat vindt u er nou van, dat Peer Ulijn hier misschien wel zijn eigen ondergang tegemoetschaatst? Hoe schat u zijn kansen in?" De vrouw vraagt wie in godesnaam Peer Ulijn is. Oei, dat kost Peer kostbare punten. En Peer z’n ego kan daar ook niet tegen. Waarop Jaap zegt "Tja mensen, mentaal wordt het nu ook heel zwaar voor Peer in deze fase van de wedstrijd." Jaap raakt in opperbeste stemming, terwijl Peer het hoofd steeds meer laat hangen.

Elf opdrachten en 200 km later is de finish in zicht. Jaap van Deurzen ligt ruim op kop en mag linksaf schaatsen, terwijl Peer Ulijn huilend naar rechts wordt geleid, richting het wak. In de verte klinkt een dweilorkest en terwijl Jaap door een hossende Erica Terpstra in oranje poloshirt wordt omhelsd, zakt Peer langzaam weg onder het ijs "Dit was Peer Ulijn, NOS Journaal, Leeuwarden."

Jelle hoopt dat de kijker net zo genoten heeft als hij en hoopt dat er volgende week weer gekeken wordt. Dan schaatst Antoine Bodar tegen bisschop Muskens. Met interactieve elementen als 'De ijsheiligen', waarin de geestelijken bijvoorbeeld bijbelse figuren moeten schaatsen en de ander moet raden wie het is. Het publiek kan meestemmen over welke figuur geschaatst moet worden. Sms 'Franciscus aan' naar 666 en wie weet krast Bodar straks wel heel kunstzinnig een heilige in het ijs. Tot volgende week!

Zondagochtend met Abel

Af en toe kijk ik naar Taarten van Abel. Dat is misschien wel een van de leukste manieren om de zondagochtend door te brengen. Voor iedereen die het programma niet kent: Abel is een bakker. Elke uitzending maakt hij samen met een kind een mooie taart. Natuurlijk maken ze niet zomaar een taart, meestal is dat omdat het kind samen met de taartontvanger iets bijzonders/ergs/verdrietigs/spannends heeft meegemaakt. Wat ik zo heerlijk vind aan het programma is dat Abel altijd onbevangen vragen stelt en de kinderen goudeerlijk zijn. En ondertussen werken ze geconcentreerd aan de taart. Dit levert humoristische, maar ook aandoenlijke taferelen op.

Gisterochtend was Abel te gast bij Dunya. Haar vader viel twee jaar geleden van een balkon en raakte ernstig gewond. Hij heeft een tijd in coma gelegen, maar was nu weer bijna beter. Dit moest volgens Dunya gevierd worden met een Chinese draaktaart. “Want die jagen de slechte geesten weg.” Terwijl Abel en Dunya de taart decoreerden, vroeg de bakker of Dunya nog wel eens aan haar vader merkte dat hij ziek was geweest. “Ja,” zei Dunya, “dan zegt hij bijvoorbeeld ‘slokje kaas’, ofzo.” Terwijl ze de laatste snoepjes op het drakengezicht legden, informeerde Abel naar Dunya’s hobby’s. “Ik houd heel erg van dieren. Ik heb vroeger zelfs een geit gehad.” Helaas was haar geit al dood. “Hij had iets van geitenkanker ofzo.” Abel reageert invoelend: “Ach, geitenkanker. Wat naar zeg.”

Of boerenzoon Tom, die centraal stond in de uitzending van gisteravond. Hij wilde een koeientaart maken voor zijn vader, die met koe Erna 57 een eiwitten- en vetrecord had behaald. Terwijl Abel de voorbereidingen trof voor de taart, legde Tom bloedserieus en met een onvervalst Achterhoeks accent uit hoe kunstmatige inseminatie werkt. “Ze halen het zaad bij de stier weg die op een dummy springt. Hij denkt dat die dummy tochtig is. En dan doet mijn vader dat zaad met een héééle grote spuit in de vagina van de koe!”

Aan het einde van de uitzending de gelukkige ontvanger verrast met de taart. Op dat moment in de uitzending ben ik altijd bang dat het kindje struikelt en het prachtige bouwwerk genadeloos over de grond uitsmeert, maar dat heb ik gelukkig nog nooit gezien. Taartontvangers reageren verschillend. Zo was de vader van Dunya totaal overrompeld en ging bijna huilen. Toms vader zei: “Goh. Wat móói, jongen! Geef me een kus.” En terwijl de boer zijn zoon een zeldzame kus op zijn wang geeft, pink ik een traantje weg.

