Als vroege tiener een televisie op je eigen kamer, wat een luxe! Het degelijke houten bed in de ene hoek en de enorme beeldbuis in de andere. Een eigen kamer is al helemaal prachtig, maar die tv is toch echt de kers op de taart. Alleen, zo’n luxe vormt ook een groot gevaar. Een heel groot gevaar. Want wat nou als je per ongeluk in het donker stiekem in je eentje The X-files gaat kijken? Of Tour of Duty? Dan loop je een groot risico op hartkloppingen en een kapot bed.
Eerst heerlijk naïef een handdoek bij de drempel van de kamerdeur gelegd. Want stel je voor dat je ouders merken dat er naar een commerciële zender wordt gekeken. Of naar een programma over oorlog! Of geen documentaire van de VPRO! Dat is zeker weten nog strafbaarder dan ’s avond alleen in je bed tv kijken.
Voor jezelf is het stiekem kijken an sich niet het probleem. Pas daarna wordt het allemaal problematisch. Het moment dat het programma is afgelopen komt langzaam dichterbij. Begin jaren ’90 had echt nog niet iedereen een afstandsbediening dus de dekens moeten aan de kant. Je kruipt langzaam uit je bed. Voetje voor voetje sluip je over het statische tapijt naar de
beeldbuis. ZWIP! Televisie uit en de terugreis begint. Voetje voor voetje.
Het bed is in zicht maar iedereen begrijpt dat onverwachtse monsters, aliens, Mulder of sergeant Taylor opeens vanonder de lattenbodem kunnen opduiken. Dus neem je een aanloopje. En komt als een bommetje in een zwembad midden in de matras terecht. Alle getroffen maatregelen om strenge ouders buiten spel te zetten zijn voor niets geweest.
Maar het is inmiddels veilig in en onder het bed. Tijd om te gaan slapen. Met je knuffelbeer strak omarmd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten