Ik ben een dinky, nou ja tenminste een halve dinky. Meneer S is de andere dinkyhelft. (Of ben ik dan in mijn eentje een oinky?) Ik hecht in ieder geval enorm aan de -nk- in het woord dinky. Caar schreef er hier al eens eerder wat over. Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, weet ik. Maar ik voel het niet en ik wil het niet. Het is geen modeverschijnsel en ook geen fase. Ik heb gewoon geen moedergen.
Blijkbaar is het voor sommige mensen niet te begrijpen dat je niet de behoefte hebt om aan je biologische plicht te voldoen. Dat levert grappige, verdrietige, zielige en met name verontwaardigde opmerkingen en verwensingen op.
Een kleine greep uit het aanbod, ter vermaak:
- nee?!
- goh, nou ja dan moet je een andere manier vinden om iets van je achter te laten op de wereld.
- dat is wel eenzaam later hoor.
- waarom ben je dan getrouwd? Je trouwt toch alleen omdat je kinderen wilt.
- wat vinden je ouders daar dan van?
- je gunt je ouders geen kleinkinderen?
- als je vriendinnen kinderen krijgen, dan wil jij vast ook .
- ben je niet bang dat het straks te laat is?
- en wat vindt meneer S daar nou van?
- het komt vast nog wel hoor, wees maar niet bang.
- voorplanten is toch eigenlijk een morele plicht?
en tenslotte mijn favoriet, de topper. De kers op de taart. De opmerkingen die mijn bloeddruk tot ongekende hoogte liet stijgen: Als je geen kinderen krijgt, zul je je als volwassene nooit ten volle kunnen ontwikkelen. Kan iemand mij een slabbetje aangeven? Want ik geloof dat mijn nutrilonbrintaontbijt er weer uit dreigt te komen.
Ook heel mooi: "waarom staat er Fam. op jullie naambordje, jullie hebben toch geen kinderen?" Zonder kinderen geen familie, jeweettog!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het ZO ontzettend impertinent van al die mensen om überhaupt dit soort vragen te stellen en dan ook nog zo te reageren. Ik begrijp niet waar ze het lef vandaan halen. Geen kinderwens is geen kinderwens. En ja, dat kan veranderen, soms bijna overnight. Maar dat is als ouder je eigen zaak. En het hoeft niet te gebeuren. Het kan ook gewoon zo blijven. En dat is niet erg/fout/slecht/whatever. Mensen die dat soort vragen stellen of opmerkingen maken, realiseren zich vaak niet wat ze nou echt vragen. Vragen ze naar zichzelf (hoe blij ben ik nou eigenlijk met mijn gezin? Wilde ik die derde wel echt?), vragen ze ogv externe druk (morele plicht - laat me toch niet lachen, kinderen maken is minstens zo egocentrisch als ze niet maken, het is maar hoe je het bekijkt), of zijn ze gewoon downright ongevoelig voor dilemma's/problemen die zich misschien binnen relaties afspelen (partner 1 wil wel, partner 2 niet, of andersom, of het lukt niet terwijl beiden heel graag willen)? En dat van dat trouwen vind ik persoonlijk het toefje slagroom op de vanillevla hoor: volgens mij ga je toch nog altijd trouwen omdat je een wederpartij hebt gevonden die je voldoende aanstaat om er een aanzienlijk deel van je leven mee door te willen brengen, en ben je niet te beroerd om daarvan akte te geven, en is het mooi om met elkaar een setje afspraken te hebben t.a.v. zakelijke toestanden. En met zo'n megacontract op zak geef je dan een feestje. Zoiets dus...
BeantwoordenVerwijderenBelachelijke vragen inderdaad. Kan bijna niet geloven dat er echt mensen zijn die zulke dingen zeggen. Zo dom, want er zijn volgens mij maar 2 mogelijkheden:
BeantwoordenVerwijderen1. Men wil gewoon geen kinderen en dan zijn dit irritante vragen/opmerkingen
2. Men wil heel graag kinderen, maar het lukt niet en dan zijn dit soort vragen/opmerkingen misschien nog wel erger....
Dus wat heb je te winnen in zo'n gesprek?
Zelf een zeer gelukkig vader en ik zou het nooit meer willen missen. Heeft mijn leven meer verrijkt dan ik ooit had kunnen denken. Maar dat is inderdaad puur persoonlijk. Alle respect voor wie er anders over denkt.
de wijze waarop mensen er achter proberen te komen óf je kinderen wil is ook een columnpje waard hoor... varierend van 'als je dat zo ziet dan wil je toch ook?' tot 'nu hebben jullie dat grote huis, komen er vast wel kinderen.' ik vind het een best persoonlijke zaak en bespreek dat niet met iedereen... Sommige mensen waren dan weer verbaasd toen ik wél zwanger was... tja.. Het is vreemd dat het anno 2010 nog zo'n heikel punt is. Inmiddels zouden we toch zo ver moeten zijn dat we elke vorm van samenleven accepteren als volkomen normaal?
BeantwoordenVerwijderenDat doet mij weer denken aan toen we net naar G. verhuisd waren, en onze buurman, kijkend naar mijn onderbuik zei: na, dat huis is jaaa toch wel groot voor met sien twee jaaa... zo impertinent had ik het nog niet eerder meegemaakt. Maar de goede man is dan ook een gevalletje 'Groeten uit mooi Scheemda'.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad belachelijk en heel onbeleefd. Andersom gaat het evenwel ook op. Ik heb wél een kinderwens, en vind het ook extreem onbeleefd als mensen daarnaar vragen of er opmerkingen over maken. Vreemd genoeg nemen mensen bij mij aan dat ik dus ook geen kinderen wil, omdat ik ze niet heb.
BeantwoordenVerwijderenOf mensen doen alsof je, als je een kinderwens hebt, meteen een volslagen ongeëmancipeerd schepsel bent, "slaaf van de biologie", niet geïnteresseerd in carrière, etc.
Ongebrijpelijk waar die lui zich mee menen te moeten bemoeien. Het gaat anderen geen ruk aan waarom jij wel of geen kinderen wilt, dat lijkt me toch alleen een zaak tussen de twee partners.
Amen to that, feminadocta! Zoals een collega ooit zei: jij lijkt me zo'n type dat kinderen wil krijgen en verder niks, gewoon een beetje blijven doen wat je nu doet.
BeantwoordenVerwijderenDank voor de feedback, grrr
En Caar, zelfs al zou dat het geval zijn, dan is dat toch ook gewoon je goed recht? Mensen hebben veel te vaak een mening over het leven van een ander. Of het nu iemands werk, kinderen of hobbies betreft...
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, niets mis mee. Het werd enigszins neerbuigend gezegd toen ik vertelde over mijn ambities.
BeantwoordenVerwijderenAmbities - zooo passé...
BeantwoordenVerwijderen