Barihunks

Gisteren kreeg ik van ons aller Caar een prachtig exemplaar van het blad Klassieke Zaken in de handen gedrukt. Daarin werd de site Barihunks genoemd: een site in eerste instantie opgericht om het goddelijke lijf/zangtalent van de Poolse bariton Mariusz "Hot Pole" Kwiecien (weinig hots aan als je het mij vraagt. Zingen kan de beste man overigens prachtig) te eren, maar nu is de site voornamelijk een verzamelplaats voor klassiek schoon.

Barihunks is een soort puberplakboek / miniwikipedia voor bijna elke bariton met een noemenswaardig torso. Voor Nederland worden Henk Neven en Quirijn de Lang genoemd. Het wordt niemand trouwens kwalijk genomen als je hier nog nooit van hebt gehoord. Het mag geen geheim zijn dat de dames Gemodder van mannelijk schoon en van klassieke muziek houden. Maar...

Rest ons nog een zeer belangrijke vraag. Een vraag van levensbelang. Hoe kan het dat die site geen woord rept over DE barihunk van ons eigen land: Maarten Koningsberger. Epic fail.

I heart ... Man Bijt Hond

Na een dag hard werken zijn er drie manieren om goed te kunnen ontspannen: koken, de puzzel in de krant maken en Man bijt Hond kijken. Het is natuurlijk vreselijk verantwoord om samen aan tafel even te communiceren tijdens het avondeten maar ik neem tijdens het avondeten het liefste de dag even door met de mensen uit Man bijt Hond. Tijdens het kijken rol je soms lachend van de bank en heel soms rolt er een traan over je wang. Precies de goede combinatie.

Man bijt Hond begon in Vlaanderen maar waaide eind jaren '90 over naar de noorderburen. Nog een jaar later ging ik studeren en was er in het studentenhuis al snel een etenstijdtraditie begonnen. Bij avondeten hoort nu eenmaal MbH. Daarna ben ik het programma altijd trouw gebleven. Wat een prachtige televisie. Elke aflevering weer verbaas ik me over het feit dat er zoveel bijzondere mensen in ons land wonen. Waar halen de programmamakers ze toch elke keer weer vandaan? Hoe gaat het er aan toe tijdens de redactievergaderingen? Volgens mij is MbH-verslaggever de mooiste baan in televisieland.

Man bijt Hond is eerlijk en oprecht, maar ook doortastend en dapper. Nooit pretentieus, zoals sommige andere dagelijkse programma's. Ze gaan geen onderwerp of taboe uit de weg maar zorgen er altijd voor de de mensen die hun verhaal vertellen nooit te kakken worden gezet. En zelfs hun gekke typetjes zijn uit het echte leven gegrepen. Zoals de supermarktdames Dooie en Coby. Ik weet zeker dat deze dames ergens in een supermarkt bij mij in de buurt werken. Ik ben er alleen nog niet achter welke precies.

De Veerkampjes zijn waarschijnlijk de bekendste MbH-ers maar mijn favorieten zijn de broers Manfred en Hilmar. Manfred is helemaal weg van vliegtuigen en van Schiphol, en misstaat in zijn KLM-uniform helemaal niet op de nationale luchthaven. Daar helpt hij de stewardessen een handje. Zijn broer houdt van films (hij heeft een hele uitgebreide verzameling) en van gratis kranten gratis uitdelen in het winkelcentrum. Als een echte paper boy.

De jubileumeditie in 2008 was een echte traktatie: een hele nacht lang de hoogtepunten van tien jaar lang MbH-televisie. Wat mij betreft komt er een heel themakanaal, waarbij alle afleveringen achter elkaar nog een keer worden uitgezonden. Dan neem ik tijdens het eten even het wereldnieuws door met mijn wederhelft en ga ik daarna weer terug naar al die wonderlijke televisiemomenten met klein nieuws van eigen bodem.

Vanwege Valentijn

Een gedicht. Met dank aan vriendin M, die mij herinnerde aan mijn liefde voor mannen.

