Nieuw leven

Een collega is zwanger van de derde. Drie van mijn vriendinnen zijn met verlof. Een andere vriendin is eerder dit jaar bevallen van een dochtertje. Een jaarclubgenootje is zwanger van de eerste. Vandaag viel er een geboortekaartje op de mat. Nog een vriendin heeft last van de eierstokken. Afgelopen nacht droomde ik dat een studievriendin me een positieve zwangerschapstest in de hand duwde en komend weekend ga ik op kraamvisite.

De baby's worden je om de oren gesmeten waar je bijstaat. Ik geloof er niks van dat de babyboom al voorbij is, volgens mij zitten we er middenin. Het zal wel aan de leeftijd liggen dat veel gesprekken gaan over kleintjes, het al dan niet willen van baby's, gelukkige babyverhalen, minder gelukkige babyverhalen of het kopen van een maxicosi.

Het is geen geheim dat ik geen kinderwens heb, daar kan ik heel goed mee leven. Bij de gedachte dat de rest van mijn leven zonder eigen kinderen zal verlopen krijg ik een heel rustig gevoel. Maar heel soms heb ik het idee dat er daardoor een afstand ontstaat met vriendinnen die wel een kinderwens hebben, of zichzelf al daadwerkelijk hebben voortgeplant.

Want ondanks dat ik graag hoor wat de babyliefhebber bezighoudt, ik heel nieuwsgierig ben naar alle verhalen over de inrichting van de babykamer en vooraan sta als er echofoto's worden geshowt, het echte geluk van een nieuw leven voel je denk ik toch pas als je eigen kind geboren wordt. Hoe ontroerd en gelukkig je ook kan zijn door de geboorte van een baby in de familie/vriendenkring.

Afgelopen week was ik op bezoek bij een van de vriendinnen die inmiddels met verlof is. Aan het eind van de avond stonden we nog even wat te kletsen in de deuropening toen opeens haar gezicht verkrampte. De baby was wakker en had met zijn/haar voetje de ribben van de moeder gevonden. Toen begon het magische moment. Ik mocht even aan haar buik voelen. En zodra mijn hand op de prachtige moederronding lag, gooide de baby zijn/haar bips naar voren en voelde ik de baby bewegen. Wauw. Brok in de keel. Zo dichtbij het wonder van een nieuw leven had ik me nog nooit gevoeld.

Eenmaal thuis ben ik nog dagenlang high geweest van deze bijzondere ervaring. De rust dat de rest van mijn leven zonder eigen kinderen zal zijn voel ik trouwens nog steeds. Hoe magisch ook, het moederschap is niet voor mij weggelegd. Desalniettemin hoop ik dat nog lang trotse 'tante' mag zijn voor alle kleintjes in mijn omgeving.