Mannen in broeken
Mannen met haar
Mannen met kale hoofden
We kijken ernaar
Mannen op steigers
Mannen in kantoren
Mannen in auto’s
We kunnen ze horen
Mannen met brillen
Mannen met schoenen
Mannen met belangrijke papieren
We willen ze zoenen
Mannen die fronsen
Mannen die praten
Mannen die lachen
We gaan ervan blaten
Mannen die sporten
Mannen die zweten
Mannen die rusten
We moeten ze vergeten
Mannen die drinken
Mannen met mannen
Mannen op borrels
We blijven verlangen
Mannen in pakken
Mannen met das
Mannen...
Ik wou dat er nu hier een was

Vergeet niet spontaan te doen!

Dit is een gastcolumn van onze gastcolumnist M

Valentijnsdag. Het enige wat mij daar altijd in heeft aangesproken, is het idee dat mensen aan elkaar - al dan niet anoniem - kunnen laten weten dat ze elkaar zien zitten. Ik ben zo iemand voor wie het niet vanzelfsprekend is om zomaar op de vrouw af een date te regelen. Niet dat ik wacht tot Valentijn met het uiten van mijn gevoelens, maar als ik rond deze tijd een meisje op het oog heb, grijp ik de aanleiding soms wel aan.

Verder schaar ik me vooral onder de mensen die Valentijnsdag veel te commercieel vinden. En er is voor mij nog een reden waarom deze dag niet hoeft. En die reden is het initiatief van de Valentijn Helpdesk (jawel!): Nooit Meer Geen Bloemen met Valentijn. Het idee: meld je man aan bij de site, zodat hij een videoboodschap krijgt die hem duidelijk moet maken dat je bloemen wilt voor Valentijn. Ze proberen zichzelf er nog uit te redden door eenmaal het woord partner te gebruiken, maar het kwaad is al geschied. Deze site is vooral bedoeld voor vrouwen die hun man op willen geven. Want ja, het zijn natuurlijk altijd die vergeetachtige mannen die niet romantisch willen zijn op Valentijnsdag. Waarom dat onderscheid? Bestaan er geen vergeetachtige vrouwen?

En voordat mensen beginnen over de klassieke rolverdeling: ik heb ook daar zo mijn eigen theorieën over. Het verhaal daarachter is zo uitgebreid dat het een eigen column waard is, maar in het kort komt het hier op neer: ik ben voor volledige gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Het moet niet uitmaken wie nu precies wie niet of wel verwent. Als je dan zo’n site als de Valentijn Helpdesk in het leven roept, dan mag die best gericht zijn op mensen in plaats van alleen mannen of vrouwen.

Kijkend naar de site voel ik herkenbare frustraties opkomen. Destijds bij tv-programma’s als ‘Help, mijn man heeft een hobby’ en ‘Help mijn man is klusser’ had ik die frustraties ook. Want kunnen vrouwen geen rare hobby's of obsessies hebben (waar blijft 'Help, er staan 82 paar schoenen in onze kast')? En waarom is het logisch dat vooral de man een klusser is? Een slechte klusser is zo uitzonderlijk dat er een programma omheen verzonnen moet worden. Het is vooral dat constante idee dat mannen op weg geholpen moeten worden, dat mij irriteert.

Misschien hebben mannen wel een goede reden dat ze Valentijnsdag ‘vergeten’, namelijk dat ze er niets aan willen doen. En waarom zou je ze dan dwingen? Als het je echt hoog zit, kun je ook gewoon het gesprek aangaan, in plaats van dat je de ander subtiel probeert te veranderen met behulp van de Valentijn Helpdesk.

En hoe spontaan is dat bloemetje eigenlijk nog als je je partner via zo'n site moet dwingen? Het is alsof je zegt: "Hé, vergeet niet spontaan te doen!". Voor een echte romantische geste heb je geen speciale dag - laat staan een speciale site - nodig, toch?

Klunen, glibberen, krabbelen en schaatsen

Zaterdagochtend werd ik met een gemengd gevoel wakker. Ik ging voor het eerst in jaren weer eens schaatsen. Aan de ene kant had ik daar veel zin in, want het is toch wel heel bijzonder op natuurijs en het was waarschijnlijk de laatste dag dat het nog kon deze winter. Maar aan de andere kant vond ik het ook vreselijk, want wat nou als ik zou vallen en m’n been zou breken of ik heel nodig naar de wc zou moeten midden in de Biesbosch?

Het begin was vreselijk. Daar stond ik dan, in de snijdende kou, links en rechts ingehaald door bejaarden en kleine kindjes. Ik voelde me afschuwelijk. Wankel glibberde ik over het ijs, terwijl ik mijn armen zo ver mogelijk spreidde om mijn evenwicht te behouden. Ik zag eruit als een dronken pinguïn. Vriendin J. was intussen al lekker op dreef en reed al een kilometer verder. In mijn gedachten zweefde zij überrelaxt over het ijs, terwijl ik net mijn eerste rondje zwetend had volbracht.

Intussen kon mijn meneer zich wel voor z’n kop slaan terwijl ik met horten en stoten vooruit krabbelde over het peuterbaantje. Hij had namelijk eerder die dag beloofd wel bij me te blijven. Nadat ik vier keer een rondje over het minibaantje had gemaakt, gaf ik het op. Ik gleed op m’n allervoordeligst naar de kant en kluunde naar boven. Ik zakte neer op een baal stro en vroeg me af waarom ik hier ooit aan was begonnen. Intussen sommeerde ik mijn meneer om vooral kilometers verderop te gaan schaatsen, dan zou hij tenminste een leuke middag hebben.

Daar, op die baal stro bij de koek en zopie, zag ik het licht. Ik móést en zou een tweede schaatspoging wagen. Na een korte snotterpauze raapte ik mezelf bij elkaar en kluunde weer naar beneden. Ik glibberde het ijs op en ineens ging het veel beter! Het lukte me om te ontspannen en ik ontdekte dat ik ook best wel met lange halen kon schaatsen. Ik schaatste de richting op waar ik, ruim een uur eerder, vriendin J. had zien verdwijnen. Het was pittig en ik had wind tegen. Logischerwijs zou ik dan wind mee hebben op de terugweg. Wat een fijn vooruitzicht.

Na een kwartier kwam ik mijn meneer en vriendin J. tegen. Ik voelde me een overwinnaar. Triomfantelijk brulde ik “dat ik hier ook was”. Met z’n drieën schaatsten we terug. Vriendin J. en mijn meneer waren uiteraard eerder bij het eindpunt en verwelkomden me met applaus bij de koek en zopie. Ik dronk een welverdiende warme chocomel en bedacht me dat het volgende winter heus wel weer zo hard mag gaan vriezen. Ik ben er klaar voor.

Onderschrift

Is dit de schaamteloze promotie voor Star Wars in 3D? Vond Karl Lagerfeld inderdaad Adele te dik en presenteert hij de nieuwe zomercollectie op meer hoekige, mechanische modellen? Of wil The Stig vanaf nu meer anonimiteit? Laat het ons weten in de comments.

Kunnen we het maken? Nou en of!

Er zijn van die activiteiten waarvan het me leuk lijkt als ik ze leuk zou vinden. Omdat andere mensen er zo enthousiast over kunnen vertellen, en je duidelijk ziet dat het ze veel levensplezier geeft. Ik zal nooit de vreugde kennen van de hardlooprush, wintersport of van een sjaal breien. Maar het is vast heel leuk als je het wel leuk en interessant vind. En gezellig, want er zijn veel anderen die jouw voorliefde delen.

Sinds twee weken word ik gesterkt in mijn vermoeden dat ik verbouwen en klussen nooit leuk ga vinden. Nooit. Een klushuis zal het nooit worden voor de familie S. En ook al is meneer S een zeer behoorlijke klusser, zijn huizenliefde zal ongetwijfeld verbleken bij de hysterie die verbouwen bij mij teweeg brengt. Eeuwige verdoemenis zal voor mij inhouden dat ik in een oneindige herhaling van Het Blok terecht zou komen. Huizentelevisie vind ik heerlijk, zolang het geklus maar tot de beeldbuis in de woonkamer beperkt blijft en het gehak en gebreek niet daadwerkelijk in mijn woning plaatsvindt.

Inmiddels is het twee weken zonder wasmachine en twee weken kamperen in de woonkamer. Gelukkig is sinds gisteren de verwarming op de eerste verdieping weer aangesloten. Een klus die geschat was op vijf werkdagen gaat waarschijnlijk maandag de derde week in. Vrieskou en persoonlijke omstandigheden van klussers speelden ons parten. Het zal nog even doorbijten worden. Voorlopig houd ik me vast aan een prachtig mantra met bijbehoren klankschaalklanken: “het wordt heel mooi, het eindresultaat mag er zijn”.

Het blaadje voor huiseigenaren viel deze week ook in de bus. Alsof de duivel ermee speelt. Met mijn kluskleren aan en staande in het stof keek ik naar blije klussers en vreselijke voor- en na foto's. Wie stript nou zijn hele huis om het vervolgens weer op te gaan bouwen? Ik rilde.

Ik hou gewoon liever van lekker overzichtelijk en snel resultaat. Niet eerst gaten in de muur gaan vullen en antischimmelvoorstrijk op de muren smeren. Als je naar het hellehol van de bouwmarkt gaat om verf te halen, dan moet die verf zo snel mogelijk op de muur gesmeerd worden. Nu is het vooral wachten, wachten tot het stucwerk eens een beetje wil drogen. En geduld in niet mijn forte.

Maar wat me nog het meeste tegenstaat van het verbouwen van je huis is dat je er vrije dagen voor moet aanvragen. Vrije dagen zijn ervoor om op vakantie te gaan, niet om steensgruis te verwijderen.

Mochten we ooit gaan verhuizen, dan overweeg ik bijna, bijna om een nieuwbouwhuis te betrekken. Als het maar niet in vinexwijk is. “Het wordt heel mooi, het eindresultaat mag er zijn.”

Boekentip: HhhH

"Dit is ook een heel goed boek. Over de aanslag op Heydrich. Het is geen gewone roman, het is eigenlijk een onderzoek dat je op de voet volgt. Heel interessant." Mijn vader leest veel, heel veel. Hij heeft zo zijn voorkeuren en de Tweede Wereldoorlog is daar een van. Ok, ik zou het proberen, weer een boek over de Tweede Wereldoorlog. Als het nou maar niet te droog is, maar ook niet teveel Haar naam was Sarah.
Het is raadzaam soms wat beter naar je vader te luisteren. Want dit boek is geweldig. Ik had het kunnen weten, hij is niet zo snel ergens zo enthousiast over.

Het boek is inderdaad anders. In HhhH. Himmlers hersens heten Heydrich vertelt Laurent Binet het verhaal van de aanslag op Reinhard Heydrich in mei 1942. Wat is er precies voorgevallen, wie zijn de plegers van de aanslag en wat waren de omstandigheden waaronder zij hun plan ten uitvoer brachten? Maar dat niet alleen. Binet schrijft vooral ook over de roman als literaire vorm. Hoe dient een schrijver zijn hoofdpersonen weer te geven? Binet geeft hier telkens rekenschap van en geeft, naast het verhaal over Heydrich en zijn aanvallers, stof tot nadenken. Hierbij haalt hij telkens andere schrijvers aan, maar ook films, bandopnames, wat hij maar kan vinden. Tot op het bezetene af leeft hij mee met de gebeurtenissen in 1942. Het boek is een spannende ontdekkingstocht. Door Praag, door het lot van de aanslagplegers en door het hoofd van Binet.

Nu heeft WOII me toch weer te pakken. Naar aanleiding van HhhH ligt een stapel oorlogsfilms klaar die ik (soms voor de vijftiende keer) binnenkort ga kijken, en een stapel boeken die gelezen moet worden, waaronder een die ik kocht tijdens mijn bezoek aan de Wannsee. Je kunt een kind wel uit de oorlog halen, maar de oorlog niet uit een kind, zou Marco Borsato zeggen.

Gehaakte wc-rolhouder

Al sinds mijn vroege jeugd vraag ik me iets af. Over iets dat ik al een hele tijd niet meer gezien heb. Eigenlijk is het niet één vraag, het is een complex vraagstuk. Vroeger zag ik namelijk heel vaak een vreemd voorwerp in auto's. Nu nog steeds wel, bijvoorbeeld achteruitkijkspiegels met grote, wild-bungelende voorwerpen. Of een hoedenplank vol knuffeldieren. Maar dat verbleekt allemaal bij één vakantie-obsessie uit mijn jeugd: de gehaakte wc-rolhouder.

Er is veel dat ik niet begrijp aan de gehaakte wc-rolhouder. Het eerste dat ik me hierover afvroeg als meisje van vijf, achterin de Opel Ascona (waarvan ik nu nog het nummerbord weet terwijl ik mijn huidige nummerbord niet eens kan onthouden), op weg naar de camping in Frankrijk, hopend dat mijn broer niet weer zou gaan overgeven: waarom zou je een wc-rol in de auto hebben? Misschien zaten er in die auto's ook allemaal mensen die last hadden van wagenziekte? Dan kon je met de wc-rol de auto weer opruimen. Dat is handig. Of misschien durfden deze mensen geen gebruik te maken van het wc-papier in de ranzige snelweg-wc's in Frankrijk en hadden daarom zelf een rolletje meegenomen. Misschien gingen ze überhaupt niet meer op de wc en hadden ze papier bij zich voor in de bosjes? Maar dan ook in Nederland, want ik zag ook als ik niet op vakantie was veel auto's met wc-rollen. Fascinerend.

Alleen, waarom zou je dan die wc-rol op de hoedenplank willen zetten? Eerst vroeg ik me af waarom je een hoesje om de wc-rol zou doen, maar dat was natuurlijk omdat een kale wc-rol op de hoedenplank geen gezicht was, dat was me wel duidelijk. De belangrijkste vraag was en is dus voor mij: waarom moest de rol op de hoedenplank en niet in de achterbak? Dan hoefde je namelijk ook geen hoesje te breien. Overigens heb ik later ook gebreide tissuedooshoezen gezien, dus blijkbaar moeten tissues en wc-rollen op de hoedenplank staan. Of niet?

Bij nader inzien denk ik toch dat de hoedenplank een gevolg van de gebreide hoes is en niet andersom. Het moet een uit de hand gelopen hobby zijn van de vrouw des huizes (de metro-man bestond nog niet, dus het ging echt om breiende vrouwen). In mijn jeugd was breien namelijk erg populair en ik vermoed dat de overijverige breisters alles wilden versieren met hun breisels. Desnoods de wc-rollen. Net als nu, eigenlijk. De gehaakte wc-rolhouder is de versierde lantaarnpaal van toen. Wildbreiers avant la lettre! Daarom heb ik ook goede hoop dat de houder zal terugkeren in het straatbeeld, dat zou toch prachtig zijn? Als wij weer allemaal heel nostalgisch rondrijden met een versierde wc-rol in de auto?

Mocht je zelf ook graag een gehaakte wc-rolhouder op de hoedenplank hebben, dan vind je hier een patroon. Kan je er dan ook meteen een voor mij maken? Graag in de vorm van een hoedje, dankjewel.

Tip voor de koude winter: de snuggie

Vorige week zat ik met een keelontsteking ziek thuis. Nu ben ik héél goed in niksen, maar ziek zijn is niet mijn talent. Proberen te chillen terwijl je klappertandend en rochelend je huig er uit hoest is niet mijn favoriete bezigheid. Maar goed, ik was nu eenmaal ziek en nam mezelf voor er het beste van te maken. Nadat ik me op mijn werk had ziek gemeld, installeerde ik me dan ook hoopvol op de bank. Ik had álle tijd om leuke dingen te lezen en te kijken, besefte ik me! Vervolgens keek ik tv, las ik oneindig veel fora en weblogs, schreef zelf wat stukjes, keek Aladdin, Rapunzel en Belle & Het Beest… en toen was ik er wel weer klaar mee. Maar goed, op dat moment was ik precies één ziek-zijn-dag verder. Ik had nog een lange lijdensweg te gaan.

Mijn meneer zorgde voor een lichtpuntje die week. Hij bracht op een zonnige ochtend een snuggie voor me mee (wel op mijn verzoek, maar tóch). Een snuggie is een fantastische uitvinding. Het is een fleecedeken, maar dan met mouwen. Je zit lekker warm maar je kunt tegelijkertijd een boek lezen, laptoppen of breien. (Overigens kan ik überhaupt niet breien, of ik nou een snuggie draag of niet.) Bruno Mars is een baas en wist het al langer: een snuggie is chill. In zijn ‘Lazy Song’ zingt hij over een chilldagje thuis. Hij kamt z’n haar niet, hij neemt z’n telefoon niet op. Hij ligt alleen maar, met z’n hand in z’n broek, te chillen in zijn snuggie op de bank. Hij werd dan ook mijn grote voorbeeld vorige week.

Door de snuggie ging een nieuwe chillwereld voor me open. Ik voelde me nog steeds hondsberoerd, maar had het in mijn snuggie in ieder geval niet meer koud. Natuurlijk, door de snuggie daalde mijn sexappeal tot onder de temperaturen die in De Bilt tijdens deze koudegolf zijn gemeten. Maar dat maakte mij niet uit, mijn keelontsteking dwong me toch al om mijn natural beauty looks in te leveren. Ik zag er in mijn snuggie uit als een asgrauwe zeehond in een te ruim velletje. Maar het zeehondje knapte zienderogen op en zit nu fris en fruitig deze column te tikken. In een snuggie, natuurlijk. Want ik ben dan wel weer beter, maar dat is géén excuus om de snuggie op te bergen. I love my snuggie!

Delen

Jij hebt jouw leven

Ik heb het mijne

Wij delen een verleden

Jij maakt jouw keuzes

Ik maak de mijne

Wij delen een vriendschap

Jouw wereld lijkt steeds kleiner

Heb jij in je leven

Nog wel iets aan het mijne?

Horrortv

Als vroege tiener een televisie op je eigen kamer, wat een luxe! Het degelijke houten bed in de ene hoek en de enorme beeldbuis in de andere. Een eigen kamer is al helemaal prachtig, maar die tv is toch echt de kers op de taart. Alleen, zo’n luxe vormt ook een groot gevaar. Een heel groot gevaar. Want wat nou als je per ongeluk in het donker stiekem in je eentje The X-files gaat kijken? Of Tour of Duty? Dan loop je een groot risico op hartkloppingen en een kapot bed.

Eerst heerlijk naïef een handdoek bij de drempel van de kamerdeur gelegd. Want stel je voor dat je ouders merken dat er naar een commerciële zender wordt gekeken. Of naar een programma over oorlog! Of geen documentaire van de VPRO! Dat is zeker weten nog strafbaarder dan ’s avond alleen in je bed tv kijken.

Voor jezelf is het stiekem kijken an sich niet het probleem. Pas daarna wordt het allemaal problematisch. Het moment dat het programma is afgelopen komt langzaam dichterbij. Begin jaren ’90 had echt nog niet iedereen een afstandsbediening dus de dekens moeten aan de kant. Je kruipt langzaam uit je bed. Voetje voor voetje sluip je over het statische tapijt naar de
beeldbuis. ZWIP! Televisie uit en de terugreis begint. Voetje voor voetje.

Het bed is in zicht maar iedereen begrijpt dat onverwachtse monsters, aliens, Mulder of sergeant Taylor opeens vanonder de lattenbodem kunnen opduiken. Dus neem je een aanloopje. En komt als een bommetje in een zwembad midden in de matras terecht. Alle getroffen maatregelen om strenge ouders buiten spel te zetten zijn voor niets geweest.

Maar het is inmiddels veilig in en onder het bed. Tijd om te gaan slapen. Met je knuffelbeer strak omarmd.

Gesprek

Kleinzoon en kleinschoondochter zijn gezellig bij opa en oma op de koffie. Opa en oma wonen toch op zo'n twee uur rijden dus wekelijks koffiedrinken zit er helaas niet in. Maar van deze gelegenheid wordt goed gebruik gemaakt om eens bij te kletsen.

Het onderwerp van gesprek is een tafelkleed. Of eigenlijk dat in moderne huishoudens steeds vaker een tafelkleed lijkt te ontbreken. Niet alleen als gehaakt decoratie-item maar ook als nuttig en praktisch onderkleed tijdens het eten. Oma is wel degelijk op de hoogte dat de jongelui van tegenwoordig wel een soort alternatief tafelkleed gebruiken. Een soort kleinere versie. Ze kan maar niet op het woord komen. Hoe het nou ook alweer? Van die kleine kleedje. Dan schiet het haar te binnen.

Playmates.